Το μαγειρεμα με ηρεμει, ειδικα αμα μαγειρευω για φιλους μου. Φρεσκα μακαρονια με αυγο, ντοματακια, αυγα και γαλα βιολογικα, κιμας Σκωτιας με χαμηλα λιπαρα. Εριξα κανελοξυλα στον κιμα, ετριψα λιγο μοσχοκαρυδο στη μπεσαμελ, και φρεσκο πιπερι και στα δυο. Εχω αδυναμια στα ανατολιτικα μπαχαρικα, μου θυμιζουν μυρωδιες και γευσεις της παιδικης μου ηλικιας. Το παστιτσιο βγηκε πολυ νοστιμο, φαγαμε κι οι τρεις μας απο ενα μεγαλο κομματι, οτι περισεψε το εβαλα σε ενα ταπερ να το παρει μαζι του ο Δ που τωρα επιστρεφει με το τραινο στην πολη του. Καθησαμε λιγο ακομα με τη Β και πιναμε Τεντουρα, χαζευοντας τα λαμπιονια του δεντρου και τα κερια που ειχα αναψει απο νωρις, υπερπαραγωγη, να ζεστανει το βροχερο βραδυ της Κυριακης.
Ο Δ ηρθε Παρασκευη, εφτασε στο σπιτι πριν εγω γυρισω σπιτι απο τη δουλεια -ευτυχως ειχα μαγειρεψει να φαμε ενα κρασατο κοτοπουλο μαρενγκο και πουρε απο την προηγουμενη. Σαβατο πρωι τον αφησα και πηγα για εναν συντομο καφε με τη Φ, που περιμενε να παρει την τριχρονη Δ απο το μπαλετο. Απο το λεωφορειο κατεβαινοντας λιγο αργοτερα κεντρο, ειδα πως οι χριστουγεννιατικες βιτρινες στο Selfridges ειναι και φετος πανεμορφες, αλλα ειχε τοσο απελπιστικα πολυ κοσμο που δεν τολμησα να πλησιασω για να χαζεψω. Βρηκα τη Μ με τον διχρονο Ν στο Starbucks της South Molton Street, που ειναι γεματη γαλαζια φωτεινα χριστουγεννιατικα δεντρακια. Ο μπομπιρας - απο τα παιδακια που σου'ρχεται ολο να τα ζουπας, ειναι κουκλος και αγκαλιτσας - μας τραγουδησε ολα τα τραγουδακια που ηξερε. Αλλα βγαινοντας απο το καφε, η μαμα του δεν τον αφησε να ανοιξει μονος του την πορτα - ειχε πολυ κοσμο που περιμενε να μπαινοβγει. Ο πιτσιρικας με το δικιο του θυμωσε, και αφου εκανε ενα θεαματικοτατο tantrum να κυλιεται στον πεζοδρομο αναμεσα στις χριστουγεννιατικες διακοσμησεις που δεν τους εδινε πια καμια σημασια, τσουβαλιαστηκε απο την ταλαιπωρημενη του μαμα στο καροτσι του, και ετσι περπατησαμε τη Bond Street ψαχνοντας για ενα δωρο, με μουσικη υποκρουση τις τσιριδες του. Λιγο πιο κατω μας βρηκαν η Β και μετα η Φ (που ειχε αφησει την τριχρονη Δ στο σπιτι, για ακομα μεγαλυτερη απογοητευση του Ν). Τελικα βρηκαμε το δωρο, και ο Ν μαλλον ξεμεινε απο μπαταρια και αποκοιμηθηκε, αφου πρωτα ειχαμε ξεμεινει και οι τεσερις μας απο τερτιπια για να του τραβαμε καπως την προσοχη και να ησυχαζει αυτος για λιγα μονο δευτερολεπτα καθε φορα που μπαιναμε σε μαγαζι, κατω απο το αλλοτε γεματο κατανοηση αλλοτε επιτιμητικο βλεμμα των περαστικων. Ο Δ τηλεφωνησε να ερθει να μας βρει, τον απετρεψα, ο συνδυασμος γυναικοπαρεας, shopping και ενος οργισμενου μπομπιρα δε μου φανηκε ο πιο καταλληλος για εναν επισκεπτη που ηρθε για Xmas spirit . Κατεβηκαμε με τη Β στο Fortnum and Mason, παραμυθενια διακοσμημενο οπως παντα, να παρω ενα πανετονε (που τελικα εγω εφαγα το περισσοτερο) για το πρωινο της Κυριακης. Συγκρατηθηκαμε και οι δυο να μη τσακισουμε τις καρτες μας στα απειρα σοκολατακια, μισκοτακια, τσαγακια, και γενικως φαντασμαγορικα πολυχρωμα κουτακια με καλουδια που εχει το καταστημα. Μετα απο ακομα εναν καφε, γυρισαμε μαζι στο Waitrose της εδω περιοχης να παρω καποια τελευταια πραγματα. Τον Δ τον ειδα ελαχιστα στο σπιτι το βραδυ, γυρισε λιγο πριν κοιμηθω (καταεξαντλημενη). Σημερα το πρωι, μετα απο πρωινο με κουβεντουλα, δουλεια στο λαπτοπ και γυμναστηριο, και ενω ο Δ ελειπε σε φιλους του, εφτιαξα το παστιτσιο. Και για να εξιλεωθω, μια που δεν ειχα πολυ χρονο για τον φιλο μου, και γιατι το μαγειρεμα κανει πιο σπιτισιο ενα σπιτι, και για να τον κανω να νοιωσει ετσι ευπροσδεκτος στο σπιτι μου.
Δεν ξερω που πηγε ο χρονος αυτο το Σ/Κ, και αυτη η εβδομαδα παλι θα ειναι γεματη δουλεια και τρεχαλητο. Τωρα προσπαθω να χαλαρωσω γραφοντας εδω και κυτταζοντας την αντανακλαση απο τα λαμπιονια του δεντρου πανω στο τζαμι της μπαλκονοπορτας και την προβολη τους στα δεντρα του παρκου απεναντι. Εχω υποσχεθει στον εαυτο μου οτι το επομενο Σαβατοβραδο, και αφου εχω τελειωσει με τις δουλειες κι τις υπολοιπες φιλοξενιες, θα γυρισω με ταξι στο σπιτι, μεσα απο τη φωτισμενη πολη, να δω τα Xmas lights με την ησυχια μου. Μετραω μερες μεχρι τα Χριστουγεννα, και χαιρομαι.
