το θεατρακι στην ακρη του κοσμου

Η Λενορμαν ειναι καπου πισω απο το σταθμο Λαρισης, και το επι Κολωνω ειναι επι της Ναυπλιου και Λενορμαν. Που να ξερω βεβαια οτι δεν εχει τπτ αλλο εκει γυρω, εκτος απο μια Ντομινο (που δεν κανουν ατομικες), μια σουβλακερι (κλειστη) κ ενα ζαχαροπλαστειο (που φουρνιζαν). Πηγα 1 ωρα πριν την παρασταση Ροτβαιλερ, κ αφου εκαν μια γυρα , διαπιστωσα οτι τα μονα διατιθεμενα στην περιοχη φαγωσιμα ηταν μια πιτσα 6 κοματιων (καπως υπερβολικο για 1 ατομο που εχει τσακισει τα μελομακαρονα την τελευταια εβδομας), κουραμπιες κ ποτα στο μπαρακι του θεατρου, κ βασικα ειδη διατροφης σε ενα παρακειμενο μινιμαρκετ. Τελικα συμβιβαστηκα με ενα τοταλ λαιτ κ κατι παξιμαδακια απο το μινιμαρκετ, συν μια ζεστη σοκολατα απο το μπαρακι. Πεινουσα. Στις επτα παρα 10 εμφανιστηκαν κ οι φιλοι μου (εγω ειχα παει απο τις 5.30). Το θεατρακι γλυκυτατο, καλαισθητο, κοσμος χαλαρος, με ζωντανη ματια. Η παρασταση δυνατη, καλοπαιγμενη, καλοστημενη. Ισως τπτ το καινουριο (παραεχω γινει μπλαζε). Αναρωτηθηκα αν βρηκα το σεναριο υπερβολικα ντοκυμανταιριστικο γιατι στο τελος δεν επηλθε η καθαρση. Κανενα χαπι εντ, ισως βεβαια καλυτερα- το θεμα ειναι ο ρατσισμος, και στην ελλαδα ειναι και οξυ, και ανησυχητικο. Μετα, αναρωτηθηκα τι νοημα εχουν αυτες οι παραστασεις, αυτοι που τις παρακολουθουν μαλλον ελαχιστη προσωπικη επιδραση κ εμπειρια εχουν απο αυτο το προβλημα. Αλλα, ισως το θεμα ειναι να φτιαξεις κυματα στην επιφανεια του νερου, αυτα διαδιδονται.
Μετα πηγαμε για ποτα στο Μπελλαφοντε, που αγαπαω. Φοβερα κοκταιηλ απο το Σπυρο, κουλαριστες μουσικες, κοντινοι ανθρωποι και πολλα γελια.
Φευγοντας, εσπασα ενα ροδι, αφησα πισω ενα τελος, εγραψα και ξεγραψα.
Αρχιζει σε λιγο καινουριος χρονος. Καλο ειναι να μας βρει αναλαφρους.

random mode

Κυτταζω τη φωτογραφια. Ενα καστανο κοριτσακι, γυρω στα 3, στρουμπουλο (απο αυτα που θες να τα τσιμπας), κορδελλα φιογκο στα μαλλια, παιζει με τα παιχνιδακια του κατω απο ενα μεγαλο στολισμενο χριστουγεννιατικο δεντρο. Διπλα του, μια νεα κοπελλα, μαυρα μαλια πηγμενα στη λακ, λιγο ατσουμπαλη, παιζει μαζι του (η παιδαγωγος, την ελεγε ο μπαμπας μου). Στο δεντρο ορθια μια ψηλη, νεα γυναικα γυρω στα τριαντα, ματια σκουρα αμυγδαλωτα, μαλι κορακισιο, φουσκωτο, φορεμα μινι μαυρο αμανικο με δαντελλα τρυπητη μαυρη, κεντημενη με μαργαριταρακια, στο μεσαιο του τριτο. (Ειναι πολυ ομορφη. Δεν της μοιαζω). Δε φαινεται ο μπαμπας, που τραβα τη φωτογραφια, αλλα φωτο της εποχης δειχνουν εναν φουσκομαγουλο Presley ( το κοριτσακι ειναι η θηλυκη μικρογραφια του). Δε θυμαμαι τπτ. Εχουμε μολις μετακομισει απο Χιο Θεσσαλονικη, η παιδαγωγος θα μας αφησει μετα απο λιγους μηνες να γυρισει στον ερωτα της στο νησι. Δε θα την ξαναδω (θυμαμαι που μου εδινε και ετρωγα αμα καθαριζε ωμη πατατα). Το φορεμα της μαμας θα το φορεσω και εγω, πολλα χρονια μετα, καποια αλλα χριστουγεννα.

