Διαδρομες

Πεμπτη πρωι. Το τραινο εφτασε Newcastle στις 10, 3 ωρες δρομο. Παιρνοντας καφε στο Starbucks απεναντι στο σταθμο, συνειδητοποιω οτι ειναι η 4η φορα που ερχομαι στην πολη. Τις 3 απο τις 4 (μαζι κ τη σημερινη), η διαδρομη ειναι σταθμος-πανεπιστημιο/νοσοκομειο/σταθμος, και επιστροφη Λονδινο. Τη μια, η διαδρομη ηταν αεροδρομιο/νοσοκομειο/αεροδρομιο - θυμαμαι ειχε ενα φοβερο χιονι, ευτυχως δεν ακυρωθηκε η πτηση. Στο διαλειμμα απο τα μαθηματα, ο Αμερικανος καθηγητης που μιλα πριν απο μενα μας δειχνει μια φωτογραφια απο την Κωνσταντινουπολη, το προηγουμενο μερος που ηταν. Μπορουμε να μαντεψουμε απο που ειναι η φωτο? Χαμογελαω. Κανενας αλλος δεν το βρισκει. Εχει βγαλει το θολο της Αγιας Σοφιας, απο το κεντρο του εσωτερικου, με την καμερα να στοχευει το θολο και τα παραπηγματα. Αναγνωριζω την περιγραφη της μαμας μου (που ποτε δεν εχει παει) "αμα εισαι στο κεντρο και κυττας το θολο ειναι σα να υψωνεσαι στουν ουρανο, εχεις την αισθηση οτι μετεωριζεσαι". Αυτη την αισθηση ειχα οταν μπηκα μεσα, 3 χρονια πριν. Σε μια ασχετη χρονικη στιγμη, το ονειρο της μαμας μου (να δει αυτο το θεαμα), το δικο μου βιωμα (επηρρεασμενο απο το προσδοκουμενο) και η οπτικη γωνια ενος ξενου ενωνονται. Αυτες οι αναπαντεχα συναντωμενες συναισθηματικες διαδρομες αγνωστων με συγκινουν. (Του το λεω σημερα στο τηλεφωνο, αγαπαει ιδιατερα την Κωνσταντινουπολη. Με ρωταει αν τους ειπα οτι εχω καποια σχεση με την Πολη. Οχι, δεν το ειπα, το σκεφτηκα ομως).


Παρασκευη πρωι. Στο τραινο απο Κοπεγχαγη (πηρα την πτηση των 6.40 απο Λονδινο) για Οντενσα (εξεταζω διατριβη). Βγαινοντας στο σταθμο, η βροχη, ειναι που ο ουρανος τους ρευστοποιειται , σκεφτομαι. Εχει ιδιατερο, καθαρο φως. Λιγα χιλιομετρα πιο μετα, βγαινει ο ηλιος. Καποιοι αγροι με κιτρινα λουλουδια (canola fields μου λεει ο google, ο καρπος χρησιμοποιειται για biodiesel). Επιπεδο τοπιο, σειρα απο καταπρασινα λιβαδια, και δεντρα με πυκνο φυλλωμα. Νομιζω πως αμα βαλω την εικονα που βλεπω στο στομα μου να τη δαγκωσω, θα βγει κρυο νερο, οπως οταν σπας εναν κακτο, με ξεδιψαει η ιδεα. Εχω κοιμηθει πολυ λιγο. Ξεκουραζω τη σκεψη μου με ονειποροπολησεις, οταν φτασω θα πρεπει να ειμαι ευθυκρινης και επικεντρωμενη. (Αυτος ειναι στο καραβι για το νησι. Σημερα ξυπνησαμε, ξεκινησαμε την ιδια ωρα. Παρε με οταν ξεκινας, παρε με οταν φτασεις, παρε με στην επιστροφη. Ειμαι στο τραινο για το island of Fyn, αλλα με κουβαλαει κι αυτος μαζι του καπου στις Κυκλαδες).