Sunday, 29 November 2009
Sunday, 22 November 2009
Notting Hill
Η μονη περιπτωση να ανεχθω το Notting Hill Σαββατο μεσημερι, ειναι οντας ερωτευμενη, ψιλοαναισθητοποιημενη απο ποτο, η κατα προτιμηση και τα δυο. Χθες δεν ημουν τιποτα απο αυτα, αλλα ειχα πει να συναντησω το Σπ που μενει στην περιοχη, νωρις το απογευμα, και σκεφτηκα να κανω μια βολτα. Τελευταια φορα που ειχα βρεθει στο παζαρι ηταν (εκτος απο 1-2 καθημερινες που βρεθηκα προσφατα για δουλεια) με τον αλητακο, 2 χρονια πριν, και στην περιοχη με τον Θ, αρχες καλοκαιριου. Με εκνευριζει η περιοχη. Εχω ακουσει οτι τα σπιτια ειναι πολυχρωμα γιατι τα ειχαν κατοικησει φτωχοι μεταναστες απο την Καραιβικη (γι'αυτο αλλωστε γινεται εδω το καρναβαλι). Απο ενα σημειο και μετα που εγινε trendy η περιοχη, γιατι ειχε χρωμα και ζωη, οι φτωχοι μεταναστες εφυγαν πακετο αλλου. Εισεβαλαν οι γιαπηδες εξαγοραζοντας με τα λεφτα τους ενα ready made πακετο ζωης με σκηνικα Χολυγουντιανης ταινιας , στερουμενοι του χρονου ισως και της αισθητικης να το φτιαξουνε εξαρχης οι ιδιοι, με τα δικα τους υλικα. Η ιστορια των περισσοτερων περιοχων του Λονδινου.Τα σπιτια πλεον πουλιουνται σε εξωφρενικες τιμες που με τιποτα δε δικαιολογει η φτηνη κατασκευη τους.
Στο Notting Hill gate με το ανοιγει η πορτα του tube αδειαζει το μισο βαγονι, και ξαναγεμιζει αστραπιαια. Για μια στιγμη φοβαμαι οτι το κυμα αυτων που προσπαθει να μπει ειναι πιο ισχυρο και θα παραμεινω στο βαγονι. Εξω ψιλοβρεχει, καιρος μουντος, λαος πολυς. Χαζευω τα μαγαζια στην Pembroke Road, εχουν ξαναφερει κατι μπαλλες χριστουγεννιατικες που ειχαν αρεσει στον αλητακο, αλλα τις πουλανε μονο σε σετ, μου λεει ο πωλητης (σημειωση - ο συνδυασμος μινι και μποτες εξασφαλιζει αστραπιαια εξυπηρετηση ). Διπλα εχει κατι περιεργα t-s, μια πιτσαρια με ενα κιτρινο αυτοκινητο στη βιτρινα με τις πιτσες στα παραθυρα, 1-2 συμπαθητικα καφε που μεσα ομως γινεςται χαμος. Στριβω στο Portobello, χαζευω τις συνηθισμενες πολυχρωμες πραματειες. Χαντρες, ασημενια τσαγιερα και μαχαιροκουταλοπυρουνα, τσιγκινες πολυχρωμες αντικε ταμπελλες, μικροαντικειμενα, ρουχα. Γυρω μου ολες οι φυλες, δεν ακουω πολλα αγγλικα. Oι λιγοστοι ντοπιοι ξεχωριζουν απο το οτι κουβαλανε λουλουδια, περπατουν το σκυλο τους (οι μονοι σοβαροι λογοι να βγεις στο παζαρι αμα μενεις στην περιοχη Σαββατο πρωι), και δεν εχουν καμερα στα χερια. Εξω απο το Humming Bird bakery περιμενουν ουρα καμια 25αρια ατομα. Τα cupcakes στη βιτρινα μου θυμιζουνε φαγητα κουκλοσπιτου. Η ικανοποιηση του να τα φας περπατωντας στο παζαρι ειναι σημειολογικη - απολαμβανεις ολοκληρωμενο το πακετο της εμπειριας. Μυριζει εντονα φαγητο, τα stalls σου κανουν το γαστριμαργικο γυρο του κοσμου σε ουτε μιση ωρα. Πιτες, πιτσες, σαντουιτς, παεγια, αφρικανικοι πολτοι απροσδιοριστου χρωματος και περιεχομενου, σε ενα τεραστιο τηγανι τσουρουφλιζονται ενας λοχος απο καραβιδες, ο κοσμος μου γυρω μασουλαει, χαζευει με ματια πεινασμενα, φωτογραφιζει. Πειναω, αλλα κρατιεμαι. Στο Electric οι ταινιες ειναι μαλλον mainstream. Στο παραδρομακι εχει ανοιξει ενα Myla, η βιτρινα ειναι απογοητευτικη. Τα λατρευω αυτα τα εσωρουχα (και ενιοτε τα αγοραζω στις εκπτωσεις, ειναι πανακριβα), αλλα το μαγαζακι σε αυτη τη γωνια ειναι εκτος θεματος της περιοχης.
Γυρναω προς τα πισω, παιρνω τη Westbourne Grove. Η κινηση κοβει με μαχαιρι. Ποτε μου δεν το καταλαβα αυτο. Η αγωνια των ανθρωπων να μεινουνε μεσα στο κοπαδι, λες και το νοημα βρισκεται στους μεγαλους αριθμους. Η περιοχη εδω ειναι πολυ πιο gentrified, περιεργα delicatessen με εξεζητημενες διακοσμησεις και ακριβα μαγαζια, κοσμος με στυλιζαρισμενο αλλα οχι ιδιαιτερο ντυσιμο, χωρις τις εκκεντρικες λεπτομερειες που αφθονουν στο παζαρι, αγγλικα με αμερικανικη προφορα. Στο Ottolengui χαζευω τις μαρεγκες (που δεν τρωω) και τα αλλα φαγητακια, εχει απιθανες γευσεις, αλλα δεν εχω χρονο. Η εκκλησια πιο κατω εχει γινει μαγαζι με ρουχα γυναικεια.
