enough.

Ω τι κοσμος μαμα.

Αποφασισα να μην ασχοληθω αλλο, απο εδω τουλαχιστο. γιατι, βεβαια, μερα νυχτα κολλημενη στα ιντερνετια προσπαθω κ εγω να καταλαβω. τι γινεται, τι στο διαλο μας γινεται. να καταλαβω βρε παιδια, αμαν...

μεσα σε ενα χλιδατο περιβαλλον καπου στο Knightsbridge, εμαθα πως καποιος ανθρωπος που θεωρω (?θεωρουσα?) αξιολογο, εχει λιγοτερους φραγμους απο εμενα. παλι προσπαθουσα να καταλαβω το πως και το γιατι, χωρις επιτυχια. ισως αρνουμαι κατι να δω η να αποδεκτω. μικρη αισθηση λυπης, στενοχωριεμαι οταν πεφτουνε καπως οι ανθρωποι στα ματια μου. παμ παρακατω.

συνειδητοποιω, επ αφορμη του προηγουμενου, οτι μεσα σε ολο τον ερωτικο η αλλο ορυμαγδο, εχω επιτακτικη αναγκη του στοιχειου της πνευματικοτητας. μου πηρε καιρο να το συνειδητοποιησω. δυσκολευομαι να το αποδεχτω. αλλα ειναι οντως επιτακτικη αναγκη. χωρις να αναιρουνται οι σωματικες αναγκες. sublimisation? whateva.

το Λονδινο απολαμβανει ενα παρατεταμενα χρυσοκοκκινο φθινοπωρο.

τελειωσα το 1Q84 πολυ γρηγορα. αγαπαω τελικα αυτα που φτιαχνουν οι ανθρωποι που πειθαρχουν τον εαυτο τους, προσηλωνονται στον στοχο τους, και σε ρουφανε μεσα στον κοσμο τους. χωρις καμια εκπτωση σε αυτο που πιστευουν. γιατι ενδιαφερονται πιο πολυ να εκφρασουν καθαρα την αληθεια τους απο το να κερδισουν την δικη σου αποδοχη. καπως ετσι. ακριβως ετσι.

same for Lanthimos. το ακροατηριο ηταν χλιαρο στην προβολη. οι εικονες του ομως μου μεινανε μερες μετα. αν μη τι αλλο, εχει μια εντιμοτητα, και μια κοφτερη ματια- λεπιδι.
Εν αντιθεσει με τον ξυλινο. Που ενω με παρεσυρε στην παρισινη οφθαλμοπορνεια του, με εκνευρισε. Πισω απο τους ηθοποιους ακουγα την εκνευριστικη νευρωτικη φωνη του. Ενας πορνογερος που δινει οπτικες καραμελες στο ακροατηριο. Δεν εχει κατι ιδιαιτερο να πει, απλα θελει να ξεγελασει το κοινο, λιγο ακομα να ασχοληθει μαζι του, λιγο ακομα να πιστεψει την παραμυθα που βολευει κι εχει γινει λογος υπαρξης του σκηνοθετη. τσαντιστηκα μετα την προβολη. προσωπικες αντιπαθειες παρα κριτικη.

Παρατησα στη μεση κ το νεκροταφειο της πραγας. μια απ' τα ιδια. μηδεν ανοχες πλεον, τσαταλια τα νευρα μου.

κατι σε ουσιαστικο και αληθινο μας βρισκεται? δε γουσταρω μπαφους, παραπετασματα καπνου, ουτε πυροτεχνηματα. δε γουσταρω ουτε το μαυρο πελαγο της θλιψης και της ανημποριας. θελω ενα λευκο, καθαρο, εστω ψυχρο φως, κι ας δουμε ολοι τη γυμνια μας να τρομαξουμε. το διακινδυνευω να δω την αληθεια μου καταματα. ποιον θα ψηφιζες στις εκλογες? οποιον υποσχοταν να μας δειξει την αληθεια μας καταματα.

enough. enough now.

Hallowe'en

(From: http://www.bbc.co.uk/news/in-pictures-15519191)

"on the last night of the old year comes the day of the dead, when the year too dies. all the gates between the worlds are thrown open, and those who have died in the past year return to visit those who had loved or wronged them.
the Good People can walk the earth freely, and all supernatural debts had to be paid. Anyone going outside on such a perilous night should better do so in company and in disguise. preferably in such fearsome disguise that anything unseelie would think twice about attacking. those who stay within light candles to guide the dead whom they welcome".

Το Σαββατο το κρυο δεν ειχε ερθει ακομα στο Λονδινο. Στο παιδικο παρτυ, ημασταν ντυμενοι ακομα και οι μεγαλοι. Η Μαρουσα ειχε ντυθει rag witch - στο ελληνικο πνευμα των ημερων :-(. Εγω το ξεκινησα για Morticia Adams αλλα κατεληξα κακια μητρια της Χιονατης σε διασταυρωση με (τροφαντο) χανουμακι τουρκικο. Πηρα μαζι μου κι ενα κοκκινο μηλο, που ειχα ξεχασει να δηλητηριασω. Ο,τι ναναι. Δεν τοχω με τις μεταμφιεσεις, ουτε καν προς χαριν προστασιας. Εν αντιθεσει, βεβαια, με τις μεταμορφωσεις..

Οταν ηρθε η Ματινα στη 1 ωρα 3/4 μετα τον αντρα και τα παιδια της, τοσο την πηρε να ετοιμαστει, η πιτσιρικαρια παρατησε τα παιχνιδια κι ετρεξε συσσωμη προς και απο την εισοδο στριγγλιζοντας. "A real witch has come!" Η Ματινα ειχε γεμισει ασπρες μαυρες και κοκκινες μπογιες το προσωπο, τα χερια και το σωμα της, φορουσε μια τρομαχτικη μασκα πανω απο τα καλα κρυμμενα γυαλια της, μια περουκα ασπρομαυρη ανταξια γριας στριγγλας, και ενα ψηλο, επικινδυνα μυτερο μαυρο καπελλο. Στα χερια της κρατουσε ενα μαυρο σκελετο μιας αποτεφρωμενης κολοκυθας. Χαμογελουσε με τα δοντια της. Ετοιμη να αρπαξει το ρολο, κατασπαρασσοντας και τις τρεις μαγισσες του Μακβεθ.

Ο Αλεξ ειχε σκαψει αριστοτεχνικα μια -ζωντανη- κολοκυθα, που ερριχνε μια τρομαχτικη σκια στο ταβανι αμα κλεινανε τα φωτα. Στην οθονη του τοιχου επαιζε το it's been how long?-THAT long!-Ghostbusters χωρις φωνη. Στον μπουφε υπηρχανε μπουκιες κεκακια απο το Hummingbird, με μικροσκοπικες κολοκυθες, σκελετους κι ιστους αραχνης.

Στην επιστροφη, στο Λονδινο ειχε ερθει το παρτυ των καταραμενων. Ζωντανοι νεκροι, μαγισσες και σεξυ ζομπι ολων των φυλλων και ενδιαμεσων παραλλαγων περιμενανε ηρεμα στις στασεις του λεωφορειου, πετιοντουσαν με στριγγλιες αναμεσα στα φρακαρισμενα αυτοκινητα του Knightsbridge και ψιλοτρικλιζανε ξημερωματα στα στενα του Angel. Αποενοχοποιημενα, και χωρις αγχη για πολιτικα ορθες συμπεριφορες. Το Λονδινο ειναι μεγαλο χωνευτηρι, και παρα τις τασεις και εντασεις, κρατα καποιες ισορροπιες. Το ευθυμογραφημα του New Yorker που με εκανε να χαμογελασω το πρωι της Κυριακης, is out of context για το Λονδινο. Ισως ομως και εδω, οπως γραφοτανε αλλου για την παρελαση της Νεας Υορκης "apartment windows would literally blow out of their frames from accumulated tension if folks didn’t have this one night...a night of inversions...a time for people to leave their separateness and return to the old stories..a time for people .. to come out and behave in a completely primitive way."

Στην αλλη πλευρα του κοσμου, οι εργαζομενες του ερωτα ντυμενες σκελετοι μαζευτηκαν να θυμηθουν τις νεκρες συναδελφους τους.
Photograph: Reuters. Απο http://www.guardian.co.uk/lifeandstyle/gallery/2011/oct/31/halloween#/?picture=381201000&index=8

Με καποιους περιεργους συνειρμους θυμηθηκα προσωπα βαμμενα με Maalox, αλλου ειδους φωτιες, καπνους. και νεκρους. οι νεκροι βεβαια ειναι παντα του ιδιου ειδους, απλα νεκροι.

"By the pricking of my thumbs, something wicked this time comes".

"You must not let the cat town swallow you", wrote panting a sweaty Murakami.

"Can I ran as steadily as you can". DB wondered absentmindedly, without a question mark. No more time for such punctuation luxuries.
"Surely not". she decided.
"In anycase. I happen to really like these miserable, unrully, accursed cat people. After all, they are my own people. Not yet ghosts. Fully alive. probably." she pondered.
Murakami stepped back on το the black and white bookshelves and soundlessly vanished.

The night of the dead, the not yet dead and the undead was just about to begin.

i want my country back.

πεθανε ο πατερας του κολλητου μου. σε ανθρωπινο επιεπδο λυπηθηκα, μετα θυμηθηκα οτι ο μεγαλοεργολαβος ηταν μερος του προβληματος - τα σκαω σε προμηθειες, παιρνω τα μεγαλα εργα,δεν πληρωνω εφοριες και τετοια αφελη - και θυμωσα. αραγε αυτοι οι ανθρωποι στη δυση της ζωης τους εχουνε καθολου συναισθηση της ευθυνης τους? αραγε ο τσοχατζοπουλος εχει καθολου τυψεις? ειμαι μαλλον αφελης. πως γινεται να σκοτωσουμε μεσα μας ολες αυτες τις φιγουρες εξουσιας και τις πρακτικες τους κ να αρχισουμε απο την αρχη? κι υπαρχει περιπτωση να γινει αυτο τη στιγμη που το καραβι βυθιζεται και απο αυτους που αγωνιζονται ισα να μη πνιγουνε?
ερριξα στο shredder ενα γραμμα της unicef που μου ζητουσε λεφτα για τα παιδια στο σουδαν. σκεφτομουνα αν υπαρχει μια οργανωση να δωσουμε λεφτα για τα παιδακια των ανεργων στην ελλαδα. ενα ταμειο αλληλεγγυης, ενα κατι. μετα σκεφτομουνα οτι καλο θα ηταν να δημιουργουνταν κ ενα ελληνικο ταμειο παρακαταθηκης ηθικης και αξιων.
τοσα χρονια δουλευω πολυ σκληρα εδωπερα. με αυτα που βλεπω να γινονται εκει, δουλευω ακομη σκληροτερα. δεν με παιρνει να ξαποστασω, ειμαστε σε εμπολεμη κατασταση. ασε που ειναι κ αντιδοτο στην αισθηση της ανημποριας - τι μπορω εγω να κανω?- και της καταθλιψης. θελω πισω την χωρα μου ομως. θελω να περπαταω στους δρομους της αθηνας κ να βλεπω γυρω μου ημερα βλεμματα ανθρωπων που δε φοβουνται για την επιβιωση τους. θελω εστω και απο μακρια, να ειμαι μερος ενος συνολου που νοιαζεται πραγματικα και φροντιζει για τον συνανθρωπο του. μιας παρεας που δεν ξεχνα στα διαλειμματα της δημιουργιας να απολαυσει τη ζωη ξεπερνωνατς καποιες φορες τα ορια - αμα δε φλερταρεις και λιγο με τον κινδυνο και το θανατο η ζωη δεν εχει αξια.
καμια φορα αναρωτιεμαι αν αυτο που νοσταλγω και θελω πισω - σαν παιδι που του πηραν το παιχνιδι απο τα χερια - υπηρξε ποτε.
κατα τα αλλα, καλα, εδω εχει ηλιο, χτες πηγα γαι δειπνο σε φιλους, φαγαμε παπια φερμενη απο το παρισι μαγειρεμενη στο λιπος της και κατι αλλα τοσο νοστιμα που ειχα δυσπεψια μεχρι το ξημερωμα, αλληλοερωτευθηκαμε με το τετραχρονο της φιλης μου που δε με αφηνε μετα να φυγω, πηρα δυο καινουρια φορεματα εν οψει ενος γαμου που κουμπαρευω στη κερκυρα, η διδακτορικη μου φοιτητρια απο τη σιγκαπουρη τα πηγε πολυ καλα και ειμαι περηφανη και οργανωνω την εξεταση της, φετος μιλαω καλεσμενη οσλο σιγκαπουρη γλασκωβη οργανωνω συνεδριο στη βοστωνη και του χρονου οργανωνω τραπεζα στην κορεα. η ζωη συνεχιζεται. πως γινεται να καρποφορει ενα δεντρο, εστω ενα ξεριζωμενο δεντρο αμα εχουνε παρει φωτια οι ριζες του, δεν ξερω, μη με ρωτατε. αυτα. i want my country back.

the not so fine medical diagnoses of fine art, and finding meaning in liff.

Διαβαζα στο Guardian αυτο πως ο Professor Baum γυρναει τους φοιτητες τπο Ιατρικης στη National Portrait Gallery και τους συζητα πιθανες διαγνωσεις οσων ειναι εκει απεικονισμενοι. Το αρθρο ειναι πραγματικα εμπνευσμενο, διαβαστε το. Εκεινο που σκεφτηκα ειναι οτι η αναγκη να εξηγησουμε και να κατανοησουμε, να δωσουμε νοημα σε ο,τι συμβαινει σε εμας και στους γυρω μας ειναι γραμμενη στα κυτταρα του εγκεφαλου μας - ο Gazzaniga που ειναι top Neuroscientist και ο Thomas Wolfe (απο τους αγαπημενους μου συγγραφεις) εχουνε κανει μια καταπληκτικη κουβεντα πανω σε αυτο το θεμα, με την νευροεπιστημη να εξηγει γιατι η λογοτεχνια - και αλλα παρεμφερη - ειναι αναγκη ανθρωπινη. Εμενα αυτη η αναγκη με εκανε γιατρο - να εξηγησω και να νοηματοδοτησω τη ζωη (μου). Αλλα θα μπορουσα να ειχα επιλεξει οποια αλλη επιστημη, να μου δωσει ενα τροπο σκεψης και ενα συστημα ερμηνειας. Κ εξακολουθει να με γοητευει ολη αυτη η διαδικασια της νοηματοδοτησης, με τη φαντασια να καλπαζει, την επιστημη να τιθασευει και να οργανωνει, τα δυο μαζι να δημιουργουν - θαματα και πραματα. Αστρολογιες η θρησκειες απο τη μια, πολιτικες η φιλοσοφικες θεωριες και επιστημονικος τροπος προσεγγισης απο την αλλη μερια. Η αναγκη που τα πυροδοτει ειναι η ιδια. Η τεχνη, ισως, στο ενδιαμεσο να τα συνδεει, να τα συμφιλιωνει? Ισως. Τα γραφω ολα αυτα και για να θυμαμαι οτι νστο τελος μιας μερας με (κουραστικες αλλα ικανοποιητικες) επιστημονικες ενασχολησεις, ειχα την αναγκη να καταγραψω τη συναισθηματικη μου αντιδραση και ερμηνεια αυτης της πληροφοριας. και να σκεφτω οτι η σωστη ερμηνεια θελει και γνωση και πειθαρχια, αλλα και αγαπη/ενδιαφερον για το αντικειμενο, και φαντασια - thinking out of the box.
life is intricate, beautiful and interesting..

i feel good ...!

