just 'cause i'm a muppet doesn't mean that i won't hump u

Στο τηλεφωνο, σημερα.

- Gary, μηπως θα μπορουσες να..
- Περιμενε, ερχομαι αμεσως.
- Καλα, δεν ειναι επειγον..
- Θα ειμαι εκει σε 5 λεπτα.
(Εισαγωγικο σημειωμα. Ο Gary ειναι ενας συνεργατης, που μου εχει μια μικρη αδυναμια. Την οποια εχω καταφερει επιμελως να αποφυγω να αναγνωρισω οσο και να γκουχ γκουχ εκμεταλλευθω, τα τελευταια 3 χρονια. Αλλα δυσκολο να κανεις την παπια για πολυ καιρο, οποτε χαρηκα οταν εμαθα οτι αραβωνιαστηκε μια αμερικανα, που θα πηγαινε να βρει στις διακοπες.)

Στα 3 περιπου λεπτα απο το τηλεφωνημα, εισβαλει στο γραφειο μου. Ψηλος και σχετικα ατσουμπαλος, μου θυμιζει διασταυρωση του Fozzie με τον Gonzo με μια πρεζα απο Scooter, για τους muppetοφιλους. Η αφορμη της επισκεψης ειναι η εγκατασταση ενος προγραμματος σε εναν υπολογιστη. Του δινω τις οδηγιες που μου εδωσαν, που θα μπορουσα να του εχω στειλει με μελακι. Στρογγυλοκαθεται στην πολυθρονα μου, παρα τις απελπισμενες μου προσπαθειες να τον ξεφορτωθω με ευγενικο τροπο. Αρχιζει να μου διηγειτε τις διακοπες του, και τον ακουω με μισο αυτι - ειναι πολυλογας. Ταυτοχρονα, γραφω ενα -δυο μελακια, τακτοποιω καποια χαρτια στο γραφειο μου, κυτταζω το αυριανο ημερολογιο, και, αναλογα με τις φρασουλες που αποσπασματικα ακουω, δινω στο προσωπο μου την καταλληλη εκφραση - "διακοπες στην βορεια αμερικη" - ενδιαφερον, "η αραβωνιαστικια μου" - ευγενικη περιεργεια, "επιστροφη στη δουλεια" - συμπαθεια.
Ξαφνικα το λογυδριο σταματαει. Τον κυτταζω, εχει παρει μια εκφραση δυστυχιας. Εχω χασει τις τελευταιες δυο τρεις δεκα προτασεις που εχει πει. Αντανακλαστικα, ανασυρω καποιες τελευταιες του λεξεις "...χωρισα... η αραβωνιαστικια μου", θυμαμαι οτι εχει προσφατα παρει διαζυγιο, υποθετω οτι μου μιλαει για αυτο. Οποτε τον κυτταζω βαθεια στα ματια, κουναω το κεφαλι μου, "λυπαμαι, αληθινα λυπαμαι" ...Και ξαφνικα ο Gary ειναι περιχαρης. Και εγω, βεβαια, πανικοβλητη, γιατι κατι μου λεει οτι δεν ειπα τη σωστη ατακα στη σωστη στιγμη, μαλλον το εντελως αντιθετο. Ο Gary κοντευει να λειωσει πανω στη πολυθρονα, "μα δεν περιμενα να στεναχωρεθεις τοσο πολυ, με κανεις και χαιρομαι", και με κυτταζει κι αυτος στα ματια, ενω πλησιαζει επικυνδυνα την καρεκλα μου. Εχω φρικαρει. Ετσι και μου κανει εξομολογηση, θα φαει τρελλη χυλοπιτα. Και εδω ειναι ευαισθητος ο κοσμος, μετα θα πατησει εξαφανιση. Κριμα ο ανθρωπος. Και ποιος θα μας στρωνει μετα τα προγραμματα, οεο? (ειμαι ενας κακος, ιδιοτελεστατος ανθρωπος). Οποτε ανακρουω πρυμναν, και στο παραενα ριχνω τυχαια βολη "η θετικη πλευρα των καταστασεων ειναι παντα ισχυροτερη απο την αρνητικη, δεν βρισκεις?" με χαρουμενο υφος τυπου μαρτυρα του ιεχωβα, και υπογειο μηνυμα -δεν ξερω τι χαμπαριασες μεγαλε, αλλα εγω το μαζεψα, μαζεψε το και εσυ. Για να παρω ευτυχως την απαντηση "εεεεμ, ναι, σιγουρα, με χωρισε και η αραβωνιαστικια μου, και ηταν το εναυσμα για να αποφασισω να φυγω απο αυτη τη δουλεια, γιατι χρειαζομαι ενα καινουριο ξεκινημα...αλλα δεν εφυγα ακομα, και (με βλεμμα γεματο ελπιδα) σιγουρα θα ερχομαι να σας (?σε?) βλεπω συχνα". Και του απαντω - "Χαιρομαι πολυ για σενα, πιστευω πως μια καινουρια αρχη σε ολα ειναι η καταλληλη αποφαση. Αλλα, πωπω, ποσο εχω αργησει, πρεπει να φυγω".
Φιου...

