Μια Μπανανα Γιαπωνεζα

Λιγοστες -;πια;- φορες μου συμβαινει να μπαινω και να χανομαι μεσα σε ενα βιβλιο. Αλλα τους τελευταιους μηνες ημουνα τυχερη. Ισως γιατι το ειχα και πιο πολλη αναγκη. Και σκονταψα, απο τυχη, πανω σε καποια βιβλια που με ρουφηξαν.

(Με φανταζομαι με το που ανοιγω το βιβλιο, να περιτυλιγομαι απο εναν υδατινο κυκλωνα που να μου γεμιζει στομα, ρουθουνια και πνευμονια, και λιγο πριν παραδωσω το πνευμα, να με πεταει σε μια αλλη ακτη. Οπου να ξαναβρισκω την ανασα μου. Αλλα οπου οι ρυθμοι της ανασας μου ειναι αλλοι).

Το πιο προσφατο, το kitchen της Banana Yoshimoto. Κοκκινο εξωφυλλο, λεπτο βιβλιο, μικρο σχημα. Και μια χειρογραφη στο εξωφυλλο προσθηκη ("σας προτεινουν οι αναγνωστες μας") που ελεγε .."haiku like in its simplicity".

Το τελειωσα σε μια ημερα, το χτεσινο απογευματινοβραδινο. Γραφη λιτη. Σκηνες και πραξεις ζωγραφιζουνε σχεδον τα συναισθηματα. Αισθανομαι σα να εχω ανοιξει ενα παραπορτακι και να κρυφοκυτταζω, με κρατημενη την αναπνοη, αθεατη, τις σκεψεις και ζωες ανθρωπων σαν κι εμενα, σε μια παραδιπλανη διασταση.

Το διαβαζα και πριν ακομα το τελειωσω, ηξερα ηδη σε ποιον θα το εδινα (οπωσδηποτε να το διαβασει). Λιγο η γραφη, λιγο η ιστορια, λιγο η ολη αισθηση, το προσωπο στη σκεψη μου ενα και συγκεκριμενο.

Καποιες εποχες σαν την τωρινη, παραμυθιαζομαι οτι αυτου του ειδους τα βιβλια ειναι λιγακι σαν φωτεινα σηματα-μηνυματα απο τις καινουριες ακτες για οπου εχω μπαρκαρει. Αλλα τα φωτα της ακτης που εχω αφησει πισω φεγγουνε ακομα πολυ δυνατα, και δεν τα καταφερνω να αποκωδικοποιησω την καινουρια εικονα.