................................................................................................

Το *ουλι , μετα απο πολλα χρονια, ερωτευμενο. Μιλαμε ωρα στο τηλεωνο, ξαναβρισκω τη φιλη μου στα 14. - Θα με νομιζεις χαζη - καθολου, της λεω. Αυτα ειναι ζωη, κινητοποιεισαι και εσυ, και μαζι σου ολοι οι γυρω σου. - Εκανε αυτο, ειπε εκεινο, τι σημαινει - δεν ξερω καλη μου, της λεω, δεν τον ξερω τον ανθρωπο, αλλα ουτε και εσυ τον ξερεις. (Ουτε λογια, ουτε κινησεις συμβολικες - πραξεις με συνεχεια, αυτο μονο μετρα για μενα). Δεν της λεω ουτε βουρ στον πατσα, ουτε μη, προσεξε- αλλα και τα δυο μαζι. Παρατηρησε προσεκτικα τι κανει, της λεω. Και μετα, κανε μια κινηση, και θα δεις. Ουτε μανταμ Μποβαρυ, ουτε Αννα Καρενινα- ενοχικοι ανδρες τα γραψανε και τα δυο. Δεν τη φοβαμαι τη φιλη μου, ειναι και πολυ καλος ανθρωπος, και δυνατος χαρακτηρας. -Εχω χασει τον υπνο μου, μου λεει, αλλα αισθανομαι μετα απο πολυ καιρο ζωντανη. Καιρος σου να ξυπνησεις, τοσα χρονια κοιμασαι, η ωραια κοιμωμενη, της λεω, γελαει.

......................................................................................................................................

Σαββατο μεσημερι, στο La tasse, με τον Κομποθτα. Τρωει το δευτερο cheesecake - ειναι λεπτος σαν ανορεξικος εφηβος- τον ρωταω αυστηρα αν εχει κυτταξει τη χοληστερινη του, χαμογελαει, μια αστραπιαια εκφραση στα ματια του - τρυφεροτητα, κοροιδια, αγαπη, "αμαν , οχι παλι κηρυγμα" , "το ξερω ποσο με νοιαζεσαι και το χαιρομαι"), σοβαρευει, μου λεει δε βρηκε χρονο, μετα τις γιορτες. Τσιμπολογαω το γλυκο του, γκρινιαζω στον μαγαζατορα που δε φεραν ακομα μελομακαρονα, απο Δευτερα μου λεει. (Η εκφραση του Κομποθτα στο αλμπουμ με τις αγαπημενες φωτογραφιες).

...................................................................................................................................

Κυριακη βραδυ, με τον φελιπφελοπ στο destil, μας κερνα ο Μ, που φευγει αυριο Λονδινο, θα μεινει λιγες μερες σπιτι μου. Με ρωτα τι τρεχει με το τρελλο μελομακαρονο (που περιοδευει), τπτ, του λεω. Εινια πολυ αξιολογος και τον αγαπαω, αλλα τρελλη διαφορα φασης και δε με παιρνει, γιατι μετα δενομαι, αλλωστε ουτε εγω, ουτε αυτος αφηνουμε να χαθει ο ελεγχος. Ειστε πολυ ξοδεμα οι ανδρες, γμτ μου, του λεω, γελαει (και θυμαται). Στ'αυτοκινητο, ο φελιπφελοπ με ρωτα σε τι φαση ειμαι - αγραναπαυσης, του απαντω. Δε θελω να με στεναχωρουν και να μου τα πρηζουν. Ο φελιπφελοπ μου αναλυει τα δικα του - αυτος ειναι αλλου, καπως μπερδεμα, αλλα μια χαρα.
......................................................................................................................................

