Dis-connected

Τρεις μερες χωρις ιντερνετ. Τελικα ειναι τεραστια η εξαρτηση. Κι οχι, τον χρονο που περισσεψε, δεν τον εκανα τπτ πιο ουσιαστικο, γιατι αγχωνομουνα για τα μαιηλ που δεν μπορουσα να διαβασω, το οτι δεν μπορουσα να ανατρεξω σε τραπεζες πληροφοριων,ενω με αππορυθμιζε η στερηση ηχητικης επενδυσης (ναι, ακουω ραδιοφωνο μονο απο το ιντερνετ) και οπτικοακουστικης αποβλακωσης (ναι, και τβ βλεπω απο το ιντερνετ).

Παραγωγικοτητα μηδεν, αγχος στα υψη, γενικη κακοκεφια και αισθηση απομονωσης.

Η προηγουμενη προταση δεν απορρεει βεβαια μονο απο την πρωτη παραγραφο. Μαυρη διαθεση. Πως οταν εισαι μεσα σε ονειρο που υπαρχει απειλη, και πρεπει να βαλεις τα δυνατα σου να βγεις, να ξυπνησεις, αλλα τα μελη σου ειναι ναρκωμενα και πανικοβαλλεσαι οτι δεν θα τα καταφερεις να εκ-κινηθεις εγκαιρα.

Το ακομα πιο αστειο ειναι οτι την προηγουμενη παραγραφο ακολουθει μια εξαρση καλοκαιρινη, μια διαθεση αναλαφρη, μια αυρα πορτοκαλλοκιτρινη.

I am not in control. Feels like I am on a rollercoaster. Προσπαθω να κραταω τα χερια μου γερα στο πηδαλιο, αλλα δεν ειμαι σιγουρη τα χερια μου απο που δεχονται εντολες.

Σε διαδοχικα τηλεφωνηματα, μου βγαινει ενα πολυσχιδες ασυμαζευτο. Σχετικα λογικο και συγκροτημενο στον Κομποθτα ("που ειναι το αλλα?" "δεν εχει αλλα, καλα ειναι ολα" "πως τοπαθες βουρλο? και εγω καλα τα ακουω") κλαψουρισμα στη θεια μου ("μη μου στεναχωριεσαι μωρο μου, θα δεις"), ειμεγωγυναικαφιναντελμπεντερισα στο Θ*ακο, νιαουρισμα στις φιλες μου. Το μωρο με κυνηγαει. Εκεινος με περιμενει. Εγω προσπαθω - να ξεπερασω τους φοβους και τις ανασφαλειες μου, να εκτεθω χωρις να παραδοθω, να προσεγγισω χωρις να επιβαρυνω, να τον αφησω να πλησιασει κατανικωντας την παρορμηση να το βαλω στα ποδια.
Ουφ!:-)