Αναταση, Ανασταση.

Το ρεμα ενα δρομο πισω απο τον Αη Γιωργη στο Σουφλι, οπου μας εστελνε η γιαγια μου να μαζεψουμε ανιθο για την Πασχαλιατικη μαγειριτσα.

Ο Μανωλης κρεμασμενος απο το μπρατσο μου (ποσο εχει αδυνατισει..),η Μεροπη πιο πισω, να περναμε εξω απο τον Αγιο Διονυσιο Μεγαλη Παρασκευη, προς το Κολωνακι Τοπς, 3 χρονια νομιζω πριν. Εχασα εκεινον τον επιταφιο, αλλα χαλαλι.


Η μυρωδια απο τα τσουρεκια, κλεισμενα μεσα στο ξυλινο σεντουκι, να διαποτιζει την υγρασια στο κελαρι της γιαγιας μου. Το πιο μικρο και κακομαθημενο απο τα 3 εγγονια της, δεν θα τολμουσα να κλεψω παρα μονο κανενα αμυγδαλακι μεχρι την Ανασταση.


Η ανθισμενη μανολια, 6 χρονια πριν, λιγο πριν το Πασχα, διπλα στο σπιτι στο Highgate. Πρωτη μου φορα την προσεχα, ηταν εντονα πολυχρωμη εκεινη η Ανοιξη.


Τα 3 γυαλινα βαζα που μας εδινε η γιαγια μας ( απο ενα στην σοκολατινα της, δηλαδη εμενα, στη νουγκατινα της, την Ευα, και στην αμυγδαλου της, την Μαρινα, που ειναι η πιο λευκη απ'ολες μας). Που τα γεμιζαμε πολυχρωμα λουλουδια και πρασιναδες, απο τον κηπο της γιαγιας και απο το Κιοιντεραι. Πιο ομορφα και πιο διαφορετικα μπουκετα δεν εχω ξαναδει.

Μεγαλη Παρασκευη, μεσημερι, λιγα χρονια πριν, να κλαιω με λυγμους μεσα στον Αη Διονυση - δεν ηταν ο οδυρμος της Σταυρωσης, αλλα η ανακουφιση της προσωπικης μου Αναστασης. Η εξοδος απο μακροχρονη περιοδο μεγαλων παθων (?και μαθων? θα δειξει.) Μετα, καφες και σπανακοπιτα στο Ντολτσε/Φιλιον, με φιλους.

Κυριακη του Πασχα στο κτημα του Παρη, διπλα στη θαλασσα, λιγο πριν την Πρωτομαγια. Ο Παντελης με το Σταυρο βουτηξανε να πλυνουνε το αρνι με το θαλασσινο νερο. Τα νερα της Σαντορινης παγωμενα, τα χειλη του οταν με φιλησε μελανιασμενα (το φιλι του παντα ζεστο ομως). Κοσμος πολυς, μια μερα αναστασιμη και μαζι διονυσιακη, πιναμε και καπνιζαμε μεχρι αργα το βραδυ, ξαπλωμενοι οταν εφυγε ο ηλιος στα στρωματα κ στους καναπεδες στο σπιτι που τοτε δεν ειχε ηλεκτρικο.

Πασχα στο Βερολινο, να ψαχνουμε την Ελληνικη εκκλησια για την Ανασταση μεσα στα στενα, τελικα δεν τη βρηκαμε. Εκεινος στεναχωρεθηκε για μενα. Εγω παλι ειχα χαρει που καταφερα να τον ξεσηκωσω να την ψαξουμε, κι ας μην την βρηκαμε. Την αλλη μερα φαγαμε τσουρεκι γαι πρωινο (μου ειχε φερει απο την Αθηνα), μετα ηπιαμε καφε σε εναν ολανθιστο κηπο-καφε μεσα στο κεντρο της πολης, οι δυο μας κατω απο τον ηλιο. Ευτυχια.

Το πασχαλινο σοκολατενιο αυγο που μου πηρε ο Δημητρης, να με καλοπιασει να γυρισω, το Πασχα πριν να φυγω για Αγγλια (δεν γυρισα, οχι ακομα). Το πασχαλινο σοκολατενιο αυγο που για αλλον πηρα και αλλου εδωσα περυσι το Πασχα.

Ανοιξη, Πασχα, Ανασταση, Αναταση, Ανασταση.

Καλες γιορτες σε ολους μας. Σας φιλω.
:-)

Γιου-χου.

