Επωδος - ΙΙΙ

Και παλι Αθηνα.
Οι μερες εχουν περασει, μου μενουνε μονο 2 ακομα Σαβατοκυριακα πριν να γυρισω. Εχω δει το μωρο μονο μια φορα, τον αλητακο αλλη μια, τον Κομποθτα δυο, τον ΦελιπΦελοπ μια, τη Βαρβαρα μια, την Δεσποινα καμια.
Στο σπιτι του **νου, το μπανιο εχει γεμισει απο τα καλλυντικα μου, σκεφτεται να παρει ενα καινουριο ραφι να τα συμαζευω,του γρινιαζω να βαλει ιντερνετ (θα πηγαινω αλλοιως να μενω στους γονεις μου, τον φοβεριζω). Ψωνιζω, μαγειρευω και τακτοποιω με την ανεση νοικοκυρας πια στην κουζινα του.
Το προτελευταιο Σ/Κ εχουμε εισιτηρια Μυτιληνη. Θελω να μεινουμε σπιτι, να χαλαρωσουμε, απο την παραλλη βδομαδα θα τρεχω μονη μου και θα μου λειπεις, κουραστηκα να γνωριζω τοσο κοσμο, του λεω. Στεναχωριεται, σκεφτεται πως να ακυρωσουμε τα εισιτηρια. Η κυρια που του καθαριζει μου λεει πως οι φιλοι του αυτοι ειναι απο τους πιο παλιους, μαζι μεγαλωσανε, μας περιμενουνε πως και πως. Ο φιλος του εχει κανει μια μερα διακοπη σε ενα πολυ πιεσμενο προγραμμα για να μας δει που θα παμε. Μετανοιωνω, ντρεπομαι που ειμαι τοσο εγωιστρια, ετοιμαζω παλι τη βαλιτσα για να παμε - δεν εχω δει ποτε μου τη Μυτιληνη.
Το πρωι που ειναι να φυγουμε μας προλαβαινει μια αναχωρηση - η 88 χρονων μητερα της κολλητης του.
Αδειαζω τις βαλιτσες.
................................
Το Inception το ειδαμε στην Αθηναια μασουλωντας ξεροψημενα τυροπιτακια - το βρηκαμε οπτικα στυλιζαρισμενο, θεματικα και διεκπεραιωτικα απλοικο. Ο Τ εφυγε πριν τελειωσει η ταινια, εμεις μειναμε - μας παρελαβε μετα για διανομη κατ'οικον.
.............................
Σε ενα παρτυ σε ενα διαμερισμα στο Κολωνακι συνειδητοποιω οτι ζηλευω. Μιλαει με ενταση στην ομορφη κοπελλα απεναντι του, αυτη ανταποκρινεται. (Υποτιθεται οτι) την προοριζει για τον κολλητο του, που χωρισε προσφατα. Την προσκαλει να πανε ολοι μαζι σε μια εκδηλωση που θα γινει οταν εγω θα λειπω. Καποια στιγμη σηκωνομαι απο διπλα του και πηγαινω στην αλλη μερια του διαμερισματος.
Μου πιανει κουβεντα ενας νευρωδης 60ρης. Τα σηκωμενα ρεβερ , το διαφορετικο χρωμα παπουτσιων, ενα ασυνηθιστο τατουαζ σε ακομα πιο ασυνηθιστο σημειο, του δινουνε εικονα ενος Τεντεν επαναστατη. Η κοπελλα του ειναι μολις 23 χρονων, μου λεει πως παρολα αυτα, κλεισανε μαζι πανω απο 1 χρονο. Αρχιζει να μου εξηγει το μυστικο της επιτυχιας μιας πολυ επιτυχημενης τηλεοπτικης σειρας (του), οτι ο σκελετος της καθε ιστοριας εχει να κανει με αρχετυπα που κινητοποιουν σε ολους τις ιδιες εντονες συναισθηματικες αντιδρασεις. Ψιλοδιαφωνω, αλλα βρισκω ενδιαφεροντα αυτα που λεει. Τη σειρα τη χαζεψα αρκετα πρωινα αυτες τις μερες στην τηλεοραση, κι ας την σνομπαρω. Ο τροπος που την αποδομει με κανει να εκτιμησω την εξυπναδα του, αν και οχι απαραιτητα και το δημιουργημα του. Ο **νος ερχεται να με ψαξει σε μερικα λεπτα. Με πιανει διεκδικητικα απο τη μεση. Συνειδητοποιω οτι μαλλον με ζηλευει πιο πολυ απ'οτι εγω αυτον.
..............................
Τη μερα που φευγω, η διαθεση ειναι βαρεια.
.............................
Σε δυομιση εβδομαδες θα εχω ξαναγυρισει. Καφες το πρωι στο Πατρον με την Ευη, βολτα στο Κολωνακι, καφε με φιλους του, στον αδερφο του, τρωμε στο Altro με Θ*ακο και Λ*λαν, θα βρουμε τυχαια καποιους αλλους φιλους μου και αλλους δικους του, γυρναμε στο σπιτι αργα, ειμαι μες την καλη χαρα. Μου λειπει πολυ αυτη η κοινωνικοτητα στο Λονδινο, δεν εχω ουτε χρονο, ουτε κουραγιο, αλλα ουτε ειναι η ζωη εκει ετσι. Θα δουμε μαζι τα οπωροφορα της Αθηνας στο Αττικον. Χωμενοι στα κοκκινα καθισματα, κρατημενοι απο το χερι, χανομαστε μεσα στην ταινια, που δεν προσπαθει να μας κερδισει, και μας κερδιζει και για αυτον ακριβως τον λογο. Εχουμε χαιρετισει αρκετο κοσμο πριν, καποιους τους ξερω πια και εγω.
Αρχιζω να εχω την αισθηση πως ανηκω.
θα παμε μετα να φαμε σουβλακια στη Σκουφα, και μεχρι τις 2 στο παρτυ στο Ματαροα.