Περπαταω μεχρι το Queensway, μπαινω στο Whiteleys. Δε συμπαθω τα αγοραστικα κεντρα για βολτες, αλλα εχει ενα ντουετο (βιολι και βιολοντσελλο) που παιζει - τι? Η μουσικη αναγνωρισιμη, αλλα οχι απο εμενα. Με ηρεμει ο ηχος. Ριχνω τη λιρα μου, βγαινω και καθομαι στο Patisserie Valerie απεναντι. Ο Σπ ερχεται, πινω σοκολατα (εχω καταβροχθισει μια tuna nicoise οσο τον περιμενω), αυτος παιρνει προφιτερολ (που δε μου γεμιζει το ματι, θελω μπολικη και υγρη σαλτσα σοκολατα και οχι αυτο το στερεοποιημενο μπιζουδακι που του φερνουν) και πρασινο τσαι. Περναει ζορια ο φιλος μου, με τη χαρακτηριστικη του αξιοπρεπεια. Οταν μια ζωη εισαι αυτος που φροντιζει παντα και προστατευει τους αλλους, ειναι δυσκολο οι αλλοι να μπορεσουν να ανταποκριθουν οταν - για λιγο μονο χρυσε μου! με ακους? μεχρι να ανακτησεις δυναμεις!- χρειαστει για λιγο να αντιστραφουν οι οροι.
Γυρνωντας σπιτι, με νιαουριζει η γατα της γειτονισας , εγω την ψιψινιζω στα ελληνικα. Ψιλοβρεχει, ο δρομος ειναι ησυχος, οι φοιτητες της πιο κατω εστιας μαλλον ειναι κλεισμενοι μεσα να ετοιμαζουνε τα projects για τα pre-xmas deadlines. Απο το επομενο Σ/Κ θα φιλοξενω επισκεπτες. Απο το επομενο Σ/Κ αρχιζουνε τα χριστουγεννιατικα παρτυ, και η αντιστροφη μετρηση για τα Χριστουγεννα.
Στο Notting Hill gate με το ανοιγει η πορτα του tube αδειαζει το μισο βαγονι, και ξαναγεμιζει αστραπιαια. Για μια στιγμη φοβαμαι οτι το κυμα αυτων που προσπαθει να μπει ειναι πιο ισχυρο και θα παραμεινω στο βαγονι. Εξω ψιλοβρεχει, καιρος μουντος, λαος πολυς. Χαζευω τα μαγαζια στην Pembroke Road, εχουν ξαναφερει κατι μπαλλες χριστουγεννιατικες που ειχαν αρεσει στον αλητακο, αλλα τις πουλανε μονο σε σετ, μου λεει ο πωλητης (σημειωση - ο συνδυασμος μινι και μποτες εξασφαλιζει αστραπιαια εξυπηρετηση ). Διπλα εχει κατι περιεργα t-s, μια πιτσαρια με ενα κιτρινο αυτοκινητο στη βιτρινα με τις πιτσες στα παραθυρα, 1-2 συμπαθητικα καφε που μεσα ομως γινεςται χαμος. Στριβω στο Portobello, χαζευω τις συνηθισμενες πολυχρωμες πραματειες. Χαντρες, ασημενια τσαγιερα και μαχαιροκουταλοπυρουνα, τσιγκινες πολυχρωμες αντικε ταμπελλες, μικροαντικειμενα, ρουχα. Γυρω μου ολες οι φυλες, δεν ακουω πολλα αγγλικα. Oι λιγοστοι ντοπιοι ξεχωριζουν απο το οτι κουβαλανε λουλουδια, περπατουν το σκυλο τους (οι μονοι σοβαροι λογοι να βγεις στο παζαρι αμα μενεις στην περιοχη Σαββατο πρωι), και δεν εχουν καμερα στα χερια. Εξω απο το Humming Bird bakery περιμενουν ουρα καμια 25αρια ατομα. Τα cupcakes στη βιτρινα μου θυμιζουνε φαγητα κουκλοσπιτου. Η ικανοποιηση του να τα φας περπατωντας στο παζαρι ειναι σημειολογικη - απολαμβανεις ολοκληρωμενο το πακετο της εμπειριας. Μυριζει εντονα φαγητο, τα stalls σου κανουν το γαστριμαργικο γυρο του κοσμου σε ουτε μιση ωρα. Πιτες, πιτσες, σαντουιτς, παεγια, αφρικανικοι πολτοι απροσδιοριστου χρωματος και περιεχομενου, σε ενα τεραστιο τηγανι τσουρουφλιζονται ενας λοχος απο καραβιδες, ο κοσμος μου γυρω μασουλαει, χαζευει με ματια πεινασμενα, φωτογραφιζει. Πειναω, αλλα κρατιεμαι. Στο Electric οι ταινιες ειναι μαλλον mainstream. Στο παραδρομακι εχει ανοιξει ενα Myla, η βιτρινα ειναι απογοητευτικη. Τα λατρευω αυτα τα εσωρουχα (και ενιοτε τα αγοραζω στις εκπτωσεις, ειναι πανακριβα), αλλα το μαγαζακι σε αυτη τη γωνια ειναι εκτος θεματος της περιοχης.
Γυρναω προς τα πισω, παιρνω τη Westbourne Grove. Η κινηση κοβει με μαχαιρι. Ποτε μου δεν το καταλαβα αυτο. Η αγωνια των ανθρωπων να μεινουνε μεσα στο κοπαδι, λες και το νοημα βρισκεται στους μεγαλους αριθμους. Η περιοχη εδω ειναι πολυ πιο gentrified, περιεργα delicatessen με εξεζητημενες διακοσμησεις και ακριβα μαγαζια, κοσμος με στυλιζαρισμενο αλλα οχι ιδιαιτερο ντυσιμο, χωρις τις εκκεντρικες λεπτομερειες που αφθονουν στο παζαρι, αγγλικα με αμερικανικη προφορα. Στο Ottolengui χαζευω τις μαρεγκες (που δεν τρωω) και τα αλλα φαγητακια, εχει απιθανες γευσεις, αλλα δεν εχω χρονο. Η εκκλησια πιο κατω εχει γινει μαγαζι με ρουχα γυναικεια.
