φραουλες, maple sirop και φουρφουρια.

Στην γωνια του καναπε, σε ενα καλαθι πανω στο πατωμα, ειναι ο μικρος μου κηπος. Το σπιτακι μου ειναι πολυ μικρο, ο ενας τοιχος στο καθιστικο ειναι τζαμοπορτα και βλεπει σε ενα παρκακι πανω στο καναλι, και οι γλαστρες ειναι ισως πλεονασμος. Ασε που συνεχεια λειπω, καποιες φορες για εβδομαδες, και ποιος να τις ποτιζει καθε φορα. Συνηθως τις αφηνω βουτηγμενες σε νερο σε κουβαδες η μεσα στο νεροχυτη της κουζινας και προσευχομαι να επιζησουν μεχρι την επιστροφη μου. Τα πιο ευαισθητα φυτα παντα χαριζονται πριν λειψω για το καλοκαιρι, αμα τα βρω ξερα γυρνωντας θα στεναχωρηθω. Καποια λιγοστα ομως εχουν παραμεινει, ειναι φαινεται πιο ανθεκτικα. Ενα καλαθωτο με πρασιναδες που μου εστειλαν πριν 3 χρονια, μια γλαστρα αρκετα ξεπουπουλιασμενη γιατι χρειαστηκε να την κλαδεψω δραστικα να γλυτωσει απο κατι που αρρωσταινε τα φυλλα, αλλα αυτη ξαναξετσουτσουρισε,και μια ορχιδεα που ανθιζει για τριτη φορα. Το Σ/Κ αγορασα και εναν φουντωτο θαμνο δεντρολιβανο, που μοσχομυριζει. Δεν προκειται να μαγειρευτει ουτε ενα του φυλλαρακι, γιατι σε αυτη τη φαση της ζωης μου ειμαι ανεπροκοπη. Εμπηξα στις γλαστρες δυο φουρφουρια που εδω αγορασα, ενα πορτοκαλι και ενα φουξια. Σκοπευω αμα ερθω στην Αθηνα να ψαξω να βρω και ενα πολυχρωμο οπως μου αγοραζαν μικρη στην πλατεια Αριστοτελους, εδω που (και ποιος να μου το παρει βεβαια :-). Αναμεσα στις γλαστρες ειναι ενα κιτς αγαλματακι, μια κοπελα με ενα καλαθι μηλα, που υπεραγαπω, γιατι με αυτο μου λεγαν παραμυθια οταν ημουνα μικρη, να τρωω το φαγητο μου (οχι πως χρειαζοτανε!). Το ειχανε παρει οι μαθητριες της μαμας μου οταν διδασκε στη Χιο, εχει περασει πολλες τουμπες και μετακομισεις (απαιτησα να μου το στειλουν με τη φορτωτικη στην Αγγλια), και αυτο επεζησε με μικρες φθορες που το κανουν στα ματια μου πολυτιμο. Διπλα ειναι ενα κερι που δεν αναβω, γιατι παει ο κηπος, παραδιπλα ενα ακριβο θερμος που αγορασα γιατι μ'αρεσε το χρωμα και τα λουλουδια που ειχε επανω και παραμενει αχρησιμοποιητο. Αριστερα στις γλαστρες καθεται το ποτιστηρι-ελεφαντακι. Το πηρα προσφατα γιατι μου θυμισε ενα αλλο ωραιοτερο που ειχα βρει πριν 3 χρονια αλλα δεν αγορασα, και μετανοιωσα.
Αυτα κυτταζω τρωγοντας το πρωινο μου. Φραουλες , καφε με γαλα στη γαλαζια κουπα με το ξανθο κοριτσακι να κανει κουνια,και πιτα πολυσπορη με φλωρα και maple sirop, μια υγιεινοτερη εκδοχη των american pancakes που λατρευω. Ο κηπακος μου δεν ειναι ο,τι ποιο καλαισθητος και συμαζεμενο. Κηπος λιγοτερο φυτων και περισσοτερο συναισθηματων, ετσι μου αρεσει να τον βλεπω...:-)

ατιτλο

περιεργη αισθηση. σα να ειμαι πολλα διαδοχικα στρωματα, στο καθε στρωμα να συμβαινει κατι διαφορετικο, να μην ειμαι σιγουρη οτι αυτο που σκεφτομαι αντιπροσωπευει εξ ολοκληρου αυτο που αισθανομαι. σημερα δεν αισθανομαι ολοκληρη. σαν κατι να μου κρυβω, δεν ειμαι σιγουρη το τι. μια δυσφορια. η πιεση εξωθεν, τα τελευταια νεα, νομιζω ειναι απλα η αφορμη. ετσι γρηγορα που κουτρουβαλιουνται οι σκεψεις μου, δυσκολο να τις πιασω, να τις εξετασω. σημερα δεν ειναι ανοιξη. ουφ.....

springtime - τα ανθη της μανολιας

Μικρη, ονειρευομουνα ενα σπιτακι πετρινο, με σκεπη και φουγαρο, οπως το ζωγραφιζουνε μικρα παιδια. Με μια μπορντοκοκκινη βουκαμβιλια να αγκαλιαζει εναν τοιχο και να με ειδοποιοει με τα λουλουδια της καθε φορα που ερχεται η ανοιξη. Η μεγαλη Θεια μου (απο το μπαμπα) που μου εχει αδυναμια, γιατι ειμαι το μικρο και πιο γλυκο απο τα τρια ξαδερφακια, μου ειχε υποσχεθει να ερθει να μου φυτεψει μια, μολις βρω το σπιτι. Η μικρη Θεια Θουλιτα (απο τη μαμα ), που με λατρευει γιατι ειμαι το μονο της ανηψι, οταν το ακουγε χαμογελουσε περιφρονητικα. - Σιγα μη στη φυτεψει η Μαρικα,ελεγε, τι ξερει αυτη απο βουκαμβιλιες. Εγ θα σου την φυτεψω, για να ειναι μαγεμενη. Θα πιανει με τα λουλουδια της την χαρα, να ανθιζει μεσα στο σπιτι σου η ευτυχια.

