Happy New Year! (χικ, χικ, χικ)

Ντιρλα. Το πρωτο ποστ του 2010, και ειμαι εντελως ντιρλα- καλο σημαδι. Με τρια μονο ποτα - ειμαι οικονομικο παιδι σε αυτα-, αλλα τα ποτα του Σπυρακου στο Μπελλαφοντε ειναι παντα αρκετα.

Οι ιστοριες εχουν αρχη, μεση και τελος. Αλλα η ζωη τελικα δεν ειναι γραμμικη (ποσο μαλλον οταν ειναι κανεις μεθυσμενος). Και το τελος μπορει να ειναι μια αρχη, η αρχη απλα η μεση κλπ. Ετσι και αλλοιως, τις ιστοριες μας τις διηγουμαστε εμεις, οποτε δικαιουμαστε να διαλεγουμε και το σημειο απο οπου θα την ξεκινησουμε, και τον τροπο που θα τη διηγηθουμε.

Τεσπα. Ο ρολος μου (που ειτε εχω διαλεξει, ειτε μου εχουν δωσει) ειναι να λεω τα πραγματα απλα και καθαρα. Αλλα αυτο δεν ειναι και τοσο ευκολο οταν εισαι τοσο ντιρλα.

Σκηνες αποι το 2009 στο 2010. Το νεοκλασσικο του Νικολουδη, ανακαινισμενο. Ομορφοντυμενοι, ισως αναγνωρισιμοι, (καποιοι και ομορφοι) ανθρωποι να το περιδιαβαινουν θαυμαζοντας το. Οπως και εγω - στη γωνια, χαιρετωντας καποιους λιγους που αναγνωριζω, καλεσμενη απο μια φιλη ψυχης. Παρατηρω, προσαρμοζομαι και επιβιωνω. Αλλα ειμαι πιο ανετη στο ρολο της παρατηρητροιας, και οχι τοσο επι σκηνης.

Περπατωντας προς την Ομονοια, μια κοπελλα σπαραζει ουρλιαζοντας στο γκομενο της (junkια και τα δυο τους). Οι υπολοιποι γυρω τους θορυβημενοι, οχι τοσο αμετοχοι, θεατες - η συγκινηση με εξοδα αλλων. Ο πονος, ακομα και των ξενων, μεσα στα χριστουγεννιατικα φωτα ειναι ακομα πιο οδυνηρος.

Στο Central, 3 κοπελλες, 3 kir royal. Μας πιανει κουβεντα μια αγνωστη μισομεθσμενηκοπελλα , η ιστορια που μας λεει (ενας ανθρωπος οχι τοσο διαθεσιμος, που απομακρυνθηκε, μετα ξαναεμφανιστηκε σαν κομητης, να δηλωσει και παλι την παρουσια του) γνωστη, τοσο γνωστη. Λιγες ωρες πριν τον καινουριο χρονο. (Που πανε αυτες οι στιγμες επικοινωνιας αγνωστων ανθρωπων? Ισως να κανουν παρεα στα περασμενα χριστουγεννα που εχουν φυγει).

Αποψε, μια παρεα ζεστη, πινοντας τσαι στο Grand Bretagne. Πιο αργα, απεναντι μου, ενα ερωτευμενο, τρυφερο, φωτεινο ζευγαρι φιλων στο Nixon. Ο ενας ειναι ηθοποιος, αλλα το φως βγαινει απο τον ερωτα τους. Ακομη πιο αργα, στο διπλανο μαγαζι, μελι-βασιλικος -ρουμι κοκταιηλ, δυο φιλοι παλιοι, διηγουνται ο ενς στον αλλο τις ιστοριες τους. Ιστοριες με ανθρωπους που αγαπανε λιγοτερο η περισσοτερο (η ισως και καθολου?), με το δικο τους -συμβατο η ασυμβατο προς τους διηγητες-τροπο.

Καλη χρονια καλοι μου. Οταν ερωτευομαστε, αηνουμε τον αλλο να συν-διηγηθει την ιστορια μας μαζι μας, αλλαζουμε λιγο το ρολο μας, ακομα και την ιστορια μας, για να συμπορευτουμε. Οταν αγαπαμε, προσπαθουμε ισως να βοηθησουμε τον αλλο, να διηγηθει την ιστορια του ακομη πιο γλυκα και ομορφα, ισως και πιο ταιριαστα - να ειναι αρμονικο το ειναι και το φαινεσθαι.

Καλη μας χρονια. Και ομορφες, ευτυχισμενες, τρυφερες, αρμονικες ιστοριες σε ολους μας μεσα στο 2010.