innocence

Χθες με επιασε μια ορεξη να δω θεατρο, σχεδον βουλιμικη. Το "innocence" ηταν και critic's choice στο Time out και last chance to see, μια που η τελευταια παρασταση ειναι αποψε το βραδυ. Το θεατρακι ειναι στο Hackney, μια φτωχικη περιοχη, οπου εχω κατοικησει και δουλεψει για 2 μικρα, διαφορετικα χρονικα διαστηματα.

Πηγα με τα ποδια. Ειναι μονο 1 ωρα (γρηγορος) δρομος απο το σπιτι μου στο gentrified Islington του N1 μεχρι το αφκιασιδωτο E8. Περνωντας στη διαδρομη μπροστα απο μια παραξενη διαδοχη εμπορικων. Planet Organic. Ειδη υγιεινης. Ειδη υγιεινης. Ειδη υγιεινης. Τζακια, πλακακια, παραδοσιακα ειδη διακοσμησης ανακυκλωμενα απο κατεδαφισεις. Καταστημα βαλσαμωμενων ζωων. Θεατρικο βεστιαριο (ασπρο-κοκκινο-μπλε στολες γαλλων σωματοφυλακων του Ρισελιε στη βιτρινα). Raj Hotel - το μοντερνο μπαρ στο ινδικο boutique ξενοδοχειο ηταν σχεδον αδειο. One pound shop. 98 pence shop! Απειρα off licence. Η μυρωδια στο δρομο μου θυμισε την Αγγλια που γνωρισα στα παιδικα μου χρονια - η γλυκεια τηγανιλα των fish & chips , η εντονη σπιρταδα των curry house, η πανταχου παρουσα οξυτητα της μπυρας και του κατουρου, πιο αισθητη εξω απο τα μπαρ, και η βασικη οσμη-ταυτοτητα της χωρας, η υγρασια.

Στη διαδρομη οι δρομοι στενευανε, τα προσωπα γινοντουσαν πιο σκουρα, τα βλεμματα των αντρων πιο εντονα. Μπηκα να παρω νερο και ενα περιοδικο (παλι πηγα νωρις) σε ενα off licence πριν το θεατρο. Ο ινδος μαγαζατορας μου επιασε την κουβεντα. Το Λονδινο ειναι ισως για τους επισκεπτες μια απροσωπη μεγαλουπολη, αλλα για εμας που το ζουμε εχει ενα εντονο κατα περιοχες community feel, που νομιζω ειναι τοσο πιο ισχυρο οσο πιο φτωχικη η περιοχη.

Το Arcola ειναι ενα παλιο ανακαινισμενο εργοστασιο χαλιων, που μετετρεψαν σε θεατρακι δυο Τουρκοι μεταναστες. Με οικολογικους λαμπτηρες και πηγες ενεργειας, φθαρμενους, αναπαυτικους καναπεδες στο χωρο της υποδοχης, fair trade καφεδες, λιμπιστικα σαντουιτς και cookies και organic ποτα (κρασι, ακομα και βοτκα!) στο μπαρ. “the Arcola lives on love and hope rather than money” . Η κοπελλα στα εισιτηρια που μπηκε μετα και τακτοποιουσε τη σκηνη φορουσε κραγιον βαθυ κοκκινο σαν το δικο μου. Το κοινο ετεροκλητο, στα 2/3 νεανικο, πολυχρωμο. Πολλοι μπηκαν στην αιθουσα με τα ποτα τους, κρατωντας τα γυαλινα ποτηρια τους και ενα μπουκαλι κρασι. Αρκετοι θεατες μονοι τους. Ενας Shik ινδος με το τουρμπανι. Μια κοπελλα σα Ρωσικη φωτογραφια, μαντηλα γυρω απο το κεφαλι, γουνα στο λαιμο, σουεντ μποττες, κοντυλογραμμενα ματια - νομιζα θα επαιζε στο εργο, αλλα ηταν και αυτη θεατης. Τα παιδια διπλα μου - ζευγαρι? δεν ειμαι σιγουρη. ο ενας απο τους δυο μου επιασε κουβεντα - μυριζανε παλιομοδιτικη κολωνια, με καθησυχαζε το αρωμα.

Το εργο της Dea Loher ηταν ενα collage απο ζωες στο χειλος της ελπιδας η της απελπισιας. Δυο μαυροι παρανομοι μεταναστες, ο θεος? σε μια παρατημενη σακουλα με λεφτα. Μια κοπελλα που κολυμπα στο χαμο της η στην καινουρια ζωη της, μια τυφλη pole dancer που τη λεν Absolut. Ενας αποτυχημενος γιατρος αλλα ευτυχισμενος νεκροθαφτης. Η σκηνοθετικη ματια φωτογραφικα ειλικρινης, με χιουμορ και καποια τρυφεροτητα. Μου μειναν καποιες σκορπιες φρασεις "so many words in these books..have you freed them , i mean read them, all?" "life is unreliable" "i want the mirrors to stop!". Στο τελος - καμια υποψια happy end στο κυκλικο συμβολικο τελος- χαμογελουσαμε ολοι, χειροκροτουσαμε για πολλη ωρα. Πως ειναι δυνατο ενα ρεαλιστικα μαυρο εργο, να σε αφηνει με μια γευση χαρουμενης ηρεμιας, σχεδον ελπιδας?

Περπατησα 15 λεπτα μεχρι τη σταση, ξεπαγιασμενη, ειχε -1. Σημερα εχει εναν ζωηρο ηλιο, μια υποψια χιονιου σα ζαχαρη αχνη μεριες μεριες στο πρασινο γρασιδι του παρκου, και ενα κοπαδι παπιων κανει θορυβο στο καναλι.

(ναι. ετσι κι αλλοιως. με τη μαυριλα της και την πολυχρωμια της. με την ελπιδα και την απογνωση της. και χωρις κανεναν λογο. η ζωη ειναι ωραια.)