Οταν μεγαλωσα, εφυγα απο την Ελλαδα, και ηρθα σε μια χωρα που οι βουκαμβιλιες, μαλλον, δεν ευδοκιμουν. Καλοβολος ανθρωπος, ευμεταβλητος ανθρωπος, δεν τοχω πολυ δυσκολο να αλλαζω τα ονειρα μου. Αισθανομαι οτι εχω περασει πολλες μεταμορφωσεις οσο μεγαλωνω (κι εχω να περασω κι αλλες περισσοτερες ακομα). Λιγοστα πια απο τα παλια μου ονειρα μου κανουν, εχω αποκτησει αλλα, φρεσκοτερα, καινουρια. Σε αυτην εδω την υδατινη χωρα, το ονειρο μου ειναι να βλεπω απο το παραθυρο μου μια ολανθιστη μανολια. Το εχω ερωτευθει με παθος αυτο το φυτο, αμα το κυτταω ανθισμενο νοιωθω ευτυχισμενη.


Δεν ξερω αν ειμαι τυχερος ανθρωπος, η αν επιλεγω να θεωρησω τον εαυτο μου τυχερο ανθρωπο (μαλλον το δευτερο βοηθα το πρωτο, αλλα και τ'αναποδο). Στο εδω σπιτι βλεπω απεναντι μου παρκο και καναλι - ενας τεραστιος λευκος γλαρος εκανε μολις τωρα ενα θεαματικοτατο σλαλομ στα νερα, αναρωτηθηκα αν ειχε σερφ στα ποδια του. Στο προηγουμενο σπιτι που ειχα εδω, εβλεπα απεναντι δεντρα, και την αρχη ενος παρκου. Αλλα και στα δυο σπιτια, στα 30-40 βηματα, με υποδεχοταν και με υποδεχεται ενα μεγαλο δεντρο, με χοντρα κλαδια, παχυ κορμο και επιβλητικες ριζες. Ενα δεντρο που συνηθως ειναι σχετικα γυμνο, που μονο το μεγεθος του μου τραβα το ματι, και που θελω καθε φορα να αγκαλιασω, ετσι στερεο και γερο που μοιαζει. Αλλα αυτο το δεντρο, αυτη την συγκεκριμενη εποχη ειναι οργιαστικα γεματο απο παχυφυλλα, μεγαλα, ολοστρογγυλα, τελεια λευκοροδινα λουλουδια. Απο τους πολυαγαπημενους μου ανθους μανολιας...

Και ναι, ειμαι ευτυχισμενη. Περασα μια βδομαδα με εξοντωτικους ρυθμους, ειμαι κλεισμενη μεσα ολο το Σ/Κ για να δουλεψω, μεχρι την αδεια μου σε 3 βδομαδες θα δουλευω σα σκυλι, με πολυ αγχος και πιεση, ισως χρειαστει να φερω δουλεια και στην Αθηνα. Γυρω μου υπαρχει αρρωστεια, σε πιο εξωτερικους κυκλους που εφαπτονται με τους δικους μου υπαρχει φτωχεια, σε ακομα πιο εξωτερικους κυκλους εχει πολεμο, αδικια, θανατο και δυστυχια. Αλλα η μανολια ειναι ολανθιστη, εξω απο το μπαλκονι μου ο ηλιος μπαινοβγαινει απο τα συνεφα, τα πουλακια στο παρκακι καθε μερα αρχιζουνε να κελαηδανε ολοενα κια πιο νωρις, η μερα μεγαλωνει, και ολα αυτα μου θυμιζουνε πως ειναι επιτελους ανοιξη. Πινω τον καφε μου, μισοξαπλωμενη στον καναπε ανακλιντρο γραφοντας αυτο εδω, μονη μου μεσα στο σπιτι-καταφυγιο μου. Μια στιγμη ανασας που ειναι αποκλειστικα δικη μου. Ειναι ανοιξη, η μανολια ειναι παλι ολανθιστη, κι εγω δεν μπορω παρα να αισθανομαι -εστω, στιγμιαια και παροδικα- ζωντανη κι ευτυχισμενη.

Μυρωδιες - ΙΙ (οι αντρες κ οι ανδρες μου)

- Δεν θελω να κοιμηθω μαζι σου.
- Τι σε χαλασε?
- Το αρωμα σου.

Εγω λιγο πριν τα 18, αυτος 37. Μου φεροτανε τρυφερα σαν σε παιδι, μου εστειλε λουλουδια και με εβγαλε σε μερη ακριβα και ομορφα. Κυκλωτικες κινησεις, ο κυκλος ολοενα στενευε. Οταν με φιλησε (το δευτερο στη ζωη μου φιλι στο στομα), μου κοπηκε η ανασα. Ειχε μια πνιγερη, γλυκερα γλυκερη μυρωδια. Μου θυμισε πολυκαιρισμενες παλαικες κολωνιες που φορανε κατι γερασμενες κυριες. Οσο με φιλουσε προσπαθουσα να κρατησω την αναπνοη μου. Δεν ξαναβγηκα μαζι του. Λιγο πριν να φυγει απο την Θεσσαλονικη, στο τελος της Εκθεσης, με ρωτησε γιατι. Του εξηγησα.
( - Δεν θελω να κοιμηθω μαζι σου. - Τι σε χαλασε? - Το αρωμα σου...)

Καποιοι φιλοι μου λενε πως αυτους δε θα τους χαλαγε το αρωμα την πρωτη φορα αν ειναι να κοιμηθουν με μια γυναικα, απο τη δευτερη και μετα μονο. Δεν τους πιστευω.

