Πολη παλιμψηστη

Κατεβαινοντας πριν λιγες μερες για τη δουλεια - ο καιρος ειναι καλος, και απο τοτε που γυρισα πηγαινοερχομαι καθημερινα με τα ποδια, μιση ωρα δρομος ειναι - αισθανθηκα κατι να λειπει, αλλα δεν ημουνα σιγουρη τι. Προχθες κυτταξα πιο ποσεκτικα, και χτες πια βεβαιωθηκα. Ο τοιχος που φιλοξενουσε το μικρο κοριτσακι του Banksy ηταν φρεστοασβεστωμενος. Το λευκο που στην Ελλαδα, στα νησια της τουλαχιστο, συμβιωνει ερωτικα με τον ηλιο, στη συγκεκριμενη περιοχη στο Λονδινο ειναι απλα μια παραφωνια που σου πληγωνει τα ματια.

Θα μου λειψει το κοριτσακι. Την πρωτη φορα που το ειδα απο μακρια μου πηρε ωρα να καταλαβω την εικονα και να δω οτι δεν ηταν αληθινο το cashmachine. Η μυωπια μου, οταν δεν φοραω τους φακους μου, διευκολυνει την προβολη της φαντασιας πανω στην εικονα της πραγματικοτητας. Με τον καιρο, η εικονα εγινε μια απο αυτες τις λεπτομερειες που μου κανει την περιοχη οικεια .

Οπως λιγο πιο κατω, το first class καφε (αναφορα στα αντιστοιχα γραμματοσημα), που παντα μυριζει ομελετα και καμενο λαδι, με τους ταχυδρομους απεξω να λιαζονται στον ηλιο, η να καπνιζουν κλεφτα ενα τσιγαρο στη βροχη. Οπως στα παραδρομακια, οι μπλε πλακες πανω στα κτιρια, που σηματοδευουν τις παλιες κατοικιες αγαπημενων μορφων - Dorothy Sayers, Charles Dickens (κι α υτος περπατουσε με τις ωρες στο Λονδινο, να σκεφτεται τα βιβλια του), κι αλλα ονοματα που εμενα δε μου λενε τιποτα. Καποιες pubs(The Betsey Trotwood!).

Η βιτρινα με τα φοβερα cupcakes (Bea's of Bloomsbury)

που εχω φωτογραφισει 2-3 φορες για να στειλω με sms στη fevis. (Και οπου πηρα δωρο μια τουρτα στη γραμματεα μου, που ειχε το ιδιο ονομα με το καταστημα).

Η γυαλινη προσοψη του Camelia & Octav Botnar με τα εργα τεχνης . (Μου αρεσαν πολυ τα τεραστια πολυχρωμα μπαλονια που γεμιζαν το τριοροφο ατριο πισω απο το γυαλι, τα τωρινα ασπρα γλυπτα παιδικων παιχνιδιων που φυτρωνουν πανω στον τοιχο δεν μου φαινονται τοσο χαρουμενα. )

Τις αγαπαω αυτες τις λεπτομερειες, καποιες εφημερες, καποιες μονιμες. Με συγκινουν, οσο και τα αρχαια χαραγματα πανω στα μαρμαρα της Πομπηιας και της Ακροπολης. Οσο και καποια συνθηματα στους τοιχους των Εξαρχειων. Σκεφτομαι ποσες επιστρωσεις ζωης εχουνε γραψει πανω σε αυτη την πολη. Εδω, το καινουριο ειναι συνηθως μια (αρμονικη) προσθηκη και επεκταση με φαντασια του παλιου.

Οπως η θολωτη, γυαλινη-ατσαλινη, σχεδον διαστημικη αφετηρια του Eurostar στο St Pancras του 1866.

( - Such a lovely old building...

- Not that old - only from the 1800s!

- Well, that's old in my books.
- How can you say that, you've got the Acropolis!)

(Αθηνα, Αθηνα, ποσες χαμενες ευκαιριες, τι πικρα).

Οι ανθρωποι φευγουνε απο εδω, με πολυ γρηγορους ρυθμους. Πανω που δενεσαι, τους χανεις. Στο starbucks που επαιρνα το πρωι καφε, τα τελευταια δυο χρονια, ο -κουκλος!- Ισπανος με τα μακρια μαλλια και το γυμνασμενο σωμα (που οταν με κερασε ενα chocolate decadence cake κοντεψα να παθω ανακοπη) εμεινε 6 μηνες, μετα ηρθε ενας μικροκαμωμενος Πολωνος με σπαστα αγγλικα (που κοντεψε να κλαψει οταν του πηγα παπουτσακια για το νεογενητο μωρο του), που εδωσε τη θεση του σε μια κοντουλα Εσθονη με λαμπερο χαμογελο, που σου φωτιζει την ημερα οταν σου πιανει καθημερινα την κουβεντα, που κι αυτη εφυγε. Και μετα εφυγα κ εγω, γιατι πηγα σε ενα αλλο καινουριο starbucks, πιο κοντινο. (Για φιλους δε θα μιλησω. Ευτυχως ειναι Σαβατο με λιακαδα, και περιμενω καποιους για να βγω βολτα).

Φευγω εγω, φευγουν οι αλλοι, φευγει ο χρονος. Μενει ο τοπος.

Μου αρεσουν, εχω αναγκη, τις εναλλαγες. Παντα ψαχνω καινουρια challenges. Μου αρεσει (χρειαζομαι) και εγω η ιδια να αισθανομαι πως μαθαινω, αλλαζω, βελτιωνομαι. Τη φοβαμαι τη στατικοτητα. Αλλα επειδη ισως ειναι ολα τοσο ρευστα μεσα μου και γυρω μου, μου ειναι απαραιτητα καποια σημεια σταθερα αναφορας.

Με ηρεμει η αισθηση αυτης εδω της αεικινητης, παλιμψηστης πολης. Η αισθηση οτι κι εγω, περαστικη απο εδω, οπως και τοσοι αλλοι πριν και μετα απο εμενα, αφηνω καποια αχναρια. Αναγνωρισιμα η οχι. Που καποια απο αυτα η πολη θα κρατησει, καποια αλλα θα σβησει.

Και παλι, παντα, εμπροσθεν και ανωθεν. Και παντα, παλι, παμε απο την αρχη...