Το καλοκαιρι - Ι (αναδρομη σε τρια ημερολογιακα μερη)

Παιρνω τηλεφωνο τη μαμα μου 5 λεπτα πριν να βγω στο Ελευθεριος Βενιζελος. "Μαμα, εφτασα. Μην τρομαξεις, κουτσαινω λιγο, εκανα επεμβαση στο μηνισκο." Το προσωπο της μαμας μου οταν βγαινω στις αφιξεις ειναι γκριζο, ο μπαμπας μου εχει οψη αγχωμενη. Οταν με βλεπουν να πλησιαζω παιρνουν βαθεια αναπνοη ανακουφισης. "Γιατι δεν μας το ειπες?" "Η που θα παιρνατε ενα αεροπλανο η που δε θα κοιμοσασταν μεχρι να ερθω, καλυτερα ετσι".
Χαιρομαι που φτανω. Εχω μπροστα μου 6 βδομαδες. Να ξεκουτσαθω, να ξεκουραστω. Να τις περασω μαζι του.
.......................
Παρασκευη απογευμα θα με παραλαβει. Θα εγκατασταθω με τα συμπραγκαλα μου σπιτι του. Μισοξαπλωμενη στον καναπε, θα τον παρακολουθω να στρωνει τραπεζι στη βεραντα του. Η πολη ειναι ησυχη, κανει ζεστη, τα φυτα στο μπαλκονι του και ο πρασινος κηπος στον ακαλυπτο της πολυκατοικιας φρεσκοποτισμενα αναδιδουν μια αισθηση δροσιας. Θα φαμε σουσι στο φως των κεριων, με μια παγωμενη Grasovka και ενα μονο σοκολατακι στο τελος του δειπνου. Θα μαζεψει τα πιατα, θα τα πλυνει, θα κοιμηθουμε. Το επομενο πρωινο θα μου στρωσει το πρωινο στη βεραντα (ξυπναει παντα νωριτερα απο μενα). Θα με φροντιζει.
......................

Σαββατο βραδυ σε θερινο στα Εξαρχεια, λιγο μεσα απο την Αλεξανδρας. Η κυρια στην εισοδο (70κατι, μαλια φουσκωτα και καλοχτενισμενα, προσεγμενο απλο ντυσιμο) ανηκει στην παλια Αθηνα των μαυροασπρων ταινιων. Χαιρεται πολυ που τον βλεπει, τον αγκαλιαζει, μετα αγκαλιαζει και εμενα που δεν εχει ξαναδει. Οταν την χαιρεταμε βγαινοντας μετα την ταινια, του λεει συγχαρητηρια για το γουστο του. (Εγω φυσικα χαιρομαι αφανταστα, ο **νος γελαει αλλα κορδωνεται). Βαδιζοντας προς το αυτοκινητο, τον χαιρετα ενας κυριος με γυαλια, μεσοκοπο τον κοβω, ο ανδρας διπλα του ειναι κατα πολυ νεωτερος. Δε γνωρισες τον Δαλιανιδη, μου λεει.
....................

Τριτη γυριζω στους γονεις μου. Με τον Θ*κο στο αεροστατο, μετα τον αλητακο στην ιντριγκα, αυτος στο Dirty Ginger με εναν κολλητο του. Τεταρτη ξαναγυρναω σπιτι του. Τα πρωινα ξανακοιμαμαι αφου εχει φυγει για δουλεια μεχρι αργα, χαζευω τηλεοραση, διαβαζω περιοδικα και τα βιβλια της βιβλιοθηκης του, βγαινω για καφεδες με φιλους που δε το σκεφτονται να μου κανουν τον ταξιτζη (Ευη μου, πολυ πολυ πολυ σε ευχαριστω!).