Δηλαδη, γιου-χου και χαι χο, μπορω να πω.

Ενα . Η μαμα μου μου ειπε, καντο μονο αμα τ'αντεχεις. Σοφη συμβουλη. Καθε τοσο επαναπροσδιοριζω τις αντοχες μου. Παραδοξως, αυξανονται με τα χρονια.

Δυο. Πεθανε η πολυαγαπημενη μαμα (90+) της πολυαγαπημενης μου καθηγητριας. (60+). Δεν θα το πω στους δικους μου. Να θυμηθω να παρω τη Linda μια γερη αγκαλια. Απο τους πιο φωτεινους, ενσυνειδητα καλους, πραγματικα ομορφους ανθρωπους που εχω την τυχη να γνωριζω. Καμια γεννηση βρε παιδια, κανενας γαμος? Ευτυχως ερχεται Πασχα. Προσδοκω ανασταση, και ανοιξη.

Τρια. Σκανε ελπιδοφορα μηνυματα απο εκει και οταν δεν το περιμενεις. (Υπενθυμιζω στον εαυτο μου, οτι ακομα και αν η ελπιδα τελικα δεν σε παει εκει που νομιζεις οτι θες να πας, ειναι εξαιρετικο καυσιμο για να σε παει παρακατω. και αυτο ειναι παντα το ζητουμενο).

Τεσσερα. σημερα ξυπνησα πριν το χαραμα. Τα πουλακια στο παρκακι τιτιβιζαν μαχμουρλιδικα ( ενα απο αυτα χτες το σουρουπο το ειχε πιασει φλυαρια, αναγνωριζω τη φωνουλα του). Με το ζορι κρατηθηκα να μη σηκωθω και να αρχισω και εγω το σφυριγμα/συνομιλια μαζι τους, οπως κανει ο μπαμπας μου.

Πεντε. Οταν επιτελους στις 6 σηκωθηκα απο το κρεβατι, ειδα τη ροδοδακτυλη αυγη.

Εξι. Δεν μπορω οταν μου ζητανε κατι, ειδικα ανθρωποι που αξιζουν η απλα το'χουν αναγκη, να μη το δωσω. Κι ας γινω χιλια κομματια, επανασυναρμολογουμαι συντομα. Οχι, δεν το μετανοιωνω.

Εφτα. καθομαι και σπαταλαω το χρονο μου τωρα. Θελω δυναμη και πιστη, να τελειωσω κατι, που αμα γινει θα ειναι πολυ χρησιμο. αλλα εχω λιποπιστησει. παρακαλω σας, στειλτε μου δυναμη και θετικη ενεργεια!

Οκτω. ειμαι καραψωναρα. μου δωσαν κατι που εχει πολυ πολυ δουλεια, πολυ prestige, συμβολικα μονο λεφτα (ποιος τα γραφει αυτα -χε!) και χαιρομαι τρελλα! Θα ειμαι Editor του e-learning module για την ειδικοτητα μου, για το εδω Department of Health, και το αποτελεσμα θα χρησιμοποιηθει για εκαπιδευση γιατρων πολλων αλλων ειδικοτητων, και εκτος Αγγλιας. Παλι θα πεθανω στη δουλεια, αλλα ειμαι μες την τρελλη χαρα! Και για την αναγνωριση (ειμαι ρηχοτατος ανθρωπος) αλλα και για την ευκαιρια να φτιαξω κατι τετοιο. το να φτιαχνω μαθηματα ειναι για μενα εργο αγαπης: ειναι βαθεια μου αναγκη συνεχεια να μαθαινω και να καταλαβαινω, ειναι μεγαλη χαρα να μεταλαμπαδευω αυτο που εμαθα, και μετα να δινω στους αλλους τα εφοδια να μπορεσουν και αυτοι να πεταξουν. οπως ακριβως καναν αλλοι για μενα, και βαθεια παντα τους ευγνωμονω.

Ενια. Η φυση μου δεν ειναι του αερα, αλλα της γης - και του νερου. Χρειαζομαι ουσιαστικα πραγματα, καταστασεις και ανθρωπους. Χρειαζομαι να δινω και να δημιουργω. Μεθαυριο ερχεται ο ψυχοαδερφος μου. Ακομα και μεσα στο πενθος του, με στηριζει και μου μαθαινει. Οταν υπαρχουν τετοιοι ανθρωποι και δεσμοι αγαπης στη ζωη μου, δεν μπορω να αισθανομαι μονη.