Θα ξαναφυγω.
(Δουλεια, Μαντσεστερ, δουλεια, Κρακοβια, δουλεια, δουλεια, πολλη δουλεια).
Θα τον ξαναβρω στην Πολη.
Θα ξαναφυγω.
..............
Η δουλεια ειναι πολλη και με ρουφαει- δυσκολα αποστασιοποιουμαι απο αρρωστους που εχουν αυξημενες αναγκες, απο τις αγωνιες των φοιτητων μου, ειμαι συνεχεια σε εγρηγορση να μη γινουν λαθη, στο τελος της ημερας αισθανομαι completely drained. Με ικανοποιει ομως, και την εχω ομως επιλεξει.
Η σχεση εξ αποστασεως επισης δεν ειναι ευκολη υποθεση, εκει που πλησιαζεσαι με τον αλλο ξαναφευγεις, η αποσταση μεγενθυνει παραπονα και ανασφαλειες που δεν θα εστεκαν ισως διαφορετικα. Αυτη ομως η σχεση με ικανοποιει και την εχω επιλεξει.
Δηλαδη, για να διατηρω τις ισορροπιες μου, εχω αναγκη να ξοδευομαι ενεργειακα και συναισθηματικα, να ερχομαι και να φευγω.
Τι δυσκολος ανθρωπος που ειμαι Θεε μου..
(Σαββατο πρωι, εχει ηλιο, δουλεψα flat out αυτη τη βδομαδα, πρεπει να δουλεψω και το Σ/Κ, ειμαι λιγο στις μαυρες μου αλλα αρχιζω να ανεβαινω..)

Πορος, Τζια,Χανια, - ΙΙ (αναδρομη).

Πορος.
Το ταξι μας παιρνει νωρις, αλλα δεν γκρινιαζω καθολου για το χαμενο μου υπνο. Κραταω το χερι του καλου μου απο τη μια, το καπελλο μου απο την αλλη και αισθανομαι οπως οταν μας πηγαινανε εκδρομη με το σχολειο - ενθουσιασμος! Ειναι το τριτο Σαβατοκυριακο μου στην Ελλαδα, και το πρωτο που θα περασουμε μαζι σε νησι. Η Συγγρου δεν εχει κινηση, ο δρομος προς τον Πειραια καθολου καθυστερηση, πριν το καλοκαταλαβουμε ειμαστε στον καραβι που παει για Πορο.


Το SIRENE BLUE RESORT ειναι ενα μπαλκονι στη θαλασσα, διπλα στο μοναστηρι. Μινιμαλ διακοσμηση Interni style, χαμογελαστο προσωπικο και διακριτικη πολυτελεια (διοτι ειμεθα κομουνιστες. γινομαι σαχλη και το ξερω). Το δωματιο μας (στην ανακαινισμενη πλευρα, και superwow) θα ειναιετοιμο σε λιγο, κατεβαινουμε στο beachdeck να βρουμε τον φιλο του, Ν, που μας εχει κλεισει το δωματιο.