(το βιντεακι ελπιζω να ανοιγει απο το λινκ. ασχετο. τρελλο γελιο ομως:-).

http://www.youtube.com/watch?v=0gXG5SeXV7c

Πολη παλιμψηστη

Κατεβαινοντας πριν λιγες μερες για τη δουλεια - ο καιρος ειναι καλος, και απο τοτε που γυρισα πηγαινοερχομαι καθημερινα με τα ποδια, μιση ωρα δρομος ειναι - αισθανθηκα κατι να λειπει, αλλα δεν ημουνα σιγουρη τι. Προχθες κυτταξα πιο ποσεκτικα, και χτες πια βεβαιωθηκα. Ο τοιχος που φιλοξενουσε το μικρο κοριτσακι του Banksy ηταν φρεστοασβεστωμενος. Το λευκο που στην Ελλαδα, στα νησια της τουλαχιστο, συμβιωνει ερωτικα με τον ηλιο, στη συγκεκριμενη περιοχη στο Λονδινο ειναι απλα μια παραφωνια που σου πληγωνει τα ματια.

Θα μου λειψει το κοριτσακι. Την πρωτη φορα που το ειδα απο μακρια μου πηρε ωρα να καταλαβω την εικονα και να δω οτι δεν ηταν αληθινο το cashmachine. Η μυωπια μου, οταν δεν φοραω τους φακους μου, διευκολυνει την προβολη της φαντασιας πανω στην εικονα της πραγματικοτητας. Με τον καιρο, η εικονα εγινε μια απο αυτες τις λεπτομερειες που μου κανει την περιοχη οικεια .

Οπως λιγο πιο κατω, το first class καφε (αναφορα στα αντιστοιχα γραμματοσημα), που παντα μυριζει ομελετα και καμενο λαδι, με τους ταχυδρομους απεξω να λιαζονται στον ηλιο, η να καπνιζουν κλεφτα ενα τσιγαρο στη βροχη. Οπως στα παραδρομακια, οι μπλε πλακες πανω στα κτιρια, που σηματοδευουν τις παλιες κατοικιες αγαπημενων μορφων - Dorothy Sayers, Charles Dickens (κι α υτος περπατουσε με τις ωρες στο Λονδινο, να σκεφτεται τα βιβλια του), κι αλλα ονοματα που εμενα δε μου λενε τιποτα. Καποιες pubs(The Betsey Trotwood!).

Η βιτρινα με τα φοβερα cupcakes (Bea's of Bloomsbury)

που εχω φωτογραφισει 2-3 φορες για να στειλω με sms στη fevis. (Και οπου πηρα δωρο μια τουρτα στη γραμματεα μου, που ειχε το ιδιο ονομα με το καταστημα).

Η γυαλινη προσοψη του Camelia & Octav Botnar με τα εργα τεχνης . (Μου αρεσαν πολυ τα τεραστια πολυχρωμα μπαλονια που γεμιζαν το τριοροφο ατριο πισω απο το γυαλι, τα τωρινα ασπρα γλυπτα παιδικων παιχνιδιων που φυτρωνουν πανω στον τοιχο δεν μου φαινονται τοσο χαρουμενα. )

Τις αγαπαω αυτες τις λεπτομερειες, καποιες εφημερες, καποιες μονιμες. Με συγκινουν, οσο και τα αρχαια χαραγματα πανω στα μαρμαρα της Πομπηιας και της Ακροπολης. Οσο και καποια συνθηματα στους τοιχους των Εξαρχειων. Σκεφτομαι ποσες επιστρωσεις ζωης εχουνε γραψει πανω σε αυτη την πολη. Εδω, το καινουριο ειναι συνηθως μια (αρμονικη) προσθηκη και επεκταση με φαντασια του παλιου.

