Merry Christmas, Charlie Brown.

Ακομα και αν τα κοροιδευουμε, οι περισσοτεροι απο εμας, κουβαλαμε μια αναγκη και προσδοκια αυτη η γιορτη να ειναι ακριβως οπως μας την φτιαξανε στην φαντασια μας καποια βελουδινα αμερικανικα τραγουδια.



Εχουμε πια μεγαλωσει, αλλα ο μικρος τυμπανιστης μας κανει ακομα να ανατριχιαζουμε, γυρευε το γιατι, ακριβως οπως οταν ειμασταν παιδια.



Καποιοι ειμαστε αποφασισμενοι να ζησουμε τη γιορτη φορωντας τα ροζ μας γυαλια. Με την αποφαση να αγνοησουμε οτι μας χαλαει, μια γερη δοση make believe οτι ολα ειναι τοσο ομορφα οσο και μια τελεια edited σκηνοθετημενη χολυγουντιανη ταινια, και με πολυ determination to make this happen.



Καποιοι τα εχουμε εντελως απομυθοποιησει. Iσως και γιατι φοβομαστε ακομα μια ματαιωση των επιθυμιων μας.



Καποιοι αλλοι, με ολα οσα γυρω μας συμβαινουν, δεν μπορουμε να ξεφυγουμε απο αυτην την καταραμενη αισθηση " .. there's something in the wind, that feels like tragedy's at hand... the worst is just around the bend"



Καποιοι αλλοι παλι απο εμας αποθαρρυνομαστε οταν παρα τις καλες μας προθεσεις, τα πραγματα δεν πανε οπως τα σχεδιαζουμε. But hey, that’s what friends are here for, Charlie Brown!



Περιμενουμε με αγωνια να δουμε αν τα δωρα που θα παρουμε ειναι αυτα, τα μικρα η μεγαλα, που ζητησαμε.



Καποιοι ισως απο εμας, με τα χρονια εχουμε καταλαβει οτι το σημαντικοτερο δωρο ειναι οι ανθρωποι που μας αγαπαν και που αγαπαμε. Ακομα κι αν καποια απο αυτα που κανουνε μας ενοχλουνε. Ακομα κι αν αυτο που αυτοι νομιζουν πως επιθυμουμε να μας δωσουν – και απλοχερα μας παρεχουν – ειναι καπως διαφορετικο απο τις επιθυμιες μας. Ακομα κι αν, κι ισως κι επειδη, ουτε εμεις ειμαστε ακριβως ετσι οπως θα θελαμε. Τι πειραζει ομως..



Καποιοι απο εμας δεν πιστευουμε στη γεννηση. Καποιοι ισως δεν πιστευουμε καν σε τιποτα. Παρ’ολα αυτα, ισως εξαιτειας των παγανιστικων μας καταβολων, του συλλογικου μας υποσυνειδητου, η του κοινωνικου και επικοινωνιακου brainwashing που εχουμε υποστει... η γιορτη δεν παυει να μας αγγιζει, με την υποσχεση για tidings of comfort and joy.



Και τελικα, ακομα και αν τα ειρωνευομαστε, ακομα και αν τα βρισκουμε υπερβολικα γλυκερα και τεχνικολορ για τα γουστα μας, ακομα και αν προσποιουμαστε οτι εμας δεν μας αφορουν, και εκνευριζομαστε τρελλα με οσους και ο,τι επιμενουν με καθε τροπο να μας τα θυμιζουν...

"Christmas" is all around us…



Καιρος να κανουμε τον απολογισμο μας, να μετρησουμε κερδη και απωλειες. Να απαριθμησουμε τις στιγμες και τους ανθρωπους που μας δινουνε κουραγιο να συνεχιζουμε να προχωραμε. Να χαμογελασουμε με τις χαρες, να αφησουμε πισω μας τις λυπες. Να ξεσκονισουμε το κουραγιο μας. Να γιορτασουμε για οσα ειμαστε και οσα εχουμε. Να κρατησουμε εστω νοερα το χερι των δικων μας ανθρωπων. Και να ξεκινησουμε για τα καινουρια – τα καλυτερα, ελπιζουμε! - που μας περιμενουν.

Με ολη μου την αγαπη.

Meeeeeerry Xmas folks!:-)

In white

Ξυπνησα με μια αισθηση ηρεμιας. Εξω ολα ειναι λευκα και ησυχα. Οσο πινω τον καφε μου, χαζευω δυο σκυλακια και ενα κοριτσακι στα ροζ να παιζουνε γεματα χαρα στο παρκακι απεναντι.



Το Gatwick θα μεινει κλειστο μεχρι και αυριο. Το λεω στο **νο, που εχει ακυρωσει και αυτος την πτηση για Θεσσαλονικη. Μου γκρινιαζει. Ειχε κανει προγραμμα,που θα πηγαιναμε βολτες στη Θεσσαλονικη, στο ξενοδοχειο απεναντι απο την πλατεια Αριστοτελους των παιδικων μου χρονων θα μας δινανε δωματιο με θεα τη θαλασσα μου λεει. Θα παει ετσι κι αλλοιως το αλλο Σ/Κ, χωρις εμενα, για δουλεια. Δεν πειραζει, του λεω. Μη γρινιαζεις, τι ωφελει, δεν ηταν γραφτο μου. Του χρονου μου λεει, αν.(Αν, του λεω).

Ανεβαινω προς τη High Street, να ανεφοδιαστω. Ψιλοχιονιζει. Ολα ειναι ησυχα. Ο κοσμος περπαταει αργα πανω στα παγωμενα πεζοδρομια. Το χιονι φερνει αυτη την ευλογια στην πολη, ολα να κινουνται με αργο ρυθμο. Ανακουφιζει αυτο το διαλειμμα, που ο κοσμος το αποδεχεται μοιρολατρικα - δεν μπορεις να κανεις τπτ αλλο, δε χρειαζεται ουτε να δικαιολογηθεις, ουτε να αισθανθεις ενοχες που σταματας το τρεξιμο, αυτο ειναι πανω απο εσενα. Στο δρομο ριχνουν αλατι. Βλεπω μερικα ζευγαρια ηλικιωμενων με χοντρες μποτες να περπατανε με μικρα βηματα, κρατωντας ο ενας τον αλλο σα να εινια το πολυτιμοτερο πραγμα που εχουν. Στο καναλι τα καραβοσπιτα ειναι και αυτα χιονισμενα.



Στο ανοιγμα του εμπορικου κεντρου, 5-6 μαυρουληδες με αγιοβασιλιτικα σκουφια τραγουδανε με γουστο το Jingle Bells κραδαινοντας τους κουβαδες του ερανου. Πρεπει να αρχισανε το τραγουδι προσφατα, οι κουβαδες εχουνε ακομα ελαχιστα κερματα, μαντευω απο το κροταλισμα που κανουν. Τους χαζευω μαζι με κατι παιδακια, παω ριχνω τη λιρα μου, Merry Christmas, μου λενε και εγω τους χαμογελαω.

Γυριζω, φτιαχω μια σουπα (miso paste, chinese mushrooms, noodles, πρασιναδες, soya curd και σολωμος, ολα organic). Παιρνω το **νο, δεν απανταει. Φτιαχνω το αγαπημενο μου banana bread σε πιο light εκδοχη , δηλαδη με περισσοτερες μπανανες και μισο αλευρι μισο oats. Ξαναπαιρνω το **νο, που δεν απαντα. δοκιμαζω δυο φορεματα που θα επαιρνα μαζι μου στη Θεσσαλονικη, μου αρεσει η εικονα στον καθρεφτη. Ο **νος με παιρνει πισω σε 10 λεπτα.

Και απο το πουθενα (ισως οχι και τοσο, απο το δρομο κρατιεμαι) παταω τα κλαματα στο τηλεφωνο. Γιατι δε θα παω (μαζι του) Θεσσαλονικη. Γιατι οι φιλες μου που με περιμεναν εκει ειχαν παρει αδεια για αυριο να παμε για καφεδες, ειχαν κλεισει για αποψε ωραια μερη, και δεν θα τις δω. Γιατι η πιτσιρικα της μιας εχει κρατησει ενα μπαλλονι που της πηρα πριν κατι χρονια, και θελει, μου ειπε στο τηλεφωνο, να ερθει εδω να με παρει. Γιατι το χτεσινο - "σιγα, μονο 2 βδομαδες μεχρι να τον ξαναδω" σημερα εχει γινει "ΔΥΟ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΒΔΟΜΑΔΕΣ μεχρι να τον ξαναδω? :-(".

Ο καλος μου μου τη λεει - επρεπε να προαπσαθησεις να ερθεις απο Αθηνα-, με παρηγορει - θα παμε, καλα να ειμαστε το Μαρτη, εχει αλλη εκδηλωση που πρεπει να παει-, γελαει τρυφερα που με ακουει να κλαιω και να ρουφαω τη μυτη μου, σα παιδακι που του εσκασε το μπαλλονι. Μου ψιλοπερναει. Θα με ξαναπαρει μετα, μου λεει.

Εξω παλι χιονιζει. Baby, it's cold outside. Εδω μεσα ομως ειναι ζεστα. Το banana bread ψηνεται και μου σπαει τη μυτη. Το δεντρακι μου στολισμενο φωτιζει το καθιστικο μου. Δυο βδομαδες μονο μεχρι να φυγω για τα Χριστουγεννα. :-)

@#$%^&@$#$@!!!

Χθες, απο το παραθυρο του γραφειου μου στο Queen Square εβλεπα ολη μερα αυτο:



Οχι, η φωτο δεν ειναι θολη για "καλλιτεχνικους" λογους η απο (εντελως)ατζαμοσυνη, αλλα γιατι χιονιζε. Καρυδια!

Σημερα το πρωι, απο το μπαλκονι μου, ζωνη 1 καρακεντρο Λονδινου, βλεπω αυτο:¨



Η γκρινια μου εχει να κανει με αυτο (αυριο πρωι θα πετουσα Θεσσαλονικη):

"09:30 Important passenger advice
Due to severe weather conditions, there are currently no departing and arriving flights at Gatwick. The runway will remain closed until at least 06:00 Thursday 2nd December. Passengers should not set out for the airport and should check directly with their airline for the latest information.

Follow us on Twitter for the latest updates. "

:-(

UPDATE
http://www.bbc.co.uk/news/uk-11885865
Το BBC news εχει ενα απιστευτο, καταλευκο βιντεο του Gatwick. (sad, but it's very pretty!)

There is always a but. And that's fine. As long as it doesn't come and bite you on the butt..

Σημερα ειναι μια απο εκεινα τις Κυριακατικα πρωινα που θες (θελω) να μοιραστεις με καποιον. Εχω ηδη παρει 3 φορες τηλ τον **νο. Και ειναι μολις μια ωρα που ξυπνησα. Πυζαμες, καφες, internet shopping, αρωματικα κερια (ενα vanilla cinnamon,ενα pomander της diptyque), σε λιγο θα πλακωσω τα mince pies. Το σπιτι ειναι ζεστο και μυριζει ομορφα. Εξω, παρα τον αναιμικο ηλιο κανει κρρρρρρυο. Για πρωτη φορα το παρκακι απεναντι ειναι αδειο απο παιδακια, αλλα ισως οι μαμαδες να προτιμησαν να τα πανε βολτα στο winter wonderland. Χτες το βραδυ, οταν περασαμε αργα με το αυτοκινητο απ εξω απο το Hyde Park, τα δεντρα του ηταν φωτισμενα με κοκκινα φωτακια.