Μισω τον Κοελιο, μισω τα χαζοχαρουμενα αποφθεγματα. Η εμφυτη αναγκη μας να νοηματοδοτουμε τη ζωη μας.Απο πλευρας κοσμοθεωριας, ειμαι mix & match, η οτι του φανει του λωλοστεφανη - κανενα στυστημα σκεψης η θρησκειας δε μου φαινεται επαρκες, μου αρεσει να παιρνω λιγο απ'ολα. Αλλα, αγαπαω τα παραμυθια (οσο απαιχθανομαι τους παραμυθιαστες και το παραμυθιασμα). Η σκηνη του Ιντιανα Τζουνς που ανοιγει το βημα πανω απο την αβυσσο και ανοιγει γεφυρα απο κατω του - το εζησα το 2004-5. Groundhog day - το ζουμε ολοι με τις αλλεπαλληλες ιστοριες μας - αλλαζουνε ισως τα προσωπα, αλλα διηγουμαστε παντα την ιδια ιστορια, σε εξελιγμενες (ελπιζω) εκδοχες της. Η μικρη γοργονα, που κατεβαινει στον βυθο να βρει την κακια μαγισσα, και μετα φευγει ξεφευγει απο διαφορους κινδυνους, με ενα κτυπημα της ουρας της - ειμαι η γοργονα (μεγαλογοργονα), που χτυπαω τη ουρα μου και σας ξεφευγω, και βγαινω στον αφρο.
...........................................................................................................................................

Αυτη τη εποχη, ειμαι θεατης και υποστηρικτης των παραμυθιων των αλλων. Ακομα δεν εχω αποφασισει ποιο ειναι το δικο μου παραμυθι που θα μου (μας) διηγηθω. Τελος εποχης. Και Αρχη καινουριας (νομιζω δηλαδη, ισως. συντομα, ελπιζω).

white christmas!!!

Χιονιζει! Χιονιζει, χιονιζει, χιονιζει, γιππυ γιππυ γιααα! Χοντρες νιφαδες σα καρυδια αυτη τη στιγμη που γραφω! :-)) Χροοονια εχω να δω χιονι στο Λονδινο πριν τα Χριστουγεννα. Περυσι που το εστρωσε γερα, με το ποδι να βυθιζεται στο χιονι, χιοναννθρωπους και χιονοπολεμους στο κεντρικο Λονδινο, νομιζω ηταν τελη Γενναρη.Το χιονι ηρεμει την πολη, και νομιζω μας κανει ολους πιο ευτυχισμενους (μεσα απο τα διαμερισματα με τις κεντρικες θερμανσεις)- περυσι ολοι οι ανθρωποι ηταν χαμογελαστοι, τα παιδια ειχαν βγαλει ελκηθρο στο παρκακι και επρεπε να καλοπιασω τους φοιτητες της εστιας πιο κατω να με αφησουνε να περασω χωρις να φαω χιονομπαλλα στη μουρη.

(Ιφι, η φωτο απο το μπλογκ σου, tnx dear! :-)

Το μονο μου παραπονο, αν αρχιζε να χιονιζει απο χτες, το πρωι θα το ειχε στρωσει, ελπιζω να συμβει αυτο αυριο (και σκασιλα μου για την αυριανη βραδυνη πτηση μου προς Αθηνα).

Γιουυυυπι! Παω να βαλω μποτες και να βγω πριν σταματησει!

Meeeerry Cristmas everyone! (sorry guys, το παρον blog ειναι δεδηλωμενα, αμετανοητα, ακομπλεξαριστα χριστουγεννοφιλο, και θα σας τα πρηξω με εορταστικη καλη διαθεση και μπολικα θαυμστικα απο εδω και στο εξης!)