Παρασκευη βραδυ, στο αεροδρομιο της Κοπεγχαγης. Υπνοβατω. Κουραση, αγχωνομαι εξισου με τους φοιτητες που εξεταζονται. Ομορφο αεροδρομιο, ντηζαινατα καταστηματα, χαζευω τα χρηστικα αντικειμενα γλυπτα στο Georg Jensen, τα tableware με οργανικα σχηματα στο illums, τελικα δινω τα τελευταια μου ευρω για ενα βαζακι πορτοκαλι salmon roe. Βαδιζω στην εξοδο, διπλα μου περναν σε αποσταση αναπνοης σφαιρα διαφορα οχηματα αεροδρομιου που οδηγουν σαν καμικαζι Δανοι Vikings. Σε ενα ποστερ διαφημισης, If you don't lose the crave to wander,you will always belong. Οταν φτασω περασμενα μεσανυχτα στο σπιτι μου, δεν εχω αμφιβολιες για του που και αν ανηκω.

Σαβατο πρωι, με τη φουξια βαλιτσουλα μου ( η βαλιτσουλα της Μπιμπι Μπο με κοροιδεψε ο Θ*ακος μου) στο Eurostar του St Pancras. Πριν επιβιβαστω, αγοραζω λαφυρο Anna G Corkscrew Alessi σε φουξια!

Στο Παρισι, η Ελιζα θα με παει σε ενα καφε με κιτρινους ωχρα τοιχους, ραφια βιβλιοθηκης με βιβλια μεχρι το πολυ ψηλο ταβανι που εχει ζωγραφισμενο τον ουρανο, κιτρινα αγκαλιαστικα καθισματα, και εναν γελαστο σερβιτορο που διορθωνει την προφορα μου (δεσ-ερ οχι δεζ-ερ, δε θες να σου φερω να φας την ερημο..). Μετα το μπουρμπουρμπουρμπουρ, βγαινοντας, προσεχω οτι η Ελιζα εχει τα πιο απιστευτα γαλαζοπρασινα, μεγαλα, στρογγυλα ματια πετραδια.


Σαβατο βραδυ. Με το Θ*ακο μου κ τη Λι*αν στο Mama Shelter (σχεδιασμενο απο τον Starck)σε μια ζορικη περιοχη στο ανατολικο Παρισι. Καποιος διορατικος παρατηρητης, θα μπορουσε ισως να δει αναμεσα στους 3 καλοντυμενους συνδαιτημονες, σα φασματα, τις ιστοριες και τους ερωτες που διηγουμαστε. Που εχουν αποχρωση "κοκκινο σαν το αιμα του ταυρου". Θα επισφραγισουμε το βραδυ και τις κουβεντες τρωγοντας (τελετουργικα, οργιαστικα) απο το ιδιο πιατο εναν τεραστιο baba au rum, πνιγμενο στο ρουμι.


Κυριακη πρωι. Απο τις μαυροασπρες ονειρικες φωτο του Willy Ronis, στα θνητα γυμνα (σαν απο πηλο, σαρκα που αποσυντιθεται) Lucian Freud στο beaubourg. Με ανατριχιαζουνε οι πινακες του , δεν θα αντεχα να βλεπω για πολυ μεσα απο τα ματια του. Αλλα το οτι δεν σταματα να συγκλονιζει το εργο του, παρα το οτι ειναι χιλιοιδωμενο, δεν ειναι απο μονο του αποδειξη - του οτι σου καθρεφτιζει την αληθεια που αρνεισαι να δεις η προσπαθεις να ξεχασεις.(και ναι, με παιρνει τηλεφωνο εκεινη την ωρα).

Σαββατο απογευμα, μετα απο μια βολτα και ψωνια (des choses intimes) Marais, τσαι, γλυκα και macaroons με τη Λ*να (κοφτερα εξυπνος ανθρωπος) και τον Θ*ακο στο mariage freres. Ο καθενας μας βλεπει τους αλλους μεσα απο το φιλτρο της δικης του ζωης, σκεφτομαι.

Στο βραδυνο τραινο για το Λονδινο, δεν μπορω να κοιμηθω. Αν γνωρισεις ενα "thing" με την καρδια σου, δεν εχεις αναγκη να βλεπεις συνεχεια καινουρια διαφορετικα πραγματα, εγραφε στον τοιχο της εκθεσης πως ειπε ο ζωγραφος. Αναρωτιεμαι.