Δεκα. Εμπροσθεν και ανωθεν. Δανεικα ειναι ολα, και εμεις, και οι ανθρωποι μας, και οτι αλλο εχουμε. Το θεμα ειναι να κανουμε ο,τι μπορουμε καλυτερο με αυτα. Με οση περισσοτερη μπορουμε αγαπη.

σας φιλω καλημερα.

reset. reboot. restart.

Με το που ξυπναω, κουτρουβαλιαζονται, αγκομαχανε, με αγκυλωνουνε, μου κολλανε. Με βραχυκυκλωνουνε. Λεξεις και σκεψεις. Πως γινεται να ξεφυγω?

Καπου αλλου, η ερωτηση "ποιο τραγουδι θ'ακουγες πριν καταστραφει ο κοσμος?" με αιφνιδιαζει. Γιατι δεν ξερω? Συνειδητοποιω οτι η μουσικη μπορει να με αιφνιδιασει, να με τσακισει, να με απογειωσει, να με κανει να αισθανθω ισως πιο εντονα απο οτι αλλο εκτος απο τον Ερωτα, αλλα δεν εχω ισχυρους δεσμους μαζι της. Και αυτο το θεωρω και ελλειψη, και ελαττωμα. (BG, DG, μετα απο αυτη τη δηλωση ελπιζω να εξακολουθειτε να με αγαπατε.).

Σε καποιο blog πηγαινω/πηγαινα και για να εχω soundtrack στις σκεψεις/λεξεις μου. Σε καποιο αλλο αισθανομαι ενοχες αμα διαβασω χωρις να ακουσω τη μουσικη - ισως γιατι δεν εδωσα ολη μου την προσοχη σ'αυτο που κοινωνει ο συγγραφεας?

Οι μουσικες των αλλων καποιες φορες γινονται δικες μου, αλλες οχι. Τις περισσοτερες φορες, αμα τις ακουω χαμογελαω - ναι, καπως ετσι φανταστηκα πως ειναι/σκεφτεται/αισθανεται αυτος που τις ανεβαζει.

Το τραγουδακι που ανεβασα το ακουσα Παρασκευη βραδυ, στο αυτοκινητο της Βανας, που μου εμαθε και το Εν Λευκω (ευγνωμονω). Κολλησα.

Ποια θα ειναι αραγε η μουσικη της επανεκκινησης?

η χαμενη ανοιξη που ξαναβρεθηκε. (le printemps perdu et retrouve)

Η περασμενη βδομαδα τα'χε ολα.

Τεταρτη βραδυ, στον καναπε. "Δεν σας καταλαβαινω εσας τις γυναικες. Εγω ειμαι τοσο καλος, αλλα εσυ μου τη λες, κι η γατα της μαμας μου με αγνοει. Εγω ομως, παρ'ολα αυτα, αγαπαω και τη γατα της μαμας μου και εσενα". Νιαου.

Πεμπτη βραδυ, ακουγα την μπορα, στο κρεβατι της σχεδον συνονοματης που εφυγε. η μονη μη συγγενης στο σπιτι, μου φανηκε λογικο να δεκτω να κοιμηθω εκει. Δεν αγριευτηκα, αλλα λαγοκοιμηθηκα με την πορτα μισανοιχτη (παντα την κλεινω), και μετα δεν θυμομουνα τι ονειρευτηκα. Το πρωι μετα το ντους αδειασα επανω μου μισο μπουκαλι αρωμα - με καθησυχαζει προστατευτικη η δικη μου μυρωδια.

Παρασκευη βραδυ, μετα την κηδεια, κατευθειαν σε τραπεζι στο Γκαζι. Ενας αντρας με εντονη ματια. "θελω να σε ξαναδω. το πασχα οταν ξαναρθεις". Κι εγω, του ειπα. Πολυ κουρασμενη, στο τραπεζι ημουνα πολυ πιο ησυχη απ'οτι συνηθως. Με αγγιζε συνεχεια χωρις ντροπες και δισταγμους, με οικειοτητα παλιου φιλου (πρωτη φορα με εβλεπε). Ειχα ξεχασει να φορεσω την πανοπλια μου απο την κουραση. Δεν θελησα (αλλα και διασθανθηκα οτι δεν με επαιρνε) να τον αδειασω. Σημερα μολις, αποφασισα οτι αν υπαρξει δευτερος γυρος, θ'αστραψω και θα βροντηξω. Να δειξω λιγο τα νυχακια μου. να δω αν με φοβηθει (ελπιζω οχι).