Λιγους μηνες μετα, ο Γ. 28. Κακομαθημενο πλουσιοπαιδο απο τον Πυργο, σα γιατρος εκανε το φανταρικο του στο 401, οι δικοι του του νοικιαζανε γκαρσονιερα, μη κακοπερασει. Το πρωτο μου κρεβατι ειχε μια καθησυχαστικη μυρωδια απο φρεσκοπλυμενα φρεσκοσιδερωμενα εσωρουχα. Τα ρουχα του πηγαιναν στο πατρικο του καθε βδομαδα με βαλιτσες, επεστρεφαν με το ΚΤΕΛ φροντισμενα απο τη μαμα του.
- Καποιες στιγμες αναρωτιεμαι ποια ειμαι..
- Δεν με ενδιαφερει τι σκεφτεσαι.
Τον αφησα.
Λιγα χρονια μετα, ξαναβρεθηκαμε φυεγαλεα αναμεσα σε κατι σεντονια. - Αν ειχες μεινει τοτε μαζι μου, θα σε ειχα παντρευτει. (Ευτυχως...σκεφτηκα και τοτε, και πολλες φορες απο τοτε.)

Ο Π μυριζε φρουτα, αλκοολ, και αρκετα σα γατος σε γεναριατικο παροξυσμο. Μια νυχτα ψιλομεθυσε στην ταρατσα του σπιτιου μου με Βισαντο, βλεπαμε το φεγγαρι του καλοκαιριου που μολις αρχιζε στη Σαντορινη. - Νομιζω σε εχω καπως ερωτευθει - Μιλαει το κρασι τωρα - Ισως, αλλα εγω το λεω.. Με στριμωξε λιγες μερες μετα σε ενα τοιχο στο Καζαμπλανκα, ο Αγης επαιζε τρελλες ροκιες. Ανεβαινε απο το δεντρο να με βρει οταν εφημερευα τις νυκτες (πεφτανε τα ξυλα του κρεβατιου, ο θυρωρος εκανε πως δεν ακουγε τη φασαρια). Η μυρωδια μου αλλαξε απο την δικη του, πρωτη φορα με αγαπουσανε και αγαπουσα με αυτον τον τροπο. (Στη μιση περιπου ωρα που πηρε να δοθουν οι εξηγησεις για να χωρισουμε, τα λουλουδια στο μπουκετο που μου ειχε φερει ριξανε τα πεταλα τους. Ηταν παλι καλοκαιρι και εκανε ζεστη.)

(Μη, μου ελεγε 2 χρονια πριν ο Ν. Μη φορας αρωμα, μενει επανω μου η μυρωδια σου, και με μυριζονται οι αλλοι. Εκτος απο το πουρο του και το ουισκυ που επινε, δε θυμαμαι καθολου πως μυριζε. Ειμαι περιεργο πλασμα, εμαθα να ερωτευομαι μεγαλωνοντας.)

Ο Β μυριζε κινδυνο. Στα σκαλακια του 48, μου ελεγε αφηρημενα για το Θανατο του πατερα του, τον κοιτουσα συμπονετικα στα ματια (εχεις βελουδινη ματια μου ειπε καποιος καποτε). Καποια στιγμη, βρηκε τη ματια μου η ματια του. Μου χαμογελασε - αυταρεσκα?- και ειδα στα ματια του την αβυσσο. Επεσα μεσα με το κεφαλι προς τα κατω (το εννοιωσα την ιδια στιγμη πως χανομουνα). τους επομενους 2-3 μηνες ημουνα σαν υπνωτισμενη, υπηρχα μονο οταν με ακουμπουσε. Καποια στιγμη, ο Β εξαφανιστηκε. (Απιστευτος ο πονος. Σε 2-3 μηνες κοιμομουνα ομως με αλλον.) Ξαναεμφανιστηκε μετα απο 2 χρονια (εκανα λαθος, η Ντ ηταν η γυναικα της ζωης μου, εμαθα ειπε μετα σε καποιον φιλο). Βγηκαμε σε μια εκθεση, ηταν ανοιξη, φορουσα ενα μεταξωτο μπλε φορεμα με μικρα χρυσα αστερια που θροιζε με τις κινησεις του κορμιου μου. Αισθανομουνα την αναγκη του να με κοιτα, να με αγγιζει σε καθε ευκαιρεια. Δεν με φιλησε, με τραβηξε καποια στιγμη απο τους ωμους επανω του - ο ιδρωτας του μυριζε στεναχωρημενο θυμο. Μυριστηκα παλι εντονο τον κινδυνο. (Μου περασε εντελως ο πονοκεφαλος μαζι σου, μου ειπε μετα - τον πηρα εγω επανω μου, γι αυτο, σκεφτηκα). Δεν ξαναγυρισα μαζι του. Την εμπιστευομαι την οσφρηση μου.

Ο Χ (οταν ανεβηκα στη μηχανη μαζι του, σκεφτηκα πως θα μπορουσα να τον κοιμηθω - ειχε γινει ενα με τη μηχανη, πετουσαμε πανω απο τους δρομους της πολης. αλλα ο ιδρωτας του μυριζε σαν καθαρη σκονη. την επομενη βραδια, που ηταν του Αγιου Βαλεντινου, κοιμηθηκα με καποιον που μυριζε μελι, τζιν και πιπεροριζα).

Κι αλλα πολλα, κι αλλες οσφρητικα εντονες ιστοριες (καποιες ερωτα, καποιες αγαπης). Θα μπορουσα να γραψω σχεδον ολη την ερωτικη μου ιστορια μονο με μυρωδιες. Αλλα αυτο που μου κανει εντυπωση εκ των υστερων ειναι οχι ποσο εντονα θυμαμαι καποιων τις μυρωδιες , οσο για ποιους δεν τις θυμαμαι καθολου. Οσφρηση, η ποιο αρχεγονη αισθηση και ποιο παλια μου μνημη. Που ξανατακτοποιει την ιστορια μου.

