Σαββατο.
It's official, summer has arrived in London! Φορεμα με τιραντακια, ανοιχτα πεδιλα, μαυρα γυαλια - αυτονοητη ενδυμασια τετοιο καιρο στην Ελλαδα, αλλα οχι απαραιτητα εδω.(Η Ευη ενδεχομενα θα υποσημειωνε οτι το συμπαν, οσον αφορα τον καιρο, εχει συνομωτησει υπερ μου). Πηγαινω με τα ποδια στο Waitrose του Brunswick Centre, να παραλαβω διαφορα ψαροειδη που εχω παραγγελει να του μαγειρεψω (ερχεται αυριο). Περνωντας απο το παρκο του Coram's field, βλεπω πως το νηπιαγωγειο της περιοχης εχει στησει summer fair. Αναμεσα στα περιπτερα με τα σπιτικα γλυκα, τα περιεργα σαπουνακια και τα φυτικα καλλυντικα, υπαρχει ενα καρουσελ γεματο αλλαλαζοντα πιτσιρικια, και πανω στο γρασιδι περιφερονται ασκοπα αρκετες γυναικες ντυμενες με ρουχα εποχης της Jane Austen.
Στο wine section του σουπερμαρκετ, οι τρεις νεαροι σκιζονται να μου βρουν Prosecco (λεω να φτιαξω και Bellini). Στο σπιτι, οταν ανοιξω τη σακουλα με τα ψαρικα παρατηρω οτι ο μικρος αστακος που προπαρηγγειλα ειναι μαλλον μωρο- δεν εχω ξαναδει μικροτερο! Παρ'ολα αυτα, κανω αρκετη ωρα για να τον σπασω (οχι, αστακο δεν εχω ξαναμαγειρεψει, και τον εχω φαει μονο καθαρισμενο), αλλα νικαω εγω και οχι ο αστακος. Η μαγειρικη προετοιμασια για την επομενη μου παιρνει 3 ωρες. Σκεφτομαι οτι δεν το κανω για να τον εντυπωσιασω, αν και ελπιζω πως θα του αρεσουν καποια απο αυτα που ετοιμαζω. Δεν ειμαι της μαγειρικης, ασε που αυτος ειναι -μαλλον- ηδη captive audience. Αλλα η διαδικασια της μαγειρικης - που δεν δεν τη θεωρω καλλιτεχνια- δεν ειναι σιγουρα μια μορφη επικοινωνιας, λιγο σα να φτιαχνεις μαγικα φιλτρα για συγκεκριμενο παραληπτη, σα να βαζεις το συναισθημα σου σε μια βρωσιμη μορφη? Αυτο ακριβως θελω να κανω, στον ανθρωπο που μου ετοιμαζε πρωινο, ενιοτε και βραδινο, ολες τις μερες που εμεινα στο σπιτι του.

Κυριακη.
Ξυπναω, προμηνυεται η πιο ζεστη μεχρι στιγμης μερα στο Λονδινο. Αποφασιζω να αναψω φουρνο τωρα το πρωι, να μη πολυζεσταθει το σπιτι. Ο φουρνος σβηνει μονος στα 10 λεπτα, παθαινω πανικο οτι θα πεταξω οτι εφτιαξα αφαγωτο, οι φιλοσοφιες μου περι μαγειρικης πανε περιπατο και αχρηστη με ανεβαζω γκαντεμα με κατεβαζω, αρχιζω να σκεφτομαι οτι θα χρειαστει να φωναξω τον ηελκτρολογο εκτακτα κυριακατικα, αλλα σε λιγη ωρα ο φουρνος ξανααναβει. Ουφ!
Τον υποδεχομαι με παγωμενο Bellini (4 μερη Prosecco, 1 μερος ροδακινο πολτοποιημενο και περασμενο απο σιτα).
(Μου ελειψε)(Κι εγω σε αυτον)(μου εφερε 2 δωρα, το 3ο θα το παρω στην Αθηνα).
Μετα απο αρκετες ωρες, θα βγαλω να φαμε. Κριθαροτο αστακου (αυτοσχεδιασμος απο 3 διαφορετικες συνταγες) (το τσακισε), μυδια αχνιστα σαλονικωτικα ( παρομοιως), ψητο καλαμαρι γεμιστο με φετα και πιπερια, μανιταρια γεμιστα με μπεσαμελ και καβουροψιχα (δεν πολυτρωει τη μπεσαμελ), brusceta (φυσικα με ψωμι Poilane) με ντοματα, και το τουρκικο ρακι. Για γλυκο, κρεμα λεμονι (που εφαγα εγω). Αργα το απογευματοβραδο, βγηκαμε βολτα, στα στενα του market στο Angel, μετα στο καναλι - του θυμισε Αμβουργο και Αμστερνταμ. Pims και μπυρα στο Narrow boat, την pub που ειναι πανω στο νερο. Τον ανεβασα στην ταρατσα της πολυκατοικιας, να δει τη θεα. O καιρος ειναι καλος, το σκηνικο ειναι βγαλμενο απο ταινια.

