το σκεφτομουνα προχτες. ο καθενας μας εχει μεσα στον εγκεφαλο του μια αναπαρασταση της αμεσα αισθητα προσλαμβανομενης πραγματικοτητας (το τι βλεπει, ακουει, ακουμπα, γευεται, μυριζει) και μεσα απο αυτους αυτους τους συνεχεια μεταβαλλομενους οπτικοακοσυτικοαισθητηριους "χαρτες", μια εικονα της πραγματικοτητας, που ειναι -λιγο η πολυ - στον καθενα μας διαφορετικη, αφου ειναι διαφορετικα τα ας πουμε φιλτρα του καθενος. περπατουσα, εβλεπα γυρω μου τους αλλους, και σκεφτομουνα - ποσα παραλληλα, συναντωμενα και αλληλοεπιδρωντα συμπαντα σε 100 μετρα δρομο.
στις 2 ωρες πτηση νοτιοανατολικα, η φωνη του απο το τηλεφωνο. συναντησεις, προβολες, εξοντωτικα προγραμματα, μετα παρτυ μεσα στη νυχτα, ενα παλλιροιακο κυμα που - ευτυχως - δεν ξανακτυπησε. "αμα γυρισω πισω την αλλη βδομαδα, θα μετραμε παλι μερες μεχρι να ξαναρθεις." (μου φαινονται παρα πολλες αυτη τη φορα.) "αποψε θα γυρισω στο ξενοδοχειο, θα αλλαξω, θα ξαναβγω, εχω υποσχεθει στην..να την παω εκει". κλεινουμε το τηλεφωνο. και ξαφνικα, ζηλευω. απο εκει που πριν γελουσα, του ελεγα να περναει καλα, να μη σκαει που για λιγες μερες πινει παραπανω και χαλαει τη διαιτα του, απο εκει που δε με νοιαζει, δε με αφορα το τι κανει και με ποια αμα δεν ειναι μαζι μου, ζηλευω. του στελνω sms μεσα στη νυχτα, κυττα μη μου σε ξελογιασει καμια εκει περα. μου στελνει κι αυτος αμα γυρναει σπιτι, οταν εγω πια κοιμαμαι (το βρισκω οταν ξυπναω). το πρωι, χωρις να του πω αλλο τπτ, με καθησυχαζει.
η αισθηση ενος ανθρωπου, η μνημη της αισθησης του, η επιδραση αυτων στην καθημερινοτητα μου. για μια φορα, μου ειναι απλα αδυνατο να οραματιστω τι ακριβως η τι περιπου θα συμβει μετα - δεν εχω προσλαμβανουσες, αλλα και ουτε θελω να το φανταστω. ας το ζησω primavista. φοβαμαι λιγο, αλλα δεν αντεχω πια να φτιαχνω με το μυαλο μου και να κουβαλαω σωσιβια, αλεξιπτωτα και πανοπλιες - με βαραινουν και με κανουν πιο δυσκινητη. primavista, με ανοιχτα τα ματια (της ψυχης) και χωρις στρατηγικα σχεδια. κι ας ειναι οποιο το τιμημα.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Όπως έχω ξαναπεί, βρίσκω εξαιρετικά καθησυχαστικό και εκπληκτικά υπέροχο το να σε παίρνει τηλέφωνο ή να σου στέλνει μήνυμα κάποιος (εντάξει, όχι ο οποιοσδήποτε "κάποιος" :ppp) την ώρα που κοιμάσαι. Νομίζω είναι γιατί αισθάνομαι πως εκείνη τη στιγμή που εγώ είμαι παραδομένη στον ύπνο, σχεδόν ανυπεράσπιστη, υπάρχει κάποιος που με σκέφτεται κι είναι σα να με προστατεύει, comme s'il veillait sur moi... Ξέρω, υπερβολικό ίσως, αλλά oh, well...
ReplyDeleteΌσο για την τελευταία παράγραφο, μην πάρεις τίποτα μαζί σου. Άμα χρειαστείς πανοπλία θα μάθεις να πολεμάς, άμα χρειαστείς σωσίβιο θα μάθεις να κολυμπάς κι άμα χρειαστείς αλεξίπτωτο θα μάθεις να πετάς. Σε κάθε περίπτωση, ça vaut la peine ;)
Σε φιλώ πολύ πολύ :* :)
Από τότε που κάθε ανθρώπινη σχέση έχει αποκτήσει strategic project planning, έχουν γεμίσει οι καναπέδες των ψυχιάτρων. Τους βλέπω γύρω μου και τους λυπάμαι.
ReplyDeleteΧαίρομαι για σένα, ειλικρινά. :)
Λίγοι άνθρωποι είναι τόσο ειλικρινείς με τον εαυτό τους.
Εγώ θα σου πω απλά να κάνεις αυτό που θέλει η ψυχούλα σου.. Και να πάνε όλα μαγικά και υπέροχα.. Αλλά και αν παρ΄ελπίδα κάτι δεν πάει όπως το φαντάζεσαι ή όπως το ελπίζεις, έχεις ανθρώπους που θα είναι πάντα εδώ για σένα και αυτή είναι η καλύτερη πανοπλία ever... Φιλιά!!
ReplyDeleteDG - hmouna sigourh, esy tha me katalaveis.
ReplyDeleteDQ - den mporw na kanw alloiws, na mhn eimai eilikrinhs me ton eauto mou.
Fevis - oi dikoi mas anthrwpoi o,ti pio shmantiko sth zwh mas. :-)