το θεατρακι στην ακρη του κοσμου

Η Λενορμαν ειναι καπου πισω απο το σταθμο Λαρισης, και το επι Κολωνω ειναι επι της Ναυπλιου και Λενορμαν. Που να ξερω βεβαια οτι δεν εχει τπτ αλλο εκει γυρω, εκτος απο μια Ντομινο (που δεν κανουν ατομικες), μια σουβλακερι (κλειστη) κ ενα ζαχαροπλαστειο (που φουρνιζαν). Πηγα 1 ωρα πριν την παρασταση Ροτβαιλερ, κ αφου εκαν μια γυρα , διαπιστωσα οτι τα μονα διατιθεμενα στην περιοχη φαγωσιμα ηταν μια πιτσα 6 κοματιων (καπως υπερβολικο για 1 ατομο που εχει τσακισει τα μελομακαρονα την τελευταια εβδομας), κουραμπιες κ ποτα στο μπαρακι του θεατρου, κ βασικα ειδη διατροφης σε ενα παρακειμενο μινιμαρκετ. Τελικα συμβιβαστηκα με ενα τοταλ λαιτ κ κατι παξιμαδακια απο το μινιμαρκετ, συν μια ζεστη σοκολατα απο το μπαρακι. Πεινουσα. Στις επτα παρα 10 εμφανιστηκαν κ οι φιλοι μου (εγω ειχα παει απο τις 5.30). Το θεατρακι γλυκυτατο, καλαισθητο, κοσμος χαλαρος, με ζωντανη ματια. Η παρασταση δυνατη, καλοπαιγμενη, καλοστημενη. Ισως τπτ το καινουριο (παραεχω γινει μπλαζε). Αναρωτηθηκα αν βρηκα το σεναριο υπερβολικα ντοκυμανταιριστικο γιατι στο τελος δεν επηλθε η καθαρση. Κανενα χαπι εντ, ισως βεβαια καλυτερα- το θεμα ειναι ο ρατσισμος, και στην ελλαδα ειναι και οξυ, και ανησυχητικο. Μετα, αναρωτηθηκα τι νοημα εχουν αυτες οι παραστασεις, αυτοι που τις παρακολουθουν μαλλον ελαχιστη προσωπικη επιδραση κ εμπειρια εχουν απο αυτο το προβλημα. Αλλα, ισως το θεμα ειναι να φτιαξεις κυματα στην επιφανεια του νερου, αυτα διαδιδονται.
Μετα πηγαμε για ποτα στο Μπελλαφοντε, που αγαπαω. Φοβερα κοκταιηλ απο το Σπυρο, κουλαριστες μουσικες, κοντινοι ανθρωποι και πολλα γελια.
Φευγοντας, εσπασα ενα ροδι, αφησα πισω ενα τελος, εγραψα και ξεγραψα.
Αρχιζει σε λιγο καινουριος χρονος. Καλο ειναι να μας βρει αναλαφρους.

random mode

Κυτταζω τη φωτογραφια. Ενα καστανο κοριτσακι, γυρω στα 3, στρουμπουλο (απο αυτα που θες να τα τσιμπας), κορδελλα φιογκο στα μαλλια, παιζει με τα παιχνιδακια του κατω απο ενα μεγαλο στολισμενο χριστουγεννιατικο δεντρο. Διπλα του, μια νεα κοπελλα, μαυρα μαλια πηγμενα στη λακ, λιγο ατσουμπαλη, παιζει μαζι του (η παιδαγωγος, την ελεγε ο μπαμπας μου). Στο δεντρο ορθια μια ψηλη, νεα γυναικα γυρω στα τριαντα, ματια σκουρα αμυγδαλωτα, μαλι κορακισιο, φουσκωτο, φορεμα μινι μαυρο αμανικο με δαντελλα τρυπητη μαυρη, κεντημενη με μαργαριταρακια, στο μεσαιο του τριτο. (Ειναι πολυ ομορφη. Δεν της μοιαζω). Δε φαινεται ο μπαμπας, που τραβα τη φωτογραφια, αλλα φωτο της εποχης δειχνουν εναν φουσκομαγουλο Presley ( το κοριτσακι ειναι η θηλυκη μικρογραφια του). Δε θυμαμαι τπτ. Εχουμε μολις μετακομισει απο Χιο Θεσσαλονικη, η παιδαγωγος θα μας αφησει μετα απο λιγους μηνες να γυρισει στον ερωτα της στο νησι. Δε θα την ξαναδω (θυμαμαι που μου εδινε και ετρωγα αμα καθαριζε ωμη πατατα). Το φορεμα της μαμας θα το φορεσω και εγω, πολλα χρονια μετα, καποια αλλα χριστουγεννα.

................................................................................................

Το *ουλι , μετα απο πολλα χρονια, ερωτευμενο. Μιλαμε ωρα στο τηλεωνο, ξαναβρισκω τη φιλη μου στα 14. - Θα με νομιζεις χαζη - καθολου, της λεω. Αυτα ειναι ζωη, κινητοποιεισαι και εσυ, και μαζι σου ολοι οι γυρω σου. - Εκανε αυτο, ειπε εκεινο, τι σημαινει - δεν ξερω καλη μου, της λεω, δεν τον ξερω τον ανθρωπο, αλλα ουτε και εσυ τον ξερεις. (Ουτε λογια, ουτε κινησεις συμβολικες - πραξεις με συνεχεια, αυτο μονο μετρα για μενα). Δεν της λεω ουτε βουρ στον πατσα, ουτε μη, προσεξε- αλλα και τα δυο μαζι. Παρατηρησε προσεκτικα τι κανει, της λεω. Και μετα, κανε μια κινηση, και θα δεις. Ουτε μανταμ Μποβαρυ, ουτε Αννα Καρενινα- ενοχικοι ανδρες τα γραψανε και τα δυο. Δεν τη φοβαμαι τη φιλη μου, ειναι και πολυ καλος ανθρωπος, και δυνατος χαρακτηρας. -Εχω χασει τον υπνο μου, μου λεει, αλλα αισθανομαι μετα απο πολυ καιρο ζωντανη. Καιρος σου να ξυπνησεις, τοσα χρονια κοιμασαι, η ωραια κοιμωμενη, της λεω, γελαει.

......................................................................................................................................

Σαββατο μεσημερι, στο La tasse, με τον Κομποθτα. Τρωει το δευτερο cheesecake - ειναι λεπτος σαν ανορεξικος εφηβος- τον ρωταω αυστηρα αν εχει κυτταξει τη χοληστερινη του, χαμογελαει, μια αστραπιαια εκφραση στα ματια του - τρυφεροτητα, κοροιδια, αγαπη, "αμαν , οχι παλι κηρυγμα" , "το ξερω ποσο με νοιαζεσαι και το χαιρομαι"), σοβαρευει, μου λεει δε βρηκε χρονο, μετα τις γιορτες. Τσιμπολογαω το γλυκο του, γκρινιαζω στον μαγαζατορα που δε φεραν ακομα μελομακαρονα, απο Δευτερα μου λεει. (Η εκφραση του Κομποθτα στο αλμπουμ με τις αγαπημενες φωτογραφιες).

...................................................................................................................................

Κυριακη βραδυ, με τον φελιπφελοπ στο destil, μας κερνα ο Μ, που φευγει αυριο Λονδινο, θα μεινει λιγες μερες σπιτι μου. Με ρωτα τι τρεχει με το τρελλο μελομακαρονο (που περιοδευει), τπτ, του λεω. Εινια πολυ αξιολογος και τον αγαπαω, αλλα τρελλη διαφορα φασης και δε με παιρνει, γιατι μετα δενομαι, αλλωστε ουτε εγω, ουτε αυτος αφηνουμε να χαθει ο ελεγχος. Ειστε πολυ ξοδεμα οι ανδρες, γμτ μου, του λεω, γελαει (και θυμαται). Στ'αυτοκινητο, ο φελιπφελοπ με ρωτα σε τι φαση ειμαι - αγραναπαυσης, του απαντω. Δε θελω να με στεναχωρουν και να μου τα πρηζουν. Ο φελιπφελοπ μου αναλυει τα δικα του - αυτος ειναι αλλου, καπως μπερδεμα, αλλα μια χαρα.
......................................................................................................................................

Μισω τον Κοελιο, μισω τα χαζοχαρουμενα αποφθεγματα. Η εμφυτη αναγκη μας να νοηματοδοτουμε τη ζωη μας.Απο πλευρας κοσμοθεωριας, ειμαι mix & match, η οτι του φανει του λωλοστεφανη - κανενα στυστημα σκεψης η θρησκειας δε μου φαινεται επαρκες, μου αρεσει να παιρνω λιγο απ'ολα. Αλλα, αγαπαω τα παραμυθια (οσο απαιχθανομαι τους παραμυθιαστες και το παραμυθιασμα). Η σκηνη του Ιντιανα Τζουνς που ανοιγει το βημα πανω απο την αβυσσο και ανοιγει γεφυρα απο κατω του - το εζησα το 2004-5. Groundhog day - το ζουμε ολοι με τις αλλεπαλληλες ιστοριες μας - αλλαζουνε ισως τα προσωπα, αλλα διηγουμαστε παντα την ιδια ιστορια, σε εξελιγμενες (ελπιζω) εκδοχες της. Η μικρη γοργονα, που κατεβαινει στον βυθο να βρει την κακια μαγισσα, και μετα φευγει ξεφευγει απο διαφορους κινδυνους, με ενα κτυπημα της ουρας της - ειμαι η γοργονα (μεγαλογοργονα), που χτυπαω τη ουρα μου και σας ξεφευγω, και βγαινω στον αφρο.
...........................................................................................................................................

Αυτη τη εποχη, ειμαι θεατης και υποστηρικτης των παραμυθιων των αλλων. Ακομα δεν εχω αποφασισει ποιο ειναι το δικο μου παραμυθι που θα μου (μας) διηγηθω. Τελος εποχης. Και Αρχη καινουριας (νομιζω δηλαδη, ισως. συντομα, ελπιζω).

white christmas!!!

Χιονιζει! Χιονιζει, χιονιζει, χιονιζει, γιππυ γιππυ γιααα! Χοντρες νιφαδες σα καρυδια αυτη τη στιγμη που γραφω! :-)) Χροοονια εχω να δω χιονι στο Λονδινο πριν τα Χριστουγεννα. Περυσι που το εστρωσε γερα, με το ποδι να βυθιζεται στο χιονι, χιοναννθρωπους και χιονοπολεμους στο κεντρικο Λονδινο, νομιζω ηταν τελη Γενναρη.Το χιονι ηρεμει την πολη, και νομιζω μας κανει ολους πιο ευτυχισμενους (μεσα απο τα διαμερισματα με τις κεντρικες θερμανσεις)- περυσι ολοι οι ανθρωποι ηταν χαμογελαστοι, τα παιδια ειχαν βγαλει ελκηθρο στο παρκακι και επρεπε να καλοπιασω τους φοιτητες της εστιας πιο κατω να με αφησουνε να περασω χωρις να φαω χιονομπαλλα στη μουρη.

(Ιφι, η φωτο απο το μπλογκ σου, tnx dear! :-)

Το μονο μου παραπονο, αν αρχιζε να χιονιζει απο χτες, το πρωι θα το ειχε στρωσει, ελπιζω να συμβει αυτο αυριο (και σκασιλα μου για την αυριανη βραδυνη πτηση μου προς Αθηνα).

Γιουυυυπι! Παω να βαλω μποτες και να βγω πριν σταματησει!

Meeeerry Cristmas everyone! (sorry guys, το παρον blog ειναι δεδηλωμενα, αμετανοητα, ακομπλεξαριστα χριστουγεννοφιλο, και θα σας τα πρηξω με εορταστικη καλη διαθεση και μπολικα θαυμστικα απο εδω και στο εξης!)

Και οπως ελεγε και ο Tiny Tim, "God Bless us Everyone!"

Freely falling with feeling...

Επεσα. Για να ειμαι πιο ακριβης - γλυστρησα, παραπατησα, γκρεμοτσακιστηκα, κουτρουβαλιαστηκα, και με ενα αριστοτεχνικοτατο πλονζον - αν υπηρχε αθλημα ελευθερας πτωσης θα ημουν πρωταθλητρια- προσγειωθηκα πανω στον αριστερο μου μηρο, λεκανη και αγκωνα. Αυτη τη στιγμη φερω μια καλιτεχνικοτατη εκτεταμενη μελανια σε σχημα και μεγεθος ηπειρου, χρωματος μπλε, σχεδον μαυρου. Που ψηλαφιζω και αποθαυμαζω μπροστα στον καθρεφτη. Επισης, φερω εναν ελαστικο γονατοεπιδεσμο χρωματος δερματι και εναν ελαστικο αστραγαλοεπιδεσμο χρωματος λευκου. Τοση μανια για accessorizing, τοσες πτωσεις, και ακομα να εξοπλιστω με τπτ αξιοπρεπεις επιδεσμους. Ειμαι βεβαια ενα χαρμα οφθαλμων, και φυσικα σε αριστη ψυχολογια - που ειπαμε εχω βαλει εκεινα τα ροζ χαπακια? φερτε μου ενεσεις ΤΩΡΑ ΛΕΜΕ! Τεσπα...

Φυσικα, δεν ειπα τπτ στους μαμομπαμπα οταν τηλεφωνηθηκαμε. Η μαμα θα εβγαζε πορισμα - "παλι σε ματιασανε. δε σου ειπα να φορας το ματι σου? " Εχω απειρα ματακια και αλλα σχετικα νταχτιρντι μεσα στην τσαντα μου, στο σπιτι, στο γραφειο, αλλα ο κοσμος ειναι μαλλον κακος, γιατι ΕΠΙΜΕΝΟΥΝΕ να με ματιαζουνε και να πεφτω, κατα τη μαμα μου, διοτι ειμαι ενα σουπερ εξαιρετικο κουκουβαγιακι. Κατα ολους τους υπολοιπους λογικους ανθρωπους, συμπεριλαμβανομενου και του μπαμπα μου, αυτο μαλλον συμβαινει διοτι ειμαι ψηλη, αφηρημενη οσο και ατσουμπαλη. Ο μπαμπας, αν του ελεγα οτι επεσα, θα με κυτουσε (τη νοερη εικονα μου) με σφιγμενα χειλη, χωρις πλεον να μπει στον κοπο να ξαναπει αυτο που εχω ακουσει απειρες φορες απο τα 14 μου - "επιτελους, να αραβωνιαστεις, να ησυχασω! - μπαμπα, δεν περιμενα να το ακουσω απο εσενα, εσυ με μεγαλωσες με τις αρχες του Summerhil , να αραβωνιαστω? - να ξερω οτι σε κραταει καποιος αγκαζε, να μη πεφτεις, που δυο μετρα γυναικα και τα γονατα σου ακομα ειναι πενταχρονου..".