Την Παρασκευη το πρωι καναμε ενα meeting απολογισμου στη δουλεια. Το Μαστερ μας μετακομισε σε καινουριο ινστιτουτο 2 χρονια πριν. Κακο timing, οπως αποδειχθηκε εκ των υστερων, γιατι συνεπεσε με το εδω recession και την προσπαθεια του Πανεπιστημιου - του 5ου καλυτερου στον κοσμο- να κανει οικονομιες. Οχι απο τους δικους μας μισθους - ειμαστε υπερεξιδεικευμενοι γιατροι, φερνουμε χαρη στο ονομα μας φοιτητες, ασθενεις και ερευνητικο εισοδημα, δε συμφερει το πανεπιστημιο να μας χασει- αλλα περικοπτοντας ωρες διδασκαλιας (κανουμε ταυτοχρονο teaching σε πτυχιακους και μεταπτυχιακους διαφορετικων επιπεδων) και μειωνοντας οσο γινεται τα εξοδα και τις θεσεις του administration. Φυσικα, εχει γινει ενα χαος. Η καθηγητρια πηρε πρωιμη συνταξη γιατι απηυδησε, εγω ανελαβα απο το Σεπτεμβρη να διευθυνω το course, χωρις εξτρα εσοδα φυσικα (αλλα αυτο δε με νοιαζει), και προσπαθω εκτοτε να συμαξεψω τα ασυμαζευτα, και να αντιστεκομαι στον πειρασμο να τραβαω τα μαλια μου. Τεσπα, να μην το κουραζω, συζητησαμε και αποφασισαμε καποια μετρα (που εδω κ 2 χρονια ζητουσαμε ως απαραιτητα), βαλαμε καποια deadlines, ιδωμεν. Εφυγα κουρασμενη και σχετικα απηυδισμενη, γιατι οσο σκληρα και να δουλεψεις, οσο ικανος και να εισαι, καποια πραγματα δεν εξαρτωνται μονο απο εσενα, αλλα εγω παιρνω σοβαρα τις ευθυνες μου. Πηρα το λεωφορειο να κατεβω να παρω καποια ακομα δωρακια. Την Πεμπτη πηγαινω Θεσσαλονικη οπου μεγαλωσα, εχω ηδη παρει τα δωρα για τα 4 παιδια των 2 κολλητων φιλεναδων μου (φιλες απο 3 χρονων με τη μια, απο 12 χρονων με την αλλη), ηθελα καποια ακομα για ανθρωπους εδω. Μια σταση πριν να κατεβω, το λεωφορειο σταματα αποτομα, πετιομαστε μπροστα στα καθισματα. Σε 3 λεπτα ειμαι γονατισμενη στην ακρη της Oxford street, διπλα μου αλλες 2 κυριες (ειναι μου λενε νοσοκομες), και ενας νεαρος καθισμενος στο δρομο που κρατα το κεφαλι της 20χρονης κοπελλας που χτυπησε το λεωφορειο μας. Αυτη κανει σπασμους, τη γυρναμε στο recovery position (φοβαμαι μηπως χτυπησε τη σπονδυλικη της στηλη και της κανουμε κι αλλη ζημια), σε 3-4 λεπτα αρχιζει να ανακτα τις αισθησεις της, της ζηταω να ανοιξει τα ματια της, προσπαθει (τα βλεφαρα της ειναι μελανιασμενα, εχει αιμα στη μυτη, σκεφτομαι πως εκανε καταγμα και στα ηθμοειδη), της ζητω να μου σφιξει το δαχτυλο με το χερι της, το κανει, κουναει λιγο τα ποδια της. Εχουν ερθει σε dt 2 αστυνομικοι και φτανει και ενας τυπος των πρωτων βοηθειων. Φευγω. (Ολο το Σ/Κ αναρωτιεμαι αν η κοπελλα κατεβηκε κι αυτη να αγορασει δωρα, αν ετρεξε στο δρομο γιατι ηταν πιεσμενη απο τη δουλεια της, αν ειχε μετα να παει σε παρτυ, και πως θα περασει αυτα τα Χριστουγεννα). Συνερχομαι, παιορνω τηλ το **νο, παιρνω τα δωρα μου, χαμογελαω σε οποιον με εξυπηρετει, δινω τη σειρα μου αγογγυστα. The important things in life is life.
Χτες το βραδυ με πηραν η Μα και ο Πα να παμε στο σπτι της Α και του L, ενα μικρο παρτυ για τα Χριστουγεννα. Φορεσα το μαυρο φορεμα με τα μεγαλα τετραγωνα μαυρα sequins που ειναι κλειστο μπροστα αλλα εχει ανοιχτη ολοκληρη την πλατη, μαυρο διαφανο καλτσον με ραφη, ψηλα τακουνια, σκουρο κραγιον. Η διαδρομη απο το Angel στο Earl's Court ηταν σχεδον ολη χριστουγεννιατικα φωταγωγημενη, ειχε πολυ κινηση, λεγαμε αστεια μεχρι να φτασουμε, εδωσα στη Μα το δωρο της γαι τα γενεθλια της (στις 30.12, αλλα να παει να το αλλαξει αν θελει πριν τις εκπτωσεις), καθαριζα συνεχεια το παραθυρο που αχνιζε απο το κρυο, να βλεπω εξω τη φωτισμενη πολη. Η Α και ο L ειχαν στειλει τα παιδια στο σπιτι της nanny, ειχαν εναν πλουσιο μπουφε (τα μισα αγορασμενα απο το delicatessen του Harrods, η Α που ειναι πλαστικος εκανε ιατρειο μεχρι αργα το μεσημερι του Σαβατου). Ηταν ομορφα. Κυτουσα τα προσωπα των παρευρισκομενων, καλοφτιαγμενα, μορφωμενα, καλλιεργημενα ατομα. Ο καθενας μας με τα προσωπικα του ζορια και αγωνες, οι 9 απο τους 10 παρευρισκομενους δουλευουμε, και για τους 4-5 που ξερω πιο καλα, δουλευουμε με εξουθενωτικα ωραρια, τιποτα δε βρηκαμε ετοιμο, εμεις φτιαξαμε εδω οτι εχουμε και χαιρομαστε. Αλλα κανενα προσωπο δεν ειχε εκφραση απογοητευσης, resentment, ματαιωσης η απελπισιας. Τους εδω ορους του παιχνιδιου τους επιλεξαμε, τους αποδεχομαστε, ξερουμε οτι εχουμε κι αλλες επιλογες, εχουμε πιστη σε καποιους θεσμους, η την πεποιθηση οτι μπορουμε καποια πραγματα να τα αλλαξουμε, εχουμε ονειρα και ελπιδα. Με αυτην κυριως την εννοια, ειμαστε privileged.
Γυρισαμε, ιδια διαδρομη, στις 1 η ωρα, ειχε παλι πολυ κινηση (με τη Μα κυτουσαμε την κινηση με απορια, ακομα και τα Σ/Κ εμεις κοιμομαστε απο τις 10-11, σπανιοτατα βγαινουμε, αναρωτιομαστε εμεις που ζουμε, σιγουρα σε αλλη διασταση, αποφασισαμε). Εξω απο το Harrods ο δρομος κλειστος, αλλαζανε νομιζω τη διακοσμηση στην προσοψη του κτιριου, οι πολυ ομορφες χριστουγεννιατικες βιτρινες στο Harvey Nicholls που ηθελα να ξαναχαζεψω στην επιστροφη ειχαν τα φωτα σβηστα, αναρωτηθηκαμε αν το κανανε για οικονομια. Στις 2 το πρωι η Μα μου εστειλε μηνυμα οτι της αρεσε πολυ το δωρο της και με αγαπα πολυ. Σημερα ξυπνησα στις 10, πηρα ενα ζευγαρι γουνινες μποτες και ακομα ενα ψιλοβαβαβουμ/ψιλοχαλαρο φορεμα. Δε χειριζομαι καλα τις συναισθηματικες μου αναγκες και τις ανασφαλειες μου αυτον τον καιρο, και παραξοδευω. Θα κατεληγα αυτο το παραληρηματικο ποστ με τη συνηθισμενη μου επωδο - φοβαμαι!- αλλα η αληθεια ειναι οτι ο φοβος σχεδον παντα στο τελος εμενα με κινητοποιει, και ειναι πιο ειλικρινες να καταληξω με αυτο που ειναι το πιο κυριαρχο συναισθημα μεσα μου αυτη την εποχη: Ελπιζω.

stir up Sunday

"Today is traditionally the day to make your Christmas pudding!"
......

Ηρθε στο τελος μιας πολυ δυσκολης, πιεστικης εβδομαδας. Αλλα το βραδυ της Πεμπτης οταν εφτασε, το σπιτι μυριζε φρεσκοψημενη παστα φλωρα με μουρα . Του αρεσε πολυ το γλυκο, βρηκε πως εφτιαξα πολυ ομορφα το χριστουγεννιατικο δεντρακι μου. Του ελειψα νομιζω. :-)
Μιση ωρα αφοτου εφτασε πηραμε ταξι για το Loungelover, να βρουμε τον Ε, που ειχε ερθει απο Κινα και θα πετουσε την επομενη μερα Λωζανη.
- I wonder if our friend is already in there, ειπα στην υποδοχη.
- What does he look like?
- He is a tall big guy.
Οχι, δεν ηταν εκει, αλλα μολις εφτασε τον εφεραν με σιγουρια στο τραπεζι μας.
Πληθωρικος, κοφτερα πανεξυπνος και μεγαλοπρεπης , ο Ε ειναι απο τους φιλους του **νου που ακομα ελαχιστα γνωριζω, αλλα διαισθανομαι οτι θα επελεγα να τον κανω δικο μου, κοντινο φιλο. Η κουβεντα καλυψε γεωγραφικα το μεγαλυτερο τμημα της υδρογειου. Ο Ε ταξιδευει για τη δουλεια του σε ολο τον κοσμο, και η ματια του ειναι διορατικη για τα κοινωνικοπολιτικα τεκταινομενα. Ξεχασα να νυσταξω. Στις 12 σταματησανε να σερβιρουνε ποτα, φυγαμε στις 12.30.
.................
Δειπνο για τρεις, στο Yauatcha Παρασκευη βραδυ. Καθαρισαμε 6 καλαθακια dim sum, 1 fried rice, μια σουπα (για το **νο), 3 μπουκαλια σακε και 1 επιδορπιο μεσα σε λιγοτερο απο 1 ωρα. Πεινουσαμε, τα πιατα ερχοντουσαν γρηγορα, τρωγαμε γρηγορα, μιλουσαμε γρηγορα - the London dinner experience , I guess. Καλαισθητο περιβαλλον,trendy κοσμος, ιδιαιτερα ευγεστο φαγητο, ειχε σε ολα δικιο ο Π . (Ευτυχως για τους επισκεπτες μου, μπορει εγω να μην πολυβγαινω στο Λονδινο, αλλα εχω φιλους που μου κανουνε τις καλυτερες προτασεις).
Βολτα μετα οι δυο μας στη φωταγωγημενη πολη, η Δε προφασιστηκε κουραση η γλυκεια μου, για να μας αφησει μονους μας. Τα στολιδια στους δρομους ειναι τα περσινα, αλλα μου φανηκαν πανεμορφα.
....................

Το οδοιπορικο του Σαβατου ξεκινησε με βολτα στο Spitafields που πρωινιατικα ηταν αδειο. Το παζαρι ειναι την Κυριακη, αλλα μπηκαμε σε ενα μαγαζακι που αγαπαω και πηρε ομορφα δωρακια. Στη Brick Lane που μου θυμιζει Βερολινο, εψαξα κατι μαγαζια στην Cheshire street. Ιδιαιτερα, χειροποιητα αντικειμενα, και αρτιστικοι χωροι, ειτε σπαρτιατικα λιτοι, ειτε εκκεντρικα υπερφωρτωμενοι. Χαζεψαμε ενα πολυεθνικο food court που ηταν ακομα νωρις για να τιμησουμε. Οι μυρωδιες μας σπασανε τη μυτη, αλλα πιο πολυ ζηλεψα το mulled wine που ακομα δεν ηταν ετοιμο να δοκιμασουμε. Το tea house διπλα σε κατι stalls που δεν καθησαμε ειχε ετεροκλητες, φθαρμενες, βελουδινες πολυθρονες, γυμνο δαπεδο, θεατρικα ντυμενη πελατεια, και κατι καιηκ που τα διαφημιζανε για βιολογικα και φαινοντουσαν απαιχτα.

Με tube στη Bond Street, στο υπογειο του Selfridges. Ο **νος πηρε ακομα 1-2 δωρακια, εγω τσεκαρα ξανα αλλα δεν πηρα χριστουγεννιατικα στολιδια. Με τα ποδια στην Conduit Street,ενα γρηγορο μεσημεριανο με σουσι στο Itsu κατω απο τη Vogue.
Χαζεμα στο Liberty, και μετα Carnaby street. Διαλεξαμε μαζι ακομα μερικα δωρακια στο πολυχρωμο Pylones, βγαινοντας το μονο που ελειπε του **νου ηταν το ασπροκοκκινο σκουφι για να κανει πειστικα τον Αη Βασιλη.

Με τα ποδια στα δρομακια του Soho. Χαζευουμε μαζι με αλλους εναν ημιγυμνος μαυρομε αγιοβασιλιτικο σκουφι , bumfloss slip, μαυρες πανυψηλες Louboutin και τα πιο καλιγραμμα και θηλυκα ποδια που εχω δει σε ανδρα η σε γυναικα, που περιδιαβαινει το δρομο, τουρλωνοντας με ναζι τις καμπυλες του, για εναν Ιταλο φωτογραφο. Η ατμοσφαιρα ειναι γιορτινη, ο κοσμος ξεχυλιζει τα μπαρ και τα εστιατορια, το μερος εχει πολλη ζωη. Εχω αρχισει να κουραζομαι, ο **νος ρουφαει την ενεργεια του χωρου, οχι, δεν ειναι ακομα κουρασμενος.

Στην κεντρικη πλατεια του Covent garden σταματαμε να ακουσουμε 5 υπαιθριους μουσικους να παιζουν τις 4 εποχες του Vivaldi. Παιρνουμε μετα απο ωρα το 38 για Islington. Περπαταμε στη High Street απο το Islington Green μεχρι το Islington Town Hall. Ενθουσιαζεται με το Almeida, με τα μαγαζακια που συνανταμε στο δρομο, παιρνουμε ακομα ενα πολυ ιδιαιτερο δωρο, για την κολλητη του, τσεκαρει που θα παμε να καθησουμε αμα ξαναρθει Λονδινο. Ανεφοδιαζομαστε στο Otttolengui. Καταληγουμε στο σπιτι. Κοκκινο κρασι, τυρια,chorizo και σαλατες, και τα φωτακια στο χριστουγεννιατικο δεντρο να αναβοσβηνουν.
.................
Το πρωι φευγει αφου μου υποσχεθει οτι μολις με παραλαβει απο το αεροδρομιο τα Χριστουγεννα στην Αθηνα, θα παμε μαζι να αγορασουμε τα κλαδια που θα στολισω σπιτι του το ιδιο βρδυ, ενω αυτος θα βλεπει το ποδοσφαιρο.

