Οταν ειμαι κουρασμενη, αναστατωμενη και θελω να αυτοκαθησυχαστω, βαζω τη μυτη μου μεσα απο το ανοιγμα του ρουχου μου και με μυριζω. Αυτο με ηρεμει. Ειμαι εγω, ειμαι εδω. Ειμαι καλα.
Η μυρωδια μου εχει αλλαξει με τα χρονια. Οταν ημουνα παιδι, δε θυμαμαι πως ηταν - θυμαμαι τη μυρωδια του σχολειου μας, ενα συνοθυλευμα απο μυρωδια απο παιδικο δερμα, γαλα που εχει μεινει στον ηλιο, φρεσκοκομενα φρουτα, και νοτες απο χαρτικα, πετσινες τσαντες, πλαστικα καλυμματα βιβλιων και φρεσκοξυσμενα μολυβια. Ηξερα πως μερος απο ολες αυτες τις μυρωδιες ηταν και η δικια μου, αλλα δεν ειχα μαθει ακομα να την ξεχωριζω.
Στην εφηβεια μου, η μαμα μου φωναζε - ανοιξε τα παραθυρα του δωματιου σου να αεριστει. Το μικρο μου δωματιο μυριζε σαν το κρησφυγετο ενος μικρου ζωου. Ντρεπομουνα. Οσο και να πλενομουνα, το δερμα μου ειχε πια τη δικη του μυρωδια, σα παραβρασμενη μαρμελαδα απο βερυκοκο με μια αψια νοτα. Φορωντας καποιες αποκριες το σακακι του πατερα μου, καταλαβα πως οι μυρωδιες μας μοιαζανε οσο και τα προσωπα μας.
Με ανησυχουσε η μυρωδια μου που αλλαζε, γινοτανε πιο εντονη, υποδηλωνε αναγκες και ανησυχιες που δεν ηξερα ουτε καλα να ανγνωρισω, ουτε ακομα υποπτευομουνα πως να τις αντιμετωπισω.
Αλλοιως μυριζω αμα ειμαι στεναχωρημενη, αλλοιως αμα ειμαι χαρουμενη, η αμα ειμαι ερωτευμενη. Αλλοιως στον παροξυσμο του παθους, η οταν επιθυμω εντονα καποιον. Οσο και να προσπαθω να την αλλαξω, η μυρωδια μου δεν λεει ποτε ψεμματα για την πραγματικη μου διαθεση.
Μετα ενα απο τα πρωτο μας κρεβατια, οταν τον φιλησα πριν να φυγω, αυτος εσκυψε πανω απο το λαιμο και το ανοιγμα του στηθους μου και αρχισε να με μυριζει. Οχι σαν σκυλος που οσφριζεται το θηραμα του, αλλα σαν καποιος που παιρνει βαθειες αναπνοες προσπαθωντας να αναγνωρισει, η καλυτερα να θυμηθει την συγκεκριμενη μυρωδια. Δεν εχω ξαναμυρισει τετοιο αρωμα, ειναι τελειως δικο σου, βγαινει απο το δερμα σου σα να εισαι εσυ, μου ειπε. Εγω ειμαι, του απαντησα. Επρεπε να τον ειχα ρωτησει να μου το περιγραψει, τοτε, στα 5 περιπου λεπτα που κρατησε ο ερωτας του. Αναρωτιεμαι τωρα πως αραγε του μυριζω. Αυτος μου μυριζει παντα πιπεροριζα. Μ' αρεσει αυτη η μυρωδια του, οσο και η αναμεικτη μυρωδια των δυο μας, που μενει μετα επανω στα σωματα μας.
Δεν εμπιστευομαι τους εραστες που δεν μ αφηνουνε να αισθανθω το οσφρητικο τους αποτυπωμα, περα απο μια μυρωδια δανεισμενη απο καποιο μπουκαλι. Ανησυχω. Ειναι αραγε τοσο ανυπαρκτοι που καθολου δεν μυριζουνε, η μηπως προσπαθουνε κατι φοβερο γι'αυτους να κρυψουν?