απ'οσο ξερω

..και απο'οσους ξερω, ΔΕΝ με διαβαζουν:

- το μουτρο. που δεν του εχω ΚΑΝ πει οτι εχω μπλογκ. οχι γιατι θα με πειραζε να διαβασει αυτα που γραφω. ισως να ηθελα και λιγο - γιατι ειμαι αυτο γραφω εδω και περιγραφω, και αυτος, πιο πολυ απ'ολους, θελω να με νοιωσει και να με μαθει. αλλα δεν θελω να του φανερωθω - this is a bit my playground. σα να βγαινεις εξω με τους κολλητους σου και να καφριζεις. (κι αμα ποτε τα βρεις και τα διαβασεις αυτα καλε μου, πες μου να τα διαβασουμε μαζι. αφου το ξερεις οτι λεω ομορφα τις ιστοριες που σ'αρεσουν, ναι?)
- ο αλητακος. που οταν ειμασταν (ξειμασταν) μαζι, κι εγραφα αλλου, με διαβαζε, και μετα αμα τα σπασαμε για ???? φορα, τσαντιστηκα πολυ και τα κατεβασα ολα οσα ειχα γραψει, κι ας μην ειχα ποτε τπτ γραψει, ουτε καν αναφερθει σε εκεινον τοτε. δεν του εχω πει οτι ξαναγραφω. θα μπορουσε ισως ευκολα να με βρει, αλλα ποιος ο λογος - μιλαμε συχνα, και πανω κατω (σε γενικες γραμμες!) ξερει τι γινεται στη ζωη μου, τι αλλο να μαθει.
- το μωρο. γιατι εχουμε (εχω) κοψει. αυτος ειδικα, θα χαιρομουνα πολυ αμα με διαβαζε - αλλα δεν του το'χω.
- κανεις αλλος ουτε πρωην, ουτε επιδοξος.

απ'οσο ξερω, και απ'οσους ξερω, με διαβαζουν:
- ο Κομποθταθ - ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΘΕΛΩ ΔΛΔ, ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΕΙ ΠΟΟΟΟΛΛΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ, ΑΜΑΠΙΑ!!!! (καλο μου, μπορει ναι, να μεγαλωσαμε. αλλα δε χασαμε το δικαιωμα στο να παιζουμε, εστω κι αν ειναι παλιμπαιδισμος. αλλωστε, it's never too late to have a happy childhood, n'est ce pas? ;-)
- ο Ν, που τραβηξε την φωτο μου με τα ματια στο προφιλ (και πολυ τον ευχαριστω! και πολυ θα χαιρομουνα να αφηνε κανενα σχολιακι :-)
- ο Θ, που θα ειμαστε Σ/Κ μαζι Παρισι (ετοιμασου χρυσε μου να ξεσαλωσουμε. κι ας αναστεναζουμε και οι δυο μονοι στην πολη του φωτος - μη ξεχνας, οι εραστες, ερχονται και παρερχονται, οι φιλοι μενουν!(το ξερω θα σε κανω να δακρυσεις, μην τολμησεις! :-)
- ο Σπ - ελπιζω δηλαδη, παρ'οτι καθε φορα που του αφηγουμε τις προσωπικες μου αμπωτες και τις παλιρροιες, μου λεει - "μου φαινονται τοσο μακρινα ολα αυτα..." (εγω ομως, εγω ειμαι κοντινη σου, ναι?)
- ο Χρ - οοοοταν βρισκει καιρο απο τα επιστημονικα/καλλιτεχνικα/προσωπικοερωτικα με την καλη του, και παντα , ειμαι σιγουρη, διαγωνια. βρε χαμενε, ανεβασε πια και κατι, τσαμπα σ'εχω στα λινκς!

παντα θεωρουσα τον εαυτο μου ιδιωτικο, οχι τοσο κοινωνικο ανθρωπο. τελικα, η αναγκη μου να επικοινωνησω υπερισχυει της αναγκης μου να κρυφτω. ισως παλι να εχω γινει αρκετα καλη στο να λειτουργω με επιστρωσεις - απο τη δημοσια εικονα μου μεχρι την απολυτα ιδιωτικη, μεσολαβουνε πολλοι φλοιοι, το εντελως μεσα με το εντελως εξω ειναι αρμονικο, αλλα ειναι τοσο διαφορετικο το τοπιο... whateva. το στοιχημα για μενα εδω μεσα δεν ειναι να φτιαξω μια επιπλαστη εικονα, αλλα να βρω η ιδια την πραγματικη εικονα μου. και η ελεγμενη αυτοεκθεση, και η αλληλεπιδραση με οσους με διαβαζουν (που με ξερουν σε πολλους διαφορετικους βαθμους), μοιαζει να βοηθα.

