Το λουμπαγκο, ενα παρτυ, και οι ασκησεις ζεν μιας αναρχζοαυτονομης controlfreak.

-Μγρμφ..μεση..γρμφφ..
-μμμμμ...

Ειναι Σαβατο πρωι, ειμαι κατω απο το παπλωμα με το αυτι καπακωμενο με το μαξιλαρι , ο καλος μου παει διωρο κιολας που εχει σηκωθει. Προτιθεμαι να το μεσημεριασω διοτι νυσταζω τρελλα, και το χουζουρεμα το Σ/Κ ειναι δικαιωμα ιερο και απαραβατο. Ο καλος μου εχει μπει στο υπνοδωματιο και προσπαθει να μου πει κατι με σιγανη φωνη. Δεν ακουω τι λεει και τον αγνοω, ελπιζοντας οτι θα φυγει. Αλλα αυτος επιμενει.

-..μεση μου..μωρο μου..κουνηθω.
- Μμμμμμ????
- ΕΚΑΝΑ ΜΙΑ ΑΠΟΤΟΜΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΠΙΑΣΤΗΚΕ Η ΜΕΣΗ ΜΟΥ ΜΩΡΟ ΜΟΥ! ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΙΝΗΘΩ!

Διαπιστωνω οτι τααντανακλαστικα της ιατρικης εφημεριας εξακολουθουν να ειναι ισχυρα. Σε χρονο dT εχω πεταχτει απο το κρεβατι, τον εχω βοηθησει να ξαπλωσει (κινειται μονοκοματος), τον πιεζω να δω που ποναει(την τυφλα μου απο ορθοπεδικα). Μετα απο μερικα απεγνωσμενα πλην ακαρπα τηλεφωνηματα σε φιλους που μενουν κοντα προς αναζητηση Voltaren, σαλπαρω για το κοντινοτερο εφημερευον φαρμακειο, ευτυχως στους 2 δρομους πιο κατω.Και αφου του δωσω τα χαπακια και του βαλω αλοιφες μπλαστρια και λοιπα γιατροσοφια, ο καλος μου ψιλοσυνερχεται, δηλαδη δεν ποναει υπερβολικα αμα ειναι ακινητος.

Και εκει αρχιζει ο δικος μου γολγοθας. Αχ, παλιοπλανητες αναδρομοι. Διοτι το βραδυ κανουμε ενα μικρο τραπεζι σε κολλητους του φιλους , για να γιορτασουμε τα επερχομενα γενεθλια του **νου. Εχουμε προσυμφωνησει οτι θα ειμαστε λιτοι και απεριττοι, με προμαγειρεμενα ειδη που απαιτουν ελαχιστη προετοιμασια, οι φιλοι θα περιοριστουν σε 5-6, και το σπιτι θα εχει προετοιμαστει απο την κυρια που καθαριζει για να δεχτει κοσμο. Αλλα οπως ειναι αναμενομενο, οι φιλοι μαζι με εμας εχουν φτασει αισιως τους 13. Τα φαγια θελουν ψησιμο/προετοιμασια/ στησιμο σε πιατελες. Και το κυριοτερο, το σπιτι ειναι μεν πεντακαθαρο, αλλα δεν ειναι καθολου ετοιμο να δεχτει κοσμο.

Ο καλος μου ειναι μαζωχτρας και απλωστρας. Και εχει καταφερει να γεμισει ολες τις δυνητικα επικαλυψιμες επιφανειες στα 123 τετραγωνικα του διαμερισματος του με πολυποικιλα ως επι το πλειστον καλογουστα μικρο/μεγαλοαντικειμενα, μπιμπελο, καρτες και φωτογραφιες. Που οταν πρωτομπηκα στο σπιτι του με ενθουσιασαν, γιατι μπορεις να τα χαζευεις με τις ωρες, και να φτιαχνεις ιστοριες για την πολυχρωμη και πολυταραχη ζωη του ιδιοκτητη τους. Αλλα πριν απο μια γιορτη - Hοuston, we gotta problem.

Στο επομενο διωρο εκανα ασκησεις υπερτατης υπεμονης - ο καλος μου να μου δινει εντολες για το που πρεπει να παει τι και με ποιον ακριβως τροπο και εγω να υπακουω διοτι αρρωστος ανθρωπος και δικο του το σπιτι, και να αντιστεκομαι σθεναρα στον πειρασμο να πεταξω τα παντα σε ενα δωματιο πισω απο μια κλειστη πορτα, να τον δεσω ακινητοποιημενο στο κρεβατι του να μη κουνιεται που ποναει και να το σκασω αλαλαζοντας για καφε προς Κολωνακι. Τυατοχρονα με επαναλαμβομενες ασκησεις αναπνοης και ομ εις τη νιοστη δυναμη, μεσα στο επομενο τριωρο εβαλα το κρεας στο φουρνο, εβρασα εκοψα και αλειψα πατατες, εκοψα και εστρωσα τυρια/κριτσινια/ψωμακια στις πιατελες, εστησα μπουφε με πιατοποτηρομαχαιροπηρουνα, τακτοποιησα ολο το σπιτι, βρηκα τασακια, εβαλα κρασια να παγωνουνε στο ψυγειο, λουστηκα, χτενιστηκα, βαφτηκα ντυθηκα, τον βοηθησα να βαλει τις καλτσες του (πονουσε) και τον εβαλα με το ζορι να παλουκωθει σε μια πολυθρονα. Και τον επεισα να παραμεινει ακινητος, διοτι παρα τον πονο του ειχε τον ακαθιστο, με τη φοβερα οτι αμα δεν με ακουσει , την επομενη μερα αμα μου παραπονιοτανε πως ποναει θα τον παρατουσα στη μοιρα του και θα πηγαινα στη μαμα μου.

Να μην το κουραζω, το παρτυ πηγε πολυ καλα. Εγω ετρεχα με πατινια πανω στα τακουνια μου, οι φιλοι ειχαν την ευκαιρια να απολαυσουν το υπερθεαμα "το αναρχοαυτονομο controlfreak σε πολλαπλους ρολους νοσοκομας/μαγειρισας/δουλας/γκομενας/ κυρας" (ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ miscasting, πιστεψτε με, δεν τοχω καθολου μα καθολου η επιστημονισα). Η κυρια συζητηση της βραδιας ηταν βεβαια πως ακριβως επηλθε το λουμπαγκο. Δηλωνω αθωα, διοτι αμα συνεβη εγω κοιμομουνα. Οι φιλοι του με ευχαριστησανε φευγοντας - αρτος μετα θεαματος γαρ, ασε τις ανεξαντλητες δυνατοτητες για δημιουργικο κουτσομπολιο. Οταν μειναμε μονοι, και αφου ξανατακτοποιησα και καθαρισα το σπιτι στο τσακ μπαμ (σιχαινομαι να ξυπναω το πρωι και να χρειαζεται να συμαζεψω)ο καλος μου μου ειπε πως ειμαι μια τελεια οικοδεσποινα -ειναι καλος ανθρωπος λεμε και οχι αχαριστος. Εγω παλι συνειδητοποιησα οτι οι ασκησεις ζεν που εκανα στη διαρκεια ολοκληρης της ημερας μαλλον λειτουργησαν.
Ο **νος κατοπιν μου προτεινε να επαναλαβουμε τη βραδια τα Χριστουγεννα. Απλα γρυλλισα για απαντηση. Αφου δεν τον επνιξα οταν μου το ειπε, well, it must be love.