η χαμενη ανοιξη που ξαναβρεθηκε. (le printemps perdu et retrouve)

Η περασμενη βδομαδα τα'χε ολα.

Τεταρτη βραδυ, στον καναπε. "Δεν σας καταλαβαινω εσας τις γυναικες. Εγω ειμαι τοσο καλος, αλλα εσυ μου τη λες, κι η γατα της μαμας μου με αγνοει. Εγω ομως, παρ'ολα αυτα, αγαπαω και τη γατα της μαμας μου και εσενα". Νιαου.

Πεμπτη βραδυ, ακουγα την μπορα, στο κρεβατι της σχεδον συνονοματης που εφυγε. η μονη μη συγγενης στο σπιτι, μου φανηκε λογικο να δεκτω να κοιμηθω εκει. Δεν αγριευτηκα, αλλα λαγοκοιμηθηκα με την πορτα μισανοιχτη (παντα την κλεινω), και μετα δεν θυμομουνα τι ονειρευτηκα. Το πρωι μετα το ντους αδειασα επανω μου μισο μπουκαλι αρωμα - με καθησυχαζει προστατευτικη η δικη μου μυρωδια.

Παρασκευη βραδυ, μετα την κηδεια, κατευθειαν σε τραπεζι στο Γκαζι. Ενας αντρας με εντονη ματια. "θελω να σε ξαναδω. το πασχα οταν ξαναρθεις". Κι εγω, του ειπα. Πολυ κουρασμενη, στο τραπεζι ημουνα πολυ πιο ησυχη απ'οτι συνηθως. Με αγγιζε συνεχεια χωρις ντροπες και δισταγμους, με οικειοτητα παλιου φιλου (πρωτη φορα με εβλεπε). Ειχα ξεχασει να φορεσω την πανοπλια μου απο την κουραση. Δεν θελησα (αλλα και διασθανθηκα οτι δεν με επαιρνε) να τον αδειασω. Σημερα μολις, αποφασισα οτι αν υπαρξει δευτερος γυρος, θ'αστραψω και θα βροντηξω. Να δειξω λιγο τα νυχακια μου. να δω αν με φοβηθει (ελπιζω οχι).

Σαββατο βραδυ. μπαρ, φιλοι, ποτα, μαυρο ανοικτο φορεμα, κοκκινο κραγιον. κραταω το χερι του Κομποθτα. " εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου. ενας πονος απεριγραπτος, σα να σου ξεριζωνουν τα σπλαχνα. οπως αμα χανεις τον πρωτο σου ερωτα. αισθανομαι οτι το μονο που εχει σημασια ειναι η καλοσυνη. κανενα νοημα ο εγωισμος. θελω να γινω καλυτερος ανθρωπος." Ο Κομποθταθ μου μου μαθαινει οτι ο θανατος μιας μαννας μπορει να γινει μια δευτερη ενσυνειδητη γεννηση. Γυριζω αργα με ταξι, συγκλονισμενη. Αισθανομαι απυθμενη ευγνωμοσυνη για το βλεμμα επανω μου μεσα απο τον καθρεφτη του οδηγου. και για ενα αλλο μηνυμα πολυ αργοτερα που με ψαχνει. Δεν ειμαι ετοιμη ακομα να απεκδυθω το σαρκινο μου σκαφανδρο. Με καθησυχαζει το καθρεφτισμα μου στις επιθυμιες των αλλων.

Κυριακη μεσημερι, λεξιμαχιες με ενα αερικο, και μετα μια σφικτη αγκαλια. Σημερα του διεμηνυσα "εργα, οχι λογια". Τον προκαλω. Εξω απο λεκτικα πυροτεχνηματα, μπορει αραγε να με αιφνιδιασει?

Δευτερα πρωι, το αεροπλανο γεματο με τη δευτερα γυμνασιου Παλαιου Φαλληρου. Ομορφα γελαστα παιδια (και φωνακλαδικα). Το αγορι στο μπροστινο καθισμα παραλιγο να τσακισει το πονεμενο μου γονατο. Εμπηξα μαζι τις φωνες με γελια. Ο πιτσιρικας τρομαξε στην αρχη που με πονεσε, μετα (κλεφτη ματια στο ντεκολτε) μου'πιασε κουβεντα. Αργοτερα, μισοκοιμισμενη πισω απο τα μαυρα γυαλια μου, τα ακουγα να παιζουν, να φλερταρουν, να αστειευονται. Στην προσγειωση, το υπολοιπο αεροπλανο ζητουσε ασπιρινες, εγω γελουσα. Τη χρειαζομουνα, τη χαρηκα την ενεργεια των παιδιων.

Το Λονδινο χθες και σημερα ανοιξιατικα ηλιολουστο. Ειμαι απιστευτα κουρασμενη. Σημερα ξυπνησα απο τις 5 για δουλεια. Ειμαι ακομα γελαστη.

Απο μικρη φοβομουνα οτι αμα παυουν οι αλλοι να με σκεφτονται, ισως εγω δεν υπαρχω. Εδωπερα, φοβαμαι πως μονο αμα με βλεπουνε μπροστα τους με θυμουνται.

Αλλα δεν φοβαμαι. Ειτε δεν υπαρχω, ειτε με εχουν ξεχασει. σημασια δεν εχει. εγω θυμαμαι, και ονειρευομαι.