Istanbul

Εχω ξυπνησει απο τις 4, μισοκοιμαμαι στο ταξι που με πηγαινει Heathrow. Μισοκοιμαμαι και στην διαρκεια της πτησης - τον τελευταιο 1.5 μηνα εχω κτυπησει τρελλους ρυθμους δουλειας (και 2 ταξιδια αστραπη, Κρακοβια για δουλεια, Αθηνα για να τον δω). Συναντιομαστε στο αεροδρομιο (εχει κουρεψει τα μαλια του κοντα, σα νεοσυλλεκτος). Η Πολη ομορφη μεσα στην αχνη ομιχλη, και οικεια. Στο ταξι μου κρατα το χερι. (Μου ελειψε). Το ξενοδοχειο που εχει κλεισει στο Cihangir ειναι δυο βηματα απο το σπιτι των παιδικων του χρονων, και απο το φιλικο σπιτι που με φιλοξενησε οταν πρωτοηρθα στην Πολη.
........................
Ειναι δυσκολη (για μενα) υποθεση η οικειοτητα. Παρατηρω τον εαυτο μου να γινεται διαδοχικα αμπωτις και παλιρροια. Καποια στιγμη θα μου παραπονεθει "παλι υψωσες τειχη". (Οσο πιο κοντα πλησιαζεις, τοσο πιο πολυ φοβαμαι).
............................

κατεβαινουμε με τα ποδια στον Βοσπορο, περναμε την πανω πλευρα της γεφυρας του Γαλατα, αγκαλιασμενοι κατω απο την ομπρελλα μου. Δεξια και αριστερα οι ψαραδες τυλιγμενοι μεσα στις νιτσεραδες τους εξακολουθουν να δολωματιζουν τα αγκιστρια τους κατω απο τη βροχη, με τα ψαρια αφθονα απλωμενα διπλα τους. Θα περασουμε απεναντι, στο Mısır Çarşısı.
Μπαχαρικα, βοτανα, τσαγια κι αφεψηματα λογιων λογιων, υφασματα διπλα σε γυαλικα και πολυχρωμα μπακιρια, κοσμος, αρωματα,θορυβος, ζωη . Δε μ'αφηνει απο το χερι, εχω κολλησει επανω του μεσα στον κοσμο. Αγοραζω(διαλεγουμε μαζι) κατι πολυχρωμες μαξιλαρες, αυτος ψωνιζει φρεσκοαλεσμενο καφε (μυριζει ολο το τετραγωνο), παιρνει ενα απιθανο μαστιχωτο τυρι, Ερζερουμ λεγεται, για εκεινον και για μενα. Βρισκει το παλιο μαγαζι του πατερα του, οι διπλανοι καταστηματαρχες τον αναγνωριζουνε, ενθουσιαζονται, τον αγκαλιαζουνε και τον φιλανε. Μου κραταει σφικτα το χερι, εδω ειναι το παρελθον του, αλλα το χερι του κρατα το παρον του.
................