Μυρωδιες - 1. (Εγω)

Οταν ειμαι κουρασμενη, αναστατωμενη και θελω να αυτοκαθησυχαστω, βαζω τη μυτη μου μεσα απο το ανοιγμα του ρουχου μου και με μυριζω. Αυτο με ηρεμει. Ειμαι εγω, ειμαι εδω. Ειμαι καλα.

Η μυρωδια μου εχει αλλαξει με τα χρονια. Οταν ημουνα παιδι, δε θυμαμαι πως ηταν - θυμαμαι τη μυρωδια του σχολειου μας, ενα συνοθυλευμα απο μυρωδια απο παιδικο δερμα, γαλα που εχει μεινει στον ηλιο, φρεσκοκομενα φρουτα, και νοτες απο χαρτικα, πετσινες τσαντες, πλαστικα καλυμματα βιβλιων και φρεσκοξυσμενα μολυβια. Ηξερα πως μερος απο ολες αυτες τις μυρωδιες ηταν και η δικια μου, αλλα δεν ειχα μαθει ακομα να την ξεχωριζω.

Στην εφηβεια μου, η μαμα μου φωναζε - ανοιξε τα παραθυρα του δωματιου σου να αεριστει. Το μικρο μου δωματιο μυριζε σαν το κρησφυγετο ενος μικρου ζωου. Ντρεπομουνα. Οσο και να πλενομουνα, το δερμα μου ειχε πια τη δικη του μυρωδια, σα παραβρασμενη μαρμελαδα απο βερυκοκο με μια αψια νοτα. Φορωντας καποιες αποκριες το σακακι του πατερα μου, καταλαβα πως οι μυρωδιες μας μοιαζανε οσο και τα προσωπα μας.
Με ανησυχουσε η μυρωδια μου που αλλαζε, γινοτανε πιο εντονη, υποδηλωνε αναγκες και ανησυχιες που δεν ηξερα ουτε καλα να ανγνωρισω, ουτε ακομα υποπτευομουνα πως να τις αντιμετωπισω.

Αλλοιως μυριζω αμα ειμαι στεναχωρημενη, αλλοιως αμα ειμαι χαρουμενη, η αμα ειμαι ερωτευμενη. Αλλοιως στον παροξυσμο του παθους, η οταν επιθυμω εντονα καποιον. Οσο και να προσπαθω να την αλλαξω, η μυρωδια μου δεν λεει ποτε ψεμματα για την πραγματικη μου διαθεση.

Μετα ενα απο τα πρωτο μας κρεβατια, οταν τον φιλησα πριν να φυγω, αυτος εσκυψε πανω απο το λαιμο και το ανοιγμα του στηθους μου και αρχισε να με μυριζει. Οχι σαν σκυλος που οσφριζεται το θηραμα του, αλλα σαν καποιος που παιρνει βαθειες αναπνοες προσπαθωντας να αναγνωρισει, η καλυτερα να θυμηθει την συγκεκριμενη μυρωδια. Δεν εχω ξαναμυρισει τετοιο αρωμα, ειναι τελειως δικο σου, βγαινει απο το δερμα σου σα να εισαι εσυ, μου ειπε. Εγω ειμαι, του απαντησα. Επρεπε να τον ειχα ρωτησει να μου το περιγραψει, τοτε, στα 5 περιπου λεπτα που κρατησε ο ερωτας του. Αναρωτιεμαι τωρα πως αραγε του μυριζω. Αυτος μου μυριζει παντα πιπεροριζα. Μ' αρεσει αυτη η μυρωδια του, οσο και η αναμεικτη μυρωδια των δυο μας, που μενει μετα επανω στα σωματα μας.

Δεν εμπιστευομαι τους εραστες που δεν μ αφηνουνε να αισθανθω το οσφρητικο τους αποτυπωμα, περα απο μια μυρωδια δανεισμενη απο καποιο μπουκαλι. Ανησυχω. Ειναι αραγε τοσο ανυπαρκτοι που καθολου δεν μυριζουνε, η μηπως προσπαθουνε κατι φοβερο γι'αυτους να κρυψουν?

Τελευταια αναρωτιεμαι, γιατι αραγε δεν μυριζουνε ποτε τα ονειρα μου.

το τηλεφωνημα

Λιγο πριν τις 11 το βραδυ, στο κινητο. Να μου πει για την ταινια που τον συνεπηρε - τοσο ωστε να γυρισει σπιτι να μεινει μονος με τις σκεψεις του αντι να παει για ποτα, Σαββατο βραδυ. Κατι πιτσιρικαδες, 25-30 (στην ηλικια του δλδ, χαμογελαω που σκεφτεται τον εαυτο του σαν πιτσιρικα, ετσι ειναι)ενα ταξιδι αναζητησης, η ιστορια ανθρωπων και περιοχων ... Οπωσδηποτε να το δω αν το παιζει Λονδινο, εχει μεινει αφωνος, δεν ξερει τι να κανει. Εχεις την καμερα, του λεω, ειναι σα να λες σε καποιον γιατι δεν γραφεις μολις εχει διαβασει Ντοστοιεφσκι, απανταει. Μιλαμε για βιβλια, μιλαμε και γελαμε (εχει ενα αφοπλιστικα αβιαστο, σχεδον παιδικο, μελωδικο γελιο). Κλεινουμε.