Περπαταω μεχρι το Queensway, μπαινω στο Whiteleys. Δε συμπαθω τα αγοραστικα κεντρα για βολτες, αλλα εχει ενα ντουετο (βιολι και βιολοντσελλο) που παιζει - τι? Η μουσικη αναγνωρισιμη, αλλα οχι απο εμενα. Με ηρεμει ο ηχος. Ριχνω τη λιρα μου, βγαινω και καθομαι στο Patisserie Valerie απεναντι. Ο Σπ ερχεται, πινω σοκολατα (εχω καταβροχθισει μια tuna nicoise οσο τον περιμενω), αυτος παιρνει προφιτερολ (που δε μου γεμιζει το ματι, θελω μπολικη και υγρη σαλτσα σοκολατα και οχι αυτο το στερεοποιημενο μπιζουδακι που του φερνουν) και πρασινο τσαι. Περναει ζορια ο φιλος μου, με τη χαρακτηριστικη του αξιοπρεπεια. Οταν μια ζωη εισαι αυτος που φροντιζει παντα και προστατευει τους αλλους, ειναι δυσκολο οι αλλοι να μπορεσουν να ανταποκριθουν οταν - για λιγο μονο χρυσε μου! με ακους? μεχρι να ανακτησεις δυναμεις!- χρειαστει για λιγο να αντιστραφουν οι οροι.
Γυρνωντας σπιτι, με νιαουριζει η γατα της γειτονισας , εγω την ψιψινιζω στα ελληνικα. Ψιλοβρεχει, ο δρομος ειναι ησυχος, οι φοιτητες της πιο κατω εστιας μαλλον ειναι κλεισμενοι μεσα να ετοιμαζουνε τα projects για τα pre-xmas deadlines. Απο το επομενο Σ/Κ θα φιλοξενω επισκεπτες. Απο το επομενο Σ/Κ αρχιζουνε τα χριστουγεννιατικα παρτυ, και η αντιστροφη μετρηση για τα Χριστουγεννα.
Wednesday, 18 November 2009
strong gale winds and heavy rain
Τεταρτη μεσημερι, UCL. Περπατω με την ομπρελλα κολλημενη στα μαλια μου. Αν ημουνα η Μαιρη Ποππινς, σιγουρα τωρα θα πετουσα πανω απο τις στεγες του Λονδινου, αφηνοντας τον ανεμο να με παει στον προορισμο του. Αλλα δεν ειμαι, και επιμενω να προχωρω εναντια στον ανεμο. Κατω απο την ομπρελλα, μαυρα γιαλια ηλιου ( γιατι ο αερας με δακρυζει και δεν βλεπω), ξανθο μαλλι μοιραιο (δηλαδη αχτενιστο οπως παντα) αφημενο στον αερα (παραμακρυνε), μαυρο κολλητο δερματινο με πολλα φερμουαρ (που το αισθανομαι να με προσταευει σαν πανοπλια), μαλλινο wrap dress (κοντο επανω μου λογω υψους), μαυρο ζεστο καλτσον με σχεδια και γοβες με μεσαιο τακουνι, για να μπορω να τρεχω τα περιπου 8-10 χιλιομετρα που θα περπατησω στη διαρκεια της ημερας. Το επανω μισο πολεμιστρια, το κατω μισο κυριουλα. Με σφυραν 2 εργατες. Αναρωτιεμαι για ποιο μισο ειναι το σφυριγμα.
Παρασκευη βραδυ, Πλακα. Σπιτι παραμυθενια ομορφο, καθε του γωνια νομιζεις εχει μια ιστορια να πει, θες να περιεργαστεις απο κοντα ολες τις ιδιαιτερες λεπτομερειες της διακοσμησης και ολα τα βιβλια στην τεραστια βιβλιοθηκη. Η οικοδεσποινα μια αγκαλιαστικη παρουσια με κοκκινα κοντα μαλλια. Εχει μαγειρεψει για μας γευσεις απο τα παιδικα μας χρονια στην πιο ενηλικη και πιο εκλεπτυσμενη εκδοχη τους. Γυρω απο το μεγαλο τραπεζι, ανθρωποι με ζεστα, διεισδυτικα ματια και καλλιεργημενες κουβεντες. Καθομαι διπλα στο Θ (αυτη η φιλια ειναι αμοιβαια προστασια), φοραω φορεμα femme fatale, ξαφνικα πιανω τον εαυτο μου να μιλαω με πολλη ενταση. Για τα συναισθηματα που ενω ειναι η κυρια κινητηρια ανθρωπινη ενεργεια, θεωρουνται απο ολες τις ηλικιες αναλωσιμα. Για το οτι αντι να κοπιαζουμε να εξοικειωθουμε με το πως πραγματικα νοιωθουμε, προσπαθουμε να αποσημασιοποιησουμε συναισθηματικες καταστασεις, και μεταφερουμε τη μεσα μας αναταραχη σε αλλα συμβολικα πεδια, που μας ειναι πιο ευκολο να χειριστουμε - χρημα, επαγγελματικη επιτυχια, κρεβατωματα. Η μεςγαλυτερη φιλη απεναντι με τα απιστευτα πρασινα ματια μας μιλα για μια αγαπη ζωης (ζηλευω), και για τη νεογεννητη εγγονη της με τα σκουρα μπλε ματια πετραδια. Πολυ αργοτερα, θα ανοιξουμε τηλεοραση, δειχνει μια σκηνη δραματικη, σηκωνομαι να φυγω λεγοντας οτι δεν τα αντεχω αυτα. "Νομιζα πως ησουνα συμφιλιωμενη με τα συναισθηματα σου, Ντ" μου λεει καποιος που προβληματιστηκε με αυτα που ελεγα "Επειδη τα λεω, δε σημαινει κιολας οτι τα κανω" μου ξεφευγει, και γελαμε.
