πασχα των παθων

Οι διαδρομες γινονται ολοενα και πιο συντομες, αυστηρα προδιαγεγραμμενες. Τα αγνωστα δρομακια μοιαζουν απειλητικα, δισταζω πια να τα εξερευνησω. Προστατευομαι απο το να δω σε ολη του την εκταση αυτο που συμβαινει. Εχω σχεδον ακινητοποιηθει. Η ακινησια δεν μου ταιριαζει, γινεται μυαλικη υπερκινησια που με κουραζει. Πρεπει συντομα να φυγω.
............
Μεγαλη Παρασκευη, στη ρωσικη εκκλησια. Στον εξωστη επανω, ενα θολωτο ταβανι με ενα εντονο μπλε και χρυσα αστερακια. Απεναντι μια κοπελλα με μαντηλα, φωτισμενη απο τα κερια. Στις μπροστινες καρεκλες καθισμενοι γριες και γεροι. Ενα μικρο κοριτσακι πανω στη σκαλα, η μαντηλα που φορα εχει μικρες μαργαριτες. Μπροστα μας μια περσονα της Αθηνας. Μου ειναι συμπαθης, αλλα αποψε ακομα και οι κινησεις της κανουν πολυ θορυβο. Η παρεα της κυτταζει γυρω σα να ειναι πανηγυρι, καποια στιγμη κτυπαει ενα κινητο, καποιος αρχιζει να δινει οδηγιες πλοηγησης. Με πιανει νευρικο γελιο. Ησυχαζω, τι μου φταινε οι αλλοι αμα δεν μπορω να βρω την ηρεμια απο μεσα μου, σκεφτομαι. Προσπαθω να νοιωσω την κατανυξη. Ειναι οπως στα ονειρα που προσπαθεις να πεταξεις, αλλα μισοσηκωνεσαι στον αερα και ξαναπεφτεις. Προσπαθω, προπαθω με ολη μου τη δυναμη, αλλα δεν. Λιγο μετα, βγαινουμε εξω, βγαινει κι ο επιταφιος, τα εξαπτερυγα, η χορωδια. Οι καμπανες κτυπουν. Ερχεται ενας φιλος, η αναπνοη του μυριζει ρακη. Διπλα μου μια γιαγια διπλωμενη απο το βαρος των χρονων στα δυο, το παλτο της μυριζει κλεισουρα και ναφθαλινη. Τη βοηθαω να ανεβει στα σκαλια για να δει παραχωρωντας της τη θεση μου. Ο επιταφιος γυρναει γυρω απο την εκκλησια τρεις φορες, ακολουθουνε μαντηλοφορεμενες γυναικες ολων των ηλικιων με αναμμενες λαμπαδες. Ενας ανδρας με μυτη πυγμαχου τραγουδαει με φωνη τενορου. Σκεφτομαι πογκρομ και διωγμους αιωνων, ανατριχιαζω. Η γιαγια κατεβαινει απο τα σκαλακια, φευγοντας μας ευχαριστει, ευχεται καλη ανασταση. Στιγμιαια, το χαμογελο και η ματια της εχουνε ολη την ενταση και τη ζωντανια που λειπει απο το γερικο σωμα της, σα να ειναι αλλος ανθρωπος. Ξαφνιαζομαι συνειδητοποιωντας οτι χωρις να το καταλαβω εχει επελθει η μεθεξη.
..........................
Το τρανζιστορ (Πρωτογενους 10, στου Ψυρρη) ειναι ενας χωρος με τοιχους στο βαθυ γκρι, πολυχρωμες μαργαριτες κρεμασμενες αναποδα απο το ταβανι, μακρια ανετη μπαρα και ενα μεγαλο ξυλινο τραπεζι σε χωρο υπερυψωμενο στο βαθος που μου θυμιζει το μυστικο δειπνο. Χωρος με ψυχη. Οψεις ανεπιτηδευτες. Καποια στιγμη ακουγεται ενα ταγκο, τα δυο παιδια πισω απο το μπαρ αρχιζουν να χορευουνε γελωντας - δεν εχει πολυ δουλεια - ειναι μια στιγμη συνωμωτικα εντελως δικη τους. Ο Α - αυτος μας εφερε, το μερος ανηκει σε μια φιλη του ηθοποιο - με ευχαριστει για κατι που εχω εντελως ξεχασει. Η φιλη του μας ξαναγεμιζει τα ποτηρια με κρασι. Μας κερναν σφηνακια βοτκα καραμελα. Λεω στην ιδιοκτητρια ποσο πολυ μου αρεσε ο χωρος, το προσωπο της φωτιζεται, ενθουσιαζεται με τον ενθουσιασμο μου. Αποφασιζω να ξαναρθω.
.................................
Σαβατο βραδυ, λιγο πριν τις 12. Προχωραω μονη μου με τη λαμπαδα μου προς την εκκλησια. Δεν ειανια κριβως προσκυνημα, αλλα το ειχα αναγκη να ειμαι εκει γαι το Χριστος ανεστη. Ειναι ολα οπως τα θυμαμαι - οι ψαλμωδιες, η μυρωδια καμενου μαλλιου απο τις λαμπαδες, ο συνωστσισμος, ο παπας που διακοπτει πριν την Αναστασηγια να δηλωσει αυστηρα - ολοι μετα μεσα στην εκκλησια για τη θεια λειτουργια της Αναστασης. Ξεκιναω να επιστρεψω με τον ηχο της πρωτης κροτιδας, προστατευοντας τη φλογα του κεριου μου. Πρωτη φορα καταφερνω να γυρισω στο σπιτι που με φιλοξενει χωρις να χρειαστει να ξανααναψω απο αλλον την λαμπαδα. Εχω μια αισθηση κατορθωματος και προσωπικης ανακουφισης. Παρ'ολα αυτα, δεν ειμαι σιγουρη φετος για το "ανεστη".
...................................
The real extreme makeover of athens, or, how you can turn El Greco into William Hogarth in only 36 years of μεταπολιτευσης.