παιδια, παρακαλω μη με βαρεσετε, αλλα αισθανομαι μια ηρεμη αισιοδοξια. οχι μονο για μενα ατομικα, γενικα μιλαω. καλα ειμαστε, καλα θα παμε.

-Snap out of it, right now! γογγυξε/γρυλλισε το νοημον κοινο.
-Sorry guys,i do mean what i say, απαντησε απτοητη η DonnaBella. και εκλεισε συνωμοτικα το ματι στο τρελλολαγο που εξαφανιζοτανε μαζι με ενα σαρκαστικα γελαστο γατι στην ακρη της οθονης.
................................

Τα ξημερωματα της 4ης Αυγουστου με βρηκανε να αγκαλιαζω απελπισμενα μια τεραστια ροζ βαλιτσα που επαιρνε δρομο σε καθε ανοιχτη στροφη ενος αποτρελλαμενου λεωφορειου και να σκεφτομαι - γιατι κατεβηκα θε μου απο το αεροπλανο, i wanna go back home, RIGHT NOW! Μεχρι να αποβιβαστω γωνια αλεξανδρας και βασιλισσης-δε-θυμαμαι-το- γαμημνο- δρομο,τρεις απο τους συνεπιβατες - ενας σκωροφαγωμενος κοστουμογραβατωμενος παππους, ενας ξενος και μια ?καλοβαλμενη ελληνιδα- ειχανε βρισει τον οδηγο. Αδικα, κατα τη γνωμη μου. Omegod,δεν αντεχω την ενταση σε αυτη τη χωρα - σκεφτομουνα. Οι μαμομπαμπας με παραλαβανε απο τη σταση πανευτυχεις, ειπαμε πολλα ευχαριστω και γλυκες καληνυχτες στον οδηγο - μια μικρη συνεισφορα για να ανεβει το επιπεδο ευτυχιας της προζακολανδης - και αι διακοπαι αρχισαν.

ναι, ημουνα προς το ευθραστο ψυχικα αμα τη αφιξει. ακομη χειροτερα, δεν περιμενα τπτ ιδιαιτερο να συμβει στον υπολοιπο μηνα του αυγουστου. ηθελα μονο να ξεκουραστω, να φροντισω την ψυχη και το σωμα μου, να περασω χρονο με τους αγαπημενους μου ανθρωπους. και αυτο ακριβως εγινε. οι μερες κυλισανε αργα, στο τελος της πρωτης εβδομαδας νομιζα πως ημουνα διακοπες μηνα. δεν εγινε (σχεδον) τιποτα το συνταρακτικο. εκτος ισως απο μια βραδια που εφυγα απο ενα σπιτι με βοτσαλα στην εισοδο ξεχνωντας εκει τα παουτσια μου, και συνειδητοποιησα - δε πα να προσπαθω να βαλω σε κουτακια καταστασεις, life is not like that. three hurray for life, and let us toast our venturing into terra incognita. απο τα υπολοιπα, θα κρατησω:

- μια διαδρομη βραδυ με πανσεληνο, με ανοιχτη την οροφη, μεσα απο τους χωραφοδρομους του καλου χωριου, κατω στη θαλασσα της Χερσονησου (μη τσιριξεις Μανο, ναι το ξαναδιεπραξα, ηρθα εκει κ δεν). με καταληξη - μετα απο πολλες ρακες με μια αλλη, μεγαλη παρεα- στο κιοσκι πανω στη θαλασσα, περασμενα μεσανυχτα, με δυο φιλους απο σχεδον εικοσαετια. Ο Ανεστης εχει ακριβως το ιδιο περιγραμμα με τοτε, οι μπαφοι ομως εχουν καπως αυξηθει. Η Τιτι ειναι ανεπαισθητα χαραγμενη, το ιδιο εντονη, ισως η ενταση να εχει ανεβει μια δυο σκαλες, περασε εναν ζορικο χειμωνα. Εγω εχω, μου λενε οσοι με συναντουν εκει, την ιδια οψη με τοτε - εχω γινει ομως καπως πιο απομακρη, εγω αισθανομαι. Περιεργη η αισθηση να ξαναπιανεις το νημα της ζωης σου σχεδον εκει ακριβως που το αφησες τοσα χρονια πριν, με ανθρωπους κοντινους παρα την χιλιομετρικη αποσταση που σας χωριζει, να γεφυρωνεις χρονια απουσιας με λεξεις που δε λογοκρινεις κι ιστοριες που γραψανε στο πετσι σου κι οχι μονο. Και να βρισκεις τους φιλους σου στο ιδιο σημειο διπλα και απεναντι σε εσενα, οπως τους θυμοσουνα.

- μια Αθηνα ομορφα αδεια, που περπατησα τελετουργικα τις περισσοτερες μερες που ημουνα εκει - απο τη Σονια, Αλεξανδρας, Αβανα, Εξαρχεια, Σκουφα. Μετα Συνταγμα, Ερμου,Μητροπολεως, Μοναστηρακι. Καποιες μερες μεχρι και Θησειο. Η χαρα οταν καποιες φορες, τυχαια, επεσα πανω σε ανθρωπους σχεδον φιλους, που αλλοιως δεν θα εβλεπα. Η χαρα μου οταν ξαναανοιξε το Rosebud - ανακαινιζοτανε και οχι, δεν εκλεισε, τι χαρα!- , οταν ξαναχωθηκα στην πολυθρονα στη γωνια μπαινοντας αριστερα, με το λαπτοπ αγκαλια, να δουλευω πινοντας καφεδες κ βλεποντας φιλους στηα διαλειμματα, κατω απο τα χαμογελαστα βλεμματα των παιδιων εκει. η χαρα μου καθε φορα που εβλεπα περνωντας απο τη οδο Αγαθιου (μα τι υπεροχο ονομα!) αυτην εδω τη βοκαμβιλια, να ενωνει περνωντας πανω απο το δρομο τα δυο αντικρυστα μπαλκονια. Μια μερα τη φωτογραφισα, ατεχνα. Εφτιαξα πολλες ιστοριες για το πως εγινε αυτο , να ενωθουνε δυο ξενα μπαλκονια, σε αυτη την περιεργα περιεργη πολη. Σε βολτες μου στους παραπανω δρομους, ειδα και αλλα τετοια. Ζεσταθηκε η ψυχη μου. Δεν ξερω ακριβως γιατι, αλλα αυτο το μπαλκονι της Αγαθιου και τα αλλα ειναι νομιζω ο σημαντικοτερος λογος που με κανει να ελπιζω με μια χροια βεβαιοτητας.



- καφεδες, πολλοι καφεδες, και το καιηκ της ημερας (για εμενα) κ ενα κρουασαν (για την ροζΕβιτα) σε σκιερα, πρασινα καφε, κατω απο ενα ηλιο που υπεραγαπαω, κυριως γιατι δεν τον εχω συνεχεια στη μαπα, μαζι με την ποιο ροζ απο τις φιλες μου και με κουβεντες να κυλανε αβιαστα για ωρες ολοκληρες.

- εξοδοι σε μερη που μου φανηκαν προσεκτικα μακιγιαρισμενα κουφαρια μιας αλλης ανουσιας εποχης που εχει αυτοκτονησει αλλα αρνειται να το παρει καν χαμπαρι. παρολα αυτα, δεν ειναι αναμνησιακη, ουτε μνημειακη η αξια τους - πας ακομα για το χαζι,για να απορησεις για ακομη μια φορα με βλεμματα εγκλωβισμενα στο κενο τους και προσωπα θωρακισμενα σε μια εκφραση που δεν ειναι δικια τους. και απολα αυτα, και παρολα αυτα, δυο βραδιες στο γκαζαρτε με μουσικες πειραγμενες και με κοκταιλιες που με μεθαει μονο η ιδεα τους - το ενα με βασιλικο, το αλλο με βαση τη μαστιχα, ελληνικο Cosmopolitan με ενα λουκουμι στο χειλος του ποτηριου. Και τον ουρανο της πολης πανω απο το γκαζι, με προσωπακια νεα η οχι και τοσο νεα γυρω, αλλα πιο ηρεμα, λιγοτερο σφιγμενα και καπως πιο φωτεινα απο αλλου. η ισως εφταιγε το φιλτρο της μαστιχας και του βασιλικου που μεκανε ετσι να τα βλεπω.

Απεναντι μου τα φυλλα εχουν χρυσισει, εχει μια ανακουφιστικη συνεφια - χαζο εισαι παιδι μου που χαιρεσαι με τον κακο καιρο? ελαμου ντε. -κ κανει καποια ψυχρα. Προχτες λιγο πριν φυγω απο τη δουλεια ερριξε μια νεροποντη κατακλυσμο που θαυμαζα απο τα ψηλα παραθυρα της κλινικης να μαστιγωνει τα δεντρα στο Queen square. Φοραω τις καπαρντινες μου αυτες τις μερες - μια ασπρη, μια μαυρη, αναλογα με τη διαθεση- και δουλευω παλι δωδεκαωρα. Μ'αρεσει το φθινοπωρο που ερχεται, οι εποχες που αλλαζουν, η ηρεμια αυτη τη στιγμη μεσα μου. Καποιες στιγμες, απλα μου αρεσει να καθομαι χωρις να σκεφτομαι πολλα πολλα, και να χαζευω τη θεα που εχω απεναντι μου.Ειτε αυτη ειναι τα φυλλα που χρυσιζουνε, ειτε η βροχη που πεφτει, ειτε ο ουρανος βραδυ η μεσημερι πανω απο καποιο σημειο της Αθηνας. με καθησυχαζει να τα βρισκω ολα - οσα ολα! κι αν δεν ειναι ολα, τα οσα ειναι πολλα!- στη θεση τους. κι εμενα εκει, μεσα στη ζωη μου.

Σας φιλω γλυκα. Καλο υπολοιπο καλοκαιρι, καλο φθινοπωρο, καλη ο,τι εποχη κι αν θελετε!

καλοκαιρινο

Ποτε μου δε συμπαθησα τις πανοπλιες. Μια μικρη χαραματια, και σ'ακουμπαει κρυο το λεπιδι. Δεν ειναι τοσο η πληγη - κι ας αιμορραγεις- αλλα το ξαφνιασμα κι ο φοβος, το να συμβει αυτο δεν το ειχες υπολογισει. Καλυτερα με τα λεπτα, τα αερινα σου ρουχα, ενα χαμογελο, και τη δυναμη στα ματια. Ουτε να φοβασαι, ουτε και να σε φοβουνται.

(Δυσκολο παλι αυτο το καλοκαιρι..)



Αραγε εκεινα τα φουρφουρια που ειχατε παρει στην Κορινα και σε εμενα κυριε Βασιλη, φοιτητριες πια, τι τα καναμε? Θυμαμαι τα ειχαμε στερεωσει σε μια γλαστρα στα μπαλκονια μας, να τα γυριζει ο αερας. Θυμαμαι παλι στο μπαλκονακι πισω απο την Καμαρα, ενα πολυ ζεστο βραδυ καλοκοιριου. Ειχατε περασει απο το σπιτι οπου πια εσεις δε μενατε, να δειτε την πολυαγαπημενη σας κορη. Καθισμενες οι δυο μας στο μπαλκονι με τα νυχτικα - εκανε τοση ζεστη-μπροστα σε δυο πιατα με καρπουζι. Μας πιασατε τη κουβεντα. Η Κορινα κι εγω παντα κρατουσαμε ενα γελιο οταν λεγατε το ονομα μου - αρχιζε παντα με Ν-τ και ποτε με D, οπως ηταν το σωστο. Καποια στιγμη, μετα απο ωρα, σας ζητησα συγνωμη, για την απρεπη μου εμφανιση - ενα ντεκολτε, οπως παντα αβυσαλλεο. Εκεινη μονο τη στιγμη εστιασαν τα ματια σας, και αμεσως στρεψατε το προσωπο στην αλλη πλευρα του μπαλκονιου - ω, μα δεν πειραζει, μα τι λες παιδι μου..Συνειδητοποιησαμε, και μετα βεβαια το κοροιδεψαμε με τρυφεροτητα, πως -οπως παντα - ουτε καν το ειχατε προσεξει. Αθωος ανθρωπος. Αν οχι σε ολες τις πτυχες, παντως σε εμας, αθωος. Ναστε καλοταξιδος, και ναχει καλοκαιρι εκει που πατε.




Λιγα χρονια πριν, Φλεβαρη, σε ενα συνεδριο στη Florida. Εβγαλα τα παουτσια μου και περπατησα στην αμμο. Πισω μου η σειρα των ξενοδοχειων - μεγαλα, τετραγωνα, ακομψα κτιρια - και μια μακρινη λουριδα αμμος, μπροστα μου η θαλασσα, σκουρα μπλε, μεχρι τον οριζοντα. Για λιγα λεπτα, η αισθηση ηταν εντελως εξω απο τον εαυτο μου, εξω απο τη ζωη μου, εξω απο το χρονο. Σα να ξαναβρισκοτανε το κεντρο του κοσμου. Οσο δυσκολο μου ειναι να περιγραψω την αισθηση, τοσο εντονη και κατακλυστικη εχει παραμεινει η μνημη της. Δε συνεβηκε τιποτα αλλο ιδιαιτερο σε εκεινο το ταξιδι - καλα ειχα περασει, αλλα ητανε μια εποχη πολυ δυσκολεμενη - ουτε οταν μετα επεστρεψα σπιτι μου στο Λονδινο. Δεν ειχα σκεφτει τιποτα ιδιαιτερο εκεινη τη στιγμη, κανεναν επαναπροσδιορισμο δεν ειχα κανει, καμια αποφαση δεν ειχα παρει. Αλλα ενα χρονο μετα, αλλαξα ξαφνικα την πορεια στη ζωη μου, εκανα το βημα που ηθελα μεσα στο κενο - βρεθηκε σχεδον αυτοματα απο κατω μου η γεφυρα. Πηρε χρονο κι αγωνια μπολικη, αλλα εγινα αυτο που ηθελα να γινω και να ειμαι. Και σε ολη την πορεια, ακομα και χωρις να το θυμαμαι, η αισθηση εκεινη η στιγμιαια μπροστα σε μια ξενη θαλασσα μου εδινε δυναμη και ωση. Περιεργο, οι μεγαλες περιπετειες να ξεκινανε σε χρονο ανυποπτο, πολυ πριν ξεκινησουνε οι αλλαγες που ειναι - απο καιρο - δρομολογημενες. Αλλαγες αναποφευκτες, λυτρωτικες και απαραιτητες.