Ειναι ανεπιτηδευτος αυτος ο ανθρωπος, ανυστεροβουλος μεσα στον εγωκεντρισμο του. Δεν υπολογιζει πως μπορει να επηρρεασουν οι πραξεις του τους αλλους, αλλα ουτε υπαρχει η εννοια του αντιτιμου στις ανθρωπινες σχεσεις του. Τον καιει μια πνευματικη, καθαρη, ψυχρη φλογα. Τον αγαπαω και γιατι εχει κατι τετοιες αντιδρασεις πυροτεχνηματα (τα αγαπω τα ομορφα πυροτεχνηματα οσο αντιπαθω τις απλες κροτιδες). Και γιατι αναγνωριζω πολλα κοινα σημεια μαζι του. Και γιατι μπορω και ειμαι μαζι του χυμα ο εαυτος μου, αντιστοιχα κι αυτος. Το μωρο, το φιλαρακι μου, που καποιες φορες με θυμωνει, αλλα πιο πολλες με κανει και χαμογελαω...:-)

Floating worlds

Μαγνητισμενη, δεν μπορω να παρω τα ματια μου απο την οθονη του υπολογιστη μου. Το τσουναμι σαρωνει την Ιαπωνια στο live BBC broadcast, στην αριστερη πλευρα της σελιδας τα ανανεουμενα tweets απο επιτοπου μαρτυρες και updates απο δημοσιογραφους μιλανε για ανθρωπους που εκκενουν τις περιοχες παραμενοντας "calm", κανοντας τεραστιες ουρες στα μεσα συγκοινωνιας - οσα εχουν παραμεινει- που παραμενουν ωστοσω "orderly".

Την Ιαπωνια τη γνωρισα πρωτα απο καποια βιβλια. Norwegian wood,μια εφηβικη, δυνατη νοβελλα του Haruki Murakami. Μετα το ζωγραφισμενα, λιτα ψυχογραφικο Artist of the floating world του Kazuo Ishiguro. Εκεινο που μου κινησε πιο πολυ την περιεργεια να παω να δω τη χωρα ηταν το wrong about Japan του Peter Carey, τα ταξιδια ενος μεσηλικα συγγραφεα με τον εφηβο γιο του και η ανακαλυψη της συνεχειας και αρμονικης συμβιωσης της παραδοσιακης Ιαπωνιας μεσα στα manga και στα anime των νεων της. Το σουρεαλιστικο Kafka on the shore με ρουφηξε στις σελιδες του. Αφου επισκεφτηκα την χωρα, ανακαλυψα και τη Banana Yoshimoto. Πηρα μετα και χαρισα το what I talk about when I talk about running, παλι του Haruki Murakami.

3-4 χρονια πριν, βρεθηκα εκει σε ενα ταξιδακι σχετικα αστραπη - 12 ωρες πτηση απο το μολις ανοιχτο Heathrow 5 στο Narita, τραινο για Tokyo, 1 μιση μερα εκει να κανω τρελλη παλη με το αδυσωπητο jet lag υπνοβατωντας στους δρομους της πολης, τραινο για Kyoto,3 ωρες διαλεξεις σε 2 μερες, τραινο για Tokyo, πισω στο Narita, 12 ωρες ταξιδι για Λονδινο και κατευθειαν για διαλεξη στο Royal Society of Medicine - Απο Σαββατο μεσημερι σε Παρασκευη απογευμα. Οι εικονες που μου εχουν μεινει ειναι λιγο σαν εναλασσομενα σλαιντς σε προτζεκτορα. Μπαινοντας στο Τοκυο,στο ποταμι που κυλα διπλα στον αυτοκινητοδρομο, ενα κινηματογραφικα ομορφο ζευγαρι διασχιζει τον ποταμο πανω σε ενα seajet, πρωι Κυριακης. Μια τεχνοκρατικη, υπερμοντερνα βιομηχανουπολη.

Διπλα σε ενα τεραστιο condominium απο ατσαλι και γυαλι ενα παρκακι φορτωμενο απο ανθισμενες κερασιες που γερνουν βαρειες απο τα λουλουδι τους πανω απο τα νερα του ποταμου, τα στενα δρομακια του παρκου ασφυκτικα γεματο απο Γιαπωνεζους που το περπατανε- ειναι η γιορτη της κερασιας. Μεγαλες λεωφοροι, υπερπολυτελη καταστηματα (ειδα 5 τεραστια Αρμανι μεγαλυτερα απο του Μιλανο και 2 νομιζω Σανελ), πεντακαθαροι δρομοι, πολυκοσμια αλλα απιστευτη ησυχια.


Γιαπωνεζικο καρτουνιστικο street fashion στο Harajuku,το περιπου Camden του Τοκυο, γεματο απο νεους, πολυχρωμα πληθη, εμπορευματα και εδεσματα - τα καλλιτεχνημενα παγωτα και οι βαφλες που πουλουν εκει μου θυμισανε γλυκα που παιδι εφτιαχνα απο πλαστελινη, εκρηξη φλουο και παστελ χρωματων των γλυκων γευσεων. Ο ναος στο Κυοτο οπου τρωμε το βραδυ του συνεδριου (ειχε βρεξει, δεν μπορουσαμε να καθισουμε στον κηπο), ο Βουδιστης μοναχος που μας ευλογει και μας καλωσοριζει.

Οι Γιαπωνεζοι στο δρομο που οταν τους ρωτησεις κατι θα φανε οση ωρα χρειαστει, θα ερθουνε μαζι σου μεχρει να σε εξυπηρετησουν, και το θεωρουν αυτο αυτονοητο. Τα τραινα που σταματαν ακριβως μπροστα στα αριθμημενα ανοιγματα του σταθμου. Ο ελεγκτης στο τραινο που φοραει ασπρα γαντια και υποκλινεται προς τους επιβατες πριν βγει απο το βαγονι. Ο σιδηροδρομικος σταθμος του Τοκυο, ο πιο τεραστιος και χαοτικος που εχω δει ποτε στη ζωη μου, και 5 Γιαπωνεζοι αντρες, που δεν γνωριζω, να τρεχουνε μαζι μου πανω κατω 12 το βραδυ κοντα 40 λεπτα μεχρι να βρουν το τραινο που θα με παει στο Ναριτα για το αεροπλανο της δικης μου επιστροφης, αγνοωντας το δικο τους τραινο που θα τους παει στα σπιτια τους. Το τραινο της επιστροφης τιγκαρισμενο, οταν ρωταω καποιον αλλο για τη σταση που πρεπει να κατεβω, μου μιλαει ξανα και ξανα σε καθε σταση του συρμου, πλησιαζει 2 το ξημερωμα, το τραινο αδειαζει, αρχιζω να φοβαμαι πως θα με βρουν σφαγμενη/βιασμενη, τελικα αυτος κατεβαινει 3 στασεις πριν απο εμενα δινοντας μου τις τελευταιες ακριβεις οδηγιες.

