Notting Hill

Η μονη περιπτωση να ανεχθω το Notting Hill Σαββατο μεσημερι, ειναι οντας ερωτευμενη, ψιλοαναισθητοποιημενη απο ποτο, η κατα προτιμηση και τα δυο. Χθες δεν ημουν τιποτα απο αυτα, αλλα ειχα πει να συναντησω το Σπ που μενει στην περιοχη, νωρις το απογευμα, και σκεφτηκα να κανω μια βολτα. Τελευταια φορα που ειχα βρεθει στο παζαρι ηταν (εκτος απο 1-2 καθημερινες που βρεθηκα προσφατα για δουλεια) με τον αλητακο, 2 χρονια πριν, και στην περιοχη με τον Θ, αρχες καλοκαιριου. Με εκνευριζει η περιοχη. Εχω ακουσει οτι τα σπιτια ειναι πολυχρωμα γιατι τα ειχαν κατοικησει φτωχοι μεταναστες απο την Καραιβικη (γι'αυτο αλλωστε γινεται εδω το καρναβαλι). Απο ενα σημειο και μετα που εγινε trendy η περιοχη, γιατι ειχε χρωμα και ζωη, οι φτωχοι μεταναστες εφυγαν πακετο αλλου. Εισεβαλαν οι γιαπηδες εξαγοραζοντας με τα λεφτα τους ενα ready made πακετο ζωης με σκηνικα Χολυγουντιανης ταινιας , στερουμενοι του χρονου ισως και της αισθητικης να το φτιαξουνε εξαρχης οι ιδιοι, με τα δικα τους υλικα. Η ιστορια των περισσοτερων περιοχων του Λονδινου.Τα σπιτια πλεον πουλιουνται σε εξωφρενικες τιμες που με τιποτα δε δικαιολογει η φτηνη κατασκευη τους.
Στο Notting Hill gate με το ανοιγει η πορτα του tube αδειαζει το μισο βαγονι, και ξαναγεμιζει αστραπιαια. Για μια στιγμη φοβαμαι οτι το κυμα αυτων που προσπαθει να μπει ειναι πιο ισχυρο και θα παραμεινω στο βαγονι. Εξω ψιλοβρεχει, καιρος μουντος, λαος πολυς. Χαζευω τα μαγαζια στην Pembroke Road, εχουν ξαναφερει κατι μπαλλες χριστουγεννιατικες που ειχαν αρεσει στον αλητακο, αλλα τις πουλανε μονο σε σετ, μου λεει ο πωλητης (σημειωση - ο συνδυασμος μινι και μποτες εξασφαλιζει αστραπιαια εξυπηρετηση ). Διπλα εχει κατι περιεργα t-s, μια πιτσαρια με ενα κιτρινο αυτοκινητο στη βιτρινα με τις πιτσες στα παραθυρα, 1-2 συμπαθητικα καφε που μεσα ομως γινεςται χαμος. Στριβω στο Portobello, χαζευω τις συνηθισμενες πολυχρωμες πραματειες. Χαντρες, ασημενια τσαγιερα και μαχαιροκουταλοπυρουνα, τσιγκινες πολυχρωμες αντικε ταμπελλες, μικροαντικειμενα, ρουχα. Γυρω μου ολες οι φυλες, δεν ακουω πολλα αγγλικα. Oι λιγοστοι ντοπιοι ξεχωριζουν απο το οτι κουβαλανε λουλουδια, περπατουν το σκυλο τους (οι μονοι σοβαροι λογοι να βγεις στο παζαρι αμα μενεις στην περιοχη Σαββατο πρωι), και δεν εχουν καμερα στα χερια. Εξω απο το Humming Bird bakery περιμενουν ουρα καμια 25αρια ατομα. Τα cupcakes στη βιτρινα μου θυμιζουνε φαγητα κουκλοσπιτου. Η ικανοποιηση του να τα φας περπατωντας στο παζαρι ειναι σημειολογικη - απολαμβανεις ολοκληρωμενο το πακετο της εμπειριας. Μυριζει εντονα φαγητο, τα stalls σου κανουν το γαστριμαργικο γυρο του κοσμου σε ουτε μιση ωρα. Πιτες, πιτσες, σαντουιτς, παεγια, αφρικανικοι πολτοι απροσδιοριστου χρωματος και περιεχομενου, σε ενα τεραστιο τηγανι τσουρουφλιζονται ενας λοχος απο καραβιδες, ο κοσμος μου γυρω μασουλαει, χαζευει με ματια πεινασμενα, φωτογραφιζει. Πειναω, αλλα κρατιεμαι. Στο Electric οι ταινιες ειναι μαλλον mainstream. Στο παραδρομακι εχει ανοιξει ενα Myla, η βιτρινα ειναι απογοητευτικη. Τα λατρευω αυτα τα εσωρουχα (και ενιοτε τα αγοραζω στις εκπτωσεις, ειναι πανακριβα), αλλα το μαγαζακι σε αυτη τη γωνια ειναι εκτος θεματος της περιοχης.
