back.

Πεμπτη πρωι, οι γονεις, παραλαβη απο το αεαροδρομιο. Ειχα τοσο αγχος αν θα φτασω, εψαχνα τη βαλιτσα μου και δεν την εβρισκα, οταν πηγα να παραπονεθω καταλαβα οτι εψαχνα στο λαθος καρουσελ.
Στο αυτοκινητο, η μαμα κανει την πολιτικη αυτοκριτικη της - δεν καταλαβα εγκαιρα, τους ξαναψηφισα, τοτε που, ισως επρεπε..Ο πατερας μου ξαφνικα εκρηγνυται, εξαλλος. Φτανει πια, να μην τα ξαναακουω, ανεβαινει η πιεση μου, τα βραδυα δεν μπορω να κοιμηθω, φτανει, φτανει, φτανει. Ποσο να αντεξει κανεις, αναρωτιεμαι. Στο σπιτι, μετα, πιο ηρεμος, ο πατερας μου θα μου θυμισει οτι η Ελλαδα περναει καθε 25-30 χρονια και απο μια μεγαλη καταστροφη, αυτη τη φορα απο την τελευταια φορα περασανε 36.
......................
Κατω απο εναν καλοκαιρινο ηλιο, η Αθηνα παγωμενη, μουδιασμενη, οι ανθρωποι ειτε θυμωμενοι ειτε σε καταθλιψη. Αναρωτιεμαι αν αυτη τη φορα ο θυμος τα καταφερει να γινει ισως πραξη. Βλεπω δυο απανωτα ασχημα ατυχηματα - αυτος που βιωνει τοση πιεση δεν πολυπροσεχει. Το Σ/Κ τα τραπεζακια εξω ειναι ομως γεματα φισκα. Ο ηλιος δεν καταλαβαινει απο τετοια. Μετα απο δυο ουζα, αισθανομαι πως η κοκκινη μπουκαμβιλια στο μπαλκονι της απεναντι πολυκατοικιας, με φοντο το γαλαζιο του ουρανου, εχει βρεθει εκει μονο και μονο για να ακουμπησω τη ματια μου. Ο ηλιος με ζεσταινει, γυρω μου φιλοι,με αγκαλιαζει η δικη του η ματια. Εχω χαλαρωσει.
....................
Περπαταμε διπλα διπλα στη Σκουφα. Ξαφνικα, αισθανομαι το χερι του να πιανει το δικο μου, να το κρατα. Αιφνιδιαζομαι, πανικοβαλλομαι. Σκεφτομαι, θα πρεπει να συντονισω το βημα μου με το δικο του, το πεζοδρομιο ειναι στενο, θα εμποδιζουμε τους περαστικους, μετα απο ποιο διαστημα κανει κανεις μια τετοια κινηση και αν φτασαμε ηδη σε αυτο το σημειο,αν τραβηξω ισως μαλακα το χερι μου πως θα το παρει. Ιδρωνω, I am having a Samantha moment but I am not Samantha. Και ξαφνικα (και ως συνηθως), σκονταφτω. Το χερι του με σφιγγει να μην πεσω, και εγω αφηνω το χερι μου στο δικο του. Ισως λιγο αμηχανο, καπως ιδρωμενο, αλλα το χερι μου μενει μεσα στο δικο του σε ολη την υπολοιπη διαδρομη.
................
Ατζεντες ανοιγμενες, προγραμματα. Τοτε θα ειναι Γαλλια, τοτε θα ειμαι Κοπεγχαγη, τοτε θα ερθω ξανα εκει, τοτε θα ερθει αυτος εδω, και μετα.."αν μεχρι τοτε δεν εχουμε τσακωθει, και μιλιομαστε ακομα βεβαια" μου λεει, και γελαμε και οι δυο, γιατι αυτο ειναι βεβαια αληθεια.
.................
Σημερα το απογευμα, στο Λονδινο, καποια στιγμη - η κουραση - αφαιρεθηκα τελειως. Η αισθηση μετα - που ειμαι? ποια ειναι η δικη μου πραγματικοτητα? - ειμαι μαλλον εδω, αλλα για το δευτερο, ακομα δεν το εχω καλοκαταλαβει. Κυλουνε πολυ γρηγορα οι καταστασεις στην τωρινη περιρρεουσα. Να θυμαμαι να επαναπροσδιοριζω συχνα το στιγμα.
.................
.................
(ο,τι και να λεω η να μη σου λεω, ηδη μου λειπεις).