Ο ασταθμητος παραγοντας

Μετα απο οτι σου φαινεται πως ειναι ωρες (στην πραγματικοτητα ειναι λιγα λεπτα, αλλα εσυ εισαι ανυπομονο πλασμα ειπαμε), και εκει που εχεις στρογγυλοκαθησει στη σταση του λεωφορειου, βλεπεις να πλησιαζουνε ταυτοχρονα δυο λεωφορεια, αδεια . Και εσυ σκεφτεσαι ποσο κοντα θα σε παν στον προορισμο σου, θυμασαι το ταξι που κοντοσταθηκε μπροστα σου αλλα εσυ εδιωξες και αναρωτιεσαι μηπως τελικα το κοψεις με τα ποδια.
.................................................................................................................................................................................
-Μα τι θελετε επιτελους οι γυναικες? με ρωτησε χτες ο Κομποθτας.
- Τι σε νοιαζει βρε, αφου εισαι gay.
-Gay με προσανατολισμο bi (παλιοτερα ελεγε bi με προσανατολισμο gay, οτι του φανει του λωλοστεφανη), να μη ξερω?
-..............!

(Παρενθεση, και το παραθετω αυτουσιο:
"ti onoma einai auto pou mou evales vre vourlo. Afou sou lew oti eimai ena aplo gourouni.To vrisko pio chic, pio aerino, pio poiotiko. Akou kompothtas.")
:-)))!

Ο Κομποθτας (δεν μπορω να σε αποκαλω γρουν χρυσε μου, λιγνο γουρουνι με κοιλιακους φετες και προχω ντυσιμο? θα κατηγορηθω για miscasting), εχει καποιο δικιο. Τι θεμε, η μαλλον τι θελω?

Who knows, της γυναικας η καρδια ειναι μια αβυσσος, κλπ δημωδη ασματα.
Σκεφτομαι πως λογω ιδιοσυγκρασιας (συγκρατημενο χασμουρητο απο τους αναγνωστες) δεν μου προσιδιαζει το κυνηγι (της μπεκατσας). Δηλαδη, αμα καποιος μου κανει το δυσκολο η μου ριξει φτυσιμο (με θλιψη θα ομολογησω οτι ναι, μου εχει συμβει ΚΑΙ αυτο), ξενερωνω πολυ γρηγορα και εξαφανιζομαι. Σιγα μη τρεχω απο πισω. Απο την αλλη, αμα εγω βρισκομαι στην θεση του θηραματος (πλειστες οσες φορες, να σημειωσω, διοτι ειμαι ρηχος ανθρωπος και ανασφαλης χαρακτηρας και καταπτυστη, και τη χρειαζομαι αυτην την επιβεβαιωση ;-) - Παναια μου. Αισθανομαι πιεση και πανικο. Και ενω προσπαθω να αποφασισω τι να κανω (να κατσω και να παραδοθω, η να φυγω με τα χιλια), απο την αλλη δε μπορω να μη θαυμαζω και να σκεφτομαι - μα τι απωλεια ενεργειας, οεο.

Θα μου πειτε (οποιος εχει παραμεινει να διαβαζει μεχρι αυτο το σημειο, που θα τον κερασω οτι θελει τον πιστο αναγνωστη μου!), εσυ πως πορευεσαι σε αυτον τον τομεα? Ε, χμ, με συνοπτικες διαδικασιες. Αποφασιζω γρηγορα και πραττω ταχυτερα. (Η Ντ αμα φλερταρει το εννοει, ελεγε καποιος φιλος). Για μενα δεν ειναι η χαρα στην πολιορκια, ουτε στην κατακτηση, η χαρα ειναι στο μετα - προτιμω να ριχνω εκει την ενεργεια μου. Γιατι αμα παραπροσπαθησεις για κατι, μετα, αμα το κατακτησεις, το απαξιεις (τωρα τι?) και δε σου'χει μεινει αναπνοη να καταβαλεις την προσπαθεια που χρειαζεται να το χαρεις πραγματικα, να επενδυσεις επανω του για να εχεις να χαιρεσαι για πολυ καιρο.

Ειμαι τελικα μαλλον περιεργος ανθρωπος, ισως θα ελεγα με εναν κυνικο ρομαντισμο (διοτι αν δεν αδραξεις την ευκαιρια να εξωραισεις λεκτικα τις αδυναμιες σου οταν γραφεις βλογ, τοτε ποτε). Σκεφτομαι οτι αυτο που με συγκινησε πιο πολυ τις τελευταιες εβδομαδες ηταν δυο περιγραφες, απο δυο πολυ αγαπητες βλογερουδες, ενα ζευγαρι σφιχταγκαλιασμενο να σπαει ενα ροδι σε ενα μοναχικο μπαλκονι την πρωτοχρονια , και ενα ζευγαρι με παιδια μεγαλωμενα, να περπατα χερι χερι την Champs Elysee. Το πριν αυτων της εικονας μου φαινεται βουνο - τι κοπος?- το μετα, με φοβιζει (ολους μας). Αλλα ευτυχως. Ευτυχως για μενα (που παροτι μονηρης και ενιοτε μοναχικη τελικα προτιμω να συνοδοιπορω στον προορισμο μου) και ακομη ευτυχεστερα για τους φιλους μου (που ναι μεν διασκεδαζουν με τις ιστοριες μου, αλλα ενιοτε τους τα πρηζω), ευτυχως υπαρχει παντα ο ασταθμητος παραγοντας.