Ναι. Η πικρη αληθεια ειναι οτι οι φιλοι απο το πανεπιστημιο και μετα ειναι απολυτα εξοικειωμενπι με το εκει που μου μιλαν βλεμμα με βλεμμα, ξαφνικα να αποφασιζω να ελεγξω απο κοντα τα πεζοδρομια ενδελεχως. Η δασκαλα μου στο δημοτικο το ειχε προσδιορισει αλλοιως - "ολοι οι επαναπατρισθεντες (ειμαι γεννημενη Νεα Υορκη) φιλαν με συγκινηση το εδαφος της πατριδας τους". Ναι, αλλα ποσες φορες πια?

Στα 14 που με στειλανε το καλοκαιρι Γαλλια (για τη γλωσσα), και μας πηγανε εκδρομη στο Aiguille de Midi, καταφερα να στραμπουληξω το ποδι μου στα 2/3 της αναβασης. Για τιμωρια μου, κατεβηκα καθισμενη στους ωμους ενος γεροδεμενου δασκαλου, που πηδουσε σα κατσικι σε ολη τη διαδρομη, και παρολιγο να αποβιωσω σε τοσο τρυφερη ηλικια απο το σοκ, κατα το ημισυ φοβος και κατα το ημισυ ντροπη (ημουνα και χαζο και αβγαλτο). Εβαλα μυαλο? Οχι βεβαια! Τον επομενο χρονο, που με στειλανε Αγγλια, αποφασισα να δοκιμασω πατιναζ. Με δυο συμμαθητες να με κραταν εκ δεξιων και εξ αριστερων (αυτο τωρα πολιτικο μου ακουγεται ), δεν τα καταφερα να παραμεινω ορθια για πανω απο δευτερολεπτα τη φορα. Οι συνοδοι μου με τσουβαλιασανε καποια στιγμη στον περιγυρο της πιστας και αρχισανε μονοι τους τις φιγουρες. Αυτα ειναι τραυματα, οχι αστεια! Δυο χρονια μετα, ενας γερμανος που με γλυκοκυταζε απετολμησε να με χορεψει ενα βαλς (παλι σε καλοκαιρινο κολλεγιο) - το αποτελεσμα ηταν μια θεαματικοτατη καραμπολα. Αλλων 2 ζευγαριων, εκτος απο εμας, 6 ατομα καταχαμα στην πιστα. Μιλαμε ειμαι πρωταθλητρια!

Με το που τελειωσα το πανεπιστημιο, σκεφτηκα οτι ισως το διπλωμα οδηγησης θα εδινε μια καποια λυση σε αυτο το θεμα. Στα πρωτα μαθηματα (Σαντορινη, στο αγροτικο) συνειδητοποιησα οτι ο καημενος ο δασκαλος μου ειχε ενα μεγα θεμα ορασης, γιατι ποτε δε μπορουσε να δει καθαρα που σταματουσε το χειτροφρενο και που αρχιζε το μπουτι μου. Οποτε εγκατελειψα. Το επομενο καλοκαιρι, ο μπαμπακουλης μου φιλοτιμηθηκε να μου κανει μαθηματα στους ερημους δρομους της Περαιας, αλλα οταν καταφερα το κατσαριδακι- που ηταν εξισου νευρικο σκαρι με εμενα- να καβαλησει το κρασπεδο και να βρεθει στο αντιθετο ρευμα κυκλοφοριας, ο μπαμπας αποφασισε οτι θα ηταν καλο να καθυστερησει το εμφραγμα του για μερικα ακομα χρονια, και δεν μου εκανε αλλα μαθηματα. Τη σκυταλη ανελαβε ο μπαμπας του τοτε καλου μου, που ειχε χρηματισει και ταξιτζης. Στην περιπτωση αυτη τα μαθηματα διακοπηκαν (απο το πρωτο) οταν καταφερα να ξεριζωσω το χειροφρενο του παλιου και αγαπημενου του αυτοκινητου. Μετα απο αυτα, ολοι ομοφωνα συμφωνησαν οτι θα επρεπε να γινω ισοβιος σπονσορας των συμπαθεστατων ταξιτζηδων (οπερ και εγενετο), η να παντρευτω κανεναν πλουσιο που να μου παρει σωφερ (η ελπιδα πεθαινει τελευταια). Τοσες πτωσεις, το μονο μου παραπονο οτι ποτε δεν βρεθηκα να πεφτω στα ποδια ενος καταλληλου για αυτο το ρολο.

Δεν το'χω λεμε σε θεματα ισορροπιας, παει και τελειωσε. Οποτε αμα δειτε καμια ψηλη, ξανθια, καλοντυμενη γυνιακα να σωριαζεται απο το 1.76 της (+ 7-10 cm τακουνια) και να σπαρταρα στα γελια σωριασμενη στο εδαφος (απο το να κλαιω, καλυτερο να γελαω) , Λονδινο, Αθηνα, η σε καποια αλλη μητροπολη του κοσμου, διοτι ειμαι και ταξιδιαρα...ελατε σας παρακαλω να μου μιλησετε. Γλυκα σας παρακαλω, διοτι παρα το οτι θα γελαω, θα ειμαι καπως ευθραστη. Εκτος απο ατσουμπαλη ειμαι και ευαισθητη. Αλλα, εστω και γκρεμοτσακισμενη, θα χαρω να σας γνωρισω. :-)

...all I want for Xmas is?

Δευτερα – London stories.
Περπαταω βιστικη, μπαινω στην αιθουσα αργοπορημενη. Μιλα ενας τυπος με ζωντανη ματια, αναρωτιεμαι αν ειναι ελληνας, η προφορα δε μου κανει. Γραφω ενα χαρτακι στο διπλανο μου – «ειναι η συναντηση για..?» ναι, μου γνεφει. Ησυχαζω. Δεν καταλαβαινω αυτη η ομιλια τι σχεση εχει, ο τυπος περιγραφει τα αποτελεσματα της ερευνητικης καριερας του. Αρχιζω να κυταω μελακια στο κινητο, ο τυπος τελειωνει, το τελευταιο σλαιντ εχει το ζουμι, αρχιζω να προσεχω. Θα ακολουθησουν τα γνωστα εμψυχωτικα «εισαστε η ανερχομενη ελπιδα» «ειμαστε τοπ και σας επιλεξαμε γιατι πιστευουμε σε εσας», μετα το ακροατηριο χωριζεται σε ομαδες και αρχιζουμε να μιλαμε για τα προβληματα στη δουλεια μας, ειναι ανακουφιση να διαπιστωνεις οτι ολοι τραβαμε παρομοια ζορια. Μας φερνουν κρασι, παιρνω κοκκινο, εχει φτηνη γευση, αφου συνοψισουμε τις κουβεντες μας στελνουν στον μπουφε. Παιρνω μια μπουκια και πεταω την υπολοιπη – πολυ λιπαρο- κανω ενα δυο αστειακια με 2-3 που γνωριζω και φευγω, too tired for networking, and it’s not my thing. Εξω, στον πυργο της BT μια φωτεινη επιγραφη «960 days remaining» - δεν πιστευω στα μηνυματα απο το συμπαν.

Τριτη – Dr House in Da House!
Τελειωνω κλινικη βιαστικα, ο Peter σημερα κλεινει τα 70 και στις 5.30 εχουν οργανωσει στο old boardroom surprise party. Στις 5.20 εχουμε ηδη μαζευτει καμια 30αρια, κυριως απο τις νεες γενιες, ελαχιστοι απο τους μεγαλους. Στις 5.35 μπαινει μεσα ο τσιλιαδορορος, να κανουμε ησυχια, και φερνουν μεσα τον ανυποπτο Peter, που κοκκινιζει οταν ενα δωματιο γιατρων του τραγουδαει χρονια πολλα. Τον αγαπαω πολυ, ειναι ενας απο τους ευφυεστερους ανθρωπους που γνωριζω, μια κινουμενη ιατρικη εγκυκλοπαιδεια με very dry sense of humour, που λεει τα συκα συκα σε ολους ανεξαιρετως. Με τους ασθενεις ειναι μαλλον διεκπεραιωτικος – καθολου ο τυπος του γιατρου που θα σου κρατησει το χερι, η που θα σε ηλεκτροβολησει με τη γοητεια του – αλλα αψογος, και φοβερος κλινικος. Ψηλος, λεπτος, φαλακρα, σπινθηροβολο βλεμμα πισω απο τα γυαλια, παπιον. Συνηθως ορμα στην κλινικη μου κραδαινοντας εναν φακελλο “This case is a fascinoma, we’ve got to test!” – fascinating case for us, is not good news for the patient – it means we have to treasure hunt for a diagnosis.. Για μια συναδελφο που τραβουσε ζορια με το διαζυγιο, του λεω “She needs a good man and she’ll be fine” μου απαντα deadpan “Or, even better, a few bad ones.” Εχει εκπαιδευσει τους καθηγητηες εδω μεσα, οι παλιοι ακομα τον τρεμουν, δεν ηταν τοσο γλυκος οσο μαζι μας στο παρελθον. Στις 6.30 ερχονται o Frank ο Αμερικανος καθηγητης μου με τη γυναικα του και τη Gail που τους εχω φερει για το Masterclass, να του ευχηθουν. Frank is a great fan, too. Ενα ποτηρι σαμπανια, φευγουμε να φαμε Carluccio στο φωταγωγημενο Brunswick Centre, γυριζουμε σπιτι με τη Β που φιλοξενω για το Masterclass.

Τεταρτη, Πεμπτη – run BD, run.
8 η ωρα, περπαταμε με τη Β για το Ινστιτουτο. Φτανω, εχει ηδη αρχισει να ερχεται κοσμος, ο Gary – our own pink fairy godmother admin- τους κανει registration, “what a lovely hat” – λεει με ναζι σε μια κυρια μπροστα στην ουρα. Σε μιση ωρα ειμαστε πληρεις, ο διευθυντης και η senior admin μου ειναι ολο χαμογελα. Ανοιγω, καλοσοριζω, παρουσιαζω, τρεχω πανω κατω με τα μικροφωνα στο ακροατηριο, κανω διαλεξη, χαιρεταω, μιλαω, διεκπεραιωνω, παει καλα, εχω πολυ αγχος. Το βραδυ κοιμαμαι ελαχιστα, ξυπναω στις 5 να δω ξανα τα σλαιντς μου, το βραδυ της Πεμπτης εχουμε μετα το course steering group meeting με τους αμερικανους σαν επισκεπτες. Τελειωνουν ολα καλα, καταφερα αυτα που ηθελα, θα κανουμε ενα απο κοινου meeting να προωθησουμε τον τομεα σε ενα διεθνες συνεδριο, συζηταμε που, λενε Νεα Υορκη – “Great shopping! Yes!!” λεω ενθουσιασμενη, γελανε ολοι. Αστειευομαστε γυρω απο το τραπεζι με το light finger buffet που εχουμε τσακισει, o Stuart (50ρης εβραιοαμερικανος καθηγητης, σκουλαρικι στο αυτι, στολη μαυρη ποδηλατη) και εγω δινουμε τη συνηθισμενη μας παρασταση, αυτος να δηλωνει οτι τον χρησιμοποιω για technical assistant και εγω να του φωναζω να τα αφησει αυτα που ξερει και να τελειωνει με αυτα που περιμενω να μου δωσει. Του παραπονιεμαι «I have been harassing you for so many things, you will start avoiding me on the street» -“Oh, you do it in a nice way, I like it” μου απαντα (νομιζω οι Εβραιοι οπως και οι Ελληνες ειναι συνηθισμενοι στις απαιτητικες γυναικες). Καποιοι πανε μετα για ποτο, ειναι ηδη 8.30, μαζευω τη Β, γυρναμε περπατιστα στο Angel, βοαζουμε στο Wagamama και μετα κατευθειαν σπιτι, υπνος στις 10.

Παρασκευη – a twinkle in his eyes.
Τελευταια μερα του masterclass, χαλαρωνω, σημερα ολοι, μαζι με τα σοβαρα στις παρουσιασεις, κανουμε και αστεια. Ολοι ερχονται και μου τραγουδαν το τι ωραια τι καλα που ηταν ολα. Πιο πολυ το χαιρομαι οταν βλεπω τον ενθουσιασμο της 22αρας BSc μου, την εβαλα δωρεαν φυσικα. Στα διαλειμματα δουλευω κατι αλλο που χρειαζομαι για την επομενη εβδομαδα. Στις 4.30 κλεινουμε με την Ifat, ευχαριστουμε τους παντες, αλλα το εννοουμε, πηγε πολυ καλα για ολους μας. “We did not have to do a song and a dance in the end” αστειευομαστε μεταξυ μας, ειχαμε πει οτι αμα ειχαμε προβληματα, we would smile pretty and dance for the audience. Στις 5.30 εχει αδειασει σχεδον το Ινστιτουτο, εχω μιλησει με μια μαμα τηλεφωνικα, με τον Robert για τοMSc μας και περιμενω τον Andy να συζητησουμε το paper απο το project του. Μου τηλεφωνει οτι θα αργησει, του λεω να με βρει εξω, παω στο St Chad’s place, αλλα ολα τα τραπεζια ειναι πιασμενα, φατσακαρτα στην εισοδο ενας 40ης με γκριζες μπουκλες φιλαει παθιασμενα μια 20αρα, σα να βυζαινει το στομα της, σηκωνω ειρωνικα τα φρυδια μου. Μπαινω στο Smithy’s, με βρισκει ο Andy, “I thought we were going to have a high powered talk for research, and you bring me to a pub!” – ευτυχως που δεν κοκκινιζω, αλλα αντανακλαστικα αρχιζω να γελαω ενοχα. Ο Andy ειναι ενας (very fit !) παντρεμενος στρατιοωτικος γιατρος που τον κυνηγουσα 2 χρονια να τελειωσει το project του και μετα ενα χρονο να γραψει το paper (και μου εχει ευγνωμοσυνη και για τα δυο). Μου φερνει κοκκινο κρασι, τον προσγειωνω αποτομα στα επαγγελματικα. Καποια στιγμη προσεχω για πρωτη φορα τα χερια του με τα μεγαλα δακτυλα, ευτυχως καπου εκει κτυπα το κινητο, ο Α ειναι στο Λονδινο μονο για σημερα, μου ειχε στειλει sms απο το πρωι, προλαβαινω να τον δω μιση ωρα πριν φυγει με το τραινο.