Xmas countdown

επαναλαμβανομαι, το ξερω, αλλα δε βρηκα τπτ που να μου αρεσει οσο τα twisted willows για στολισμα στο σπιτι μου





η συλλογη μου με τα χρωματιστα κουτια, αυξανεται και πληθυνεται



(δε φαινεται καλα γμτ) στολισα και τα υφασματινα λουλουδια μου με φωτακια και 2-3 στολιδια - θα παω αυριο να βρω μερικα ακομα πουλακια και πεταλουδιτσες ν αβαλω επανω.... και θα ειμαι σχεδον ετοιμη!
:-)

Ελλας θα πει?

...αλλοιμονο?

Τα σχολια δικα σας.
( seen in Huffington post
http://www.huffingtonpost.com/2010/11/14/10-centuries-in-5-minutes-video-europe-map-history-_n_783309.html
downloaded from youtube)

(I am soooo depressed :-(

excommunicado@f*ckbook.com

Αυτη τη στιγμη, εχω 4 κυρια email δουλειας, τα οποια χρησιμοποιω (δλδ τσεκαρω τουλαχιστον 10 φορες ημερησιως το καθενα), συν ενα προσωπικο με ψευδωνυμο συν αλλο ενα προσωπικο με ψευδωνυμο που τοχω να βρισκεται, συν αλλο ενα στο κανονικο μου ονομα που ποτε δε χρησιμοποιησα (ηρθε με τη συνδεση τηλεφωνου), συν αλλα δυο δουλειας που ποτε δε χρησιμοποιησα (αλλα καποιοι με ψαχνουν σε αυτα).
Εχω, επισης, i-phone, ενα ακομα κινητο για την Ελλαδα, λογαριασμο με ψευτικο ονομα στο f*ckbook (ναι, μονο για να τσεκαρω, οχι, δεν εχω κανει φιλους, ναι, εχω στειλει μηνυματα) 2 λογαριασμους στο skype, και το παρον blog/αυτολογοκριμενο ημερολογιο.

Σιγουρα ομως δεν εχω τοσο πολλα πραγματα να πω που να εξαντλησω ολα αυτα τα μεσα. Περναω ενα πολυ μεγαλο μερος του χρονου μου να κανω delete αχρηστα mail. Καποιες φορες εκνευριζομαι με mail φιλων - λαμβανω πανω απο 100 την ημερα, προτιμω χιλιες φορες να μου τηλεφωνουν. Τα sms μου περιοριζονται η σε απολυτως επαγγελματικα, σε καποιες αναγκαιες οδηγιες/διευθυνσεις, η σε απολυτως προσωπικα. Δεν εχω κρατησει κανενα sms και κανενα mail που εχω παρει η στειλει, να μου θυμιζει οτιδηποτε η οποιονδηποτε.

Με συγκινει βεβαια η σκεψη οτι γραφοντας εδω, διαβαζοντας, εχοντας το i-phone μαζι μου κουβαλαω παντου μαζι μου το μικρο-μεγαλο-προσωπικο κοινωνικο μου πλεγμα. (Κ ακριβως αυτη τη στιγμη που γραφω, ηρθε επιβεβαιωτικα sms απο πολυ αγαπημενο προσωπο. καλως τον, και τα φιλια μου αμα το δεις στον Σαββα! ;-p ). Αλλα δεν μπορω να μη σκεφτομαι. Τοσο πολλα εξελιγμενα μεσα επικοινωνιας, τοσο ολοενα και πιο ευκολο να κοινοποιησεις αυτο που θες να πεις. Αλλα κανενα βελτιωμενο εγχειριδιο να σου μαθει με ευκολια να βρεις τι ακριβως θες να πεις και γιατι θες να το πεις, και πως να το πεις καλυτερα.

Το θεωρω απολυτα ειρωνικο οτι ο δημιουργος ενος απο τα μεγαλυτερα συστηματα επικοινωνιας των ημερων μας, και εξαγγελτης ενος "βελτιωμενου" συστηματος μηνυματοδοτησης σημερα, ειναι ενα ατομο με περιορισμενες μαλλον επικοινωνιακες δυνατοτητες ο ιδιος -εννοω ουσιαστικης επικοινωνια με τους γυρω του.

Over and out, i'm logging out. goodnight guys.

je suis κουρασμενη..

Γιατι το fatiguée μου βγαζει (για καποιο λογο) εικονα ηρωιδας του Maupassant, ενω το κουρασμενη μου κανει λιγοτερο ρομαντικο, ασε που στην πραγματικοτητα εννοω καταπονημενη.
Αμα σταματαω το τρεξιμο, με ρουφα η κουραση. Σημερα δεν εχω κουραγιο για τπτ. Απειρες ωρες υπνου, ονειρα με τα ματια ανοιχτα, χαζεμα σε ιντερνετ και περιοδικα. Πυζαμες (ασπρες με μαυρα αστερακια) και μαλακες μπαλλαρινες στα ποδια (οτι με ακουμπαει πρεπει να ειναι μαλακο). Καφεδες και αρωματικα τσαγια με το κιλο, μπισκοτακια με peanuts (εφαγα 5-6 μαζεμενα και τωρα ανακατευομαι). Ανεβαλα οτι μπορει να αναβληθει ως τη Δευτερα , αλλα θα πρεπει να το ετοιμασω αυριο και μεθαυριο.

Χτες και προχτες κατεβηκα κατω στα μαγαζια, Selfridges κ Harvey Nicks. Το Λονδινο ειναι παλι φωταγωγημενο για Χριστουγεννα, με τα περσινα στολιδια (ναι, και εδω υπαρχει κριση). Πηρα ενα κολλητο camel φορεμα-βαβαβουμ, που ταιριαζει με το βαθυ κοκκινο κραγιον μου και φωναζει - look at me. Eνα λευκο/γκρι t-shirt SportMax με στολιδια,που εχει ηδη τσακωθει με το βαθυκοκινο κραγιον μου , που του αφησε για τιμωρια ενα σημαδι στο ανοιγμα του λαιμου, αλλα θα τα παει νομιζω μια χαρα με το στενο τζην μου και τις μαυρες μποτες μου. Το t-shirt ψιθυριζει - who cares cara, life's too short.

Πηρα επισης δυο ζευγαρια μαλακες, χρωματιστες μπαλλαρινες. Αυτες ευτυχως δεν λενε τιποτα, απλα μου αγκαλιαζουνε τις πατουσες. Τελος, πηρα και δυο κασκολοεσαρπες, μια αχνα μωβ, μια πορτοκαλοchaumon, αυτες ζουν τον ερωτα τους κρυμμενες στο συρταρι μου, αναρωτιεμαι μηπως να τις φοραω κα τις δυο μαζι, νομιζω θα στεναχωρεθουν αμα εστω και για λιγο τις χωρισω.


Ψαχνω παλι να βρω τα twisted willows που θα στολισω οπως παντα για Χριστουγεννα. Ο ανθοπωλης μου δεν εφερε ακομα, και σκεφτομαι να κατεβω Κυριακη στο Columbia Road flower market. Θα βρεχει βεβαια, και θα προτιμουσα να κανω τη βολτα με τον **νο το αλλο Σ/Κ, αλλα φευγει νωρις την Κυριακη και δεν θα προλαβουμε.

Ευτυχως, ερχονται Χριστουγεννα.

Το λουμπαγκο, ενα παρτυ, και οι ασκησεις ζεν μιας αναρχζοαυτονομης controlfreak.

-Μγρμφ..μεση..γρμφφ..
-μμμμμ...

Ειναι Σαβατο πρωι, ειμαι κατω απο το παπλωμα με το αυτι καπακωμενο με το μαξιλαρι , ο καλος μου παει διωρο κιολας που εχει σηκωθει. Προτιθεμαι να το μεσημεριασω διοτι νυσταζω τρελλα, και το χουζουρεμα το Σ/Κ ειναι δικαιωμα ιερο και απαραβατο. Ο καλος μου εχει μπει στο υπνοδωματιο και προσπαθει να μου πει κατι με σιγανη φωνη. Δεν ακουω τι λεει και τον αγνοω, ελπιζοντας οτι θα φυγει. Αλλα αυτος επιμενει.

-..μεση μου..μωρο μου..κουνηθω.
- Μμμμμμ????
- ΕΚΑΝΑ ΜΙΑ ΑΠΟΤΟΜΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΠΙΑΣΤΗΚΕ Η ΜΕΣΗ ΜΟΥ ΜΩΡΟ ΜΟΥ! ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΙΝΗΘΩ!

Διαπιστωνω οτι τααντανακλαστικα της ιατρικης εφημεριας εξακολουθουν να ειναι ισχυρα. Σε χρονο dT εχω πεταχτει απο το κρεβατι, τον εχω βοηθησει να ξαπλωσει (κινειται μονοκοματος), τον πιεζω να δω που ποναει(την τυφλα μου απο ορθοπεδικα). Μετα απο μερικα απεγνωσμενα πλην ακαρπα τηλεφωνηματα σε φιλους που μενουν κοντα προς αναζητηση Voltaren, σαλπαρω για το κοντινοτερο εφημερευον φαρμακειο, ευτυχως στους 2 δρομους πιο κατω.Και αφου του δωσω τα χαπακια και του βαλω αλοιφες μπλαστρια και λοιπα γιατροσοφια, ο καλος μου ψιλοσυνερχεται, δηλαδη δεν ποναει υπερβολικα αμα ειναι ακινητος.

Και εκει αρχιζει ο δικος μου γολγοθας. Αχ, παλιοπλανητες αναδρομοι. Διοτι το βραδυ κανουμε ενα μικρο τραπεζι σε κολλητους του φιλους , για να γιορτασουμε τα επερχομενα γενεθλια του **νου. Εχουμε προσυμφωνησει οτι θα ειμαστε λιτοι και απεριττοι, με προμαγειρεμενα ειδη που απαιτουν ελαχιστη προετοιμασια, οι φιλοι θα περιοριστουν σε 5-6, και το σπιτι θα εχει προετοιμαστει απο την κυρια που καθαριζει για να δεχτει κοσμο. Αλλα οπως ειναι αναμενομενο, οι φιλοι μαζι με εμας εχουν φτασει αισιως τους 13. Τα φαγια θελουν ψησιμο/προετοιμασια/ στησιμο σε πιατελες. Και το κυριοτερο, το σπιτι ειναι μεν πεντακαθαρο, αλλα δεν ειναι καθολου ετοιμο να δεχτει κοσμο.

Ο καλος μου ειναι μαζωχτρας και απλωστρας. Και εχει καταφερει να γεμισει ολες τις δυνητικα επικαλυψιμες επιφανειες στα 123 τετραγωνικα του διαμερισματος του με πολυποικιλα ως επι το πλειστον καλογουστα μικρο/μεγαλοαντικειμενα, μπιμπελο, καρτες και φωτογραφιες. Που οταν πρωτομπηκα στο σπιτι του με ενθουσιασαν, γιατι μπορεις να τα χαζευεις με τις ωρες, και να φτιαχνεις ιστοριες για την πολυχρωμη και πολυταραχη ζωη του ιδιοκτητη τους. Αλλα πριν απο μια γιορτη - Hοuston, we gotta problem.

Στο επομενο διωρο εκανα ασκησεις υπερτατης υπεμονης - ο καλος μου να μου δινει εντολες για το που πρεπει να παει τι και με ποιον ακριβως τροπο και εγω να υπακουω διοτι αρρωστος ανθρωπος και δικο του το σπιτι, και να αντιστεκομαι σθεναρα στον πειρασμο να πεταξω τα παντα σε ενα δωματιο πισω απο μια κλειστη πορτα, να τον δεσω ακινητοποιημενο στο κρεβατι του να μη κουνιεται που ποναει και να το σκασω αλαλαζοντας για καφε προς Κολωνακι. Τυατοχρονα με επαναλαμβομενες ασκησεις αναπνοης και ομ εις τη νιοστη δυναμη, μεσα στο επομενο τριωρο εβαλα το κρεας στο φουρνο, εβρασα εκοψα και αλειψα πατατες, εκοψα και εστρωσα τυρια/κριτσινια/ψωμακια στις πιατελες, εστησα μπουφε με πιατοποτηρομαχαιροπηρουνα, τακτοποιησα ολο το σπιτι, βρηκα τασακια, εβαλα κρασια να παγωνουνε στο ψυγειο, λουστηκα, χτενιστηκα, βαφτηκα ντυθηκα, τον βοηθησα να βαλει τις καλτσες του (πονουσε) και τον εβαλα με το ζορι να παλουκωθει σε μια πολυθρονα. Και τον επεισα να παραμεινει ακινητος, διοτι παρα τον πονο του ειχε τον ακαθιστο, με τη φοβερα οτι αμα δεν με ακουσει , την επομενη μερα αμα μου παραπονιοτανε πως ποναει θα τον παρατουσα στη μοιρα του και θα πηγαινα στη μαμα μου.