Οπως η θολωτη, γυαλινη-ατσαλινη, σχεδον διαστημικη αφετηρια του Eurostar στο St Pancras του 1866.

( - Such a lovely old building...

- Not that old - only from the 1800s!

- Well, that's old in my books.
- How can you say that, you've got the Acropolis!)

(Αθηνα, Αθηνα, ποσες χαμενες ευκαιριες, τι πικρα).

Οι ανθρωποι φευγουνε απο εδω, με πολυ γρηγορους ρυθμους. Πανω που δενεσαι, τους χανεις. Στο starbucks που επαιρνα το πρωι καφε, τα τελευταια δυο χρονια, ο -κουκλος!- Ισπανος με τα μακρια μαλλια και το γυμνασμενο σωμα (που οταν με κερασε ενα chocolate decadence cake κοντεψα να παθω ανακοπη) εμεινε 6 μηνες, μετα ηρθε ενας μικροκαμωμενος Πολωνος με σπαστα αγγλικα (που κοντεψε να κλαψει οταν του πηγα παπουτσακια για το νεογενητο μωρο του), που εδωσε τη θεση του σε μια κοντουλα Εσθονη με λαμπερο χαμογελο, που σου φωτιζει την ημερα οταν σου πιανει καθημερινα την κουβεντα, που κι αυτη εφυγε. Και μετα εφυγα κ εγω, γιατι πηγα σε ενα αλλο καινουριο starbucks, πιο κοντινο. (Για φιλους δε θα μιλησω. Ευτυχως ειναι Σαβατο με λιακαδα, και περιμενω καποιους για να βγω βολτα).

Φευγω εγω, φευγουν οι αλλοι, φευγει ο χρονος. Μενει ο τοπος.

Μου αρεσουν, εχω αναγκη, τις εναλλαγες. Παντα ψαχνω καινουρια challenges. Μου αρεσει (χρειαζομαι) και εγω η ιδια να αισθανομαι πως μαθαινω, αλλαζω, βελτιωνομαι. Τη φοβαμαι τη στατικοτητα. Αλλα επειδη ισως ειναι ολα τοσο ρευστα μεσα μου και γυρω μου, μου ειναι απαραιτητα καποια σημεια σταθερα αναφορας.

Με ηρεμει η αισθηση αυτης εδω της αεικινητης, παλιμψηστης πολης. Η αισθηση οτι κι εγω, περαστικη απο εδω, οπως και τοσοι αλλοι πριν και μετα απο εμενα, αφηνω καποια αχναρια. Αναγνωρισιμα η οχι. Που καποια απο αυτα η πολη θα κρατησει, καποια αλλα θα σβησει.

Και παλι, παντα, εμπροσθεν και ανωθεν. Και παντα, παλι, παμε απο την αρχη...

What I think about walking when I think about walking in London

Μ'αρεσει να περπαταω. Συνηθως γρηγορα - μα πως τα καταφερνει με τετοια τακουνια; - καποιες φορες χαμενη στις σκεψεις μου, καποιες αλλες αναζητωντας τις εικονες ανθρωπων η κτιριων που θα ξυπνησουν τη φαντασια μου, καποιες αλλες τοσο γοργα που η λαχανιαστη μου ανασα με λυτρωνει απο την αεναη κινηση του μυαλου μου. Παντοτε προς καποιο προορισμο, αν και αυτος μπορει να αλλαξει. Μου ειναι πιο ευκολη η περιπλανηση οταν ξερω προς τα που πηγαινω.