Σαβατο πρωι, στο ταξι, κολλημενη μεσα στην κινηση. Αρχιζει ιατρικη κουβεντα, αρχιζω να αγορευω, με παθος. Μιλαω και σκεφτομαι, αν ποτε γυρισω σε αυτη τη χωρα, θα γινω γραφικη. Καλυτερα γραφικη παρα εφησυχασμενη, αποφασιζω. Μου την ψιλοπεφτει ο ταξιτζης που εχει και αυτος υποφερει απο το εδω συστημα, το αντιπαρερχομαι. Στα Εξαρχεια στον καφε με τον αλητακο, με πιανουν τα δακρυα - γιατι μου βγαζει ενταση αυτη η χωρα, γιατι μου χαλα τα τακτοποιημενα μεσα μου, γιατι κι εγω με το συναισθημα μου δεν εχω ακομα συνθηκολογησει, συνειδητοποιω. Ο αλητακος προσπαθει να με καθησυχασει. Κλεβω οπως παντα τα πατατακια της μπυρας του.
Σαββατο βραδυ, Μπρικι. Εχω ηδη πιει 2 ουισκυ, ερχεται επιτελους ο κομποστας μου με τον φιλο του, πισω μας τσιριζουν κατι γκομενες, η μουσικη πολυ δυνατα, φευγουμε. Μετα απο αλλα 2 apple martini στο bellafonte, εχω ρωτησει τον μπαρμαν τι ειναι το τατουαζ του, εχω διαβασει απο κοντα τι λεει η λεζαντα στο t του υπευθυνου σχεσεων (he's cute!) . Ειμαστε αγκαλια με τον κομποστα μου, λεμε πολυ σημαντικα πραγματα συμφωνοντας απολυτα ο ενας με τον αλλο, αισθανομαστε οτι εχουμε ακουμπησει το νοημα ολων αυτων. Αλλα δεν μπορω να θυμηθω τι ειναι ακριβως αυτο που λεμε . Να τον παρω αυριο τηλεφωνο να μου θυμισει.
Τριτη βραδυ, προς το τελος μιας κουραστικης, αλλα ικανοποιητικης μερας, περπαταω προς το σπιτι της καθηγητριας στο W1, εχουμε δουλεια ακομα. Σκεφτομαι οτι η διαφορα του εδω με το εκει ειναι οτι εδω ειναι πιο ευκολο να πιστεψει κανεις. Σκεφτομαι οτι στο "δος μοι παν στω και ταν γαν κινασω", το "παν" ειναι αυτο που θα επιλεξεις να πιστεψεις. Σκεφτομαι οτι εδω ειναι πιο ευκολο να να αποδεχθεις οτι ακομα και αυτο που επελεξες να πιστεψεις δεν ειναι απαραιτητα απολυτη αξια, εξελισσονται και οι ιδεες μαζι με τους ανθρωπους, ευτυχως δηλαδη. Το θεμα ειναι να υπαρχουν γυρω σου θεσμοι που να προστατευουν τις βασικες αναγκες σου αλλα κια την αξιοπρεποεια σου, τα αλλα ειναι στο χερι σου να τα κτισεις. Σκεφτομαι οτι εγω εδω αισθανομαι προστατευμενη, οσο εκτεθειμενη αισθανομαι (οπως ολοι) στην Ελλαδα.
Πεμπτη πρωι, δουλεια στο σπιτι. Περναω απο τα μπλογκς οπως θα εμπαινα σε ενα καφε, περιμενοντας να συναντησω φιλικες φυσιογνωμιες. "Ο τοπος μου ειστε εσεις" .Τελικα, χωρος και χρρονος ειναι ψευδαισθηση, ολα ειναι ενα, μαζι, ενιαια, αιωνια, ενωμενα.
:-)
Παρασκευη βραδυ, Πλακα. Σπιτι παραμυθενια ομορφο, καθε του γωνια νομιζεις εχει μια ιστορια να πει, θες να περιεργαστεις απο κοντα ολες τις ιδιαιτερες λεπτομερειες της διακοσμησης και ολα τα βιβλια στην τεραστια βιβλιοθηκη. Η οικοδεσποινα μια αγκαλιαστικη παρουσια με κοκκινα κοντα μαλλια. Εχει μαγειρεψει για μας γευσεις απο τα παιδικα μας χρονια στην πιο ενηλικη και πιο εκλεπτυσμενη εκδοχη τους. Γυρω απο το μεγαλο τραπεζι, ανθρωποι με ζεστα, διεισδυτικα ματια και καλλιεργημενες κουβεντες. Καθομαι διπλα στο Θ (αυτη η φιλια ειναι αμοιβαια προστασια), φοραω φορεμα femme fatale, ξαφνικα πιανω τον εαυτο μου να μιλαω με πολλη ενταση. Για τα συναισθηματα που ενω ειναι η κυρια κινητηρια ανθρωπινη ενεργεια, θεωρουνται απο ολες τις ηλικιες αναλωσιμα. Για το οτι αντι να κοπιαζουμε να εξοικειωθουμε με το πως πραγματικα νοιωθουμε, προσπαθουμε να αποσημασιοποιησουμε συναισθηματικες καταστασεις, και μεταφερουμε τη μεσα μας αναταραχη σε αλλα συμβολικα πεδια, που μας ειναι πιο ευκολο να χειριστουμε - χρημα, επαγγελματικη επιτυχια, κρεβατωματα. Η μεςγαλυτερη φιλη απεναντι με τα απιστευτα πρασινα ματια μας μιλα για μια αγαπη ζωης (ζηλευω), και για τη νεογεννητη εγγονη της με τα σκουρα μπλε ματια πετραδια. Πολυ αργοτερα, θα ανοιξουμε τηλεοραση, δειχνει μια σκηνη δραματικη, σηκωνομαι να φυγω λεγοντας οτι δεν τα αντεχω αυτα. "Νομιζα πως ησουνα συμφιλιωμενη με τα συναισθηματα σου, Ντ" μου λεει καποιος που προβληματιστηκε με αυτα που ελεγα "Επειδη τα λεω, δε σημαινει κιολας οτι τα κανω" μου ξεφευγει, και γελαμε.