Περπαταω για Euston. Ο Α με περιμενει με δυο Ελληνιδες trainees του, κουκλος οπως παντα, εχουμε μια αμοιβαια αδυναμια ο ενας στον αλλο – «σας ειπα οτι προτιμω τις γυναικες μου ψηλες και ξανθες» τους λεει οταν φτανω, γελαμε. Σε μιση ωρα θα ορμησει στο τραινο που θα τον παει στην οικογενεια του, συζηταω λιγο με τις κοπελλες, και συμπαθητικα και ομορφα παιδια, εχουν ερθει Αγγλια να μαθουν κατι παραπανω, γενικα το ψαχνουν. Λεμε να βρεθουμε οταν ξανακατεβουν Λονδινο. Γυριζω περπατωντας προσεκτικα να μην γλυστρησω πανω στα βρεγμενα πεζοδρομια. Στο μυαλο μου οι σκεψεις λαχανιασμενες, στο σπιτι βλεπω πως εχω παρει κατα λαθος σουσι με κρεας αλλα τα τρωω βλεποντας το 4. Κοιμαμαι στις 11, ξυπναω στις 1, στις 3 και στις 5.

Σαββατο – all I want for Xmas is?
Ξυπναω ηρεμη. Δε μπορω να παιξω τη χαζη – δεν πειθω στο ρολο - αλλα με σωζει η ελληνικη τρελλα που πουλαω- αυτο ειμαι. Αποφασιζω οτι εκτος απο τη σοβαρη τρελλα, αυτη που με κανει να κτιζω πραγματα και να ειμαι συνεχεια υπ’ατμον, χρειαζομαι μια γερη δοση αναλαφρης τρελλας αυτον τον καιρο. Απο την τρελλα που σε κανει να πετας.

Το απογευμα θα παω τον Frank, τη Sheila, την Ifat και την Prof (που ειναι πνιγμενη σε δουλεια αυτο τον καιρο) για τσαι στο Mandarin Oriental, my treat. Θα γυρισω με ταξι για να δω καλα τη φωτισμενη πολη. Αυριο εχω παλι δουλεια. Το βραδυ θα εχει λεει shooting stars, I should make a wish.
Μετραω μερες για τα Χριστουγεννα.

Παστιτσιο

Το μαγειρεμα με ηρεμει, ειδικα αμα μαγειρευω για φιλους μου. Φρεσκα μακαρονια με αυγο, ντοματακια, αυγα και γαλα βιολογικα, κιμας Σκωτιας με χαμηλα λιπαρα. Εριξα κανελοξυλα στον κιμα, ετριψα λιγο μοσχοκαρυδο στη μπεσαμελ, και φρεσκο πιπερι και στα δυο. Εχω αδυναμια στα ανατολιτικα μπαχαρικα, μου θυμιζουν μυρωδιες και γευσεις της παιδικης μου ηλικιας. Το παστιτσιο βγηκε πολυ νοστιμο, φαγαμε κι οι τρεις μας απο ενα μεγαλο κομματι, οτι περισεψε το εβαλα σε ενα ταπερ να το παρει μαζι του ο Δ που τωρα επιστρεφει με το τραινο στην πολη του. Καθησαμε λιγο ακομα με τη Β και πιναμε Τεντουρα, χαζευοντας τα λαμπιονια του δεντρου και τα κερια που ειχα αναψει απο νωρις, υπερπαραγωγη, να ζεστανει το βροχερο βραδυ της Κυριακης.

Ο Δ ηρθε Παρασκευη, εφτασε στο σπιτι πριν εγω γυρισω σπιτι απο τη δουλεια -ευτυχως ειχα μαγειρεψει να φαμε ενα κρασατο κοτοπουλο μαρενγκο και πουρε απο την προηγουμενη. Σαβατο πρωι τον αφησα και πηγα για εναν συντομο καφε με τη Φ, που περιμενε να παρει την τριχρονη Δ απο το μπαλετο. Απο το λεωφορειο κατεβαινοντας λιγο αργοτερα κεντρο, ειδα πως οι χριστουγεννιατικες βιτρινες στο Selfridges ειναι και φετος πανεμορφες, αλλα ειχε τοσο απελπιστικα πολυ κοσμο που δεν τολμησα να πλησιασω για να χαζεψω. Βρηκα τη Μ με τον διχρονο Ν στο Starbucks της South Molton Street, που ειναι γεματη γαλαζια φωτεινα χριστουγεννιατικα δεντρακια. Ο μπομπιρας - απο τα παιδακια που σου'ρχεται ολο να τα ζουπας, ειναι κουκλος και αγκαλιτσας - μας τραγουδησε ολα τα τραγουδακια που ηξερε. Αλλα βγαινοντας απο το καφε, η μαμα του δεν τον αφησε να ανοιξει μονος του την πορτα - ειχε πολυ κοσμο που περιμενε να μπαινοβγει. Ο πιτσιρικας με το δικιο του θυμωσε, και αφου εκανε ενα θεαματικοτατο tantrum να κυλιεται στον πεζοδρομο αναμεσα στις χριστουγεννιατικες διακοσμησεις που δεν τους εδινε πια καμια σημασια, τσουβαλιαστηκε απο την ταλαιπωρημενη του μαμα στο καροτσι του, και ετσι περπατησαμε τη Bond Street ψαχνοντας για ενα δωρο, με μουσικη υποκρουση τις τσιριδες του. Λιγο πιο κατω μας βρηκαν η Β και μετα η Φ (που ειχε αφησει την τριχρονη Δ στο σπιτι, για ακομα μεγαλυτερη απογοητευση του Ν). Τελικα βρηκαμε το δωρο, και ο Ν μαλλον ξεμεινε απο μπαταρια και αποκοιμηθηκε, αφου πρωτα ειχαμε ξεμεινει και οι τεσερις μας απο τερτιπια για να του τραβαμε καπως την προσοχη και να ησυχαζει αυτος για λιγα μονο δευτερολεπτα καθε φορα που μπαιναμε σε μαγαζι, κατω απο το αλλοτε γεματο κατανοηση αλλοτε επιτιμητικο βλεμμα των περαστικων. Ο Δ τηλεφωνησε να ερθει να μας βρει, τον απετρεψα, ο συνδυασμος γυναικοπαρεας, shopping και ενος οργισμενου μπομπιρα δε μου φανηκε ο πιο καταλληλος για εναν επισκεπτη που ηρθε για Xmas spirit . Κατεβηκαμε με τη Β στο Fortnum and Mason, παραμυθενια διακοσμημενο οπως παντα, να παρω ενα πανετονε (που τελικα εγω εφαγα το περισσοτερο) για το πρωινο της Κυριακης. Συγκρατηθηκαμε και οι δυο να μη τσακισουμε τις καρτες μας στα απειρα σοκολατακια, μισκοτακια, τσαγακια, και γενικως φαντασμαγορικα πολυχρωμα κουτακια με καλουδια που εχει το καταστημα. Μετα απο ακομα εναν καφε, γυρισαμε μαζι στο Waitrose της εδω περιοχης να παρω καποια τελευταια πραγματα. Τον Δ τον ειδα ελαχιστα στο σπιτι το βραδυ, γυρισε λιγο πριν κοιμηθω (καταεξαντλημενη). Σημερα το πρωι, μετα απο πρωινο με κουβεντουλα, δουλεια στο λαπτοπ και γυμναστηριο, και ενω ο Δ ελειπε σε φιλους του, εφτιαξα το παστιτσιο. Και για να εξιλεωθω, μια που δεν ειχα πολυ χρονο για τον φιλο μου, και γιατι το μαγειρεμα κανει πιο σπιτισιο ενα σπιτι, και για να τον κανω να νοιωσει ετσι ευπροσδεκτος στο σπιτι μου.

Δεν ξερω που πηγε ο χρονος αυτο το Σ/Κ, και αυτη η εβδομαδα παλι θα ειναι γεματη δουλεια και τρεχαλητο. Τωρα προσπαθω να χαλαρωσω γραφοντας εδω και κυτταζοντας την αντανακλαση απο τα λαμπιονια του δεντρου πανω στο τζαμι της μπαλκονοπορτας και την προβολη τους στα δεντρα του παρκου απεναντι. Εχω υποσχεθει στον εαυτο μου οτι το επομενο Σαβατοβραδο, και αφου εχω τελειωσει με τις δουλειες κι τις υπολοιπες φιλοξενιες, θα γυρισω με ταξι στο σπιτι, μεσα απο τη φωτισμενη πολη, να δω τα Xmas lights με την ησυχια μου. Μετραω μερες μεχρι τα Χριστουγεννα, και χαιρομαι.

Notting Hill

Η μονη περιπτωση να ανεχθω το Notting Hill Σαββατο μεσημερι, ειναι οντας ερωτευμενη, ψιλοαναισθητοποιημενη απο ποτο, η κατα προτιμηση και τα δυο. Χθες δεν ημουν τιποτα απο αυτα, αλλα ειχα πει να συναντησω το Σπ που μενει στην περιοχη, νωρις το απογευμα, και σκεφτηκα να κανω μια βολτα. Τελευταια φορα που ειχα βρεθει στο παζαρι ηταν (εκτος απο 1-2 καθημερινες που βρεθηκα προσφατα για δουλεια) με τον αλητακο, 2 χρονια πριν, και στην περιοχη με τον Θ, αρχες καλοκαιριου. Με εκνευριζει η περιοχη. Εχω ακουσει οτι τα σπιτια ειναι πολυχρωμα γιατι τα ειχαν κατοικησει φτωχοι μεταναστες απο την Καραιβικη (γι'αυτο αλλωστε γινεται εδω το καρναβαλι). Απο ενα σημειο και μετα που εγινε trendy η περιοχη, γιατι ειχε χρωμα και ζωη, οι φτωχοι μεταναστες εφυγαν πακετο αλλου. Εισεβαλαν οι γιαπηδες εξαγοραζοντας με τα λεφτα τους ενα ready made πακετο ζωης με σκηνικα Χολυγουντιανης ταινιας , στερουμενοι του χρονου ισως και της αισθητικης να το φτιαξουνε εξαρχης οι ιδιοι, με τα δικα τους υλικα. Η ιστορια των περισσοτερων περιοχων του Λονδινου.Τα σπιτια πλεον πουλιουνται σε εξωφρενικες τιμες που με τιποτα δε δικαιολογει η φτηνη κατασκευη τους.
Στο Notting Hill gate με το ανοιγει η πορτα του tube αδειαζει το μισο βαγονι, και ξαναγεμιζει αστραπιαια. Για μια στιγμη φοβαμαι οτι το κυμα αυτων που προσπαθει να μπει ειναι πιο ισχυρο και θα παραμεινω στο βαγονι. Εξω ψιλοβρεχει, καιρος μουντος, λαος πολυς. Χαζευω τα μαγαζια στην Pembroke Road, εχουν ξαναφερει κατι μπαλλες χριστουγεννιατικες που ειχαν αρεσει στον αλητακο, αλλα τις πουλανε μονο σε σετ, μου λεει ο πωλητης (σημειωση - ο συνδυασμος μινι και μποτες εξασφαλιζει αστραπιαια εξυπηρετηση ). Διπλα εχει κατι περιεργα t-s, μια πιτσαρια με ενα κιτρινο αυτοκινητο στη βιτρινα με τις πιτσες στα παραθυρα, 1-2 συμπαθητικα καφε που μεσα ομως γινεςται χαμος. Στριβω στο Portobello, χαζευω τις συνηθισμενες πολυχρωμες πραματειες. Χαντρες, ασημενια τσαγιερα και μαχαιροκουταλοπυρουνα, τσιγκινες πολυχρωμες αντικε ταμπελλες, μικροαντικειμενα, ρουχα. Γυρω μου ολες οι φυλες, δεν ακουω πολλα αγγλικα. Oι λιγοστοι ντοπιοι ξεχωριζουν απο το οτι κουβαλανε λουλουδια, περπατουν το σκυλο τους (οι μονοι σοβαροι λογοι να βγεις στο παζαρι αμα μενεις στην περιοχη Σαββατο πρωι), και δεν εχουν καμερα στα χερια. Εξω απο το Humming Bird bakery περιμενουν ουρα καμια 25αρια ατομα. Τα cupcakes στη βιτρινα μου θυμιζουνε φαγητα κουκλοσπιτου. Η ικανοποιηση του να τα φας περπατωντας στο παζαρι ειναι σημειολογικη - απολαμβανεις ολοκληρωμενο το πακετο της εμπειριας. Μυριζει εντονα φαγητο, τα stalls σου κανουν το γαστριμαργικο γυρο του κοσμου σε ουτε μιση ωρα. Πιτες, πιτσες, σαντουιτς, παεγια, αφρικανικοι πολτοι απροσδιοριστου χρωματος και περιεχομενου, σε ενα τεραστιο τηγανι τσουρουφλιζονται ενας λοχος απο καραβιδες, ο κοσμος μου γυρω μασουλαει, χαζευει με ματια πεινασμενα, φωτογραφιζει. Πειναω, αλλα κρατιεμαι. Στο Electric οι ταινιες ειναι μαλλον mainstream. Στο παραδρομακι εχει ανοιξει ενα Myla, η βιτρινα ειναι απογοητευτικη. Τα λατρευω αυτα τα εσωρουχα (και ενιοτε τα αγοραζω στις εκπτωσεις, ειναι πανακριβα), αλλα το μαγαζακι σε αυτη τη γωνια ειναι εκτος θεματος της περιοχης.
Γυρναω προς τα πισω, παιρνω τη Westbourne Grove. Η κινηση κοβει με μαχαιρι. Ποτε μου δεν το καταλαβα αυτο. Η αγωνια των ανθρωπων να μεινουνε μεσα στο κοπαδι, λες και το νοημα βρισκεται στους μεγαλους αριθμους. Η περιοχη εδω ειναι πολυ πιο gentrified, περιεργα delicatessen με εξεζητημενες διακοσμησεις και ακριβα μαγαζια, κοσμος με στυλιζαρισμενο αλλα οχι ιδιαιτερο ντυσιμο, χωρις τις εκκεντρικες λεπτομερειες που αφθονουν στο παζαρι, αγγλικα με αμερικανικη προφορα. Στο Ottolengui χαζευω τις μαρεγκες (που δεν τρωω) και τα αλλα φαγητακια, εχει απιθανες γευσεις, αλλα δεν εχω χρονο. Η εκκλησια πιο κατω εχει γινει μαγαζι με ρουχα γυναικεια.
Περπαταω μεχρι το Queensway, μπαινω στο Whiteleys. Δε συμπαθω τα αγοραστικα κεντρα για βολτες, αλλα εχει ενα ντουετο (βιολι και βιολοντσελλο) που παιζει - τι? Η μουσικη αναγνωρισιμη, αλλα οχι απο εμενα. Με ηρεμει ο ηχος. Ριχνω τη λιρα μου, βγαινω και καθομαι στο Patisserie Valerie απεναντι. Ο Σπ ερχεται, πινω σοκολατα (εχω καταβροχθισει μια tuna nicoise οσο τον περιμενω), αυτος παιρνει προφιτερολ (που δε μου γεμιζει το ματι, θελω μπολικη και υγρη σαλτσα σοκολατα και οχι αυτο το στερεοποιημενο μπιζουδακι που του φερνουν) και πρασινο τσαι. Περναει ζορια ο φιλος μου, με τη χαρακτηριστικη του αξιοπρεπεια. Οταν μια ζωη εισαι αυτος που φροντιζει παντα και προστατευει τους αλλους, ειναι δυσκολο οι αλλοι να μπορεσουν να ανταποκριθουν οταν - για λιγο μονο χρυσε μου! με ακους? μεχρι να ανακτησεις δυναμεις!- χρειαστει για λιγο να αντιστραφουν οι οροι.
Γυρνωντας σπιτι, με νιαουριζει η γατα της γειτονισας , εγω την ψιψινιζω στα ελληνικα. Ψιλοβρεχει, ο δρομος ειναι ησυχος, οι φοιτητες της πιο κατω εστιας μαλλον ειναι κλεισμενοι μεσα να ετοιμαζουνε τα projects για τα pre-xmas deadlines. Απο το επομενο Σ/Κ θα φιλοξενω επισκεπτες. Απο το επομενο Σ/Κ αρχιζουνε τα χριστουγεννιατικα παρτυ, και η αντιστροφη μετρηση για τα Χριστουγεννα.