Να μην το κουραζω, το παρτυ πηγε πολυ καλα. Εγω ετρεχα με πατινια πανω στα τακουνια μου, οι φιλοι ειχαν την ευκαιρια να απολαυσουν το υπερθεαμα "το αναρχοαυτονομο controlfreak σε πολλαπλους ρολους νοσοκομας/μαγειρισας/δουλας/γκομενας/ κυρας" (ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ miscasting, πιστεψτε με, δεν τοχω καθολου μα καθολου η επιστημονισα). Η κυρια συζητηση της βραδιας ηταν βεβαια πως ακριβως επηλθε το λουμπαγκο. Δηλωνω αθωα, διοτι αμα συνεβη εγω κοιμομουνα. Οι φιλοι του με ευχαριστησανε φευγοντας - αρτος μετα θεαματος γαρ, ασε τις ανεξαντλητες δυνατοτητες για δημιουργικο κουτσομπολιο. Οταν μειναμε μονοι, και αφου ξανατακτοποιησα και καθαρισα το σπιτι στο τσακ μπαμ (σιχαινομαι να ξυπναω το πρωι και να χρειαζεται να συμαζεψω)ο καλος μου μου ειπε πως ειμαι μια τελεια οικοδεσποινα -ειναι καλος ανθρωπος λεμε και οχι αχαριστος. Εγω παλι συνειδητοποιησα οτι οι ασκησεις ζεν που εκανα στη διαρκεια ολοκληρης της ημερας μαλλον λειτουργησαν.
Ο **νος κατοπιν μου προτεινε να επαναλαβουμε τη βραδια τα Χριστουγεννα. Απλα γρυλλισα για απαντηση. Αφου δεν τον επνιξα οταν μου το ειπε, well, it must be love.

Επωδος - ΙΙΙ

Και παλι Αθηνα.
Οι μερες εχουν περασει, μου μενουνε μονο 2 ακομα Σαβατοκυριακα πριν να γυρισω. Εχω δει το μωρο μονο μια φορα, τον αλητακο αλλη μια, τον Κομποθτα δυο, τον ΦελιπΦελοπ μια, τη Βαρβαρα μια, την Δεσποινα καμια.
Στο σπιτι του **νου, το μπανιο εχει γεμισει απο τα καλλυντικα μου, σκεφτεται να παρει ενα καινουριο ραφι να τα συμαζευω,του γρινιαζω να βαλει ιντερνετ (θα πηγαινω αλλοιως να μενω στους γονεις μου, τον φοβεριζω). Ψωνιζω, μαγειρευω και τακτοποιω με την ανεση νοικοκυρας πια στην κουζινα του.
Το προτελευταιο Σ/Κ εχουμε εισιτηρια Μυτιληνη. Θελω να μεινουμε σπιτι, να χαλαρωσουμε, απο την παραλλη βδομαδα θα τρεχω μονη μου και θα μου λειπεις, κουραστηκα να γνωριζω τοσο κοσμο, του λεω. Στεναχωριεται, σκεφτεται πως να ακυρωσουμε τα εισιτηρια. Η κυρια που του καθαριζει μου λεει πως οι φιλοι του αυτοι ειναι απο τους πιο παλιους, μαζι μεγαλωσανε, μας περιμενουνε πως και πως. Ο φιλος του εχει κανει μια μερα διακοπη σε ενα πολυ πιεσμενο προγραμμα για να μας δει που θα παμε. Μετανοιωνω, ντρεπομαι που ειμαι τοσο εγωιστρια, ετοιμαζω παλι τη βαλιτσα για να παμε - δεν εχω δει ποτε μου τη Μυτιληνη.
Το πρωι που ειναι να φυγουμε μας προλαβαινει μια αναχωρηση - η 88 χρονων μητερα της κολλητης του.
Αδειαζω τις βαλιτσες.
................................
Το Inception το ειδαμε στην Αθηναια μασουλωντας ξεροψημενα τυροπιτακια - το βρηκαμε οπτικα στυλιζαρισμενο, θεματικα και διεκπεραιωτικα απλοικο. Ο Τ εφυγε πριν τελειωσει η ταινια, εμεις μειναμε - μας παρελαβε μετα για διανομη κατ'οικον.
.............................
Σε ενα παρτυ σε ενα διαμερισμα στο Κολωνακι συνειδητοποιω οτι ζηλευω. Μιλαει με ενταση στην ομορφη κοπελλα απεναντι του, αυτη ανταποκρινεται. (Υποτιθεται οτι) την προοριζει για τον κολλητο του, που χωρισε προσφατα. Την προσκαλει να πανε ολοι μαζι σε μια εκδηλωση που θα γινει οταν εγω θα λειπω. Καποια στιγμη σηκωνομαι απο διπλα του και πηγαινω στην αλλη μερια του διαμερισματος.
Μου πιανει κουβεντα ενας νευρωδης 60ρης. Τα σηκωμενα ρεβερ , το διαφορετικο χρωμα παπουτσιων, ενα ασυνηθιστο τατουαζ σε ακομα πιο ασυνηθιστο σημειο, του δινουνε εικονα ενος Τεντεν επαναστατη. Η κοπελλα του ειναι μολις 23 χρονων, μου λεει πως παρολα αυτα, κλεισανε μαζι πανω απο 1 χρονο. Αρχιζει να μου εξηγει το μυστικο της επιτυχιας μιας πολυ επιτυχημενης τηλεοπτικης σειρας (του), οτι ο σκελετος της καθε ιστοριας εχει να κανει με αρχετυπα που κινητοποιουν σε ολους τις ιδιες εντονες συναισθηματικες αντιδρασεις. Ψιλοδιαφωνω, αλλα βρισκω ενδιαφεροντα αυτα που λεει. Τη σειρα τη χαζεψα αρκετα πρωινα αυτες τις μερες στην τηλεοραση, κι ας την σνομπαρω. Ο τροπος που την αποδομει με κανει να εκτιμησω την εξυπναδα του, αν και οχι απαραιτητα και το δημιουργημα του. Ο **νος ερχεται να με ψαξει σε μερικα λεπτα. Με πιανει διεκδικητικα απο τη μεση. Συνειδητοποιω οτι μαλλον με ζηλευει πιο πολυ απ'οτι εγω αυτον.
..............................
Τη μερα που φευγω, η διαθεση ειναι βαρεια.
.............................
Σε δυομιση εβδομαδες θα εχω ξαναγυρισει. Καφες το πρωι στο Πατρον με την Ευη, βολτα στο Κολωνακι, καφε με φιλους του, στον αδερφο του, τρωμε στο Altro με Θ*ακο και Λ*λαν, θα βρουμε τυχαια καποιους αλλους φιλους μου και αλλους δικους του, γυρναμε στο σπιτι αργα, ειμαι μες την καλη χαρα. Μου λειπει πολυ αυτη η κοινωνικοτητα στο Λονδινο, δεν εχω ουτε χρονο, ουτε κουραγιο, αλλα ουτε ειναι η ζωη εκει ετσι. Θα δουμε μαζι τα οπωροφορα της Αθηνας στο Αττικον. Χωμενοι στα κοκκινα καθισματα, κρατημενοι απο το χερι, χανομαστε μεσα στην ταινια, που δεν προσπαθει να μας κερδισει, και μας κερδιζει και για αυτον ακριβως τον λογο. Εχουμε χαιρετισει αρκετο κοσμο πριν, καποιους τους ξερω πια και εγω.
Αρχιζω να εχω την αισθηση πως ανηκω.
θα παμε μετα να φαμε σουβλακια στη Σκουφα, και μεχρι τις 2 στο παρτυ στο Ματαροα.

Θα ξαναφυγω.
(Δουλεια, Μαντσεστερ, δουλεια, Κρακοβια, δουλεια, δουλεια, πολλη δουλεια).
Θα τον ξαναβρω στην Πολη.
Θα ξαναφυγω.
..............
Η δουλεια ειναι πολλη και με ρουφαει- δυσκολα αποστασιοποιουμαι απο αρρωστους που εχουν αυξημενες αναγκες, απο τις αγωνιες των φοιτητων μου, ειμαι συνεχεια σε εγρηγορση να μη γινουν λαθη, στο τελος της ημερας αισθανομαι completely drained. Με ικανοποιει ομως, και την εχω ομως επιλεξει.
Η σχεση εξ αποστασεως επισης δεν ειναι ευκολη υποθεση, εκει που πλησιαζεσαι με τον αλλο ξαναφευγεις, η αποσταση μεγενθυνει παραπονα και ανασφαλειες που δεν θα εστεκαν ισως διαφορετικα. Αυτη ομως η σχεση με ικανοποιει και την εχω επιλεξει.
Δηλαδη, για να διατηρω τις ισορροπιες μου, εχω αναγκη να ξοδευομαι ενεργειακα και συναισθηματικα, να ερχομαι και να φευγω.
Τι δυσκολος ανθρωπος που ειμαι Θεε μου..
(Σαββατο πρωι, εχει ηλιο, δουλεψα flat out αυτη τη βδομαδα, πρεπει να δουλεψω και το Σ/Κ, ειμαι λιγο στις μαυρες μου αλλα αρχιζω να ανεβαινω..)

Πορος, Τζια,Χανια, - ΙΙ (αναδρομη).

Πορος.
Το ταξι μας παιρνει νωρις, αλλα δεν γκρινιαζω καθολου για το χαμενο μου υπνο. Κραταω το χερι του καλου μου απο τη μια, το καπελλο μου απο την αλλη και αισθανομαι οπως οταν μας πηγαινανε εκδρομη με το σχολειο - ενθουσιασμος! Ειναι το τριτο Σαβατοκυριακο μου στην Ελλαδα, και το πρωτο που θα περασουμε μαζι σε νησι. Η Συγγρου δεν εχει κινηση, ο δρομος προς τον Πειραια καθολου καθυστερηση, πριν το καλοκαταλαβουμε ειμαστε στον καραβι που παει για Πορο.


Το SIRENE BLUE RESORT ειναι ενα μπαλκονι στη θαλασσα, διπλα στο μοναστηρι. Μινιμαλ διακοσμηση Interni style, χαμογελαστο προσωπικο και διακριτικη πολυτελεια (διοτι ειμεθα κομουνιστες. γινομαι σαχλη και το ξερω). Το δωματιο μας (στην ανακαινισμενη πλευρα, και superwow) θα ειναιετοιμο σε λιγο, κατεβαινουμε στο beachdeck να βρουμε τον φιλο του, Ν, που μας εχει κλεισει το δωματιο.


Ο οποιος φιλος (κατα αρκετα μεγαλυτερος του καλου μου, που ειναι κατα αρκετα μεγαλυτερος εμου), επειδη ο κοσμος ειναι μικρος, οι συμπτωσεις καθημερινες, και η σχεση με τον καλο μου καρμικη κατα τα λεγομενα της Θειας μου που διατεινεται οτι μια σχεδον συνονοματη μου αγια τα ειχε με εναν σχεδον συνονοματο του αυτοκρατορα...ειναι ο κολλητος φιλος της μαμας μου απο το πανεπιστημιο (και γνωστο ονομα στον τομεα του), που εχω να τον δω απο τα πρωτα μετεφηβικα μου χρονια. Τοτε που ελεγα ενα ευγενικο καλησπερα και εξαφανιζομουνα στο δωματιο μου γιατι, πφφφ.. τι να πει κανεις με τους μεγαλους.
Και η ανετη, δυναμικη, κοινωνικη κοσμοπολιτισα που λεω πως ειμαι μεταλλασεται στην αμηχανη εφηβο που υπηρξα. Ο Ν με αναγνωριζει, αλλα ουτε αυτος ουτε εγω δινουμε γνωριμια. Πετιεται οταν λεω ενα "ελα μαμα" στο τηλεφωνο. Την αλλη μερα η μαμα μου θα μου δωσει χαιρετισματα απο την τριτη κολλητη τους (με την οποια ο Ν εχει μιλησει στο τηλεφωνο), απορημενη που ξαναμιλησε μαζι της τοσο συντομα . Ο **νος το καταδιασκεδαζει να με βλεπει ψαρωμενη. Κακομοιρη μου, τον φοβεριζω, τα μισα να πει στη μαμα μου απο το -γκουχ!- ενδοξο παρελθον σου, ποιος την ακουει να γκρινιαζει που παλι εμπλεξε το κοριτσακι της, αλλα αυτος με γραφει. Ο Ν που εχει μια φοβερη αισθηση του χιουμορ, μαλλον βρισκει την κατασταση ιδιαιτερα αστεια, διοτι κενταει. Πιανω φιλιες με τη γυναικα του που ειναι γλυκυτατη, κανω αλεπαλληλες βουτιες, το βραδυ πλακωνω τα κοκταιηλ μπας και χαλαρωσω (μπα).
Την επομενη μερα κατεβαινουμε οι δυο μας βολτα στο λιμανι. Το νησι μοιαζει ανεγγιχτο απο το χρονο, εχει ηρεμια και αρχοντια αλλων εποχων, και μια γλυκυτητα που δεν περιμενα. Περναμε στην απεναντι οχθη με το καραβακι, η εικονα εδω ειναι παρακμιακης επαρχιας του ?70. Γυρναμε να φαμε σε μια ταβερνα κατω απο ενα τεραστιο δεντρο . Κανει πολλη πολλη ζεστη και υγρασια. Οι ταβερνες μενουνε σχεδον αδειες μεχρι αργα- η κριση ειναι ορατη και στον παραδεισο.
...........