Περναμε τη γεφυρα απο την κατω πλευρα. Αριστερα μας πετιουνται ξαφνικα απο το νερο ψαρια που εκσφενδονιζονται με ταχυτητα προς τον ουρανο με ανοιχτα τα στοματα - αναποδη βουτια σκεφτομαι αφηρημενη, μετα θυμαμαι τους ψαραδες και τα αγκιστρια τους. Δεξια μας τα μαγαζια με τους ναργιλεδες εχουνε τα πιο απιστευτα χρωματιστα φλουο καθισματα. Η βροχη εξακολουθει, νοιωθω σα να βρισκομαι μεσα σε ονειρο.
...............
Μας κτυπαει η μυρωδια απο ψητα καλαμποκια, ψαρια,αυτη η πολη ειναι γεματη φαγητο σε καθε βημα. Πειναμε. Θα ψαξουμε να βρουμε την εισοδο της ταβερνας, που ειναι σχεδον κρυμμενη σε εναν παραδρομακο πισω απο την οχθη.Το TARİHİ KARAKÖY BALIKÇISI ανοιγει στις 7, εμεις εχουμε φτασει στις 6 και κατι, αλλα θα μας σερβιρουνε. Οσο πεφτει το φως της ημερας, τα φωτα της ταβερνας δυναμωνουνε, πολυ διακριτικα. Η θεα ειναι διαμετρικα απροσκοπτη πανω απο το Βοσπορο, σα να ειμαστε κρεμασμενοι απο τον ουρανο μεσα σε αεροστατο. Ψαρια ολοφρεσκα και ρακι, μεθαω λιγακι.
Θα καταληξουμε σε ενα υπογειο ταβερνοζαχαροπλαστειο διπλα στο ξενοδοχειο μας, μετα το ψαρι θελω γλυκο, και θελω να δουμε εναν φιλο μου. Θα μοιραστουμε οι τρεις μας 4 γλυκα, θελω κι αλλο αλλα κρατιεμαι. Ο Φελιπ Φελοπ θα τον κατασυμπαθησει (πρωτη φορα που εγκρινει, και δεν ανησυχει). Μετα απο ενα γρηγορο ποτο στο διπλανο μπαρακι, γυρναμε στο ξενοδοχειο, πεφτουμε πανω στους δικους του φιλους.
.......................
Το Σαββατο δεν καταλαβαινω πως περναει, απο βολτα και ψωνια (παιρνει ενα ταβλι για δωρο, πινω ενα χυμο ροδι) στο Taksim, με ταξι στο Pierre Loti Cafe (η θεα απιστευτη πανω απο την πολη, αλλα εδω ειμαστε στην Ασια), με τελεφερικ και μετα καραβακι να φαμε στο Mahdi Restaurant με φιλους, συντομο υπνο, καφε και ρυζογαλο απεναντι απο το ξενοδοχειο, περπατημα με τα πληθη στην İstiklal (η πολυκοσμια θυμιζει κεντρο νησιου τον δεκαπενταυγουστο), κεφτεδες και κρεμα σοκολατα στο Saray (τα μισα τραπεζια ειναι Ελληνες που καταβροχθιζουν κιουνεφε), στο λομπυ του ανακαινισμενου Μαρμαρα Περα, ποτο στο τουνελ, και μετα μεχρι αργα (?νωρις?) ποτο με μουσικη υπνωτικα μπιτατη στο διπλανο καφεμπαρ του ξενοδοχειου.
.......

Κυριακη πρωι, παρατηρω την κινηση στο Κερατειο και στο Βοσπορο απο το μπαλκονι του 5 kat cafe. Μονη μου - χρειαζομαι να ανασυγκροτηθω, θα τον ξαναβρω αργοτερα. Αμπωτις και παλιρροια. Κλαιω με λυγμους στο αεροδρομιο το βραδυ περπατωντας προς την πυλη μου. Και μετα (πολυ, πολυ μετα), χαλαρωνω.
...............
Ειναι περιεργη η αισθηση του να ζεις σε μικρα, εντονα κομματακια χρονου, με εκπληκτικες εναλλαγες. Αλλα, αυτη ειναι η ζωη μου. Εδω εχει ηλιο, με χρυσοκοκκινα χρωματα φθινοπωρου στο παρκο, και κανει κρυο. Προβλεπουνε εναν ιδιαιτερα κρυο φετινο χειμωνα,εχουνε ερθει νωριτερα καποια πουλια απο τη Σιβηρια, κι εχουνε καρπισει νωριτερα καποια berries που δε θυμαμαι πως τα λενε. Η δουλεια ειναι απιστευτα πολλη και πιεστικη . κουραζομαι, αλλα δεν παραπονιεμαι. Εχω ξεκλεψει μια ωρα πολυτιμου χρονου για να τα γραψω αυτα. (για να τα θυμαμαι). εχω παρει ηδη το δωρο του (εχει γενεθλια). και ετοιμαζομαι για το επομενο ταξιδι, ακριβως σε 2 βδομαδες.

Καλο φθινοπωροχειμωνα να εχουμε.