Freely falling with feeling...

Επεσα. Για να ειμαι πιο ακριβης - γλυστρησα, παραπατησα, γκρεμοτσακιστηκα, κουτρουβαλιαστηκα, και με ενα αριστοτεχνικοτατο πλονζον - αν υπηρχε αθλημα ελευθερας πτωσης θα ημουν πρωταθλητρια- προσγειωθηκα πανω στον αριστερο μου μηρο, λεκανη και αγκωνα. Αυτη τη στιγμη φερω μια καλιτεχνικοτατη εκτεταμενη μελανια σε σχημα και μεγεθος ηπειρου, χρωματος μπλε, σχεδον μαυρου. Που ψηλαφιζω και αποθαυμαζω μπροστα στον καθρεφτη. Επισης, φερω εναν ελαστικο γονατοεπιδεσμο χρωματος δερματι και εναν ελαστικο αστραγαλοεπιδεσμο χρωματος λευκου. Τοση μανια για accessorizing, τοσες πτωσεις, και ακομα να εξοπλιστω με τπτ αξιοπρεπεις επιδεσμους. Ειμαι βεβαια ενα χαρμα οφθαλμων, και φυσικα σε αριστη ψυχολογια - που ειπαμε εχω βαλει εκεινα τα ροζ χαπακια? φερτε μου ενεσεις ΤΩΡΑ ΛΕΜΕ! Τεσπα...

Φυσικα, δεν ειπα τπτ στους μαμομπαμπα οταν τηλεφωνηθηκαμε. Η μαμα θα εβγαζε πορισμα - "παλι σε ματιασανε. δε σου ειπα να φορας το ματι σου? " Εχω απειρα ματακια και αλλα σχετικα νταχτιρντι μεσα στην τσαντα μου, στο σπιτι, στο γραφειο, αλλα ο κοσμος ειναι μαλλον κακος, γιατι ΕΠΙΜΕΝΟΥΝΕ να με ματιαζουνε και να πεφτω, κατα τη μαμα μου, διοτι ειμαι ενα σουπερ εξαιρετικο κουκουβαγιακι. Κατα ολους τους υπολοιπους λογικους ανθρωπους, συμπεριλαμβανομενου και του μπαμπα μου, αυτο μαλλον συμβαινει διοτι ειμαι ψηλη, αφηρημενη οσο και ατσουμπαλη. Ο μπαμπας, αν του ελεγα οτι επεσα, θα με κυτουσε (τη νοερη εικονα μου) με σφιγμενα χειλη, χωρις πλεον να μπει στον κοπο να ξαναπει αυτο που εχω ακουσει απειρες φορες απο τα 14 μου - "επιτελους, να αραβωνιαστεις, να ησυχασω! - μπαμπα, δεν περιμενα να το ακουσω απο εσενα, εσυ με μεγαλωσες με τις αρχες του Summerhil , να αραβωνιαστω? - να ξερω οτι σε κραταει καποιος αγκαζε, να μη πεφτεις, που δυο μετρα γυναικα και τα γονατα σου ακομα ειναι πενταχρονου..".

Ναι. Η πικρη αληθεια ειναι οτι οι φιλοι απο το πανεπιστημιο και μετα ειναι απολυτα εξοικειωμενπι με το εκει που μου μιλαν βλεμμα με βλεμμα, ξαφνικα να αποφασιζω να ελεγξω απο κοντα τα πεζοδρομια ενδελεχως. Η δασκαλα μου στο δημοτικο το ειχε προσδιορισει αλλοιως - "ολοι οι επαναπατρισθεντες (ειμαι γεννημενη Νεα Υορκη) φιλαν με συγκινηση το εδαφος της πατριδας τους". Ναι, αλλα ποσες φορες πια?

