Διαδρομες

Πεμπτη πρωι. Το τραινο εφτασε Newcastle στις 10, 3 ωρες δρομο. Παιρνοντας καφε στο Starbucks απεναντι στο σταθμο, συνειδητοποιω οτι ειναι η 4η φορα που ερχομαι στην πολη. Τις 3 απο τις 4 (μαζι κ τη σημερινη), η διαδρομη ειναι σταθμος-πανεπιστημιο/νοσοκομειο/σταθμος, και επιστροφη Λονδινο. Τη μια, η διαδρομη ηταν αεροδρομιο/νοσοκομειο/αεροδρομιο - θυμαμαι ειχε ενα φοβερο χιονι, ευτυχως δεν ακυρωθηκε η πτηση. Στο διαλειμμα απο τα μαθηματα, ο Αμερικανος καθηγητης που μιλα πριν απο μενα μας δειχνει μια φωτογραφια απο την Κωνσταντινουπολη, το προηγουμενο μερος που ηταν. Μπορουμε να μαντεψουμε απο που ειναι η φωτο? Χαμογελαω. Κανενας αλλος δεν το βρισκει. Εχει βγαλει το θολο της Αγιας Σοφιας, απο το κεντρο του εσωτερικου, με την καμερα να στοχευει το θολο και τα παραπηγματα. Αναγνωριζω την περιγραφη της μαμας μου (που ποτε δεν εχει παει) "αμα εισαι στο κεντρο και κυττας το θολο ειναι σα να υψωνεσαι στουν ουρανο, εχεις την αισθηση οτι μετεωριζεσαι". Αυτη την αισθηση ειχα οταν μπηκα μεσα, 3 χρονια πριν. Σε μια ασχετη χρονικη στιγμη, το ονειρο της μαμας μου (να δει αυτο το θεαμα), το δικο μου βιωμα (επηρρεασμενο απο το προσδοκουμενο) και η οπτικη γωνια ενος ξενου ενωνονται. Αυτες οι αναπαντεχα συναντωμενες συναισθηματικες διαδρομες αγνωστων με συγκινουν. (Του το λεω σημερα στο τηλεφωνο, αγαπαει ιδιατερα την Κωνσταντινουπολη. Με ρωταει αν τους ειπα οτι εχω καποια σχεση με την Πολη. Οχι, δεν το ειπα, το σκεφτηκα ομως).


Παρασκευη πρωι. Στο τραινο απο Κοπεγχαγη (πηρα την πτηση των 6.40 απο Λονδινο) για Οντενσα (εξεταζω διατριβη). Βγαινοντας στο σταθμο, η βροχη, ειναι που ο ουρανος τους ρευστοποιειται , σκεφτομαι. Εχει ιδιατερο, καθαρο φως. Λιγα χιλιομετρα πιο μετα, βγαινει ο ηλιος. Καποιοι αγροι με κιτρινα λουλουδια (canola fields μου λεει ο google, ο καρπος χρησιμοποιειται για biodiesel). Επιπεδο τοπιο, σειρα απο καταπρασινα λιβαδια, και δεντρα με πυκνο φυλλωμα. Νομιζω πως αμα βαλω την εικονα που βλεπω στο στομα μου να τη δαγκωσω, θα βγει κρυο νερο, οπως οταν σπας εναν κακτο, με ξεδιψαει η ιδεα. Εχω κοιμηθει πολυ λιγο. Ξεκουραζω τη σκεψη μου με ονειποροπολησεις, οταν φτασω θα πρεπει να ειμαι ευθυκρινης και επικεντρωμενη. (Αυτος ειναι στο καραβι για το νησι. Σημερα ξυπνησαμε, ξεκινησαμε την ιδια ωρα. Παρε με οταν ξεκινας, παρε με οταν φτασεις, παρε με στην επιστροφη. Ειμαι στο τραινο για το island of Fyn, αλλα με κουβαλαει κι αυτος μαζι του καπου στις Κυκλαδες).