Ο οποιος φιλος (κατα αρκετα μεγαλυτερος του καλου μου, που ειναι κατα αρκετα μεγαλυτερος εμου), επειδη ο κοσμος ειναι μικρος, οι συμπτωσεις καθημερινες, και η σχεση με τον καλο μου καρμικη κατα τα λεγομενα της Θειας μου που διατεινεται οτι μια σχεδον συνονοματη μου αγια τα ειχε με εναν σχεδον συνονοματο του αυτοκρατορα...ειναι ο κολλητος φιλος της μαμας μου απο το πανεπιστημιο (και γνωστο ονομα στον τομεα του), που εχω να τον δω απο τα πρωτα μετεφηβικα μου χρονια. Τοτε που ελεγα ενα ευγενικο καλησπερα και εξαφανιζομουνα στο δωματιο μου γιατι, πφφφ.. τι να πει κανεις με τους μεγαλους.
Και η ανετη, δυναμικη, κοινωνικη κοσμοπολιτισα που λεω πως ειμαι μεταλλασεται στην αμηχανη εφηβο που υπηρξα. Ο Ν με αναγνωριζει, αλλα ουτε αυτος ουτε εγω δινουμε γνωριμια. Πετιεται οταν λεω ενα "ελα μαμα" στο τηλεφωνο. Την αλλη μερα η μαμα μου θα μου δωσει χαιρετισματα απο την τριτη κολλητη τους (με την οποια ο Ν εχει μιλησει στο τηλεφωνο), απορημενη που ξαναμιλησε μαζι της τοσο συντομα . Ο **νος το καταδιασκεδαζει να με βλεπει ψαρωμενη. Κακομοιρη μου, τον φοβεριζω, τα μισα να πει στη μαμα μου απο το -γκουχ!- ενδοξο παρελθον σου, ποιος την ακουει να γκρινιαζει που παλι εμπλεξε το κοριτσακι της, αλλα αυτος με γραφει. Ο Ν που εχει μια φοβερη αισθηση του χιουμορ, μαλλον βρισκει την κατασταση ιδιαιτερα αστεια, διοτι κενταει. Πιανω φιλιες με τη γυναικα του που ειναι γλυκυτατη, κανω αλεπαλληλες βουτιες, το βραδυ πλακωνω τα κοκταιηλ μπας και χαλαρωσω (μπα).
Την επομενη μερα κατεβαινουμε οι δυο μας βολτα στο λιμανι. Το νησι μοιαζει ανεγγιχτο απο το χρονο, εχει ηρεμια και αρχοντια αλλων εποχων, και μια γλυκυτητα που δεν περιμενα. Περναμε στην απεναντι οχθη με το καραβακι, η εικονα εδω ειναι παρακμιακης επαρχιας του ?70. Γυρναμε να φαμε σε μια ταβερνα κατω απο ενα τεραστιο δεντρο . Κανει πολλη πολλη ζεστη και υγρασια. Οι ταβερνες μενουνε σχεδον αδειες μεχρι αργα- η κριση ειναι ορατη και στον παραδεισο.
...........

Τζια.
Σταματαμε στο Lidl για ανεφοδιασμο (ζυμαρικα, σολωμο, φετα, κρασια, palmiers και μερεντα για εμενα, φρουτα ντοματες θα παρουμε στο νησι). Το ξανθο καταμαυρο αγορακι που θα παρει το καροτσι μας (και το ευρωπουλο στη θηκη) μας χαιρεταει χοροπηδωντας με ενθουσιασμο οταν βγαινουμε στο δρομο. Το καραβι ειναι ενας σκυλοπνιχτης. Ο **νος θα θυμηθει τις κομμουνιστικες του πεποιθησεις και θα στολισει τους ατιμους πλοιοκτητες που εχουν το μονοπωλιο συγκοινωνιας του νησιου και ποσως τους ενδιαφερει να ανανεωσουν τον στολο τους της συμφορας.