Δεν ειμαι μεσα στα ονειρα μου αυτες τις μερες, η ειμαι καπου σε μια γωνια και παρατηρω. Πολυκοσμια, συνταρακτικα γεγονοτα και αποκαλυψεις, αλλα εγω ειμαι καπου στη γωνια και βλεπω, χωρις να ξερω οτι ονειρευομαι. Νομιζω ειναι τοσο το βαρος που κουβλαω για στεναχωριες οσο και χαρες αλλων, που οταν μπορω, ακουμπαω κατω τον δικο μου εαυτο να ξαποστασω.



Γεμισα μια βαλιτσα χρωματα. Για να ρουφηξουνε ηλιο και φεγγαρι, να ανιχνευσουν το θαλασσινο νερο, να θροισουνε με τις κινησεις μου. Λεω ετσι με κατι τετοια μαγικα μηπως ξορκισω λυπες και στεναχωριες, να φτιαξω ζωη, στιγμες και ονειρα χαρουμενα.

Χαιρετω και γλυκοφιλω σας. καλο καλοκαιρι :-)

Ελλας. Οχι αλλοιμονο.

Ασχετο, αλλα γιατι να μην υπαρχει ενα 24 hour bar lounge με χαμηλους, μαλαακους καναπεδες με πουπουλενιες μαξιλλαρες, ζεστα χρωματα, χαμηλους φωτισμους και αισθηση γυναικειου boudoir - pinup art on the wall optional.Να το λενε "come to bed" και ναχει απιθανες κοκταιηλιες.

Νυσταζω. Βρεχει, ειναι εκεινες οι μερες του μηνα, και μετα απο ενα γερο ξενυχτι φιλοδοξουσα να το μεσημεριασω, αλλα με ξυπνησε ο ηχος των @#$%&*@*# αυτοκινητων, που προσπαθωνατς να αποφυγουν τα @#$&*#@** οδοφραγματα που εν οψει των ολυμπιακων εχουν ξεφυτρωσει σε καθε γωνια της @#%&*@#** πολης, εχουν ανακαλυψει και τις πιο απιθανες παρακαμψεις. Κ το ησυχο δρομακι μου, κατι οι καλοκαιρινες φουσκοδεντριες των νεαρων της γειτονιας που γυρω στα μεσανυχτα σκαρφαλωνουν απο το φραχτη στο παρκο απεναντι για να κανουνε παρτι, κατι οι φουσκοθαλασιες των γλαρων που επιμενουν να ζευγαρωσουνε τις πιο απιθανες ωρες, κατι τα τουτου, δεν ειναι καθολου πια ησυχο, @#%&**@#*.



Χτες βραδυ, μαζεψα την Αγγελικουλα απο τη Harley Street, και μετα απο 2 λεπτα οδηγησης με την οροφη του αυτοκινητου της κατεβασμενη (ναι, χτες ειχε ερθει το καλοκαιρι ΚΑΙ στο Λονδινο), παρκαραμε πισω απο Marylebone και ανεβηκαμε στο μπαλκονι του Orrery. Το οποιο ηταν τιγκα στα κοστουμια μεσης ηλικιας,με ελαχιστες πορτοκαλι γυναικες ταγιερατες. Τσαλαπατησα αποφασιστικα καποιες τσαντες ακουμπισμενες στο εδαφος, ανιπαρεκαμψα κανα δυο κρουσματα γνωριμιας, και εκανα αποφασιστικο beeline για αυτο που μου φαινοταν για το μπαρ στην ακρη του διαδρομου. Ο σερβιτορος δεν προλαβε να μας σερβιρει το πολυποθητο peach Bellini - το βασιλειο μου για ενα ποτο!- οταν αρχισαμε να συνειδητοποιουμε οτι πισω απο το τραπεζι του δεν υπηρχε κανενα μπαρ περιωπης, παρα μονο κατι κρυσταλλινα ποτηρια και κανατες η σαμπανιες, και μας πλησιαζει ενας burly τυπος της ασφαλειας που μας λεει "lovely to see you ladies, but this is a private function." :-[

Η Ματινα που ηρθε αργοτερα (καφε δερματινες σουεντ μποτες, μαυρο one shoulder jumpsuit all saints, γαλαζια ματια, κοντα μαυρα μαλλια και καπελλο καουμπου, this is London, hell, yaaah!!) - μας επεπληξε πολυ αυστηρα, που δεν δηλωσαμε οτι τιμη τους να ομορφυνουμε την χαζοεκδηλωση τους με την πανεμορφη παρουσια μας. Εμεις βεβαια ειχαμε φυγει χασκογελωντας σα πιτσιρικια που τα πιασανε να κανουνε κοπανα. το μονο regret ηταν που δεν προλαβαμε να πιουμε το @#$&*@*@ bellini τους(αλλα σιγα το παλιοbellini, που θα ηταν με prosecco)(off with her head, cried the Quuen of Hearts).



Λιγα λεπτα αργοτερα, η φοβερη Αντζελικα θα ανακαλυπτε ενα καινουριο μπαρ με διακριτικη live jazz,ξυλινη και πετρινη διακοσμηση, ζεν καλλιτεχνηματα στους τοιχους που σε φερνουν σε κατασταση διαλογισμου μονο και ποου τα κυττας (εχμ, μετα απο κανα δυο ποτακια σε αδειο στομαχι δλδ), το Colony. Με τις πιο καταπληκτικες κοκταιηλιες που εχω πιει τους τελευταιους μηνες. Μετα το πρωτο watermelon collins στο αδειο στομαχι μου (wyborowa, basil, lime,watermelon puree, spiced syrup and soda) ημουνα ευτυχισμενη, το Piim's punch (Pimms με φραουλες και rose champagne)ειχε κανει την Αντζελικα αγγελικα χαμογελαστη, οποτε οταν ηρθε η Μαρουσα (American preppy look me Ralph Lauren sweater, capri μαυρο παντελλονι και καραμελλενιες γοβες Prada που κρατηθηκα να μην απαιτησω να τις ανταλλαξει με τα Τodd's ψηλοτακουνα μου εδω και τωρα)ειχαμε ηδη πιασει φιλιες με το μπαρμαν κ προσπαθουσαμε να κλεψουμε τα μυστικα του για τα ποτα.


Στο τριτο ποτο προβληματιζομουνα εντονα εαν το συμπαν μου εστελνε κρυπτογραφημενα μηνυματα οτι πρεπει κι εγω να μαθω να κανω καταπληκτικα κοκταιηλς (sms στον Ζ, που με ειχε παρει τηλεφωνο νωριτερα, να του το δηλωσω - καρφωτη απαντηση, οπως ξερεις δεν πινω κοκταιηλς, αλλα ποτε ναρθω να με παςσ στο μαγαζι? πφφφφ..!). Η να μαθω να μαγειρευω υψηλη μαγειρικη. Η εστν να α νοιγω φυλλο/φτιαχνω γλυκα/cupcakes/κλπ. Τελικα αποφασισα οτι το συμπαν μου στελνει ξεκαθαρα μηνυματα, I MUST get out more αντ γκετ α λαιφ(ο)!



Η Ματινα μας βρηκε στην εισοδο του κινηματογραφου. Οταν ειδαμε το καπελλο της, κυτταχτηκαμε με την Αγγελικουλα - ποιος θα μας βρισει παλι που θα του κρυβει την οθονη- μετα ξανακυτταχτηκαμε οι τρεις και με τη Μαρουσα - η Αντζελικα με ακριβο ταγιεροπανταλονο κατευθειαν απο τη δουλεια, εγω με λευκο φορεμα riviera style με σφικτο μπουστο και αθωα αβυσαλλεο embonpoint - νταξ, δεν κολλουσαμε με τιποτα ενδυματολογικα, τα ρουχα μας διηγοντουσαν τελειως αλλες ιστοριες - αλλα με εναν περιεργο τροπο το συνολο μας εδενε.

3 ωρες αργοτερα, μετα απο γελια μεχρι δακρυων (bridesmaids. just watch it.) και μετα το 4ο Japanese Mojito (Zubrowka Bison Grass Vodka, Lime Juice, Shiso leave & Vanilla Syrup,Mint), ενα κορυφαιο καμακι στη Μαρουσα με το που ελysε την χρυσοκαστανη της κομη ( "my friend wants to tell you a story"), σχεδια αποδρασης στο σπιτι της Ματινας στο Παρισι και αποριες τυπου "μετα τριαντα-σαραντα χρονια που θα ερχομαστε εδω, θα σε ρωταω, θυμασαι τοτε που βγηκαμε που φορουσα το καπελλο " "και εγω θα σου λεω, το καπελλο το θυμαμαι, εσυ που με ρωτας ποια εισαι? :-)" σταματα η μουσικη... γιατι στις 12.30 η ωρα φευγει η κολοκυθαμαξα της Σταχτοπουτας, και το @#%&*@*@# Nobu ΠΑΥΕΙ να σερβιρει ποτα. γρουμφ. life is a bitch.

Νυσταζω. Σταματησε να βρεχει, αλλα ο ηλιος το παιζει αναποφασιστος. Εχω ξανανοσταλγησει το κρεβατι μου. Life's too short, but occasionally sweet. :-)

summerstorm

Ο ουρανος εχει καπως σκοτεινιασει και μυριζει βροχη. Σε 12 ακριβως λεπτα προβλεπεται μια μικρη καταιγιδα. Ηδη πεφτουνε οι πρωτες αραιες ψιχαλες, το παρκο εχει μισοαδειασει.

Πριν απο μιση ωρα, εκοψα ασχημα το μικρο δαχτυλακι του δεξιου μου χεριου. Προσπαθωντας να ριξω λιγο ακομα (αποβουτυρωμενο) γαλα καρυδας, απο την ανοιχτη κονσερβα, στην κατσαρολα με τα 3 ειδων ψαρια, πολυχρωμες πιπεριες, κρασι, φρεσκα κρεμυδακια και τζιντζερ. Η τομη ειναι βαθεια, εσταξαν αρκετες σταγονες ρουμπινι αιμα, ευτυχως οχι μεσα στην κατσαρολα με το φαγητο που εβραζε. Εδεσα το δαχτυλο σφικτα, εβαλα και ενα ναρθηκακι απο ενα ξυλινο chopstick που εσπασα για να μη το λυγιζω, και εμαι περιεργη να δω σε ποσες μερες θα δεσει.


Πριν απο 6 περιπου ωρες που ξυπνησα, το πρωτο που ηθελα να τσεκαρω ηταν εαν στη διαρκεια του υπνου ειχε πεσει ο ουρανος στο κεφαλι μου. Μετα απο μια συντομη ματια σε μελακια και διαδικτυο - νομιζω πως οχι. Οχι ακομα, τουλαχιστον. Η μηπως αυτο εχει ηδη συμβει και απλα εγω δεν πηρα ειδηση?

Αναρωτιεμαι για πολλα πραγματα αυτες τις ημερες. Αναρωτιεμαι τι αραγε ωφελει να μαθαινουμε να καταλαβαινουμε τη φυση των ανθρωπων (δικη μας και των γυρω) αμα δεν μπορουμε να την αλλαξουμε (των γυρω η τη δικη μας). Αναρωτιεμαι γιατι, αφου η φυση των ανθρωπων δεν αλλαζει, εμπιστευομαστε οποια πολιτικα σχηματα, κανενα απο τα οποια δεν παιρνει υποψιν του τη φυση των ανθρωπων. Αναρωτιεμαι, απο εδω και περα, που υποφερουμε απο την πιο ασχημη εκφραση της χειροτερης φυσης μας (το να θες να πλουτισεις θυσιαζοντας την ζωη του αλλου, σε μικρη η μεγαλη κλιμακα αδιαφορο, οπου ζωη ειναι το ευρεως εννοουμενο ευ ζειν, αλλα και το πιο θεμελιωδες απλο ζειν- ε, δεν υπαρχει χειροτερο)πως θα πορευτουμε. Θα κυτταξουμε γενναια το τερας μεσα μας στα ματια και θα προσπαθησουμε ννα στηριξουμε θεσμους που θα το χαλιναγωγησουν, η απλα, ακομα μια φορα, θα σκουπισουμε τα συντριμια κατω απο το χαλι και θα εξακολουθησουμε να προσποιουμαστε πως τπτ δεν εγινε.

Στο βαζο απεναντι, εξι κιτρινοκοκκινα τριανταφυλλα. Θυμιζω στον εαυτο μου, περιπου ανα μια ωρα, να τα κυτταζω. Ασκησεις πειθαρχιας. Ο Ζ, στο τηλεφωνο,απο Αθηνα. Γιατι εξακολουθει αραγε να με παιρνει, αφου δε βρισκω πια κατι να του πω. Δεν ειμαι σιγουρη αν φταιει το ο,τι δεν εχω πια διαθεση για γκομενισματα, η απλα εχω ξεχασει το πως.

Κριμα?

summertime

3 το μεσημερι Κυριακης. Βγαινοντας απο το σπιτι, βλεπω αυτο:



Κατω στο καναλι, κοσμος καταχαμα, δερματα κοκκινισμενα απο τον ηλιο, μπυρες και Pimms. Καθομαι λιγο στη σκια, σε ενα παγκακι με το βιβλιο μου.



Προχωρωντας λιγο αργοτερα προς τα πανω, ειναι πιο ησυχα, η σκια κατω απο την πρωτη γεφυρα ανακουφιστικα δροσερη.



Σχεδον ξεχναω πως ειμαι στο κεντρο του Λονδινου.



Τα σπιτοκαραβα ειναι φροντισμενα με τις γλαστρες τους. Αν ειχα ενα, δεν θα το ονομαζα "καπου", αλλα "εδω".



Το ανοιγμα κατω απο τη δευτερη γεφυρα με ανατριχιαζει. Η διαδρομη μεχρι το Camden ειναι υπογεια, πρεπει να ειναι πολυ υγρη και σκοτεινη. Αναρωτιεμαι πως να ειναι να περνας κατω απο αυτη τη στοα για να βγεις απο την αλλη πλευρα παλι. Αναρωτιεμαι.