Τζια.
Σταματαμε στο Lidl για ανεφοδιασμο (ζυμαρικα, σολωμο, φετα, κρασια, palmiers και μερεντα για εμενα, φρουτα ντοματες θα παρουμε στο νησι). Το ξανθο καταμαυρο αγορακι που θα παρει το καροτσι μας (και το ευρωπουλο στη θηκη) μας χαιρεταει χοροπηδωντας με ενθουσιασμο οταν βγαινουμε στο δρομο. Το καραβι ειναι ενας σκυλοπνιχτης. Ο **νος θα θυμηθει τις κομμουνιστικες του πεποιθησεις και θα στολισει τους ατιμους πλοιοκτητες που εχουν το μονοπωλιο συγκοινωνιας του νησιου και ποσως τους ενδιαφερει να ανανεωσουν τον στολο τους της συμφορας.


Φτανοντας στο νησι, θα οδηγησουμε μεχρι πανω απο την Ιουλιδα. Το πετρινο σπιτι που μας φιλοξενει ειναι σκαρφαλωμενο στο βραχο, το επανω μερος εχει εναν τοιχο ολο παραθυρο που βλεπει την χωρα και το νησι απο ψηλα, ο ακαλυπτος εξωστης το βραδυ ειναι ακριβως κατω απο τα αστερια. Η κρεβατοκαμαρα στον κατω οροφο ειναι σκιερη και δροσερη, βγαζει στον φροντισμενο κηπακο με τα παχυφυλλα, ανθεκτικα στη λειψυδρια φυτα ( Θα μετανοιωσουμε που δεν σκεφτηκαμε να παρουμε εκει ενα πρωινο.). Ενα γρηγορο θαλασσινο μπανιο για τι ψιλοφυσαει και αρχιζει να νυχτωνει, και παμε για φαγητο αναμεσα στον Οτζια και στο Βουρκαρι στην ταβερνα της Καλομοιρας. Τα τραπεζια ειναι διπλα στο κυμα, τα φωτα εδαφους καλυμενα με λευκη γαζα, πανω στην αμμο σουλατσαρουν με αυτοπεποιθηση μια δεκαρια παπια που τρωνε το ψωμι που τους πεταω με πολλη φασαρια. Ο δρομος της επιστροφης ανεβαινοντας προς την Ιουλιδα πηγαινει περιμετρικα στο νησι- στο αριστερο μας χερι εναι παντα χαμηλα η Θαλασσα - και ειναι σχεδον αδειος. Το ιδιο αδειος θα ειναι και το επομενο πρωινο που θα κανουμε πρωτα μια βολτα στο μοναστηρι της Καστριανης, και μετα για μπανιο με φιλους στο Καμπι. Κανει μια φοβερη ζεστη. Κουβεντες πολυωρες με τους φιλους του μεσα στη θαλασσα, μετα για φαγητο στο σπιτι τους κατω απο μια περγκολα με σταφυλια. Η Δη εχει φτιαξει απιστευτα λαζανια με τυρι και ανηθο. Ξαπλωνουμε για λιγο πριν να φυγουμε, η μεσημεριανη ναρκη εξατμιζεται μεσα στον ιδρωτα μας χωρις να γινει υπνος. Πισω στο πετρινο, θα βγαλουμε το βραδυ με ποτο και μουσικες οι δυο μας στον επανω εξωστη, εδω κανει ψυχρα και κρυωνω. Προσπαθω να διακρινω πεφταστερα.
Στο Σπαθι την επομενη μερα. Ο δρομος χωματενιος, στενος και αποκρημνος, στη διαδρομη εξοχικα σπιτια να πωλουνται η να ειναι μισοτελειωμενα (σε ολη τη Τζια), τα νερα ομως κατω αποζημιωνουνε για ολη την ταλαιπωρια.
Το νησι μου φαινεται ομορφο σαν αδειο σκηνικο, ενας παιχνιδοτοπος για προνομιουχους. Δεν βλεπω πουθενα εικονα στερησης, ο κοσμος ειναι καλοντυμενος και φροντισμενος, τα μαγαζακια τσιτσι, τα κοτερα και οι ιδιοκτητες τους τεμπελικα αραγμενα στο Βουρκαρι. Κατι μου φαινεται να λειπει - ο πολυ νεος, χυμα κοσμος που γεμιζει αλλα νησια με ανυποφορη πολλες φορες φασαρια, αλλα και αυτη την απροσδιοριστη, απαραιτητη καλοκαιρινη αισθηση, οτι τα παντα ειναι πιθανα να συμβουν. Το τελευταιο μας βραδυ ερχεται η Δε που μας φιλοξενει, (ενα βραδυ μολις πριν να φυγουμε, διακριτικη, μην μας ενοχλησει). Πως περασες, πως σου φανηκε η Τζια, με ρωταει, πολυ ομορφα, αλλα ειχα εντονα επανω και κατω απανταω, το'χει αυτο το νησι, μου λεει. Η αυρα της Δε ειναι τοσο αγκαλιαστικη και φωτεινη οσο ειναι φιλοξενο το σπιτι της.

Οσο τρωμε οι τρεις μας στην Ενοτεκα ο τεταρτος της παρεας, ο Μπιου, καθεται ησυχος στα ποδια της. Αργα το βραδυ, στον εξωστη, με κυτταει που στεκομαι ορθια πισω απο την καρεκλα του **νου και του κραταω τα χερια. θα τον φωναξω δυο τρεις φορες πολυ χαιδευτικα, και το ανθρωποσκυλο θα με ακουσει και θα ερθει με φορα να στρογκυλοκαθισει στην αγκαλια του καλου μου - που θα ξεκαρδιστει εμβροντητος, γιατι οσο τα αγαπαει τα σκυλια, δεν τους δινει τετοια θαρρητα.
.........................
Χανια.
Το Ελυρος πιανει στο λιμανι στις 5 η ωρα αξημερωτα. Νυσταζω τοσο πολυ, που δεν εχω κουραγιο ουτε να γκρινιαξω. Δυο μπουγατσες και δυο καφεδες για τους δυο μας μετα, μας παραλαμβανει ο οικοδεσποτης μας, που για καποιο λογο δεν κοιμηθηκε το βραδυ. Το σπιτι ειναι λιγο πιο περα απο τον ταφο του Βενιζελου και εχει μια θεα απιστευτη - εμενα ομως το μονο που με ενδιαφερει ειναι να μου δειξουνε το κρεβατι μου.
Θα ξυπνησω κατα τις 10.30, και θα βρω τον **νο και τον Π να μουλιαζουν στην πισινα, με δυο απο τα πιο γλυκα κοριτσακια 3 και 4 χρονων που εχω γνωρισει. Κατα τις 11 θα ανεβει επανω και η μαμα τους. Με κοβει διαπεραστικα, ανταποδιδω. Αυτες οι αναμετρητικες ματιες που ανταλασσουν οι γυναικες με τις δυνητικα αντιπαλους τους. (Ξερει για μενα πως ειμαι η καινουρια στη ζωη του **νου. Η προηγουμενη μακροχρονια σχεση του ηταν καλη της φιλη.) (Ξερω για αυτην πως ειναι η δευτερη, νεωτερη γυναικα του Π.) Βλεπω μια γυναικα αγερωχη, πολυ ομορφη, που δεν χαριζεται. Βλεπει εμενα να να εχω παθει ερωτα αμοιβαιο με τις κορες της.
Συμπαθιομαστε σχεδον ακαριαια. Καποια στιγμη της λεω πως το escape fantasy που εχω ειναι πως εξαφανιζομαι στην Ταυλανδη, μου λεει πως το επομενο βιβλιο της εχει ακριβως αυτο το θεμα. Μενουμε 3 μερες. Κουβεντες ατελειωτες με τσικουδια, πιτες χανιωτικες, τυρι, καρπουζι και οτι μαγειρεψουν οι δυο φιλιπινεζες τους. Βγαινουμε εξω μονο τα βραδυα για φαγητο (το πρωτο θα βρω πρωτα μονη μου την κολλητουλα που δουλευει σε ξενοδοχειο στα Χανια - πολυ την εχω πεθυμησει! το τριτο θα φαμε στο θαλασσινο αγερι). Διαβαζω το πρωτο βιβλιο της Μ, που με κερδιζει. Δινω το μελακι μου στον Π ("ηρεμη δυναμη" σκεφτομαι για αυτον, απο τους ανθρωπους που δημιουργει αεναα πραγματα στην ζωη του). Την επομενη μερα θα μου στειλει τις φωτογραφιες που μας τραβηξε με τον καλο μου και τα παιδια τους. Ο **νος εχει ερωτευθει το 3χρονο. Εγω αμα ξαναδω τη Μ, θα της πω ακριβως οπως ελεγα παιδι "κοριτσακι, θελεις να γινουμε φιλες?".
Στην επιστροφη, στο αεροδρομιο, θα συναντησουμε τον Πε εναν παλιο μου συμφοιτητη που τα ειχε με την πιο παλια παιδικη μου φιλη. Μετα την αναγνωριστικη κουβεντα ("εισαι τοσο ομορφη οσο στο πανεπιστημιο" καλε μου ανθρωπε!!! σαμπανιες και πυροτεχνηματα θα στειλω για τα γενεθλια σου!), του συστηνω τον καλο μου. Ο **νος του λεει τι δουλεια κανει, ο Πε του λεει εχω εναν φιλο που εκανε το ιδιο, τα ειχα με την αδερφη της πρωτης γυναικας του, ξερεις τον Π... που συμβαινει να ειναι ο οικοδεσποτης μας .

Το καλοκαιρι - Ι (αναδρομη σε τρια ημερολογιακα μερη)

Παιρνω τηλεφωνο τη μαμα μου 5 λεπτα πριν να βγω στο Ελευθεριος Βενιζελος. "Μαμα, εφτασα. Μην τρομαξεις, κουτσαινω λιγο, εκανα επεμβαση στο μηνισκο." Το προσωπο της μαμας μου οταν βγαινω στις αφιξεις ειναι γκριζο, ο μπαμπας μου εχει οψη αγχωμενη. Οταν με βλεπουν να πλησιαζω παιρνουν βαθεια αναπνοη ανακουφισης. "Γιατι δεν μας το ειπες?" "Η που θα παιρνατε ενα αεροπλανο η που δε θα κοιμοσασταν μεχρι να ερθω, καλυτερα ετσι".
Χαιρομαι που φτανω. Εχω μπροστα μου 6 βδομαδες. Να ξεκουτσαθω, να ξεκουραστω. Να τις περασω μαζι του.
.......................
Παρασκευη απογευμα θα με παραλαβει. Θα εγκατασταθω με τα συμπραγκαλα μου σπιτι του. Μισοξαπλωμενη στον καναπε, θα τον παρακολουθω να στρωνει τραπεζι στη βεραντα του. Η πολη ειναι ησυχη, κανει ζεστη, τα φυτα στο μπαλκονι του και ο πρασινος κηπος στον ακαλυπτο της πολυκατοικιας φρεσκοποτισμενα αναδιδουν μια αισθηση δροσιας. Θα φαμε σουσι στο φως των κεριων, με μια παγωμενη Grasovka και ενα μονο σοκολατακι στο τελος του δειπνου. Θα μαζεψει τα πιατα, θα τα πλυνει, θα κοιμηθουμε. Το επομενο πρωινο θα μου στρωσει το πρωινο στη βεραντα (ξυπναει παντα νωριτερα απο μενα). Θα με φροντιζει.
......................

Σαββατο βραδυ σε θερινο στα Εξαρχεια, λιγο μεσα απο την Αλεξανδρας. Η κυρια στην εισοδο (70κατι, μαλια φουσκωτα και καλοχτενισμενα, προσεγμενο απλο ντυσιμο) ανηκει στην παλια Αθηνα των μαυροασπρων ταινιων. Χαιρεται πολυ που τον βλεπει, τον αγκαλιαζει, μετα αγκαλιαζει και εμενα που δεν εχει ξαναδει. Οταν την χαιρεταμε βγαινοντας μετα την ταινια, του λεει συγχαρητηρια για το γουστο του. (Εγω φυσικα χαιρομαι αφανταστα, ο **νος γελαει αλλα κορδωνεται). Βαδιζοντας προς το αυτοκινητο, τον χαιρετα ενας κυριος με γυαλια, μεσοκοπο τον κοβω, ο ανδρας διπλα του ειναι κατα πολυ νεωτερος. Δε γνωρισες τον Δαλιανιδη, μου λεει.
....................