Φτανοντας στο νησι, θα οδηγησουμε μεχρι πανω απο την Ιουλιδα. Το πετρινο σπιτι που μας φιλοξενει ειναι σκαρφαλωμενο στο βραχο, το επανω μερος εχει εναν τοιχο ολο παραθυρο που βλεπει την χωρα και το νησι απο ψηλα, ο ακαλυπτος εξωστης το βραδυ ειναι ακριβως κατω απο τα αστερια. Η κρεβατοκαμαρα στον κατω οροφο ειναι σκιερη και δροσερη, βγαζει στον φροντισμενο κηπακο με τα παχυφυλλα, ανθεκτικα στη λειψυδρια φυτα ( Θα μετανοιωσουμε που δεν σκεφτηκαμε να παρουμε εκει ενα πρωινο.). Ενα γρηγορο θαλασσινο μπανιο για τι ψιλοφυσαει και αρχιζει να νυχτωνει, και παμε για φαγητο αναμεσα στον Οτζια και στο Βουρκαρι στην ταβερνα της Καλομοιρας. Τα τραπεζια ειναι διπλα στο κυμα, τα φωτα εδαφους καλυμενα με λευκη γαζα, πανω στην αμμο σουλατσαρουν με αυτοπεποιθηση μια δεκαρια παπια που τρωνε το ψωμι που τους πεταω με πολλη φασαρια. Ο δρομος της επιστροφης ανεβαινοντας προς την Ιουλιδα πηγαινει περιμετρικα στο νησι- στο αριστερο μας χερι εναι παντα χαμηλα η Θαλασσα - και ειναι σχεδον αδειος. Το ιδιο αδειος θα ειναι και το επομενο πρωινο που θα κανουμε πρωτα μια βολτα στο μοναστηρι της Καστριανης, και μετα για μπανιο με φιλους στο Καμπι. Κανει μια φοβερη ζεστη. Κουβεντες πολυωρες με τους φιλους του μεσα στη θαλασσα, μετα για φαγητο στο σπιτι τους κατω απο μια περγκολα με σταφυλια. Η Δη εχει φτιαξει απιστευτα λαζανια με τυρι και ανηθο. Ξαπλωνουμε για λιγο πριν να φυγουμε, η μεσημεριανη ναρκη εξατμιζεται μεσα στον ιδρωτα μας χωρις να γινει υπνος. Πισω στο πετρινο, θα βγαλουμε το βραδυ με ποτο και μουσικες οι δυο μας στον επανω εξωστη, εδω κανει ψυχρα και κρυωνω. Προσπαθω να διακρινω πεφταστερα.
Στο Σπαθι την επομενη μερα. Ο δρομος χωματενιος, στενος και αποκρημνος, στη διαδρομη εξοχικα σπιτια να πωλουνται η να ειναι μισοτελειωμενα (σε ολη τη Τζια), τα νερα ομως κατω αποζημιωνουνε για ολη την ταλαιπωρια.
Το νησι μου φαινεται ομορφο σαν αδειο σκηνικο, ενας παιχνιδοτοπος για προνομιουχους. Δεν βλεπω πουθενα εικονα στερησης, ο κοσμος ειναι καλοντυμενος και φροντισμενος, τα μαγαζακια τσιτσι, τα κοτερα και οι ιδιοκτητες τους τεμπελικα αραγμενα στο Βουρκαρι. Κατι μου φαινεται να λειπει - ο πολυ νεος, χυμα κοσμος που γεμιζει αλλα νησια με ανυποφορη πολλες φορες φασαρια, αλλα και αυτη την απροσδιοριστη, απαραιτητη καλοκαιρινη αισθηση, οτι τα παντα ειναι πιθανα να συμβουν. Το τελευταιο μας βραδυ ερχεται η Δε που μας φιλοξενει, (ενα βραδυ μολις πριν να φυγουμε, διακριτικη, μην μας ενοχλησει). Πως περασες, πως σου φανηκε η Τζια, με ρωταει, πολυ ομορφα, αλλα ειχα εντονα επανω και κατω απανταω, το'χει αυτο το νησι, μου λεει. Η αυρα της Δε ειναι τοσο αγκαλιαστικη και φωτεινη οσο ειναι φιλοξενο το σπιτι της.

Οσο τρωμε οι τρεις μας στην Ενοτεκα ο τεταρτος της παρεας, ο Μπιου, καθεται ησυχος στα ποδια της. Αργα το βραδυ, στον εξωστη, με κυτταει που στεκομαι ορθια πισω απο την καρεκλα του **νου και του κραταω τα χερια. θα τον φωναξω δυο τρεις φορες πολυ χαιδευτικα, και το ανθρωποσκυλο θα με ακουσει και θα ερθει με φορα να στρογκυλοκαθισει στην αγκαλια του καλου μου - που θα ξεκαρδιστει εμβροντητος, γιατι οσο τα αγαπαει τα σκυλια, δεν τους δινει τετοια θαρρητα.
.........................
Χανια.
Το Ελυρος πιανει στο λιμανι στις 5 η ωρα αξημερωτα. Νυσταζω τοσο πολυ, που δεν εχω κουραγιο ουτε να γκρινιαξω. Δυο μπουγατσες και δυο καφεδες για τους δυο μας μετα, μας παραλαμβανει ο οικοδεσποτης μας, που για καποιο λογο δεν κοιμηθηκε το βραδυ. Το σπιτι ειναι λιγο πιο περα απο τον ταφο του Βενιζελου και εχει μια θεα απιστευτη - εμενα ομως το μονο που με ενδιαφερει ειναι να μου δειξουνε το κρεβατι μου.
Θα ξυπνησω κατα τις 10.30, και θα βρω τον **νο και τον Π να μουλιαζουν στην πισινα, με δυο απο τα πιο γλυκα κοριτσακια 3 και 4 χρονων που εχω γνωρισει. Κατα τις 11 θα ανεβει επανω και η μαμα τους. Με κοβει διαπεραστικα, ανταποδιδω. Αυτες οι αναμετρητικες ματιες που ανταλασσουν οι γυναικες με τις δυνητικα αντιπαλους τους. (Ξερει για μενα πως ειμαι η καινουρια στη ζωη του **νου. Η προηγουμενη μακροχρονια σχεση του ηταν καλη της φιλη.) (Ξερω για αυτην πως ειναι η δευτερη, νεωτερη γυναικα του Π.) Βλεπω μια γυναικα αγερωχη, πολυ ομορφη, που δεν χαριζεται. Βλεπει εμενα να να εχω παθει ερωτα αμοιβαιο με τις κορες της.
Συμπαθιομαστε σχεδον ακαριαια. Καποια στιγμη της λεω πως το escape fantasy που εχω ειναι πως εξαφανιζομαι στην Ταυλανδη, μου λεει πως το επομενο βιβλιο της εχει ακριβως αυτο το θεμα. Μενουμε 3 μερες. Κουβεντες ατελειωτες με τσικουδια, πιτες χανιωτικες, τυρι, καρπουζι και οτι μαγειρεψουν οι δυο φιλιπινεζες τους. Βγαινουμε εξω μονο τα βραδυα για φαγητο (το πρωτο θα βρω πρωτα μονη μου την κολλητουλα που δουλευει σε ξενοδοχειο στα Χανια - πολυ την εχω πεθυμησει! το τριτο θα φαμε στο θαλασσινο αγερι). Διαβαζω το πρωτο βιβλιο της Μ, που με κερδιζει. Δινω το μελακι μου στον Π ("ηρεμη δυναμη" σκεφτομαι για αυτον, απο τους ανθρωπους που δημιουργει αεναα πραγματα στην ζωη του). Την επομενη μερα θα μου στειλει τις φωτογραφιες που μας τραβηξε με τον καλο μου και τα παιδια τους. Ο **νος εχει ερωτευθει το 3χρονο. Εγω αμα ξαναδω τη Μ, θα της πω ακριβως οπως ελεγα παιδι "κοριτσακι, θελεις να γινουμε φιλες?".
Στην επιστροφη, στο αεροδρομιο, θα συναντησουμε τον Πε εναν παλιο μου συμφοιτητη που τα ειχε με την πιο παλια παιδικη μου φιλη. Μετα την αναγνωριστικη κουβεντα ("εισαι τοσο ομορφη οσο στο πανεπιστημιο" καλε μου ανθρωπε!!! σαμπανιες και πυροτεχνηματα θα στειλω για τα γενεθλια σου!), του συστηνω τον καλο μου. Ο **νος του λεει τι δουλεια κανει, ο Πε του λεει εχω εναν φιλο που εκανε το ιδιο, τα ειχα με την αδερφη της πρωτης γυναικας του, ξερεις τον Π... που συμβαινει να ειναι ο οικοδεσποτης μας .