Σαβατο πρωι, στο ταξι, κολλημενη μεσα στην κινηση. Αρχιζει ιατρικη κουβεντα, αρχιζω να αγορευω, με παθος. Μιλαω και σκεφτομαι, αν ποτε γυρισω σε αυτη τη χωρα, θα γινω γραφικη. Καλυτερα γραφικη παρα εφησυχασμενη, αποφασιζω. Μου την ψιλοπεφτει ο ταξιτζης που εχει και αυτος υποφερει απο το εδω συστημα, το αντιπαρερχομαι. Στα Εξαρχεια στον καφε με τον αλητακο, με πιανουν τα δακρυα - γιατι μου βγαζει ενταση αυτη η χωρα, γιατι μου χαλα τα τακτοποιημενα μεσα μου, γιατι κι εγω με το συναισθημα μου δεν εχω ακομα συνθηκολογησει, συνειδητοποιω. Ο αλητακος προσπαθει να με καθησυχασει. Κλεβω οπως παντα τα πατατακια της μπυρας του.
Σαββατο βραδυ, Μπρικι. Εχω ηδη πιει 2 ουισκυ, ερχεται επιτελους ο κομποστας μου με τον φιλο του, πισω μας τσιριζουν κατι γκομενες, η μουσικη πολυ δυνατα, φευγουμε. Μετα απο αλλα 2 apple martini στο bellafonte, εχω ρωτησει τον μπαρμαν τι ειναι το τατουαζ του, εχω διαβασει απο κοντα τι λεει η λεζαντα στο t του υπευθυνου σχεσεων (he's cute!) . Ειμαστε αγκαλια με τον κομποστα μου, λεμε πολυ σημαντικα πραγματα συμφωνοντας απολυτα ο ενας με τον αλλο, αισθανομαστε οτι εχουμε ακουμπησει το νοημα ολων αυτων. Αλλα δεν μπορω να θυμηθω τι ειναι ακριβως αυτο που λεμε . Να τον παρω αυριο τηλεφωνο να μου θυμισει.
Τριτη βραδυ, προς το τελος μιας κουραστικης, αλλα ικανοποιητικης μερας, περπαταω προς το σπιτι της καθηγητριας στο W1, εχουμε δουλεια ακομα. Σκεφτομαι οτι η διαφορα του εδω με το εκει ειναι οτι εδω ειναι πιο ευκολο να πιστεψει κανεις. Σκεφτομαι οτι στο "δος μοι παν στω και ταν γαν κινασω", το "παν" ειναι αυτο που θα επιλεξεις να πιστεψεις. Σκεφτομαι οτι εδω ειναι πιο ευκολο να να αποδεχθεις οτι ακομα και αυτο που επελεξες να πιστεψεις δεν ειναι απαραιτητα απολυτη αξια, εξελισσονται και οι ιδεες μαζι με τους ανθρωπους, ευτυχως δηλαδη. Το θεμα ειναι να υπαρχουν γυρω σου θεσμοι που να προστατευουν τις βασικες αναγκες σου αλλα κια την αξιοπρεποεια σου, τα αλλα ειναι στο χερι σου να τα κτισεις. Σκεφτομαι οτι εγω εδω αισθανομαι προστατευμενη, οσο εκτεθειμενη αισθανομαι (οπως ολοι) στην Ελλαδα.
Πεμπτη πρωι, δουλεια στο σπιτι. Περναω απο τα μπλογκς οπως θα εμπαινα σε ενα καφε, περιμενοντας να συναντησω φιλικες φυσιογνωμιες. "Ο τοπος μου ειστε εσεις" .Τελικα, χωρος και χρρονος ειναι ψευδαισθηση, ολα ειναι ενα, μαζι, ενιαια, αιωνια, ενωμενα.
:-)
Friday, 13 November 2009
Ζωη κατω απο τον ηλιο
Ηλιος και νυστα. Δυο διαδοχικα ξενυχτια, ποσο να πιασει ο ρημαδοκαφες.
Ηρθα στο καφε, και καλα για να δουλεψω. Εφαγα 1 ωρα να ψαχνω παρτιτουρες για να παιζει μαντολινο ο μπαμπας (μα να μη βρισκω το περιγιαλι?), αλλη μια ωρα διεκπεραιωνοντας μελακια, για επιστημονικα συνεδρια ερυενες κλπ, μια ωρα χαζευα τα μπλογκς. Δεν ειμαι παραγωγιλη σημερα,παει και τελειωσε.
Χθες βραδυ, στο "πουθενα". Με Μ (ξαδερφουλα!) κ Δ (κολλητη). Εκνευριστηκα λιγο στην αρχη, αλλα αμα ειμαι κουρασμενη χαλαρωνω πιο καλα, αντιμετωπισα το ?δρωμενο σαν ενα ονειρο, κ μπηκα μεσα. Ο Φ μου ειχε πει οτι του αρεσαν τα τελευταια 5 λεπτα, οταν γδυσανε τον αντρα στη σκηνη σκεφτηκα "αυτο του αρεσε" , αλλα μετα καταλαβα. Το ευρημα με τον καθρεφτη και το κοινο δεν ειναι ισως καινουριο , αλλα εγω στο τελος χειροκροτουσα παρατεταμενα, με τα χερια ψηλα, να τα βλεπουν απο τη σκηνη. Με πειθει ο Παπαιωαννου. Η Μ ειπε θα ξαναπαει.
Οδηγησε η Δ, Φιλιον, χορτοπιτα, τυροπιτα, γαλατοπιτα, 2 κακαο, ενα τσαι μεντα. Κουβεντα γι την ξενοφοβια και τον ρατσισμο, Ελληνων και Ευρωπαιων, μετα περι δημοκρατιας. Η Δ τα βλεπει κοινωνιολογικα, εγω μαλλον διαισθητικα, η Μ με τον μαθηματικο τροπο της Πολυτεχνιτισσας και τη χαρακτηριστικη της αριστερη καλοσυνη. Μου αρεσουν οι κουβεντες που κανουν συμπληρωματικοι συνομιλητες.