strong gale winds and heavy rain

Τεταρτη μεσημερι, UCL. Περπατω με την ομπρελλα κολλημενη στα μαλια μου. Αν ημουνα η Μαιρη Ποππινς, σιγουρα τωρα θα πετουσα πανω απο τις στεγες του Λονδινου, αφηνοντας τον ανεμο να με παει στον προορισμο του. Αλλα δεν ειμαι, και επιμενω να προχωρω εναντια στον ανεμο. Κατω απο την ομπρελλα, μαυρα γιαλια ηλιου ( γιατι ο αερας με δακρυζει και δεν βλεπω), ξανθο μαλλι μοιραιο (δηλαδη αχτενιστο οπως παντα) αφημενο στον αερα (παραμακρυνε), μαυρο κολλητο δερματινο με πολλα φερμουαρ (που το αισθανομαι να με προσταευει σαν πανοπλια), μαλλινο wrap dress (κοντο επανω μου λογω υψους), μαυρο ζεστο καλτσον με σχεδια και γοβες με μεσαιο τακουνι, για να μπορω να τρεχω τα περιπου 8-10 χιλιομετρα που θα περπατησω στη διαρκεια της ημερας. Το επανω μισο πολεμιστρια, το κατω μισο κυριουλα. Με σφυραν 2 εργατες. Αναρωτιεμαι για ποιο μισο ειναι το σφυριγμα.

Παρασκευη βραδυ, Πλακα. Σπιτι παραμυθενια ομορφο, καθε του γωνια νομιζεις εχει μια ιστορια να πει, θες να περιεργαστεις απο κοντα ολες τις ιδιαιτερες λεπτομερειες της διακοσμησης και ολα τα βιβλια στην τεραστια βιβλιοθηκη. Η οικοδεσποινα μια αγκαλιαστικη παρουσια με κοκκινα κοντα μαλλια. Εχει μαγειρεψει για μας γευσεις απο τα παιδικα μας χρονια στην πιο ενηλικη και πιο εκλεπτυσμενη εκδοχη τους. Γυρω απο το μεγαλο τραπεζι, ανθρωποι με ζεστα, διεισδυτικα ματια και καλλιεργημενες κουβεντες. Καθομαι διπλα στο Θ (αυτη η φιλια ειναι αμοιβαια προστασια), φοραω φορεμα femme fatale, ξαφνικα πιανω τον εαυτο μου να μιλαω με πολλη ενταση. Για τα συναισθηματα που ενω ειναι η κυρια κινητηρια ανθρωπινη ενεργεια, θεωρουνται απο ολες τις ηλικιες αναλωσιμα. Για το οτι αντι να κοπιαζουμε να εξοικειωθουμε με το πως πραγματικα νοιωθουμε, προσπαθουμε να αποσημασιοποιησουμε συναισθηματικες καταστασεις, και μεταφερουμε τη μεσα μας αναταραχη σε αλλα συμβολικα πεδια, που μας ειναι πιο ευκολο να χειριστουμε - χρημα, επαγγελματικη επιτυχια, κρεβατωματα. Η μεςγαλυτερη φιλη απεναντι με τα απιστευτα πρασινα ματια μας μιλα για μια αγαπη ζωης (ζηλευω), και για τη νεογεννητη εγγονη της με τα σκουρα μπλε ματια πετραδια. Πολυ αργοτερα, θα ανοιξουμε τηλεοραση, δειχνει μια σκηνη δραματικη, σηκωνομαι να φυγω λεγοντας οτι δεν τα αντεχω αυτα. "Νομιζα πως ησουνα συμφιλιωμενη με τα συναισθηματα σου, Ντ" μου λεει καποιος που προβληματιστηκε με αυτα που ελεγα "Επειδη τα λεω, δε σημαινει κιολας οτι τα κανω" μου ξεφευγει, και γελαμε.

Σαβατο πρωι, στο ταξι, κολλημενη μεσα στην κινηση. Αρχιζει ιατρικη κουβεντα, αρχιζω να αγορευω, με παθος. Μιλαω και σκεφτομαι, αν ποτε γυρισω σε αυτη τη χωρα, θα γινω γραφικη. Καλυτερα γραφικη παρα εφησυχασμενη, αποφασιζω. Μου την ψιλοπεφτει ο ταξιτζης που εχει και αυτος υποφερει απο το εδω συστημα, το αντιπαρερχομαι. Στα Εξαρχεια στον καφε με τον αλητακο, με πιανουν τα δακρυα - γιατι μου βγαζει ενταση αυτη η χωρα, γιατι μου χαλα τα τακτοποιημενα μεσα μου, γιατι κι εγω με το συναισθημα μου δεν εχω ακομα συνθηκολογησει, συνειδητοποιω. Ο αλητακος προσπαθει να με καθησυχασει. Κλεβω οπως παντα τα πατατακια της μπυρας του.

Σαββατο βραδυ, Μπρικι. Εχω ηδη πιει 2 ουισκυ, ερχεται επιτελους ο κομποστας μου με τον φιλο του, πισω μας τσιριζουν κατι γκομενες, η μουσικη πολυ δυνατα, φευγουμε. Μετα απο αλλα 2 apple martini στο bellafonte, εχω ρωτησει τον μπαρμαν τι ειναι το τατουαζ του, εχω διαβασει απο κοντα τι λεει η λεζαντα στο t του υπευθυνου σχεσεων (he's cute!) . Ειμαστε αγκαλια με τον κομποστα μου, λεμε πολυ σημαντικα πραγματα συμφωνοντας απολυτα ο ενας με τον αλλο, αισθανομαστε οτι εχουμε ακουμπησει το νοημα ολων αυτων. Αλλα δεν μπορω να θυμηθω τι ειναι ακριβως αυτο που λεμε . Να τον παρω αυριο τηλεφωνο να μου θυμισει.

Τριτη βραδυ, προς το τελος μιας κουραστικης, αλλα ικανοποιητικης μερας, περπαταω προς το σπιτι της καθηγητριας στο W1, εχουμε δουλεια ακομα. Σκεφτομαι οτι η διαφορα του εδω με το εκει ειναι οτι εδω ειναι πιο ευκολο να πιστεψει κανεις. Σκεφτομαι οτι στο "δος μοι παν στω και ταν γαν κινασω", το "παν" ειναι αυτο που θα επιλεξεις να πιστεψεις. Σκεφτομαι οτι εδω ειναι πιο ευκολο να να αποδεχθεις οτι ακομα και αυτο που επελεξες να πιστεψεις δεν ειναι απαραιτητα απολυτη αξια, εξελισσονται και οι ιδεες μαζι με τους ανθρωπους, ευτυχως δηλαδη. Το θεμα ειναι να υπαρχουν γυρω σου θεσμοι που να προστατευουν τις βασικες αναγκες σου αλλα κια την αξιοπρεποεια σου, τα αλλα ειναι στο χερι σου να τα κτισεις. Σκεφτομαι οτι εγω εδω αισθανομαι προστατευμενη, οσο εκτεθειμενη αισθανομαι (οπως ολοι) στην Ελλαδα.

Πεμπτη πρωι, δουλεια στο σπιτι. Περναω απο τα μπλογκς οπως θα εμπαινα σε ενα καφε, περιμενοντας να συναντησω φιλικες φυσιογνωμιες. "Ο τοπος μου ειστε εσεις" .Τελικα, χωρος και χρρονος ειναι ψευδαισθηση, ολα ειναι ενα, μαζι, ενιαια, αιωνια, ενωμενα.
:-)

Ζωη κατω απο τον ηλιο

Ηλιος και νυστα. Δυο διαδοχικα ξενυχτια, ποσο να πιασει ο ρημαδοκαφες.
Ηρθα στο καφε, και καλα για να δουλεψω. Εφαγα 1 ωρα να ψαχνω παρτιτουρες για να παιζει μαντολινο ο μπαμπας (μα να μη βρισκω το περιγιαλι?), αλλη μια ωρα διεκπεραιωνοντας μελακια, για επιστημονικα συνεδρια ερυενες κλπ, μια ωρα χαζευα τα μπλογκς. Δεν ειμαι παραγωγιλη σημερα,παει και τελειωσε.
Χθες βραδυ, στο "πουθενα". Με Μ (ξαδερφουλα!) κ Δ (κολλητη). Εκνευριστηκα λιγο στην αρχη, αλλα αμα ειμαι κουρασμενη χαλαρωνω πιο καλα, αντιμετωπισα το ?δρωμενο σαν ενα ονειρο, κ μπηκα μεσα. Ο Φ μου ειχε πει οτι του αρεσαν τα τελευταια 5 λεπτα, οταν γδυσανε τον αντρα στη σκηνη σκεφτηκα "αυτο του αρεσε" , αλλα μετα καταλαβα. Το ευρημα με τον καθρεφτη και το κοινο δεν ειναι ισως καινουριο , αλλα εγω στο τελος χειροκροτουσα παρατεταμενα, με τα χερια ψηλα, να τα βλεπουν απο τη σκηνη. Με πειθει ο Παπαιωαννου. Η Μ ειπε θα ξαναπαει.
Οδηγησε η Δ, Φιλιον, χορτοπιτα, τυροπιτα, γαλατοπιτα, 2 κακαο, ενα τσαι μεντα. Κουβεντα γι την ξενοφοβια και τον ρατσισμο, Ελληνων και Ευρωπαιων, μετα περι δημοκρατιας. Η Δ τα βλεπει κοινωνιολογικα, εγω μαλλον διαισθητικα, η Μ με τον μαθηματικο τροπο της Πολυτεχνιτισσας και τη χαρακτηριστικη της αριστερη καλοσυνη. Μου αρεσουν οι κουβεντες που κανουν συμπληρωματικοι συνομιλητες.
Ταξι στο Μπαραοντα, ο Μ που εβαζε Μουσικη. Με περιμενε ο Κ, που δεν αναγνωρισα μεχρι που μου θυμισε ποιος ειναι-"το καταλαβα πως δεν με γνωρισες, συνηθως εισαι πιο τρυφερη μαζι μου". Το μωρο ειχε παει απο νωριτερα και με εψαχνε, το κινητο του ταχε παιξει. Ο Μ εβαλε χαρουμενς μουσικες ενσωματωμενος οπως παντα με το decktop - απο τους ανθρωπους που αφουγκραζοντα την περιρεουσα ψυχομαζα, ειναι αυτο νομιζω που του βγαζει πετυχημενα προγραμματα του. Καναμε πλακα, χορεψαμε, στο χορο χτυπουσανε τα γονατα μας. Γυρω μας φυσιογνωμιες με αυτη τη τη χαρακτηριστικη, μαλλον απαξιωτικη, κουρασμενη εκφραση των ανθρωπων που συχναζουνε σε κατι τετοιους χωρους, ηλικιες σχετικα μεγαλες. Προσωπα κλειστα, αδιαφορα, καποια σκληρες, λιγοι οι ανθρωποι με καθαρες ματιες. Το μωρο εχει πολυ φωτεινη και καθαρη ματια, χωρις να ειναι αθωο - δεν πιστευω στην αθωοτητα. Ο Μ παρα το οτι δουλευει στη νυχτα ( η ματια του ειναι ζεστη, αλλα οχι φωτεινη) ειναι αθωος. Περασαμε ομορφα, εφυγα νωρις.
Σημερα βραδυ θα παω στο Θ, μετα μαζι του για φαγητο σε μια πολυ γλυκια του φιλη, στην Πλακα. Αυριο θα αρχισει το πρωι μια σκυταλοδρομια καφε (η Χ, ξανα η Δ που δεν ειπαμε τα προσωπικα, Ευη!!!! ισως ο αλητακος), το απογευμα εχω πει οτι θα παω σε μια εφημερια, με την εμεσουλα μου, να της βρω παιδακια για το ερευνητικο της. Θελω να παω να δω μια εκθεση που εχει στησει ο Δακης Ιωαννου, αμα βρω που ειναι. Να παρω δωρα μωρουδιακα για τη Ντ ("ειναι πολυ δυσκολη δουλεια, δε με προειδοποιησε κανεις!") να δω τη Θεια μου, τον Κολλητο και τον Φ.
Ζωη, κατω απο τον ηλιο. Μου αρεσει η ζωη μου αυτες τις μερες.

what makes you happy?

