100

(τοκ τοκ τοκ)
- Ανοιξε!
- Ποιος?
- Η Ανοιξη...
.........................................

Τελευταια μερα πριν την αναχωρηση, μεσ'την τρεχαλα. Το πρωινο meeting των 8 εχει αργησει να τελειωσει, φθανω ηδη καθυστερημενη και αγχωμενη στην κλινικη. Με περιμενει μια μερα πιεστικη. Διαβαζω γρηγορα τον φακελλο του πρωτου ασθενους, που εχει θεωρησει περιττη και εχει αρνηθει να κανει μια μαγνητικη. Θελουν να τον δω για να αποκλεισω ενδοκρανιακη παθολογια. Λεω στη νοσοκομα να τον φερει, βλαστημωντας απο μεσα μου που η μερα αρχιζει παλι με καποιον δυσκολο/παλαβο/whateva ασθενη. Η πορτα ανοιγει, και.....γλουπ?....γλουπ.....ΓΛΟΥΠ!!!

Και αρχιζει να σπινθηριζει ο αερας του ιατρειου. Γιατι το ατομο που μπαινει μεσα εχει εναν συνδυασμο που με στελνει. Low key γοητεια, ευγενικα χαρακτηριστικα, μια εξυπναδα που δεν χαριζεται και πολλα αλλα, σε ενα ψηλο, γυμνασμενο κορμι με εκφραστικα γαλαζια ματια - αχ!- αλλα και μια βερα στο αριστερο χερι.

Αιφνιδιαστηκα. Ημουνα εντελως σιγουρη οτι δεν υπαρχει περιπτωση να δω ποτε ερωτικα Αγγλο. Στα τοσα χρονια που ειμαι εδω, εχω εναν πλατωνικο ερωτα (με πληρη ανταποκριση) με ενα συναδελφο που ειναι ιδιοφυης επιστημονας και πολυ ιδιαιτερος ανθρωπος, αλλα δεν θα μπορουσα να διανοηθω να κανω κρεββατι μαζι του. Εχω επισης ενα αγριο φλερταρισμα μονο με λογια με εναν αλλο (κουκλο) καθηγητη, που δεν θα διανοομουνα ποτε να ακουμπησω. Πριν μερικες μερες, ειχα στο ιατρειο εναν Ελληναρα, απο αυτους τους εναλλακτικους γκομενους με μια δοση αυτοκαταστροφης που τρελλαινει καποιες γυναικες, ενω εμενα με κανει να βγαινω απο τα ρουχα μου, με την πολυ κακη εννοια. Μου την επεσε με συνοπτικες διαδικασιες, κανοντας με εξαλλη, εκτος των αλλων και γιατι δεν ειχα καμια απολυτως διαθεση για παιχνιδι. Ουτε μαζι του, ουτε με κανεναν αλλο αυτην τη εποχη. Νομιζα. Γιατι αυτον εδω τον τυπα ...

Η σκηνη που ακολουθησε, ιδωμενη απο ενα εξωτερικο παρατηρητη δεν θα ειχε τπτ διαφορετικο απο μια συνηθισμενη ιατρικη δοσοληψια. Εκτος απο το οτι γιατρος και ασθενης ειχαν μια καπως πιο ζωηρη εκφραση , πιο λαμπερη ματια, λιγο πιο εντονες κινησεις απο το συνηθισμενο. Καποια στιγμη επιασα το προσωπο του με τα δυο μου χερια για το Head Thrust test. Καταλαβα οτι κρατησαμε και οι δυο την αναπνοη μας. Για μια στιγμη, ο χρονος σταματησε.

Στο τελος της κλινικης, του εδωσα ραντεβου σε 12 μηνες. Μου εσφιξε το χερι λιγο πιο παρατεταμενα για να με ευχαριστησει, εφυγε.

........................

- 95, 96,...97..98..99...100! Βγαινω!

Φτου, ξελευτερια!