Και οπως ελεγε και ο Tiny Tim, "God Bless us Everyone!"

Freely falling with feeling...

Επεσα. Για να ειμαι πιο ακριβης - γλυστρησα, παραπατησα, γκρεμοτσακιστηκα, κουτρουβαλιαστηκα, και με ενα αριστοτεχνικοτατο πλονζον - αν υπηρχε αθλημα ελευθερας πτωσης θα ημουν πρωταθλητρια- προσγειωθηκα πανω στον αριστερο μου μηρο, λεκανη και αγκωνα. Αυτη τη στιγμη φερω μια καλιτεχνικοτατη εκτεταμενη μελανια σε σχημα και μεγεθος ηπειρου, χρωματος μπλε, σχεδον μαυρου. Που ψηλαφιζω και αποθαυμαζω μπροστα στον καθρεφτη. Επισης, φερω εναν ελαστικο γονατοεπιδεσμο χρωματος δερματι και εναν ελαστικο αστραγαλοεπιδεσμο χρωματος λευκου. Τοση μανια για accessorizing, τοσες πτωσεις, και ακομα να εξοπλιστω με τπτ αξιοπρεπεις επιδεσμους. Ειμαι βεβαια ενα χαρμα οφθαλμων, και φυσικα σε αριστη ψυχολογια - που ειπαμε εχω βαλει εκεινα τα ροζ χαπακια? φερτε μου ενεσεις ΤΩΡΑ ΛΕΜΕ! Τεσπα...

Φυσικα, δεν ειπα τπτ στους μαμομπαμπα οταν τηλεφωνηθηκαμε. Η μαμα θα εβγαζε πορισμα - "παλι σε ματιασανε. δε σου ειπα να φορας το ματι σου? " Εχω απειρα ματακια και αλλα σχετικα νταχτιρντι μεσα στην τσαντα μου, στο σπιτι, στο γραφειο, αλλα ο κοσμος ειναι μαλλον κακος, γιατι ΕΠΙΜΕΝΟΥΝΕ να με ματιαζουνε και να πεφτω, κατα τη μαμα μου, διοτι ειμαι ενα σουπερ εξαιρετικο κουκουβαγιακι. Κατα ολους τους υπολοιπους λογικους ανθρωπους, συμπεριλαμβανομενου και του μπαμπα μου, αυτο μαλλον συμβαινει διοτι ειμαι ψηλη, αφηρημενη οσο και ατσουμπαλη. Ο μπαμπας, αν του ελεγα οτι επεσα, θα με κυτουσε (τη νοερη εικονα μου) με σφιγμενα χειλη, χωρις πλεον να μπει στον κοπο να ξαναπει αυτο που εχω ακουσει απειρες φορες απο τα 14 μου - "επιτελους, να αραβωνιαστεις, να ησυχασω! - μπαμπα, δεν περιμενα να το ακουσω απο εσενα, εσυ με μεγαλωσες με τις αρχες του Summerhil , να αραβωνιαστω? - να ξερω οτι σε κραταει καποιος αγκαζε, να μη πεφτεις, που δυο μετρα γυναικα και τα γονατα σου ακομα ειναι πενταχρονου..".

Ναι. Η πικρη αληθεια ειναι οτι οι φιλοι απο το πανεπιστημιο και μετα ειναι απολυτα εξοικειωμενπι με το εκει που μου μιλαν βλεμμα με βλεμμα, ξαφνικα να αποφασιζω να ελεγξω απο κοντα τα πεζοδρομια ενδελεχως. Η δασκαλα μου στο δημοτικο το ειχε προσδιορισει αλλοιως - "ολοι οι επαναπατρισθεντες (ειμαι γεννημενη Νεα Υορκη) φιλαν με συγκινηση το εδαφος της πατριδας τους". Ναι, αλλα ποσες φορες πια?