Γυρναω προς τα πισω, παιρνω τη Westbourne Grove. Η κινηση κοβει με μαχαιρι. Ποτε μου δεν το καταλαβα αυτο. Η αγωνια των ανθρωπων να μεινουνε μεσα στο κοπαδι, λες και το νοημα βρισκεται στους μεγαλους αριθμους. Η περιοχη εδω ειναι πολυ πιο gentrified, περιεργα delicatessen με εξεζητημενες διακοσμησεις και ακριβα μαγαζια, κοσμος με στυλιζαρισμενο αλλα οχι ιδιαιτερο ντυσιμο, χωρις τις εκκεντρικες λεπτομερειες που αφθονουν στο παζαρι, αγγλικα με αμερικανικη προφορα. Στο Ottolengui χαζευω τις μαρεγκες (που δεν τρωω) και τα αλλα φαγητακια, εχει απιθανες γευσεις, αλλα δεν εχω χρονο. Η εκκλησια πιο κατω εχει γινει μαγαζι με ρουχα γυναικεια.
Περπαταω μεχρι το Queensway, μπαινω στο Whiteleys. Δε συμπαθω τα αγοραστικα κεντρα για βολτες, αλλα εχει ενα ντουετο (βιολι και βιολοντσελλο) που παιζει - τι? Η μουσικη αναγνωρισιμη, αλλα οχι απο εμενα. Με ηρεμει ο ηχος. Ριχνω τη λιρα μου, βγαινω και καθομαι στο Patisserie Valerie απεναντι. Ο Σπ ερχεται, πινω σοκολατα (εχω καταβροχθισει μια tuna nicoise οσο τον περιμενω), αυτος παιρνει προφιτερολ (που δε μου γεμιζει το ματι, θελω μπολικη και υγρη σαλτσα σοκολατα και οχι αυτο το στερεοποιημενο μπιζουδακι που του φερνουν) και πρασινο τσαι. Περναει ζορια ο φιλος μου, με τη χαρακτηριστικη του αξιοπρεπεια. Οταν μια ζωη εισαι αυτος που φροντιζει παντα και προστατευει τους αλλους, ειναι δυσκολο οι αλλοι να μπορεσουν να ανταποκριθουν οταν - για λιγο μονο χρυσε μου! με ακους? μεχρι να ανακτησεις δυναμεις!- χρειαστει για λιγο να αντιστραφουν οι οροι.
Γυρνωντας σπιτι, με νιαουριζει η γατα της γειτονισας , εγω την ψιψινιζω στα ελληνικα. Ψιλοβρεχει, ο δρομος ειναι ησυχος, οι φοιτητες της πιο κατω εστιας μαλλον ειναι κλεισμενοι μεσα να ετοιμαζουνε τα projects για τα pre-xmas deadlines. Απο το επομενο Σ/Κ θα φιλοξενω επισκεπτες. Απο το επομενο Σ/Κ αρχιζουνε τα χριστουγεννιατικα παρτυ, και η αντιστροφη μετρηση για τα Χριστουγεννα.