life. liberty. and the pursuit of happiness.

Προσπαθω να θυμηθω ποτε ακριβως επαψα να ανατριχιαζω βλεποντας την ελληνικη σημαια, και δεν τα καταφερνω. ειμαι σιγουρη οτι ανατριχιαζα στο δημοτικο, τραγουδωντας τον υμνο, αλλα μετα? στους ολυμπιακους της αθηνας παντως, εκλαψα και στην τελετη εναρξης (νεα υορκη, τηλεοραση στο ξενοδοχειο με μια φιλη βραζιλιανα) και στης ληξης (λονδινο, τηλεοραση στο σαλονι με κλειστη την πορτα, χωριζαμε με τον γερμανο, εβγαινα απο εναν ταφο).

ανατριχιασα χτες βλεποντας το βιντεο με τα δακρυγονα στο προσωπο του Μανωλη Γλεζου. Και μετα θυμωσα. Οποια γαμημενη ιδεολογια και να χεις, πρεπει νασαι μεγαλο τσογλανι για να το κανεις αυτο. 88 χρονων ανθρωπος. ανεβασε τη σημαια στην ακροπολη πριν γεννηθουμε εμεις η και οι γονεις μας. σκεφτηκε αραγε κανενας υπευθυνος να βγει επισημα και να ζητησει συγνωμη, να πει ενα ντρεπομαι? αμφιβαλλω.

αυτες τις μερες διαβαζω απειρα σχολια για αφρωδεις οινους, μια πανεμορφη αμυαλη που εχει πεσει θυμα πρωτα του εαυτου της και μετα της ανθρωποφαγας σκατοψυχης αθηναικης βιομηχανιας κρεατοθεαματος (δεν εννοω τη βιομηχανια πορνο, οπου ειναι ειλικρινης η εκμεταλλευση, αλλα το ελληνικο celebrity star μη χεσω system). πολλοι λεν, τι αναγκη, εβγαλε πολλα λεφτα, εξασφαλιστηκε. φανταζομαι οτι στα ματια αυτων, εγω που σκεφτομαι οτι μια ανθρωπινη ψυχη εχει αρχισει και κατακερματιζεται (προσεξε κανεις ποσο αυτη η κακομοιρα αναφερεται στον εαυτο της στο τριτο προσωπο?) θα ειμαι απλα μια γραφικη. σκεφτομαι οτι οι λεξεις ηθος, αξιοπρεπεια, αισθητικη ειναι πια αγνωστες εννοιες σε ενα μεγαλο κομματι του κοσμου αυτης της χωρας.

κατα τα αλλα, η χωρα μου αντιδρα για το οτι οι ξενοι ζητησαν γη και υδωρ για να βοηθησουνε οικονομικα. οι κατοικοι γινανε εξαλλοι για τα ανθελληνικα αιτηματα. τοσα χρονια, τοσοι ελληνες που φαγανε, ξεπουλησανε, καταστρεψανε αντι να κτισουνε την υποδομη αυτοης της χωρας, καμια αντιδραση. ειναι γνωστοι οι κλεφτες, ειναι γωστο πως θα μεινουν ατιμωρητοι. βγηκε ο λαος στους δρομους εναντια στις προτεινομενες περικοπες. καποιοι θα πεινασουν, καποιοι πεινανε ηδη εδω και καιρο. δε μπορω να μην αναρωτιεμαι. θα βγει ποτε αυτος ο λαος στους δρομους να ζητησει πισω τη χαμενη του πιστη σε αυτο που λεγεται ελλαδα?

η μαμα του μωρου εκανε καποιες εξετασεις, το μωρο ανησυχο, ελπιζω να μην ειναι τπτ, δεν ειναι ετοιμος ακομα για τετοια. τον νοιαζομαι, τον αγαπαω, του το λεω. η μανα του κολλητου ξανα στην εντατικη, χορευει ταγκο με τον θανατο, ο κομποθτας χαλια, "δεν ειμαι ετοιμος να φυγει ετσι". τασκασε στον διεθυντη της μοναδς να την κρατησει στη ζωη, με το που εσταξε το παραδακι, της καναν τραχειοστομια και αλλα αυτονοητα. ντρεπομαι, ντρεπομαι απιστευτα για το κωλοσυναφι μου. του τηλεφωνω, τρως καλα, να μη κοιμασαι μονος στο αδειο πατρικο σου, να προσεχεις - δεν εχω εγω αναγκη μου λεει, προσεχω τον ευατουλη μου, η μανα μου ειναι ασχημα οχι εγω, - εγω για σενα ανησυχω του λεω, να μου πεις αμα βγει απο την εντατικη (την αντιθετη περιπτωση δεν τολμησα να αναφερω).

ο ηλιος εδω μπαινει και βγαινει, αλλα ειναι μια φωτεινη μερα, δε μπορεις, και να θες, να μην αισθανεσαι αθελα σου εστω αισιοδοξια, οταν εισαι εγω.

διαβαζα το ποιηματακι του Πολεμη, τι ειναι η πατριδα μας. προσπαθω απεγνωσμενα αυτες τις μερες να σκεφτω τι κοινο μας ενωνει σα χωρα, σε τι πιστευουμε, τι ειναι αυτου που μας κανει να ορμαμε μπροστα. ειμαι πολυσσυλλεκτικη, σε ιδεες, σε πεποιθησεις, σε ανθρωπους πολυ διαφορετικους μεταξυ τους. αλλα δε βρισκω τπτ. τπτ ομως.

ειναι ακομα μια σκληρη Ανοιξη. παρ'ολα αυτα. παρ'ολα αυτα.

.....Πατριδα μου ειστε εσεις.