i want my country back.

πεθανε ο πατερας του κολλητου μου. σε ανθρωπινο επιεπδο λυπηθηκα, μετα θυμηθηκα οτι ο μεγαλοεργολαβος ηταν μερος του προβληματος - τα σκαω σε προμηθειες, παιρνω τα μεγαλα εργα,δεν πληρωνω εφοριες και τετοια αφελη - και θυμωσα. αραγε αυτοι οι ανθρωποι στη δυση της ζωης τους εχουνε καθολου συναισθηση της ευθυνης τους? αραγε ο τσοχατζοπουλος εχει καθολου τυψεις? ειμαι μαλλον αφελης. πως γινεται να σκοτωσουμε μεσα μας ολες αυτες τις φιγουρες εξουσιας και τις πρακτικες τους κ να αρχισουμε απο την αρχη? κι υπαρχει περιπτωση να γινει αυτο τη στιγμη που το καραβι βυθιζεται και απο αυτους που αγωνιζονται ισα να μη πνιγουνε?
ερριξα στο shredder ενα γραμμα της unicef που μου ζητουσε λεφτα για τα παιδια στο σουδαν. σκεφτομουνα αν υπαρχει μια οργανωση να δωσουμε λεφτα για τα παιδακια των ανεργων στην ελλαδα. ενα ταμειο αλληλεγγυης, ενα κατι. μετα σκεφτομουνα οτι καλο θα ηταν να δημιουργουνταν κ ενα ελληνικο ταμειο παρακαταθηκης ηθικης και αξιων.
τοσα χρονια δουλευω πολυ σκληρα εδωπερα. με αυτα που βλεπω να γινονται εκει, δουλευω ακομη σκληροτερα. δεν με παιρνει να ξαποστασω, ειμαστε σε εμπολεμη κατασταση. ασε που ειναι κ αντιδοτο στην αισθηση της ανημποριας - τι μπορω εγω να κανω?- και της καταθλιψης. θελω πισω την χωρα μου ομως. θελω να περπαταω στους δρομους της αθηνας κ να βλεπω γυρω μου ημερα βλεμματα ανθρωπων που δε φοβουνται για την επιβιωση τους. θελω εστω και απο μακρια, να ειμαι μερος ενος συνολου που νοιαζεται πραγματικα και φροντιζει για τον συνανθρωπο του. μιας παρεας που δεν ξεχνα στα διαλειμματα της δημιουργιας να απολαυσει τη ζωη ξεπερνωνατς καποιες φορες τα ορια - αμα δε φλερταρεις και λιγο με τον κινδυνο και το θανατο η ζωη δεν εχει αξια.
καμια φορα αναρωτιεμαι αν αυτο που νοσταλγω και θελω πισω - σαν παιδι που του πηραν το παιχνιδι απο τα χερια - υπηρξε ποτε.
κατα τα αλλα, καλα, εδω εχει ηλιο, χτες πηγα γαι δειπνο σε φιλους, φαγαμε παπια φερμενη απο το παρισι μαγειρεμενη στο λιπος της και κατι αλλα τοσο νοστιμα που ειχα δυσπεψια μεχρι το ξημερωμα, αλληλοερωτευθηκαμε με το τετραχρονο της φιλης μου που δε με αφηνε μετα να φυγω, πηρα δυο καινουρια φορεματα εν οψει ενος γαμου που κουμπαρευω στη κερκυρα, η διδακτορικη μου φοιτητρια απο τη σιγκαπουρη τα πηγε πολυ καλα και ειμαι περηφανη και οργανωνω την εξεταση της, φετος μιλαω καλεσμενη οσλο σιγκαπουρη γλασκωβη οργανωνω συνεδριο στη βοστωνη και του χρονου οργανωνω τραπεζα στην κορεα. η ζωη συνεχιζεται. πως γινεται να καρποφορει ενα δεντρο, εστω ενα ξεριζωμενο δεντρο αμα εχουνε παρει φωτια οι ριζες του, δεν ξερω, μη με ρωτατε. αυτα. i want my country back.