something very close to happiness...

Αργα το μεσημερι της Κυριακης, τα καταφερα σε ενα μεγαλο μερος να τελειωσω αυτο που καποιες μερες παλευα. Και που φοβομουνα οτι θα το'σερνα σα βαριδι στο ποδι μου στις διακοπες του πασχα (εχω αλλα για τοτε). Χαρα και ανακουφιση μεγαλη.

Εβγαλα ενα δυνατο "ουφ!" , και ορμηξα κατω απο το ντους, να φυγει η υπνηλια και η κουραση. Εβαλα το μπορντω ανοιξιατικο μου φορεμα, τις μπορντω μπαλλαρινες και το δακτυλιδακι με τις πολυχρωμες χαντρες, που μου φτιαχνει παντα τη διαθεση αμα το φοραω.


Βγηκα απο το σπιτι με μια φοβερη ταχυπαλμια - πιεσα τοσο τον εαυτο μου αυτες τις μερες, ειναι τοσο αδυσωπητα οργιαστικη αυτη η ανοιξη, που σα να μη μου εφτανε το οξυγονο. Ειχα μια αισθηση οτι τα χρωματα γυρω μου ητανε τοσο εντονα, σα να λιωνανε σταλαζοντας μεσα στο φως του ηλιου. Τα ματια μου μαγνητιζονταν απο μικρες λεπτομερειες που γραφονταν με ενταση neon lights στον αμφιβληστροειδη μου. Ο κυριος με το λαχανι παντελονι και μπλαιηζερ, το παντελονι του εχει διασπαρτα μικρα, διακριτικα, pink flamingoes. Η στρουμπουλη, καταλευκη αγγλιδουλα που ξεχειλιζει απο το στραπλες ντεκολτε της σα φρεσκοψημενο καιηκ βανιλια απο τη φορμα του καιηκ. Ο 20χρονος δανδης με τα κατακιτρινα σχεδον φλουο μαλλια και το πιο μεγαλοπρεπες κοκαλωμενο quiff που εχω δει σε ζωντανο ανθρωπο (ο Ελβις δε μετραει). Το μικρο κινεζακι με τη σοβαρη εκφραση, ουτε μισο μετρο ανθρωπος, που φορα ενα πλατυγυρο καπελλο με διαμετρο σχεδον οσο και το μποι του. Ο ασπρος σκυλος που εχει κρεμασει το μπροστινο του ποδι απο το ανοιχτο παραθυρο του φορτηγου, ακριβως οπως θα εκανε συνοδηγος στη θεση του. Δεντρα φορτωμενα με λουλουδια σε ολες τις αποχρωσεις του λευκου και του ροδι, ανθρωποι ολων των χρωματων και αποχρωσεων, χυμενοι στο γρασιδι, αραγμενοι στις οχθες του καναλιου, καθισμενοι στα τραπεζακια των μπαρ, στους δρομους, να ρουφανε ηλιο.

Φυσικα, ειχα τον ακαθιστο, καμια περιπτωση εγω να την αραξω. Ευτυχως για μενα, που δεν ειμαι τοσο των παρκων, και σημερα αισθανομουνα οτι η φυση περισσοτερο θα με αποσυντονιζε παρα θα με ηρεμουσε, το Islington High Street ειναι ιδανικη περιοχη για βολτιτσες. Νεανικη περιοχη, ειναι γεματη με περιεργα μαγαζακια με ρουχα, διακοσμητικα, δωρακια και αλλα συντζιλα μιντζιλα, απειρα εκκεντρικα πολυχρωμα καφε/ μπαρ/whateva με τραπεζακια στο πεζοδρομιο και ομορφο, κυριως νεαρο κοσμο, για να χαζεψεις.

Πρωτα πηγα και παρελαβα τα καινουρια μου γυαλια. Ο γλυκουλης Ινδακος που μου τα εφερε θυμηθηκε το ονομα μου χωρις να του το πω. Με εβαλε να τα φορεσω, μου χαμογελασε πως πολυ μου πανε. Ειχα να παρω καινουρια γυαλια γυρω στα δεκα χρονια. Ποτε μου δεν τα χωνεψα. Οταν τα πρωτοεβαλα στο γυμνασιο απεφευγα με οποιους τροπους να τα φοραω, απουσιολογος και με γυαλια, θα γινομουνα στα ματια των αλλων το αρχετυπο σπασικλακι. Στο πανεπιστημιο μεχρι να βαλω φακους ειχα τη -λανθασμενη - φημη της σνομπ, μια και μη βλεποντας, δεν χαιρεταγα κανενα. Ο οφθαλμιατρος μου, καλη του ωρα, με καθησυχαζε - τι αναγκη να βλεπεις εσυ, ασε να σε βλεπουνε οι αλλοι και να ευχαριστιουνται. Τωρα, αμα δε φοραω φακους, ειναι μια ευχαριστη αφορμη να χανομαι στις σκεψεις μου, απερισπαστη απο το περιβαλλον. Η μυωπια μου μου κανει ευχαριστες οπτικα εκπληξεις - μια ασπρη σακουλα που φουσκωνει ο αερας γινεται γατα που γλειφεται στον ηλιο, ενας σκουριασμενος σωληνας μου μοιαζει παπαγαλος, το λουρι μιας τσαντας πιεζει ενα πολυχρωμο μανικι και με κανει να ανοιγοκλεινω τα ματια να δω τι κανει αυτη η μεγαλη πεταλουδα πανω σε εναν ανθρωπινο ωμο. Αποφασισα ομως οτι, καποιες φορες, καλο θα ειναι να μπορω να ξεστραβωνομαι, χωρις να βαζωβγαζω τους φακους μου, και πηρα τα γυαλια. Συνειδητοποιω οτι μαλλον, ισως, ξεπερασα το παιδικο μου τραυμα. Στο τελος τελος, ναι, ειμαι μεγαλο σπασικλακι. Δεν προβλεπω βεβαια να τα πολυφοραω.

Περπατησα μετα κοντα δυο ωρες, πανω κατω στα στενα, μπαινοβγαινονατς στα μαγαζακια.

Το Ottolengi ειχε στη βιτρινα τις συνηθισμενες πολυχρωμες μαρεγκες, σα πηγμενα συνεφακια απο ζαχαρη. Μ'αρεσει παντα να τα χαζευω, αλλα ποτε να τα τρωω, παραειναι γλυκερα και διαλυονται πολυ γρηγορα χωρις καμια αντισταση στο στομα για τα γουστα μου.

Πηρα απο ενα αλλο μαγαζακι κατι κουτσικα lipgloss cupcakes, που βεβαια δεν τρωγονται. Ενα κουτακι για εμενα, ενα για μια φιλη (θα τα βρει εδω να την περιμενουν), που περασε μια φαση λατρειας για cupcakes, και που μου γρινιαζε αμα με εβλεπε να αφηνω το δικο μου αφαγωτο.....

Λιγο μετα, αγορασα και ενα nail varnish πορτοκαλοροδι, στο χρωμα του φρεσκου σολωμου, για τα νυχια των ποδιων μου. Θελω να μοιαζουνε κι αυτα με ζαχαρωτα ανοιξιατικα......

Αφησα για αλλη μερα ενα μικρο γλαστρακι με lilly of the valley, εκανε 3 μονο λιρες και το μετανοιωσα, αλλα δεν ηθελα να το κουβαλαω.

Γυρνωντας, μετρησα 3 πασχαλιτσες στο κιγκλιδωμα πανω απο το καναλι. Δεν εχω εντελως ηρεμησει ακομα, αλλα εχω μια αισθηση,something very close to happiness...