Το καλοκαιρι - Ι (αναδρομη σε τρια ημερολογιακα μερη)

Παιρνω τηλεφωνο τη μαμα μου 5 λεπτα πριν να βγω στο Ελευθεριος Βενιζελος. "Μαμα, εφτασα. Μην τρομαξεις, κουτσαινω λιγο, εκανα επεμβαση στο μηνισκο." Το προσωπο της μαμας μου οταν βγαινω στις αφιξεις ειναι γκριζο, ο μπαμπας μου εχει οψη αγχωμενη. Οταν με βλεπουν να πλησιαζω παιρνουν βαθεια αναπνοη ανακουφισης. "Γιατι δεν μας το ειπες?" "Η που θα παιρνατε ενα αεροπλανο η που δε θα κοιμοσασταν μεχρι να ερθω, καλυτερα ετσι".
Χαιρομαι που φτανω. Εχω μπροστα μου 6 βδομαδες. Να ξεκουτσαθω, να ξεκουραστω. Να τις περασω μαζι του.
.......................
Παρασκευη απογευμα θα με παραλαβει. Θα εγκατασταθω με τα συμπραγκαλα μου σπιτι του. Μισοξαπλωμενη στον καναπε, θα τον παρακολουθω να στρωνει τραπεζι στη βεραντα του. Η πολη ειναι ησυχη, κανει ζεστη, τα φυτα στο μπαλκονι του και ο πρασινος κηπος στον ακαλυπτο της πολυκατοικιας φρεσκοποτισμενα αναδιδουν μια αισθηση δροσιας. Θα φαμε σουσι στο φως των κεριων, με μια παγωμενη Grasovka και ενα μονο σοκολατακι στο τελος του δειπνου. Θα μαζεψει τα πιατα, θα τα πλυνει, θα κοιμηθουμε. Το επομενο πρωινο θα μου στρωσει το πρωινο στη βεραντα (ξυπναει παντα νωριτερα απο μενα). Θα με φροντιζει.
......................

Σαββατο βραδυ σε θερινο στα Εξαρχεια, λιγο μεσα απο την Αλεξανδρας. Η κυρια στην εισοδο (70κατι, μαλια φουσκωτα και καλοχτενισμενα, προσεγμενο απλο ντυσιμο) ανηκει στην παλια Αθηνα των μαυροασπρων ταινιων. Χαιρεται πολυ που τον βλεπει, τον αγκαλιαζει, μετα αγκαλιαζει και εμενα που δεν εχει ξαναδει. Οταν την χαιρεταμε βγαινοντας μετα την ταινια, του λεει συγχαρητηρια για το γουστο του. (Εγω φυσικα χαιρομαι αφανταστα, ο **νος γελαει αλλα κορδωνεται). Βαδιζοντας προς το αυτοκινητο, τον χαιρετα ενας κυριος με γυαλια, μεσοκοπο τον κοβω, ο ανδρας διπλα του ειναι κατα πολυ νεωτερος. Δε γνωρισες τον Δαλιανιδη, μου λεει.
....................