Σαββατο βραδυ. μπαρ, φιλοι, ποτα, μαυρο ανοικτο φορεμα, κοκκινο κραγιον. κραταω το χερι του Κομποθτα. " εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου. ενας πονος απεριγραπτος, σα να σου ξεριζωνουν τα σπλαχνα. οπως αμα χανεις τον πρωτο σου ερωτα. αισθανομαι οτι το μονο που εχει σημασια ειναι η καλοσυνη. κανενα νοημα ο εγωισμος. θελω να γινω καλυτερος ανθρωπος." Ο Κομποθταθ μου μου μαθαινει οτι ο θανατος μιας μαννας μπορει να γινει μια δευτερη ενσυνειδητη γεννηση. Γυριζω αργα με ταξι, συγκλονισμενη. Αισθανομαι απυθμενη ευγνωμοσυνη για το βλεμμα επανω μου μεσα απο τον καθρεφτη του οδηγου. και για ενα αλλο μηνυμα πολυ αργοτερα που με ψαχνει. Δεν ειμαι ετοιμη ακομα να απεκδυθω το σαρκινο μου σκαφανδρο. Με καθησυχαζει το καθρεφτισμα μου στις επιθυμιες των αλλων.

Κυριακη μεσημερι, λεξιμαχιες με ενα αερικο, και μετα μια σφικτη αγκαλια. Σημερα του διεμηνυσα "εργα, οχι λογια". Τον προκαλω. Εξω απο λεκτικα πυροτεχνηματα, μπορει αραγε να με αιφνιδιασει?

Δευτερα πρωι, το αεροπλανο γεματο με τη δευτερα γυμνασιου Παλαιου Φαλληρου. Ομορφα γελαστα παιδια (και φωνακλαδικα). Το αγορι στο μπροστινο καθισμα παραλιγο να τσακισει το πονεμενο μου γονατο. Εμπηξα μαζι τις φωνες με γελια. Ο πιτσιρικας τρομαξε στην αρχη που με πονεσε, μετα (κλεφτη ματια στο ντεκολτε) μου'πιασε κουβεντα. Αργοτερα, μισοκοιμισμενη πισω απο τα μαυρα γυαλια μου, τα ακουγα να παιζουν, να φλερταρουν, να αστειευονται. Στην προσγειωση, το υπολοιπο αεροπλανο ζητουσε ασπιρινες, εγω γελουσα. Τη χρειαζομουνα, τη χαρηκα την ενεργεια των παιδιων.

Το Λονδινο χθες και σημερα ανοιξιατικα ηλιολουστο. Ειμαι απιστευτα κουρασμενη. Σημερα ξυπνησα απο τις 5 για δουλεια. Ειμαι ακομα γελαστη.

Απο μικρη φοβομουνα οτι αμα παυουν οι αλλοι να με σκεφτονται, ισως εγω δεν υπαρχω. Εδωπερα, φοβαμαι πως μονο αμα με βλεπουνε μπροστα τους με θυμουνται.

Αλλα δεν φοβαμαι. Ειτε δεν υπαρχω, ειτε με εχουν ξεχασει. σημασια δεν εχει. εγω θυμαμαι, και ονειρευομαι.

τσιριμπιμ τσιριμπομ

μ'εχει σχεδον κολλησει στον τοιχο και με φλερταρει. φλερταρω as if my life depends on it (ηταν ζορικη αυτη η βδομαδα). ο απεναντι μου ειναι πανεξυπνος, ταχυμυαλικος και απροσδιοριστος σαν τον αερα. αισθανομαι οπως οταν παιζει κανεις ενα καινουριο μουσικο κομματι και χανει νοτες. απο πλευρας φλερτ, ειμαι εντελως ξεκουρδιστη. γελαω, σοβαρευω, φωναζω, ξεκαρδιζομαι. μου κραταει το χερι, μου τη λεει, αστειευεται, με καρφωνει. στην ακρη του τραπεζιου, δυο καλοι φιλοι μας χαζευουν (αισθανομαι ασφαλεια, κι ετσι ειμαι ο εαυτος μου. κι ας ειναι καπως βαρια η διαθεση μου αυτες τις μερες.)
καποια στιγμη φευγουμε. τον φιλαω σταυρωτα στα μαγουλα, και αυτος με σφιγγει αγκαλια. δημοσιως. δυο φορες. σα να ειμαι μωρο παιδι. και δε μ'αφηνει.
μακραν, η πιο ζεστη αγκαλια που μουχουν κανει τελευταια (δε μετραω της μαμας μου).
τα χανω, γιατι δεν του τοχα.
τα χανω, γιατι καταλαβαινω οτι καταλαβε την αναγκη μου για αγκαλια.
και σκεφτομαι, κυττα να δεις τι βρωμικο παιχνιδι που παιζει αυτο το ρεμαλι με τη χρυση καρδια.