Την πρωτη χρονια που ηρθα στο Λονδινο, θυμαμαι να περπαταω ενα ανοιξιατικο βραδυ μεσα σε κατι στενα δρομακια γυρω απο το St Barts, κουρασμενη και καταπτοημενη - γιατι ημουν μονη, κατι δεν ειχε παει καλα με το Masters , ειχα ελαχιστα λεφτα, τα γνωστα. Και ασυναισθητα σηκωσα τα ματια να κυτταξω τον ουρανο, κατι που κανω απο μικρη σε τετοιες στιγμες, χωρις να ξερω γιατι. Και ειδα τις κορυφογραμμες των Βικτωριανων κτιριων πανω σε ενα μπλε κομματι ουρανου που σκοτεινιαζε. Και σκεφτηκα - για φαντασου, ζω στο Λονδινο! Ηταν σαν να γυρισα καποιο διακοπτη και αισθανθηκα απιστευτα ευτυχισμενη.

Ειναι περιεργο, αλλα το Λονδινο που ζω και εργαζομαι - με τους αγελαστους, βιαστικους, πιεσμενους ανθρωπους του, τη μουνταδα του και τα βρωμικα κτιρια, ειναι ταυτοχρονα και μαγικα και το Λονδινο της παιδικης και εφηβικης μου φαντασιας. Με τις χριστουγεννιατικες σκηνες και τους πληθωρικους χαρακτηρες του Dickens, τις κομψες ερωτευμενες ηρωιδες της Jane Austen “who were doing the Season”, τη Mary Poppins να πεταει πανω απο τις καμιναδες. Τους ηρωες των ταινιων του Frears, τα ηλιοβασιλεματα του Turner (που νοιωθεις καλυτερα αμα εχεις ζησει τη μουνταδα του εδω χειμωνα), τις εικονες του Hogarth. Με τα απαισια Council flats να συνυπαρχουν με βραβευμενες για την αρχιτεκτονικη γυαλινες μοντερνες πολυκατοικιες και με βικτωριανα και γεωργιανα σπιτια. Με τους ανθρωπους ολων των χρωματων, φυλων και ενδυμασιων να συνυπαρχουν, χωρις κανενας απο αυτους να θεωρειται εκ προοιμιου ξενος. Με τις εκθεσεις, τα θεατρα, τους αστεγους, τους στενους δρομους, το βρωμικο υπογειο, τους μεθυσμενους, τις μυρωδιες της μπυρας, κατουρων και λουλουδιων την ανοιξη. Και ειναι επισης, 13 χρονια μετα, η πολη "μου". Που με καποιο περιεργο τροπο, και σε μεγαλο βαθμο, εχει "γραψει" πανω στην προσωπικοτητα μου η τουλαχιστο πανω στην εικονα που εχω για την προσωπικοτητα μου. Η πολη, οπου αισθανομαι μονη αλλα οχι ξενη, καποιες φορες θλιμμενη η αγχωμενη, αλλα ηρεμη με τη σκεψη οτι η πολη αυτη με δεχτηκε φιλοξενα, μου εδωσε απλοχερα και με προστατευει. Και 13 χρονια μετα, μου αρκει να ακουμπησω τα ματια μου σε ενα απο τα κομματακια του Λονδινου "μου" για να ξανανοιωσω εκεινη την αισθηση της ευλογιας - ειμαι εδω οπου διαλεξα να ειμαι, και με ολες τις δυσκολιες μου και τις εσωτερικες συγκρουσεις μου, ειμαι. εγω. εδω.

Φθινοπωρινες δηλωσεις.

1. Να βαλω κι αλλο φουξια στη ζωη μου. (Διοτι μου φτιαχνει τη διαθεση, και θελω ακομα μια χρωματιστη νοτα στο σαλονι, και κανει ΜΟΝΟ 127 λιρια απο αρχικη τιμη 175, αρα ειναι τρελλη ευκαιρια, και αν ξαναπαω στο habitat για 5η συνεχη φορα και ξαναματαπρηξω τους πωλητες για το κουβερτακι χωρις να το αγορασω θα με στειλουν πακετο στο priory, και το θελω, το θελω, το θελω και θα κρατησω την αναπνοη μου μεχρι να το παρω για να μαθετε...;;;!...καλα, παρασυρθηκα).

