weekend

Δεν μ'αρεσει το vue, ειναι αχαρος και απροσωπος ο χωρος του, οι ταινιες που φερνει προβλεψιμες, οι περισσοτερες καταναλωνονται οπως και το ποπκορν του, χωρις να αφηνουν επιγευση. Το screen on the green εχει τη μυρωδια και την οψη παλιου σινεμα, οι ταινιες του λιγο πιο ιδιαιτερες, αλλα με μελαγχολει - θελω οταν παω να εχω καποιον να μου κραταει το χερι. Το vue ειναι ετσι η ευκολη λυση. Στα 5 λεπτα απο το σπιτι, συχνα παω 5 λεπτα πριν την προβολη, με τη φορμα, το μπουφαν και τα αθλητικα (αλλα παντα ντυμμενη με μολυβι ματιων). Τη Παρασκευη πηγαμε με την κολλητουλα (ντυμενες και βαμμενες) να δουμε το imaginarium of dr parnassus. Την περιμενα τη ταινια, τον συμπαθω τον Gilliam. Οπτικα, ενα ποιημα - η αντιθεση των σκηνικων του θιασου με το μαυροασπρο μελαγχολικο φοντο του Λονδινου μου, σχεδον με εκανε να δακρυσω, τ'αγαπαω αυτο το μερος που κατοικω. Αλλα δεν τα καταφερα να χαθω μεσα στην ταινια. Αναρωτιομουνα αν η κουραση, η παιδεμενη οψη του προσωπου του Heath προδικαζε τον θανατο του, η αν ηταν ο ρολος. Η Lily ηταν γενικα χαρισματικη παρουσια. Παιζαν καλα ολοι. Αλλα η ιστορια, ηταν ενας προσωπικος ξορκισμος των δαιμονων του δημιουργου, εμεις μειναμε απεξω, ευγενικοι θεατες.

Η αναγκη του να διηγουμαστε ιστοριες και να νοηματοδοτουμε την ιστορια μας ειναι γραμμενη στον δεξι μας εγκεφαλο. Το να ρωταμε και να προσπαθουμε να απαντησουμε το "γιατι" ειναι ισως αυτο που μας ξεχωριζει απο τα αλλα ζωα. Ισως ευτυχισμενος ειναι ο ανθρωπος που καταφερνει να διηγειται την ιστορια του με τροπο που να αρεσει στον ιδιο, και που να επικυρωνεται (θετικα ειτε αρνητικα, αδιαφορο) απο το περιβαλλον του και τα επερχομενα γεγονοτα? Δηλαδη το θεμα, ισως να ειναι πιστεψεις οτι αυτο που κανεις ειναι αυτο που εισαι φτιαγμενος και χρειαζεται να κανεις, και οι αντιδρασεις των αλλων να ειναι προβλεπομενες η εξηγησιμες απο ενα τετοιο σεναριο. Νομιζω. Οταν συναντω εναν καινουριο ανθρωπο, θελω να μαθω πως διηγειται αυτος την ιστορια του και τον εαυτο του. Τους φιλους μου και οσους εχω για αυτους duty of care (αλλα μαλλον και οποιον βρισκω στο δρομο μου), προσπαθω να βρω πως θα τους βοηθησω να διηγηθουν την ιστορια τους καλυτερα. Με τροπο ψυχικα ολιγοεξοδο, με αρμονια με αυτο που τους βλεπω να θελουν να ειναι, και συμβατα με αυτο που ειναι.

Σαβατο πρωι. Βολτα στο Camden passage, καφε με φιλο στο Frederick's και χαζι στον boho κοσμο του Islington. Τηλεφωνησα στον Δ, να του πω χρονια πολλα πριν τη γιορτη του, μηπως την ξεχασω. Θα κατεβει απο το Newcastle τελη του αλλου μηνα Λονδινο, μου ζητα να τον φιλοξενησω. Χαρα μου, με περιεθαλψε πολλες φορες και οταν χωριζα, και στους ερωτες μου με τον Μ. Εχει παψει πλεον να μου ζηταει να κοιμηθουμε μαζι ("μα γιατι οχι? ειμαστε καλοι φιλοι, μου αρεσεις, σου αρεσω.."), εχει παψει γενικα να ασχολειται με το αθλημα, εκτος με την για πολλα χρονια αγαπημενη και ταλαιπωρημενη του κοπελλα (απο τις σχεσεις μυστηριο. Με καποιους τροπους την αγαπα, αλλα ανηκει στη συνομοταξια των ανδρων που περιμενουν απο την αλλη να τους χωρισει. Για αυτη δεν ειμαι σιγουρη πως ειναι τα πραγματα). Ο Δ. εχει φαει τρελλη πωρωση με τη δουλεια. Τον αγαπαω, ειναι λαμπερο ατομο, του εχω κανει και εγω πλατες για καποιες απο τις πολλες αταξιες του - αυτος ειναι ο φιλος μου και οχι η κοπελλα του. Μιλαμε ανοιχτα, τον εμπιστευομαι. Αναρωτιεμαι ποια θα ειναι στα προσωπικα η εξελιξη του.