Φοραω ενα γαλαζιο μακρυ φορεμα. Το πηρα 10 ευρω απο ενα καλαθι στην Πολη πριν 2 καλοκαιρια, γιατι ερωτευθηκα το χρωμα και τη διαθεση. Εδωσα αλλα 10-15 ευρω και πηρα απο το Καρακιοι τα κολιεδακια με τις χρωματιστες πετρες που εβαλα και μου ερραψαν κατω απο το ντεκολτε. Ενας καραβοσπιτοκυρης μου πετα ενα γελαστο πειραγμα, για το φορεμα και το ντεκολτε. Χαμογελαω αμηχανα, φευγω γρηγορα αμηχανη και χαμηλοβλεπουσα -ποτε δεν εμαθα πως να παιζω αμα αγνωστοι στο δρομο μου κανουνε καμακι.



Βγαινω πανω στο δρομο. Κανει πολυ ζεστη, εχει ησυχια, ο κοσμος μπαφιασμενος κι αμαθος στη ζεστη. Διπλα μου ακουγεται ενα γελιο δυνατο που γεμιζει την πλατεια. Μια κοπελια εχει ριξει πισω το κεφαλι και γελαει με ορθανοιχτο το κοκινοβαμενο στομα, κυτταζοντας στα ματια τον καλο της. Γελαει δυνατα, αυθαδικα, απενοχοποιημενα, λιγο κακαριστα. Ο ηχος που αντηχει στην ησυχια κανονικα θα με ενοχλουσε. Αλλα την ακουσα να μιλαει Ελληνικα πριν απο λιγο. Κι αισθανομαι ευγνωμοσυνη για το γελιο της.

Να ειναι καλα οσοι ακομα γελανε κι ερωτευονται...

(μου ζητησες βολτα στο καλοκαιρινο Λονδινο Ντοννα, αφιερωμενο λοιπον :-)

τσαι απο τριανταφυλλα

Κλεινω τα ματια, κραταω τη γουλια στο στομα μου. Η υγρη γευση απο τριανταφυλλα μου θυμιζει τον κηπο της γιαγιας, το περιφημο γλυκο της θειας που μας εδινε παντα σε πολυτιμα μικρα βαζακια. Η ιστορια απο την ξαδερφη μου - οταν πηγε για πρωτη φορα τη Θεια σε καποιους περιφημους κηπους (?Βερσαλιες?) το μονο που ενδιεφερε τη θεια ηταν να περασει μεσα στα παρτερια να μαζεψει τα πεσμενα φυλλα απο τα τριανταφυλλα. Ο φυλακας την αφησε να συνεχισει ανενοχλητη οταν του εξηγησε για το περιφημο γλυκο. Γελασε μονο, και της ζητησε να του στειλει κι αυτου ενα μικρο μεριδιο για ανταλλαγμα. Η ξαδερφη μου εβλεπε τη θεια να γεμιζει θριαμβευτικα σακουλες με τα πολυχρωμα ροδοπεταλα, αδιαφορωντας για τα απορημενα βλεμματα των γυρω, ενω η ιδια προσπαθουσε ματαια να κρυφτει απο τα βλεμματα των αλλων κατω απο τα μαυρα γυαλια της. Ομως ουτε αυτη διανοηθηκε να σταματησει τη μητερα της - το τριανταφυλλογλυκο δεν αφηνε κανενα ασυγκινητο στην οικογενεια.

Καταπινω οσο γινεται πιο αργα, να κρατησω οσο μπορω την μυρωδατη αισθηση στο στομα μου. Σε λιγο οι ποροι μου θα αναδινουνε μια ροδινη υγρασια, θελω να ελπιζω. Η γυαλινη κανατα με το τριανταφυλλονερο φιλτραρει το φως του πρωινου σε ενα χρωμα απροσδιοριστο. A rose by any other name would smell as sweet. But a rose is a rose is a rose.

English kinda summer

Σημερα εχει λιγο ηλιο. Τουλαχιστον για το επομενο μισαωρο. Χτες το πρωι, λιγο πριν να φυγω, ακουσα τους εργατες στις σκαλωσιες απεξω (βαφουνε τα καγκελλα και τα παραθυρα, πολυκατοικια 7 χρονων, δε μου φαινοτανε να εχει αναγκη, αλλα.) - "να τελειωνουμε, στις 12.30 θα εχει καταιγιδα." 12.35, στη δουλεια, ο στακαριστος θορυβος με κανει να σηκωσω τα ματια απο τον κομπιουτορα, η βροχη χτυπα αλυπητα το τζαμι του 4ου οροφου και τις φυλλωσιες στο παρκακι της Queen square. Οι πλατειες εδω εχουνε παρκα στο κεντρο τους, οι μεγαλυτερες συγκεντρωσεις που βλεπουν ειναι 12-13 στη διαρκεια μιας ηλιολουστης καλοκαιρινης ημερα, που οι εργαζομενοι απο τα γυρω κτιρια καταλαμβανουνε καθε σπιθαμη απο το ελευθερο γρασιδι προσπαθωντας να ρουφηξουν ηλιο. Χθες η πλατεια με τη βροχη ηταν εντελως αδεια. Με ανακουφιζουνε φετος αυτες οι εναλλαγες καλοκαιρινου ηλιου, ψυχρας με ανεμο και βροχης. Γενετικα ειμαι προγραμματισμενη να λαχταραω το καλοκαιρι παντα τετοιο καιρο, αλλα φετος εχω αλλαξει. Συμβολικα ισως, η καιρικη εναλλαγη με καθησυχαζει, μπορα ειναι, θα περασει. Χτες περιμενα γυρω στα 50 λεπτα, επρεπε να παω στο αλλο νοσοκομειο στο Kings Cross, δεν ειμαι και απο ζαχαρη, αλλα ποιος περπατα 15λεπτο μεσα σε τετοια νεροποντη. Οταν ξεκινησα ειχε σταματησει η βροχη. Κοβοντας δρομο διπλα απο το Coram's fields, μυρωδια βρεγμενων φυλλων και υγρασιας, τα πεζοδρομια στο Gray's Inn Road γλιστερα απο το γλυτσασμενο καυσαεριο. Οταν ομως εφυγα και απο το Nuffield για το σπιτι με τα ποδια, μετα απο αλλο ενα 5ωρο (πολλη δουλεια , πολλη, πολλη, πολλη δουλεια) οι δρομοι ειχανε πια στεγνωσει, μισοβγαινε ο ηλιος. Σημερα φευγω φορωντας μαυρα γυαλια, αλλα και καπαρντινα, η μικρη chaumon ομπρελλα (μια πινελια χρωμα μεσα στη γκριζα μερα αρκει να μου ανεβασει τη διαθεση)στο βαθος της τσαντας, παπουτσια κλειστα - μετα το μεσημερι θα βρεχει παλι, μαλλον μεχρι αργα το βραδυ. Θα αργησω παλι σημερα πολυ να τελειωσω, αλλα μετα τη δουλεια θα παω να βρω δυο φιλες μου, στο καταστημα με τις πολυ ακριβες πρασινες σακουλες εχει μια εκδηλωση και θα παμε για το χαζι.

υγεια η λαπαροματα

OK. Σκοπευα να γραψω ενα ποστ παρασκευιατικο και αναλαφρο. Εχει συνεφια, ψυχρουλα (14-11 - μπρρρρ! ο μπαμπας που βγηκε για εφημεριδα μου ζητησε να του δωσω σκουφο), η φυση ειναι καταπρασινη, αρχη αγγλικης ανοιξης παρα καλοκαιρι. Το ραδιο παιζει τα πιο χαρουμενα τραγουδια. Εχω μια ηθελημενη αισιοδοξια - ναι, θα τελειωσει η κριση, θα τα καταφερουμε. Μετα διαβαζω τον ανασχηματισμο. Και απλα δεν καταλαβαινω. Νταξ, το οτι δεν καταλαβαινω περι πολιτικων κινησεων και επιλογων σχεδον απαξαπαντων των πολιτικων στην Προζακολανδη, εδω και καιρο, γεγονος. Ειμαι ενδεχομενα τελειως βλακας για να μη καταλαβαινω, και χαιρομαι πολυ που δεν ψηφιζω, γιατι δεν θαξερα τι να επιλεξω αμαπια. Αλλα αυτο το πολυ συγκεκριμενο που με κανει να απορω σημερα, ειναι νομιζω χαρακτηριστικο. Ο Ηλιας Μ που εγινε υφεπεργος υποκρατειας (αλλαζω το σπελλινγ για να μη γοογλαριστει) ειναι ενας παγκοσμια καταξιωμενος στο χωρο της Health Policy. Οταν βγηκε ο τωρινος προεδρος στο αμερικη, τον καλεσε για να παρει τα φωτα του για το εκει θεμα υγειας, κλπ. Απο οτι θυμαμαι, ο χωρος της υγειας στην Ελλαδα νοσει οσο δεν παιρνει, εκτος αν εγινε κανα θαυμα στο τελευταιο δεκαλεπτο και ολα ειναι τελεια και εγω δεν το πηρα χαμπερι. Αλλα, χελλο? δεν το νομιζω. Γιατι λοιπον ω ανδρες κ γυναικες συμπολιτες μου της Ζαναξουπολης δεν βαζουν τον χριστιανο στο χωρο της ειδικοτητας του μπας και γινει κανα σωστο εργο κι αλλαξει κατι προς το καλυτερο? Γιατι δεν εκμεταλλευεσαι βρε ανθρωπε την ευκαιρεια να χρησιμοποιησεις εξειδικευμενη γνωση στην πραξη? Δεν καταλαβαινω πια απολυτως τπτ.
Αυτα τα ολιγα. Παω βολτα στο ησυχο κ ψυχρο λονδινο με γονεις. Ανοιχτα τα σχολια - πεστεναμεφατε. :-)

ζμπλατεια.

περιεργες μερες χωρις στιξη και καθολου κεφαλαια. επαψα να διαβαζω βλογς διαβαζω ψυχαναγκαστικα ηλεκτρονικο τυπο και τα εκει σχολια. θυμος αγανακτηση απελπισια αγωνια καταθλιψη πεινα. η ελπιδα αφαντη. ισως βαθεια εκει στο σεντουκι της πανδωρας να απομενει κατι που μοιαζει με ευχη η ονειρο.
θαθελα ναμαι σε μια πλατεια. θα ερθω σιγουρα σε μια πλατεια. κυνικη δεν πιστευω καθολου οτι ο κοσμος εκει ειναι καλυτερος. αλλα ειναι αυτος ακριβως ο κοσμος που εχουμε. και απο καπου θα πρεπει να γινει μια αρχη. να μιλαμε ο ενας στον αλλο να ακουμε ο ενας τον αλλο να μυριζουμε το πεινασμενο χνωτο του διπλανου μας.
επανασταση και κοραφεξαλα δεν πιστευω σε τιποτα. εχω ζησει αρκετα χρονια οι ελπιδες παντα διαψευδονται. η εξουσια φθειρει και διαφθειρει. ποιηση γραφουνε ομορφα οι πικραμενοι που δεν μπορεσανε να πραξουνε. οι τεχνοκρατες αυτοβραχυκυκλωνονται. οι γιατροι αδυνατουν να θεραπευσουν τη δικη τους αρρωστεια. τους δικαστες ποιος θα δικασει. τους κλεφτες δεν θα τους καταδικασουνε οι κλεφτες. φθορα διαφθορα και στο τελος η ανυπαρξια.
αλλα.
αλλα.
αλλα.
στον πατο του σεντουκιου εχει μεινει μια ευχη που μοιαζει με ονειρο. αυτη που σε κανει να ακουμπας να αφουγκραζεσαι να νοιωθεις να αισθανεσαι τον διπλανο σου. ακομα κι οταν εχουνε πτωχευσει ολες οι λεξεις.
η ζωη μονο μεσα στην πλατεια.