Δευτερα.
Με το που ξυπναω, 1. μου αρχιζει περιοδος, 2. καιω το ματι μου βαζοντας το φακο μου γιατι τον εβαλα σε λαθος θηκη και το οξυζενε δεν εχει εξουδετερωθει, 3. σπαω τη σαπουνοθηκη στο μπανιο προσπαθωντας να ριξω νερο στο καμενο μου ματι. Βαζω τα κλαματα στην αγκαλια του, αναρωτιομαstε ποιος μας εκανε το ματι, με παρηγορει οτι αφου κατι εσπασε, το ματι περασε (αμ δε, την αλλη μερα τσακισα το παραμικρο δακτυλακι του δεξιου ποδιου, εχω μια ωραιοτατη διακοσμητικη μελανια κατω απο το λουρι του κομψου μου πεδιλου). Φευγω για δουλεια μεσα στα νευρα, θαθελα να περασω τη μερα μου μαζι του, δε μπορουσε κι αυτος να ερθει Σαβατο. Fastforward (μια μερα με πολυ δουλεια γμτ). Το βραδυ μας βρισκει να περπαταμε στο ποταμι, απο το Oxo Tower. Του αρεσει το μπαρ στον 8ο, αλλα θελει να κατσουμε καπου οπυ να βλεπουμε και το νερο του ποταμιου και οχι μονο τις κορυφογραμμες των κτριριων. Θα περπατησουμε και θα μπουμε μεσα στο Borough market, που λατρευω.
Χαζευει την παλια αγορα, τα περισσοτερα μαγαζακια ειναι βεβαια κλειστα, εκτος απο τα μπαρ και τα φαγαδικα, που ειναι γεματα αραχτο κοσμο που εχει ερθει μετα τη δουλεια. Θαθελα να τον φερω οταν εχει το market, ειναι τελεια για τσιμπολογημα. Μετα απο αρκετο περπατημα, φτανουμε στο Hay's Galleria (London Bridge),πινουμε μπυρα (αυτος) και κρασι (εγω) στο γωνιακο Horniman, διπλα στο ποταμι. Το φως του καλοκαιρινου δειλινου πανω απο το ποταμι ειναι ενα σκουρο γαλαζιο, παρομοιο με το χρωμα πανω απο τη Θαλασσα της Θεσσαλονικης, Ιουνιο μηνα, βραδακι γυρω στις 8. Το φως της ημερας εδω δε μπορει να συγκριθει με της Ελλαδας. Αλλα, τα καλοκαιρινα βραδια εδω ειναι σιγουρα καλυτερα απο τις μερες μας. Θα περπατησουμε αρκετα ξανα αφου εχει σουρουπωσει μεσα απο τα μεσαιωνικα στενα του Shad Thames της Tower Bridge και μεχρι το Design museum.