Looking at this:

(Xmas phobes, please look away NOW!)

Αυπνιες

Ακουγονται ακομα καποια αραια πυροτεχνηματα, αν και νομιζω οτι τον καημενο τον Guy Fawkes τον καψανε πια για φετος, του χρονου παλι. Με αυτο γιορταζουνε που δεν πετυχε το καψιμο του κοινοβουλιου τους και σωθηκε ο βασιλιας τους το 1605. Παλι φετος ξεχασα να φαω bangers and mash. Συνειρμικα, η καμενη Αθηνα τα Χριστουγεννα του 2008, οι φωτιες του Αη Γιαννη που πηδουσαμε μικρα, το καψιμο του Ιουδα που μονο σε διηγηματα εχω διαβασει και δεν εχω δει απο κοντα. Εκτος απο πολιτικες συγκεντρωσεις και τη σφαγη των αμνων στο βωμο της χοληστερινης, γιορταζουμε αραγε τιποτα πια με αληθινη, παγανιστικη χαρα στην Ελλαδα? Μελαγχολησα καπως.

Αναψανε ηδη τα χριστουγεννιατικα φωτα στην Oxford και στη Regent Street. Αυριο θα κατεβω να τα δω, και να ψαξω να βρω τα twisted willows που διακοσμω για χριστουγενιατικο δεντρο. Εχω μπερδευτει λιγο, γιατι το περασμενο Σ/Κ γιορταζανε ακομα το Halloween. Τα παιδια της φιλης μου κανανε τη γυρα της γειτονιας μασκαρεμενα για trick or treat, εμεις περιμενοντας να μπουμε στο Breakfast at Tiffany's ειδαμε μια παρελαση μασκαρεμενων με πατινια - πρεπει να ηταν το London Skate Group, που οργανωνουν τα skate Wednesdays. Το επομενο θα ειναι το Santa Skate (19/12), που θα το χασω γιατι θα ειμαι Αθηνα. Οπως θα ειμαι και το επομενο Σ/Κ, και σκεφτομαι μεχρι την Κυριακη να εχω διακοσμησει εδω το σπιτι, γιατι οι μερες περναν γρηγορα, και θελω να χαρω αρκετα το δεντρακι μου. Σκεφτομαι να παω και Columbia Market την Κυριακη να ψαξω αμα δε βρω αλλου τα σωστα κλαδια.

Αυτη ειναι η προσωπικη μου παραδοση, να στολιζω για Χριστουγεννα τουλαχιστον ενα μηνα νωριτερα το σπιτι, ειτε μεινω εδω ειτε οχι, ειτε περιμενω κοσμο ειτε οχι. Εχω μαζεψει 2 μεγαλα κουτια με περιεργα, φανταχτερα στολιδια, που αν ποτε γυρισω στην Ελλαδα, σιγουρα θα τα παρω αγκαλια για να τα μεταφερω με προσοχη να μη μου σπασουν (αυτα και τον καθρεφτη). Νομιζω πιο πολυ θα στεναχωριομουνα αν εχανα τα χριστουγεννιατικα στολιδια μου, παρα τα περισσοτερα απο τα κοσμηματομπιχλιμπιδια μου. Στην Αθηνα, πατησα επιτελους ποδι περυσι τα Χριστουγεννα "Γιατι δε στολιζεις πια μαμα? - Εσυ μεγαλωσες, ο ανηψιος σου δεν τον νοιαζει, εμεις γερασαμε.." Πηγα, επεισα την ανθοπωλιδα της γειτονιας να μου κοψει μερικα κλαδια απο ενα ελατο (το σκυλακι της με γαβγιζε καθε που ακουμπουσα το δεντρο να της υποδειξω ενα κλαδι). Μετα περασα ενα πρωινο να μπαινοβγαινω στα στολιδομαγαζια της Χαριλαου Τρικουπη και να διαλεγω στολιδια πανευτυχης. Εστησα το δεντρακι, και εβαλα τον πατερα μου να αναβει τα λαμπακια καθε βραδυ με το που σουρουπωνε. Φευγοντας τον Γεναρη, τους φοβερησα να μου φυλλαξουν προσεκτικα τα στολιδια μου, μη τυχον και μου τα πεταξουν η τα βρω σπασμενα. Οι γονεις μου γελουσανε, δεν ξεκουνιουνται πια να κανουν κατι τετοια απο μονοι τους, αλλα χαιρονται να τα βλεπουν, και να βλεπουν τη δυναμικη ανεξαρτητη κορη τους να παραμενει παιδι.

Συνειρμικα, ο αλητακος που ηρθε επισκεπτης τα προπερασμενα Χριστουγεννα. Δηλωμενος ορκισμενος εχθρος τετοιων παραδοσεων, ειναι ο μονος ανθρωπος που εχει δει το δεντρο που στολιζω χωρις κανενα θαυμασμο αλλα και καμια χαρα. Βρηκα κατι αγγελακια φτιαγμενα απο τενεκεδακια αναψυκτικων και σκεφτηκα να του τα παρω δωρο για να τον τσιγκλισω (αλλα θα καταληξουν και αυτα παραχωμενο στο σεντουκι με τα παρατημενα του παιχνιδια και μαλλον δε λεει).

Αυριο μετα τη δουλεια θα παω να παρω μερικα στολιδια ακομα. Και το επομενο Σ/Κ θα τσεκαρω οτι εχουν επιζησει τα στολιδια στο παταρι της Κηφισιας. Μικρες πινελιες ευτυχιας - ειναι νωρις ακομα, αλλα ερχονται τα Χριστουγεννα.

lost in translation (i was made that way...)

one of these days. you wake up, and life is already on at full volume. you jump out of bed, spend the next 12 -14 hours at full speed. you become exhausted. then you can actually hear yourself thinking clearly, feeling intensely, thinking & feeling at sync for once. why oh why do you always have to exhaust yourself για να παψουν οι σκεψεις σου να τρικλοποδιαζουνε τα συναισθηματα σου, ε, μου λες?

ειναι γιατι εισαι εγκεφαλικος τυπος. ετσι ειμαστε εμεις οι εγκεφαλικοι τυποι. ετσι ειμαστε Εμεις, σου ειπε ο πρωτος Εκεινος, πανε τοσα χρονια πριν, remember?

yes, i remember now. he said it in greek i remember in english. why do i have to remember in english, why may i not remember in greek, ε, μου λες?

γιατι στα ελληνικα σου ειναι επωδυνο. εσυ τον επιδιωξες αυτον τον διχασμο. γιατι δεν ανηκεις. ουτε εκει , ουτε εδω. παρτο χαμπαρι πια. εμεις οι εγκεφαλικοι τυποι, δεν ανηκουμε. απλο δεν ειναι, huh?

i don't know, i don't know, i really don't know. it's not about belonging, it's more about an "affinity". who do i feel this "affinity" with?

μα, το λες κ το ξαναλες - κ δεν ειναι δικο σου, καπου το διαβασες κ το αγαπησες - "εσεις ειστε ο τοπος μου", λες στους φιλους σου. για τη διαρκεια, μεχρι κ περα απο τον θανατο, isn't this right?

right. you are right, this is right, this sounds just about right for me. i only had to be reminded. i am tired, there are friends around me, but tonight feels lonely - καταραμενη δουλεια σε αυτη τη χωρα, ποτε δεν τελειωνει, ποτε δεν αισθανομαι οτι εκανα οτι κ οσο μπορουσα.

working right is an act of love dear. an act of love for yourself - you need to do that, to keep staring fearlessly at the abyss within and around you - and for the others. this is your chosen path, but being you, this is the only path that you could possibly take. you knew the price, either way, in advance.

καλα. ασε με να τελειωσω τωρα μερικα που εχω ακομα, και μετα να παμε σπιτι. ειμαι κουρασμενη και ταλαιπωρημενη, αλλα αμα συναντηθουμε αποψε στον καθρεφτη, ξανα θα σου χαμογελασω.

weekend

Δεν μ'αρεσει το vue, ειναι αχαρος και απροσωπος ο χωρος του, οι ταινιες που φερνει προβλεψιμες, οι περισσοτερες καταναλωνονται οπως και το ποπκορν του, χωρις να αφηνουν επιγευση. Το screen on the green εχει τη μυρωδια και την οψη παλιου σινεμα, οι ταινιες του λιγο πιο ιδιαιτερες, αλλα με μελαγχολει - θελω οταν παω να εχω καποιον να μου κραταει το χερι. Το vue ειναι ετσι η ευκολη λυση. Στα 5 λεπτα απο το σπιτι, συχνα παω 5 λεπτα πριν την προβολη, με τη φορμα, το μπουφαν και τα αθλητικα (αλλα παντα ντυμμενη με μολυβι ματιων). Τη Παρασκευη πηγαμε με την κολλητουλα (ντυμενες και βαμμενες) να δουμε το imaginarium of dr parnassus. Την περιμενα τη ταινια, τον συμπαθω τον Gilliam. Οπτικα, ενα ποιημα - η αντιθεση των σκηνικων του θιασου με το μαυροασπρο μελαγχολικο φοντο του Λονδινου μου, σχεδον με εκανε να δακρυσω, τ'αγαπαω αυτο το μερος που κατοικω. Αλλα δεν τα καταφερα να χαθω μεσα στην ταινια. Αναρωτιομουνα αν η κουραση, η παιδεμενη οψη του προσωπου του Heath προδικαζε τον θανατο του, η αν ηταν ο ρολος. Η Lily ηταν γενικα χαρισματικη παρουσια. Παιζαν καλα ολοι. Αλλα η ιστορια, ηταν ενας προσωπικος ξορκισμος των δαιμονων του δημιουργου, εμεις μειναμε απεξω, ευγενικοι θεατες.

Η αναγκη του να διηγουμαστε ιστοριες και να νοηματοδοτουμε την ιστορια μας ειναι γραμμενη στον δεξι μας εγκεφαλο. Το να ρωταμε και να προσπαθουμε να απαντησουμε το "γιατι" ειναι ισως αυτο που μας ξεχωριζει απο τα αλλα ζωα. Ισως ευτυχισμενος ειναι ο ανθρωπος που καταφερνει να διηγειται την ιστορια του με τροπο που να αρεσει στον ιδιο, και που να επικυρωνεται (θετικα ειτε αρνητικα, αδιαφορο) απο το περιβαλλον του και τα επερχομενα γεγονοτα? Δηλαδη το θεμα, ισως να ειναι πιστεψεις οτι αυτο που κανεις ειναι αυτο που εισαι φτιαγμενος και χρειαζεται να κανεις, και οι αντιδρασεις των αλλων να ειναι προβλεπομενες η εξηγησιμες απο ενα τετοιο σεναριο. Νομιζω. Οταν συναντω εναν καινουριο ανθρωπο, θελω να μαθω πως διηγειται αυτος την ιστορια του και τον εαυτο του. Τους φιλους μου και οσους εχω για αυτους duty of care (αλλα μαλλον και οποιον βρισκω στο δρομο μου), προσπαθω να βρω πως θα τους βοηθησω να διηγηθουν την ιστορια τους καλυτερα. Με τροπο ψυχικα ολιγοεξοδο, με αρμονια με αυτο που τους βλεπω να θελουν να ειναι, και συμβατα με αυτο που ειναι.

Σαβατο πρωι. Βολτα στο Camden passage, καφε με φιλο στο Frederick's και χαζι στον boho κοσμο του Islington. Τηλεφωνησα στον Δ, να του πω χρονια πολλα πριν τη γιορτη του, μηπως την ξεχασω. Θα κατεβει απο το Newcastle τελη του αλλου μηνα Λονδινο, μου ζητα να τον φιλοξενησω. Χαρα μου, με περιεθαλψε πολλες φορες και οταν χωριζα, και στους ερωτες μου με τον Μ. Εχει παψει πλεον να μου ζηταει να κοιμηθουμε μαζι ("μα γιατι οχι? ειμαστε καλοι φιλοι, μου αρεσεις, σου αρεσω.."), εχει παψει γενικα να ασχολειται με το αθλημα, εκτος με την για πολλα χρονια αγαπημενη και ταλαιπωρημενη του κοπελλα (απο τις σχεσεις μυστηριο. Με καποιους τροπους την αγαπα, αλλα ανηκει στη συνομοταξια των ανδρων που περιμενουν απο την αλλη να τους χωρισει. Για αυτη δεν ειμαι σιγουρη πως ειναι τα πραγματα). Ο Δ. εχει φαει τρελλη πωρωση με τη δουλεια. Τον αγαπαω, ειναι λαμπερο ατομο, του εχω κανει και εγω πλατες για καποιες απο τις πολλες αταξιες του - αυτος ειναι ο φιλος μου και οχι η κοπελλα του. Μιλαμε ανοιχτα, τον εμπιστευομαι. Αναρωτιεμαι ποια θα ειναι στα προσωπικα η εξελιξη του.