σας φιλω, καλη εβδομαδα! :-)

ληξη συναγερμου

κ μετα απο ενα 36ωρο συναισθηματικα απειρως πιο ευμεταβλητο απο το μετεωρολογικο του νησιου, με το κινητο κλειστο, το σταθερο να κουδουνιζει σε τακτα διαστηματα (δεν το σηκωσα), ενα πολυ ανησυχο μηνυμα στον τηλεφωνητη (εκει, κατακοπηκα κ ενοιωσα μεχρι κ τυψεις) και εναν υπνο-ο-θεος-να-τον-κανει:
- αντι να αστραψω και να βροντηξω, αντι να παραθεσω λογικα τα επιχειρηματα μου - ως ηρεμος και σωφρων ανθρωπος που ειμαι- μου βγηκε ολο μου το παραπονο. ο θυμος ειναι σε εμενα πολυ ατροφικο συναισθημα - δεν διαρκει. μου βγηκε πιο πολυ προς το νιαουρισμα. 7 η ωρα το πρωι, πριν καν να πιω καφε.
- και αυτος, αριστοτεχνικα, με τυλιξε γυρω απο το μικρο του δακτυλακι. πολυ γλυκα και ομορφα, ειναι η αληθεια. game, match and set over to him.

Να πω οτι ειμαι μικρο και αμαθο? Δεν ειμαι. Αλλα δεν το'χω να χειριζομαι ανθρωπους και καταστασεις, ειμαι πολυ ειλικρινης για κατι τετοιο. Ειμαι καλη στο να νοιωθω ανθρωπους και να τους βοηθαω να εκφραστουν και να νοιωσουν καλυτερα (ε, και λογω δουλειας), αλλα οχι στο να τους χειριστω προς οφελος μου. Αυτος παλι, ειναι επισης ενας πολυ ειλικρινης ανθρωπος - τον πιστευω σε αυτα που μου λεει. Επισης, ειναι πολυ εξυπνος (OK, we level here)και εξαιρετικος στο να αντιλαμβανεται το θυμικο του αλλου και, αντιθετα με μενα, να το παρεκτρεπει οπως τον βολευει. η μαλλον για κοινο καλο, γιατι ειναι καλος, καλοπροαιρετος ανθρωπος - πιστευω. Ενα μουτρο καλοπροαιρετο.

Μετα απο το πρωτο και ακομα ενα τηλεφωνημα λιγο μετα (να τσεκαρει οτι ειμαι καλα και ολα ειναι παλι ΟΚ και οτι τον σκεφτομαι οπως θελει να τον σκεφτομαι), τι αλλο να πω? Με καθησυχασε, αλλα ιδωμεν στην πραξη. I rest my case.

δικο μου μπαιρακι

fuming. τα'χω παρει ασχημα. ακουω Μητροπανο κ Κουκα (παρακαλω?) ανακατα στο γιουτιουμπ μεσημεριατικα - δλδ ποσο πιο χαμηλα?
εχω κατεβασει τηλεφωνα κ ειμαι ex communicado μεχρι νεωτερας. να μπορω να μιλησω ηρεμα, δλδ.
δεν ξερω ακριβως πως η γιατι, αλλα οι αλλοι επιλεγουν να με βαλλουν σε ενα ωραιοτατο συρταρακι, κατα πως τους βολευει, και μετα να συνεχισουνε να ζουνε τη ζωουλα τους ανενοχλητοι, εχοντας δεδομενη την δικη μου κατανοηση. αμ δε που χωραω εγω σε συρταρακι.
βαθειες ανασες. Θ'αστραψω και θα βροντηξω. (κι ας με νοιαζει πολυ το τι διακινδυνευεται).
αχ! πολυ αχ ομως!