Γυμναστηριο. Μιση ωρα χωρις διακοπη, powerplate, αγκομαχω, ιδρωνω, βλεπω στον καθρεφτη απεναντι πως εχω κανει καπως μυες στα μπρατσα. Κοιταζω καποιον που με κυταζει - εχει ωραιο κοσμο εδω, σκεφτομαι, αλλα ως εκει. Γυρω μου αγκομαχουν καμια 60-70 ατομα στα μηχανηματα, ειναι μεγαλο το virgin. Σκεφτομαι πως με τοση ενεργεια που παραγουμε θα μπορουσαμε να φωταγωγησουμε ανετα το τετραγωνο. Εκτος απο ζευγαρια που εχουν ερθει μαζι, δεν βλεπω κανενεαν να μιλαει σε κανενα. Λαχανιαζουμε ολοι σιωπηλα, ανταλλασουμε μονο καποιες ματιες, καταθετουμε τον ιδρωτα μας και φευγουμε. Σημερα το πρωι αισθανομαι γερους τους μυες στο σωμα μου - μου αρεσει αυτη η αισθηση.

sms - ο αλητακος πηρε κονσερβες και παει να ταισει τις γατες στη δουλεια. "καλημερα γλυκουλα " - καλυτερο απο φιλακι.
μελακι - "το πηρα το βιβλιο...η γειτονισα μου... ειπε πως εισαι πολυ καλη και γλυκια. και εχει δικιο". Απαντηση "οταν οι εραστες μου με λενε καλη και γλυκια ανησυχω". Πρεπει να παψω να τον τσιγκλαω οταν μου λεει γλυκια κουβεντα, αλλα δεν αντεχω να μην.
τηλεφωνημα - ο κολλητος - "που εισαι ξανθο βουρλο?" . Ο ψυχαδερφος μου. Φιλοξενει τη μαμα του, τρεχει για δουλειες, θα τα πουμε αμα κατεβω, σε 2 1/2 βδομαδες. "Φροντιζεις ολο τον κοσμο καλε μου, εσενα ποιος σε φροντιζει?" Θα ηθελα να τον δω να ξαναερωτευεται (ανδρα η γυναικα) ισως πιο πολυ απ'οτι θα ηθελα να συμβει αυτο σε εμενα. Τον αγαπαω πολυ, στηριζομαι επανω του, τον στηριζω και εγω οπως μπορω. Τον εχω εννοια.

Βολτα στο καναλι. Χρυσα φυλλα πεσμενα στο δρομακι και πανω στο ποταμι, κοκκινοι θαμνοι, τα σπιτοκαραβα εχουν 1-2 φωνακλαδες κατοικους αυτη τη βδομαδα. Μου φαινεται πολυ ομορφο αυτο το φθινοπωρο, περισσοτερο απο αλλες χρονιες, η κολλητουλα μου λεει πως οχι, παντα ετσι ειναι.

Τωρα που γραφω εχει σκοτεινιασει ηδη, βλεπω μονο τα δεντρα και οχι το ποταμι, απο τον δρομο ακουγονται τα βηματα των περαστικων. Ωρα να αναψω τα φωτακια στο σαλονι (ενα πορτοκαλι, ενα ασπρο, δυο κοκκινα και τα λαμπακια γιρλαντα στον τοιχο μου απο πισω) και στο υπνοδωματιο (το φουξια περιστερι, το ανθισμενο κλαδι απο το Habitat). Halloween το επομενο Σαβατοκυριακο, ερχονται καλοι φιλοι, τους περιμενω. Μου αρρεσει ο χειμωνας που ερχεται.