Γυμναστηριο. Μιση ωρα χωρις διακοπη, powerplate, αγκομαχω, ιδρωνω, βλεπω στον καθρεφτη απεναντι πως εχω κανει καπως μυες στα μπρατσα. Κοιταζω καποιον που με κυταζει - εχει ωραιο κοσμο εδω, σκεφτομαι, αλλα ως εκει. Γυρω μου αγκομαχουν καμια 60-70 ατομα στα μηχανηματα, ειναι μεγαλο το virgin. Σκεφτομαι πως με τοση ενεργεια που παραγουμε θα μπορουσαμε να φωταγωγησουμε ανετα το τετραγωνο. Εκτος απο ζευγαρια που εχουν ερθει μαζι, δεν βλεπω κανενεαν να μιλαει σε κανενα. Λαχανιαζουμε ολοι σιωπηλα, ανταλλασουμε μονο καποιες ματιες, καταθετουμε τον ιδρωτα μας και φευγουμε. Σημερα το πρωι αισθανομαι γερους τους μυες στο σωμα μου - μου αρεσει αυτη η αισθηση.

sms - ο αλητακος πηρε κονσερβες και παει να ταισει τις γατες στη δουλεια. "καλημερα γλυκουλα " - καλυτερο απο φιλακι.
μελακι - "το πηρα το βιβλιο...η γειτονισα μου... ειπε πως εισαι πολυ καλη και γλυκια. και εχει δικιο". Απαντηση "οταν οι εραστες μου με λενε καλη και γλυκια ανησυχω". Πρεπει να παψω να τον τσιγκλαω οταν μου λεει γλυκια κουβεντα, αλλα δεν αντεχω να μην.
τηλεφωνημα - ο κολλητος - "που εισαι ξανθο βουρλο?" . Ο ψυχαδερφος μου. Φιλοξενει τη μαμα του, τρεχει για δουλειες, θα τα πουμε αμα κατεβω, σε 2 1/2 βδομαδες. "Φροντιζεις ολο τον κοσμο καλε μου, εσενα ποιος σε φροντιζει?" Θα ηθελα να τον δω να ξαναερωτευεται (ανδρα η γυναικα) ισως πιο πολυ απ'οτι θα ηθελα να συμβει αυτο σε εμενα. Τον αγαπαω πολυ, στηριζομαι επανω του, τον στηριζω και εγω οπως μπορω. Τον εχω εννοια.

Βολτα στο καναλι. Χρυσα φυλλα πεσμενα στο δρομακι και πανω στο ποταμι, κοκκινοι θαμνοι, τα σπιτοκαραβα εχουν 1-2 φωνακλαδες κατοικους αυτη τη βδομαδα. Μου φαινεται πολυ ομορφο αυτο το φθινοπωρο, περισσοτερο απο αλλες χρονιες, η κολλητουλα μου λεει πως οχι, παντα ετσι ειναι.

Τωρα που γραφω εχει σκοτεινιασει ηδη, βλεπω μονο τα δεντρα και οχι το ποταμι, απο τον δρομο ακουγονται τα βηματα των περαστικων. Ωρα να αναψω τα φωτακια στο σαλονι (ενα πορτοκαλι, ενα ασπρο, δυο κοκκινα και τα λαμπακια γιρλαντα στον τοιχο μου απο πισω) και στο υπνοδωματιο (το φουξια περιστερι, το ανθισμενο κλαδι απο το Habitat). Halloween το επομενο Σαβατοκυριακο, ερχονται καλοι φιλοι, τους περιμενω. Μου αρρεσει ο χειμωνας που ερχεται.

αργκ και γρουμφ και κλαψ!

ειμαι αρρωστη. ποναει κοιλιτσα, εχω πυρετουλι, γευση γιακ. εχω ξαναγινει τριχρονο. θελω τη μαμα μου, θελω να μου φερουν μικυμαου και φρεσκοστιμμενη πορτοκαλαδα, και εγω να στραβωνω τη μουρη μου και να μην την πινω!

βαζω υποψηφιοτητα για τον τιτλο χειροτερης αρρωστης 2009 - τι λεω, εβα! δε θελω φαρμακα. δε θελω αλλα ζεστα. δε θελω να μεινω στο κρεβατι μου. δε θελω σουπα, ουτε για ποδολουτρο. πεθαινω. θα πεθανω. και δε θαρθει κανεις στην κηδεια μου. και τι πτωμα χαλια θαμαι που ειμαι αλουστο ααααααργκ!

απο το πρωι εχουν πεσει εκατο τηλ απο δουλεια (καλα, κ 1-2 απο φιλες, κ κλεισαμε κ θεατρο για το αλλο σ/κ, αν βεβαια επιζησω, που χλωμο, αραγε θα με κλαψει κανεις? κλαψ!). για να μην ασχοληθω εγω με δουλεια πρεπει να πεσω σε κωμα. λες να πεσω σε κωμα? (τηλεφωνο νο 101. γρουμφ.)

παω να τσακισω τα ντεπον. και να παρω τηλ τη θεια μου να με ξεματιασει.

not even 3 degress of separation... (προσωπικα).

απο μπλογκ που διαβαζω, σε μπλογκ που ο τιτλος μου κινησε περιεργεια, σε μπλογκ που ανοιξα, και κατι αναγνωρισα...οι φωτογραφιες του να γεμιζουν την οθονη του λαπτοπ.

που μπορουν να σε βγαλουν λοιπον καποιες τυχαιες περιπλανησεις.

αυτος ο ανθρωπος, σκεφτηκα, δεν εχει βρει ακομα τη ματια του. ισως γι'αυτο, σε κυτταζει καταματα μονο για τον καθρεφτη. ειμαι ενας καθρεφτης, αραγε, που δειχνει την αληθεια?

ζητησα συγνωμη που η ματια μου γινεται φορες φορες διαπεραστικη. "δεν με ενοχλει. ειναι εντονη σαν της μητερας μου".

"σε σκεφτομαι, σε σκεφτομαι εντονα και συχνα, αλλα αισθανομαι πως ειναι σαν να μην υπαρχεις. γιατι δεν υπαρχεις, πες μου?" απλα συμφωνησε.

αναρωτηθηκα, αυτος οταν με βλεπει (τωρα - πια?), τι αραγε να βλεπει. αναρωτηθηκα αν ισως (σιγουρα) με βλεπει καλυτερα με τα ματια κλειστα.

ξωτικοπαρμενε, ποτε θα μαθεις επιτελους να ονειρευεσαι. ποτε θα μαθεις πως να μας κυτταζεις. ποτε θα βρεθεις, μηπως σε βρω κι εγω.

Σουπα

Ειναι αυτες οι μερες του μηνα, που ο εγκεφαλος μου ειναι σουπα. Μεσα κολυμπανε κομματια σκεψεις, που προσπαθω να ψαρεψω. Απο πανω ατμος ομιχλη. Αμα μπορουσα να περασω τις 3 απο τις 5-6 αυτες μερες μονο να κοιμαμαι, θα το'κανα.

Κλεισμενη στο σπιτι σημερα, δουλεια στο λαπτοπ. Το πρωι με ξυπνησε 7 η ωρα το εμεσακι που κανει προτζεκτακι στην Αθηνα (γιατι καλε μου θεε, ποσες αμαρτιες εχω ακομα να πληρωσω?). Κατι κολλησε. Αντε να εξηγησω αγουροξυπνημενη απο κινητο. Τελικα δεν βγηκε. Εκλεισα εισιτηριο να ξαναρθω για τις 11 Νοεμβρη. Απο την τσεπη μου φυσικα. Ημουν εκει την προηγουμενη βδομαδα, αλλα. Δεν πειραζει.

Ξανακοιμηθηκα, προλαβα να δω ενα κουφο ονειρο. Τους τελευταιους μηνες βλεπω υπερεαλιστικες υπερπαραγωγες - αιμα, βια, συμβολα, σεξ, και κουλες επιστημονικες εφευρεσεις. το μονο που μου λειπει ειναι ποπ κορν διπλα στο κρεβατι. Σηκωθηκα 9 παρα 10, μπηκα στο σαλονι ακροπατωντας - φιλοξενω την κολλητουλα- πηρα τη μαμα-λαπτοπ που εχει σκαιπ αγκαλια κ πισω στο κρεβατι, στις 9 μιλουσα με την πιετσντουλα μου που κανει το προτζεκτ στην Σινγκαπουρη. Νταξει, αυτη δεν τη φοβαμαι, αλλα θαχουμε εβδομαδιαια επαφη στο σκαιπ. Αχ.

Δουλεια στο babylaptop στο κρεβατι. Το μωρο μου εστειλε σμσ - ποιο βιβλιο του ειπα? Του απαντησα να μη το ψαχνει, του το'χω ηδη παρει. Χαιρομαι να βρισκω βιβλια που να μου κανουν κλικ για συγκεκριμενο ατομο. Το μωρο, παροτι στραβοξυλο κ ενιοτε εντελως ζαβο (εχω στο θεμα μια παραδοση/ειδικευση) τα διαβαζει και τα ευχαριστιεται. Μετα, κοιταξα το μικροδωρακι που εχω παρει για τον αλητακο, πλησιαζουν τα γενεθλια του. Αυτουνου δεν του ξαναπαιρνω βιβλιο - οσα του πηρα παρ'οτι τα χαρηκε, δεν τα διαβασε - ψυχαναγκαστικος τυπος, φταιει που ηταν στα αγγλικα, φοβηθηκε μηπως χρειαζεται λεξικο για καθε σελιδα. Του πηρα ενα ημερολογιο με φωτογραφιες που του αρεσουν. Θα του ζητησω για ανταλλαγμα να με κερασει προφιτερολ, 3η συνεχη χρονια θυμαμαι τα γενεθλια του, κ δεν ειμαι πλεον η γκομενα του (αν ημουνα ποτε δηλαδη). Τσ, τσ, τσ, τι υπολογιστρια γυναικα θεε μου..

Αθηνα, το περασμενο ΠΠΣΚ, δουλεια, λαπτοπ καφε και δουλεια στο Starbucks (40 λεπτα περπατημα απο το σπιτι, να κανω κ την ασκηση μου). Παρασκευη βραδυ, 3 Cosmo στο Rosebud, με την κολλητουλα που ειχα να δω απο το Μαιο - κατεβηκε Ελλαδα, ερωτευθηκε, ξαναανεβηκε Λονδινο μαζι μου τωρα να τελειωσει σπουδες. Μετα, 1 ακομα Cosmo και champagne (που μισω!) που πηρα στον κολλητο μου που ειχε γενεθλια, στη Χαρητος. Τι να παρεις στον αντρα που ταχει ολα, που μπαινει στα μαγαζια κ του ανοιγουν κοκκινο χαλι οι μαγαζατορες. Το χαρηκε, δεν το περιμενε. Η παρεα η κολλητουλα μου κ ενας αστερατος φιλος της μουσικος, ο καλο ςτου κολλητου μου, και αλλοι 3 φιλοι του απο το πανεπιστημιο, χωρις τις γυναικες τους. Η κουβεντα της μισης (ανδρικης) παρεας κυριως στα εππαγελματικα. Τους αλλαξα θεμα μια δυο φορες, δινοντας παρασταση. Κανοντας λιγο την τρελλη, λιγο την χαριτωμενη. Τους ελεγα για μια περσινη παρολιγον ιστορια (που τελειωσε οταν βγηκα απο ενα αυτοκινητο στις 3.30 τα ξημερωματα σε ενα σταυροδρομι της Μυκονου, κ πηρα την ανηφορα μονη μου, αγερωχη. Πριν με ξαναμαζεψει βεβαια ο ταλαιπωρος που λουστηκε τη σκηνη της εληνικης ταινιας, εντρομος οτι θα με βιασουν κ θαχει τυψεις. Καθησα στο πισω καθισμα του αυτοκινητου. Οχι, δεν πηγε να μου την πεσει κ εγω τον απεκρουσα, διαφωνησαμε επι θεωρητικου επιπεδου, αλλα σε βασικοτατο θεμα. Θα προτιμουσα ρολο Τζενης Καρεζη. Αλλα μαλλον μου βγαινει σε Μαιρη Χρονοπουλου. Μπλιαξ). Στην πραγματικη μου ζωη (και οχι στα εκτακτα γκομενικα επεισοδια) παιζω το ρολο της ακροατριας η της συζητητριας, αλλα οταν ανεβαινω στη σκηνη (κ στο σκοινι) μου αρεσει να προκαλω και να παρακολουθω τις αντιδρασεις που προξενω. Μου αρεσει να ξεκουναω τον αλλο, κ τον εαυτο μου, απο τα πεπατημενα. Ε, ξεκουνηθηκα. Ο Τ, φιλος του κολλητου απο το πανεπιστημιο, γνωστος μου κ εμενα απο τοτε, γελασε με την ιστορια. Με κοιταξε, μαλλον τρυφερα, κοιταξε τους αλλους τρεις κ ειπε - καλα, ο τυπος μπορει να ηταν για ιστορια της μιας νυχτας, αλλα η Ντ, θα ελεγε κανεις πως ειναι γυναικα για ιστορια της μιας νυχτας? Κοπηκα. Το ειπε τρυφερα, κ για καλο. Αλλα εχω ακομα την εφηβικη επιθυμια να ειναι αυτοκαταστροφικη γυναικα αραχνη. Γκρρ. Δεν ειμαι. Ξαναγκρρ. Ενα ποτηρι σαμπανια ακομα αργοτερα, φυγαμε, πεσαμε πανω στο μωρο που ερχοταν να με βρει με ενα φιλο του. Εξαρχεια μαζι του στο τραλαλα (ακριβως ετσι κ εγω), ηρθανε αλλοι δυο. Πηρα vodka. Με ανεβασαν στα καταραμενα ΒΠ με το αμαξι τους, το μωρο στο φιλο του στο δρομο - δεν ειναι πολυ ενταξει για γκομενα? Σαβατο πρωι, με τη Δ, καφε στη Μηλιωνη. Την αγαπαω τη Δ, χαθηκαμε δυο φορες για χρονια (πρωτα αυτη Παρισι, μετα γυρισε, μετα εγω Λονδινο) αλλα ξαναβρισκομαστε κ εχουμε το ιδιο μηκος κυματος. Αυτη τα βλεπει κοινωνιολογικα (η δουλεια της) εγω ψυχολογικα (το χομπυ μου), και παρα τις διαφορες μας - αυτη ειναι πολυ πιο αριστεριστρια/διανοουμενη/εναλλακτκη με κοκκινα μαλλια, εγω πιο εστετ/τρομαραμου/δεξερωτιμουγινεται με ξανθειες ανταυγειες, επικοινωνουμε. Γμτ, ειναι απο τους ανθρωπους γυρω μου πουμου μιλανε και με πηγαινουν παρακατω. Επιστροφη ΒΠ, το βραδυ Βασιλαινας στον Πειραια, απιθανο φαι, σε μια ταρατσα με γλαστρες, οικογενειες της γειτονιας, κ μια δυο παρες λαιφσταιλ- εχει παρει χρυσο σκουφο η ταβερνα, κ δικαια. Μετα, ποτα μεχρι αργα, αλλη παρεα, στου ψυρρη. Κυριακη δουλεια, μετα καφε με αλητακο (τον ειχα πεθυμησει), σπιτι, βαλιτσα, πηρα την πρωτη πρωινη για Λονδινο.