Λαλαγγιτες

Ο ηλιος μπαινει βγαινει αλλα δεν το αποφασιζει να μεινει, η αυλη ειναι καταπρασινη, τρωω πρωινο - ροδι, καφε γαλα, τυρι, μελι, ψωμι πολυσπορο και πολυκαρπο φτιαγμενο ειδικα για μενα απο το μπαμπα μου. Η κουζινα μυριζει βουτυρο (μπεχσελ, της υγιεινης διατροφης) και τηγανιτες. Ο μπαμπας μου φτιαχνει λαλαγγιτες. "40 φαε, 40 πιες, 40 δωσε για την ψυχη σου" μου λεει, κατι για κατι ψυχες, κατι για την ανοιξη που ερχεται...Εθιμα της Ανατολικης Θρακης, που ευλαβικα τηρει ο λαιμαργος μπαμπας μου. Τον μισοακουω, αγουροξυπνημενη. Σκεφτομαι ακομα πως χτες βραδυ περασα ομορφα. Οταν αγαπας περνας ομορφα.

Μετα απο λιγο, ερχεται το τηλεφωνημα.

Καλο σου ταξιδι κυρια Δωρα. Ελπιζω να ειναι λουλουδιασμενος και ηλιλουστος ο τοπος που πηγαινεις. (Κι αλλα τηλεφωνα, να μαζευτουμε, να κατεβουμε Πατρα να ξεπροβοδισουμε.)
Ελπιζω ο Κομποθταθ μου να νοιωσει λιγη απο την πολλη αγαπη που τον περιτριγυριζει και να γλυκανει ο πονος του.

Ο μπαμπας μου ανεβαινει μετα στο δωματιο μου να μου δειξει την πρωτη τηγανιτα - εφτιαξαν με τη μαμα μου (σιγουρα ιδεα της μαμας ειναι αυτη) ενα γελαστο προσωπακι. Μετα, ετοιμαζονται με κουβεντες και θορυβο στο διπλανο δωματιο για να βγουν. Εγω υποτιθεται δια βαζω. Ο θορυβος ειναι επιτηδες. Μου λενε - εμεις ειμαστε ακομα εδω, για σενα, ειμαστε καλα, μην ανησυχεις. (Μαιηλ, να πω και εγω σε καποιον οτι τον αγαπαω, οτι θα ειμαι εδω για αυτον).

Σε τρεις βδομαδες η ανασταση, και η ανοιξη.

life. liberty. and the pursuit of happiness.

Προσπαθω να θυμηθω ποτε ακριβως επαψα να ανατριχιαζω βλεποντας την ελληνικη σημαια, και δεν τα καταφερνω. ειμαι σιγουρη οτι ανατριχιαζα στο δημοτικο, τραγουδωντας τον υμνο, αλλα μετα? στους ολυμπιακους της αθηνας παντως, εκλαψα και στην τελετη εναρξης (νεα υορκη, τηλεοραση στο ξενοδοχειο με μια φιλη βραζιλιανα) και στης ληξης (λονδινο, τηλεοραση στο σαλονι με κλειστη την πορτα, χωριζαμε με τον γερμανο, εβγαινα απο εναν ταφο).

ανατριχιασα χτες βλεποντας το βιντεο με τα δακρυγονα στο προσωπο του Μανωλη Γλεζου. Και μετα θυμωσα. Οποια γαμημενη ιδεολογια και να χεις, πρεπει νασαι μεγαλο τσογλανι για να το κανεις αυτο. 88 χρονων ανθρωπος. ανεβασε τη σημαια στην ακροπολη πριν γεννηθουμε εμεις η και οι γονεις μας. σκεφτηκε αραγε κανενας υπευθυνος να βγει επισημα και να ζητησει συγνωμη, να πει ενα ντρεπομαι? αμφιβαλλω.