Ταξι στο Μπαραοντα, ο Μ που εβαζε Μουσικη. Με περιμενε ο Κ, που δεν αναγνωρισα μεχρι που μου θυμισε ποιος ειναι-"το καταλαβα πως δεν με γνωρισες, συνηθως εισαι πιο τρυφερη μαζι μου". Το μωρο ειχε παει απο νωριτερα και με εψαχνε, το κινητο του ταχε παιξει. Ο Μ εβαλε χαρουμενς μουσικες ενσωματωμενος οπως παντα με το decktop - απο τους ανθρωπους που αφουγκραζοντα την περιρεουσα ψυχομαζα, ειναι αυτο νομιζω που του βγαζει πετυχημενα προγραμματα του. Καναμε πλακα, χορεψαμε, στο χορο χτυπουσανε τα γονατα μας. Γυρω μας φυσιογνωμιες με αυτη τη τη χαρακτηριστικη, μαλλον απαξιωτικη, κουρασμενη εκφραση των ανθρωπων που συχναζουνε σε κατι τετοιους χωρους, ηλικιες σχετικα μεγαλες. Προσωπα κλειστα, αδιαφορα, καποια σκληρες, λιγοι οι ανθρωποι με καθαρες ματιες. Το μωρο εχει πολυ φωτεινη και καθαρη ματια, χωρις να ειναι αθωο - δεν πιστευω στην αθωοτητα. Ο Μ παρα το οτι δουλευει στη νυχτα ( η ματια του ειναι ζεστη, αλλα οχι φωτεινη) ειναι αθωος. Περασαμε ομορφα, εφυγα νωρις.
Σημερα βραδυ θα παω στο Θ, μετα μαζι του για φαγητο σε μια πολυ γλυκια του φιλη, στην Πλακα. Αυριο θα αρχισει το πρωι μια σκυταλοδρομια καφε (η Χ, ξανα η Δ που δεν ειπαμε τα προσωπικα, Ευη!!!! ισως ο αλητακος), το απογευμα εχω πει οτι θα παω σε μια εφημερια, με την εμεσουλα μου, να της βρω παιδακια για το ερευνητικο της. Θελω να παω να δω μια εκθεση που εχει στησει ο Δακης Ιωαννου, αμα βρω που ειναι. Να παρω δωρα μωρουδιακα για τη Ντ ("ειναι πολυ δυσκολη δουλεια, δε με προειδοποιησε κανεις!") να δω τη Θεια μου, τον Κολλητο και τον Φ.
Ζωη, κατω απο τον ηλιο. Μου αρεσει η ζωη μου αυτες τις μερες.
Ηρθα στο καφε, και καλα για να δουλεψω. Εφαγα 1 ωρα να ψαχνω παρτιτουρες για να παιζει μαντολινο ο μπαμπας (μα να μη βρισκω το περιγιαλι?), αλλη μια ωρα διεκπεραιωνοντας μελακια, για επιστημονικα συνεδρια ερυενες κλπ, μια ωρα χαζευα τα μπλογκς. Δεν ειμαι παραγωγιλη σημερα,παει και τελειωσε.
Χθες βραδυ, στο "πουθενα". Με Μ (ξαδερφουλα!) κ Δ (κολλητη). Εκνευριστηκα λιγο στην αρχη, αλλα αμα ειμαι κουρασμενη χαλαρωνω πιο καλα, αντιμετωπισα το ?δρωμενο σαν ενα ονειρο, κ μπηκα μεσα. Ο Φ μου ειχε πει οτι του αρεσαν τα τελευταια 5 λεπτα, οταν γδυσανε τον αντρα στη σκηνη σκεφτηκα "αυτο του αρεσε" , αλλα μετα καταλαβα. Το ευρημα με τον καθρεφτη και το κοινο δεν ειναι ισως καινουριο , αλλα εγω στο τελος χειροκροτουσα παρατεταμενα, με τα χερια ψηλα, να τα βλεπουν απο τη σκηνη. Με πειθει ο Παπαιωαννου. Η Μ ειπε θα ξαναπαει.
Οδηγησε η Δ, Φιλιον, χορτοπιτα, τυροπιτα, γαλατοπιτα, 2 κακαο, ενα τσαι μεντα. Κουβεντα γι την ξενοφοβια και τον ρατσισμο, Ελληνων και Ευρωπαιων, μετα περι δημοκρατιας. Η Δ τα βλεπει κοινωνιολογικα, εγω μαλλον διαισθητικα, η Μ με τον μαθηματικο τροπο της Πολυτεχνιτισσας και τη χαρακτηριστικη της αριστερη καλοσυνη. Μου αρεσουν οι κουβεντες που κανουν συμπληρωματικοι συνομιλητες.
Ταξι στο Μπαραοντα, ο Μ που εβαζε Μουσικη. Με περιμενε ο Κ, που δεν αναγνωρισα μεχρι που μου θυμισε ποιος ειναι-"το καταλαβα πως δεν με γνωρισες, συνηθως εισαι πιο τρυφερη μαζι μου". Το μωρο ειχε παει απο νωριτερα και με εψαχνε, το κινητο του ταχε παιξει. Ο Μ εβαλε χαρουμενς μουσικες ενσωματωμενος οπως παντα με το decktop - απο τους ανθρωπους που αφουγκραζοντα την περιρεουσα ψυχομαζα, ειναι αυτο νομιζω που του βγαζει πετυχημενα προγραμματα του. Καναμε πλακα, χορεψαμε, στο χορο χτυπουσανε τα γονατα μας. Γυρω μας φυσιογνωμιες με αυτη τη τη χαρακτηριστικη, μαλλον απαξιωτικη, κουρασμενη εκφραση των ανθρωπων που συχναζουνε σε κατι τετοιους χωρους, ηλικιες σχετικα μεγαλες. Προσωπα κλειστα, αδιαφορα, καποια σκληρες, λιγοι οι ανθρωποι με καθαρες ματιες. Το μωρο εχει πολυ φωτεινη και καθαρη ματια, χωρις να ειναι αθωο - δεν πιστευω στην αθωοτητα. Ο Μ παρα το οτι δουλευει στη νυχτα ( η ματια του ειναι ζεστη, αλλα οχι φωτεινη) ειναι αθωος. Περασαμε ομορφα, εφυγα νωρις.