Στα 14 που με στειλανε το καλοκαιρι Γαλλια (για τη γλωσσα), και μας πηγανε εκδρομη στο Aiguille de Midi, καταφερα να στραμπουληξω το ποδι μου στα 2/3 της αναβασης. Για τιμωρια μου, κατεβηκα καθισμενη στους ωμους ενος γεροδεμενου δασκαλου, που πηδουσε σα κατσικι σε ολη τη διαδρομη, και παρολιγο να αποβιωσω σε τοσο τρυφερη ηλικια απο το σοκ, κατα το ημισυ φοβος και κατα το ημισυ ντροπη (ημουνα και χαζο και αβγαλτο). Εβαλα μυαλο? Οχι βεβαια! Τον επομενο χρονο, που με στειλανε Αγγλια, αποφασισα να δοκιμασω πατιναζ. Με δυο συμμαθητες να με κραταν εκ δεξιων και εξ αριστερων (αυτο τωρα πολιτικο μου ακουγεται ), δεν τα καταφερα να παραμεινω ορθια για πανω απο δευτερολεπτα τη φορα. Οι συνοδοι μου με τσουβαλιασανε καποια στιγμη στον περιγυρο της πιστας και αρχισανε μονοι τους τις φιγουρες. Αυτα ειναι τραυματα, οχι αστεια! Δυο χρονια μετα, ενας γερμανος που με γλυκοκυταζε απετολμησε να με χορεψει ενα βαλς (παλι σε καλοκαιρινο κολλεγιο) - το αποτελεσμα ηταν μια θεαματικοτατη καραμπολα. Αλλων 2 ζευγαριων, εκτος απο εμας, 6 ατομα καταχαμα στην πιστα. Μιλαμε ειμαι πρωταθλητρια!

Με το που τελειωσα το πανεπιστημιο, σκεφτηκα οτι ισως το διπλωμα οδηγησης θα εδινε μια καποια λυση σε αυτο το θεμα. Στα πρωτα μαθηματα (Σαντορινη, στο αγροτικο) συνειδητοποιησα οτι ο καημενος ο δασκαλος μου ειχε ενα μεγα θεμα ορασης, γιατι ποτε δε μπορουσε να δει καθαρα που σταματουσε το χειτροφρενο και που αρχιζε το μπουτι μου. Οποτε εγκατελειψα. Το επομενο καλοκαιρι, ο μπαμπακουλης μου φιλοτιμηθηκε να μου κανει μαθηματα στους ερημους δρομους της Περαιας, αλλα οταν καταφερα το κατσαριδακι- που ηταν εξισου νευρικο σκαρι με εμενα- να καβαλησει το κρασπεδο και να βρεθει στο αντιθετο ρευμα κυκλοφοριας, ο μπαμπας αποφασισε οτι θα ηταν καλο να καθυστερησει το εμφραγμα του για μερικα ακομα χρονια, και δεν μου εκανε αλλα μαθηματα. Τη σκυταλη ανελαβε ο μπαμπας του τοτε καλου μου, που ειχε χρηματισει και ταξιτζης. Στην περιπτωση αυτη τα μαθηματα διακοπηκαν (απο το πρωτο) οταν καταφερα να ξεριζωσω το χειροφρενο του παλιου και αγαπημενου του αυτοκινητου. Μετα απο αυτα, ολοι ομοφωνα συμφωνησαν οτι θα επρεπε να γινω ισοβιος σπονσορας των συμπαθεστατων ταξιτζηδων (οπερ και εγενετο), η να παντρευτω κανεναν πλουσιο που να μου παρει σωφερ (η ελπιδα πεθαινει τελευταια). Τοσες πτωσεις, το μονο μου παραπονο οτι ποτε δεν βρεθηκα να πεφτω στα ποδια ενος καταλληλου για αυτο το ρολο.