Τριτη.
Περναω τη μερα τσιτωμενη (πολλη δουλεια, θελω να φυγω). Θα βρεθουμε Belsize Park, θελει να φαμε burger, τον παω σε μια αλυσιδα που εχει τραπεζακια εξω, το GBC . Θα κατηφορισουμε τον δρομο μεχρι την Chalk Farm, μπαινοβγαινονατς στα πρασινα δρομακια και 1-2 ομορφα αγγλικα pubs της διαδρομης (τσεκαρει στην οθονη την εξελιξη του αγωνα). Παγωτο στο Marine Ice, ισως την καλυτερη ιταλικη τζελλατερια του Λονδινου. Ρωταω τι ειναι το γαλαζιο παγωτο, bubblegum μου λεει ο υπαλληλος, βαζει τα γελια με την εκφραση μου και μου προσφερει να δοκιμασω. Παιρνω κρεμα φουντουκι, κρεμα maple sirop and pecan,και ζεστη σοκολατα απο πανω, παιρνει μαυρη σοκολατα. Περναμε πισω απο το RoundHouse, τον ανεβαζω μεσα απο τη Regent's park, με τα γραφικα μαγαζια/φαγαδικα/κλπ (εδω ειναι η περιφημε Λεμονια, απεναντι το Λιμανι, εδω φημολογειτεαι πως τρωνε τα μεσημερια η Sadie, Stella και λοιπος γκλαμ συρφετος) μεχρι τις παρυφες Primrose Hill. Τελικα θα καθησουμε για ενα ποτο στο Pembroke Castle. Αργοτερα, θα κατηφορησουμε προς Camden town. Τα μαγαζακια της παλιας αγορας (1854 γραφει η ταμπελλα) στο Camden Stables εχουν κλεισει, τα στενα καλντεριμια εινα μισοερημα, καποιες παρεες αραζουνε στις μαξιλλαρες των υπαιθριων φαγαδικων, τα παιδια των κλαμπς δεν εχουνε αρχισει ακομα να φτιαχνουνε ουρες εξω απο τα μουσικαδικα. Η περιοχη μου θυμιζει σουκ, στην σουρεαλλιστικη εκδοχη του, οι φατσουλες γυρω τριγυρω εχουν ενδιαφερον - 20αρια, εναλλακτικα τυπακια, καποια ομορφουλικα, καποια ηδη καμμενα. Η pub της γωνιας πανω στο καναλι της Camden Lock (αγαπημενο μερος) εχει ηδη μουσικη μπιτατη. Μεχρι το σταθμο, χαζευουμε τις περιεργες γλυπτες προμετωπιδες των καταστηματων, εμβληματικο σημα της περιοχης. Πονανε τα ποδια μας απο το περπατημα. Του εδειξα ενα Λονδινο που δεν ηξερε, και που του αρεσε.
(ελπιζω αυτο που ειδες να σε κανει να ξαναρθεις) (δεν ειναι για αυτο ομως που θα ξαναρθω..).

Τεταρτη.
Αυριο αυτος γυρναει Αθηνα, εγω πηγιανω για ομιλια Εδιμβουργο. Υποσχεθηκα σημερα να μην εχει τοσο περπατημα. Θα βρεθω σε λιγο για ενα ποτο στο patio του Sanderson με μια φιλη που εχει φυγει και ζει στην Κοπεγχαγη, θα περασει λιγο πιο αργα να με παρει. Ισως περασουμε για ενα τελευταιο εσπρεσσο στο Bar Italia.

Σε 3 βδομαδες θα ερθω εκει, και θα κουτσαινω (η επεμβαση στο μηνισκο, remember?). Οι διαδρομες που καναμε εδω αντανακλουν καποιες συναισθηματικες διαδρομες δικες μου - ποσο μπορω να αφεθω συναισθηματικα, να πλησιαστω με εναν ανθρωπο, τον συγκεκριμενο? (αφεσου μωρη, αναφωνει εν χορω η πλειοψηφια ενδεχομενως των αναγνωστων). Αγχος, εκνευρισμος τις ωρες που ειμαι μονη/δουλευω, μετα ολα λυνονται - με μαγικους τροπους. Συναισθηματικα, ειμαι λιγο αμπωτις/παλλιροια.