Τριτη γυριζω στους γονεις μου. Με τον Θ*κο στο αεροστατο, μετα τον αλητακο στην ιντριγκα, αυτος στο Dirty Ginger με εναν κολλητο του. Τεταρτη ξαναγυρναω σπιτι του. Τα πρωινα ξανακοιμαμαι αφου εχει φυγει για δουλεια μεχρι αργα, χαζευω τηλεοραση, διαβαζω περιοδικα και τα βιβλια της βιβλιοθηκης του, βγαινω για καφεδες με φιλους που δε το σκεφτονται να μου κανουν τον ταξιτζη (Ευη μου, πολυ πολυ πολυ σε ευχαριστω!).

Τα βραδια μας εναι κοινωνικα. Ενα τραπεζι σε μια ταρατσα του Ψυρρη με θεα την Ακροπολη και μια φοβερη αστακομακαροναδα. Οι οικοδεσποτες ειναι ενα γλυκο, ομορφο ζευγαρι, το μικρο διαμερισμα με την καταπληκτικη θεα φτιαγμενο στην καθε του λεπτομερεια με γουστο και μερακι. Καποια προσωπα γνωστα, δυο πρωην (του),ο καρδιακος φιλος του που εχω συμπαθησει ανεπιφυλακτα, ανθρωποι ενδιαφεροντες. Ενα αλλο βραδυ στον Κριθαμο, στο vinoterra, στον πρασινο λοφο, στην αλσουπολη, στο Μισουενιο. Γνωριζω κοσμο, με γνωριζει κοσμος, γνωριζει (πολυ λιγοτερο) κοσμο δικο μου.
..............
Ειναι εντονος, κοινωνικος, πληθωρικος ανθρωπος, απο αυτους που γεμιζουνε το χωρο με την παρουσια και την ενεργεια τους. Οταν εμφανιζομαι για πρωτη φορα στις παρεες του αισθανομαι πανω μου τα βλεμματα με προσμονη. Με επιδεικνυει. Δεν ειμαι ανθρωπος της παραστασης - σπανια. Κινητηρια δυναμη για μενα ειναι η αναγκη να καταλαβω τον αλλο, και μεσα απο εκει τον εαυτο μου. Αλλα κολυμπαω με ανεση στα περισσοτερα νερα. Καποιες στιγμες αναρωτιεμαι αν ξεπερναω τα κοινωνικα Αθηναικα ορια. Λεω σε εναν πολυ γνωστο φιλο του πως ειναι δυσκολος ανθρωπος, αντιλογω σε καποιον αλλο που η βαση της επιτυχιας του ειναι να κερδιζει τις αντιλογιες, ψυχαναλυω προσγειωτικα εναν τριτο που αυτοσαρκαζεται μεσα στην καταθλιψη του. Παρολα αυτα, η ισως ακριβως για αυτα, μου παραδιδονται- τους γοητευω? Σκεφτομαι πως καποιους απο οσους γνωριζω, ανετα θα επελεγα για φιλους μου . Οταν αντιστοιχα βρεθουμε με δικους μου ανθρωπους, ο **νος θα κανει το charm offensive - δηλαδη θα ειναι απλα ο πολυχρωμος, γεματος ενεργεια και ενταση εαυτος του. Τον εγκρινουνε με ενθουσιασμο, τον κατασυμπαθουνε.
Η βουλα της κοινωνικης αποδοχης του ζευγους μας με διασκεδαζει, με χαροποιει. Λιγακι με επαναστατει.
....................
Η Αθηνα ειναι μισοαδεια, ο καιρος καλος, ο κοσμος εχει γεμισει τις παραλιες οταν παμε μια βραδυνη βολτα στη Βαρκιζα.