Τελευταια αναρωτιεμαι, γιατι αραγε δεν μυριζουνε ποτε τα ονειρα μου.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Λενε οτι το δερμα μας μυριζει αναλογα με το τι τρωμε. Ομως σιγουρα εχουμε ο καθενας την δικη του οσμη κατι σαν οσφρητικο αποτυπωμα. Ετσι μας αναγνωριζει ο σκυλος μας, οχι απο το Σαλιμαρ! Μου κανει εντυοωση οτι ξεχωριζεια και αναγνωριζεις τις μυρωδιες σου γιατι ειναι παντα μαζι σου. Αν οι αλλοι σε καταλαβαινουν τη διαθεση σου απο την μυρωδια θα πρεπει να σε ξερουν καλα. Θαθελα να μυριζω σαν Γαζια. Φιλια!
ReplyDeleteΑν το δέρμα μας μυρίζει ανάλογα με το τι τρώμε όπως λέει η από πάνω αγαπημένη φίλη και επιστήμων, τότε εγώ πρέπει να μυρίζω σαν πελώριο burger.. :-)) Παρόλα αυτά νομίζω πως μυρίζω Angel αλλά τόσα χρόνια που χρησιμοποιώ πια το άρωμα, και το douche, και την κρέμα σώματος, δεν την καταλαβαίνω καθόλου την μυρωδιά στο δέρμα μου.. Μόνο καμιά φορά στα φορεμένα μου ρούχα... Φιλιά πολλά!!!
ReplyDeleteBellaDonna,
ReplyDeleteσου έγραψα ένα μεγαλούτσικο σχόλιο και δεν με αφήνει η Wordpress να σου το στείλω... Γιατί;...
Theorema
Ας το κάνω πιο μικρό.
ReplyDeleteΈΛεγα λοιπόν, εν συντομία, ότι μου φαίνεται απολύτως συγκινητικό που κάποιος ασχολείται και περιγράφει τόσο συγκλονιστικά τις μυρωδιές, που σήμερα είναι ένα προσωπικό χαρακτηριστικό που οι περισσότεροι προσπαθούν να εξαφανίσουν.
Καλημέρα όμορφο κορίτσι :)
Theorema
Πολύ με συγκίνησε το κειμενό σου, ξέρεις έχω ένα θέμα με τις μυρωδιές. Μπορεί να ερωτευτώ σφόδρα και ακαριαία από μυρωδιά(πχ. δέρμα που μυρίζει μέλι),μου έχει τύχη στο ορκίζομαι. Μου φεύγει το στρές όταν μυρίσω βανίλια(η μητέρα μου μύριζε πάντα σαν μπισκότο βανίλια).Οι μυρωδιές είναι σαν τα συναισθήματα. Καλημέρα
ReplyDeleteΔεν φανταζόμουν πως υπάρχει κι άλλος άνθρωπος που μυρίζει τον εαυτόν του, με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, για να ηρεμήσει!
ReplyDeleteΤι να προσθέσω; τίποτα. Νομίζω με κάλυψες σε όλα.
(υπάρχουν μυρωδιές που με "πάνε" μέχρι και 35 χρόνια πίσω, μιλάω για ολοκληρωμένες αναμνήσεις με εικόνα, ήχο, πρόσωπα και φυσικά μυρωδιές)
despoinario- tha sou phgaine na myrizeis sa gazia :-)
ReplyDeletefevis - san cupcake kalo mou! :-)
theorema- h empneush mou hrthe otan diavasa kati se esena, vevaia.
wrong man - exeis dikio, oi myrwdies einai synaisthhmata.
mamma - ta megala pneumata ;-)
kalhmeres kai filia se olous!
καλημέρα* πάντα εκπλήξεις αυτά που λες από μέσα σου. όταν αγκαλιάζω, ακόμα και τους γονείς μου, κάθομαι λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω και τους μυρίζω, με κοροϊδεύουν όλοι, μου λένε ότι είμαι σκύλος. σε ευχαριστώ -γι' άλλη μια φορά* τί να πω άλλο, που λέει και η προλαλήσασα;
ReplyDeleteΑπό τα καλύτερα θέματα που έχω διαβάσει. Το λέω έχοντας απίστευτη αίσθηση και επιρροή απ τις μυρωδιές. Του σώματος κυρίως . Αν και πιστεύω πως κι η επιλογή του αρώματος έχει να κάνει με πλευρές ,σκοτεινές ίσως,του χαρακτήρα μας.
ReplyDeleteΗ μουσουδίτσα δε πέφτει ποτέ έξω!!!
Καλημέρα:)))
καλημερες, καλως την :-)
ReplyDelete