i feel good ...!

παιδια, παρακαλω μη με βαρεσετε, αλλα αισθανομαι μια ηρεμη αισιοδοξια. οχι μονο για μενα ατομικα, γενικα μιλαω. καλα ειμαστε, καλα θα παμε.

-Snap out of it, right now! γογγυξε/γρυλλισε το νοημον κοινο.
-Sorry guys,i do mean what i say, απαντησε απτοητη η DonnaBella. και εκλεισε συνωμοτικα το ματι στο τρελλολαγο που εξαφανιζοτανε μαζι με ενα σαρκαστικα γελαστο γατι στην ακρη της οθονης.
................................

Τα ξημερωματα της 4ης Αυγουστου με βρηκανε να αγκαλιαζω απελπισμενα μια τεραστια ροζ βαλιτσα που επαιρνε δρομο σε καθε ανοιχτη στροφη ενος αποτρελλαμενου λεωφορειου και να σκεφτομαι - γιατι κατεβηκα θε μου απο το αεροπλανο, i wanna go back home, RIGHT NOW! Μεχρι να αποβιβαστω γωνια αλεξανδρας και βασιλισσης-δε-θυμαμαι-το- γαμημνο- δρομο,τρεις απο τους συνεπιβατες - ενας σκωροφαγωμενος κοστουμογραβατωμενος παππους, ενας ξενος και μια ?καλοβαλμενη ελληνιδα- ειχανε βρισει τον οδηγο. Αδικα, κατα τη γνωμη μου. Omegod,δεν αντεχω την ενταση σε αυτη τη χωρα - σκεφτομουνα. Οι μαμομπαμπας με παραλαβανε απο τη σταση πανευτυχεις, ειπαμε πολλα ευχαριστω και γλυκες καληνυχτες στον οδηγο - μια μικρη συνεισφορα για να ανεβει το επιπεδο ευτυχιας της προζακολανδης - και αι διακοπαι αρχισαν.

ναι, ημουνα προς το ευθραστο ψυχικα αμα τη αφιξει. ακομη χειροτερα, δεν περιμενα τπτ ιδιαιτερο να συμβει στον υπολοιπο μηνα του αυγουστου. ηθελα μονο να ξεκουραστω, να φροντισω την ψυχη και το σωμα μου, να περασω χρονο με τους αγαπημενους μου ανθρωπους. και αυτο ακριβως εγινε. οι μερες κυλισανε αργα, στο τελος της πρωτης εβδομαδας νομιζα πως ημουνα διακοπες μηνα. δεν εγινε (σχεδον) τιποτα το συνταρακτικο. εκτος ισως απο μια βραδια που εφυγα απο ενα σπιτι με βοτσαλα στην εισοδο ξεχνωντας εκει τα παουτσια μου, και συνειδητοποιησα - δε πα να προσπαθω να βαλω σε κουτακια καταστασεις, life is not like that. three hurray for life, and let us toast our venturing into terra incognita. απο τα υπολοιπα, θα κρατησω:

- μια διαδρομη βραδυ με πανσεληνο, με ανοιχτη την οροφη, μεσα απο τους χωραφοδρομους του καλου χωριου, κατω στη θαλασσα της Χερσονησου (μη τσιριξεις Μανο, ναι το ξαναδιεπραξα, ηρθα εκει κ δεν). με καταληξη - μετα απο πολλες ρακες με μια αλλη, μεγαλη παρεα- στο κιοσκι πανω στη θαλασσα, περασμενα μεσανυχτα, με δυο φιλους απο σχεδον εικοσαετια. Ο Ανεστης εχει ακριβως το ιδιο περιγραμμα με τοτε, οι μπαφοι ομως εχουν καπως αυξηθει. Η Τιτι ειναι ανεπαισθητα χαραγμενη, το ιδιο εντονη, ισως η ενταση να εχει ανεβει μια δυο σκαλες, περασε εναν ζορικο χειμωνα. Εγω εχω, μου λενε οσοι με συναντουν εκει, την ιδια οψη με τοτε - εχω γινει ομως καπως πιο απομακρη, εγω αισθανομαι. Περιεργη η αισθηση να ξαναπιανεις το νημα της ζωης σου σχεδον εκει ακριβως που το αφησες τοσα χρονια πριν, με ανθρωπους κοντινους παρα την χιλιομετρικη αποσταση που σας χωριζει, να γεφυρωνεις χρονια απουσιας με λεξεις που δε λογοκρινεις κι ιστοριες που γραψανε στο πετσι σου κι οχι μονο. Και να βρισκεις τους φιλους σου στο ιδιο σημειο διπλα και απεναντι σε εσενα, οπως τους θυμοσουνα.