Δεν το'χω λεμε σε θεματα ισορροπιας, παει και τελειωσε. Οποτε αμα δειτε καμια ψηλη, ξανθια, καλοντυμενη γυνιακα να σωριαζεται απο το 1.76 της (+ 7-10 cm τακουνια) και να σπαρταρα στα γελια σωριασμενη στο εδαφος (απο το να κλαιω, καλυτερο να γελαω) , Λονδινο, Αθηνα, η σε καποια αλλη μητροπολη του κοσμου, διοτι ειμαι και ταξιδιαρα...ελατε σας παρακαλω να μου μιλησετε. Γλυκα σας παρακαλω, διοτι παρα το οτι θα γελαω, θα ειμαι καπως ευθραστη. Εκτος απο ατσουμπαλη ειμαι και ευαισθητη. Αλλα, εστω και γκρεμοτσακισμενη, θα χαρω να σας γνωρισω. :-)

...all I want for Xmas is?

Δευτερα – London stories.
Περπαταω βιστικη, μπαινω στην αιθουσα αργοπορημενη. Μιλα ενας τυπος με ζωντανη ματια, αναρωτιεμαι αν ειναι ελληνας, η προφορα δε μου κανει. Γραφω ενα χαρτακι στο διπλανο μου – «ειναι η συναντηση για..?» ναι, μου γνεφει. Ησυχαζω. Δεν καταλαβαινω αυτη η ομιλια τι σχεση εχει, ο τυπος περιγραφει τα αποτελεσματα της ερευνητικης καριερας του. Αρχιζω να κυταω μελακια στο κινητο, ο τυπος τελειωνει, το τελευταιο σλαιντ εχει το ζουμι, αρχιζω να προσεχω. Θα ακολουθησουν τα γνωστα εμψυχωτικα «εισαστε η ανερχομενη ελπιδα» «ειμαστε τοπ και σας επιλεξαμε γιατι πιστευουμε σε εσας», μετα το ακροατηριο χωριζεται σε ομαδες και αρχιζουμε να μιλαμε για τα προβληματα στη δουλεια μας, ειναι ανακουφιση να διαπιστωνεις οτι ολοι τραβαμε παρομοια ζορια. Μας φερνουν κρασι, παιρνω κοκκινο, εχει φτηνη γευση, αφου συνοψισουμε τις κουβεντες μας στελνουν στον μπουφε. Παιρνω μια μπουκια και πεταω την υπολοιπη – πολυ λιπαρο- κανω ενα δυο αστειακια με 2-3 που γνωριζω και φευγω, too tired for networking, and it’s not my thing. Εξω, στον πυργο της BT μια φωτεινη επιγραφη «960 days remaining» - δεν πιστευω στα μηνυματα απο το συμπαν.

Τριτη – Dr House in Da House!
Τελειωνω κλινικη βιαστικα, ο Peter σημερα κλεινει τα 70 και στις 5.30 εχουν οργανωσει στο old boardroom surprise party. Στις 5.20 εχουμε ηδη μαζευτει καμια 30αρια, κυριως απο τις νεες γενιες, ελαχιστοι απο τους μεγαλους. Στις 5.35 μπαινει μεσα ο τσιλιαδορορος, να κανουμε ησυχια, και φερνουν μεσα τον ανυποπτο Peter, που κοκκινιζει οταν ενα δωματιο γιατρων του τραγουδαει χρονια πολλα. Τον αγαπαω πολυ, ειναι ενας απο τους ευφυεστερους ανθρωπους που γνωριζω, μια κινουμενη ιατρικη εγκυκλοπαιδεια με very dry sense of humour, που λεει τα συκα συκα σε ολους ανεξαιρετως. Με τους ασθενεις ειναι μαλλον διεκπεραιωτικος – καθολου ο τυπος του γιατρου που θα σου κρατησει το χερι, η που θα σε ηλεκτροβολησει με τη γοητεια του – αλλα αψογος, και φοβερος κλινικος. Ψηλος, λεπτος, φαλακρα, σπινθηροβολο βλεμμα πισω απο τα γυαλια, παπιον. Συνηθως ορμα στην κλινικη μου κραδαινοντας εναν φακελλο “This case is a fascinoma, we’ve got to test!” – fascinating case for us, is not good news for the patient – it means we have to treasure hunt for a diagnosis.. Για μια συναδελφο που τραβουσε ζορια με το διαζυγιο, του λεω “She needs a good man and she’ll be fine” μου απαντα deadpan “Or, even better, a few bad ones.” Εχει εκπαιδευσει τους καθηγητηες εδω μεσα, οι παλιοι ακομα τον τρεμουν, δεν ηταν τοσο γλυκος οσο μαζι μας στο παρελθον. Στις 6.30 ερχονται o Frank ο Αμερικανος καθηγητης μου με τη γυναικα του και τη Gail που τους εχω φερει για το Masterclass, να του ευχηθουν. Frank is a great fan, too. Ενα ποτηρι σαμπανια, φευγουμε να φαμε Carluccio στο φωταγωγημενο Brunswick Centre, γυριζουμε σπιτι με τη Β που φιλοξενω για το Masterclass.

