Σουρεαλ περιπατος

Βγαινω απο το σπιτι, ειναι 7 το βραδυ. Το κρυο εχει βελτιωθει αισθητα, αλλα οχι τοσο ωστε να μη δακρυζουν τα ματια μου στον ψυχρο βραδινο αερα. Περπαταω με τα χερια στις τσεπες του παλτω που φοραω πανω απο τις πυζαμες μου - ελπιζω να φαινονται για φορμα στο σκοταδι- αψογα βαμμενη. Το'χω συνηθεια να βαφω τουλαχιστο τα ματια μου το πρωι, ακομα και αν προκειται να μεινω μεσα ολη μερα να δουλευω στο λαπτοπ, οπως εκανα χτες και σημερα. Περπαταω προς τη λεωφορο, και ξαφνικα σκεφτομαι οτι το τουρκικο μαγαζακι της γωνιας εχει εξαφανισθει. Προσπαθω απεγνωσμενα να εστιασω - η μυωπια και τα δακρυα δεν βοηθουν- αλλα στη θεση που ηταν το τουρκικο βλεπω ενα μεγαλο ξεφωτο, και αναρωτεμαι αν και γιατι το εχουνε γκρεμισει, η πως να εξαφανιστηκε. Οταν πλησιασω πολυ κοντα, διαπιστωνω οτι απλα, εχουν βαλει οδοφραγματα σε ολες τις γωνιες σε αυτο το πεντασταυροδρομι, και αυτο μου δημιουργει την ψευδαισθηση της ανοιχτωσιας. Σκαβουν παλι σ'ολο το Λονδινο, να βρουνε τι αραγε. Το τουρκικο ειναι εκει, γεματο οπως παντα απο τα φοιτητακια των κοντινων εστιων, την πρασινοματα ταμια και τους μουστακαληδες αδερφους και πατερα της. Ψωνιζω γρηγορα, ειδη πρωτης αναγκης. Γαλα, σταφυλια, σοκολατα. Και τσιγαρα που τα εχω για την αισθηση της ασφαλειας, αλλα θα αργησω πολυ να αγγιξω, αντιθετα με τη σοοκολατα. Αμα (προσπαθεις να) κανεις επιστημονικη δουλεια, το χρειαζεσαι ενα καλοπιασμα. Γυρνωντας, παρατηρω τα κτιρια της μικρης διαδρομης. Η μυωπια μου (δε φοραω παντα φακους και ποτε γυαλια μυωπιας) και η χρονια αφηρημαδα μου ευθυνονται για το οτι παντα, καποια στοιχεια και της πιο συνηθισμενης διαδρομης, θα μου φανουν καινουρια. Καποια αλλα, θα τα δω μεσα απο το φιλτρο της φαντασιας μου. Παλια, μια σκουριασμενη σιδερια στην προκυμαια μου ειχε φανει για παπαγαλος, το διαθλασμενο φως στις νερολακουβες ειναι για μενα ουρανιο τοξο (και σημαδι καλης τυχης αμα το δω). Πολλες φορες οι διαδρομες μου θα με φερουν πανω σε κατι απιστευτα, πολυχρωμα μαγαζακια, κρυμμενα καπου μεσα στα στενα του κεντρου, που δεν μπορω μετα να ξαναβρω, οσο και αν οργωσω πανω κατω τους δρομους. Σκεφτομαι οτι οι συγγραφεις που γραφουν για μαγικα μαγαζακια που εμφανιζονται και εξαφανιζονται κατα βουληση, εχουν ισως τη δικη μου αφηρημαδα. Αν και δεν μπορω να αποκλεισω εντελως το ενδεχομενο κατι τετοιες εξαφανισεις να συμβαινουν πραγματικα.