Τα βραδια μας εναι κοινωνικα. Ενα τραπεζι σε μια ταρατσα του Ψυρρη με θεα την Ακροπολη και μια φοβερη αστακομακαροναδα. Οι οικοδεσποτες ειναι ενα γλυκο, ομορφο ζευγαρι, το μικρο διαμερισμα με την καταπληκτικη θεα φτιαγμενο στην καθε του λεπτομερεια με γουστο και μερακι. Καποια προσωπα γνωστα, δυο πρωην (του),ο καρδιακος φιλος του που εχω συμπαθησει ανεπιφυλακτα, ανθρωποι ενδιαφεροντες. Ενα αλλο βραδυ στον Κριθαμο, στο vinoterra, στον πρασινο λοφο, στην αλσουπολη, στο Μισουενιο. Γνωριζω κοσμο, με γνωριζει κοσμος, γνωριζει (πολυ λιγοτερο) κοσμο δικο μου.
..............
Ειναι εντονος, κοινωνικος, πληθωρικος ανθρωπος, απο αυτους που γεμιζουνε το χωρο με την παρουσια και την ενεργεια τους. Οταν εμφανιζομαι για πρωτη φορα στις παρεες του αισθανομαι πανω μου τα βλεμματα με προσμονη. Με επιδεικνυει. Δεν ειμαι ανθρωπος της παραστασης - σπανια. Κινητηρια δυναμη για μενα ειναι η αναγκη να καταλαβω τον αλλο, και μεσα απο εκει τον εαυτο μου. Αλλα κολυμπαω με ανεση στα περισσοτερα νερα. Καποιες στιγμες αναρωτιεμαι αν ξεπερναω τα κοινωνικα Αθηναικα ορια. Λεω σε εναν πολυ γνωστο φιλο του πως ειναι δυσκολος ανθρωπος, αντιλογω σε καποιον αλλο που η βαση της επιτυχιας του ειναι να κερδιζει τις αντιλογιες, ψυχαναλυω προσγειωτικα εναν τριτο που αυτοσαρκαζεται μεσα στην καταθλιψη του. Παρολα αυτα, η ισως ακριβως για αυτα, μου παραδιδονται- τους γοητευω? Σκεφτομαι πως καποιους απο οσους γνωριζω, ανετα θα επελεγα για φιλους μου . Οταν αντιστοιχα βρεθουμε με δικους μου ανθρωπους, ο **νος θα κανει το charm offensive - δηλαδη θα ειναι απλα ο πολυχρωμος, γεματος ενεργεια και ενταση εαυτος του. Τον εγκρινουνε με ενθουσιασμο, τον κατασυμπαθουνε.
Η βουλα της κοινωνικης αποδοχης του ζευγους μας με διασκεδαζει, με χαροποιει. Λιγακι με επαναστατει.
....................
Η Αθηνα ειναι μισοαδεια, ο καιρος καλος, ο κοσμος εχει γεμισει τις παραλιες οταν παμε μια βραδυνη βολτα στη Βαρκιζα.

Το Γκαζι (η φωτο απο τον αγαπημενο Asteroid) και τα θερινα σινεμα ειναι οπως παντα τιγκαρισμενα. Αν μισοκλεισω τα ματια, ολα ειναι καθησυχαστικα ομορφα και καλα οπως τα ξερω. Αλλα ζωντας την προσωπικη μου ιστορια, κραταω τα ματια μισανοιχτα. Καποιοι φιλοι εχουνε χασει τις δουλειες τους, ολοι εχουν υποστει περικοπες, τα πωλουνται και τα ενοικιαζονται ειναι πολυ περισσοτερα απο ποτε, τα μαγαζια που βλεπω να κλεινουνε πληθαινουν. Ο κοσμος ολος παει οπως μπορει διακοπες απο το αγχος της επιβιωσης και την καταθλιψη της απελπισιας με τη βεβαιοτητα πως θα τα ξαναβρει γυρνωντας τον Σεπτεμβριο.
....................
Με τις μερες αρχιζω και περπαταω ολο και πιο ευκολα. Ξεκολλαω απο τον καναπε του, κινουμαι προσεχτικα μεσα στο σπιτι του σαν τη (κουτση) γατα, αρχιζω να πλενω και να τακτοποιω τα πιατα στα ντουλαπια του, πιανω φιλιες και πινω καφε με την κυρια που του καθαριζει. Δουλευω ελαχιστα - ιντερνετ πιανω σε ενα μονο σημειο στην βεραντα του. Ψωνιζουμε μαζι στο σουπερμαρκετ, ψευτομαγειρευω να φαμε - κανει τοση ζεστη!- στρωνω καθε πρωι που σηκωνομαι το κρεβατι, τακτοποιω. Οι ρυθμοι μου εχουν γινει πολυ πιο αργοι. Αφηνομαι σε μια ζωη καθημερινη, και αυτο μου φαινεται τοσο περιεργο, οσο και ανακουφιστικο.
.........................
Σιγα σιγα βαδιζω με περισσοτερη ευκολια. Αμα βγαινουμε βραδυ αρχιζω να βαζω λιγο σχετικα χαμηλο τακουνακι, αλλα οταν περπαταμε μαζι εξακολουθω να κρεμιεμαι απο το μπρατσο του. Περιεργη η αισθηση. Εχω συνηθισει να περπαταω μονη μου και πολυ γρηγορα πανω στα ψηλα τακουνια μου, και δυσκολα αφηνομαι να με βοηθησουνε σε οτι. Καποιες - αρκετες - φορες αγχωνομαι, περασαμε μου φαινεται πολυ γρηγορα σε μια φαση ησυχη, χωρις ιδιαιτερες εξαρσεις. Προσπαθω να αντισταθω, να κανω το προγραμμα μου χωρις αυτον, αλλα σε ολες τις 6 βδομαδες βγαινουμε ο καθενας χωριστα με παρεες του και μετα εγω κοιμαμαι στους γονεις μου 4 η 5 μονο φορες. Του συνεφιαζω 2-3 φορες, αυτος με καθησυχαζει η μου διαμαρτυρεται και μετα (αναγνωριζω πως) ειναι πιο προσεκτικος. Αφηνομαι και χαλαρωνω.