Το Γκαζι (η φωτο απο τον αγαπημενο Asteroid) και τα θερινα σινεμα ειναι οπως παντα τιγκαρισμενα. Αν μισοκλεισω τα ματια, ολα ειναι καθησυχαστικα ομορφα και καλα οπως τα ξερω. Αλλα ζωντας την προσωπικη μου ιστορια, κραταω τα ματια μισανοιχτα. Καποιοι φιλοι εχουνε χασει τις δουλειες τους, ολοι εχουν υποστει περικοπες, τα πωλουνται και τα ενοικιαζονται ειναι πολυ περισσοτερα απο ποτε, τα μαγαζια που βλεπω να κλεινουνε πληθαινουν. Ο κοσμος ολος παει οπως μπορει διακοπες απο το αγχος της επιβιωσης και την καταθλιψη της απελπισιας με τη βεβαιοτητα πως θα τα ξαναβρει γυρνωντας τον Σεπτεμβριο.
....................
Με τις μερες αρχιζω και περπαταω ολο και πιο ευκολα. Ξεκολλαω απο τον καναπε του, κινουμαι προσεχτικα μεσα στο σπιτι του σαν τη (κουτση) γατα, αρχιζω να πλενω και να τακτοποιω τα πιατα στα ντουλαπια του, πιανω φιλιες και πινω καφε με την κυρια που του καθαριζει. Δουλευω ελαχιστα - ιντερνετ πιανω σε ενα μονο σημειο στην βεραντα του. Ψωνιζουμε μαζι στο σουπερμαρκετ, ψευτομαγειρευω να φαμε - κανει τοση ζεστη!- στρωνω καθε πρωι που σηκωνομαι το κρεβατι, τακτοποιω. Οι ρυθμοι μου εχουν γινει πολυ πιο αργοι. Αφηνομαι σε μια ζωη καθημερινη, και αυτο μου φαινεται τοσο περιεργο, οσο και ανακουφιστικο.
.........................
Σιγα σιγα βαδιζω με περισσοτερη ευκολια. Αμα βγαινουμε βραδυ αρχιζω να βαζω λιγο σχετικα χαμηλο τακουνακι, αλλα οταν περπαταμε μαζι εξακολουθω να κρεμιεμαι απο το μπρατσο του. Περιεργη η αισθηση. Εχω συνηθισει να περπαταω μονη μου και πολυ γρηγορα πανω στα ψηλα τακουνια μου, και δυσκολα αφηνομαι να με βοηθησουνε σε οτι. Καποιες - αρκετες - φορες αγχωνομαι, περασαμε μου φαινεται πολυ γρηγορα σε μια φαση ησυχη, χωρις ιδιαιτερες εξαρσεις. Προσπαθω να αντισταθω, να κανω το προγραμμα μου χωρις αυτον, αλλα σε ολες τις 6 βδομαδες βγαινουμε ο καθενας χωριστα με παρεες του και μετα εγω κοιμαμαι στους γονεις μου 4 η 5 μονο φορες. Του συνεφιαζω 2-3 φορες, αυτος με καθησυχαζει η μου διαμαρτυρεται και μετα (αναγνωριζω πως) ειναι πιο προσεκτικος. Αφηνομαι και χαλαρωνω.

Istanbul

Εχω ξυπνησει απο τις 4, μισοκοιμαμαι στο ταξι που με πηγαινει Heathrow. Μισοκοιμαμαι και στην διαρκεια της πτησης - τον τελευταιο 1.5 μηνα εχω κτυπησει τρελλους ρυθμους δουλειας (και 2 ταξιδια αστραπη, Κρακοβια για δουλεια, Αθηνα για να τον δω). Συναντιομαστε στο αεροδρομιο (εχει κουρεψει τα μαλια του κοντα, σα νεοσυλλεκτος). Η Πολη ομορφη μεσα στην αχνη ομιχλη, και οικεια. Στο ταξι μου κρατα το χερι. (Μου ελειψε). Το ξενοδοχειο που εχει κλεισει στο Cihangir ειναι δυο βηματα απο το σπιτι των παιδικων του χρονων, και απο το φιλικο σπιτι που με φιλοξενησε οταν πρωτοηρθα στην Πολη.
........................
Ειναι δυσκολη (για μενα) υποθεση η οικειοτητα. Παρατηρω τον εαυτο μου να γινεται διαδοχικα αμπωτις και παλιρροια. Καποια στιγμη θα μου παραπονεθει "παλι υψωσες τειχη". (Οσο πιο κοντα πλησιαζεις, τοσο πιο πολυ φοβαμαι).
............................

κατεβαινουμε με τα ποδια στον Βοσπορο, περναμε την πανω πλευρα της γεφυρας του Γαλατα, αγκαλιασμενοι κατω απο την ομπρελλα μου. Δεξια και αριστερα οι ψαραδες τυλιγμενοι μεσα στις νιτσεραδες τους εξακολουθουν να δολωματιζουν τα αγκιστρια τους κατω απο τη βροχη, με τα ψαρια αφθονα απλωμενα διπλα τους. Θα περασουμε απεναντι, στο Mısır Çarşısı.
Μπαχαρικα, βοτανα, τσαγια κι αφεψηματα λογιων λογιων, υφασματα διπλα σε γυαλικα και πολυχρωμα μπακιρια, κοσμος, αρωματα,θορυβος, ζωη . Δε μ'αφηνει απο το χερι, εχω κολλησει επανω του μεσα στον κοσμο. Αγοραζω(διαλεγουμε μαζι) κατι πολυχρωμες μαξιλαρες, αυτος ψωνιζει φρεσκοαλεσμενο καφε (μυριζει ολο το τετραγωνο), παιρνει ενα απιθανο μαστιχωτο τυρι, Ερζερουμ λεγεται, για εκεινον και για μενα. Βρισκει το παλιο μαγαζι του πατερα του, οι διπλανοι καταστηματαρχες τον αναγνωριζουνε, ενθουσιαζονται, τον αγκαλιαζουνε και τον φιλανε. Μου κραταει σφικτα το χερι, εδω ειναι το παρελθον του, αλλα το χερι του κρατα το παρον του.
................