Ουφ! Τα'πα, ξεσκασα. Φτου ξελευτερια! :-)

αρε δντ που μου χρειαζεται...

Οι καιροι ειναι χαλεποι, διοτι δει δη χρηματων ω ανδρες (και γυναικες) Αθηναιοι, οτι ανευ τουτων, ουδεν μελλει γενεσθαι των δεοντων (ναι, ημανε καλη ΚΑΙ στα αρχαια, το σπασικλακι), ασε που ενα αγχος πεισιθανατιο (αυτο, ουτε εγω το καταλαβα) και ενας τρελλος ψυχαναγκασμος με κανουνε να τσεκαρω ανα 10λεπτο μηπως πεφτει ο ουρανος στο κεφαλι μου (διοτι τα Αστεριξ τα τσακιζα στο γονατο σε νεωτερες ηιλικιες). Για να το πω πιο απλα, ειμαι (μαλλον) καλα, και αυτο μου δημιουργει τερααααστιο αγχος. Και για να μην χρειαστει να επεξηγησω τι πως και γιατι, το υπολοιπο του ποστ εζηλωσε δοξα στηλης καταναλωτικης, lifestyle, προ ΔΝΤ. male readers, you may wish to look away nbow. Λοιπον, εχουμε και λεμε, τις τελευταιες 10-15-30 μερες πηρα:

- 4 ποτηρια ψηλα, λεπτα, απεριττα, με χοντρο πατο, φτιαγμενα στο χερι, μαρκας LSA. Για να σερβιρω ουζο με πολλα παγακια. Τα ποτηρια μου μου μοιαζουν (οι καλοπροααιρετοι, μπορουν να παρατηρησουν πως αυτο συμβαινει επειδη ειμαι ψηλη και -γκουχ!- λεπτη, οι κακοπροαιρετοι , λογω του στρογγυλου και ερμ ευμεγεθους πατου που διαθετω.)

- 1 μπουκαλι Tekirdağ Rakısı. που ο Τουρκαλας στο γωνιακο μου ορκιστηκε πως αμα δεν μου αρεσει, θα δεχτει να παρει πισω τη φιαλη και να μου επιστρεψει τα λεφτα. 18 λιρια (αουτς?). Ο καλος μου μου λεει πως ειναι πολυ καλη η μαρκα, και μια για αυτον ετσι και αλλοιως προοριζεται, διοτι εγω το πολυ που πινω η ξενερωταρα, ευελπιστω πως δεν θα χρειαστει να διαπραγματευτω την επιστροφη της φιαλης.

- Απο το Zara Home κατι μπουκαλακια μπανιου που θυμιζουν αντικε μπουκαλια φαρμακειου. Κουκλια, και φτηνα, αλλα η αντλια του ενος ειναι προβληματικη και τα παιρνω λιγο.(η φωτο ειναι αλλης σειρας, το δικο μου γραφει επανω droguerie francaise αλλα δεν βρηκα εικονα).

Μια λελουδιαστη κινεζικη παπλωματοθηκη! by PiP(συνηθως ειμαι του λιτου και απεριττου, αλλα εδω μου ξεφυγε λιγουλακι)(η σχεδιαστρια ειναι παντως Ολλανδεζα) και aqua σεντονια απο το designers guild - να φτιαξει καλοκαιρινη διαθεση, γιατι ο καιρος δεν ειναι να τον εμπιστευεσαι!

- ενα αυτοκολλητο τοιχου, που το κολλησα στο στορ της κρεβατοκαμαρας (μου πηρε 4 ωρες γμτμ της αχρηστης, ασε που χρησιμοποιησα κολλα να κολλησω τα μικρουλια κομματακια) - και το βρισκω πολυ ονειρικο.
Βεβαια, το αποτελεσμα ειναι καπως διαφορετικο απο τη φωτο (αυτες οι απιστευτα μικρες λεπτομερειες ειναι θανατος αμα προσπαθεις να τις κολλησεις, και εγω δεν εχω πολυ υπεμονη, και καθολου επιδεξιοτητα), αλλα λιγο η μυωπια μου, λιγο οτι ετσι κι αλλοιως το βλεπω με λιγοστο φως, λιγο η ικανοτητα μου να συμπληρωνω με ονειρο αυτα που δεν βλεπω, η εικονα της πολης με τους ουρανοξυστες που αντικατοπτριζεται στα δεντρα της ζουγκλας ειναι σαν εικονα ενας πολυ ταιριαστος προθαλαμος για τα ονειρα μου. (η φωτο απο το website
http://www.supernice.co.uk/product.php/335/0/stone-jungle--black-/e46d7e9a337bc1fbc6cca8a46a9be664