time out

πασχα των παθων

Οι διαδρομες γινονται ολοενα και πιο συντομες, αυστηρα προδιαγεγραμμενες. Τα αγνωστα δρομακια μοιαζουν απειλητικα, δισταζω πια να τα εξερευνησω. Προστατευομαι απο το να δω σε ολη του την εκταση αυτο που συμβαινει. Εχω σχεδον ακινητοποιηθει. Η ακινησια δεν μου ταιριαζει, γινεται μυαλικη υπερκινησια που με κουραζει. Πρεπει συντομα να φυγω.
............
Μεγαλη Παρασκευη, στη ρωσικη εκκλησια. Στον εξωστη επανω, ενα θολωτο ταβανι με ενα εντονο μπλε και χρυσα αστερακια. Απεναντι μια κοπελλα με μαντηλα, φωτισμενη απο τα κερια. Στις μπροστινες καρεκλες καθισμενοι γριες και γεροι. Ενα μικρο κοριτσακι πανω στη σκαλα, η μαντηλα που φορα εχει μικρες μαργαριτες. Μπροστα μας μια περσονα της Αθηνας. Μου ειναι συμπαθης, αλλα αποψε ακομα και οι κινησεις της κανουν πολυ θορυβο. Η παρεα της κυτταζει γυρω σα να ειναι πανηγυρι, καποια στιγμη κτυπαει ενα κινητο, καποιος αρχιζει να δινει οδηγιες πλοηγησης. Με πιανει νευρικο γελιο. Ησυχαζω, τι μου φταινε οι αλλοι αμα δεν μπορω να βρω την ηρεμια απο μεσα μου, σκεφτομαι. Προσπαθω να νοιωσω την κατανυξη. Ειναι οπως στα ονειρα που προσπαθεις να πεταξεις, αλλα μισοσηκωνεσαι στον αερα και ξαναπεφτεις. Προσπαθω, προπαθω με ολη μου τη δυναμη, αλλα δεν. Λιγο μετα, βγαινουμε εξω, βγαινει κι ο επιταφιος, τα εξαπτερυγα, η χορωδια. Οι καμπανες κτυπουν. Ερχεται ενας φιλος, η αναπνοη του μυριζει ρακη. Διπλα μου μια γιαγια διπλωμενη απο το βαρος των χρονων στα δυο, το παλτο της μυριζει κλεισουρα και ναφθαλινη. Τη βοηθαω να ανεβει στα σκαλια για να δει παραχωρωντας της τη θεση μου. Ο επιταφιος γυρναει γυρω απο την εκκλησια τρεις φορες, ακολουθουνε μαντηλοφορεμενες γυναικες ολων των ηλικιων με αναμμενες λαμπαδες. Ενας ανδρας με μυτη πυγμαχου τραγουδαει με φωνη τενορου. Σκεφτομαι πογκρομ και διωγμους αιωνων, ανατριχιαζω. Η γιαγια κατεβαινει απο τα σκαλακια, φευγοντας μας ευχαριστει, ευχεται καλη ανασταση. Στιγμιαια, το χαμογελο και η ματια της εχουνε ολη την ενταση και τη ζωντανια που λειπει απο το γερικο σωμα της, σα να ειναι αλλος ανθρωπος. Ξαφνιαζομαι συνειδητοποιωντας οτι χωρις να το καταλαβω εχει επελθει η μεθεξη.
..........................
Το τρανζιστορ (Πρωτογενους 10, στου Ψυρρη) ειναι ενας χωρος με τοιχους στο βαθυ γκρι, πολυχρωμες μαργαριτες κρεμασμενες αναποδα απο το ταβανι, μακρια ανετη μπαρα και ενα μεγαλο ξυλινο τραπεζι σε χωρο υπερυψωμενο στο βαθος που μου θυμιζει το μυστικο δειπνο. Χωρος με ψυχη. Οψεις ανεπιτηδευτες. Καποια στιγμη ακουγεται ενα ταγκο, τα δυο παιδια πισω απο το μπαρ αρχιζουν να χορευουνε γελωντας - δεν εχει πολυ δουλεια - ειναι μια στιγμη συνωμωτικα εντελως δικη τους. Ο Α - αυτος μας εφερε, το μερος ανηκει σε μια φιλη του ηθοποιο - με ευχαριστει για κατι που εχω εντελως ξεχασει. Η φιλη του μας ξαναγεμιζει τα ποτηρια με κρασι. Μας κερναν σφηνακια βοτκα καραμελα. Λεω στην ιδιοκτητρια ποσο πολυ μου αρεσε ο χωρος, το προσωπο της φωτιζεται, ενθουσιαζεται με τον ενθουσιασμο μου. Αποφασιζω να ξαναρθω.
.................................
Σαβατο βραδυ, λιγο πριν τις 12. Προχωραω μονη μου με τη λαμπαδα μου προς την εκκλησια. Δεν ειανια κριβως προσκυνημα, αλλα το ειχα αναγκη να ειμαι εκει γαι το Χριστος ανεστη. Ειναι ολα οπως τα θυμαμαι - οι ψαλμωδιες, η μυρωδια καμενου μαλλιου απο τις λαμπαδες, ο συνωστσισμος, ο παπας που διακοπτει πριν την Αναστασηγια να δηλωσει αυστηρα - ολοι μετα μεσα στην εκκλησια για τη θεια λειτουργια της Αναστασης. Ξεκιναω να επιστρεψω με τον ηχο της πρωτης κροτιδας, προστατευοντας τη φλογα του κεριου μου. Πρωτη φορα καταφερνω να γυρισω στο σπιτι που με φιλοξενει χωρις να χρειαστει να ξανααναψω απο αλλον την λαμπαδα. Εχω μια αισθηση κατορθωματος και προσωπικης ανακουφισης. Παρ'ολα αυτα, δεν ειμαι σιγουρη φετος για το "ανεστη".
...................................
The real extreme makeover of athens, or, how you can turn El Greco into William Hogarth in only 36 years of μεταπολιτευσης.

κιτρινο

Μεσα στο Rosebud ειμαστε μονο τα παιδια στο μπαρ, ενας τυπος προσηλωμενος στο λαπτοπ του - καποια στιγμη σταματαει να γραφει, κουνα το χερι του στο ρυθμο της μουσικης, σα να διευθυνει ορχηστρα, τοση ωρα δε μου εχει ριξει ουτε μια ματια - και εγω. Εχω φωλιασει στην γωνιακη κοκκινη πολυθρονα στο τραπεζακι διπλα στο παραθυρο, ειναι η αγαπημενη μου θεση, που συνηθως ειναι κρατημενη για αλλους τα Σ/Κ. Αυτο το μαγαζι με τα κοκκινα μπλε χρωματα κ τον ζεστο φωτισμο μου δινει την ψευδαισθηση φωλιας. Σημερα εχει μια μελωδικη, μελαγχολικη μουσικη, που μου θυμιζει τα φοιτητικα μου χρονια, και που δενει γλυκα με τη μουνταδα της ημερας. Απο το παραθυρο κλεβω καποιες στιγμες των περαστικων - μια τυχαια συναντηση γινεται αφορμη για ζεστα χαμογελα, ενας ανδρας φιλαει στην κορφη του κεφαλιου την αγαπημενη του, ενας μαυρομαλης νεαρος μου ριχνει μια κλεφτη ματια. το μαγαζι αρχιζει σιγα σιγα να γεμιζει, η γκαρσονα με το μακρι μαλλι και ενα κοτσακι σαν της Olive Oil πηγαινοερχεται πανω κατω για τις παραγγελιες.

Κατεβαινοντας λιγο πριν τη Ζωοδοχου πηγης σκεφτομουνα ποσο ο ηλιος ομορφαινει και το πιοα σχημο μερος. Η μερια αυτη της πολης που αλλες φορες μου φαινεται ζωντανα πολυχρωμη, τωρα μου μοιαζει γκριζα, βρωμικη, μουτζουρωμενη. Τα ομορφα νεοκλασσικα ειναι κλειδαμπαρωμενα, τα συνθηματα που διαβαζω μου φαινονται γαυγισματα γερικου σκυλιου. Κοντοστεκομαι στους χαρτες, σκεφτομαι να καθησω στις πολυχρωμες καρεκλες του, αλλα θελω να ανοιξω το λαπτοπ και εδω φοβαμαι. Ποιος να ποναει, να αγαπαει αραγε αυτην την πολη.

Χθες, με φιλη πολυ αγαπημενη, σε κυριλατο μερος της Κηφισσιας. Τα καταπρασινα γλαστρακια στα τραπεζια ητανε ψευτικα, σκεφτομουνα οτι σε αυτο το μερος ολα, ακομη και οι θαμωνες, ειναι προσεκτικα αποξηραμενοι και καλοδιατηρημενοι, τρομαξα. Η φιλη μου ειναι ενας ιδιαζων ανθρωπος με συμπυκνωμενη ενεργεια, εκει που λες οτι εχει τελειως ξοδευτει ξαναξεκιναει για καινουριες μαχες. Ψυχη αλωβητη απ την πολυ δημοσια εικονα της. Τι θελουμε εμεις εδω, μου λεει, κυτταξε γυρω σου, κυττα μετα εμας και παρε θαρρος.

Καποιες φορες χρειαξεται μια επιστροφη για να επικυρωθει μια αποχωρηση.

Διπλα μου στο παραθυρο βαλανε σε μια γυαλα φρεσκα κατακιτρινα τριανταφυλλακια. Ακουγεται το un anno d'amore. Μυριζω την κανελλα πανω στον αγρο του καπουτσινο μου. Μικρα κομματακια ευτυχιας.

η πολη

Κανει κρυο και βρεχει. Η δεκαοχτουρα που η μαμα μου φωναζει Κοκο εχει καθισει στο τραπεζι του μπαλκονιου, κυτταζοντας μας σα σκυλακι που περιμενει να το ταισουν. Η μαμα μου βγαινει και της ριχνει τα ψιχουλα απο τον πατο της ψωμιερας. Η Κοκο δεν πεταει να φυγει, απλα πηγαινει λιγο πιο εκει και περιμενει ανενοχλητη. Οταν η μαμα μου μπαινει μεσα στην κουζινα, κατεβαινει ενα σμαρι απο περιστερια που πεφτουνε πανω στα ψιχουλα σα λιμασμενα. Η μαμα μου ξαναβγαινει κανοντας θορυβο για να τα διωξει. Τα πουλια πετανε μεχρι την ταρατσα απεναντι και γυριζουν παλι- εχουνε μαθει να αναγνωριζουν αυτους που αγαπανε τα ζωα. Ο μπαμπας μου, καθισμενος ραχατικα στο ντιβανι της κουζινας, αναστεναζει κυττωντας τη μαμα μου επιπληκτικα. Στην Κηφισια ειχαμε τις γατες σου, εδω τα πουλια, τελος παντων δεν μπορει κανεις να γλυτωσει απο τα ζωα μαζι σου, της λεει. Δεν το εννοει, αλλα του αρεσει να της κανει ζηλιες, οτι ταχα μου πρωτα ταιζει τα ζωα και μετα αυτον. Χαμογελαω, εχω παραστει απειρες φορες σε παρομοια σκηνη. Το σπιτι μυριζει φρεσκοψημενο ψωμι, που φτιαχνει ο μπαμπας μου καθε τρεις μερες, και σπανακοπιτα, που εφτιαξε η μαμα μου ειδικα για εμενα. Ειμαι με τις πυζαμες μου με τα κοραλια. Οι διακοπες εχουν αρχισει.
...................................
Βγαινω απο την εισοδο της πολυκατοικιας. Τρια αγορακια κανουνε συσκεψη μπροστα στα κουδουνια, να ανεβουνε να συνεχισουν το παιχνιδι επανω, η να το καθυστερησουνε λιγο ακομα. Που πατε, ποιον θελετε? τα ρωταω. Μου απαντανε με λεπτομερειες σε ολες μου τις ερωτησεις. βαζουνε τα χαλι αναμεσα στην εξωπορτα οταν βγαινω, συνεχιζουνε να συζητανε τι θα κανουν με ολη τη σοβαροτητα της ηλικιας τους. Ο δρομος μυριζει γλυκα απο τις ανθισμενες νερατζιες, πισω ο λοφος Φινοπουλου ειναι καταπρασινος, λιγο πιο πανω ο φουρνος πρεπει να ψηνει καιηκ - μου αγορασε η μαμα μου, ειναι σχεδον σαν αυτο που φτιαχνει εκεινη. κατεβαινω το δρομο που βγαζει στη Σονια, να περασω απεναντι την Αλεξανδρας. Η γειτονια αυτη της Αθηνας σα να μην εχει αλλαξει απ οτι την θυμαμαι απο τα παιδικα μου χρονια.
..............................
Περπατωντας στη Χαριλαου Τρικουπη, τα μαγαζακια ειναι λιγο πιο σκονισμενα και ανεπαισθητα πιο σκοτεινα απ'οτι θυμαμαι. Ενα σκυλακι που το βγαζουνε βολτα μου κανει χαρουλες, σκεφτομαι ισως ειναι το ιδιο που χαιδεψα περνωντας χθες εξω απο ενα μαγαζι . Ο δρομος αρχιζει να αποκτα λιγο πιο οικεια οψη. Εξω απο ενα αλλο μαγαζακι, μισοπαρατημενο μου φαινεται, κοντοστεκομαι, κανω λιγα βηματα, ξαναγυρνω. Εχει μια ολανθιστη γλαστρα βουκαμβιλια με ενα πολυ λεπτο ροδομαβι χρωμα. Την αγοραζω χωρις παζαρια και τη στελνω σπιτι - τοσο ευκολα πραγματοποιησιμα να ητανε ολα τα ονειρα μου! Συνεχιζω να περπαταω πιο ευδιαθετη. Μεχρι τη Σκουφα εχω δωσει ελεημοσυνη σε 3.
...........................
Στο Κολωνακι ο αερας ειναι διαφορετικος απο οτι θυμαμαι. Λιγο πιο αμηχανος, λιγο πιο σφιγμενος ο κοσμος. Αρκετοι καθονται στα τραπεξακια εξω με τη ματια προσηλωμενη στο δρομο, σαν σε κατασταση αναμονης. Σκεφτομαι πως δεν ειμαι μονο εγω που ερχομαι να γυρεψω μια δοση χαρας και ζωντανιας, που ομως σημερα εδω δεν βρισκω.
........................
Μπαινω στο Πολις, περιεργαζομαι τα βιβλια με καποια αγωνια. Αμα μπω σε καταστημα να παρω ρουχα η βιβλια και βγω με αδεια τα χερια, ανησυχω για την κατασταση μου. Αν δε βρω κατι που να θελω, σημαινει πως η που δεν μπορω να προσδιορισω ακριβως τη διαθεση μου, η που τιποτε δεν αρκει να ξεγελασει την αγωνια μεσα μου. Το βαρομετρο ειναι αλανθαστο. Σημερα βρισκω κατι που να θελω να διαβασω. Ψιθυροι στο Μπεγιογλου λεγεται, του David Boratav, μιλαει για εναν μεταναστη που γυρνα στην πολη των παιδικων του χρονων, την Πολη. Το βιβλιο το τελειωνω σε μια μερα, με το που το αγοραζω ξερω ηδη σε ποιον μετα θα το χαρισω.
.......................
Βραδυ, στο Joke. Ο ανδρας απεναντι μου ειναι ανετος, χαρουμενος που με βλεπει, χαλαρος μαζι μου. Εμενα παλι η διαθεση μου δεν ειναι αναλαφρη. Καποια στιγμη, αφου του εξηγησω κατι, με πιανει να δακρυζω. Θα μου πεις τισ κεφτηκες και δακρυσες? Οχι, ετσι? με ρωταει.οχι βεβαια, του απανταω. Ειμαι δυσκολος ανθρωπος σκεφτομαι, κι ειναι παντα δυσκολα τα πραγματα. Στο δρομο αμα βγουμε παει να με πιασει απο το χερι, εγω το βαζω πανω στο λουρι της τσαντας. Σκουντουφλαμε ο ενα επανω στον αλλο στη διαδρομη μεχρι το αυτοκινητο. Καποιες φορες ειναι δυσκολο να συχρονιζεις το βημα σου με καποιο αλλο αμα δεν κρατιεστε απο το χερι. Ο Λυκαβητος δεσποζει πισω μας φωτισμενος. φυσαει αερας, αλλα και εδω μοσχοβολανε ανθισμενες οι νερατζιες.
.......................
Κοιμαμαι μονη στο διπλο κρεβατι στο δωματιο με τις δυο μπαλκονοπορτες. Το πρωι, οταν καθομαι στο κρεβατι με τα στορια ανοιχτα, αισθανομαι εναν ομορφο ιλιγγο - σα να αιωρειται το κρεβατι, σα να προκειται να πεταξει πανω απο τα δρομακια και τα στενα της περιοχης, να περασει τη μεγαλη λεωφορο, να κατευθυνθει προς τον πρασινο Λυκαβητο που φαινεται απο το μπαλκονι, ισως ακομα πιο εκει, προς και επανω απο τη θαλασσα που τη μαντευω. Το κρεβατι μου γινεται σχεδια που επιπλεει πανω απο την πολη της φαντασιας μου.

100

(τοκ τοκ τοκ)
- Ανοιξε!
- Ποιος?
- Η Ανοιξη...
.........................................