the goalposts keep moving

Διαβαζω για τον οικονομικο ελεγχο μεγαλοεισοδηματιων (γιατρων) και υπουργων στην Ελλαδα. Και θυμαμαι το μυθο του Αισωπου, το βεζυρη που εκλεβε το βασιλια του, κ οταν πηγε να ζητησει να παραιτηθει, του λεει ο βασιλιας για το φιδι που μπηκε στο μπουκαλι με το γαλα, ρουφηξε το γαλα, και μετα δε μπορουσε να βγει απο το στομιο του μπουκαλιου. Ας ξερασουν οτι φαγανε, και ας παν στο διαολο..
.....................
Παρασκευη βραδυ, στο frontline, η Dana Popa δειχνει τις φωτογραφιες της σε σλαιντς. Το θεμα - human trafficking. Ονομαζει την εκθεση Not Natasha, η ιδια λεει "I want to show it delicately..to talk about it in a gentle way"..Τα καταφερνει πολυ καλα.
http://www.danapopa.com/gallery_slideshow.php?ProjectID=218
(Βλεπω τις φωτογραφιες, ειναι περιεργο ποσο απο τη μια μου φαινονται σα ζωγραφιες, απο την αλλη ειναι εντονα αισθητη η παρουσια του ανθρωπου στη φωτογραφια και της ιστοριας του - η Dana ντυνει με λογια την εικονα, με ενδιαφερει η δικη της ιστορια, αυτης που για χαρη της στηθηκαν αυες οι εικονες και τις αποτυπωσε για μας, in the back of my mind, τηρουμενων των αναλογιων, μπλεκεται η δικη μου ιστορια, η Dana ειναι μεταναστρια, εφυγε και ηθελε να φυγει, πισω μια χωρα διεφθαρμενη, τραυματισμενη και φτωχη, οι τροποι που βρισκουνε οι ανθρωποι να διαχειριστουν την ενδεια τους, εγκληματα,ανθρωποπωλησεις και συντριπτικες προδοσιες, ηθικες ξεπερασμενες, καποιες καλοσυνες, στο βαθος του σεντουκιου η ελπιδα.). Στο τελος της κανουμε ερωτησεις, το ακροατηριο (αγγλοι οι μισοι, αλλοεθνεις οι υπολοιποι) ζητουνε τη γνωμη της, πως μπορει αυτο να σταματησει. Ειναι χαρακτηριστικο για μενα, φευγω με τη σκεψη πως θα μπορουσανε αυτες οι γυναικες να βοηθηθουν να ξανακτισουν την πιστη στη ζωη και τη ζωη τους, ειμαι ισως κυνικη, δεν πιστευω οτι με οποιους νομους μπορουν αυτα ποτε να εξαλειφθουν απο προσωπου γης. Οφειλουμε ομως να προσπαθουμε να τα εξαλειψουμε. Με καθε τροπο.
.........................
Κοκκινο κρασι στην απεναντι pub και ανταλλαγη νεων και αγωνιων με τον Χ - τα πλανα ζωης ξαναμεταβαλλονται, ο στοχος ομως παραμενει - νοστος. Φαγητο μετα, με 2 φιλους του Αγγλους, στο εστιατοριο του κλαμπ. Ο φιλος του εχει προσφατα χωρισει, και κανει εναν χρονο διακοπη απο τη δουλεια του για να γυρισει τον κοσμο. Γλυκυτατος ανθρωπος, τον συμπαθω αμεσως. Σκεφτομαι ποσο ελπιδοφορο μου φαινεται το οτι κανει ενεργεια τον πονο απο το τελειιωμα μιας σχεσης για να ξαναπιασει ενα ονειρο του που δεν εκανε στα 18, να ταξιδεψει. Το να ξαναγυρνας περιοδικα στην αφετηρια, να αρχιζεις εναν καινουριο κυκλο, που ισως θα ειναι παρομοιος με τον προηγουμενο που εχεις γραψει, αλλα εσυ, αυτη τη φορα θα τον κανεις λιγο πιο συνειδητα, λιγο πιο τολμηρα, πιο ομορφα και τακτοποιημενα. Ισως. Ευχομαι στον C τα καλυτερα. Τον καταχωρω στην ιστορια μου σαν ανθρωπο οιωνο.
...........................
Εγω, εδω, τωρα. Εμπροσθεν και ανωθεν.

