strong gale winds and heavy rain

Τεταρτη μεσημερι, UCL. Περπατω με την ομπρελλα κολλημενη στα μαλια μου. Αν ημουνα η Μαιρη Ποππινς, σιγουρα τωρα θα πετουσα πανω απο τις στεγες του Λονδινου, αφηνοντας τον ανεμο να με παει στον προορισμο του. Αλλα δεν ειμαι, και επιμενω να προχωρω εναντια στον ανεμο. Κατω απο την ομπρελλα, μαυρα γιαλια ηλιου ( γιατι ο αερας με δακρυζει και δεν βλεπω), ξανθο μαλλι μοιραιο (δηλαδη αχτενιστο οπως παντα) αφημενο στον αερα (παραμακρυνε), μαυρο κολλητο δερματινο με πολλα φερμουαρ (που το αισθανομαι να με προσταευει σαν πανοπλια), μαλλινο wrap dress (κοντο επανω μου λογω υψους), μαυρο ζεστο καλτσον με σχεδια και γοβες με μεσαιο τακουνι, για να μπορω να τρεχω τα περιπου 8-10 χιλιομετρα που θα περπατησω στη διαρκεια της ημερας. Το επανω μισο πολεμιστρια, το κατω μισο κυριουλα. Με σφυραν 2 εργατες. Αναρωτιεμαι για ποιο μισο ειναι το σφυριγμα.

Παρασκευη βραδυ, Πλακα. Σπιτι παραμυθενια ομορφο, καθε του γωνια νομιζεις εχει μια ιστορια να πει, θες να περιεργαστεις απο κοντα ολες τις ιδιαιτερες λεπτομερειες της διακοσμησης και ολα τα βιβλια στην τεραστια βιβλιοθηκη. Η οικοδεσποινα μια αγκαλιαστικη παρουσια με κοκκινα κοντα μαλλια. Εχει μαγειρεψει για μας γευσεις απο τα παιδικα μας χρονια στην πιο ενηλικη και πιο εκλεπτυσμενη εκδοχη τους. Γυρω απο το μεγαλο τραπεζι, ανθρωποι με ζεστα, διεισδυτικα ματια και καλλιεργημενες κουβεντες. Καθομαι διπλα στο Θ (αυτη η φιλια ειναι αμοιβαια προστασια), φοραω φορεμα femme fatale, ξαφνικα πιανω τον εαυτο μου να μιλαω με πολλη ενταση. Για τα συναισθηματα που ενω ειναι η κυρια κινητηρια ανθρωπινη ενεργεια, θεωρουνται απο ολες τις ηλικιες αναλωσιμα. Για το οτι αντι να κοπιαζουμε να εξοικειωθουμε με το πως πραγματικα νοιωθουμε, προσπαθουμε να αποσημασιοποιησουμε συναισθηματικες καταστασεις, και μεταφερουμε τη μεσα μας αναταραχη σε αλλα συμβολικα πεδια, που μας ειναι πιο ευκολο να χειριστουμε - χρημα, επαγγελματικη επιτυχια, κρεβατωματα. Η μεςγαλυτερη φιλη απεναντι με τα απιστευτα πρασινα ματια μας μιλα για μια αγαπη ζωης (ζηλευω), και για τη νεογεννητη εγγονη της με τα σκουρα μπλε ματια πετραδια. Πολυ αργοτερα, θα ανοιξουμε τηλεοραση, δειχνει μια σκηνη δραματικη, σηκωνομαι να φυγω λεγοντας οτι δεν τα αντεχω αυτα. "Νομιζα πως ησουνα συμφιλιωμενη με τα συναισθηματα σου, Ντ" μου λεει καποιος που προβληματιστηκε με αυτα που ελεγα "Επειδη τα λεω, δε σημαινει κιολας οτι τα κανω" μου ξεφευγει, και γελαμε.

Σαβατο πρωι, στο ταξι, κολλημενη μεσα στην κινηση. Αρχιζει ιατρικη κουβεντα, αρχιζω να αγορευω, με παθος. Μιλαω και σκεφτομαι, αν ποτε γυρισω σε αυτη τη χωρα, θα γινω γραφικη. Καλυτερα γραφικη παρα εφησυχασμενη, αποφασιζω. Μου την ψιλοπεφτει ο ταξιτζης που εχει και αυτος υποφερει απο το εδω συστημα, το αντιπαρερχομαι. Στα Εξαρχεια στον καφε με τον αλητακο, με πιανουν τα δακρυα - γιατι μου βγαζει ενταση αυτη η χωρα, γιατι μου χαλα τα τακτοποιημενα μεσα μου, γιατι κι εγω με το συναισθημα μου δεν εχω ακομα συνθηκολογησει, συνειδητοποιω. Ο αλητακος προσπαθει να με καθησυχασει. Κλεβω οπως παντα τα πατατακια της μπυρας του.

Σαββατο βραδυ, Μπρικι. Εχω ηδη πιει 2 ουισκυ, ερχεται επιτελους ο κομποστας μου με τον φιλο του, πισω μας τσιριζουν κατι γκομενες, η μουσικη πολυ δυνατα, φευγουμε. Μετα απο αλλα 2 apple martini στο bellafonte, εχω ρωτησει τον μπαρμαν τι ειναι το τατουαζ του, εχω διαβασει απο κοντα τι λεει η λεζαντα στο t του υπευθυνου σχεσεων (he's cute!) . Ειμαστε αγκαλια με τον κομποστα μου, λεμε πολυ σημαντικα πραγματα συμφωνοντας απολυτα ο ενας με τον αλλο, αισθανομαστε οτι εχουμε ακουμπησει το νοημα ολων αυτων. Αλλα δεν μπορω να θυμηθω τι ειναι ακριβως αυτο που λεμε . Να τον παρω αυριο τηλεφωνο να μου θυμισει.

Τριτη βραδυ, προς το τελος μιας κουραστικης, αλλα ικανοποιητικης μερας, περπαταω προς το σπιτι της καθηγητριας στο W1, εχουμε δουλεια ακομα. Σκεφτομαι οτι η διαφορα του εδω με το εκει ειναι οτι εδω ειναι πιο ευκολο να πιστεψει κανεις. Σκεφτομαι οτι στο "δος μοι παν στω και ταν γαν κινασω", το "παν" ειναι αυτο που θα επιλεξεις να πιστεψεις. Σκεφτομαι οτι εδω ειναι πιο ευκολο να να αποδεχθεις οτι ακομα και αυτο που επελεξες να πιστεψεις δεν ειναι απαραιτητα απολυτη αξια, εξελισσονται και οι ιδεες μαζι με τους ανθρωπους, ευτυχως δηλαδη. Το θεμα ειναι να υπαρχουν γυρω σου θεσμοι που να προστατευουν τις βασικες αναγκες σου αλλα κια την αξιοπρεποεια σου, τα αλλα ειναι στο χερι σου να τα κτισεις. Σκεφτομαι οτι εγω εδω αισθανομαι προστατευμενη, οσο εκτεθειμενη αισθανομαι (οπως ολοι) στην Ελλαδα.

Πεμπτη πρωι, δουλεια στο σπιτι. Περναω απο τα μπλογκς οπως θα εμπαινα σε ενα καφε, περιμενοντας να συναντησω φιλικες φυσιογνωμιες. "Ο τοπος μου ειστε εσεις" .Τελικα, χωρος και χρρονος ειναι ψευδαισθηση, ολα ειναι ενα, μαζι, ενιαια, αιωνια, ενωμενα.
:-)