Τελευταια μερα πριν την αναχωρηση, μεσ'την τρεχαλα. Το πρωινο meeting των 8 εχει αργησει να τελειωσει, φθανω ηδη καθυστερημενη και αγχωμενη στην κλινικη. Με περιμενει μια μερα πιεστικη. Διαβαζω γρηγορα τον φακελλο του πρωτου ασθενους, που εχει θεωρησει περιττη και εχει αρνηθει να κανει μια μαγνητικη. Θελουν να τον δω για να αποκλεισω ενδοκρανιακη παθολογια. Λεω στη νοσοκομα να τον φερει, βλαστημωντας απο μεσα μου που η μερα αρχιζει παλι με καποιον δυσκολο/παλαβο/whateva ασθενη. Η πορτα ανοιγει, και.....γλουπ?....γλουπ.....ΓΛΟΥΠ!!!

Και αρχιζει να σπινθηριζει ο αερας του ιατρειου. Γιατι το ατομο που μπαινει μεσα εχει εναν συνδυασμο που με στελνει. Low key γοητεια, ευγενικα χαρακτηριστικα, μια εξυπναδα που δεν χαριζεται και πολλα αλλα, σε ενα ψηλο, γυμνασμενο κορμι με εκφραστικα γαλαζια ματια - αχ!- αλλα και μια βερα στο αριστερο χερι.

Αιφνιδιαστηκα. Ημουνα εντελως σιγουρη οτι δεν υπαρχει περιπτωση να δω ποτε ερωτικα Αγγλο. Στα τοσα χρονια που ειμαι εδω, εχω εναν πλατωνικο ερωτα (με πληρη ανταποκριση) με ενα συναδελφο που ειναι ιδιοφυης επιστημονας και πολυ ιδιαιτερος ανθρωπος, αλλα δεν θα μπορουσα να διανοηθω να κανω κρεββατι μαζι του. Εχω επισης ενα αγριο φλερταρισμα μονο με λογια με εναν αλλο (κουκλο) καθηγητη, που δεν θα διανοομουνα ποτε να ακουμπησω. Πριν μερικες μερες, ειχα στο ιατρειο εναν Ελληναρα, απο αυτους τους εναλλακτικους γκομενους με μια δοση αυτοκαταστροφης που τρελλαινει καποιες γυναικες, ενω εμενα με κανει να βγαινω απο τα ρουχα μου, με την πολυ κακη εννοια. Μου την επεσε με συνοπτικες διαδικασιες, κανοντας με εξαλλη, εκτος των αλλων και γιατι δεν ειχα καμια απολυτως διαθεση για παιχνιδι. Ουτε μαζι του, ουτε με κανεναν αλλο αυτην τη εποχη. Νομιζα. Γιατι αυτον εδω τον τυπα ...

Η σκηνη που ακολουθησε, ιδωμενη απο ενα εξωτερικο παρατηρητη δεν θα ειχε τπτ διαφορετικο απο μια συνηθισμενη ιατρικη δοσοληψια. Εκτος απο το οτι γιατρος και ασθενης ειχαν μια καπως πιο ζωηρη εκφραση , πιο λαμπερη ματια, λιγο πιο εντονες κινησεις απο το συνηθισμενο. Καποια στιγμη επιασα το προσωπο του με τα δυο μου χερια για το Head Thrust test. Καταλαβα οτι κρατησαμε και οι δυο την αναπνοη μας. Για μια στιγμη, ο χρονος σταματησε.

Στο τελος της κλινικης, του εδωσα ραντεβου σε 12 μηνες. Μου εσφιξε το χερι λιγο πιο παρατεταμενα για να με ευχαριστησει, εφυγε.

........................

- 95, 96,...97..98..99...100! Βγαινω!

Φτου, ξελευτερια!

something very close to happiness...

Αργα το μεσημερι της Κυριακης, τα καταφερα σε ενα μεγαλο μερος να τελειωσω αυτο που καποιες μερες παλευα. Και που φοβομουνα οτι θα το'σερνα σα βαριδι στο ποδι μου στις διακοπες του πασχα (εχω αλλα για τοτε). Χαρα και ανακουφιση μεγαλη.

Εβγαλα ενα δυνατο "ουφ!" , και ορμηξα κατω απο το ντους, να φυγει η υπνηλια και η κουραση. Εβαλα το μπορντω ανοιξιατικο μου φορεμα, τις μπορντω μπαλλαρινες και το δακτυλιδακι με τις πολυχρωμες χαντρες, που μου φτιαχνει παντα τη διαθεση αμα το φοραω.


Βγηκα απο το σπιτι με μια φοβερη ταχυπαλμια - πιεσα τοσο τον εαυτο μου αυτες τις μερες, ειναι τοσο αδυσωπητα οργιαστικη αυτη η ανοιξη, που σα να μη μου εφτανε το οξυγονο. Ειχα μια αισθηση οτι τα χρωματα γυρω μου ητανε τοσο εντονα, σα να λιωνανε σταλαζοντας μεσα στο φως του ηλιου. Τα ματια μου μαγνητιζονταν απο μικρες λεπτομερειες που γραφονταν με ενταση neon lights στον αμφιβληστροειδη μου. Ο κυριος με το λαχανι παντελονι και μπλαιηζερ, το παντελονι του εχει διασπαρτα μικρα, διακριτικα, pink flamingoes. Η στρουμπουλη, καταλευκη αγγλιδουλα που ξεχειλιζει απο το στραπλες ντεκολτε της σα φρεσκοψημενο καιηκ βανιλια απο τη φορμα του καιηκ. Ο 20χρονος δανδης με τα κατακιτρινα σχεδον φλουο μαλλια και το πιο μεγαλοπρεπες κοκαλωμενο quiff που εχω δει σε ζωντανο ανθρωπο (ο Ελβις δε μετραει). Το μικρο κινεζακι με τη σοβαρη εκφραση, ουτε μισο μετρο ανθρωπος, που φορα ενα πλατυγυρο καπελλο με διαμετρο σχεδον οσο και το μποι του. Ο ασπρος σκυλος που εχει κρεμασει το μπροστινο του ποδι απο το ανοιχτο παραθυρο του φορτηγου, ακριβως οπως θα εκανε συνοδηγος στη θεση του. Δεντρα φορτωμενα με λουλουδια σε ολες τις αποχρωσεις του λευκου και του ροδι, ανθρωποι ολων των χρωματων και αποχρωσεων, χυμενοι στο γρασιδι, αραγμενοι στις οχθες του καναλιου, καθισμενοι στα τραπεζακια των μπαρ, στους δρομους, να ρουφανε ηλιο.

Φυσικα, ειχα τον ακαθιστο, καμια περιπτωση εγω να την αραξω. Ευτυχως για μενα, που δεν ειμαι τοσο των παρκων, και σημερα αισθανομουνα οτι η φυση περισσοτερο θα με αποσυντονιζε παρα θα με ηρεμουσε, το Islington High Street ειναι ιδανικη περιοχη για βολτιτσες. Νεανικη περιοχη, ειναι γεματη με περιεργα μαγαζακια με ρουχα, διακοσμητικα, δωρακια και αλλα συντζιλα μιντζιλα, απειρα εκκεντρικα πολυχρωμα καφε/ μπαρ/whateva με τραπεζακια στο πεζοδρομιο και ομορφο, κυριως νεαρο κοσμο, για να χαζεψεις.

Πρωτα πηγα και παρελαβα τα καινουρια μου γυαλια. Ο γλυκουλης Ινδακος που μου τα εφερε θυμηθηκε το ονομα μου χωρις να του το πω. Με εβαλε να τα φορεσω, μου χαμογελασε πως πολυ μου πανε. Ειχα να παρω καινουρια γυαλια γυρω στα δεκα χρονια. Ποτε μου δεν τα χωνεψα. Οταν τα πρωτοεβαλα στο γυμνασιο απεφευγα με οποιους τροπους να τα φοραω, απουσιολογος και με γυαλια, θα γινομουνα στα ματια των αλλων το αρχετυπο σπασικλακι. Στο πανεπιστημιο μεχρι να βαλω φακους ειχα τη -λανθασμενη - φημη της σνομπ, μια και μη βλεποντας, δεν χαιρεταγα κανενα. Ο οφθαλμιατρος μου, καλη του ωρα, με καθησυχαζε - τι αναγκη να βλεπεις εσυ, ασε να σε βλεπουνε οι αλλοι και να ευχαριστιουνται. Τωρα, αμα δε φοραω φακους, ειναι μια ευχαριστη αφορμη να χανομαι στις σκεψεις μου, απερισπαστη απο το περιβαλλον. Η μυωπια μου μου κανει ευχαριστες οπτικα εκπληξεις - μια ασπρη σακουλα που φουσκωνει ο αερας γινεται γατα που γλειφεται στον ηλιο, ενας σκουριασμενος σωληνας μου μοιαζει παπαγαλος, το λουρι μιας τσαντας πιεζει ενα πολυχρωμο μανικι και με κανει να ανοιγοκλεινω τα ματια να δω τι κανει αυτη η μεγαλη πεταλουδα πανω σε εναν ανθρωπινο ωμο. Αποφασισα ομως οτι, καποιες φορες, καλο θα ειναι να μπορω να ξεστραβωνομαι, χωρις να βαζωβγαζω τους φακους μου, και πηρα τα γυαλια. Συνειδητοποιω οτι μαλλον, ισως, ξεπερασα το παιδικο μου τραυμα. Στο τελος τελος, ναι, ειμαι μεγαλο σπασικλακι. Δεν προβλεπω βεβαια να τα πολυφοραω.

Περπατησα μετα κοντα δυο ωρες, πανω κατω στα στενα, μπαινοβγαινονατς στα μαγαζακια.

Το Ottolengi ειχε στη βιτρινα τις συνηθισμενες πολυχρωμες μαρεγκες, σα πηγμενα συνεφακια απο ζαχαρη. Μ'αρεσει παντα να τα χαζευω, αλλα ποτε να τα τρωω, παραειναι γλυκερα και διαλυονται πολυ γρηγορα χωρις καμια αντισταση στο στομα για τα γουστα μου.

Πηρα απο ενα αλλο μαγαζακι κατι κουτσικα lipgloss cupcakes, που βεβαια δεν τρωγονται. Ενα κουτακι για εμενα, ενα για μια φιλη (θα τα βρει εδω να την περιμενουν), που περασε μια φαση λατρειας για cupcakes, και που μου γρινιαζε αμα με εβλεπε να αφηνω το δικο μου αφαγωτο.....

Λιγο μετα, αγορασα και ενα nail varnish πορτοκαλοροδι, στο χρωμα του φρεσκου σολωμου, για τα νυχια των ποδιων μου. Θελω να μοιαζουνε κι αυτα με ζαχαρωτα ανοιξιατικα......

Αφησα για αλλη μερα ενα μικρο γλαστρακι με lilly of the valley, εκανε 3 μονο λιρες και το μετανοιωσα, αλλα δεν ηθελα να το κουβαλαω.

Γυρνωντας, μετρησα 3 πασχαλιτσες στο κιγκλιδωμα πανω απο το καναλι. Δεν εχω εντελως ηρεμησει ακομα, αλλα εχω μια αισθηση,something very close to happiness...

Γιου-χου-γρουμφ. (ειμαι ξε-ρωτευμενη!)

Ο ηλιος λαμπει χωρις ουτε ενα συνεφακι εδω και αρκετες ωρες (ο αγγλικος καιρος τελευταια ουτε αστατος δεν μπορει να ειναι με καποια συνεπεια, γρουμφ). Οι Αγγλοι που περπατουν στο δρομο και λιαζονται φοραν καλοκαιρινα και εχουν ηδη παρει την υπεροχη αστακι αποχρωση του καλοκαιριου. Τα πουλακια στο παρκακι εχουν ξελαρυγγωθει απο το αξημερωμα στο τιτιβισμα, σιγουρα καποιος τα ταισε καναβουρι. Μια βολτα στα βλογ αποδεικνυει οτι και εκει η Ανοιξη εχει επελασει ακαθεκτη - ερωτες, σεκσακια, ρομαντισμοι και ανεκπληρωτοι ποθοι, στεναζει η οθονη, τι πηρατε ολοι μαζι κι εμενα δε μου δωσατε. Με τοσους αναστεναγμους και ορμονες φοβαμαι μη κανει self destruct το ταλαιπωρημενο και γηραιο μου λαπτοπακι.

Αισθανομαι σαν το grinch που θελει να κλεψει την ανοιξη. Ειπαμε να ανοιξει ο καιρος, αλλα τοσο πια, παει πολυ, και οχι, δεν ειμαι καθολου ετοιμη.(παρενθεση, τωρα στο παρκακι απεναντι ενα καφε σκυλακι κυνηγαει ενα ασπρο, ετσι μου'ρχεται να παω να τα καταβρεξω και τα δυο).

Σα να μη με εφτανε η παντελης αδυναμια και αδιαφορια μου στο να συμετασχω στην ανοιξιατικα πυροδοτημενη ερωτικοτητα (sic) που με περιβαλλει, χθες ειχα τη μοναδικη εμπειρια να κλαιει πανω απο τις ανταυγειες μου η ισπανιδα μου κομμωτρια. Που την περιμενα να μου ανανεωσει το κεφαλι (κακο πραγμα η σκουρα ριζα με τοσο ηλιο) και να αερολογησουμε χαζογελωντας, ως συνηθως, τρωγοντας σουσι και ακουγοντας μουσικη. Πλην ομως, η Maiti τον ειχε φαει τον ντουβρουτζα νωρις το πρωι , οταν την πηρε η πρωην του φιλου της, με τον οποιο μετα το Πασχα θα μετακομιζαν μαζι, για να της πει οτι κοιμαται παλι μαζι του και περιμενει το παιδι του. Καθημερινες, ανοιξιατικες ιστοριες, με μια δοση ισπανικοκολομβιανου ταμπεραμεντου (αυτη Ισπανη, αυτος Κολομβιανος, το story προεκυψε βραζιλιανικη σαπουνοπερα). Ημουνα το πρωτο ατομο στο οποιο αποφασισε να το πει. Μοναδικη εμπειρια, να σου βαφουν τα μαλια κλαιγοντας, ενω εσυ να το παιζεις καλος ανθρωπας δειχνοντας συμπαρασταση και δινοντας ανουσιες συμβουλες (δωσε του μια ευκαιρεια να σου εξηγησει, τι λεω ωρες ωρες το ατομο), κανοντα ταματα απο μεσα σου, θε μου, κανε να μη βγει το μαλλι μου σε αποχρωσεις καροτι. Τελικα η Maiti ηρεμησε, τα σουσι μεινανε αφαγωτα, το μαλλι μου εχει χρωμα οπως Jennifer A (ενας ευσχημος τροπος να πω οτι εχω περισσοτερα χρωματα στο κεφαλι απο τις αρχικες προθεσεις μου, αλλα, τριχες..). (Πολλοστη παρενθεση, τα σκυλακια αυτη τη στιγμη κουτουπωνονται, και βλεπω κι ενα ζευγαρακι παραδιπλα που τοχει παραζαχαρωσει το θεμα, αν παμε ετσι θα πρεπει να καλεσω την πυροσβεστικη).

