Μεσα στο Rosebud ειμαστε μονο τα παιδια στο μπαρ, ενας τυπος προσηλωμενος στο λαπτοπ του - καποια στιγμη σταματαει να γραφει, κουνα το χερι του στο ρυθμο της μουσικης, σα να διευθυνει ορχηστρα, τοση ωρα δε μου εχει ριξει ουτε μια ματια - και εγω. Εχω φωλιασει στην γωνιακη κοκκινη πολυθρονα στο τραπεζακι διπλα στο παραθυρο, ειναι η αγαπημενη μου θεση, που συνηθως ειναι κρατημενη για αλλους τα Σ/Κ. Αυτο το μαγαζι με τα κοκκινα μπλε χρωματα κ τον ζεστο φωτισμο μου δινει την ψευδαισθηση φωλιας. Σημερα εχει μια μελωδικη, μελαγχολικη μουσικη, που μου θυμιζει τα φοιτητικα μου χρονια, και που δενει γλυκα με τη μουνταδα της ημερας. Απο το παραθυρο κλεβω καποιες στιγμες των περαστικων - μια τυχαια συναντηση γινεται αφορμη για ζεστα χαμογελα, ενας ανδρας φιλαει στην κορφη του κεφαλιου την αγαπημενη του, ενας μαυρομαλης νεαρος μου ριχνει μια κλεφτη ματια. το μαγαζι αρχιζει σιγα σιγα να γεμιζει, η γκαρσονα με το μακρι μαλλι και ενα κοτσακι σαν της Olive Oil πηγαινοερχεται πανω κατω για τις παραγγελιες.
Κατεβαινοντας λιγο πριν τη Ζωοδοχου πηγης σκεφτομουνα ποσο ο ηλιος ομορφαινει και το πιοα σχημο μερος. Η μερια αυτη της πολης που αλλες φορες μου φαινεται ζωντανα πολυχρωμη, τωρα μου μοιαζει γκριζα, βρωμικη, μουτζουρωμενη. Τα ομορφα νεοκλασσικα ειναι κλειδαμπαρωμενα, τα συνθηματα που διαβαζω μου φαινονται γαυγισματα γερικου σκυλιου. Κοντοστεκομαι στους χαρτες, σκεφτομαι να καθησω στις πολυχρωμες καρεκλες του, αλλα θελω να ανοιξω το λαπτοπ και εδω φοβαμαι. Ποιος να ποναει, να αγαπαει αραγε αυτην την πολη.
Χθες, με φιλη πολυ αγαπημενη, σε κυριλατο μερος της Κηφισσιας. Τα καταπρασινα γλαστρακια στα τραπεζια ητανε ψευτικα, σκεφτομουνα οτι σε αυτο το μερος ολα, ακομη και οι θαμωνες, ειναι προσεκτικα αποξηραμενοι και καλοδιατηρημενοι, τρομαξα. Η φιλη μου ειναι ενας ιδιαζων ανθρωπος με συμπυκνωμενη ενεργεια, εκει που λες οτι εχει τελειως ξοδευτει ξαναξεκιναει για καινουριες μαχες. Ψυχη αλωβητη απ την πολυ δημοσια εικονα της. Τι θελουμε εμεις εδω, μου λεει, κυτταξε γυρω σου, κυττα μετα εμας και παρε θαρρος.
Καποιες φορες χρειαξεται μια επιστροφη για να επικυρωθει μια αποχωρηση.
Διπλα μου στο παραθυρο βαλανε σε μια γυαλα φρεσκα κατακιτρινα τριανταφυλλακια. Ακουγεται το un anno d'amore. Μυριζω την κανελλα πανω στον αγρο του καπουτσινο μου. Μικρα κομματακια ευτυχιας.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Και χρειάζεται μια αποχώρηση για να αξιολογηθεί μια παρουσία, αλλά τα φρέσκα κατακίτρινα τριανταφυλλάκια σου, δίπλα στον καπουτσίνο με έκαναν να μη με νοιάζει (προς το παρόν). Θα πάω να πιω ένα καφεδάκι στο αγαπημένο μου μαγαζί, τώρα. :)
ReplyDeleteΕίναι το πιο σπουδαίο ακριβώς αυτό: να παίρνουμε θάρρος από τον εαυτό μας!
ReplyDeleteKapote sti sxoli, mas eixe pei enas kathigitis pws eixan ginei erevnes kai eixan kataliksei pws to kitrino einai to xrwma pou "erethizei" tous psihika diataramenous. Egw pali lew (kontra se olous) pws to kitrino einai super teleio xrwma. Oi tixoi sta pacient rooms tis psichiatrikis einai katakitrinoi kai mia xara san poulakia koimountai (symvainei twra!).
ReplyDeleteMikra kommatakia eutixias e...? Opws enas kafes stis 2 ta ksimerwmata apo ta xeria enws astheni sou pou lypatai na se vlepei aypni panw apo ena vivlio (aneksartita an ki o idios exei megalo thema me tin aypnia tou...)
Kalimera kai perdono gia ta greeklish alla eimai se daniko-nosokomeiako pc.
καλημερες!
ReplyDeleteRiski - αχ αυτο το φυγε-ελα.. σημερα εχει ηλιο, ελπιζω ηλιο παντου.
Asteroid - ωρες ωρες αισθανομαι αυτιστικο ομως. ουφ..
Dr Low - καλημερες! σπουδαιο να εμπνεεις τους ασθενεις σου να σε φροντιζουν. το κιτρινο της ωχρας ειναι απο τα πιο αγαπημενα μου χρωματα - μου δινει αισθηση ζεστασιας κ ισορροπιας. σημερα τα τριανταφυλλα διπλα μου ειναι κοκκινα, τα κιτρινα τα βαλανε στο αλλο παραθυρο. σκεφτηκα να τους ζητησω να τα φερουν πισω, αλλα θα με παρουνε εντελως για τρελλη (που ειμαι).
"Καποιες φορες χρειαξεται μια επιστροφη για να επικυρωθει μια αποχωρηση."
ReplyDeleteΈιχα την εντύπωση διαβάζοντας πως κάπου εκεί με παρόμοιες σκέψεις ήμουν κι εγώ!
Καλημέρα DB καλή Ανάσταση εδώ κοντά μας:)
Κίτρινο;;; Ααα από όσο ξέρω, το κίτρινο είναι το χρώμα του εγωισμού και το πράσινο της ζεστασιάς ;)
ReplyDelete(το ότι είμαι βάζελος συμβάλλει ελαφρώς στην τοποθέτησή μου)
Καλές γιορτές αγαπητή μου :))
katrine - kalh anastash :-) (ta megala pneumata, e?)
ReplyDeleteManos - tou egwismou? moi? tsk, tsk, tsk.. kalh anastash! :-*
Μου άρεσε το Rosebud, θα ξανάρθω...:-)))Μια μέρα που δεν θα έχεις δουλειά όμως για να μπορώ να μιλάω ακαταπαύστως με την ησυχία μου...:-))) Φιλιά!!!
ReplyDeleteαυτό το μικρό ορθογραφικό λάθος ( ; ) , "στον αγρο του καπουτσίνο μου" , ήταν όλη η ουσία ..
ReplyDeleteΚΚΜ
fevis - ax exei pesei pollh douleia, alla tha xanapame :-)
ReplyDeletekkm - skeftomouna poios arage tha to sxoliasei :-)