Στα 14 που με στειλανε το καλοκαιρι Γαλλια (για τη γλωσσα), και μας πηγανε εκδρομη στο Aiguille de Midi, καταφερα να στραμπουληξω το ποδι μου στα 2/3 της αναβασης. Για τιμωρια μου, κατεβηκα καθισμενη στους ωμους ενος γεροδεμενου δασκαλου, που πηδουσε σα κατσικι σε ολη τη διαδρομη, και παρολιγο να αποβιωσω σε τοσο τρυφερη ηλικια απο το σοκ, κατα το ημισυ φοβος και κατα το ημισυ ντροπη (ημουνα και χαζο και αβγαλτο). Εβαλα μυαλο? Οχι βεβαια! Τον επομενο χρονο, που με στειλανε Αγγλια, αποφασισα να δοκιμασω πατιναζ. Με δυο συμμαθητες να με κραταν εκ δεξιων και εξ αριστερων (αυτο τωρα πολιτικο μου ακουγεται ), δεν τα καταφερα να παραμεινω ορθια για πανω απο δευτερολεπτα τη φορα. Οι συνοδοι μου με τσουβαλιασανε καποια στιγμη στον περιγυρο της πιστας και αρχισανε μονοι τους τις φιγουρες. Αυτα ειναι τραυματα, οχι αστεια! Δυο χρονια μετα, ενας γερμανος που με γλυκοκυταζε απετολμησε να με χορεψει ενα βαλς (παλι σε καλοκαιρινο κολλεγιο) - το αποτελεσμα ηταν μια θεαματικοτατη καραμπολα. Αλλων 2 ζευγαριων, εκτος απο εμας, 6 ατομα καταχαμα στην πιστα. Μιλαμε ειμαι πρωταθλητρια!

Με το που τελειωσα το πανεπιστημιο, σκεφτηκα οτι ισως το διπλωμα οδηγησης θα εδινε μια καποια λυση σε αυτο το θεμα. Στα πρωτα μαθηματα (Σαντορινη, στο αγροτικο) συνειδητοποιησα οτι ο καημενος ο δασκαλος μου ειχε ενα μεγα θεμα ορασης, γιατι ποτε δε μπορουσε να δει καθαρα που σταματουσε το χειτροφρενο και που αρχιζε το μπουτι μου. Οποτε εγκατελειψα. Το επομενο καλοκαιρι, ο μπαμπακουλης μου φιλοτιμηθηκε να μου κανει μαθηματα στους ερημους δρομους της Περαιας, αλλα οταν καταφερα το κατσαριδακι- που ηταν εξισου νευρικο σκαρι με εμενα- να καβαλησει το κρασπεδο και να βρεθει στο αντιθετο ρευμα κυκλοφοριας, ο μπαμπας αποφασισε οτι θα ηταν καλο να καθυστερησει το εμφραγμα του για μερικα ακομα χρονια, και δεν μου εκανε αλλα μαθηματα. Τη σκυταλη ανελαβε ο μπαμπας του τοτε καλου μου, που ειχε χρηματισει και ταξιτζης. Στην περιπτωση αυτη τα μαθηματα διακοπηκαν (απο το πρωτο) οταν καταφερα να ξεριζωσω το χειροφρενο του παλιου και αγαπημενου του αυτοκινητου. Μετα απο αυτα, ολοι ομοφωνα συμφωνησαν οτι θα επρεπε να γινω ισοβιος σπονσορας των συμπαθεστατων ταξιτζηδων (οπερ και εγενετο), η να παντρευτω κανεναν πλουσιο που να μου παρει σωφερ (η ελπιδα πεθαινει τελευταια). Τοσες πτωσεις, το μονο μου παραπονο οτι ποτε δεν βρεθηκα να πεφτω στα ποδια ενος καταλληλου για αυτο το ρολο.

Δεν το'χω λεμε σε θεματα ισορροπιας, παει και τελειωσε. Οποτε αμα δειτε καμια ψηλη, ξανθια, καλοντυμενη γυνιακα να σωριαζεται απο το 1.76 της (+ 7-10 cm τακουνια) και να σπαρταρα στα γελια σωριασμενη στο εδαφος (απο το να κλαιω, καλυτερο να γελαω) , Λονδινο, Αθηνα, η σε καποια αλλη μητροπολη του κοσμου, διοτι ειμαι και ταξιδιαρα...ελατε σας παρακαλω να μου μιλησετε. Γλυκα σας παρακαλω, διοτι παρα το οτι θα γελαω, θα ειμαι καπως ευθραστη. Εκτος απο ατσουμπαλη ειμαι και ευαισθητη. Αλλα, εστω και γκρεμοτσακισμενη, θα χαρω να σας γνωρισω. :-)