In white

Ξυπνησα με μια αισθηση ηρεμιας. Εξω ολα ειναι λευκα και ησυχα. Οσο πινω τον καφε μου, χαζευω δυο σκυλακια και ενα κοριτσακι στα ροζ να παιζουνε γεματα χαρα στο παρκακι απεναντι.



Το Gatwick θα μεινει κλειστο μεχρι και αυριο. Το λεω στο **νο, που εχει ακυρωσει και αυτος την πτηση για Θεσσαλονικη. Μου γκρινιαζει. Ειχε κανει προγραμμα,που θα πηγαιναμε βολτες στη Θεσσαλονικη, στο ξενοδοχειο απεναντι απο την πλατεια Αριστοτελους των παιδικων μου χρονων θα μας δινανε δωματιο με θεα τη θαλασσα μου λεει. Θα παει ετσι κι αλλοιως το αλλο Σ/Κ, χωρις εμενα, για δουλεια. Δεν πειραζει, του λεω. Μη γρινιαζεις, τι ωφελει, δεν ηταν γραφτο μου. Του χρονου μου λεει, αν.(Αν, του λεω).

Ανεβαινω προς τη High Street, να ανεφοδιαστω. Ψιλοχιονιζει. Ολα ειναι ησυχα. Ο κοσμος περπαταει αργα πανω στα παγωμενα πεζοδρομια. Το χιονι φερνει αυτη την ευλογια στην πολη, ολα να κινουνται με αργο ρυθμο. Ανακουφιζει αυτο το διαλειμμα, που ο κοσμος το αποδεχεται μοιρολατρικα - δεν μπορεις να κανεις τπτ αλλο, δε χρειαζεται ουτε να δικαιολογηθεις, ουτε να αισθανθεις ενοχες που σταματας το τρεξιμο, αυτο ειναι πανω απο εσενα. Στο δρομο ριχνουν αλατι. Βλεπω μερικα ζευγαρια ηλικιωμενων με χοντρες μποτες να περπατανε με μικρα βηματα, κρατωντας ο ενας τον αλλο σα να εινια το πολυτιμοτερο πραγμα που εχουν. Στο καναλι τα καραβοσπιτα ειναι και αυτα χιονισμενα.



Στο ανοιγμα του εμπορικου κεντρου, 5-6 μαυρουληδες με αγιοβασιλιτικα σκουφια τραγουδανε με γουστο το Jingle Bells κραδαινοντας τους κουβαδες του ερανου. Πρεπει να αρχισανε το τραγουδι προσφατα, οι κουβαδες εχουνε ακομα ελαχιστα κερματα, μαντευω απο το κροταλισμα που κανουν. Τους χαζευω μαζι με κατι παιδακια, παω ριχνω τη λιρα μου, Merry Christmas, μου λενε και εγω τους χαμογελαω.

Γυριζω, φτιαχω μια σουπα (miso paste, chinese mushrooms, noodles, πρασιναδες, soya curd και σολωμος, ολα organic). Παιρνω το **νο, δεν απανταει. Φτιαχνω το αγαπημενο μου banana bread σε πιο light εκδοχη , δηλαδη με περισσοτερες μπανανες και μισο αλευρι μισο oats. Ξαναπαιρνω το **νο, που δεν απαντα. δοκιμαζω δυο φορεματα που θα επαιρνα μαζι μου στη Θεσσαλονικη, μου αρεσει η εικονα στον καθρεφτη. Ο **νος με παιρνει πισω σε 10 λεπτα.

Και απο το πουθενα (ισως οχι και τοσο, απο το δρομο κρατιεμαι) παταω τα κλαματα στο τηλεφωνο. Γιατι δε θα παω (μαζι του) Θεσσαλονικη. Γιατι οι φιλες μου που με περιμεναν εκει ειχαν παρει αδεια για αυριο να παμε για καφεδες, ειχαν κλεισει για αποψε ωραια μερη, και δεν θα τις δω. Γιατι η πιτσιρικα της μιας εχει κρατησει ενα μπαλλονι που της πηρα πριν κατι χρονια, και θελει, μου ειπε στο τηλεφωνο, να ερθει εδω να με παρει. Γιατι το χτεσινο - "σιγα, μονο 2 βδομαδες μεχρι να τον ξαναδω" σημερα εχει γινει "ΔΥΟ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΒΔΟΜΑΔΕΣ μεχρι να τον ξαναδω? :-(".

Ο καλος μου μου τη λεει - επρεπε να προαπσαθησεις να ερθεις απο Αθηνα-, με παρηγορει - θα παμε, καλα να ειμαστε το Μαρτη, εχει αλλη εκδηλωση που πρεπει να παει-, γελαει τρυφερα που με ακουει να κλαιω και να ρουφαω τη μυτη μου, σα παιδακι που του εσκασε το μπαλλονι. Μου ψιλοπερναει. Θα με ξαναπαρει μετα, μου λεει.

Εξω παλι χιονιζει. Baby, it's cold outside. Εδω μεσα ομως ειναι ζεστα. Το banana bread ψηνεται και μου σπαει τη μυτη. Το δεντρακι μου στολισμενο φωτιζει το καθιστικο μου. Δυο βδομαδες μονο μεχρι να φυγω για τα Χριστουγεννα. :-)