εν ταχει

το σκεφτομουνα προχτες. ο καθενας μας εχει μεσα στον εγκεφαλο του μια αναπαρασταση της αμεσα αισθητα προσλαμβανομενης πραγματικοτητας (το τι βλεπει, ακουει, ακουμπα, γευεται, μυριζει) και μεσα απο αυτους αυτους τους συνεχεια μεταβαλλομενους οπτικοακοσυτικοαισθητηριους "χαρτες", μια εικονα της πραγματικοτητας, που ειναι -λιγο η πολυ - στον καθενα μας διαφορετικη, αφου ειναι διαφορετικα τα ας πουμε φιλτρα του καθενος. περπατουσα, εβλεπα γυρω μου τους αλλους, και σκεφτομουνα - ποσα παραλληλα, συναντωμενα και αλληλοεπιδρωντα συμπαντα σε 100 μετρα δρομο.

στις 2 ωρες πτηση νοτιοανατολικα, η φωνη του απο το τηλεφωνο. συναντησεις, προβολες, εξοντωτικα προγραμματα, μετα παρτυ μεσα στη νυχτα, ενα παλλιροιακο κυμα που - ευτυχως - δεν ξανακτυπησε. "αμα γυρισω πισω την αλλη βδομαδα, θα μετραμε παλι μερες μεχρι να ξαναρθεις." (μου φαινονται παρα πολλες αυτη τη φορα.) "αποψε θα γυρισω στο ξενοδοχειο, θα αλλαξω, θα ξαναβγω, εχω υποσχεθει στην..να την παω εκει". κλεινουμε το τηλεφωνο. και ξαφνικα, ζηλευω. απο εκει που πριν γελουσα, του ελεγα να περναει καλα, να μη σκαει που για λιγες μερες πινει παραπανω και χαλαει τη διαιτα του, απο εκει που δε με νοιαζει, δε με αφορα το τι κανει και με ποια αμα δεν ειναι μαζι μου, ζηλευω. του στελνω sms μεσα στη νυχτα, κυττα μη μου σε ξελογιασει καμια εκει περα. μου στελνει κι αυτος αμα γυρναει σπιτι, οταν εγω πια κοιμαμαι (το βρισκω οταν ξυπναω). το πρωι, χωρις να του πω αλλο τπτ, με καθησυχαζει.

η αισθηση ενος ανθρωπου, η μνημη της αισθησης του, η επιδραση αυτων στην καθημερινοτητα μου. για μια φορα, μου ειναι απλα αδυνατο να οραματιστω τι ακριβως η τι περιπου θα συμβει μετα - δεν εχω προσλαμβανουσες, αλλα και ουτε θελω να το φανταστω. ας το ζησω primavista. φοβαμαι λιγο, αλλα δεν αντεχω πια να φτιαχνω με το μυαλο μου και να κουβαλαω σωσιβια, αλεξιπτωτα και πανοπλιες - με βαραινουν και με κανουν πιο δυσκινητη. primavista, με ανοιχτα τα ματια (της ψυχης) και χωρις στρατηγικα σχεδια. κι ας ειναι οποιο το τιμημα.

back.