- Τελος, το ψυγειο μου θα πρεπει να αισθανεται καποια ανησυχια για την ξαφνικη μεταστροφη των διαιτητικων μου συνηθειων, γιατι εκτος απο κατι γκουρμε μουσταρδες, μαρμελαδες St Dalfour, καπαρες και καπαροφυλλα, ειδε μετα απο καιρο και διαφορα τυρια και ζαμπονοειδη FULL FAT!!! (και μονο που το γραφω γεμιζω τυψεις.) (τα παγωτα δεν τα αναφερω. εκει οι παραβασεις της διαιτας ειναι, δυστυχως, μονιμες - well, nobody is perfect).

Αυτα. (Πηρα και δυο κουτσικα γλυκυυυυτατα φορεματακια και δυο μπιζουτενια κοκκαλακια για την αλογοουρα μου απο τας εκπτωσεις, αλλα λεω να μην το κανω θεμα).

Αυτα. Περαν της πτωχευσεως και του δικαστικου κλητηρα (καλα, χοντρουπερβαλλω λιγουλακι) περιμενω να δω αν και ποτε ο ουρανος θα πεσει στο κεφαλι μου.
:-)))

χρωματα

white and black. ασπρο μαυρο. αφιξη.
2.30 η ωρα τα ξημερωματα, βγαινω απο τις αφιξεις σερνοντας την βαλιτσα μου. φοραω ασπρα μαυρα (να φαινομαι στη νυχτα), αυτος μου αναβοσβηνει τα φωτα του αυτοκινητου για να τον δω, ποτε μου δεν αναγνωριζω αυτοκινητα (και ακομα δεν καταφερα να θυμαμαι τι χρωμα αυτοκινητο εχει). μου φαινεται περιεργο να με καλωσοριζουν, να με παραλαμβανουν απο το αεροδρομιο - ερχομαι τις ωρες που η πολη κοιμαται, πατωντας μαλακα σαν γατα, κοιμαμαι αμεσως μολις φτασω σπιτι, το επομενο πρωινο που ξυπναω ξεγελαω εαυτον και τους αλλους πως ειμαι παντα εδω. αυτη την φορα, δεν ξεγελαω κανεναν - εφτασε η ταξιδιωτισα απο τα ξενα. του χαμογελαω, μου γελαει. η οικειοτητα βγαινει σε κυματα αναμεσα μας. θα κοιμηθουμε οταν αρχισει να χαραζει.

cobalt cerulean.μπλε.η παρεα στην ταβερνα.
μπαινω στον τζιτζικα και μερμηγκα με το εξωμο (μπλε)μου φορεμα, λιγο πιο πισω ο καλος μου κουβαλαει με την κολλητη του ενα βαρυ δωρο. ενα παλιο αρχοντικο, αυλη με περικοκλαδες, στους τοιχους διαφημισεις του 50. και στο τραπεζι μια παρεα που για πρωτη φορα συναντω. βλεμματα καρφωμενα επανω μου, ματιες ζεστες, αρκετα περιεργες, φωτεινες οι περισσοτερες, με ενταση καποιες. οταν ειμαι με κοσμο, συνηθως μου αρεσει ειτε να μιλαω (εκ βαθεων) με ενα δυο ατομα τη φορα, ειτε να παρατηρω, με μικρη συμμετοχη, απο τη γωνια μου. εδω οι οροι εχουν αλλαξει, και ειμαι εγω - αρχικα τουλαχιστον- η παρατηρουμενη. το διασκεδαζω να δινω παρασταση. εχω μαθει να αφοπλιζω με το να ειμαι ακριβως ο εαυτος μου,να λεω αυτο που σκεφτομαι and i take no prisoners. χαιρομαι οταν στο τελος της βραδιας ο παραδιπλανος μου (ενας δυσκολος, πολυ ιδιαιτερος, πολυ αξιολογος ανθρωπος) μου λεει οτι χαιρεται παρα πολυ που με γνωρισε - εχουν μεσολαβησει μεταξυ μας πολλοι γυροι απο διασκεδαστικα λεκτικα πινγκ πονγκ και χοροι κουβεντας αντικρυστοι. κι εγω χαιρομαι που κανουμε το κλικ με τους φιλους του.