- μια Αθηνα ομορφα αδεια, που περπατησα τελετουργικα τις περισσοτερες μερες που ημουνα εκει - απο τη Σονια, Αλεξανδρας, Αβανα, Εξαρχεια, Σκουφα. Μετα Συνταγμα, Ερμου,Μητροπολεως, Μοναστηρακι. Καποιες μερες μεχρι και Θησειο. Η χαρα οταν καποιες φορες, τυχαια, επεσα πανω σε ανθρωπους σχεδον φιλους, που αλλοιως δεν θα εβλεπα. Η χαρα μου οταν ξαναανοιξε το Rosebud - ανακαινιζοτανε και οχι, δεν εκλεισε, τι χαρα!- , οταν ξαναχωθηκα στην πολυθρονα στη γωνια μπαινοντας αριστερα, με το λαπτοπ αγκαλια, να δουλευω πινοντας καφεδες κ βλεποντας φιλους στηα διαλειμματα, κατω απο τα χαμογελαστα βλεμματα των παιδιων εκει. η χαρα μου καθε φορα που εβλεπα περνωντας απο τη οδο Αγαθιου (μα τι υπεροχο ονομα!) αυτην εδω τη βοκαμβιλια, να ενωνει περνωντας πανω απο το δρομο τα δυο αντικρυστα μπαλκονια. Μια μερα τη φωτογραφισα, ατεχνα. Εφτιαξα πολλες ιστοριες για το πως εγινε αυτο , να ενωθουνε δυο ξενα μπαλκονια, σε αυτη την περιεργα περιεργη πολη. Σε βολτες μου στους παραπανω δρομους, ειδα και αλλα τετοια. Ζεσταθηκε η ψυχη μου. Δεν ξερω ακριβως γιατι, αλλα αυτο το μπαλκονι της Αγαθιου και τα αλλα ειναι νομιζω ο σημαντικοτερος λογος που με κανει να ελπιζω με μια χροια βεβαιοτητας.



- καφεδες, πολλοι καφεδες, και το καιηκ της ημερας (για εμενα) κ ενα κρουασαν (για την ροζΕβιτα) σε σκιερα, πρασινα καφε, κατω απο ενα ηλιο που υπεραγαπαω, κυριως γιατι δεν τον εχω συνεχεια στη μαπα, μαζι με την ποιο ροζ απο τις φιλες μου και με κουβεντες να κυλανε αβιαστα για ωρες ολοκληρες.

- εξοδοι σε μερη που μου φανηκαν προσεκτικα μακιγιαρισμενα κουφαρια μιας αλλης ανουσιας εποχης που εχει αυτοκτονησει αλλα αρνειται να το παρει καν χαμπαρι. παρολα αυτα, δεν ειναι αναμνησιακη, ουτε μνημειακη η αξια τους - πας ακομα για το χαζι,για να απορησεις για ακομη μια φορα με βλεμματα εγκλωβισμενα στο κενο τους και προσωπα θωρακισμενα σε μια εκφραση που δεν ειναι δικια τους. και απολα αυτα, και παρολα αυτα, δυο βραδιες στο γκαζαρτε με μουσικες πειραγμενες και με κοκταιλιες που με μεθαει μονο η ιδεα τους - το ενα με βασιλικο, το αλλο με βαση τη μαστιχα, ελληνικο Cosmopolitan με ενα λουκουμι στο χειλος του ποτηριου. Και τον ουρανο της πολης πανω απο το γκαζι, με προσωπακια νεα η οχι και τοσο νεα γυρω, αλλα πιο ηρεμα, λιγοτερο σφιγμενα και καπως πιο φωτεινα απο αλλου. η ισως εφταιγε το φιλτρο της μαστιχας και του βασιλικου που μεκανε ετσι να τα βλεπω.

Απεναντι μου τα φυλλα εχουν χρυσισει, εχει μια ανακουφιστικη συνεφια - χαζο εισαι παιδι μου που χαιρεσαι με τον κακο καιρο? ελαμου ντε. -κ κανει καποια ψυχρα. Προχτες λιγο πριν φυγω απο τη δουλεια ερριξε μια νεροποντη κατακλυσμο που θαυμαζα απο τα ψηλα παραθυρα της κλινικης να μαστιγωνει τα δεντρα στο Queen square. Φοραω τις καπαρντινες μου αυτες τις μερες - μια ασπρη, μια μαυρη, αναλογα με τη διαθεση- και δουλευω παλι δωδεκαωρα. Μ'αρεσει το φθινοπωρο που ερχεται, οι εποχες που αλλαζουν, η ηρεμια αυτη τη στιγμη μεσα μου. Καποιες στιγμες, απλα μου αρεσει να καθομαι χωρις να σκεφτομαι πολλα πολλα, και να χαζευω τη θεα που εχω απεναντι μου.Ειτε αυτη ειναι τα φυλλα που χρυσιζουνε, ειτε η βροχη που πεφτει, ειτε ο ουρανος βραδυ η μεσημερι πανω απο καποιο σημειο της Αθηνας. με καθησυχαζει να τα βρισκω ολα - οσα ολα! κι αν δεν ειναι ολα, τα οσα ειναι πολλα!- στη θεση τους. κι εμενα εκει, μεσα στη ζωη μου.

Σας φιλω γλυκα. Καλο υπολοιπο καλοκαιρι, καλο φθινοπωρο, καλη ο,τι εποχη κι αν θελετε!