Σουπα αυτος ο εγκεφαλος. Πεινασα, παω να φαω.

Βιαστικα, χωρις τιτλο.

Παντου γεματη αντιφασεις. Απο τη μια, γραφω εδω για επικοινωνω απελευθερωμενη -καπως- απο τα στερεοτυπικα καθοριστικα οπως εμφανιση, στατους, ηλικια. Ριχνω το μηνυμα σε ενα μπουκαλι και δεν ξερω ποιος θα το βρει, προστατευμενη πισω απο την σχετικη ανωνυμια μου. Απο την αλλη, μερες οπως η σημερινη, με τρωει να φωναξω στο πηγαδι, με πληρη επιγνωση οτι τα καλαμια που θα φυτρωσοθν μπορει να μεταφερουν με τον ανεμο την κραυγη μου. Κι ας ειναι στα αλαμπουρνεζικα.

12ωρο στη δουλεια. Το πρωι, συναντηση για να στρωσουμε τον ενα πιετσντακο, μετα 1, 2 μπιεσακια που θελουν να δουλεψουν μαζι μου. Εισαγωγη στα καινουρια μαστερακια, με χαζευανε με ορθανοιχτα ματια, μιλαω γρηγορα, κουναω τα χερια μου, μονο που δεν τους χορεψα για να τους δωσω να καταλαβουν. Ηλικιες απο 24 εως 55, με κοιτουσανε σαν κοτοπουλακια, αργησα να παω, αργησα και ν α φυγω.

Το απογευμα νομιζα πως θα ηταν σχετικα χαλαρο - χα. Ενα κλαμα απογνωσης, ενα κλαμα ανακουφισης (50χρονος αποφοιτος Οξφορδης), μια συγκεκαλυμενη αγωνια - 3. Ωρες δικου μου τρεξιματος, να συμαζεψω τα ασυμαζευτα, δικη μου αγωνια - στεναχωριεμαι για τους απεναντι μου, ποτε δεν ειμαι εντελως αποστασιοποιημενη. Απ'οσο θυμαμαι, δεν ειμαι ψυχιατρος, δεν ειναι αυτη η δουλεια μου. Αδειασα. Ενα μπουκαλι κρασι για ευχαριστω - 4.

Ειχε παει 6 η ωρα, εστειλα μελακια, τακτοποιησα διαδικαστικα και πολλα αλλα. Εφυγα 8 παρα, ειχε ερθει η νυχτερινη καθαριστρια, μαυρουλα, χοντρουλα, χαμογελαστη, καλη, αγνη ψυχη, ποτε δεν εμαθα/θυμαμαι το ονομα της, κι ας της αφηνω παντα δωρο και καρτα τα χριστουγεννα. Σουσι σε πακετο και ταξι για σπιτι, ο ηλικιωμενος αγγλος ταξιτζης τραγουδουσε σε ολη τη διαδρομη μαζι με το ραδιοφωνο του. Στο ανσανσερ, ενας γειτονας, και αυτος με το φαι πακετο - ειμαστε λιγο σαν παιδακια του νηπιαγωγειου με τα καλαθακια τους, του ειπα, γελασε. Ειχε καλοσυνατη ματια, πρωτη φορα τον εβλεπα, σκεφτηκα ποιος ξερει αν και ποτε θα τον ξαναδω και αν τον αναγνωρισω.

Τσακισα τα σουσι σε 5 λεπτα, τα 'πνιξα στο σοι σος (οργκανικ!), λυσαξα απο την αλμυρα, ηπια νερο φιλτραρισμενο, τωρα πινω τσαι κανελα κανελογαρυφαλλα και τρωω ραις και κορν καιηκ (σαν μπισκοτα απο ποπκορν) με γευση καραμελα, κοινως ολα υγιεινα, αλλα οτι να'ναι.

Ουφ! Τα'πα και λυτρωθηκα. Φτου ξελευτερια!

1η Οκτωβρη

Καθομαι μπροστα στο λαπτοπ, τα ποδια στο τραπεζι, και χαζευω απο τη τζαμαρια. Ο πρωινος ηλιος εφυγε. Το πρωινο θα ηταν μουντο, αν δε το φωτιζαν καπως τα φυλλα στα δεντρα που εχουν χρυσισει. Το ποταμακι -οτι φαινεται αναμεσα απο τις φυλλωσιες- ενας γκρι θολος καθρεφτης. Ο δρομος σχετικα ησυχος, ολοι ειναι σε δουλειες, σχολεια, η πανεπιστημια.

Εχω κανει κοπανα, θα παω δουλεια μετα το μεσημερι. Πηρα πρωινο, καθησα να δω τα μελακια μου, - βαμμενη αλλα φορωντας μονο το αγαπημενο μου κιτρινο μακω απο την Ορλεανη- και ξεμεινα. Τ'αγαπαω το σπιτακι μου, εδω αισθανομαι προστατευμενη. "We were very happy here, I hope you will be too" μου αφησαν ενα σημειωμα οι προηγουμενοι κατοικοι. Το'φτιαξα ετσι ωστε να'μαι. Με αρκετες πινελιες χρωμα - μπορντοκοκινο, φουξια, πορτοκαλι, πρασινο των φυτων - πανω στο ζαχαρι των τοιχων και των επιπλων. Με το ξανθο ξυλινο πατωμα χωρις χαλια, εκτος απο ενα φουξια yoga mat, μου αρεσει η αισθηση του ξυλου στις γυμνες πατουσες μου, ακομα και το χειμωνα, αλλωστε αυτο το σπιτι ποτε δεν ειναι κρυο. Με αγαπημενα αντικειμενα που εχω ερωτευθει κεραυνοβολα και εχω κουβαλησει απο διαφορα μερη - ο καθρεφτης απο το V&A, που τον εφερα σπιτι στην αγκαλια μου , σα να κρατουσα μικρο παιδι, με ταξι, το κεντητο μαξιλαρακι απο το Liberty, που πηρα περιμενοντας καποιον επισκεπτη που δεν ηρθε, ο ζωγραφισμενος καμβας που μου πουλησε για γουρι με ανταλλαγμα τα τελευταια μου ευρω, μια μερα πριν ανοιξει η επισημη εκθεση τους στη via portico d'Otavia, ενας απο τους δυο αδερφους Alviti. Το κιτς αγαλμα της γυναικας με τα μηλα, που μου ελεγε η μαμα μου ιστοριες για να τρωω παιδι, ο pin-up δισκος που μου εφερε ο Αλητακος, ο καναπες ανακλιντρο που μου χαρισε η μαμα μου, ακριβες αντιγραφο ενος ιταλικου που ειχα ζηλεψει, φερμενος απο την Ελλαδα. Η αγαπημενη μου κουπα του καφε απο τις 17 της πολυχρωμης συλλογης μου. Οι φιλοι οταν ερχονται κυττανε γυρω να δουνε τι καινουριο εχει μπει στο χωρο, καποιοι περιμενουνε να ακουσουν και την ιστορια πισω απο το αντικειμενο. Ο χωρος εδω ειναι η ιστορια μου οπως μου αρεσει να τη διηγουμαι, ειμαι εγω.

Σε λιγο θα πρεπει να φυγω. Μαλλον θα δουλεψω μεχρι αργα αποψε, αλλα πριν γυρισω θα αγορασω το "The girl who kicked the hornet's nest" του Stieg Larsson, που βγαινει σημερα (προβλεπεται ξενυχτι το Σ/Κ!), και θα παω και πισινα.

Καλο μας μηνα! :-)

just 'cause i'm a muppet doesn't mean that i won't hump u

Στο τηλεφωνο, σημερα.

- Gary, μηπως θα μπορουσες να..
- Περιμενε, ερχομαι αμεσως.
- Καλα, δεν ειναι επειγον..
- Θα ειμαι εκει σε 5 λεπτα.
(Εισαγωγικο σημειωμα. Ο Gary ειναι ενας συνεργατης, που μου εχει μια μικρη αδυναμια. Την οποια εχω καταφερει επιμελως να αποφυγω να αναγνωρισω οσο και να γκουχ γκουχ εκμεταλλευθω, τα τελευταια 3 χρονια. Αλλα δυσκολο να κανεις την παπια για πολυ καιρο, οποτε χαρηκα οταν εμαθα οτι αραβωνιαστηκε μια αμερικανα, που θα πηγαινε να βρει στις διακοπες.)

Στα 3 περιπου λεπτα απο το τηλεφωνημα, εισβαλει στο γραφειο μου. Ψηλος και σχετικα ατσουμπαλος, μου θυμιζει διασταυρωση του Fozzie με τον Gonzo με μια πρεζα απο Scooter, για τους muppetοφιλους. Η αφορμη της επισκεψης ειναι η εγκατασταση ενος προγραμματος σε εναν υπολογιστη. Του δινω τις οδηγιες που μου εδωσαν, που θα μπορουσα να του εχω στειλει με μελακι. Στρογγυλοκαθεται στην πολυθρονα μου, παρα τις απελπισμενες μου προσπαθειες να τον ξεφορτωθω με ευγενικο τροπο. Αρχιζει να μου διηγειτε τις διακοπες του, και τον ακουω με μισο αυτι - ειναι πολυλογας. Ταυτοχρονα, γραφω ενα -δυο μελακια, τακτοποιω καποια χαρτια στο γραφειο μου, κυτταζω το αυριανο ημερολογιο, και, αναλογα με τις φρασουλες που αποσπασματικα ακουω, δινω στο προσωπο μου την καταλληλη εκφραση - "διακοπες στην βορεια αμερικη" - ενδιαφερον, "η αραβωνιαστικια μου" - ευγενικη περιεργεια, "επιστροφη στη δουλεια" - συμπαθεια.
Ξαφνικα το λογυδριο σταματαει. Τον κυτταζω, εχει παρει μια εκφραση δυστυχιας. Εχω χασει τις τελευταιες δυο τρεις δεκα προτασεις που εχει πει. Αντανακλαστικα, ανασυρω καποιες τελευταιες του λεξεις "...χωρισα... η αραβωνιαστικια μου", θυμαμαι οτι εχει προσφατα παρει διαζυγιο, υποθετω οτι μου μιλαει για αυτο. Οποτε τον κυτταζω βαθεια στα ματια, κουναω το κεφαλι μου, "λυπαμαι, αληθινα λυπαμαι" ...Και ξαφνικα ο Gary ειναι περιχαρης. Και εγω, βεβαια, πανικοβλητη, γιατι κατι μου λεει οτι δεν ειπα τη σωστη ατακα στη σωστη στιγμη, μαλλον το εντελως αντιθετο. Ο Gary κοντευει να λειωσει πανω στη πολυθρονα, "μα δεν περιμενα να στεναχωρεθεις τοσο πολυ, με κανεις και χαιρομαι", και με κυτταζει κι αυτος στα ματια, ενω πλησιαζει επικυνδυνα την καρεκλα μου. Εχω φρικαρει. Ετσι και μου κανει εξομολογηση, θα φαει τρελλη χυλοπιτα. Και εδω ειναι ευαισθητος ο κοσμος, μετα θα πατησει εξαφανιση. Κριμα ο ανθρωπος. Και ποιος θα μας στρωνει μετα τα προγραμματα, οεο? (ειμαι ενας κακος, ιδιοτελεστατος ανθρωπος). Οποτε ανακρουω πρυμναν, και στο παραενα ριχνω τυχαια βολη "η θετικη πλευρα των καταστασεων ειναι παντα ισχυροτερη απο την αρνητικη, δεν βρισκεις?" με χαρουμενο υφος τυπου μαρτυρα του ιεχωβα, και υπογειο μηνυμα -δεν ξερω τι χαμπαριασες μεγαλε, αλλα εγω το μαζεψα, μαζεψε το και εσυ. Για να παρω ευτυχως την απαντηση "εεεεμ, ναι, σιγουρα, με χωρισε και η αραβωνιαστικια μου, και ηταν το εναυσμα για να αποφασισω να φυγω απο αυτη τη δουλεια, γιατι χρειαζομαι ενα καινουριο ξεκινημα...αλλα δεν εφυγα ακομα, και (με βλεμμα γεματο ελπιδα) σιγουρα θα ερχομαι να σας (?σε?) βλεπω συχνα". Και του απαντω - "Χαιρομαι πολυ για σενα, πιστευω πως μια καινουρια αρχη σε ολα ειναι η καταλληλη αποφαση. Αλλα, πωπω, ποσο εχω αργησει, πρεπει να φυγω".
Φιου...

(το βιντεακι ελπιζω να ανοιγει απο το λινκ. ασχετο. τρελλο γελιο ομως:-).

http://www.youtube.com/watch?v=0gXG5SeXV7c

Πολη παλιμψηστη

Κατεβαινοντας πριν λιγες μερες για τη δουλεια - ο καιρος ειναι καλος, και απο τοτε που γυρισα πηγαινοερχομαι καθημερινα με τα ποδια, μιση ωρα δρομος ειναι - αισθανθηκα κατι να λειπει, αλλα δεν ημουνα σιγουρη τι. Προχθες κυτταξα πιο ποσεκτικα, και χτες πια βεβαιωθηκα. Ο τοιχος που φιλοξενουσε το μικρο κοριτσακι του Banksy ηταν φρεστοασβεστωμενος. Το λευκο που στην Ελλαδα, στα νησια της τουλαχιστο, συμβιωνει ερωτικα με τον ηλιο, στη συγκεκριμενη περιοχη στο Λονδινο ειναι απλα μια παραφωνια που σου πληγωνει τα ματια.

