Ασχετο, αλλα γιατι να μην υπαρχει ενα 24 hour bar lounge με χαμηλους, μαλαακους καναπεδες με πουπουλενιες μαξιλλαρες, ζεστα χρωματα, χαμηλους φωτισμους και αισθηση γυναικειου boudoir - pinup art on the wall optional.Να το λενε "come to bed" και ναχει απιθανες κοκταιηλιες.

Νυσταζω. Βρεχει, ειναι εκεινες οι μερες του μηνα, και μετα απο ενα γερο ξενυχτι φιλοδοξουσα να το μεσημεριασω, αλλα με ξυπνησε ο ηχος των @#$%&*@*# αυτοκινητων, που προσπαθωνατς να αποφυγουν τα @#$&*#@** οδοφραγματα που εν οψει των ολυμπιακων εχουν ξεφυτρωσει σε καθε γωνια της @#%&*@#** πολης, εχουν ανακαλυψει και τις πιο απιθανες παρακαμψεις. Κ το ησυχο δρομακι μου, κατι οι καλοκαιρινες φουσκοδεντριες των νεαρων της γειτονιας που γυρω στα μεσανυχτα σκαρφαλωνουν απο το φραχτη στο παρκο απεναντι για να κανουνε παρτι, κατι οι φουσκοθαλασιες των γλαρων που επιμενουν να ζευγαρωσουνε τις πιο απιθανες ωρες, κατι τα τουτου, δεν ειναι καθολου πια ησυχο, @#%&**@#*.



Χτες βραδυ, μαζεψα την Αγγελικουλα απο τη Harley Street, και μετα απο 2 λεπτα οδηγησης με την οροφη του αυτοκινητου της κατεβασμενη (ναι, χτες ειχε ερθει το καλοκαιρι ΚΑΙ στο Λονδινο), παρκαραμε πισω απο Marylebone και ανεβηκαμε στο μπαλκονι του Orrery. Το οποιο ηταν τιγκα στα κοστουμια μεσης ηλικιας,με ελαχιστες πορτοκαλι γυναικες ταγιερατες. Τσαλαπατησα αποφασιστικα καποιες τσαντες ακουμπισμενες στο εδαφος, ανιπαρεκαμψα κανα δυο κρουσματα γνωριμιας, και εκανα αποφασιστικο beeline για αυτο που μου φαινοταν για το μπαρ στην ακρη του διαδρομου. Ο σερβιτορος δεν προλαβε να μας σερβιρει το πολυποθητο peach Bellini - το βασιλειο μου για ενα ποτο!- οταν αρχισαμε να συνειδητοποιουμε οτι πισω απο το τραπεζι του δεν υπηρχε κανενα μπαρ περιωπης, παρα μονο κατι κρυσταλλινα ποτηρια και κανατες η σαμπανιες, και μας πλησιαζει ενας burly τυπος της ασφαλειας που μας λεει "lovely to see you ladies, but this is a private function." :-[

Η Ματινα που ηρθε αργοτερα (καφε δερματινες σουεντ μποτες, μαυρο one shoulder jumpsuit all saints, γαλαζια ματια, κοντα μαυρα μαλλια και καπελλο καουμπου, this is London, hell, yaaah!!) - μας επεπληξε πολυ αυστηρα, που δεν δηλωσαμε οτι τιμη τους να ομορφυνουμε την χαζοεκδηλωση τους με την πανεμορφη παρουσια μας. Εμεις βεβαια ειχαμε φυγει χασκογελωντας σα πιτσιρικια που τα πιασανε να κανουνε κοπανα. το μονο regret ηταν που δεν προλαβαμε να πιουμε το @#$&*@*@ bellini τους(αλλα σιγα το παλιοbellini, που θα ηταν με prosecco)(off with her head, cried the Quuen of Hearts).