Περναμε τη γεφυρα απο την κατω πλευρα. Αριστερα μας πετιουνται ξαφνικα απο το νερο ψαρια που εκσφενδονιζονται με ταχυτητα προς τον ουρανο με ανοιχτα τα στοματα - αναποδη βουτια σκεφτομαι αφηρημενη, μετα θυμαμαι τους ψαραδες και τα αγκιστρια τους. Δεξια μας τα μαγαζια με τους ναργιλεδες εχουνε τα πιο απιστευτα χρωματιστα φλουο καθισματα. Η βροχη εξακολουθει, νοιωθω σα να βρισκομαι μεσα σε ονειρο.
...............
Μας κτυπαει η μυρωδια απο ψητα καλαμποκια, ψαρια,αυτη η πολη ειναι γεματη φαγητο σε καθε βημα. Πειναμε. Θα ψαξουμε να βρουμε την εισοδο της ταβερνας, που ειναι σχεδον κρυμμενη σε εναν παραδρομακο πισω απο την οχθη.Το TARİHİ KARAKÖY BALIKÇISI ανοιγει στις 7, εμεις εχουμε φτασει στις 6 και κατι, αλλα θα μας σερβιρουνε. Οσο πεφτει το φως της ημερας, τα φωτα της ταβερνας δυναμωνουνε, πολυ διακριτικα. Η θεα ειναι διαμετρικα απροσκοπτη πανω απο το Βοσπορο, σα να ειμαστε κρεμασμενοι απο τον ουρανο μεσα σε αεροστατο. Ψαρια ολοφρεσκα και ρακι, μεθαω λιγακι.
Θα καταληξουμε σε ενα υπογειο ταβερνοζαχαροπλαστειο διπλα στο ξενοδοχειο μας, μετα το ψαρι θελω γλυκο, και θελω να δουμε εναν φιλο μου. Θα μοιραστουμε οι τρεις μας 4 γλυκα, θελω κι αλλο αλλα κρατιεμαι. Ο Φελιπ Φελοπ θα τον κατασυμπαθησει (πρωτη φορα που εγκρινει, και δεν ανησυχει). Μετα απο ενα γρηγορο ποτο στο διπλανο μπαρακι, γυρναμε στο ξενοδοχειο, πεφτουμε πανω στους δικους του φιλους.
.......................
Το Σαββατο δεν καταλαβαινω πως περναει, απο βολτα και ψωνια (παιρνει ενα ταβλι για δωρο, πινω ενα χυμο ροδι) στο Taksim, με ταξι στο Pierre Loti Cafe (η θεα απιστευτη πανω απο την πολη, αλλα εδω ειμαστε στην Ασια), με τελεφερικ και μετα καραβακι να φαμε στο Mahdi Restaurant με φιλους, συντομο υπνο, καφε και ρυζογαλο απεναντι απο το ξενοδοχειο, περπατημα με τα πληθη στην İstiklal (η πολυκοσμια θυμιζει κεντρο νησιου τον δεκαπενταυγουστο), κεφτεδες και κρεμα σοκολατα στο Saray (τα μισα τραπεζια ειναι Ελληνες που καταβροχθιζουν κιουνεφε), στο λομπυ του ανακαινισμενου Μαρμαρα Περα, ποτο στο τουνελ, και μετα μεχρι αργα (?νωρις?) ποτο με μουσικη υπνωτικα μπιτατη στο διπλανο καφεμπαρ του ξενοδοχειου.
.......

Κυριακη πρωι, παρατηρω την κινηση στο Κερατειο και στο Βοσπορο απο το μπαλκονι του 5 kat cafe. Μονη μου - χρειαζομαι να ανασυγκροτηθω, θα τον ξαναβρω αργοτερα. Αμπωτις και παλιρροια. Κλαιω με λυγμους στο αεροδρομιο το βραδυ περπατωντας προς την πυλη μου. Και μετα (πολυ, πολυ μετα), χαλαρωνω.
...............
Ειναι περιεργη η αισθηση του να ζεις σε μικρα, εντονα κομματακια χρονου, με εκπληκτικες εναλλαγες. Αλλα, αυτη ειναι η ζωη μου. Εδω εχει ηλιο, με χρυσοκοκκινα χρωματα φθινοπωρου στο παρκο, και κανει κρυο. Προβλεπουνε εναν ιδιαιτερα κρυο φετινο χειμωνα,εχουνε ερθει νωριτερα καποια πουλια απο τη Σιβηρια, κι εχουνε καρπισει νωριτερα καποια berries που δε θυμαμαι πως τα λενε. Η δουλεια ειναι απιστευτα πολλη και πιεστικη . κουραζομαι, αλλα δεν παραπονιεμαι. Εχω ξεκλεψει μια ωρα πολυτιμου χρονου για να τα γραψω αυτα. (για να τα θυμαμαι). εχω παρει ηδη το δωρο του (εχει γενεθλια). και ετοιμαζομαι για το επομενο ταξιδι, ακριβως σε 2 βδομαδες.

Καλο φθινοπωροχειμωνα να εχουμε.