αυτες τις μερες διαβαζω απειρα σχολια για αφρωδεις οινους, μια πανεμορφη αμυαλη που εχει πεσει θυμα πρωτα του εαυτου της και μετα της ανθρωποφαγας σκατοψυχης αθηναικης βιομηχανιας κρεατοθεαματος (δεν εννοω τη βιομηχανια πορνο, οπου ειναι ειλικρινης η εκμεταλλευση, αλλα το ελληνικο celebrity star μη χεσω system). πολλοι λεν, τι αναγκη, εβγαλε πολλα λεφτα, εξασφαλιστηκε. φανταζομαι οτι στα ματια αυτων, εγω που σκεφτομαι οτι μια ανθρωπινη ψυχη εχει αρχισει και κατακερματιζεται (προσεξε κανεις ποσο αυτη η κακομοιρα αναφερεται στον εαυτο της στο τριτο προσωπο?) θα ειμαι απλα μια γραφικη. σκεφτομαι οτι οι λεξεις ηθος, αξιοπρεπεια, αισθητικη ειναι πια αγνωστες εννοιες σε ενα μεγαλο κομματι του κοσμου αυτης της χωρας.

κατα τα αλλα, η χωρα μου αντιδρα για το οτι οι ξενοι ζητησαν γη και υδωρ για να βοηθησουνε οικονομικα. οι κατοικοι γινανε εξαλλοι για τα ανθελληνικα αιτηματα. τοσα χρονια, τοσοι ελληνες που φαγανε, ξεπουλησανε, καταστρεψανε αντι να κτισουνε την υποδομη αυτοης της χωρας, καμια αντιδραση. ειναι γνωστοι οι κλεφτες, ειναι γωστο πως θα μεινουν ατιμωρητοι. βγηκε ο λαος στους δρομους εναντια στις προτεινομενες περικοπες. καποιοι θα πεινασουν, καποιοι πεινανε ηδη εδω και καιρο. δε μπορω να μην αναρωτιεμαι. θα βγει ποτε αυτος ο λαος στους δρομους να ζητησει πισω τη χαμενη του πιστη σε αυτο που λεγεται ελλαδα?

η μαμα του μωρου εκανε καποιες εξετασεις, το μωρο ανησυχο, ελπιζω να μην ειναι τπτ, δεν ειναι ετοιμος ακομα για τετοια. τον νοιαζομαι, τον αγαπαω, του το λεω. η μανα του κολλητου ξανα στην εντατικη, χορευει ταγκο με τον θανατο, ο κομποθτας χαλια, "δεν ειμαι ετοιμος να φυγει ετσι". τασκασε στον διεθυντη της μοναδς να την κρατησει στη ζωη, με το που εσταξε το παραδακι, της καναν τραχειοστομια και αλλα αυτονοητα. ντρεπομαι, ντρεπομαι απιστευτα για το κωλοσυναφι μου. του τηλεφωνω, τρως καλα, να μη κοιμασαι μονος στο αδειο πατρικο σου, να προσεχεις - δεν εχω εγω αναγκη μου λεει, προσεχω τον ευατουλη μου, η μανα μου ειναι ασχημα οχι εγω, - εγω για σενα ανησυχω του λεω, να μου πεις αμα βγει απο την εντατικη (την αντιθετη περιπτωση δεν τολμησα να αναφερω).

ο ηλιος εδω μπαινει και βγαινει, αλλα ειναι μια φωτεινη μερα, δε μπορεις, και να θες, να μην αισθανεσαι αθελα σου εστω αισιοδοξια, οταν εισαι εγω.

διαβαζα το ποιηματακι του Πολεμη, τι ειναι η πατριδα μας. προσπαθω απεγνωσμενα αυτες τις μερες να σκεφτω τι κοινο μας ενωνει σα χωρα, σε τι πιστευουμε, τι ειναι αυτου που μας κανει να ορμαμε μπροστα. ειμαι πολυσσυλλεκτικη, σε ιδεες, σε πεποιθησεις, σε ανθρωπους πολυ διαφορετικους μεταξυ τους. αλλα δε βρισκω τπτ. τπτ ομως.

ειναι ακομα μια σκληρη Ανοιξη. παρ'ολα αυτα. παρ'ολα αυτα.

.....Πατριδα μου ειστε εσεις.