Τεταρτη, Πεμπτη – run BD, run.
8 η ωρα, περπαταμε με τη Β για το Ινστιτουτο. Φτανω, εχει ηδη αρχισει να ερχεται κοσμος, ο Gary – our own pink fairy godmother admin- τους κανει registration, “what a lovely hat” – λεει με ναζι σε μια κυρια μπροστα στην ουρα. Σε μιση ωρα ειμαστε πληρεις, ο διευθυντης και η senior admin μου ειναι ολο χαμογελα. Ανοιγω, καλοσοριζω, παρουσιαζω, τρεχω πανω κατω με τα μικροφωνα στο ακροατηριο, κανω διαλεξη, χαιρεταω, μιλαω, διεκπεραιωνω, παει καλα, εχω πολυ αγχος. Το βραδυ κοιμαμαι ελαχιστα, ξυπναω στις 5 να δω ξανα τα σλαιντς μου, το βραδυ της Πεμπτης εχουμε μετα το course steering group meeting με τους αμερικανους σαν επισκεπτες. Τελειωνουν ολα καλα, καταφερα αυτα που ηθελα, θα κανουμε ενα απο κοινου meeting να προωθησουμε τον τομεα σε ενα διεθνες συνεδριο, συζηταμε που, λενε Νεα Υορκη – “Great shopping! Yes!!” λεω ενθουσιασμενη, γελανε ολοι. Αστειευομαστε γυρω απο το τραπεζι με το light finger buffet που εχουμε τσακισει, o Stuart (50ρης εβραιοαμερικανος καθηγητης, σκουλαρικι στο αυτι, στολη μαυρη ποδηλατη) και εγω δινουμε τη συνηθισμενη μας παρασταση, αυτος να δηλωνει οτι τον χρησιμοποιω για technical assistant και εγω να του φωναζω να τα αφησει αυτα που ξερει και να τελειωνει με αυτα που περιμενω να μου δωσει. Του παραπονιεμαι «I have been harassing you for so many things, you will start avoiding me on the street» -“Oh, you do it in a nice way, I like it” μου απαντα (νομιζω οι Εβραιοι οπως και οι Ελληνες ειναι συνηθισμενοι στις απαιτητικες γυναικες). Καποιοι πανε μετα για ποτο, ειναι ηδη 8.30, μαζευω τη Β, γυρναμε περπατιστα στο Angel, βοαζουμε στο Wagamama και μετα κατευθειαν σπιτι, υπνος στις 10.

