ομορφες μερες

Η ωρα που γραφω ειναι η ωρα της περισυλλογης.

Οταν πριν απο αρκετα χρονια βουτηξα για πρωτη φορα στα νερα του Ατλαντικου, ηπια ατελειωτο νερο προσπαθωντας να σταθω ορθια στα ρηχα. Μεχρι να καταλαβω οτι η θα επρεπε να ανοιχτω στα βαθεια, εκει που δεν πατωνα, για να ευχαριστηθω κολυμπι, η θα επρεπε να αφεθω στο κυμα να με βγαλει στην στερια. Στα ρηχα παντως δεν τα καταφερνα να μεινω ορθια για πολυ. Αυτο σκεφτηκα, με διαφορες αφορμες αυτες τις μερες. Η στα βαθεια, με γενναιες απλωτες (κι αμα δε χασεις την ακτη απο τα ματια σου, δε προκειται να βρεις γη καινουρια , που λεει κι ο Gide), η στα στεγνα, ντυμενη, στην ακτη. Εμενα μ'αρεσει παντα το κολυμπι.

Απλα, Κηφισια, με Ε και Π, (συγκρατιεμαι να μη βογκηξω απο ηδονη τρωγοντας τις κροκετες σοκολατας). Σταυλος στο Θησειο, για καφε με τη με Φ. Βολτα στο Γκαζι με την κολλητουλα και μια φιλη της, καταληγουμε στο Cafe Socialista , χορευουμε πανω στα τακουνια μας. Πεντελη, στο σπιτι της Β και του Μ 3 παιδια, 4 ενηλικες, και 1 γατος που του αρεσει να χωνεται κατω απο το στολισμενο ελατο, γυρω απο ενα τραπεζι, με ηλιο, γελια, ποτα και κουβεντες πολυχρωμες. Φιλοι που με ψαχνουν, που δεν προλαβα να δω. Φιλοι που στηνω, φιλοι που με στηνουν, φιλοι που θα ανεβουν για μενα Αθηνα την αλλη φορα, φιλοι που θα ερθουν εξω να με δουν. Ποτε ηρθες, ποτε φευγεις, ποτε θα ξαναρθεις (πολυ συντομα), ποτε θα εισαι Λονδινο, να σε βρουμε εκει. Αναρωτιεμαι αν οι μερες κυλανε τοσο γρηγορα γιατι εγω συνεχεια τρεχω.

Γραφω και για να θυμαμαι αυτα που δεν γραφω. Γραφω και για να ενωσω τους δυο κοσμους μου, γιατι δεν θελω να ειμαι πια η Περσεφονη. Αυτον τον καιρο παντως, δεν ειμαι η Χαλιμα, και επαψα να ειμαι η Τιτανια. Αν ισως ειμαι η Θετις, κανεις δεν το καταλαβε. Εξακολουθω παντα να ειμαι ο Ορφεας μαζι και η Ευριδικη - το φως, περα απ'το σκοταδι. Ωραια. Και τωρα που θυμηθηκα ποια και τι ειμαι, να θυμηθω να φτιαξω και εναν αποκωδικοποιητη, μηπως τυχον βρεθει ο ανθρωπος που θα ενδιαφερθει να τον χρησιμοποιησει (αμα και εγω τον αφησω) .

Πισω παλι στο κολυμπι!