Ενας λαος προστατευμενος απο τις αρχες του βουδισμου, οτι πρεπει να βοηθας τον πλησιον σου. Πιστη και μεριμνα για το συνολο πρωτα, μετα για την ομαδα. Μια γλωσσα που δεν εχει μεσα της τον υποθετκο λογο - για να εξηγησεις το εαν στους Γιαπωνεζους πρεπει να φας πολυ ωρα εξηγωντας. Μια οικονομια που εχει παλινορθωθει αρκετες φορες, απο τις πιο ισχυρες. Μια πλουσια χωρα που ολες οι δουλειες, ακομα και οι πιο εξουθενωτικες, γινονται απο Γιαπωνεζους - κανενα θεμα υπερηφανειας αμα πιστευεις στο συνολο.


Και δεν μπορω παρα να προσευχομαι, να ευχομαι να ειναι οσο το δυνατον λιγοτερα τα θυματα αυτης της φυσικης καταστροφης. Να σκεφτομαι πως ευτυχως, εκτος απο οικονομικη ανεση, αυτος ο λαος εχει και τη ψυχικη δυναμη και τις ηθικες δομες και την πνευματικη πειθαρχια να ξεπερασει την οποια κριση.

Και ο παραλληλισμος με την πιο κοντινη σε εμενα πραγματικοτητα του δικου μου λαου, που περνα μια αντιστοιχη τεραστια κριση, βιωνοντας την με ενα εντελως διαφορετικο, αυτοκαταστροφικο τροπο, με πληγωνει οσο ποτε...

μικρα (γλυκοπικρα) αισιοδοξα και λιγο τυρκουαζ

1. Η γυναικα που μπαινει στο ιατρειο ειναι πολυ αναστατωμενη, ετοιμη να βαλει τις φωνες, τα κλαματα, στα προθυρα κρισης. Περιμενε πολυ ωρα, εχει ερθει πολλες φορες μεχρι να τη στειλουνε να δει το γιατρο (εμενα), ειναι απο αυτα τα περιστατικα που μια ψυχικη ασθενεια κανει προβληματικη και το προβλημα της αλλα και την επικοινωνια με το γιατρος. Ειναι αυτο που το συναφι μας αποκαλει heartsink case. Θα σου φαει χρονο και ενεργεια χωρις απαραιτητα να μπορεσεις να βοηθησεις. Ειναι ακριβως το περιστατικο που με κανει να αγχωνομαι , μηπως μου ξεφυγει κατι σημαντικο στη διαγνωση. Γιατι ειναι πολυ ευκολο να πεις πως τα συμπτωματα ειναι "στο μυαλο" του ασθενη.
Επικεντρωνομαι στο ιστορικο. Την αφηνω να μου πει τα χιλια ασχετα (τα παραπονο της με τη ζωη της, και το συνδρομο καταδιωξης..), τη διακοπτω καποιες φορες να ρωτησω, την εξεταζω οπως ενα παιδι, μαλακα αλλα θετοντας συγκεκριμενα ορια. Μετα απο μιση ωρα, η γυναικα εχει ηρεμησει, μου χαμογελαει. Τη στελνω για εξετασεις, μετα την ξαναβλεπω, συμφωνουμε μαζι τι θα κανουμε για να γινει καλυτερα. Οταν φυγει απο την κλινικη, ειναι ανακουφισμενη, γελαστη και γεματη ευχαριστιες.
Μερικες φορες αρκει να σεβαστεις την αξιοπρεπεια και την ανθρωπινη διασταση του αλλου οταν ειναι στα ορια να χασει τον αυτοελεγχο του για να τον επαναφερεις.
Σε μια μερα γεματη πολλους (και καποιους παρομοιους) ασθενεις, χωρις διαλειμματα, το χαμογελο και το πραγματικο ευχαριστω του αρρωστου οταν φευγει ειναι σα να ανεβαζει την ταση της ζωτικης μου ενεργειας. Ξοδευομαι, κουραζομαι, αλλα αποδιδει.

2. Δεν πηραμε το grant. Πρεπει να ξαναπροσπαθησουμε. Ωστοσω το ανωνυμο feedback απο τους reviewers μας αποκαλει "world leaders" και "the only team who would be able to deliver such research in the UK". Ειμαι ανασφαλης ανθρωπος, την αποζητω την αναγνωριση. Θα προτιμουσα βεβαια να μας διναν τα λεφτα. Πισω οι σκλαβοι στη γαλερα μας...

3. Η Δ ειναι απο τις πιο κοντινες μου φιλες. Κοινες αξιες, παρεμφερης κοσμοθεωρια, ενα κοφτερο μυαλο και μια εντονη διαισθηση την κανει ενα απο τα λιγα ατομα που μπορει να με βοηθησει να καταλαβω τη ζωη (μου), να αποδωσω το πραγματικο νοημα στις πραξεις μου. Ανθωπος ζεστος, δυκολος και θερμοκεφαλος, γνωριζομαστε απο το πανεπιστημιο, γιναμε πιο κοντινες φιλες οταν εκεινη γυρισε απο το Παρισι, λιγο πριν εγω φυγω για Λονδινο. Την αγαπαω πολυ. Η Δ εχει κανει νεφρικη ανεπαρκεια, το καλοκαιρι θα κανει μεταμοσχευση νεφρου. Οταν την ειδα πριν μια εβδομαδα, το βλεμμα της ηταν καθαρο και φωτεινο, ηρεμο. "Μια καινουρια αρχη, ετσι το βλεπω. Που δινει σε ολα την πραγματικη τους διασταση, καταλαβαινω ποιες ειναι ουσιαστικες αναγκες και προτεραιοτητες για μενα. Δεν χρειαζεται να ανεχτω τιποτα που με βαραινει, φυλαω τις δυναμεις μου για αυτον τον αγωνα και ειμαι αισιοδοξη". Δεν την αγαπαω απλα, την λατρευω. Μου λεει οτι ζοριστηκε να το δει ετσι, αλλα το εφτιαξε να το βλεπει ετσι. Ουσιαστικος ανθρωπος, καταφερε να ενδυναμωθει ακομα και μεσα απο την απειλη και τον ιδιο τον φοβο της..