Λιγα λεπτα αργοτερα, η φοβερη Αντζελικα θα ανακαλυπτε ενα καινουριο μπαρ με διακριτικη live jazz,ξυλινη και πετρινη διακοσμηση, ζεν καλλιτεχνηματα στους τοιχους που σε φερνουν σε κατασταση διαλογισμου μονο και ποου τα κυττας (εχμ, μετα απο κανα δυο ποτακια σε αδειο στομαχι δλδ), το Colony. Με τις πιο καταπληκτικες κοκταιηλιες που εχω πιει τους τελευταιους μηνες. Μετα το πρωτο watermelon collins στο αδειο στομαχι μου (wyborowa, basil, lime,watermelon puree, spiced syrup and soda) ημουνα ευτυχισμενη, το Piim's punch (Pimms με φραουλες και rose champagne)ειχε κανει την Αντζελικα αγγελικα χαμογελαστη, οποτε οταν ηρθε η Μαρουσα (American preppy look me Ralph Lauren sweater, capri μαυρο παντελλονι και καραμελλενιες γοβες Prada που κρατηθηκα να μην απαιτησω να τις ανταλλαξει με τα Τodd's ψηλοτακουνα μου εδω και τωρα)ειχαμε ηδη πιασει φιλιες με το μπαρμαν κ προσπαθουσαμε να κλεψουμε τα μυστικα του για τα ποτα.


Στο τριτο ποτο προβληματιζομουνα εντονα εαν το συμπαν μου εστελνε κρυπτογραφημενα μηνυματα οτι πρεπει κι εγω να μαθω να κανω καταπληκτικα κοκταιηλς (sms στον Ζ, που με ειχε παρει τηλεφωνο νωριτερα, να του το δηλωσω - καρφωτη απαντηση, οπως ξερεις δεν πινω κοκταιηλς, αλλα ποτε ναρθω να με παςσ στο μαγαζι? πφφφφ..!). Η να μαθω να μαγειρευω υψηλη μαγειρικη. Η εστν να α νοιγω φυλλο/φτιαχνω γλυκα/cupcakes/κλπ. Τελικα αποφασισα οτι το συμπαν μου στελνει ξεκαθαρα μηνυματα, I MUST get out more αντ γκετ α λαιφ(ο)!



Η Ματινα μας βρηκε στην εισοδο του κινηματογραφου. Οταν ειδαμε το καπελλο της, κυτταχτηκαμε με την Αγγελικουλα - ποιος θα μας βρισει παλι που θα του κρυβει την οθονη- μετα ξανακυτταχτηκαμε οι τρεις και με τη Μαρουσα - η Αντζελικα με ακριβο ταγιεροπανταλονο κατευθειαν απο τη δουλεια, εγω με λευκο φορεμα riviera style με σφικτο μπουστο και αθωα αβυσαλλεο embonpoint - νταξ, δεν κολλουσαμε με τιποτα ενδυματολογικα, τα ρουχα μας διηγοντουσαν τελειως αλλες ιστοριες - αλλα με εναν περιεργο τροπο το συνολο μας εδενε.

3 ωρες αργοτερα, μετα απο γελια μεχρι δακρυων (bridesmaids. just watch it.) και μετα το 4ο Japanese Mojito (Zubrowka Bison Grass Vodka, Lime Juice, Shiso leave & Vanilla Syrup,Mint), ενα κορυφαιο καμακι στη Μαρουσα με το που ελysε την χρυσοκαστανη της κομη ( "my friend wants to tell you a story"), σχεδια αποδρασης στο σπιτι της Ματινας στο Παρισι και αποριες τυπου "μετα τριαντα-σαραντα χρονια που θα ερχομαστε εδω, θα σε ρωταω, θυμασαι τοτε που βγηκαμε που φορουσα το καπελλο " "και εγω θα σου λεω, το καπελλο το θυμαμαι, εσυ που με ρωτας ποια εισαι? :-)" σταματα η μουσικη... γιατι στις 12.30 η ωρα φευγει η κολοκυθαμαξα της Σταχτοπουτας, και το @#%&*@*@# Nobu ΠΑΥΕΙ να σερβιρει ποτα. γρουμφ. life is a bitch.

Νυσταζω. Σταματησε να βρεχει, αλλα ο ηλιος το παιζει αναποφασιστος. Εχω ξανανοσταλγησει το κρεβατι μου. Life's too short, but occasionally sweet. :-)