χρωματα

white and black. ασπρο μαυρο. αφιξη.
2.30 η ωρα τα ξημερωματα, βγαινω απο τις αφιξεις σερνοντας την βαλιτσα μου. φοραω ασπρα μαυρα (να φαινομαι στη νυχτα), αυτος μου αναβοσβηνει τα φωτα του αυτοκινητου για να τον δω, ποτε μου δεν αναγνωριζω αυτοκινητα (και ακομα δεν καταφερα να θυμαμαι τι χρωμα αυτοκινητο εχει). μου φαινεται περιεργο να με καλωσοριζουν, να με παραλαμβανουν απο το αεροδρομιο - ερχομαι τις ωρες που η πολη κοιμαται, πατωντας μαλακα σαν γατα, κοιμαμαι αμεσως μολις φτασω σπιτι, το επομενο πρωινο που ξυπναω ξεγελαω εαυτον και τους αλλους πως ειμαι παντα εδω. αυτη την φορα, δεν ξεγελαω κανεναν - εφτασε η ταξιδιωτισα απο τα ξενα. του χαμογελαω, μου γελαει. η οικειοτητα βγαινει σε κυματα αναμεσα μας. θα κοιμηθουμε οταν αρχισει να χαραζει.

cobalt cerulean.μπλε.η παρεα στην ταβερνα.
μπαινω στον τζιτζικα και μερμηγκα με το εξωμο (μπλε)μου φορεμα, λιγο πιο πισω ο καλος μου κουβαλαει με την κολλητη του ενα βαρυ δωρο. ενα παλιο αρχοντικο, αυλη με περικοκλαδες, στους τοιχους διαφημισεις του 50. και στο τραπεζι μια παρεα που για πρωτη φορα συναντω. βλεμματα καρφωμενα επανω μου, ματιες ζεστες, αρκετα περιεργες, φωτεινες οι περισσοτερες, με ενταση καποιες. οταν ειμαι με κοσμο, συνηθως μου αρεσει ειτε να μιλαω (εκ βαθεων) με ενα δυο ατομα τη φορα, ειτε να παρατηρω, με μικρη συμμετοχη, απο τη γωνια μου. εδω οι οροι εχουν αλλαξει, και ειμαι εγω - αρχικα τουλαχιστον- η παρατηρουμενη. το διασκεδαζω να δινω παρασταση. εχω μαθει να αφοπλιζω με το να ειμαι ακριβως ο εαυτος μου,να λεω αυτο που σκεφτομαι and i take no prisoners. χαιρομαι οταν στο τελος της βραδιας ο παραδιπλανος μου (ενας δυσκολος, πολυ ιδιαιτερος, πολυ αξιολογος ανθρωπος) μου λεει οτι χαιρεται παρα πολυ που με γνωρισε - εχουν μεσολαβησει μεταξυ μας πολλοι γυροι απο διασκεδαστικα λεκτικα πινγκ πονγκ και χοροι κουβεντας αντικρυστοι. κι εγω χαιρομαι που κανουμε το κλικ με τους φιλους του.

fuchsia shocking pink. κοκκινο με μωβ. η συναυλια shantel.
ορθια επανω στις κερκιδες, χορευω , χοροπηδαω, χειροκροτω, φωναζω, τραγουδαω, σιεμαι και λυγιεμαι μεσα στο (φουξια) μαξι μου. ο shantel τα εχει δωσει ολα στη σκηνη, πεταει μπουκαλια νερου, μετα κανει βουτιες κι ο ιδιος αναμεσα στο κοινο που τον σηκωνει στα χερια λατρευτικα. Η ενεργεια που βγαινει θα μπορουσε να φωταγωγησει την πολη για μια ολοκληρη νυχτα. Οσο νυχτωνει, η ζεστη υποχωρει, και αρχιζει να δροσιζει, αλλα πλεον κανεναν μας δεν νοιαζει. 2 ωρες μετα, απο το μπαρ, χαζευουμε μια παρεα που χορευει στην ταρατσα του Μισουενιο εξω, με φοντο την Ακροπολη. Θα πει γελωντας στον φιλο που μας συστησε πως πετυχε το προξενιο. Αναρωτιεμαι σε ποια ταινια, αραγε, παιζω. Φευγοντας ξεχναω στην μπαρα το κινητο μου.

white, ecru. then silver grey. η αναχωρηση.
Ξυπναω μετα απο αυτον (κοιμαμαι παντα πολυ περισσοτερο). Μου ετοιμασε πρωινο στη βεραντα. μετα με κατεβαζει στα νοτια προαστια,να δω τον φιλο της φιλης μου που ειχε ατυχημα. (Τον ευχαριστω ξανα και ξανα και ξανα. Που μπαινει στον κοπο να το κανει χωρις καν να του το ζητησω, που το θεωρει αυτονοητο, που δεν το κανει θεμα που χαλαει ετσι το τελευταιο πρωινο μας, για ανθρωπους που δεν ξερει. κατι τετοιες κινησεις ειναι που με κανουν σιροπι στο πατωμα). πιο μετα, μεζεδες, ουζα, γελια και κουβεντες καπου στην κηφισια, μετα θα με παει να αφησω τη βαλιτσα στους δικους μου, να τους δω για λιγο - φευγω απο εκει Δευτερα πρωι για αεροδρομιο. Το απογευμα παω ξανα στο σπιτι του, μενουμε μεσα. Με γυριζει το βραδυ, το αυτοκινητο με ανοικτη την οροφη, στο πατρικο μου. Θα ερθει να με βρει σε λιγες μερες, αυτη η αναχωρηση δεν με βαραινει. Αλλα δεν θα τα καταφερω να πολυκοιμηθω το βραδυ.

Την επομενη βδομαδα εχει εκλειψη πανσεληνου στο ζωδιο μου τη μερα που ερχεται. Κανοντας σχεδια για το καλοκαιρι απο το τηλεφωνο, τον προειδοποιω μισοαστεια μισοσοβαρα. πως καλυτερα να κλεισουμε εκδρομες και ημερομηνιες αφου εχει ερθει να με βρει. ρωταει, "μετανοιωσες κιολας για τη σχεση μας?" αιφνιδιαζομαι που το ακουω (αν κ για δευτερη φορα), μου ακουγεται παραξενο. κιολας? ειναι? "οχι, δεν μετανοιωσα καθολου. και ακριβως για αυτο, εχω λιγη αγωνια".(ναι, εχω αγωνια. γιατι με τρομαζει το πλησιασμα. με τρομαζει που κατω απο την ηρεμη επιφανεια μου αισθανομαι πως ειμαι μαζι του ανοχυρωτη, με τρομαζει που αφηνομαι. με τρομαζει που ειμαι μαζι του καλα, που αρχιζω να σκεφτομαι πως δεν θελω να τον χασω. αλλα αυτα, βεβαια, δεν του τα λεω. ισως σε ενα βαθμο τα διαισθανεται.) γελαμε. τα σχεδια γινονται με την υποθηκη "εαν βεβαια μιλιομαστε μεχρι τοτε".

ακομα δεν ειμαι σιγουρη σε ποια ταινια παιζω. αλλα ειμαι πολυ περιεργη να δω τη συνεχεια, οταν ο πολυχρωμος αυτος ανθρωπος ερθει επιτελους να με βρει στο Λονδινο, κατω απο -μαλλον- συννεφια, μεσα στις εκλειψεις, και εντος γηπεδου.

σας φιλω.