4. Η Ε ( 20 something, μια ομορφη ινδη)και ο Ν (40something, κατηγορια φτερου και gay as they come) χαμογελανε οταν μπαινω στο γραφειο τους. Παντα απορω γιατι, ειναι οι γραμματεις του MSc, οταν με βλεπουν παντα θα καταληξουνε με περισσοτερη δουλεια. Χαμογελαω και εγω, το χαμογελο των πολλων watt, ειμαι παντα ευγνωμων για τη σκληρη δουλεια τους. Η Ε αφηνει το φαγητο της (ειναι στο ιερο για αυτους lunchbreak)και ερχεται μαζι μου να δει γιατι δε λειτουργει ο προτζεκτορας στην ταξη. Τον φτιαχνει, φλυαρουμε για 5 λεπτα περι ανεμων και υδατων, φευγει. Σε 5 λεπτα ξαναγυρναει. Εχει τουρτα στην κουζινα, να μου φερει λιγη να φαω πριν αρχισει το μαθημα, μαζι με εναν καφε, προλαβα να φαω κατι πριν αφησω την κλινικη? (Οχι.) Με συγκινει η ανιδιοτελης φροντιδα των αλλων για μενα.

5. Το course που οργανωνουμε το Μαιο με την Ι μας εχει φαει την ψυχη, αλλα παιρνουμε συνεχεια μελακια απο ολο τον κοσμο, ανθρωπους γνωστους σε αυτον τον τομεα, που θελουνε να ερθουν αυτοι η οι φοιτητες τους. Ικανοποιηση. Ελπιζω οτι θα βγαλουμε και τα εξοδα - φερνουμε διδασκοντες απο Αμερικη και Ευρωπη- , να μεινει κερδος στο Ινστιτουτο.. Οπως και να'χει, και παρα το αναμενομενο τρελλο αγχος και κουραση εκεινων των ημερων, ακομα και εμεις οι ιδιες περιμενουμε σχεδον ανυπομονα να ακουσουμε τις διαλεξεις.


6. Πηρα ενα φορεμα της Μαιρης Κατραντζου απο το Topshop, ειναι σε αποχρωσεις τυρκουαζ, σαν πινακας ζωγραφικης, ανυπομονω να ζεστανει ο καιρος να το φορεσω.(Το Πασχα?)

7. Ο ηλιος μπαινοβγαινει, τα daffodils κανουνε μονο 95 πενες το ματσακι, ξημερωνει απο τις 6 και κατι. Εχουμε ακομη πολλες βροχες κια κρυακια εδω να φαμε, αλλα εχει πια μπει ανεπιστρεπτι η Ανοιξη.

οργισμενα, in low case.

Ο 7χρονος πιτσιρικος εχει ενα τεραστιο χαμογελο ενω παιζει τρισευτυχισμενος με το μπαμπα του και τα παιχνιδια της κλινικης, οσο εγω παιρνω το ιστορικο του απο τη μαμα του. Ειναι υιοθετημενος, μαζι με τα 2 αδελφια του. Γεννηθηκε 6 βδομαδες προωρος απο γονεις αλκοολικους, που δεν δεχτηκαν να μπει σε θερμοκοιτιδα και τον πηραν κατευθειαν σπιτι. Σε ηλικια 18 μηνων εισεβαλλε η αστυνομια σπιτι μεσα στη νυχτα και πηρε τα τρια παιδια γιατι οι γονεις σκοτωνονταν, και ετρωγαν και τα παιδια καποιες οχι και τοσο ξωφαλτσες. Πηγαν σε μια foster care γιαγια, που τι να πρωτοπρολαβει με τρια μικρα, τα εντυνε, τα ταιζε, ελπιζω να τους εδινε και απο καμια αγκαλια. Σε ηλικια 3 χρονων τους υιοθετησαν οι τωρινοι γονεις, late forties, μορφωμενοι, mesaio eisodhma, φαινονται καλοι ανθρωποι. Ο πιτσιρικος εκανε 2 χρονια να μιλησει, μεχρι τοτε δεν εβγαζε λεξη, τον τρομαζε - ακομα τον τρομαζει- ο οποιος θορυβος. Τωρα ειναι καλα. Περιπου. Εχει πολυ ανωριμη ομιλια για την ηλικια του, καποιες μαθησιακες διαταραχες που δεν ειναι ακομα ξεκαθαρο σε τι οφειλονται, το αλκοολ της μανας του ισως εχει επηρρεασει τον εγκεφαλο του. Στο σχολειο ειναι πολυ πισω, αρχιζει να καταλαβαινει οτι δεν τα παει καλα και να ντρεπεται, παιζει με μικροτερα απο αυτον παιδακια. Κλασσικη περιπτωση παιδιου που θελει εναν εμπνευσμενο δασκαλο και λογοθεραπευτη να κατσει να δουλεψει συστηματικα μαζι του για τα επομενα καποια χρονια, να μπορεσει αυτο το παιδακι μεγαλωνοντας να εχει τα απαραιτητα εφοδια να επιβιωσει ανεξαρτητος και με αξιοπρεπεια. Αλλα, το συστημα εδω δεν εχει λεφτα να υποστηριξει κατι τετοιο. Οι περικοπες στην παιδεια, οπως και στην υγεια, ειναι τοσο μεγαλες, που μονο τα πολυ βεβαρημενα περιστατικα παιρνουν ενα μερος της υποστηριξης που χρειαζονται. Σκεφτομαι να διαπραγματευτω με την ομαδα μου - ο ρολος μας ειναι καθαρα διαγνωστικος, και ακομα και για αυτο επιλεγουμε περιστατικα που ειναι πιο ξεκαθαρα φυσεως "ακουστικης επεξεργασιας" απ'οτι ο πιτσιρικας- να αναλαβουμε μερος και διαγνωσης των αναγκων του, και της θεραπειας του. Ουτε εμεις εχουμε τη δυνατοτητα για κατι παραπανω, πρεπει να κανουμε οικονομιες στο νοσοκομειο περικοπτοντας τον αριθμο των ραντεβου των ασθενων και τον αριθμο των επαγγελματιων που βλεπουν στο νοσοκομειο. Καθολου σιγουρη δεν ειμαι πως θα καταφερω να τους πεισω, πληθωρα τα περιστατικα που μας εχουνε αναγκη και ο χρονος μας λιγοστος.