Διαμαρτυρομαι. Και ανησυχω εντονως. Για το αν η παγερη μου αδιαφορια για τον περιρρεοντα ερωτικο παροξυσμο σημαινει πως εχω παραγινει ξινοκυνικη, ξενερωτη γρια, η ενας συνδυασμος απο τα προαναφερθεντα. Θελω μια μπορα, μια καταιγιδα, εστω μερικες γερες ψιχαλες και μολικα συνεφα κατεπειγοντως.

Παρτε αυτη την Ανοιξη απο μπροστα μου, ηρθε χωρις να με ρωτησει!

Νταμα κουπα καρω

Kαιρος ευμεταβλητος, με εναλλασσομενα υψηλα και χαμηλα βαρομετρικα και ασταθη ηλιοφανεια και θερμοκρασια.

Δε με ξαφνιασε τοσο το χθεσινο του τηλεφωνημα, οσο το ο,τι παρα τη φαινομενικη μου ευκολια να κλεινω και να τακτοποιω υποθεσεις, το απο μεσα μου δεν ακολουθει την αποφαση της λογικης και δημιουργει - ασκοπες - αναστατωσεις. Οποτε εδωσε παρασταση η τριαδικη μου υποσταση, αναλαφρη και παιχνιδιαρικη επιφαση, αυστηρη μαθηματικη λογικη και παραπονιαρικο παιδικο συνασθημα που αναζητα τα παρελθοντα ξεθωριασμενα παραμυθια, κι ας ειναι σαν μπαλλονια που αποτομα ξεφουσκωσαν και σερνονται στο πατωμα. Καλα ξεμπερδεματα, γιατι ο μπερδεμενος μπερδευει.

Χρειαζομαι επειγοντως διακοπες απο τις σκεψεις μου. Δεν ειμαι σιγουρη πως θα κατεβασω τους διακοπτες. Λοβοτομη ισως?

Μεσα σ'ολα, περασε χθες ο Δ να με χαιρετισει - μου εφερε δωρο, να με ευχαριστησει για τη βοηθεια μου χρονια πριν οταν ειχε πρωτοερθει στην Αγγλια, ενα χελωνακι. Το εβαλα διπλα στις αλλες ψηφιδες, στο ασημενιο δισκακι που κρατα καποιες στιγμες απο τη ζωη μου. Συμπληρωστε τις τελιτσες για να εμφανιστει η εικονα/ιστορια.

Του εβγαλα τσαι με κονιακ, αμυγδαλα και μπισκοτα, στον καναπε με το ασημενιο καραβακι-μαξιλαρι. Ηδη αρμενιζε με τον αγερα της επιστροφης. Ακουσε για λιγο προσεκτικα τα μπερδεματα μου, οχι αμετοχος, αλλα σφικτα κλεισμενος στην ατομικοτητα του. Kαθησε πολυ. Αρχισα να δυσανασχετω γιατι ημουνα κουρασμενη. Γυριζει πισω με την ορεξη του νεοφωτιστου, θα τα παει σιγουρα καλα, ειναι πωρωμενος με τη δουλεια του, και καλος επιχειρηματιας. Οταν ειχε πρωτοερθει εδω ειχε κατι ακομα που με τα χρονια στεγνωσε - την ιδια εντυπωση σιγουρα του δινω και εγω που δεν ειμαι πια τοσο ανεκτικη μαζι του. Παντα προσδοκα κατι απο εμενα που του αρνουμαι.

Εψαχνα σημερα το συμβολισμο της χελωνας - μου το εφερε για τυχη. Κραταω αυτα που με βολευουν. Συμβολο της Αφροδιτης, ανθεκτικοτητα στο χρονο και στο γηρας, ενωση γης και ουρανου και εναλλαγη των δυο.

Πριν δυο μερες, αγορασα ενα φορεμα, το λεω η Νταμα Κουπα Καρω.

Για ποιον?

Για εμενα.

Η εκφραση της μνημης

Μπορει να υπαρξει ζωη χωρις μνημη?

Ξυπνωντας, μου εμεινε αυτη η φραση απο τα πρωινα ονειρα μου. Παρα το οτι γνωριζω καλα την ιατρικα απολυτη, αξιωματικη απαντηση - οχι. Ειμαστε η μνημη των κυτταρων μας, ειτε κληρονομημενη ειτε αποκτημενη. Ειμαστε η εκφραση της μνημης των κυτταρων μας. Το ονειρο ωστοσω ειχε ετσι εντονοτερη αγωνια -γιατι δεν μπορουσα να θυμηθω. Μου ελεγε η μητερα μου στο ονειρο, πως σε μια γωνια δυο δρομων της Θεσσαλονικης, ειχες καθησει σε ενα απο τα πρωτα ραντεβου σου σε ενα εστιατοριο, στο διπλανο ειχαν καθησει με καποια αγωνια οι γονεις μου να με περιμενουν, να παω στο μερος εκει εξευμενιστικα, αναθηματικα, εν ειδει σπονδης στο μελλον, ανοιξιατικα λουλουδια. Οσο κι αν προσπαθουσα,δεν μπορουσα να θυμηθω ουτε το μερος ουτε τον ανθρωπο πυ με ειχε παει, σκεφτομουνα να ρωτησω τη μητερα μου να μου τον περιγραψει, μηπως πιαστω απο καποιο χαρακτηριστικο του και κατι θυμηθω. Σκεφτομουνα στο ονειρο με αγωνια, οτι η πολη των παιδικων μου χρονων , καθε φορα που την επισκεπτομαι γινεται ολο και λιγοτερο αναγνωρισιμη, γινονται ολο και λιγοτερα τα σημεια που μπορω να κρεμασω απο εκει τις αναμνησεις μου, ισως γι'αυτο κι εκεινες ξεθωριαζουν και νοιωθω να τις χανω.

Μπορει αραγε να υπαρξει ζωη χωρις μνημη? Οσο διαλυονται μεσα στο χρονο οι αναμνησεις μου, αισθανομαι με αγωνια πως ξετυλιγεται η υπαρξη μου, σαν πλεκτο που ξυλωνεται αδυσωπητα απο μια κλωστη τραβηγμενη. Ακομα πιο περιεργη και αγωνιωδης η αισθηση αυτη, γιατι φευγοντας απο τη Θεσσαλονικη αισθανομουνα οτι ητανε τοσο πηκτη η ατμοσφαιρα γυρω μου απ'οσα στα πρωτα χρονια της ζωης μου ειχα ζησει, που αισθανομουνα επιτακτικη την αναγκη να παω καπου αλλου. Στο ονειρο μεσα σκεφτομουνα οτι ηρθα στην Αθηνα για να νοιωσω πως ειναι να ξεκιναει κανεις απο την αρχη, "με λευκη την παλετα". Οχι καμβα, παλετα - ουτε τα χρωματα δεν ηταν ακομα επιλεγμενα. Τα τελευταια χρονια που πηγαινοερχομαι Λονδινο Αθηνα, χρωματιστηκε εντονα πια για μενα κι αυτη η πολη με στιγμες απο τη ζωη μου. Περπαταω οταν ερχομαι εκει σε δρομους που εχω επενδυσει με γελια, κλαματα, ερωτες, φωνες και γελια, με ζωη. Ετσι ακριβως οικειοποιεισαι εναν τοπο. Συμβιβαζεσαι με την αναποτρεπτη αποδοχη, οτι ο τοπος ειναι και θα ειναι ακομα και οταν εσυ δεν εισαι.

Μπορει να υπαρξει αραγε ζωη χωρις μνημη, και γιατι εγω τοσο αδυσωπητα ξεχναω τους τοπους απο οπου φευγω? 3 μηνων- Νεα Υορκη, 1 χρονων - Σουφλι, 3 χρονων- Χιος, 22 χρονων - Θεσσαλονικη, 24 χρονων - Σαντορινη. Δεν θυμαμαι απολυτως τιποτα απο τη ζωη μου μεχρι τη Θεσσαλονικη, η εποχη της Θεσσαλονικης εχει κι αυτη τωρα επικινδυνα ξεθωριασει.

Χθες βραδυ, στο Savoy. Εχει πετυχει η ανακαινιση,με το που μπαινεις μρεσα σε ρουφα μια απενοχοποιημενη χλιδη μεσοπολεμου. Κοσμος πολυς, που εχει παει να κανει ενα φευγαλεο περασμα απο το χωρο. Εξω απο το American Bar μια τεραστια ουρα, μια κοπελλα βγαζει τα χοντρα αθλητικα της παπουτσια και τα αντικαθιστα με κομψα μαυρα τακουνια. Μπαινοντας στο Savoy grill μια μεγαλη παραταιρη παρεα περιμενει υπομονετικα για το τραπεζι του. Κοσμος αναφομοιωτος απο το περιβαλλον, ντυμενοι ολοι τα καλα τους - δεν το'χει ο Εγγλεζος αμα προσπαθει επιτουτου να ντυθει αναλογα με το υψος των περιστασεων, και θυσιαζει τον εκκεντρισμο που τον διασωζει απο την αχρωμια. Οσο τρωγαμε, γυρω μας αναβανε φλας απο φωτογραφιες. Σηκωνοντας καποια στιγμη το κεφαλι απο το φαγητο και τις κουβεντες της παρεας - σχεδια καλοκαιρινα για ηλιολουστες αποδρασεις - ειχα την αισθηση πως σα να ειμασταν καθισμενοι πολλοι ανθρωποι μαζι σε μια σταση λεωφορειου, πως περιμεναμε ολοι τα λεωφορεια μας για τον προορισμο μας. Ο χωρος εδω ηταν για εμας μια ουδετερη, αδιαφορη σταση. Παραξενη αισθηση. Αυτος ο χωρος ειναι τοσο φορτωμενος απο αλλες μνημες αλλων χρονων, που σα να μη χωραει να κρεμασεις πανω καινουριες απο τις δικες σου.

(Ιφι, ειχες δικιο. Το εψαξα εκεινο το ονειρο με τα συμπαντα και τις κοσμογονιες στον 11. Το ονειρο στο πρωτο του μισο το θυμομουνα πολυ καθαρα, αλλα ητανε της Α μπα. Για καποιους λογους, το καταχωρησα στη δικη σου μυθολογια, και δενει πολυ καλα με την εικονα που για σενα εχω φτιαξει. Με αγχωσε αρκετα χθες αυτη η λανθασμενη μνημη μου, εξ ου και αυτο το πρωινο μου ονειρο. Σημερα παλι, σκεφτηκα οτι ακομα και μεσα απο λαθος μνημες, βγαινει πιο πραγματικη η αισθηση ενος ανθρωπου, οπως και η αισθηση μιας πορειας ζωης και ιστοριας - της δικης μου. Ηθελα απλα να σου πω, ευχαριστω πολυ που πυροδοτεις τοσο ομορφα σκεψεις μου και ονειρα μου.

Σε πολλους απο εσας που μου γραφετε η οχι και που σας διαβαζω, ηθελα να πω ενα μεγαλο ευχαριστω. Διαβαζοντας σας, ακομα και οταν δεν σας ξερω, ειναι σαν να αφομοιωνω κομματακια σας και να τα κανω δικα μου. Με συγκινει βαθεια αυτη η ιδεα, οτι ολοι εσεις, οι πιο πολλοι με τη συμβατικη εννοια σε εμενα αγνωστοι, γραφετε πανω στα κυτταρα μου με τα λογια, τις σκεψεις και τις πραξεις σας που περιγραφετε, και χρωματιζετε τοσο ομορφα τη ζωη μου. Και να μπορουσε να υπαρξει ζωη χωρις μνημη, κληρονομημενη η αποκτημενη, σιγουρα δεν θα αξιζε. Μ'αρεσουνε οι μνημες που εχω γινει μεσα και απο ολους εσας. Ευχαριστω σας. Καλη εβδομαδα. )

φραουλες, maple sirop και φουρφουρια.

Στην γωνια του καναπε, σε ενα καλαθι πανω στο πατωμα, ειναι ο μικρος μου κηπος. Το σπιτακι μου ειναι πολυ μικρο, ο ενας τοιχος στο καθιστικο ειναι τζαμοπορτα και βλεπει σε ενα παρκακι πανω στο καναλι, και οι γλαστρες ειναι ισως πλεονασμος. Ασε που συνεχεια λειπω, καποιες φορες για εβδομαδες, και ποιος να τις ποτιζει καθε φορα. Συνηθως τις αφηνω βουτηγμενες σε νερο σε κουβαδες η μεσα στο νεροχυτη της κουζινας και προσευχομαι να επιζησουν μεχρι την επιστροφη μου. Τα πιο ευαισθητα φυτα παντα χαριζονται πριν λειψω για το καλοκαιρι, αμα τα βρω ξερα γυρνωντας θα στεναχωρηθω. Καποια λιγοστα ομως εχουν παραμεινει, ειναι φαινεται πιο ανθεκτικα. Ενα καλαθωτο με πρασιναδες που μου εστειλαν πριν 3 χρονια, μια γλαστρα αρκετα ξεπουπουλιασμενη γιατι χρειαστηκε να την κλαδεψω δραστικα να γλυτωσει απο κατι που αρρωσταινε τα φυλλα, αλλα αυτη ξαναξετσουτσουρισε,και μια ορχιδεα που ανθιζει για τριτη φορα. Το Σ/Κ αγορασα και εναν φουντωτο θαμνο δεντρολιβανο, που μοσχομυριζει. Δεν προκειται να μαγειρευτει ουτε ενα του φυλλαρακι, γιατι σε αυτη τη φαση της ζωης μου ειμαι ανεπροκοπη. Εμπηξα στις γλαστρες δυο φουρφουρια που εδω αγορασα, ενα πορτοκαλι και ενα φουξια. Σκοπευω αμα ερθω στην Αθηνα να ψαξω να βρω και ενα πολυχρωμο οπως μου αγοραζαν μικρη στην πλατεια Αριστοτελους, εδω που (και ποιος να μου το παρει βεβαια :-). Αναμεσα στις γλαστρες ειναι ενα κιτς αγαλματακι, μια κοπελα με ενα καλαθι μηλα, που υπεραγαπω, γιατι με αυτο μου λεγαν παραμυθια οταν ημουνα μικρη, να τρωω το φαγητο μου (οχι πως χρειαζοτανε!). Το ειχανε παρει οι μαθητριες της μαμας μου οταν διδασκε στη Χιο, εχει περασει πολλες τουμπες και μετακομισεις (απαιτησα να μου το στειλουν με τη φορτωτικη στην Αγγλια), και αυτο επεζησε με μικρες φθορες που το κανουν στα ματια μου πολυτιμο. Διπλα ειναι ενα κερι που δεν αναβω, γιατι παει ο κηπος, παραδιπλα ενα ακριβο θερμος που αγορασα γιατι μ'αρεσε το χρωμα και τα λουλουδια που ειχε επανω και παραμενει αχρησιμοποιητο. Αριστερα στις γλαστρες καθεται το ποτιστηρι-ελεφαντακι. Το πηρα προσφατα γιατι μου θυμισε ενα αλλο ωραιοτερο που ειχα βρει πριν 3 χρονια αλλα δεν αγορασα, και μετανοιωσα.
Αυτα κυτταζω τρωγοντας το πρωινο μου. Φραουλες , καφε με γαλα στη γαλαζια κουπα με το ξανθο κοριτσακι να κανει κουνια,και πιτα πολυσπορη με φλωρα και maple sirop, μια υγιεινοτερη εκδοχη των american pancakes που λατρευω. Ο κηπακος μου δεν ειναι ο,τι ποιο καλαισθητος και συμαζεμενο. Κηπος λιγοτερο φυτων και περισσοτερο συναισθηματων, ετσι μου αρεσει να τον βλεπω...:-)

