random mode

Κυτταζω τη φωτογραφια. Ενα καστανο κοριτσακι, γυρω στα 3, στρουμπουλο (απο αυτα που θες να τα τσιμπας), κορδελλα φιογκο στα μαλλια, παιζει με τα παιχνιδακια του κατω απο ενα μεγαλο στολισμενο χριστουγεννιατικο δεντρο. Διπλα του, μια νεα κοπελλα, μαυρα μαλια πηγμενα στη λακ, λιγο ατσουμπαλη, παιζει μαζι του (η παιδαγωγος, την ελεγε ο μπαμπας μου). Στο δεντρο ορθια μια ψηλη, νεα γυναικα γυρω στα τριαντα, ματια σκουρα αμυγδαλωτα, μαλι κορακισιο, φουσκωτο, φορεμα μινι μαυρο αμανικο με δαντελλα τρυπητη μαυρη, κεντημενη με μαργαριταρακια, στο μεσαιο του τριτο. (Ειναι πολυ ομορφη. Δεν της μοιαζω). Δε φαινεται ο μπαμπας, που τραβα τη φωτογραφια, αλλα φωτο της εποχης δειχνουν εναν φουσκομαγουλο Presley ( το κοριτσακι ειναι η θηλυκη μικρογραφια του). Δε θυμαμαι τπτ. Εχουμε μολις μετακομισει απο Χιο Θεσσαλονικη, η παιδαγωγος θα μας αφησει μετα απο λιγους μηνες να γυρισει στον ερωτα της στο νησι. Δε θα την ξαναδω (θυμαμαι που μου εδινε και ετρωγα αμα καθαριζε ωμη πατατα). Το φορεμα της μαμας θα το φορεσω και εγω, πολλα χρονια μετα, καποια αλλα χριστουγεννα.

................................................................................................

Το *ουλι , μετα απο πολλα χρονια, ερωτευμενο. Μιλαμε ωρα στο τηλεωνο, ξαναβρισκω τη φιλη μου στα 14. - Θα με νομιζεις χαζη - καθολου, της λεω. Αυτα ειναι ζωη, κινητοποιεισαι και εσυ, και μαζι σου ολοι οι γυρω σου. - Εκανε αυτο, ειπε εκεινο, τι σημαινει - δεν ξερω καλη μου, της λεω, δεν τον ξερω τον ανθρωπο, αλλα ουτε και εσυ τον ξερεις. (Ουτε λογια, ουτε κινησεις συμβολικες - πραξεις με συνεχεια, αυτο μονο μετρα για μενα). Δεν της λεω ουτε βουρ στον πατσα, ουτε μη, προσεξε- αλλα και τα δυο μαζι. Παρατηρησε προσεκτικα τι κανει, της λεω. Και μετα, κανε μια κινηση, και θα δεις. Ουτε μανταμ Μποβαρυ, ουτε Αννα Καρενινα- ενοχικοι ανδρες τα γραψανε και τα δυο. Δεν τη φοβαμαι τη φιλη μου, ειναι και πολυ καλος ανθρωπος, και δυνατος χαρακτηρας. -Εχω χασει τον υπνο μου, μου λεει, αλλα αισθανομαι μετα απο πολυ καιρο ζωντανη. Καιρος σου να ξυπνησεις, τοσα χρονια κοιμασαι, η ωραια κοιμωμενη, της λεω, γελαει.

......................................................................................................................................

Σαββατο μεσημερι, στο La tasse, με τον Κομποθτα. Τρωει το δευτερο cheesecake - ειναι λεπτος σαν ανορεξικος εφηβος- τον ρωταω αυστηρα αν εχει κυτταξει τη χοληστερινη του, χαμογελαει, μια αστραπιαια εκφραση στα ματια του - τρυφεροτητα, κοροιδια, αγαπη, "αμαν , οχι παλι κηρυγμα" , "το ξερω ποσο με νοιαζεσαι και το χαιρομαι"), σοβαρευει, μου λεει δε βρηκε χρονο, μετα τις γιορτες. Τσιμπολογαω το γλυκο του, γκρινιαζω στον μαγαζατορα που δε φεραν ακομα μελομακαρονα, απο Δευτερα μου λεει. (Η εκφραση του Κομποθτα στο αλμπουμ με τις αγαπημενες φωτογραφιες).

...................................................................................................................................

Κυριακη βραδυ, με τον φελιπφελοπ στο destil, μας κερνα ο Μ, που φευγει αυριο Λονδινο, θα μεινει λιγες μερες σπιτι μου. Με ρωτα τι τρεχει με το τρελλο μελομακαρονο (που περιοδευει), τπτ, του λεω. Εινια πολυ αξιολογος και τον αγαπαω, αλλα τρελλη διαφορα φασης και δε με παιρνει, γιατι μετα δενομαι, αλλωστε ουτε εγω, ουτε αυτος αφηνουμε να χαθει ο ελεγχος. Ειστε πολυ ξοδεμα οι ανδρες, γμτ μου, του λεω, γελαει (και θυμαται). Στ'αυτοκινητο, ο φελιπφελοπ με ρωτα σε τι φαση ειμαι - αγραναπαυσης, του απαντω. Δε θελω να με στεναχωρουν και να μου τα πρηζουν. Ο φελιπφελοπ μου αναλυει τα δικα του - αυτος ειναι αλλου, καπως μπερδεμα, αλλα μια χαρα.
......................................................................................................................................

Μισω τον Κοελιο, μισω τα χαζοχαρουμενα αποφθεγματα. Η εμφυτη αναγκη μας να νοηματοδοτουμε τη ζωη μας.Απο πλευρας κοσμοθεωριας, ειμαι mix & match, η οτι του φανει του λωλοστεφανη - κανενα στυστημα σκεψης η θρησκειας δε μου φαινεται επαρκες, μου αρεσει να παιρνω λιγο απ'ολα. Αλλα, αγαπαω τα παραμυθια (οσο απαιχθανομαι τους παραμυθιαστες και το παραμυθιασμα). Η σκηνη του Ιντιανα Τζουνς που ανοιγει το βημα πανω απο την αβυσσο και ανοιγει γεφυρα απο κατω του - το εζησα το 2004-5. Groundhog day - το ζουμε ολοι με τις αλλεπαλληλες ιστοριες μας - αλλαζουνε ισως τα προσωπα, αλλα διηγουμαστε παντα την ιδια ιστορια, σε εξελιγμενες (ελπιζω) εκδοχες της. Η μικρη γοργονα, που κατεβαινει στον βυθο να βρει την κακια μαγισσα, και μετα φευγει ξεφευγει απο διαφορους κινδυνους, με ενα κτυπημα της ουρας της - ειμαι η γοργονα (μεγαλογοργονα), που χτυπαω τη ουρα μου και σας ξεφευγω, και βγαινω στον αφρο.
...........................................................................................................................................

Αυτη τη εποχη, ειμαι θεατης και υποστηρικτης των παραμυθιων των αλλων. Ακομα δεν εχω αποφασισει ποιο ειναι το δικο μου παραμυθι που θα μου (μας) διηγηθω. Τελος εποχης. Και Αρχη καινουριας (νομιζω δηλαδη, ισως. συντομα, ελπιζω).