Στο πανεπιστημιο, το 5ο καλυτερο του κομσου, εχω ψιλοτσακωθει με τον διευθυντη του ιδρυματος μου, γιατι επιμενω να φερω για το μαστερ να διδαξει ενας καθηγητης απο την Αντβερπη. Ειναι ο καλυτερος, κανενας στην Αγγλια δεν εχει την πειρα του. Τον φερνουμε εδω και χρονια. Τωρα ομως το UCL επιμενει - τα εξοδα των διδασκοντων δεν πρεπει να υπερβαινει ενα μηδαμινο ποσο. Η ποιοτητα δεν μετρα οσο η δυνατοτητα κερδους. Κι αυτο ειναι ενα ελαχιστο παραδειγμα της προπαθειας για εξοικονομηση.

Αυτα στη χωρα που η μεγαλυτερη τραπεζα της δηλωσε κερδη 4 δισ για το 2010, με φορολογια 2% για αυτα τα κερδη. Στη χωρα οπου προβλεπεται αυξηση των τιμων των ακινητων στην πρωτευουσα, λογω εισροης κεφαλαιων απο offshore επιχειρησης φοροδιαφυγοντων απο μια μικρη, παρακμασμενη, διεφθαρμενη χωρα στην αλλη ακρη της Μεσογειου. Στη χωρα οπου οι πλοιοκτητες της αλλης μικρης χωρας που λιμοκτονει στα ορια της χρεωκοπιας θα κανουνε πολλαπλα παρτυ να μαζεψουνε λεφτα για το εδω βασιλικο ζευγαρι - που μακαρι ναναι ευτυχισμενα τα παιδια, αλλα απο λεφτα δεν εχουνε καμια απολυτως αναγκη, σε αντιθεση με τα νεα παιδια αυτης της αλλης μικρης χωρας, που δεν εχουν ουτε λεφτα, ουτε δουλειες, ουτε -πλεον - πιστη σε κατι η ελπιδα.

Η μεγαλυτερη πλεον οικονομικα δυναμη στον κοσμο, που εχει κατακλυσει την αγορα με τα φτηνα προιοντα της, εξακολουθει να μεγαλωνει, δαπανωντας πιο πολλα λεφτα για την εσωτερικη της ασφαλεια (βλεπε καταστολη) απ'οτι για την αμυνα της. Παραγκες εξαφανιζονται εκει σε μια νυχτα για να δωσουν τη θεση τους σε αυτοκινητοδρομους η θερετρα, που οι κατοικοι των παραγκων ουτε απ'εξω δεν εχουν τη δυνατοτητα να βλεπουν - αμα ειναι τυχεροι, μπορει να προσληφθουν σα σκλαβοι εργατες να φτυσουνε αιμα για τη δημιουργια τους. Εδω, αντιστοιχα, δημιουργουνται υπερταχεις σιδηροδρομοι, με τη φορολογια ολων- ακομα και αυτων που δεν θα εχουν καμια μοικονομικη δυνατοτητα να τους χρησιμοποιησουν.

Οι χωρες κατω απο τη Μεσογειο βραζουν και ματωνουν, οι προσφυγες των κοντινων περιοχων αυξανονται, η απογνωση τους μεγαλωνει. Την ταλαιπωρη μικρη χωρα της Μεσογειου λυμαινονται πλεον εκτος απο τους γηγενεις εγκριτους γυπες και εγκληματιες απο ολες τις γυρω πολεμοδαρμενες περιοχες - ποιος να πρωτοφαει απο ενα κουφαρι..

Δεν θελω πια να οχυρωθω πισω απο τα ωραια φορεματακια μου, τα ακριβα καλλυντικα μου που με κρατανε νεα, τις εξοδους σε μερη ομορφα, καποτε και χλιδατα, που με βοηθανε να μη βλεπω, να μη ποναω με οτι γινεται γυρω μου. Οπως γραφτηκε και εδω, ποια η θεση της τεχνης και των πνευματικων ανθρωπων στα τεκταινομενα. Αν δεν το καταλαβατε ηδη, εχουμε πολεμο. Και ειναι πολεμος αξιων και πεποιθησεων. Οποιος μπορει, οτι μπορει ας κανει απο το μετεριζι του. Αμα ο καθενας μας, εστω, πραξει οσο γινεται πιο ακεραια και καλυτερα αυτο που κανει στον τομεα του, με επιγνωση της κοινωνικης ευθυνης του και με καλοσυνη, ειναι και αυτο κατι. Δεν πιστευω ουτε σε ηγετες, ουτε σε ιδεολογιες, ουτε σε επαναστασεις. Απλα, θεμα συνειδησης και προσωπικης ευθυνης του καθενος.