summertime

3 το μεσημερι Κυριακης. Βγαινοντας απο το σπιτι, βλεπω αυτο:



Κατω στο καναλι, κοσμος καταχαμα, δερματα κοκκινισμενα απο τον ηλιο, μπυρες και Pimms. Καθομαι λιγο στη σκια, σε ενα παγκακι με το βιβλιο μου.



Προχωρωντας λιγο αργοτερα προς τα πανω, ειναι πιο ησυχα, η σκια κατω απο την πρωτη γεφυρα ανακουφιστικα δροσερη.



Σχεδον ξεχναω πως ειμαι στο κεντρο του Λονδινου.



Τα σπιτοκαραβα ειναι φροντισμενα με τις γλαστρες τους. Αν ειχα ενα, δεν θα το ονομαζα "καπου", αλλα "εδω".



Το ανοιγμα κατω απο τη δευτερη γεφυρα με ανατριχιαζει. Η διαδρομη μεχρι το Camden ειναι υπογεια, πρεπει να ειναι πολυ υγρη και σκοτεινη. Αναρωτιεμαι πως να ειναι να περνας κατω απο αυτη τη στοα για να βγεις απο την αλλη πλευρα παλι. Αναρωτιεμαι.



Φοραω ενα γαλαζιο μακρυ φορεμα. Το πηρα 10 ευρω απο ενα καλαθι στην Πολη πριν 2 καλοκαιρια, γιατι ερωτευθηκα το χρωμα και τη διαθεση. Εδωσα αλλα 10-15 ευρω και πηρα απο το Καρακιοι τα κολιεδακια με τις χρωματιστες πετρες που εβαλα και μου ερραψαν κατω απο το ντεκολτε. Ενας καραβοσπιτοκυρης μου πετα ενα γελαστο πειραγμα, για το φορεμα και το ντεκολτε. Χαμογελαω αμηχανα, φευγω γρηγορα αμηχανη και χαμηλοβλεπουσα -ποτε δεν εμαθα πως να παιζω αμα αγνωστοι στο δρομο μου κανουνε καμακι.



Βγαινω πανω στο δρομο. Κανει πολυ ζεστη, εχει ησυχια, ο κοσμος μπαφιασμενος κι αμαθος στη ζεστη. Διπλα μου ακουγεται ενα γελιο δυνατο που γεμιζει την πλατεια. Μια κοπελια εχει ριξει πισω το κεφαλι και γελαει με ορθανοιχτο το κοκινοβαμενο στομα, κυτταζοντας στα ματια τον καλο της. Γελαει δυνατα, αυθαδικα, απενοχοποιημενα, λιγο κακαριστα. Ο ηχος που αντηχει στην ησυχια κανονικα θα με ενοχλουσε. Αλλα την ακουσα να μιλαει Ελληνικα πριν απο λιγο. Κι αισθανομαι ευγνωμοσυνη για το γελιο της.

Να ειναι καλα οσοι ακομα γελανε κι ερωτευονται...

(μου ζητησες βολτα στο καλοκαιρινο Λονδινο Ντοννα, αφιερωμενο λοιπον :-)