μικρα (γλυκοπικρα) αισιοδοξα και λιγο τυρκουαζ

1. Η γυναικα που μπαινει στο ιατρειο ειναι πολυ αναστατωμενη, ετοιμη να βαλει τις φωνες, τα κλαματα, στα προθυρα κρισης. Περιμενε πολυ ωρα, εχει ερθει πολλες φορες μεχρι να τη στειλουνε να δει το γιατρο (εμενα), ειναι απο αυτα τα περιστατικα που μια ψυχικη ασθενεια κανει προβληματικη και το προβλημα της αλλα και την επικοινωνια με το γιατρος. Ειναι αυτο που το συναφι μας αποκαλει heartsink case. Θα σου φαει χρονο και ενεργεια χωρις απαραιτητα να μπορεσεις να βοηθησεις. Ειναι ακριβως το περιστατικο που με κανει να αγχωνομαι , μηπως μου ξεφυγει κατι σημαντικο στη διαγνωση. Γιατι ειναι πολυ ευκολο να πεις πως τα συμπτωματα ειναι "στο μυαλο" του ασθενη.
Επικεντρωνομαι στο ιστορικο. Την αφηνω να μου πει τα χιλια ασχετα (τα παραπονο της με τη ζωη της, και το συνδρομο καταδιωξης..), τη διακοπτω καποιες φορες να ρωτησω, την εξεταζω οπως ενα παιδι, μαλακα αλλα θετοντας συγκεκριμενα ορια. Μετα απο μιση ωρα, η γυναικα εχει ηρεμησει, μου χαμογελαει. Τη στελνω για εξετασεις, μετα την ξαναβλεπω, συμφωνουμε μαζι τι θα κανουμε για να γινει καλυτερα. Οταν φυγει απο την κλινικη, ειναι ανακουφισμενη, γελαστη και γεματη ευχαριστιες.
Μερικες φορες αρκει να σεβαστεις την αξιοπρεπεια και την ανθρωπινη διασταση του αλλου οταν ειναι στα ορια να χασει τον αυτοελεγχο του για να τον επαναφερεις.
Σε μια μερα γεματη πολλους (και καποιους παρομοιους) ασθενεις, χωρις διαλειμματα, το χαμογελο και το πραγματικο ευχαριστω του αρρωστου οταν φευγει ειναι σα να ανεβαζει την ταση της ζωτικης μου ενεργειας. Ξοδευομαι, κουραζομαι, αλλα αποδιδει.

2. Δεν πηραμε το grant. Πρεπει να ξαναπροσπαθησουμε. Ωστοσω το ανωνυμο feedback απο τους reviewers μας αποκαλει "world leaders" και "the only team who would be able to deliver such research in the UK". Ειμαι ανασφαλης ανθρωπος, την αποζητω την αναγνωριση. Θα προτιμουσα βεβαια να μας διναν τα λεφτα. Πισω οι σκλαβοι στη γαλερα μας...

3. Η Δ ειναι απο τις πιο κοντινες μου φιλες. Κοινες αξιες, παρεμφερης κοσμοθεωρια, ενα κοφτερο μυαλο και μια εντονη διαισθηση την κανει ενα απο τα λιγα ατομα που μπορει να με βοηθησει να καταλαβω τη ζωη (μου), να αποδωσω το πραγματικο νοημα στις πραξεις μου. Ανθωπος ζεστος, δυκολος και θερμοκεφαλος, γνωριζομαστε απο το πανεπιστημιο, γιναμε πιο κοντινες φιλες οταν εκεινη γυρισε απο το Παρισι, λιγο πριν εγω φυγω για Λονδινο. Την αγαπαω πολυ. Η Δ εχει κανει νεφρικη ανεπαρκεια, το καλοκαιρι θα κανει μεταμοσχευση νεφρου. Οταν την ειδα πριν μια εβδομαδα, το βλεμμα της ηταν καθαρο και φωτεινο, ηρεμο. "Μια καινουρια αρχη, ετσι το βλεπω. Που δινει σε ολα την πραγματικη τους διασταση, καταλαβαινω ποιες ειναι ουσιαστικες αναγκες και προτεραιοτητες για μενα. Δεν χρειαζεται να ανεχτω τιποτα που με βαραινει, φυλαω τις δυναμεις μου για αυτον τον αγωνα και ειμαι αισιοδοξη". Δεν την αγαπαω απλα, την λατρευω. Μου λεει οτι ζοριστηκε να το δει ετσι, αλλα το εφτιαξε να το βλεπει ετσι. Ουσιαστικος ανθρωπος, καταφερε να ενδυναμωθει ακομα και μεσα απο την απειλη και τον ιδιο τον φοβο της..

4. Η Ε ( 20 something, μια ομορφη ινδη)και ο Ν (40something, κατηγορια φτερου και gay as they come) χαμογελανε οταν μπαινω στο γραφειο τους. Παντα απορω γιατι, ειναι οι γραμματεις του MSc, οταν με βλεπουν παντα θα καταληξουνε με περισσοτερη δουλεια. Χαμογελαω και εγω, το χαμογελο των πολλων watt, ειμαι παντα ευγνωμων για τη σκληρη δουλεια τους. Η Ε αφηνει το φαγητο της (ειναι στο ιερο για αυτους lunchbreak)και ερχεται μαζι μου να δει γιατι δε λειτουργει ο προτζεκτορας στην ταξη. Τον φτιαχνει, φλυαρουμε για 5 λεπτα περι ανεμων και υδατων, φευγει. Σε 5 λεπτα ξαναγυρναει. Εχει τουρτα στην κουζινα, να μου φερει λιγη να φαω πριν αρχισει το μαθημα, μαζι με εναν καφε, προλαβα να φαω κατι πριν αφησω την κλινικη? (Οχι.) Με συγκινει η ανιδιοτελης φροντιδα των αλλων για μενα.

5. Το course που οργανωνουμε το Μαιο με την Ι μας εχει φαει την ψυχη, αλλα παιρνουμε συνεχεια μελακια απο ολο τον κοσμο, ανθρωπους γνωστους σε αυτον τον τομεα, που θελουνε να ερθουν αυτοι η οι φοιτητες τους. Ικανοποιηση. Ελπιζω οτι θα βγαλουμε και τα εξοδα - φερνουμε διδασκοντες απο Αμερικη και Ευρωπη- , να μεινει κερδος στο Ινστιτουτο.. Οπως και να'χει, και παρα το αναμενομενο τρελλο αγχος και κουραση εκεινων των ημερων, ακομα και εμεις οι ιδιες περιμενουμε σχεδον ανυπομονα να ακουσουμε τις διαλεξεις.


6. Πηρα ενα φορεμα της Μαιρης Κατραντζου απο το Topshop, ειναι σε αποχρωσεις τυρκουαζ, σαν πινακας ζωγραφικης, ανυπομονω να ζεστανει ο καιρος να το φορεσω.(Το Πασχα?)

7. Ο ηλιος μπαινοβγαινει, τα daffodils κανουνε μονο 95 πενες το ματσακι, ξημερωνει απο τις 6 και κατι. Εχουμε ακομη πολλες βροχες κια κρυακια εδω να φαμε, αλλα εχει πια μπει ανεπιστρεπτι η Ανοιξη.