fuchsia shocking pink. κοκκινο με μωβ. η συναυλια shantel.
ορθια επανω στις κερκιδες, χορευω , χοροπηδαω, χειροκροτω, φωναζω, τραγουδαω, σιεμαι και λυγιεμαι μεσα στο (φουξια) μαξι μου. ο shantel τα εχει δωσει ολα στη σκηνη, πεταει μπουκαλια νερου, μετα κανει βουτιες κι ο ιδιος αναμεσα στο κοινο που τον σηκωνει στα χερια λατρευτικα. Η ενεργεια που βγαινει θα μπορουσε να φωταγωγησει την πολη για μια ολοκληρη νυχτα. Οσο νυχτωνει, η ζεστη υποχωρει, και αρχιζει να δροσιζει, αλλα πλεον κανεναν μας δεν νοιαζει. 2 ωρες μετα, απο το μπαρ, χαζευουμε μια παρεα που χορευει στην ταρατσα του Μισουενιο εξω, με φοντο την Ακροπολη. Θα πει γελωντας στον φιλο που μας συστησε πως πετυχε το προξενιο. Αναρωτιεμαι σε ποια ταινια, αραγε, παιζω. Φευγοντας ξεχναω στην μπαρα το κινητο μου.

white, ecru. then silver grey. η αναχωρηση.
Ξυπναω μετα απο αυτον (κοιμαμαι παντα πολυ περισσοτερο). Μου ετοιμασε πρωινο στη βεραντα. μετα με κατεβαζει στα νοτια προαστια,να δω τον φιλο της φιλης μου που ειχε ατυχημα. (Τον ευχαριστω ξανα και ξανα και ξανα. Που μπαινει στον κοπο να το κανει χωρις καν να του το ζητησω, που το θεωρει αυτονοητο, που δεν το κανει θεμα που χαλαει ετσι το τελευταιο πρωινο μας, για ανθρωπους που δεν ξερει. κατι τετοιες κινησεις ειναι που με κανουν σιροπι στο πατωμα). πιο μετα, μεζεδες, ουζα, γελια και κουβεντες καπου στην κηφισια, μετα θα με παει να αφησω τη βαλιτσα στους δικους μου, να τους δω για λιγο - φευγω απο εκει Δευτερα πρωι για αεροδρομιο. Το απογευμα παω ξανα στο σπιτι του, μενουμε μεσα. Με γυριζει το βραδυ, το αυτοκινητο με ανοικτη την οροφη, στο πατρικο μου. Θα ερθει να με βρει σε λιγες μερες, αυτη η αναχωρηση δεν με βαραινει. Αλλα δεν θα τα καταφερω να πολυκοιμηθω το βραδυ.