Τριτη γυριζω στους γονεις μου. Με τον Θ*κο στο αεροστατο, μετα τον αλητακο στην ιντριγκα, αυτος στο Dirty Ginger με εναν κολλητο του. Τεταρτη ξαναγυρναω σπιτι του. Τα πρωινα ξανακοιμαμαι αφου εχει φυγει για δουλεια μεχρι αργα, χαζευω τηλεοραση, διαβαζω περιοδικα και τα βιβλια της βιβλιοθηκης του, βγαινω για καφεδες με φιλους που δε το σκεφτονται να μου κανουν τον ταξιτζη (Ευη μου, πολυ πολυ πολυ σε ευχαριστω!).

Τα βραδια μας εναι κοινωνικα. Ενα τραπεζι σε μια ταρατσα του Ψυρρη με θεα την Ακροπολη και μια φοβερη αστακομακαροναδα. Οι οικοδεσποτες ειναι ενα γλυκο, ομορφο ζευγαρι, το μικρο διαμερισμα με την καταπληκτικη θεα φτιαγμενο στην καθε του λεπτομερεια με γουστο και μερακι. Καποια προσωπα γνωστα, δυο πρωην (του),ο καρδιακος φιλος του που εχω συμπαθησει ανεπιφυλακτα, ανθρωποι ενδιαφεροντες. Ενα αλλο βραδυ στον Κριθαμο, στο vinoterra, στον πρασινο λοφο, στην αλσουπολη, στο Μισουενιο. Γνωριζω κοσμο, με γνωριζει κοσμος, γνωριζει (πολυ λιγοτερο) κοσμο δικο μου.
..............
Ειναι εντονος, κοινωνικος, πληθωρικος ανθρωπος, απο αυτους που γεμιζουνε το χωρο με την παρουσια και την ενεργεια τους. Οταν εμφανιζομαι για πρωτη φορα στις παρεες του αισθανομαι πανω μου τα βλεμματα με προσμονη. Με επιδεικνυει. Δεν ειμαι ανθρωπος της παραστασης - σπανια. Κινητηρια δυναμη για μενα ειναι η αναγκη να καταλαβω τον αλλο, και μεσα απο εκει τον εαυτο μου. Αλλα κολυμπαω με ανεση στα περισσοτερα νερα. Καποιες στιγμες αναρωτιεμαι αν ξεπερναω τα κοινωνικα Αθηναικα ορια. Λεω σε εναν πολυ γνωστο φιλο του πως ειναι δυσκολος ανθρωπος, αντιλογω σε καποιον αλλο που η βαση της επιτυχιας του ειναι να κερδιζει τις αντιλογιες, ψυχαναλυω προσγειωτικα εναν τριτο που αυτοσαρκαζεται μεσα στην καταθλιψη του. Παρολα αυτα, η ισως ακριβως για αυτα, μου παραδιδονται- τους γοητευω? Σκεφτομαι πως καποιους απο οσους γνωριζω, ανετα θα επελεγα για φιλους μου . Οταν αντιστοιχα βρεθουμε με δικους μου ανθρωπους, ο **νος θα κανει το charm offensive - δηλαδη θα ειναι απλα ο πολυχρωμος, γεματος ενεργεια και ενταση εαυτος του. Τον εγκρινουνε με ενθουσιασμο, τον κατασυμπαθουνε.
Η βουλα της κοινωνικης αποδοχης του ζευγους μας με διασκεδαζει, με χαροποιει. Λιγακι με επαναστατει.
....................
Η Αθηνα ειναι μισοαδεια, ο καιρος καλος, ο κοσμος εχει γεμισει τις παραλιες οταν παμε μια βραδυνη βολτα στη Βαρκιζα.

Το Γκαζι (η φωτο απο τον αγαπημενο Asteroid) και τα θερινα σινεμα ειναι οπως παντα τιγκαρισμενα. Αν μισοκλεισω τα ματια, ολα ειναι καθησυχαστικα ομορφα και καλα οπως τα ξερω. Αλλα ζωντας την προσωπικη μου ιστορια, κραταω τα ματια μισανοιχτα. Καποιοι φιλοι εχουνε χασει τις δουλειες τους, ολοι εχουν υποστει περικοπες, τα πωλουνται και τα ενοικιαζονται ειναι πολυ περισσοτερα απο ποτε, τα μαγαζια που βλεπω να κλεινουνε πληθαινουν. Ο κοσμος ολος παει οπως μπορει διακοπες απο το αγχος της επιβιωσης και την καταθλιψη της απελπισιας με τη βεβαιοτητα πως θα τα ξαναβρει γυρνωντας τον Σεπτεμβριο.
....................
Με τις μερες αρχιζω και περπαταω ολο και πιο ευκολα. Ξεκολλαω απο τον καναπε του, κινουμαι προσεχτικα μεσα στο σπιτι του σαν τη (κουτση) γατα, αρχιζω να πλενω και να τακτοποιω τα πιατα στα ντουλαπια του, πιανω φιλιες και πινω καφε με την κυρια που του καθαριζει. Δουλευω ελαχιστα - ιντερνετ πιανω σε ενα μονο σημειο στην βεραντα του. Ψωνιζουμε μαζι στο σουπερμαρκετ, ψευτομαγειρευω να φαμε - κανει τοση ζεστη!- στρωνω καθε πρωι που σηκωνομαι το κρεβατι, τακτοποιω. Οι ρυθμοι μου εχουν γινει πολυ πιο αργοι. Αφηνομαι σε μια ζωη καθημερινη, και αυτο μου φαινεται τοσο περιεργο, οσο και ανακουφιστικο.
.........................
Σιγα σιγα βαδιζω με περισσοτερη ευκολια. Αμα βγαινουμε βραδυ αρχιζω να βαζω λιγο σχετικα χαμηλο τακουνακι, αλλα οταν περπαταμε μαζι εξακολουθω να κρεμιεμαι απο το μπρατσο του. Περιεργη η αισθηση. Εχω συνηθισει να περπαταω μονη μου και πολυ γρηγορα πανω στα ψηλα τακουνια μου, και δυσκολα αφηνομαι να με βοηθησουνε σε οτι. Καποιες - αρκετες - φορες αγχωνομαι, περασαμε μου φαινεται πολυ γρηγορα σε μια φαση ησυχη, χωρις ιδιαιτερες εξαρσεις. Προσπαθω να αντισταθω, να κανω το προγραμμα μου χωρις αυτον, αλλα σε ολες τις 6 βδομαδες βγαινουμε ο καθενας χωριστα με παρεες του και μετα εγω κοιμαμαι στους γονεις μου 4 η 5 μονο φορες. Του συνεφιαζω 2-3 φορες, αυτος με καθησυχαζει η μου διαμαρτυρεται και μετα (αναγνωριζω πως) ειναι πιο προσεκτικος. Αφηνομαι και χαλαρωνω.

Istanbul

Εχω ξυπνησει απο τις 4, μισοκοιμαμαι στο ταξι που με πηγαινει Heathrow. Μισοκοιμαμαι και στην διαρκεια της πτησης - τον τελευταιο 1.5 μηνα εχω κτυπησει τρελλους ρυθμους δουλειας (και 2 ταξιδια αστραπη, Κρακοβια για δουλεια, Αθηνα για να τον δω). Συναντιομαστε στο αεροδρομιο (εχει κουρεψει τα μαλια του κοντα, σα νεοσυλλεκτος). Η Πολη ομορφη μεσα στην αχνη ομιχλη, και οικεια. Στο ταξι μου κρατα το χερι. (Μου ελειψε). Το ξενοδοχειο που εχει κλεισει στο Cihangir ειναι δυο βηματα απο το σπιτι των παιδικων του χρονων, και απο το φιλικο σπιτι που με φιλοξενησε οταν πρωτοηρθα στην Πολη.
........................
Ειναι δυσκολη (για μενα) υποθεση η οικειοτητα. Παρατηρω τον εαυτο μου να γινεται διαδοχικα αμπωτις και παλιρροια. Καποια στιγμη θα μου παραπονεθει "παλι υψωσες τειχη". (Οσο πιο κοντα πλησιαζεις, τοσο πιο πολυ φοβαμαι).
............................

κατεβαινουμε με τα ποδια στον Βοσπορο, περναμε την πανω πλευρα της γεφυρας του Γαλατα, αγκαλιασμενοι κατω απο την ομπρελλα μου. Δεξια και αριστερα οι ψαραδες τυλιγμενοι μεσα στις νιτσεραδες τους εξακολουθουν να δολωματιζουν τα αγκιστρια τους κατω απο τη βροχη, με τα ψαρια αφθονα απλωμενα διπλα τους. Θα περασουμε απεναντι, στο Mısır Çarşısı.
Μπαχαρικα, βοτανα, τσαγια κι αφεψηματα λογιων λογιων, υφασματα διπλα σε γυαλικα και πολυχρωμα μπακιρια, κοσμος, αρωματα,θορυβος, ζωη . Δε μ'αφηνει απο το χερι, εχω κολλησει επανω του μεσα στον κοσμο. Αγοραζω(διαλεγουμε μαζι) κατι πολυχρωμες μαξιλαρες, αυτος ψωνιζει φρεσκοαλεσμενο καφε (μυριζει ολο το τετραγωνο), παιρνει ενα απιθανο μαστιχωτο τυρι, Ερζερουμ λεγεται, για εκεινον και για μενα. Βρισκει το παλιο μαγαζι του πατερα του, οι διπλανοι καταστηματαρχες τον αναγνωριζουνε, ενθουσιαζονται, τον αγκαλιαζουνε και τον φιλανε. Μου κραταει σφικτα το χερι, εδω ειναι το παρελθον του, αλλα το χερι του κρατα το παρον του.
................

Περναμε τη γεφυρα απο την κατω πλευρα. Αριστερα μας πετιουνται ξαφνικα απο το νερο ψαρια που εκσφενδονιζονται με ταχυτητα προς τον ουρανο με ανοιχτα τα στοματα - αναποδη βουτια σκεφτομαι αφηρημενη, μετα θυμαμαι τους ψαραδες και τα αγκιστρια τους. Δεξια μας τα μαγαζια με τους ναργιλεδες εχουνε τα πιο απιστευτα χρωματιστα φλουο καθισματα. Η βροχη εξακολουθει, νοιωθω σα να βρισκομαι μεσα σε ονειρο.
...............
Μας κτυπαει η μυρωδια απο ψητα καλαμποκια, ψαρια,αυτη η πολη ειναι γεματη φαγητο σε καθε βημα. Πειναμε. Θα ψαξουμε να βρουμε την εισοδο της ταβερνας, που ειναι σχεδον κρυμμενη σε εναν παραδρομακο πισω απο την οχθη.Το TARİHİ KARAKÖY BALIKÇISI ανοιγει στις 7, εμεις εχουμε φτασει στις 6 και κατι, αλλα θα μας σερβιρουνε. Οσο πεφτει το φως της ημερας, τα φωτα της ταβερνας δυναμωνουνε, πολυ διακριτικα. Η θεα ειναι διαμετρικα απροσκοπτη πανω απο το Βοσπορο, σα να ειμαστε κρεμασμενοι απο τον ουρανο μεσα σε αεροστατο. Ψαρια ολοφρεσκα και ρακι, μεθαω λιγακι.
Θα καταληξουμε σε ενα υπογειο ταβερνοζαχαροπλαστειο διπλα στο ξενοδοχειο μας, μετα το ψαρι θελω γλυκο, και θελω να δουμε εναν φιλο μου. Θα μοιραστουμε οι τρεις μας 4 γλυκα, θελω κι αλλο αλλα κρατιεμαι. Ο Φελιπ Φελοπ θα τον κατασυμπαθησει (πρωτη φορα που εγκρινει, και δεν ανησυχει). Μετα απο ενα γρηγορο ποτο στο διπλανο μπαρακι, γυρναμε στο ξενοδοχειο, πεφτουμε πανω στους δικους του φιλους.
.......................
Το Σαββατο δεν καταλαβαινω πως περναει, απο βολτα και ψωνια (παιρνει ενα ταβλι για δωρο, πινω ενα χυμο ροδι) στο Taksim, με ταξι στο Pierre Loti Cafe (η θεα απιστευτη πανω απο την πολη, αλλα εδω ειμαστε στην Ασια), με τελεφερικ και μετα καραβακι να φαμε στο Mahdi Restaurant με φιλους, συντομο υπνο, καφε και ρυζογαλο απεναντι απο το ξενοδοχειο, περπατημα με τα πληθη στην İstiklal (η πολυκοσμια θυμιζει κεντρο νησιου τον δεκαπενταυγουστο), κεφτεδες και κρεμα σοκολατα στο Saray (τα μισα τραπεζια ειναι Ελληνες που καταβροχθιζουν κιουνεφε), στο λομπυ του ανακαινισμενου Μαρμαρα Περα, ποτο στο τουνελ, και μετα μεχρι αργα (?νωρις?) ποτο με μουσικη υπνωτικα μπιτατη στο διπλανο καφεμπαρ του ξενοδοχειου.
.......

