Floating worlds

Μαγνητισμενη, δεν μπορω να παρω τα ματια μου απο την οθονη του υπολογιστη μου. Το τσουναμι σαρωνει την Ιαπωνια στο live BBC broadcast, στην αριστερη πλευρα της σελιδας τα ανανεουμενα tweets απο επιτοπου μαρτυρες και updates απο δημοσιογραφους μιλανε για ανθρωπους που εκκενουν τις περιοχες παραμενοντας "calm", κανοντας τεραστιες ουρες στα μεσα συγκοινωνιας - οσα εχουν παραμεινει- που παραμενουν ωστοσω "orderly".

Την Ιαπωνια τη γνωρισα πρωτα απο καποια βιβλια. Norwegian wood,μια εφηβικη, δυνατη νοβελλα του Haruki Murakami. Μετα το ζωγραφισμενα, λιτα ψυχογραφικο Artist of the floating world του Kazuo Ishiguro. Εκεινο που μου κινησε πιο πολυ την περιεργεια να παω να δω τη χωρα ηταν το wrong about Japan του Peter Carey, τα ταξιδια ενος μεσηλικα συγγραφεα με τον εφηβο γιο του και η ανακαλυψη της συνεχειας και αρμονικης συμβιωσης της παραδοσιακης Ιαπωνιας μεσα στα manga και στα anime των νεων της. Το σουρεαλιστικο Kafka on the shore με ρουφηξε στις σελιδες του. Αφου επισκεφτηκα την χωρα, ανακαλυψα και τη Banana Yoshimoto. Πηρα μετα και χαρισα το what I talk about when I talk about running, παλι του Haruki Murakami.

3-4 χρονια πριν, βρεθηκα εκει σε ενα ταξιδακι σχετικα αστραπη - 12 ωρες πτηση απο το μολις ανοιχτο Heathrow 5 στο Narita, τραινο για Tokyo, 1 μιση μερα εκει να κανω τρελλη παλη με το αδυσωπητο jet lag υπνοβατωντας στους δρομους της πολης, τραινο για Kyoto,3 ωρες διαλεξεις σε 2 μερες, τραινο για Tokyo, πισω στο Narita, 12 ωρες ταξιδι για Λονδινο και κατευθειαν για διαλεξη στο Royal Society of Medicine - Απο Σαββατο μεσημερι σε Παρασκευη απογευμα. Οι εικονες που μου εχουν μεινει ειναι λιγο σαν εναλασσομενα σλαιντς σε προτζεκτορα. Μπαινοντας στο Τοκυο,στο ποταμι που κυλα διπλα στον αυτοκινητοδρομο, ενα κινηματογραφικα ομορφο ζευγαρι διασχιζει τον ποταμο πανω σε ενα seajet, πρωι Κυριακης. Μια τεχνοκρατικη, υπερμοντερνα βιομηχανουπολη.

Διπλα σε ενα τεραστιο condominium απο ατσαλι και γυαλι ενα παρκακι φορτωμενο απο ανθισμενες κερασιες που γερνουν βαρειες απο τα λουλουδι τους πανω απο τα νερα του ποταμου, τα στενα δρομακια του παρκου ασφυκτικα γεματο απο Γιαπωνεζους που το περπατανε- ειναι η γιορτη της κερασιας. Μεγαλες λεωφοροι, υπερπολυτελη καταστηματα (ειδα 5 τεραστια Αρμανι μεγαλυτερα απο του Μιλανο και 2 νομιζω Σανελ), πεντακαθαροι δρομοι, πολυκοσμια αλλα απιστευτη ησυχια.


Γιαπωνεζικο καρτουνιστικο street fashion στο Harajuku,το περιπου Camden του Τοκυο, γεματο απο νεους, πολυχρωμα πληθη, εμπορευματα και εδεσματα - τα καλλιτεχνημενα παγωτα και οι βαφλες που πουλουν εκει μου θυμισανε γλυκα που παιδι εφτιαχνα απο πλαστελινη, εκρηξη φλουο και παστελ χρωματων των γλυκων γευσεων. Ο ναος στο Κυοτο οπου τρωμε το βραδυ του συνεδριου (ειχε βρεξει, δεν μπορουσαμε να καθισουμε στον κηπο), ο Βουδιστης μοναχος που μας ευλογει και μας καλωσοριζει.

Οι Γιαπωνεζοι στο δρομο που οταν τους ρωτησεις κατι θα φανε οση ωρα χρειαστει, θα ερθουνε μαζι σου μεχρει να σε εξυπηρετησουν, και το θεωρουν αυτο αυτονοητο. Τα τραινα που σταματαν ακριβως μπροστα στα αριθμημενα ανοιγματα του σταθμου. Ο ελεγκτης στο τραινο που φοραει ασπρα γαντια και υποκλινεται προς τους επιβατες πριν βγει απο το βαγονι. Ο σιδηροδρομικος σταθμος του Τοκυο, ο πιο τεραστιος και χαοτικος που εχω δει ποτε στη ζωη μου, και 5 Γιαπωνεζοι αντρες, που δεν γνωριζω, να τρεχουνε μαζι μου πανω κατω 12 το βραδυ κοντα 40 λεπτα μεχρι να βρουν το τραινο που θα με παει στο Ναριτα για το αεροπλανο της δικης μου επιστροφης, αγνοωντας το δικο τους τραινο που θα τους παει στα σπιτια τους. Το τραινο της επιστροφης τιγκαρισμενο, οταν ρωταω καποιον αλλο για τη σταση που πρεπει να κατεβω, μου μιλαει ξανα και ξανα σε καθε σταση του συρμου, πλησιαζει 2 το ξημερωμα, το τραινο αδειαζει, αρχιζω να φοβαμαι πως θα με βρουν σφαγμενη/βιασμενη, τελικα αυτος κατεβαινει 3 στασεις πριν απο εμενα δινοντας μου τις τελευταιες ακριβεις οδηγιες.

Ενας λαος προστατευμενος απο τις αρχες του βουδισμου, οτι πρεπει να βοηθας τον πλησιον σου. Πιστη και μεριμνα για το συνολο πρωτα, μετα για την ομαδα. Μια γλωσσα που δεν εχει μεσα της τον υποθετκο λογο - για να εξηγησεις το εαν στους Γιαπωνεζους πρεπει να φας πολυ ωρα εξηγωντας. Μια οικονομια που εχει παλινορθωθει αρκετες φορες, απο τις πιο ισχυρες. Μια πλουσια χωρα που ολες οι δουλειες, ακομα και οι πιο εξουθενωτικες, γινονται απο Γιαπωνεζους - κανενα θεμα υπερηφανειας αμα πιστευεις στο συνολο.


Και δεν μπορω παρα να προσευχομαι, να ευχομαι να ειναι οσο το δυνατον λιγοτερα τα θυματα αυτης της φυσικης καταστροφης. Να σκεφτομαι πως ευτυχως, εκτος απο οικονομικη ανεση, αυτος ο λαος εχει και τη ψυχικη δυναμη και τις ηθικες δομες και την πνευματικη πειθαρχια να ξεπερασει την οποια κριση.

Και ο παραλληλισμος με την πιο κοντινη σε εμενα πραγματικοτητα του δικου μου λαου, που περνα μια αντιστοιχη τεραστια κριση, βιωνοντας την με ενα εντελως διαφορετικο, αυτοκαταστροφικο τροπο, με πληγωνει οσο ποτε...