Θα μου λειψει το κοριτσακι. Την πρωτη φορα που το ειδα απο μακρια μου πηρε ωρα να καταλαβω την εικονα και να δω οτι δεν ηταν αληθινο το cashmachine. Η μυωπια μου, οταν δεν φοραω τους φακους μου, διευκολυνει την προβολη της φαντασιας πανω στην εικονα της πραγματικοτητας. Με τον καιρο, η εικονα εγινε μια απο αυτες τις λεπτομερειες που μου κανει την περιοχη οικεια .

Οπως λιγο πιο κατω, το first class καφε (αναφορα στα αντιστοιχα γραμματοσημα), που παντα μυριζει ομελετα και καμενο λαδι, με τους ταχυδρομους απεξω να λιαζονται στον ηλιο, η να καπνιζουν κλεφτα ενα τσιγαρο στη βροχη. Οπως στα παραδρομακια, οι μπλε πλακες πανω στα κτιρια, που σηματοδευουν τις παλιες κατοικιες αγαπημενων μορφων - Dorothy Sayers, Charles Dickens (κι α υτος περπατουσε με τις ωρες στο Λονδινο, να σκεφτεται τα βιβλια του), κι αλλα ονοματα που εμενα δε μου λενε τιποτα. Καποιες pubs(The Betsey Trotwood!).

Η βιτρινα με τα φοβερα cupcakes (Bea's of Bloomsbury)

που εχω φωτογραφισει 2-3 φορες για να στειλω με sms στη fevis. (Και οπου πηρα δωρο μια τουρτα στη γραμματεα μου, που ειχε το ιδιο ονομα με το καταστημα).

Η γυαλινη προσοψη του Camelia & Octav Botnar με τα εργα τεχνης . (Μου αρεσαν πολυ τα τεραστια πολυχρωμα μπαλονια που γεμιζαν το τριοροφο ατριο πισω απο το γυαλι, τα τωρινα ασπρα γλυπτα παιδικων παιχνιδιων που φυτρωνουν πανω στον τοιχο δεν μου φαινονται τοσο χαρουμενα. )

Τις αγαπαω αυτες τις λεπτομερειες, καποιες εφημερες, καποιες μονιμες. Με συγκινουν, οσο και τα αρχαια χαραγματα πανω στα μαρμαρα της Πομπηιας και της Ακροπολης. Οσο και καποια συνθηματα στους τοιχους των Εξαρχειων. Σκεφτομαι ποσες επιστρωσεις ζωης εχουνε γραψει πανω σε αυτη την πολη. Εδω, το καινουριο ειναι συνηθως μια (αρμονικη) προσθηκη και επεκταση με φαντασια του παλιου.

Οπως η θολωτη, γυαλινη-ατσαλινη, σχεδον διαστημικη αφετηρια του Eurostar στο St Pancras του 1866.

( - Such a lovely old building...

- Not that old - only from the 1800s!

- Well, that's old in my books.
- How can you say that, you've got the Acropolis!)

(Αθηνα, Αθηνα, ποσες χαμενες ευκαιριες, τι πικρα).

Οι ανθρωποι φευγουνε απο εδω, με πολυ γρηγορους ρυθμους. Πανω που δενεσαι, τους χανεις. Στο starbucks που επαιρνα το πρωι καφε, τα τελευταια δυο χρονια, ο -κουκλος!- Ισπανος με τα μακρια μαλλια και το γυμνασμενο σωμα (που οταν με κερασε ενα chocolate decadence cake κοντεψα να παθω ανακοπη) εμεινε 6 μηνες, μετα ηρθε ενας μικροκαμωμενος Πολωνος με σπαστα αγγλικα (που κοντεψε να κλαψει οταν του πηγα παπουτσακια για το νεογενητο μωρο του), που εδωσε τη θεση του σε μια κοντουλα Εσθονη με λαμπερο χαμογελο, που σου φωτιζει την ημερα οταν σου πιανει καθημερινα την κουβεντα, που κι αυτη εφυγε. Και μετα εφυγα κ εγω, γιατι πηγα σε ενα αλλο καινουριο starbucks, πιο κοντινο. (Για φιλους δε θα μιλησω. Ευτυχως ειναι Σαβατο με λιακαδα, και περιμενω καποιους για να βγω βολτα).

Φευγω εγω, φευγουν οι αλλοι, φευγει ο χρονος. Μενει ο τοπος.

Μου αρεσουν, εχω αναγκη, τις εναλλαγες. Παντα ψαχνω καινουρια challenges. Μου αρεσει (χρειαζομαι) και εγω η ιδια να αισθανομαι πως μαθαινω, αλλαζω, βελτιωνομαι. Τη φοβαμαι τη στατικοτητα. Αλλα επειδη ισως ειναι ολα τοσο ρευστα μεσα μου και γυρω μου, μου ειναι απαραιτητα καποια σημεια σταθερα αναφορας.

Με ηρεμει η αισθηση αυτης εδω της αεικινητης, παλιμψηστης πολης. Η αισθηση οτι κι εγω, περαστικη απο εδω, οπως και τοσοι αλλοι πριν και μετα απο εμενα, αφηνω καποια αχναρια. Αναγνωρισιμα η οχι. Που καποια απο αυτα η πολη θα κρατησει, καποια αλλα θα σβησει.

Και παλι, παντα, εμπροσθεν και ανωθεν. Και παντα, παλι, παμε απο την αρχη...

What I think about walking when I think about walking in London

Μ'αρεσει να περπαταω. Συνηθως γρηγορα - μα πως τα καταφερνει με τετοια τακουνια; - καποιες φορες χαμενη στις σκεψεις μου, καποιες αλλες αναζητωντας τις εικονες ανθρωπων η κτιριων που θα ξυπνησουν τη φαντασια μου, καποιες αλλες τοσο γοργα που η λαχανιαστη μου ανασα με λυτρωνει απο την αεναη κινηση του μυαλου μου. Παντοτε προς καποιο προορισμο, αν και αυτος μπορει να αλλαξει. Μου ειναι πιο ευκολη η περιπλανηση οταν ξερω προς τα που πηγαινω.

Την πρωτη χρονια που ηρθα στο Λονδινο, θυμαμαι να περπαταω ενα ανοιξιατικο βραδυ μεσα σε κατι στενα δρομακια γυρω απο το St Barts, κουρασμενη και καταπτοημενη - γιατι ημουν μονη, κατι δεν ειχε παει καλα με το Masters , ειχα ελαχιστα λεφτα, τα γνωστα. Και ασυναισθητα σηκωσα τα ματια να κυτταξω τον ουρανο, κατι που κανω απο μικρη σε τετοιες στιγμες, χωρις να ξερω γιατι. Και ειδα τις κορυφογραμμες των Βικτωριανων κτιριων πανω σε ενα μπλε κομματι ουρανου που σκοτεινιαζε. Και σκεφτηκα - για φαντασου, ζω στο Λονδινο! Ηταν σαν να γυρισα καποιο διακοπτη και αισθανθηκα απιστευτα ευτυχισμενη.

Ειναι περιεργο, αλλα το Λονδινο που ζω και εργαζομαι - με τους αγελαστους, βιαστικους, πιεσμενους ανθρωπους του, τη μουνταδα του και τα βρωμικα κτιρια, ειναι ταυτοχρονα και μαγικα και το Λονδινο της παιδικης και εφηβικης μου φαντασιας. Με τις χριστουγεννιατικες σκηνες και τους πληθωρικους χαρακτηρες του Dickens, τις κομψες ερωτευμενες ηρωιδες της Jane Austen “who were doing the Season”, τη Mary Poppins να πεταει πανω απο τις καμιναδες. Τους ηρωες των ταινιων του Frears, τα ηλιοβασιλεματα του Turner (που νοιωθεις καλυτερα αμα εχεις ζησει τη μουνταδα του εδω χειμωνα), τις εικονες του Hogarth. Με τα απαισια Council flats να συνυπαρχουν με βραβευμενες για την αρχιτεκτονικη γυαλινες μοντερνες πολυκατοικιες και με βικτωριανα και γεωργιανα σπιτια. Με τους ανθρωπους ολων των χρωματων, φυλων και ενδυμασιων να συνυπαρχουν, χωρις κανενας απο αυτους να θεωρειται εκ προοιμιου ξενος. Με τις εκθεσεις, τα θεατρα, τους αστεγους, τους στενους δρομους, το βρωμικο υπογειο, τους μεθυσμενους, τις μυρωδιες της μπυρας, κατουρων και λουλουδιων την ανοιξη. Και ειναι επισης, 13 χρονια μετα, η πολη "μου". Που με καποιο περιεργο τροπο, και σε μεγαλο βαθμο, εχει "γραψει" πανω στην προσωπικοτητα μου η τουλαχιστο πανω στην εικονα που εχω για την προσωπικοτητα μου. Η πολη, οπου αισθανομαι μονη αλλα οχι ξενη, καποιες φορες θλιμμενη η αγχωμενη, αλλα ηρεμη με τη σκεψη οτι η πολη αυτη με δεχτηκε φιλοξενα, μου εδωσε απλοχερα και με προστατευει. Και 13 χρονια μετα, μου αρκει να ακουμπησω τα ματια μου σε ενα απο τα κομματακια του Λονδινου "μου" για να ξανανοιωσω εκεινη την αισθηση της ευλογιας - ειμαι εδω οπου διαλεξα να ειμαι, και με ολες τις δυσκολιες μου και τις εσωτερικες συγκρουσεις μου, ειμαι. εγω. εδω.

Φθινοπωρινες δηλωσεις.

1. Να βαλω κι αλλο φουξια στη ζωη μου. (Διοτι μου φτιαχνει τη διαθεση, και θελω ακομα μια χρωματιστη νοτα στο σαλονι, και κανει ΜΟΝΟ 127 λιρια απο αρχικη τιμη 175, αρα ειναι τρελλη ευκαιρια, και αν ξαναπαω στο habitat για 5η συνεχη φορα και ξαναματαπρηξω τους πωλητες για το κουβερτακι χωρις να το αγορασω θα με στειλουν πακετο στο priory, και το θελω, το θελω, το θελω και θα κρατησω την αναπνοη μου μεχρι να το παρω για να μαθετε...;;;!...καλα, παρασυρθηκα).

2. Να ξαναανεβω στη ζυγαρια μου. (Εντος του Σεπτεμβριου). (Καλυτερα μετα τις εκλογες). (Τεσπα, εντος του 2009). (Αυτος ο στοχος ειναι μαλλον καλυτερος για τη νεα χρονια).

3. Να παω να δω και το streetcar named desire και το breakfast at tiffany's και το whoopee club's infinite variety cabaret.

4. Να χαμογελαω οταν με κυτταει καποιος που μ'αρεσει , αντι να κοκινιζω και να κυτταω τα παπουτσια μου, διοτι δεν ειμαι πλεον 15χρονο (κλαααψ!), ουτε dysfunctional (θα'θελα), ουτε καθυστερημενο (νομιζω), και διοτι κοντευω να γινω πιο Λουκρητια απο την Λουκρητια (του Αρκα, και οχι των Βοργια).

5. Να απανταω οταν μου κανουνε (ευγενικα) καμακι και να μην μεταμορφωνομαι απο αμηχανια στη βασιλισα των παγων.

6. Να κοψω την καταχρηση των παρενθεσεων. (Χλωμο).

7. Να ξανααρχισω τις καταχρησεις. Απο εκεινες που δεν παχαινουν, δεν κανουν ρυτιδες, δεν απαγορευονται απο το νομο, και δεν ειναι ανθυγιεινες (μια ολοκληρη προταση για να μη πω μια λεξη τριων γραμματων).

8. Να κοψω τις ασκοπες περιφρασεις.

9. Να συνεχισω να γραφω στο μπλογκ (μαλλον ασυμβατο με το 8).

10. Να ξαναβρω το mojo μου! (παρακαλω οποιος το βρει να μου το επιστρεψει, θα δοθει αμοιβη, πληροφοριες εντος :-).

Μια Μπανανα Γιαπωνεζα

Λιγοστες -;πια;- φορες μου συμβαινει να μπαινω και να χανομαι μεσα σε ενα βιβλιο. Αλλα τους τελευταιους μηνες ημουνα τυχερη. Ισως γιατι το ειχα και πιο πολλη αναγκη. Και σκονταψα, απο τυχη, πανω σε καποια βιβλια που με ρουφηξαν.

(Με φανταζομαι με το που ανοιγω το βιβλιο, να περιτυλιγομαι απο εναν υδατινο κυκλωνα που να μου γεμιζει στομα, ρουθουνια και πνευμονια, και λιγο πριν παραδωσω το πνευμα, να με πεταει σε μια αλλη ακτη. Οπου να ξαναβρισκω την ανασα μου. Αλλα οπου οι ρυθμοι της ανασας μου ειναι αλλοι).

Το πιο προσφατο, το kitchen της Banana Yoshimoto. Κοκκινο εξωφυλλο, λεπτο βιβλιο, μικρο σχημα. Και μια χειρογραφη στο εξωφυλλο προσθηκη ("σας προτεινουν οι αναγνωστες μας") που ελεγε .."haiku like in its simplicity".

Το τελειωσα σε μια ημερα, το χτεσινο απογευματινοβραδινο. Γραφη λιτη. Σκηνες και πραξεις ζωγραφιζουνε σχεδον τα συναισθηματα. Αισθανομαι σα να εχω ανοιξει ενα παραπορτακι και να κρυφοκυτταζω, με κρατημενη την αναπνοη, αθεατη, τις σκεψεις και ζωες ανθρωπων σαν κι εμενα, σε μια παραδιπλανη διασταση.

Το διαβαζα και πριν ακομα το τελειωσω, ηξερα ηδη σε ποιον θα το εδινα (οπωσδηποτε να το διαβασει). Λιγο η γραφη, λιγο η ιστορια, λιγο η ολη αισθηση, το προσωπο στη σκεψη μου ενα και συγκεκριμενο.

Καποιες εποχες σαν την τωρινη, παραμυθιαζομαι οτι αυτου του ειδους τα βιβλια ειναι λιγακι σαν φωτεινα σηματα-μηνυματα απο τις καινουριες ακτες για οπου εχω μπαρκαρει. Αλλα τα φωτα της ακτης που εχω αφησει πισω φεγγουνε ακομα πολυ δυνατα, και δεν τα καταφερνω να αποκωδικοποιησω την καινουρια εικονα.