What I think about walking when I think about walking in London

Μ'αρεσει να περπαταω. Συνηθως γρηγορα - μα πως τα καταφερνει με τετοια τακουνια; - καποιες φορες χαμενη στις σκεψεις μου, καποιες αλλες αναζητωντας τις εικονες ανθρωπων η κτιριων που θα ξυπνησουν τη φαντασια μου, καποιες αλλες τοσο γοργα που η λαχανιαστη μου ανασα με λυτρωνει απο την αεναη κινηση του μυαλου μου. Παντοτε προς καποιο προορισμο, αν και αυτος μπορει να αλλαξει. Μου ειναι πιο ευκολη η περιπλανηση οταν ξερω προς τα που πηγαινω.

Την πρωτη χρονια που ηρθα στο Λονδινο, θυμαμαι να περπαταω ενα ανοιξιατικο βραδυ μεσα σε κατι στενα δρομακια γυρω απο το St Barts, κουρασμενη και καταπτοημενη - γιατι ημουν μονη, κατι δεν ειχε παει καλα με το Masters , ειχα ελαχιστα λεφτα, τα γνωστα. Και ασυναισθητα σηκωσα τα ματια να κυτταξω τον ουρανο, κατι που κανω απο μικρη σε τετοιες στιγμες, χωρις να ξερω γιατι. Και ειδα τις κορυφογραμμες των Βικτωριανων κτιριων πανω σε ενα μπλε κομματι ουρανου που σκοτεινιαζε. Και σκεφτηκα - για φαντασου, ζω στο Λονδινο! Ηταν σαν να γυρισα καποιο διακοπτη και αισθανθηκα απιστευτα ευτυχισμενη.

Ειναι περιεργο, αλλα το Λονδινο που ζω και εργαζομαι - με τους αγελαστους, βιαστικους, πιεσμενους ανθρωπους του, τη μουνταδα του και τα βρωμικα κτιρια, ειναι ταυτοχρονα και μαγικα και το Λονδινο της παιδικης και εφηβικης μου φαντασιας. Με τις χριστουγεννιατικες σκηνες και τους πληθωρικους χαρακτηρες του Dickens, τις κομψες ερωτευμενες ηρωιδες της Jane Austen “who were doing the Season”, τη Mary Poppins να πεταει πανω απο τις καμιναδες. Τους ηρωες των ταινιων του Frears, τα ηλιοβασιλεματα του Turner (που νοιωθεις καλυτερα αμα εχεις ζησει τη μουνταδα του εδω χειμωνα), τις εικονες του Hogarth. Με τα απαισια Council flats να συνυπαρχουν με βραβευμενες για την αρχιτεκτονικη γυαλινες μοντερνες πολυκατοικιες και με βικτωριανα και γεωργιανα σπιτια. Με τους ανθρωπους ολων των χρωματων, φυλων και ενδυμασιων να συνυπαρχουν, χωρις κανενας απο αυτους να θεωρειται εκ προοιμιου ξενος. Με τις εκθεσεις, τα θεατρα, τους αστεγους, τους στενους δρομους, το βρωμικο υπογειο, τους μεθυσμενους, τις μυρωδιες της μπυρας, κατουρων και λουλουδιων την ανοιξη. Και ειναι επισης, 13 χρονια μετα, η πολη "μου". Που με καποιο περιεργο τροπο, και σε μεγαλο βαθμο, εχει "γραψει" πανω στην προσωπικοτητα μου η τουλαχιστο πανω στην εικονα που εχω για την προσωπικοτητα μου. Η πολη, οπου αισθανομαι μονη αλλα οχι ξενη, καποιες φορες θλιμμενη η αγχωμενη, αλλα ηρεμη με τη σκεψη οτι η πολη αυτη με δεχτηκε φιλοξενα, μου εδωσε απλοχερα και με προστατευει. Και 13 χρονια μετα, μου αρκει να ακουμπησω τα ματια μου σε ενα απο τα κομματακια του Λονδινου "μου" για να ξανανοιωσω εκεινη την αισθηση της ευλογιας - ειμαι εδω οπου διαλεξα να ειμαι, και με ολες τις δυσκολιες μου και τις εσωτερικες συγκρουσεις μου, ειμαι. εγω. εδω.