2. Να ξαναανεβω στη ζυγαρια μου. (Εντος του Σεπτεμβριου). (Καλυτερα μετα τις εκλογες). (Τεσπα, εντος του 2009). (Αυτος ο στοχος ειναι μαλλον καλυτερος για τη νεα χρονια).

3. Να παω να δω και το streetcar named desire και το breakfast at tiffany's και το whoopee club's infinite variety cabaret.

4. Να χαμογελαω οταν με κυτταει καποιος που μ'αρεσει , αντι να κοκινιζω και να κυτταω τα παπουτσια μου, διοτι δεν ειμαι πλεον 15χρονο (κλαααψ!), ουτε dysfunctional (θα'θελα), ουτε καθυστερημενο (νομιζω), και διοτι κοντευω να γινω πιο Λουκρητια απο την Λουκρητια (του Αρκα, και οχι των Βοργια).

5. Να απανταω οταν μου κανουνε (ευγενικα) καμακι και να μην μεταμορφωνομαι απο αμηχανια στη βασιλισα των παγων.

6. Να κοψω την καταχρηση των παρενθεσεων. (Χλωμο).

7. Να ξανααρχισω τις καταχρησεις. Απο εκεινες που δεν παχαινουν, δεν κανουν ρυτιδες, δεν απαγορευονται απο το νομο, και δεν ειναι ανθυγιεινες (μια ολοκληρη προταση για να μη πω μια λεξη τριων γραμματων).

8. Να κοψω τις ασκοπες περιφρασεις.

9. Να συνεχισω να γραφω στο μπλογκ (μαλλον ασυμβατο με το 8).

10. Να ξαναβρω το mojo μου! (παρακαλω οποιος το βρει να μου το επιστρεψει, θα δοθει αμοιβη, πληροφοριες εντος :-).

Μια Μπανανα Γιαπωνεζα

Λιγοστες -;πια;- φορες μου συμβαινει να μπαινω και να χανομαι μεσα σε ενα βιβλιο. Αλλα τους τελευταιους μηνες ημουνα τυχερη. Ισως γιατι το ειχα και πιο πολλη αναγκη. Και σκονταψα, απο τυχη, πανω σε καποια βιβλια που με ρουφηξαν.

(Με φανταζομαι με το που ανοιγω το βιβλιο, να περιτυλιγομαι απο εναν υδατινο κυκλωνα που να μου γεμιζει στομα, ρουθουνια και πνευμονια, και λιγο πριν παραδωσω το πνευμα, να με πεταει σε μια αλλη ακτη. Οπου να ξαναβρισκω την ανασα μου. Αλλα οπου οι ρυθμοι της ανασας μου ειναι αλλοι).

Το πιο προσφατο, το kitchen της Banana Yoshimoto. Κοκκινο εξωφυλλο, λεπτο βιβλιο, μικρο σχημα. Και μια χειρογραφη στο εξωφυλλο προσθηκη ("σας προτεινουν οι αναγνωστες μας") που ελεγε .."haiku like in its simplicity".

Το τελειωσα σε μια ημερα, το χτεσινο απογευματινοβραδινο. Γραφη λιτη. Σκηνες και πραξεις ζωγραφιζουνε σχεδον τα συναισθηματα. Αισθανομαι σα να εχω ανοιξει ενα παραπορτακι και να κρυφοκυτταζω, με κρατημενη την αναπνοη, αθεατη, τις σκεψεις και ζωες ανθρωπων σαν κι εμενα, σε μια παραδιπλανη διασταση.

Το διαβαζα και πριν ακομα το τελειωσω, ηξερα ηδη σε ποιον θα το εδινα (οπωσδηποτε να το διαβασει). Λιγο η γραφη, λιγο η ιστορια, λιγο η ολη αισθηση, το προσωπο στη σκεψη μου ενα και συγκεκριμενο.

Καποιες εποχες σαν την τωρινη, παραμυθιαζομαι οτι αυτου του ειδους τα βιβλια ειναι λιγακι σαν φωτεινα σηματα-μηνυματα απο τις καινουριες ακτες για οπου εχω μπαρκαρει. Αλλα τα φωτα της ακτης που εχω αφησει πισω φεγγουνε ακομα πολυ δυνατα, και δεν τα καταφερνω να αποκωδικοποιησω την καινουρια εικονα.