...all I want for Xmas is?

Δευτερα – London stories.
Περπαταω βιστικη, μπαινω στην αιθουσα αργοπορημενη. Μιλα ενας τυπος με ζωντανη ματια, αναρωτιεμαι αν ειναι ελληνας, η προφορα δε μου κανει. Γραφω ενα χαρτακι στο διπλανο μου – «ειναι η συναντηση για..?» ναι, μου γνεφει. Ησυχαζω. Δεν καταλαβαινω αυτη η ομιλια τι σχεση εχει, ο τυπος περιγραφει τα αποτελεσματα της ερευνητικης καριερας του. Αρχιζω να κυταω μελακια στο κινητο, ο τυπος τελειωνει, το τελευταιο σλαιντ εχει το ζουμι, αρχιζω να προσεχω. Θα ακολουθησουν τα γνωστα εμψυχωτικα «εισαστε η ανερχομενη ελπιδα» «ειμαστε τοπ και σας επιλεξαμε γιατι πιστευουμε σε εσας», μετα το ακροατηριο χωριζεται σε ομαδες και αρχιζουμε να μιλαμε για τα προβληματα στη δουλεια μας, ειναι ανακουφιση να διαπιστωνεις οτι ολοι τραβαμε παρομοια ζορια. Μας φερνουν κρασι, παιρνω κοκκινο, εχει φτηνη γευση, αφου συνοψισουμε τις κουβεντες μας στελνουν στον μπουφε. Παιρνω μια μπουκια και πεταω την υπολοιπη – πολυ λιπαρο- κανω ενα δυο αστειακια με 2-3 που γνωριζω και φευγω, too tired for networking, and it’s not my thing. Εξω, στον πυργο της BT μια φωτεινη επιγραφη «960 days remaining» - δεν πιστευω στα μηνυματα απο το συμπαν.

Τριτη – Dr House in Da House!
Τελειωνω κλινικη βιαστικα, ο Peter σημερα κλεινει τα 70 και στις 5.30 εχουν οργανωσει στο old boardroom surprise party. Στις 5.20 εχουμε ηδη μαζευτει καμια 30αρια, κυριως απο τις νεες γενιες, ελαχιστοι απο τους μεγαλους. Στις 5.35 μπαινει μεσα ο τσιλιαδορορος, να κανουμε ησυχια, και φερνουν μεσα τον ανυποπτο Peter, που κοκκινιζει οταν ενα δωματιο γιατρων του τραγουδαει χρονια πολλα. Τον αγαπαω πολυ, ειναι ενας απο τους ευφυεστερους ανθρωπους που γνωριζω, μια κινουμενη ιατρικη εγκυκλοπαιδεια με very dry sense of humour, που λεει τα συκα συκα σε ολους ανεξαιρετως. Με τους ασθενεις ειναι μαλλον διεκπεραιωτικος – καθολου ο τυπος του γιατρου που θα σου κρατησει το χερι, η που θα σε ηλεκτροβολησει με τη γοητεια του – αλλα αψογος, και φοβερος κλινικος. Ψηλος, λεπτος, φαλακρα, σπινθηροβολο βλεμμα πισω απο τα γυαλια, παπιον. Συνηθως ορμα στην κλινικη μου κραδαινοντας εναν φακελλο “This case is a fascinoma, we’ve got to test!” – fascinating case for us, is not good news for the patient – it means we have to treasure hunt for a diagnosis.. Για μια συναδελφο που τραβουσε ζορια με το διαζυγιο, του λεω “She needs a good man and she’ll be fine” μου απαντα deadpan “Or, even better, a few bad ones.” Εχει εκπαιδευσει τους καθηγητηες εδω μεσα, οι παλιοι ακομα τον τρεμουν, δεν ηταν τοσο γλυκος οσο μαζι μας στο παρελθον. Στις 6.30 ερχονται o Frank ο Αμερικανος καθηγητης μου με τη γυναικα του και τη Gail που τους εχω φερει για το Masterclass, να του ευχηθουν. Frank is a great fan, too. Ενα ποτηρι σαμπανια, φευγουμε να φαμε Carluccio στο φωταγωγημενο Brunswick Centre, γυριζουμε σπιτι με τη Β που φιλοξενω για το Masterclass.

Τεταρτη, Πεμπτη – run BD, run.
8 η ωρα, περπαταμε με τη Β για το Ινστιτουτο. Φτανω, εχει ηδη αρχισει να ερχεται κοσμος, ο Gary – our own pink fairy godmother admin- τους κανει registration, “what a lovely hat” – λεει με ναζι σε μια κυρια μπροστα στην ουρα. Σε μιση ωρα ειμαστε πληρεις, ο διευθυντης και η senior admin μου ειναι ολο χαμογελα. Ανοιγω, καλοσοριζω, παρουσιαζω, τρεχω πανω κατω με τα μικροφωνα στο ακροατηριο, κανω διαλεξη, χαιρεταω, μιλαω, διεκπεραιωνω, παει καλα, εχω πολυ αγχος. Το βραδυ κοιμαμαι ελαχιστα, ξυπναω στις 5 να δω ξανα τα σλαιντς μου, το βραδυ της Πεμπτης εχουμε μετα το course steering group meeting με τους αμερικανους σαν επισκεπτες. Τελειωνουν ολα καλα, καταφερα αυτα που ηθελα, θα κανουμε ενα απο κοινου meeting να προωθησουμε τον τομεα σε ενα διεθνες συνεδριο, συζηταμε που, λενε Νεα Υορκη – “Great shopping! Yes!!” λεω ενθουσιασμενη, γελανε ολοι. Αστειευομαστε γυρω απο το τραπεζι με το light finger buffet που εχουμε τσακισει, o Stuart (50ρης εβραιοαμερικανος καθηγητης, σκουλαρικι στο αυτι, στολη μαυρη ποδηλατη) και εγω δινουμε τη συνηθισμενη μας παρασταση, αυτος να δηλωνει οτι τον χρησιμοποιω για technical assistant και εγω να του φωναζω να τα αφησει αυτα που ξερει και να τελειωνει με αυτα που περιμενω να μου δωσει. Του παραπονιεμαι «I have been harassing you for so many things, you will start avoiding me on the street» -“Oh, you do it in a nice way, I like it” μου απαντα (νομιζω οι Εβραιοι οπως και οι Ελληνες ειναι συνηθισμενοι στις απαιτητικες γυναικες). Καποιοι πανε μετα για ποτο, ειναι ηδη 8.30, μαζευω τη Β, γυρναμε περπατιστα στο Angel, βοαζουμε στο Wagamama και μετα κατευθειαν σπιτι, υπνος στις 10.