Κυριακη πρωι, παρατηρω την κινηση στο Κερατειο και στο Βοσπορο απο το μπαλκονι του 5 kat cafe. Μονη μου - χρειαζομαι να ανασυγκροτηθω, θα τον ξαναβρω αργοτερα. Αμπωτις και παλιρροια. Κλαιω με λυγμους στο αεροδρομιο το βραδυ περπατωντας προς την πυλη μου. Και μετα (πολυ, πολυ μετα), χαλαρωνω.
...............
Ειναι περιεργη η αισθηση του να ζεις σε μικρα, εντονα κομματακια χρονου, με εκπληκτικες εναλλαγες. Αλλα, αυτη ειναι η ζωη μου. Εδω εχει ηλιο, με χρυσοκοκκινα χρωματα φθινοπωρου στο παρκο, και κανει κρυο. Προβλεπουνε εναν ιδιαιτερα κρυο φετινο χειμωνα,εχουνε ερθει νωριτερα καποια πουλια απο τη Σιβηρια, κι εχουνε καρπισει νωριτερα καποια berries που δε θυμαμαι πως τα λενε. Η δουλεια ειναι απιστευτα πολλη και πιεστικη . κουραζομαι, αλλα δεν παραπονιεμαι. Εχω ξεκλεψει μια ωρα πολυτιμου χρονου για να τα γραψω αυτα. (για να τα θυμαμαι). εχω παρει ηδη το δωρο του (εχει γενεθλια). και ετοιμαζομαι για το επομενο ταξιδι, ακριβως σε 2 βδομαδες.

Καλο φθινοπωροχειμωνα να εχουμε.

:-)))

C U SEPTEMBER!

το κουτσο

Οταν ημουνα μικρη, καθολου δεν συμπαθουσα τα παιχνιδια που απαιτουσαν συντονισμο κινησεων. Λαστιχο, μηλα, κουτσο. Ψηλωνα γρηγορα, ημουν ατσουμπαλο μικρο. Προχθες, μετα την επεμβαση, οταν ο φυσιοθεραπευτης προσπαθουσε να μου δειξει μαζι με το νοσοκομο πως να ανεβοκατεβαινω τις σκαλες με τις πατεριτσες, ξαναθυμηθηκα τα παιδικα μου. Απο τη μια, μου ηταν απλα αδυνατο να συντονισω τις κινησεις μου, απο την αλλη, αυτο δεν με εκανε να επιβραδυνω τους ρυθμους. Πιο αργα ! μου ελεγε ο φυσιοθεραπευτης, - και κυτταζε λιγο που ακουμπας τη πατεριτσα. Ο νοσοκομος ειχε ξεκαρδιστει, αλλα καλου κακου δεν αφηνε τη μεση μου, μη τους σωριαστω. Υποσχεθηκα οτι δεν θα αποτολμησω σκαλες μονη μου. Ηρθε και με παρελαβε η Maiti - να'ναι καλα η κοπελλα, γιατι μετα απο γενικη αναισθησια δε σε αφηνουν να φυγεις χωρις συνοδεια - και αμα εφτασα σπιτι, ειπα ενα μεγαλο ουφ!

Τελικα τα πραγματα ειναι πολυ καλυτερα απ'οτι τα φοβομουνα (ενδεχομενως και γιατι απο τα παυσιπονα που μου εδωσαν και ανελιπως καταπινω, ειμαι συνεχεια σε φαση "γεια μας"). Περπαταω σχετικα ανετα (νταξ, σουρνοντας το ποδι, αλλα παλι καλα!), δεν ποναω, και το βραδυ κοιμαμαι σαν πουλακι μαστουρωμενο.

Ο καλος μου αναπροσαρμοζει προγραμματα καλοκαιρινων διακοπων - τα ραμματα θα βγουν μεση της επομενης εβδομαδας, μεχρι τοτε τουλαχιστον θταξιδακια γιοκ. Ο Κομποθτας, ο Θ*ακος, η κολλητουλα, η Κ*να πηραν να διαπιστωσουν οτι ναι, επεζησα (ειχα κλαυτει αρκετα στο τηλεφωνο, μη χασω ευκαιρεια). Το μωρο δηλωσε απογοητευμενο που θα ερθω Αθηνα χωρις γυψο (μα να μη προλαβει μου γραψει κανενα μηνυματακι με μαρκαδορο) και χωρις πατεριτσες (wow! how cool is that!), αλλα και πολυ ευτυχισμενο που δεν πεθανα στην διαρκεια της επεμβασης, δεν θα αντεχε να χασει ακομα ενα αγαπημενο προσωπο. Η Φλ περασε νε με δει χθες, με 2 σοκολατες Ιον αμυγδαλου, και δυο ελληνικα περιοδικα (αυτη ειναι φιλη, ε?)! Η Μ και η Φι θα ερθουν σημερα, λιγο αργοτερα.

Ολα καλα! :-)

Σαβατο πρωι

Εχω πιει τον καφε μου, καθομαι στο λαπτοπ με τη μπαλκονοπορτα ανοιχτη, και χαζευω. Ηταν μια εβδομαδα απιστευτης εντασης και κουρασης. Πολλες κλινικες - προσπαθω να αναπληρωσω καποιες απο αυτες που θα χαθουν με την αναρρωτικη - πολλοι αρρωστοι, πολλα προβληματα (δικα τους) που πρεπει να λυσω. Πολλα ευχαριστω, πολλες ευχες,bonus points για τον παραδεισο. Πολυ δικο κμου ξοδεμα, ψυχικη εξαντληση. Ηδη ειμαι πιεσμενη αυτο τον καιρο, αισθανομαι τις αντοχες μου να εξαντλουνται. Πιανω τον ευατο μου σε καποια ορια που - απο πειρα- ξερω πως δεν πρεπει να ξεπερασω. Δεν με παιρνει να βρεθω να βυθιζομαι στα δικα μου μαυρα, σκοτεινα νερα. Δεν εχω χρονο για να βγαλω τον εαυτο μου στην επιφανεια αν αυτο συμβει τωρα. Προσπαθω να συνελθω.

Ο καιρος ειναι συνεχομενα καλοκαιρινος εδω και πολλες μερες - δεν μπορει να αντιληφθεικανενας Ελληνας που δεν εχει ζησει για καιρο στην Αγγλια ποσο καταπληκτικα ασυνηθιστο ειναι αυτο- και με βαζει σε διαθεση διακοπων. Ας το παραδεχτω - ειμαι σε διαθεση και σε αναγκη διακοπων εδω και πολυ πολυ καιρο τωρα, ακομα και απο οταν ο καιρος ηταν μουντος και σκοτεινος. Φοραω αρωμα Harajuku Lovers G.
Το μπουκαλλακι με το ξανθο κοριτσακι μου φτιαχνει το κεφι καθε φορα που το βλεπω στο ραφακι του μπανιου, η μυρωδια τροπικης καρυδας επανω μου μου θυμιζι τα παιδικα μου καλοκαιρια, με τη μαμα μου να με κυνηγαει να βαλω αντηλιακο. Τοτε που επαιρνα αποχρωση σοκολατας γαλακτος, οπως ελεγε η γιαγια μου. Το φορεμα μου, ασπρο με μαυρο ρελι στο πλαι και στη μεση και με μαυρες λεπτες τιραντες ειναι λιγο πιο κολλητο επανω μου φετος απο οτι το θυμαμαι περυσι. Αλλα σκεφτομαι πως η που αυτο θα ανοιξει, η που εγω θα αδυνατισω.Εχω φορεσει και τις καινουριες μου χρυσολευκες Havaiana, με το σηματακι Happiness στο δεξι λουρακι του δεξιου ποδιου. Η πανεμορφη μαυρουλα που μου τις εκανε customised χθες στο Selfridges μου επιασε την κουβεντα, "I will pray for you" μου ειπε (της ειπα για την επεμβαση στο γονατο). Με συγκινει η τυχαιοα καλοσυνη αγνωστων ανθρωπων.
Πηρα μια μεγαλη Samsonite, να χωρεσει τη ζωη μου για τις 7 καλοκαιρινες βδομαδες. Φυσικα, σε shocking pink. (θα με κυκλοφορησεις με ροζ βαλιτσα στα αεροδρομια?" "Μου αρεσουν πολυ οι περιεργες βαλιτσες").
Πηρα 3 βιβλια απο το Amazon, μασκες για τα μαλλια μου για μετα τον ηλιο, δωρακια - μαμα, μπαμπας, θεια. Το δικο του δωρο τυλιχθηκε σε hand made marbled paper που εχει αποχρωσεις μωβ, πορτοκαλι και ροζ, δεμενο με μωβ και πορτοκαλι σπαγγο.

Ακομα λιγες μερες, να θυμαμαι να κολυμπαω και να κραταω το κεφαλι μου εξω απο τα νερα. Να μην πανικοβαλλομαι που καταπινω νερο που και που. Λιγο κολυμπι ακομα, και θα τα καταφερω, ελπιζω...

Σαββατο.
It's official, summer has arrived in London! Φορεμα με τιραντακια, ανοιχτα πεδιλα, μαυρα γυαλια - αυτονοητη ενδυμασια τετοιο καιρο στην Ελλαδα, αλλα οχι απαραιτητα εδω.(Η Ευη ενδεχομενα θα υποσημειωνε οτι το συμπαν, οσον αφορα τον καιρο, εχει συνομωτησει υπερ μου). Πηγαινω με τα ποδια στο Waitrose του Brunswick Centre, να παραλαβω διαφορα ψαροειδη που εχω παραγγελει να του μαγειρεψω (ερχεται αυριο). Περνωντας απο το παρκο του Coram's field, βλεπω πως το νηπιαγωγειο της περιοχης εχει στησει summer fair. Αναμεσα στα περιπτερα με τα σπιτικα γλυκα, τα περιεργα σαπουνακια και τα φυτικα καλλυντικα, υπαρχει ενα καρουσελ γεματο αλλαλαζοντα πιτσιρικια, και πανω στο γρασιδι περιφερονται ασκοπα αρκετες γυναικες ντυμενες με ρουχα εποχης της Jane Austen.
Στο wine section του σουπερμαρκετ, οι τρεις νεαροι σκιζονται να μου βρουν Prosecco (λεω να φτιαξω και Bellini). Στο σπιτι, οταν ανοιξω τη σακουλα με τα ψαρικα παρατηρω οτι ο μικρος αστακος που προπαρηγγειλα ειναι μαλλον μωρο- δεν εχω ξαναδει μικροτερο! Παρ'ολα αυτα, κανω αρκετη ωρα για να τον σπασω (οχι, αστακο δεν εχω ξαναμαγειρεψει, και τον εχω φαει μονο καθαρισμενο), αλλα νικαω εγω και οχι ο αστακος. Η μαγειρικη προετοιμασια για την επομενη μου παιρνει 3 ωρες. Σκεφτομαι οτι δεν το κανω για να τον εντυπωσιασω, αν και ελπιζω πως θα του αρεσουν καποια απο αυτα που ετοιμαζω. Δεν ειμαι της μαγειρικης, ασε που αυτος ειναι -μαλλον- ηδη captive audience. Αλλα η διαδικασια της μαγειρικης - που δεν δεν τη θεωρω καλλιτεχνια- δεν ειναι σιγουρα μια μορφη επικοινωνιας, λιγο σα να φτιαχνεις μαγικα φιλτρα για συγκεκριμενο παραληπτη, σα να βαζεις το συναισθημα σου σε μια βρωσιμη μορφη? Αυτο ακριβως θελω να κανω, στον ανθρωπο που μου ετοιμαζε πρωινο, ενιοτε και βραδινο, ολες τις μερες που εμεινα στο σπιτι του.

Κυριακη.
Ξυπναω, προμηνυεται η πιο ζεστη μεχρι στιγμης μερα στο Λονδινο. Αποφασιζω να αναψω φουρνο τωρα το πρωι, να μη πολυζεσταθει το σπιτι. Ο φουρνος σβηνει μονος στα 10 λεπτα, παθαινω πανικο οτι θα πεταξω οτι εφτιαξα αφαγωτο, οι φιλοσοφιες μου περι μαγειρικης πανε περιπατο και αχρηστη με ανεβαζω γκαντεμα με κατεβαζω, αρχιζω να σκεφτομαι οτι θα χρειαστει να φωναξω τον ηελκτρολογο εκτακτα κυριακατικα, αλλα σε λιγη ωρα ο φουρνος ξανααναβει. Ουφ!
Τον υποδεχομαι με παγωμενο Bellini (4 μερη Prosecco, 1 μερος ροδακινο πολτοποιημενο και περασμενο απο σιτα).
(Μου ελειψε)(Κι εγω σε αυτον)(μου εφερε 2 δωρα, το 3ο θα το παρω στην Αθηνα).
Μετα απο αρκετες ωρες, θα βγαλω να φαμε. Κριθαροτο αστακου (αυτοσχεδιασμος απο 3 διαφορετικες συνταγες) (το τσακισε), μυδια αχνιστα σαλονικωτικα ( παρομοιως), ψητο καλαμαρι γεμιστο με φετα και πιπερια, μανιταρια γεμιστα με μπεσαμελ και καβουροψιχα (δεν πολυτρωει τη μπεσαμελ), brusceta (φυσικα με ψωμι Poilane) με ντοματα, και το τουρκικο ρακι. Για γλυκο, κρεμα λεμονι (που εφαγα εγω). Αργα το απογευματοβραδο, βγηκαμε βολτα, στα στενα του market στο Angel, μετα στο καναλι - του θυμισε Αμβουργο και Αμστερνταμ. Pims και μπυρα στο Narrow boat, την pub που ειναι πανω στο νερο. Τον ανεβασα στην ταρατσα της πολυκατοικιας, να δει τη θεα. O καιρος ειναι καλος, το σκηνικο ειναι βγαλμενο απο ταινια.