Την επομενη βδομαδα εχει εκλειψη πανσεληνου στο ζωδιο μου τη μερα που ερχεται. Κανοντας σχεδια για το καλοκαιρι απο το τηλεφωνο, τον προειδοποιω μισοαστεια μισοσοβαρα. πως καλυτερα να κλεισουμε εκδρομες και ημερομηνιες αφου εχει ερθει να με βρει. ρωταει, "μετανοιωσες κιολας για τη σχεση μας?" αιφνιδιαζομαι που το ακουω (αν κ για δευτερη φορα), μου ακουγεται παραξενο. κιολας? ειναι? "οχι, δεν μετανοιωσα καθολου. και ακριβως για αυτο, εχω λιγη αγωνια".(ναι, εχω αγωνια. γιατι με τρομαζει το πλησιασμα. με τρομαζει που κατω απο την ηρεμη επιφανεια μου αισθανομαι πως ειμαι μαζι του ανοχυρωτη, με τρομαζει που αφηνομαι. με τρομαζει που ειμαι μαζι του καλα, που αρχιζω να σκεφτομαι πως δεν θελω να τον χασω. αλλα αυτα, βεβαια, δεν του τα λεω. ισως σε ενα βαθμο τα διαισθανεται.) γελαμε. τα σχεδια γινονται με την υποθηκη "εαν βεβαια μιλιομαστε μεχρι τοτε".

ακομα δεν ειμαι σιγουρη σε ποια ταινια παιζω. αλλα ειμαι πολυ περιεργη να δω τη συνεχεια, οταν ο πολυχρωμος αυτος ανθρωπος ερθει επιτελους να με βρει στο Λονδινο, κατω απο -μαλλον- συννεφια, μεσα στις εκλειψεις, και εντος γηπεδου.

σας φιλω.

Dis-connected

Τρεις μερες χωρις ιντερνετ. Τελικα ειναι τεραστια η εξαρτηση. Κι οχι, τον χρονο που περισσεψε, δεν τον εκανα τπτ πιο ουσιαστικο, γιατι αγχωνομουνα για τα μαιηλ που δεν μπορουσα να διαβασω, το οτι δεν μπορουσα να ανατρεξω σε τραπεζες πληροφοριων,ενω με αππορυθμιζε η στερηση ηχητικης επενδυσης (ναι, ακουω ραδιοφωνο μονο απο το ιντερνετ) και οπτικοακουστικης αποβλακωσης (ναι, και τβ βλεπω απο το ιντερνετ).

Παραγωγικοτητα μηδεν, αγχος στα υψη, γενικη κακοκεφια και αισθηση απομονωσης.

Η προηγουμενη προταση δεν απορρεει βεβαια μονο απο την πρωτη παραγραφο. Μαυρη διαθεση. Πως οταν εισαι μεσα σε ονειρο που υπαρχει απειλη, και πρεπει να βαλεις τα δυνατα σου να βγεις, να ξυπνησεις, αλλα τα μελη σου ειναι ναρκωμενα και πανικοβαλλεσαι οτι δεν θα τα καταφερεις να εκ-κινηθεις εγκαιρα.

Το ακομα πιο αστειο ειναι οτι την προηγουμενη παραγραφο ακολουθει μια εξαρση καλοκαιρινη, μια διαθεση αναλαφρη, μια αυρα πορτοκαλλοκιτρινη.

I am not in control. Feels like I am on a rollercoaster. Προσπαθω να κραταω τα χερια μου γερα στο πηδαλιο, αλλα δεν ειμαι σιγουρη τα χερια μου απο που δεχονται εντολες.

Σε διαδοχικα τηλεφωνηματα, μου βγαινει ενα πολυσχιδες ασυμαζευτο. Σχετικα λογικο και συγκροτημενο στον Κομποθτα ("που ειναι το αλλα?" "δεν εχει αλλα, καλα ειναι ολα" "πως τοπαθες βουρλο? και εγω καλα τα ακουω") κλαψουρισμα στη θεια μου ("μη μου στεναχωριεσαι μωρο μου, θα δεις"), ειμεγωγυναικαφιναντελμπεντερισα στο Θ*ακο, νιαουρισμα στις φιλες μου. Το μωρο με κυνηγαει. Εκεινος με περιμενει. Εγω προσπαθω - να ξεπερασω τους φοβους και τις ανασφαλειες μου, να εκτεθω χωρις να παραδοθω, να προσεγγισω χωρις να επιβαρυνω, να τον αφησω να πλησιασει κατανικωντας την παρορμηση να το βαλω στα ποδια.
Ουφ!:-)