Παρασκευη – a twinkle in his eyes.
Τελευταια μερα του masterclass, χαλαρωνω, σημερα ολοι, μαζι με τα σοβαρα στις παρουσιασεις, κανουμε και αστεια. Ολοι ερχονται και μου τραγουδαν το τι ωραια τι καλα που ηταν ολα. Πιο πολυ το χαιρομαι οταν βλεπω τον ενθουσιασμο της 22αρας BSc μου, την εβαλα δωρεαν φυσικα. Στα διαλειμματα δουλευω κατι αλλο που χρειαζομαι για την επομενη εβδομαδα. Στις 4.30 κλεινουμε με την Ifat, ευχαριστουμε τους παντες, αλλα το εννοουμε, πηγε πολυ καλα για ολους μας. “We did not have to do a song and a dance in the end” αστειευομαστε μεταξυ μας, ειχαμε πει οτι αμα ειχαμε προβληματα, we would smile pretty and dance for the audience. Στις 5.30 εχει αδειασει σχεδον το Ινστιτουτο, εχω μιλησει με μια μαμα τηλεφωνικα, με τον Robert για τοMSc μας και περιμενω τον Andy να συζητησουμε το paper απο το project του. Μου τηλεφωνει οτι θα αργησει, του λεω να με βρει εξω, παω στο St Chad’s place, αλλα ολα τα τραπεζια ειναι πιασμενα, φατσακαρτα στην εισοδο ενας 40ης με γκριζες μπουκλες φιλαει παθιασμενα μια 20αρα, σα να βυζαινει το στομα της, σηκωνω ειρωνικα τα φρυδια μου. Μπαινω στο Smithy’s, με βρισκει ο Andy, “I thought we were going to have a high powered talk for research, and you bring me to a pub!” – ευτυχως που δεν κοκκινιζω, αλλα αντανακλαστικα αρχιζω να γελαω ενοχα. Ο Andy ειναι ενας (very fit !) παντρεμενος στρατιοωτικος γιατρος που τον κυνηγουσα 2 χρονια να τελειωσει το project του και μετα ενα χρονο να γραψει το paper (και μου εχει ευγνωμοσυνη και για τα δυο). Μου φερνει κοκκινο κρασι, τον προσγειωνω αποτομα στα επαγγελματικα. Καποια στιγμη προσεχω για πρωτη φορα τα χερια του με τα μεγαλα δακτυλα, ευτυχως καπου εκει κτυπα το κινητο, ο Α ειναι στο Λονδινο μονο για σημερα, μου ειχε στειλει sms απο το πρωι, προλαβαινω να τον δω μιση ωρα πριν φυγει με το τραινο.

Περπαταω για Euston. Ο Α με περιμενει με δυο Ελληνιδες trainees του, κουκλος οπως παντα, εχουμε μια αμοιβαια αδυναμια ο ενας στον αλλο – «σας ειπα οτι προτιμω τις γυναικες μου ψηλες και ξανθες» τους λεει οταν φτανω, γελαμε. Σε μιση ωρα θα ορμησει στο τραινο που θα τον παει στην οικογενεια του, συζηταω λιγο με τις κοπελλες, και συμπαθητικα και ομορφα παιδια, εχουν ερθει Αγγλια να μαθουν κατι παραπανω, γενικα το ψαχνουν. Λεμε να βρεθουμε οταν ξανακατεβουν Λονδινο. Γυριζω περπατωντας προσεκτικα να μην γλυστρησω πανω στα βρεγμενα πεζοδρομια. Στο μυαλο μου οι σκεψεις λαχανιασμενες, στο σπιτι βλεπω πως εχω παρει κατα λαθος σουσι με κρεας αλλα τα τρωω βλεποντας το 4. Κοιμαμαι στις 11, ξυπναω στις 1, στις 3 και στις 5.

Σαββατο – all I want for Xmas is?
Ξυπναω ηρεμη. Δε μπορω να παιξω τη χαζη – δεν πειθω στο ρολο - αλλα με σωζει η ελληνικη τρελλα που πουλαω- αυτο ειμαι. Αποφασιζω οτι εκτος απο τη σοβαρη τρελλα, αυτη που με κανει να κτιζω πραγματα και να ειμαι συνεχεια υπ’ατμον, χρειαζομαι μια γερη δοση αναλαφρης τρελλας αυτον τον καιρο. Απο την τρελλα που σε κανει να πετας.

Το απογευμα θα παω τον Frank, τη Sheila, την Ifat και την Prof (που ειναι πνιγμενη σε δουλεια αυτο τον καιρο) για τσαι στο Mandarin Oriental, my treat. Θα γυρισω με ταξι για να δω καλα τη φωτισμενη πολη. Αυριο εχω παλι δουλεια. Το βραδυ θα εχει λεει shooting stars, I should make a wish.
Μετραω μερες για τα Χριστουγεννα.