Δευτερα.
Με το που ξυπναω, 1. μου αρχιζει περιοδος, 2. καιω το ματι μου βαζοντας το φακο μου γιατι τον εβαλα σε λαθος θηκη και το οξυζενε δεν εχει εξουδετερωθει, 3. σπαω τη σαπουνοθηκη στο μπανιο προσπαθωντας να ριξω νερο στο καμενο μου ματι. Βαζω τα κλαματα στην αγκαλια του, αναρωτιομαstε ποιος μας εκανε το ματι, με παρηγορει οτι αφου κατι εσπασε, το ματι περασε (αμ δε, την αλλη μερα τσακισα το παραμικρο δακτυλακι του δεξιου ποδιου, εχω μια ωραιοτατη διακοσμητικη μελανια κατω απο το λουρι του κομψου μου πεδιλου). Φευγω για δουλεια μεσα στα νευρα, θαθελα να περασω τη μερα μου μαζι του, δε μπορουσε κι αυτος να ερθει Σαβατο. Fastforward (μια μερα με πολυ δουλεια γμτ). Το βραδυ μας βρισκει να περπαταμε στο ποταμι, απο το Oxo Tower. Του αρεσει το μπαρ στον 8ο, αλλα θελει να κατσουμε καπου οπυ να βλεπουμε και το νερο του ποταμιου και οχι μονο τις κορυφογραμμες των κτριριων. Θα περπατησουμε και θα μπουμε μεσα στο Borough market, που λατρευω.
Χαζευει την παλια αγορα, τα περισσοτερα μαγαζακια ειναι βεβαια κλειστα, εκτος απο τα μπαρ και τα φαγαδικα, που ειναι γεματα αραχτο κοσμο που εχει ερθει μετα τη δουλεια. Θαθελα να τον φερω οταν εχει το market, ειναι τελεια για τσιμπολογημα. Μετα απο αρκετο περπατημα, φτανουμε στο Hay's Galleria (London Bridge),πινουμε μπυρα (αυτος) και κρασι (εγω) στο γωνιακο Horniman, διπλα στο ποταμι. Το φως του καλοκαιρινου δειλινου πανω απο το ποταμι ειναι ενα σκουρο γαλαζιο, παρομοιο με το χρωμα πανω απο τη Θαλασσα της Θεσσαλονικης, Ιουνιο μηνα, βραδακι γυρω στις 8. Το φως της ημερας εδω δε μπορει να συγκριθει με της Ελλαδας. Αλλα, τα καλοκαιρινα βραδια εδω ειναι σιγουρα καλυτερα απο τις μερες μας. Θα περπατησουμε αρκετα ξανα αφου εχει σουρουπωσει μεσα απο τα μεσαιωνικα στενα του Shad Thames της Tower Bridge και μεχρι το Design museum.

Τριτη.
Περναω τη μερα τσιτωμενη (πολλη δουλεια, θελω να φυγω). Θα βρεθουμε Belsize Park, θελει να φαμε burger, τον παω σε μια αλυσιδα που εχει τραπεζακια εξω, το GBC . Θα κατηφορισουμε τον δρομο μεχρι την Chalk Farm, μπαινοβγαινονατς στα πρασινα δρομακια και 1-2 ομορφα αγγλικα pubs της διαδρομης (τσεκαρει στην οθονη την εξελιξη του αγωνα). Παγωτο στο Marine Ice, ισως την καλυτερη ιταλικη τζελλατερια του Λονδινου. Ρωταω τι ειναι το γαλαζιο παγωτο, bubblegum μου λεει ο υπαλληλος, βαζει τα γελια με την εκφραση μου και μου προσφερει να δοκιμασω. Παιρνω κρεμα φουντουκι, κρεμα maple sirop and pecan,και ζεστη σοκολατα απο πανω, παιρνει μαυρη σοκολατα. Περναμε πισω απο το RoundHouse, τον ανεβαζω μεσα απο τη Regent's park, με τα γραφικα μαγαζια/φαγαδικα/κλπ (εδω ειναι η περιφημε Λεμονια, απεναντι το Λιμανι, εδω φημολογειτεαι πως τρωνε τα μεσημερια η Sadie, Stella και λοιπος γκλαμ συρφετος) μεχρι τις παρυφες Primrose Hill. Τελικα θα καθησουμε για ενα ποτο στο Pembroke Castle. Αργοτερα, θα κατηφορησουμε προς Camden town. Τα μαγαζακια της παλιας αγορας (1854 γραφει η ταμπελλα) στο Camden Stables εχουν κλεισει, τα στενα καλντεριμια εινα μισοερημα, καποιες παρεες αραζουνε στις μαξιλλαρες των υπαιθριων φαγαδικων, τα παιδια των κλαμπς δεν εχουνε αρχισει ακομα να φτιαχνουνε ουρες εξω απο τα μουσικαδικα. Η περιοχη μου θυμιζει σουκ, στην σουρεαλλιστικη εκδοχη του, οι φατσουλες γυρω τριγυρω εχουν ενδιαφερον - 20αρια, εναλλακτικα τυπακια, καποια ομορφουλικα, καποια ηδη καμμενα. Η pub της γωνιας πανω στο καναλι της Camden Lock (αγαπημενο μερος) εχει ηδη μουσικη μπιτατη. Μεχρι το σταθμο, χαζευουμε τις περιεργες γλυπτες προμετωπιδες των καταστηματων, εμβληματικο σημα της περιοχης. Πονανε τα ποδια μας απο το περπατημα. Του εδειξα ενα Λονδινο που δεν ηξερε, και που του αρεσε.
(ελπιζω αυτο που ειδες να σε κανει να ξαναρθεις) (δεν ειναι για αυτο ομως που θα ξαναρθω..).

Τεταρτη.
Αυριο αυτος γυρναει Αθηνα, εγω πηγιανω για ομιλια Εδιμβουργο. Υποσχεθηκα σημερα να μην εχει τοσο περπατημα. Θα βρεθω σε λιγο για ενα ποτο στο patio του Sanderson με μια φιλη που εχει φυγει και ζει στην Κοπεγχαγη, θα περασει λιγο πιο αργα να με παρει. Ισως περασουμε για ενα τελευταιο εσπρεσσο στο Bar Italia.

Σε 3 βδομαδες θα ερθω εκει, και θα κουτσαινω (η επεμβαση στο μηνισκο, remember?). Οι διαδρομες που καναμε εδω αντανακλουν καποιες συναισθηματικες διαδρομες δικες μου - ποσο μπορω να αφεθω συναισθηματικα, να πλησιαστω με εναν ανθρωπο, τον συγκεκριμενο? (αφεσου μωρη, αναφωνει εν χορω η πλειοψηφια ενδεχομενως των αναγνωστων). Αγχος, εκνευρισμος τις ωρες που ειμαι μονη/δουλευω, μετα ολα λυνονται - με μαγικους τροπους. Συναισθηματικα, ειμαι λιγο αμπωτις/παλλιροια.

Ουφ! Τα'πα, ξεσκασα. Φτου ξελευτερια! :-)

αρε δντ που μου χρειαζεται...

Οι καιροι ειναι χαλεποι, διοτι δει δη χρηματων ω ανδρες (και γυναικες) Αθηναιοι, οτι ανευ τουτων, ουδεν μελλει γενεσθαι των δεοντων (ναι, ημανε καλη ΚΑΙ στα αρχαια, το σπασικλακι), ασε που ενα αγχος πεισιθανατιο (αυτο, ουτε εγω το καταλαβα) και ενας τρελλος ψυχαναγκασμος με κανουνε να τσεκαρω ανα 10λεπτο μηπως πεφτει ο ουρανος στο κεφαλι μου (διοτι τα Αστεριξ τα τσακιζα στο γονατο σε νεωτερες ηιλικιες). Για να το πω πιο απλα, ειμαι (μαλλον) καλα, και αυτο μου δημιουργει τερααααστιο αγχος. Και για να μην χρειαστει να επεξηγησω τι πως και γιατι, το υπολοιπο του ποστ εζηλωσε δοξα στηλης καταναλωτικης, lifestyle, προ ΔΝΤ. male readers, you may wish to look away nbow. Λοιπον, εχουμε και λεμε, τις τελευταιες 10-15-30 μερες πηρα:

- 4 ποτηρια ψηλα, λεπτα, απεριττα, με χοντρο πατο, φτιαγμενα στο χερι, μαρκας LSA. Για να σερβιρω ουζο με πολλα παγακια. Τα ποτηρια μου μου μοιαζουν (οι καλοπροααιρετοι, μπορουν να παρατηρησουν πως αυτο συμβαινει επειδη ειμαι ψηλη και -γκουχ!- λεπτη, οι κακοπροαιρετοι , λογω του στρογγυλου και ερμ ευμεγεθους πατου που διαθετω.)

- 1 μπουκαλι Tekirdağ Rakısı. που ο Τουρκαλας στο γωνιακο μου ορκιστηκε πως αμα δεν μου αρεσει, θα δεχτει να παρει πισω τη φιαλη και να μου επιστρεψει τα λεφτα. 18 λιρια (αουτς?). Ο καλος μου μου λεει πως ειναι πολυ καλη η μαρκα, και μια για αυτον ετσι και αλλοιως προοριζεται, διοτι εγω το πολυ που πινω η ξενερωταρα, ευελπιστω πως δεν θα χρειαστει να διαπραγματευτω την επιστροφη της φιαλης.

- Απο το Zara Home κατι μπουκαλακια μπανιου που θυμιζουν αντικε μπουκαλια φαρμακειου. Κουκλια, και φτηνα, αλλα η αντλια του ενος ειναι προβληματικη και τα παιρνω λιγο.(η φωτο ειναι αλλης σειρας, το δικο μου γραφει επανω droguerie francaise αλλα δεν βρηκα εικονα).

Μια λελουδιαστη κινεζικη παπλωματοθηκη! by PiP(συνηθως ειμαι του λιτου και απεριττου, αλλα εδω μου ξεφυγε λιγουλακι)(η σχεδιαστρια ειναι παντως Ολλανδεζα) και aqua σεντονια απο το designers guild - να φτιαξει καλοκαιρινη διαθεση, γιατι ο καιρος δεν ειναι να τον εμπιστευεσαι!

- ενα αυτοκολλητο τοιχου, που το κολλησα στο στορ της κρεβατοκαμαρας (μου πηρε 4 ωρες γμτμ της αχρηστης, ασε που χρησιμοποιησα κολλα να κολλησω τα μικρουλια κομματακια) - και το βρισκω πολυ ονειρικο.
Βεβαια, το αποτελεσμα ειναι καπως διαφορετικο απο τη φωτο (αυτες οι απιστευτα μικρες λεπτομερειες ειναι θανατος αμα προσπαθεις να τις κολλησεις, και εγω δεν εχω πολυ υπεμονη, και καθολου επιδεξιοτητα), αλλα λιγο η μυωπια μου, λιγο οτι ετσι κι αλλοιως το βλεπω με λιγοστο φως, λιγο η ικανοτητα μου να συμπληρωνω με ονειρο αυτα που δεν βλεπω, η εικονα της πολης με τους ουρανοξυστες που αντικατοπτριζεται στα δεντρα της ζουγκλας ειναι σαν εικονα ενας πολυ ταιριαστος προθαλαμος για τα ονειρα μου. (η φωτο απο το website
http://www.supernice.co.uk/product.php/335/0/stone-jungle--black-/e46d7e9a337bc1fbc6cca8a46a9be664

- Τελος, το ψυγειο μου θα πρεπει να αισθανεται καποια ανησυχια για την ξαφνικη μεταστροφη των διαιτητικων μου συνηθειων, γιατι εκτος απο κατι γκουρμε μουσταρδες, μαρμελαδες St Dalfour, καπαρες και καπαροφυλλα, ειδε μετα απο καιρο και διαφορα τυρια και ζαμπονοειδη FULL FAT!!! (και μονο που το γραφω γεμιζω τυψεις.) (τα παγωτα δεν τα αναφερω. εκει οι παραβασεις της διαιτας ειναι, δυστυχως, μονιμες - well, nobody is perfect).

Αυτα. (Πηρα και δυο κουτσικα γλυκυυυυτατα φορεματακια και δυο μπιζουτενια κοκκαλακια για την αλογοουρα μου απο τας εκπτωσεις, αλλα λεω να μην το κανω θεμα).

Αυτα. Περαν της πτωχευσεως και του δικαστικου κλητηρα (καλα, χοντρουπερβαλλω λιγουλακι) περιμενω να δω αν και ποτε ο ουρανος θα πεσει στο κεφαλι μου.
:-)))