Παρασκευη βραδυ, στο αεροδρομιο της Κοπεγχαγης. Υπνοβατω. Κουραση, αγχωνομαι εξισου με τους φοιτητες που εξεταζονται. Ομορφο αεροδρομιο, ντηζαινατα καταστηματα, χαζευω τα χρηστικα αντικειμενα γλυπτα στο Georg Jensen, τα tableware με οργανικα σχηματα στο illums, τελικα δινω τα τελευταια μου ευρω για ενα βαζακι πορτοκαλι salmon roe. Βαδιζω στην εξοδο, διπλα μου περναν σε αποσταση αναπνοης σφαιρα διαφορα οχηματα αεροδρομιου που οδηγουν σαν καμικαζι Δανοι Vikings. Σε ενα ποστερ διαφημισης, If you don't lose the crave to wander,you will always belong. Οταν φτασω περασμενα μεσανυχτα στο σπιτι μου, δεν εχω αμφιβολιες για του που και αν ανηκω.

Σαβατο πρωι, με τη φουξια βαλιτσουλα μου ( η βαλιτσουλα της Μπιμπι Μπο με κοροιδεψε ο Θ*ακος μου) στο Eurostar του St Pancras. Πριν επιβιβαστω, αγοραζω λαφυρο Anna G Corkscrew Alessi σε φουξια!

Στο Παρισι, η Ελιζα θα με παει σε ενα καφε με κιτρινους ωχρα τοιχους, ραφια βιβλιοθηκης με βιβλια μεχρι το πολυ ψηλο ταβανι που εχει ζωγραφισμενο τον ουρανο, κιτρινα αγκαλιαστικα καθισματα, και εναν γελαστο σερβιτορο που διορθωνει την προφορα μου (δεσ-ερ οχι δεζ-ερ, δε θες να σου φερω να φας την ερημο..). Μετα το μπουρμπουρμπουρμπουρ, βγαινοντας, προσεχω οτι η Ελιζα εχει τα πιο απιστευτα γαλαζοπρασινα, μεγαλα, στρογγυλα ματια πετραδια.


Σαβατο βραδυ. Με το Θ*ακο μου κ τη Λι*αν στο Mama Shelter (σχεδιασμενο απο τον Starck)σε μια ζορικη περιοχη στο ανατολικο Παρισι. Καποιος διορατικος παρατηρητης, θα μπορουσε ισως να δει αναμεσα στους 3 καλοντυμενους συνδαιτημονες, σα φασματα, τις ιστοριες και τους ερωτες που διηγουμαστε. Που εχουν αποχρωση "κοκκινο σαν το αιμα του ταυρου". Θα επισφραγισουμε το βραδυ και τις κουβεντες τρωγοντας (τελετουργικα, οργιαστικα) απο το ιδιο πιατο εναν τεραστιο baba au rum, πνιγμενο στο ρουμι.


Κυριακη πρωι. Απο τις μαυροασπρες ονειρικες φωτο του Willy Ronis, στα θνητα γυμνα (σαν απο πηλο, σαρκα που αποσυντιθεται) Lucian Freud στο beaubourg. Με ανατριχιαζουνε οι πινακες του , δεν θα αντεχα να βλεπω για πολυ μεσα απο τα ματια του. Αλλα το οτι δεν σταματα να συγκλονιζει το εργο του, παρα το οτι ειναι χιλιοιδωμενο, δεν ειναι απο μονο του αποδειξη - του οτι σου καθρεφτιζει την αληθεια που αρνεισαι να δεις η προσπαθεις να ξεχασεις.(και ναι, με παιρνει τηλεφωνο εκεινη την ωρα).

Σαββατο απογευμα, μετα απο μια βολτα και ψωνια (des choses intimes) Marais, τσαι, γλυκα και macaroons με τη Λ*να (κοφτερα εξυπνος ανθρωπος) και τον Θ*ακο στο mariage freres. Ο καθενας μας βλεπει τους αλλους μεσα απο το φιλτρο της δικης του ζωης, σκεφτομαι.

Στο βραδυνο τραινο για το Λονδινο, δεν μπορω να κοιμηθω. Αν γνωρισεις ενα "thing" με την καρδια σου, δεν εχεις αναγκη να βλεπεις συνεχεια καινουρια διαφορετικα πραγματα, εγραφε στον τοιχο της εκθεσης πως ειπε ο ζωγραφος. Αναρωτιεμαι.