Πεμπτη πρωι, οι γονεις, παραλαβη απο το αεαροδρομιο. Ειχα τοσο αγχος αν θα φτασω, εψαχνα τη βαλιτσα μου και δεν την εβρισκα, οταν πηγα να παραπονεθω καταλαβα οτι εψαχνα στο λαθος καρουσελ.
Στο αυτοκινητο, η μαμα κανει την πολιτικη αυτοκριτικη της - δεν καταλαβα εγκαιρα, τους ξαναψηφισα, τοτε που, ισως επρεπε..Ο πατερας μου ξαφνικα εκρηγνυται, εξαλλος. Φτανει πια, να μην τα ξαναακουω, ανεβαινει η πιεση μου, τα βραδυα δεν μπορω να κοιμηθω, φτανει, φτανει, φτανει. Ποσο να αντεξει κανεις, αναρωτιεμαι. Στο σπιτι, μετα, πιο ηρεμος, ο πατερας μου θα μου θυμισει οτι η Ελλαδα περναει καθε 25-30 χρονια και απο μια μεγαλη καταστροφη, αυτη τη φορα απο την τελευταια φορα περασανε 36.
......................
Κατω απο εναν καλοκαιρινο ηλιο, η Αθηνα παγωμενη, μουδιασμενη, οι ανθρωποι ειτε θυμωμενοι ειτε σε καταθλιψη. Αναρωτιεμαι αν αυτη τη φορα ο θυμος τα καταφερει να γινει ισως πραξη. Βλεπω δυο απανωτα ασχημα ατυχηματα - αυτος που βιωνει τοση πιεση δεν πολυπροσεχει. Το Σ/Κ τα τραπεζακια εξω ειναι ομως γεματα φισκα. Ο ηλιος δεν καταλαβαινει απο τετοια. Μετα απο δυο ουζα, αισθανομαι πως η κοκκινη μπουκαμβιλια στο μπαλκονι της απεναντι πολυκατοικιας, με φοντο το γαλαζιο του ουρανου, εχει βρεθει εκει μονο και μονο για να ακουμπησω τη ματια μου. Ο ηλιος με ζεσταινει, γυρω μου φιλοι,με αγκαλιαζει η δικη του η ματια. Εχω χαλαρωσει.
....................
Περπαταμε διπλα διπλα στη Σκουφα. Ξαφνικα, αισθανομαι το χερι του να πιανει το δικο μου, να το κρατα. Αιφνιδιαζομαι, πανικοβαλλομαι. Σκεφτομαι, θα πρεπει να συντονισω το βημα μου με το δικο του, το πεζοδρομιο ειναι στενο, θα εμποδιζουμε τους περαστικους, μετα απο ποιο διαστημα κανει κανεις μια τετοια κινηση και αν φτασαμε ηδη σε αυτο το σημειο,αν τραβηξω ισως μαλακα το χερι μου πως θα το παρει. Ιδρωνω, I am having a Samantha moment but I am not Samantha. Και ξαφνικα (και ως συνηθως), σκονταφτω. Το χερι του με σφιγγει να μην πεσω, και εγω αφηνω το χερι μου στο δικο του. Ισως λιγο αμηχανο, καπως ιδρωμενο, αλλα το χερι μου μενει μεσα στο δικο του σε ολη την υπολοιπη διαδρομη.
................
Ατζεντες ανοιγμενες, προγραμματα. Τοτε θα ειναι Γαλλια, τοτε θα ειμαι Κοπεγχαγη, τοτε θα ερθω ξανα εκει, τοτε θα ερθει αυτος εδω, και μετα.."αν μεχρι τοτε δεν εχουμε τσακωθει, και μιλιομαστε ακομα βεβαια" μου λεει, και γελαμε και οι δυο, γιατι αυτο ειναι βεβαια αληθεια.
.................
Σημερα το απογευμα, στο Λονδινο, καποια στιγμη - η κουραση - αφαιρεθηκα τελειως. Η αισθηση μετα - που ειμαι? ποια ειναι η δικη μου πραγματικοτητα? - ειμαι μαλλον εδω, αλλα για το δευτερο, ακομα δεν το εχω καλοκαταλαβει. Κυλουνε πολυ γρηγορα οι καταστασεις στην τωρινη περιρρεουσα. Να θυμαμαι να επαναπροσδιοριζω συχνα το στιγμα.
.................
.................
(ο,τι και να λεω η να μη σου λεω, ηδη μου λειπεις).

Για την Ελλαδα ρε @#$%^

Στο νοσοκομειο μπαινοντας ο αριστερος τοιχος εχει δυο πλακετες ξυλινες με χρυσα γραμματα - τα ονοματα των μονιμων γιατρων που δουλευουμε εκει. Το ονομα μου (το επιθετο αρχιζει απο B)ειναι λιγο πιο κατω απο την αρχη. Ο Prof G, με ολη την παγκοσμια καταξιωση, μου ειπε ποσο συγκινημενος αισθανθηκε οταν λιγα χρονια πριν προστεθηκε το δικο του. Εγω αισθανομαι ευγνωμοσυνη για την αναγνωριση, αφοσιωση στο χωρο που με ανεδειξε, και με υποστηριζει.