Παρασκευη – a twinkle in his eyes.
Τελευταια μερα του masterclass, χαλαρωνω, σημερα ολοι, μαζι με τα σοβαρα στις παρουσιασεις, κανουμε και αστεια. Ολοι ερχονται και μου τραγουδαν το τι ωραια τι καλα που ηταν ολα. Πιο πολυ το χαιρομαι οταν βλεπω τον ενθουσιασμο της 22αρας BSc μου, την εβαλα δωρεαν φυσικα. Στα διαλειμματα δουλευω κατι αλλο που χρειαζομαι για την επομενη εβδομαδα. Στις 4.30 κλεινουμε με την Ifat, ευχαριστουμε τους παντες, αλλα το εννοουμε, πηγε πολυ καλα για ολους μας. “We did not have to do a song and a dance in the end” αστειευομαστε μεταξυ μας, ειχαμε πει οτι αμα ειχαμε προβληματα, we would smile pretty and dance for the audience. Στις 5.30 εχει αδειασει σχεδον το Ινστιτουτο, εχω μιλησει με μια μαμα τηλεφωνικα, με τον Robert για τοMSc μας και περιμενω τον Andy να συζητησουμε το paper απο το project του. Μου τηλεφωνει οτι θα αργησει, του λεω να με βρει εξω, παω στο St Chad’s place, αλλα ολα τα τραπεζια ειναι πιασμενα, φατσακαρτα στην εισοδο ενας 40ης με γκριζες μπουκλες φιλαει παθιασμενα μια 20αρα, σα να βυζαινει το στομα της, σηκωνω ειρωνικα τα φρυδια μου. Μπαινω στο Smithy’s, με βρισκει ο Andy, “I thought we were going to have a high powered talk for research, and you bring me to a pub!” – ευτυχως που δεν κοκκινιζω, αλλα αντανακλαστικα αρχιζω να γελαω ενοχα. Ο Andy ειναι ενας (very fit !) παντρεμενος στρατιοωτικος γιατρος που τον κυνηγουσα 2 χρονια να τελειωσει το project του και μετα ενα χρονο να γραψει το paper (και μου εχει ευγνωμοσυνη και για τα δυο). Μου φερνει κοκκινο κρασι, τον προσγειωνω αποτομα στα επαγγελματικα. Καποια στιγμη προσεχω για πρωτη φορα τα χερια του με τα μεγαλα δακτυλα, ευτυχως καπου εκει κτυπα το κινητο, ο Α ειναι στο Λονδινο μονο για σημερα, μου ειχε στειλει sms απο το πρωι, προλαβαινω να τον δω μιση ωρα πριν φυγει με το τραινο.

Περπαταω για Euston. Ο Α με περιμενει με δυο Ελληνιδες trainees του, κουκλος οπως παντα, εχουμε μια αμοιβαια αδυναμια ο ενας στον αλλο – «σας ειπα οτι προτιμω τις γυναικες μου ψηλες και ξανθες» τους λεει οταν φτανω, γελαμε. Σε μιση ωρα θα ορμησει στο τραινο που θα τον παει στην οικογενεια του, συζηταω λιγο με τις κοπελλες, και συμπαθητικα και ομορφα παιδια, εχουν ερθει Αγγλια να μαθουν κατι παραπανω, γενικα το ψαχνουν. Λεμε να βρεθουμε οταν ξανακατεβουν Λονδινο. Γυριζω περπατωντας προσεκτικα να μην γλυστρησω πανω στα βρεγμενα πεζοδρομια. Στο μυαλο μου οι σκεψεις λαχανιασμενες, στο σπιτι βλεπω πως εχω παρει κατα λαθος σουσι με κρεας αλλα τα τρωω βλεποντας το 4. Κοιμαμαι στις 11, ξυπναω στις 1, στις 3 και στις 5.

Σαββατο – all I want for Xmas is?
Ξυπναω ηρεμη. Δε μπορω να παιξω τη χαζη – δεν πειθω στο ρολο - αλλα με σωζει η ελληνικη τρελλα που πουλαω- αυτο ειμαι. Αποφασιζω οτι εκτος απο τη σοβαρη τρελλα, αυτη που με κανει να κτιζω πραγματα και να ειμαι συνεχεια υπ’ατμον, χρειαζομαι μια γερη δοση αναλαφρης τρελλας αυτον τον καιρο. Απο την τρελλα που σε κανει να πετας.

Το απογευμα θα παω τον Frank, τη Sheila, την Ifat και την Prof (που ειναι πνιγμενη σε δουλεια αυτο τον καιρο) για τσαι στο Mandarin Oriental, my treat. Θα γυρισω με ταξι για να δω καλα τη φωτισμενη πολη. Αυριο εχω παλι δουλεια. Το βραδυ θα εχει λεει shooting stars, I should make a wish.
Μετραω μερες για τα Χριστουγεννα.