ατιτλο

περιεργη αισθηση. σα να ειμαι πολλα διαδοχικα στρωματα, στο καθε στρωμα να συμβαινει κατι διαφορετικο, να μην ειμαι σιγουρη οτι αυτο που σκεφτομαι αντιπροσωπευει εξ ολοκληρου αυτο που αισθανομαι. σημερα δεν αισθανομαι ολοκληρη. σαν κατι να μου κρυβω, δεν ειμαι σιγουρη το τι. μια δυσφορια. η πιεση εξωθεν, τα τελευταια νεα, νομιζω ειναι απλα η αφορμη. ετσι γρηγορα που κουτρουβαλιουνται οι σκεψεις μου, δυσκολο να τις πιασω, να τις εξετασω. σημερα δεν ειναι ανοιξη. ουφ.....

springtime - τα ανθη της μανολιας

Μικρη, ονειρευομουνα ενα σπιτακι πετρινο, με σκεπη και φουγαρο, οπως το ζωγραφιζουνε μικρα παιδια. Με μια μπορντοκοκκινη βουκαμβιλια να αγκαλιαζει εναν τοιχο και να με ειδοποιοει με τα λουλουδια της καθε φορα που ερχεται η ανοιξη. Η μεγαλη Θεια μου (απο το μπαμπα) που μου εχει αδυναμια, γιατι ειμαι το μικρο και πιο γλυκο απο τα τρια ξαδερφακια, μου ειχε υποσχεθει να ερθει να μου φυτεψει μια, μολις βρω το σπιτι. Η μικρη Θεια Θουλιτα (απο τη μαμα ), που με λατρευει γιατι ειμαι το μονο της ανηψι, οταν το ακουγε χαμογελουσε περιφρονητικα. - Σιγα μη στη φυτεψει η Μαρικα,ελεγε, τι ξερει αυτη απο βουκαμβιλιες. Εγ θα σου την φυτεψω, για να ειναι μαγεμενη. Θα πιανει με τα λουλουδια της την χαρα, να ανθιζει μεσα στο σπιτι σου η ευτυχια.

Οταν μεγαλωσα, εφυγα απο την Ελλαδα, και ηρθα σε μια χωρα που οι βουκαμβιλιες, μαλλον, δεν ευδοκιμουν. Καλοβολος ανθρωπος, ευμεταβλητος ανθρωπος, δεν τοχω πολυ δυσκολο να αλλαζω τα ονειρα μου. Αισθανομαι οτι εχω περασει πολλες μεταμορφωσεις οσο μεγαλωνω (κι εχω να περασω κι αλλες περισσοτερες ακομα). Λιγοστα πια απο τα παλια μου ονειρα μου κανουν, εχω αποκτησει αλλα, φρεσκοτερα, καινουρια. Σε αυτην εδω την υδατινη χωρα, το ονειρο μου ειναι να βλεπω απο το παραθυρο μου μια ολανθιστη μανολια. Το εχω ερωτευθει με παθος αυτο το φυτο, αμα το κυτταω ανθισμενο νοιωθω ευτυχισμενη.


Δεν ξερω αν ειμαι τυχερος ανθρωπος, η αν επιλεγω να θεωρησω τον εαυτο μου τυχερο ανθρωπο (μαλλον το δευτερο βοηθα το πρωτο, αλλα και τ'αναποδο). Στο εδω σπιτι βλεπω απεναντι μου παρκο και καναλι - ενας τεραστιος λευκος γλαρος εκανε μολις τωρα ενα θεαματικοτατο σλαλομ στα νερα, αναρωτηθηκα αν ειχε σερφ στα ποδια του. Στο προηγουμενο σπιτι που ειχα εδω, εβλεπα απεναντι δεντρα, και την αρχη ενος παρκου. Αλλα και στα δυο σπιτια, στα 30-40 βηματα, με υποδεχοταν και με υποδεχεται ενα μεγαλο δεντρο, με χοντρα κλαδια, παχυ κορμο και επιβλητικες ριζες. Ενα δεντρο που συνηθως ειναι σχετικα γυμνο, που μονο το μεγεθος του μου τραβα το ματι, και που θελω καθε φορα να αγκαλιασω, ετσι στερεο και γερο που μοιαζει. Αλλα αυτο το δεντρο, αυτη την συγκεκριμενη εποχη ειναι οργιαστικα γεματο απο παχυφυλλα, μεγαλα, ολοστρογγυλα, τελεια λευκοροδινα λουλουδια. Απο τους πολυαγαπημενους μου ανθους μανολιας...

Και ναι, ειμαι ευτυχισμενη. Περασα μια βδομαδα με εξοντωτικους ρυθμους, ειμαι κλεισμενη μεσα ολο το Σ/Κ για να δουλεψω, μεχρι την αδεια μου σε 3 βδομαδες θα δουλευω σα σκυλι, με πολυ αγχος και πιεση, ισως χρειαστει να φερω δουλεια και στην Αθηνα. Γυρω μου υπαρχει αρρωστεια, σε πιο εξωτερικους κυκλους που εφαπτονται με τους δικους μου υπαρχει φτωχεια, σε ακομα πιο εξωτερικους κυκλους εχει πολεμο, αδικια, θανατο και δυστυχια. Αλλα η μανολια ειναι ολανθιστη, εξω απο το μπαλκονι μου ο ηλιος μπαινοβγαινει απο τα συνεφα, τα πουλακια στο παρκακι καθε μερα αρχιζουνε να κελαηδανε ολοενα κια πιο νωρις, η μερα μεγαλωνει, και ολα αυτα μου θυμιζουνε πως ειναι επιτελους ανοιξη. Πινω τον καφε μου, μισοξαπλωμενη στον καναπε ανακλιντρο γραφοντας αυτο εδω, μονη μου μεσα στο σπιτι-καταφυγιο μου. Μια στιγμη ανασας που ειναι αποκλειστικα δικη μου. Ειναι ανοιξη, η μανολια ειναι παλι ολανθιστη, κι εγω δεν μπορω παρα να αισθανομαι -εστω, στιγμιαια και παροδικα- ζωντανη κι ευτυχισμενη.

Μυρωδιες - ΙΙ (οι αντρες κ οι ανδρες μου)

- Δεν θελω να κοιμηθω μαζι σου.
- Τι σε χαλασε?
- Το αρωμα σου.

Εγω λιγο πριν τα 18, αυτος 37. Μου φεροτανε τρυφερα σαν σε παιδι, μου εστειλε λουλουδια και με εβγαλε σε μερη ακριβα και ομορφα. Κυκλωτικες κινησεις, ο κυκλος ολοενα στενευε. Οταν με φιλησε (το δευτερο στη ζωη μου φιλι στο στομα), μου κοπηκε η ανασα. Ειχε μια πνιγερη, γλυκερα γλυκερη μυρωδια. Μου θυμισε πολυκαιρισμενες παλαικες κολωνιες που φορανε κατι γερασμενες κυριες. Οσο με φιλουσε προσπαθουσα να κρατησω την αναπνοη μου. Δεν ξαναβγηκα μαζι του. Λιγο πριν να φυγει απο την Θεσσαλονικη, στο τελος της Εκθεσης, με ρωτησε γιατι. Του εξηγησα.
( - Δεν θελω να κοιμηθω μαζι σου. - Τι σε χαλασε? - Το αρωμα σου...)

Καποιοι φιλοι μου λενε πως αυτους δε θα τους χαλαγε το αρωμα την πρωτη φορα αν ειναι να κοιμηθουν με μια γυναικα, απο τη δευτερη και μετα μονο. Δεν τους πιστευω.

Λιγους μηνες μετα, ο Γ. 28. Κακομαθημενο πλουσιοπαιδο απο τον Πυργο, σα γιατρος εκανε το φανταρικο του στο 401, οι δικοι του του νοικιαζανε γκαρσονιερα, μη κακοπερασει. Το πρωτο μου κρεβατι ειχε μια καθησυχαστικη μυρωδια απο φρεσκοπλυμενα φρεσκοσιδερωμενα εσωρουχα. Τα ρουχα του πηγαιναν στο πατρικο του καθε βδομαδα με βαλιτσες, επεστρεφαν με το ΚΤΕΛ φροντισμενα απο τη μαμα του.
- Καποιες στιγμες αναρωτιεμαι ποια ειμαι..
- Δεν με ενδιαφερει τι σκεφτεσαι.
Τον αφησα.
Λιγα χρονια μετα, ξαναβρεθηκαμε φυεγαλεα αναμεσα σε κατι σεντονια. - Αν ειχες μεινει τοτε μαζι μου, θα σε ειχα παντρευτει. (Ευτυχως...σκεφτηκα και τοτε, και πολλες φορες απο τοτε.)

Ο Π μυριζε φρουτα, αλκοολ, και αρκετα σα γατος σε γεναριατικο παροξυσμο. Μια νυχτα ψιλομεθυσε στην ταρατσα του σπιτιου μου με Βισαντο, βλεπαμε το φεγγαρι του καλοκαιριου που μολις αρχιζε στη Σαντορινη. - Νομιζω σε εχω καπως ερωτευθει - Μιλαει το κρασι τωρα - Ισως, αλλα εγω το λεω.. Με στριμωξε λιγες μερες μετα σε ενα τοιχο στο Καζαμπλανκα, ο Αγης επαιζε τρελλες ροκιες. Ανεβαινε απο το δεντρο να με βρει οταν εφημερευα τις νυκτες (πεφτανε τα ξυλα του κρεβατιου, ο θυρωρος εκανε πως δεν ακουγε τη φασαρια). Η μυρωδια μου αλλαξε απο την δικη του, πρωτη φορα με αγαπουσανε και αγαπουσα με αυτον τον τροπο. (Στη μιση περιπου ωρα που πηρε να δοθουν οι εξηγησεις για να χωρισουμε, τα λουλουδια στο μπουκετο που μου ειχε φερει ριξανε τα πεταλα τους. Ηταν παλι καλοκαιρι και εκανε ζεστη.)

(Μη, μου ελεγε 2 χρονια πριν ο Ν. Μη φορας αρωμα, μενει επανω μου η μυρωδια σου, και με μυριζονται οι αλλοι. Εκτος απο το πουρο του και το ουισκυ που επινε, δε θυμαμαι καθολου πως μυριζε. Ειμαι περιεργο πλασμα, εμαθα να ερωτευομαι μεγαλωνοντας.)

Ο Β μυριζε κινδυνο. Στα σκαλακια του 48, μου ελεγε αφηρημενα για το Θανατο του πατερα του, τον κοιτουσα συμπονετικα στα ματια (εχεις βελουδινη ματια μου ειπε καποιος καποτε). Καποια στιγμη, βρηκε τη ματια μου η ματια του. Μου χαμογελασε - αυταρεσκα?- και ειδα στα ματια του την αβυσσο. Επεσα μεσα με το κεφαλι προς τα κατω (το εννοιωσα την ιδια στιγμη πως χανομουνα). τους επομενους 2-3 μηνες ημουνα σαν υπνωτισμενη, υπηρχα μονο οταν με ακουμπουσε. Καποια στιγμη, ο Β εξαφανιστηκε. (Απιστευτος ο πονος. Σε 2-3 μηνες κοιμομουνα ομως με αλλον.) Ξαναεμφανιστηκε μετα απο 2 χρονια (εκανα λαθος, η Ντ ηταν η γυναικα της ζωης μου, εμαθα ειπε μετα σε καποιον φιλο). Βγηκαμε σε μια εκθεση, ηταν ανοιξη, φορουσα ενα μεταξωτο μπλε φορεμα με μικρα χρυσα αστερια που θροιζε με τις κινησεις του κορμιου μου. Αισθανομουνα την αναγκη του να με κοιτα, να με αγγιζει σε καθε ευκαιρεια. Δεν με φιλησε, με τραβηξε καποια στιγμη απο τους ωμους επανω του - ο ιδρωτας του μυριζε στεναχωρημενο θυμο. Μυριστηκα παλι εντονο τον κινδυνο. (Μου περασε εντελως ο πονοκεφαλος μαζι σου, μου ειπε μετα - τον πηρα εγω επανω μου, γι αυτο, σκεφτηκα). Δεν ξαναγυρισα μαζι του. Την εμπιστευομαι την οσφρηση μου.

Ο Χ (οταν ανεβηκα στη μηχανη μαζι του, σκεφτηκα πως θα μπορουσα να τον κοιμηθω - ειχε γινει ενα με τη μηχανη, πετουσαμε πανω απο τους δρομους της πολης. αλλα ο ιδρωτας του μυριζε σαν καθαρη σκονη. την επομενη βραδια, που ηταν του Αγιου Βαλεντινου, κοιμηθηκα με καποιον που μυριζε μελι, τζιν και πιπεροριζα).

Κι αλλα πολλα, κι αλλες οσφρητικα εντονες ιστοριες (καποιες ερωτα, καποιες αγαπης). Θα μπορουσα να γραψω σχεδον ολη την ερωτικη μου ιστορια μονο με μυρωδιες. Αλλα αυτο που μου κανει εντυπωση εκ των υστερων ειναι οχι ποσο εντονα θυμαμαι καποιων τις μυρωδιες , οσο για ποιους δεν τις θυμαμαι καθολου. Οσφρηση, η ποιο αρχεγονη αισθηση και ποιο παλια μου μνημη. Που ξανατακτοποιει την ιστορια μου.