Οταν ηρθα στην Αγγλια 14 χρονια πριν και ελεγα πως ειχα σπουδασει στην Ελλαδα, με κυττουσαν στην καλυτερη περιπτωση με σκεπτικισμο, στη χειροτερη με ειρωνια. Οταν, 16 μηνες αργοτερα, ειχα παρει το Μαστερ με distinction (μετα απο 12 μηνες σκληρου διαβασματος και φτωχειας, αφου τα λεφτα που εβγαλα δουλευοντας 3 μηνες το καλοκαιρι ισα που φτασανε να καλυψουνε διδακτρα κ εξοδα ζωης για τον επομενο χρονο), τα βλεμματα αλλαξανε. Γιατι ειχα ερθει πρωτη στη χρονια μου, αναμεσα σε αρκετους Αγγλους γιατρους. Και φυσικα, μου δωσανε θεση ειδικευομενης. Συνεχισα να κανω αυτο που ξερω - ο,τι μπορω καλυτερο, χωρις ποτε να παιρνω οτιδηποτε για δεδομενο. Γιατι δε με παιρνει να μην. Ειμαι γιατρος,και τα περιθωρια σφαλματος ειναι ανυπαρκτα. Συνεχισα να δουλευω πολυ σκληρα, να προσπαθω -οσο μπορω - να ειμαι ακεραια, και -ακομα και οσο δεν μπορω-καλοσυνατη. Ποτε δε προσπαθησα να αποδειξω τιποτα σε κανεναν - δε χρειαστηκε. Λιγα χρονια πριν, ανοιξανε προσωπικα για μενα καινουρια, μονιμη θεση - γιατι εκανα κατι καινουριο που κανεις αλλος δεν εκανε εδω. Και 1 1/2 χρονο πριν, το υπουργειο υγειας χρηματοδοτησε την ακαδημαικη μου θεση, ενα ειδος βραβειου.

Εφτασα σε ενα σημειο που εχω καταξιωση - σημαντικη-, οικονομικη ανεση - σχετικη, καμια συγκριση με τα ποσα που θα εβγαζα με ιδιωτικο επαγγελμα, που δεν με αφορα- και ικανοποιηση οτι κανω αυτο που αγαπαω, το κανω καλα, και φτιαχνω καινουρια πραγματα που βοηθανε τον κοσμο. Εφτιαξα ενα πλανο για την επομενη 3ετια, να δωσω εμφαση στην ποιοτητα ζωης μου, να μειωσω ισως τις ωρες που δουλευω. Αλλα.

Αλλαγες στο χωρο εργασιας μου ανεξαρτητες απο εμενα σημαινουν οτι απο το καλοκαιρι θα πρεπει να αναλαβω εδω αυξημενες ευθυνε. Και αυξημενη εξουσια, που δεν με ενδιαφερει. Αυξημενη δουλεια, με ελαχιστα αυξημενες αποδοχες. Σε αυτη τη φαση, θα προτιμουσα να ασχοληθω με αλλα πιο ενδιαφεροντα (επιστημονικα, και προσωπικα)πραγματα για εμενα. Αλλα, οι εδω, ο χωρος και οι ανθρωποι, με χρειαζονται. Καποιες καταστασεις στον επαγγελματικο χωρο εδω ειναι πολυ κρισιμες για τον κλαδο - και με εχουν αναγκη. Κια δεν μπορω, ουτε προτιθεμαι, να τους κρεμασω.

Και συνειδητοποιω οτι αυτη τη φορα, θα κανω παραπανω και απο οτι μπορω. Ειναι θεμα πιστης και αφοσιωσης. Στους εδω. Αλλα - ακομα πιο πολυ- και στη χωρα μου.

Ειμαι Ελληνιδα. Αν κατι παει στραβα, και δεν τα καταφερω, ισως δεν θα κατηγορηθω τοσο εγω. Τι να περιμενεις απο τον πολιτη ενος κρατους που μοιαζει να ειναι αναρχο, αναξιοπιστο, καταστροφικο χαος? Το να αλλαξω την κατασταση της χωρας μου, η το πως βλεπουν τη χωρα μου εδω, εγω ατομικα ισως να μην μπορω. Μπορω ομως αυτο που ξερω να κανω καλα, να το κανω ακομα καλυτερα. Μπορω να εξακολουθησω να βοηθαω (Ελληνες και μη) γιατρους και ασθενεις, με τις γνωσεις μου και τη δουλεια μου. Μπορω να αποδειξω οτι η Ελλαδα ναι μεν ειναι τωρα σε φαση πολυ δυσκολη, αλλα οι Ελληνες οταν προσπαθουν, μπορουν. Κι ακομα και αν δεν τα καταφερω να σταθω στο υψος των (δικων μου) προσδοκιων, θα εχω την ικανοποιηση οτι προσπαθησα - να ξεπερασω τα ορια μου.

Δυσκολοι καιροι. Ο καθενας μας ο,τι καλυτερο μπορει ας κανει.