Σημερα βραδυ θα παω στο Θ, μετα μαζι του για φαγητο σε μια πολυ γλυκια του φιλη, στην Πλακα. Αυριο θα αρχισει το πρωι μια σκυταλοδρομια καφε (η Χ, ξανα η Δ που δεν ειπαμε τα προσωπικα, Ευη!!!! ισως ο αλητακος), το απογευμα εχω πει οτι θα παω σε μια εφημερια, με την εμεσουλα μου, να της βρω παιδακια για το ερευνητικο της. Θελω να παω να δω μια εκθεση που εχει στησει ο Δακης Ιωαννου, αμα βρω που ειναι. Να παρω δωρα μωρουδιακα για τη Ντ ("ειναι πολυ δυσκολη δουλεια, δε με προειδοποιησε κανεις!") να δω τη Θεια μου, τον Κολλητο και τον Φ.
Ζωη, κατω απο τον ηλιο. Μου αρεσει η ζωη μου αυτες τις μερες.
Sunday, 8 November 2009
Friday, 6 November 2009
Αυπνιες
Ακουγονται ακομα καποια αραια πυροτεχνηματα, αν και νομιζω οτι τον καημενο τον Guy Fawkes τον καψανε πια για φετος, του χρονου παλι. Με αυτο γιορταζουνε που δεν πετυχε το καψιμο του κοινοβουλιου τους και σωθηκε ο βασιλιας τους το 1605. Παλι φετος ξεχασα να φαω bangers and mash. Συνειρμικα, η καμενη Αθηνα τα Χριστουγεννα του 2008, οι φωτιες του Αη Γιαννη που πηδουσαμε μικρα, το καψιμο του Ιουδα που μονο σε διηγηματα εχω διαβασει και δεν εχω δει απο κοντα. Εκτος απο πολιτικες συγκεντρωσεις και τη σφαγη των αμνων στο βωμο της χοληστερινης, γιορταζουμε αραγε τιποτα πια με αληθινη, παγανιστικη χαρα στην Ελλαδα? Μελαγχολησα καπως.
Αναψανε ηδη τα χριστουγεννιατικα φωτα στην Oxford και στη Regent Street. Αυριο θα κατεβω να τα δω, και να ψαξω να βρω τα twisted willows που διακοσμω για χριστουγενιατικο δεντρο. Εχω μπερδευτει λιγο, γιατι το περασμενο Σ/Κ γιορταζανε ακομα το Halloween. Τα παιδια της φιλης μου κανανε τη γυρα της γειτονιας μασκαρεμενα για trick or treat, εμεις περιμενοντας να μπουμε στο Breakfast at Tiffany's ειδαμε μια παρελαση μασκαρεμενων με πατινια - πρεπει να ηταν το London Skate Group, που οργανωνουν τα skate Wednesdays. Το επομενο θα ειναι το Santa Skate (19/12), που θα το χασω γιατι θα ειμαι Αθηνα. Οπως θα ειμαι και το επομενο Σ/Κ, και σκεφτομαι μεχρι την Κυριακη να εχω διακοσμησει εδω το σπιτι, γιατι οι μερες περναν γρηγορα, και θελω να χαρω αρκετα το δεντρακι μου. Σκεφτομαι να παω και Columbia Market την Κυριακη να ψαξω αμα δε βρω αλλου τα σωστα κλαδια.
Αυτη ειναι η προσωπικη μου παραδοση, να στολιζω για Χριστουγεννα τουλαχιστον ενα μηνα νωριτερα το σπιτι, ειτε μεινω εδω ειτε οχι, ειτε περιμενω κοσμο ειτε οχι. Εχω μαζεψει 2 μεγαλα κουτια με περιεργα, φανταχτερα στολιδια, που αν ποτε γυρισω στην Ελλαδα, σιγουρα θα τα παρω αγκαλια για να τα μεταφερω με προσοχη να μη μου σπασουν (αυτα και τον καθρεφτη). Νομιζω πιο πολυ θα στεναχωριομουνα αν εχανα τα χριστουγεννιατικα στολιδια μου, παρα τα περισσοτερα απο τα κοσμηματομπιχλιμπιδια μου. Στην Αθηνα, πατησα επιτελους ποδι περυσι τα Χριστουγεννα "Γιατι δε στολιζεις πια μαμα? - Εσυ μεγαλωσες, ο ανηψιος σου δεν τον νοιαζει, εμεις γερασαμε.." Πηγα, επεισα την ανθοπωλιδα της γειτονιας να μου κοψει μερικα κλαδια απο ενα ελατο (το σκυλακι της με γαβγιζε καθε που ακουμπουσα το δεντρο να της υποδειξω ενα κλαδι). Μετα περασα ενα πρωινο να μπαινοβγαινω στα στολιδομαγαζια της Χαριλαου Τρικουπη και να διαλεγω στολιδια πανευτυχης. Εστησα το δεντρακι, και εβαλα τον πατερα μου να αναβει τα λαμπακια καθε βραδυ με το που σουρουπωνε. Φευγοντας τον Γεναρη, τους φοβερησα να μου φυλλαξουν προσεκτικα τα στολιδια μου, μη τυχον και μου τα πεταξουν η τα βρω σπασμενα. Οι γονεις μου γελουσανε, δεν ξεκουνιουνται πια να κανουν κατι τετοια απο μονοι τους, αλλα χαιρονται να τα βλεπουν, και να βλεπουν τη δυναμικη ανεξαρτητη κορη τους να παραμενει παιδι.
Συνειρμικα, ο αλητακος που ηρθε επισκεπτης τα προπερασμενα Χριστουγεννα. Δηλωμενος ορκισμενος εχθρος τετοιων παραδοσεων, ειναι ο μονος ανθρωπος που εχει δει το δεντρο που στολιζω χωρις κανενα θαυμασμο αλλα και καμια χαρα. Βρηκα κατι αγγελακια φτιαγμενα απο τενεκεδακια αναψυκτικων και σκεφτηκα να του τα παρω δωρο για να τον τσιγκλισω (αλλα θα καταληξουν και αυτα παραχωμενο στο σεντουκι με τα παρατημενα του παιχνιδια και μαλλον δε λεει).
Αυριο μετα τη δουλεια θα παω να παρω μερικα στολιδια ακομα. Και το επομενο Σ/Κ θα τσεκαρω οτι εχουν επιζησει τα στολιδια στο παταρι της Κηφισιας. Μικρες πινελιες ευτυχιας - ειναι νωρις ακομα, αλλα ερχονται τα Χριστουγεννα.
Αναψανε ηδη τα χριστουγεννιατικα φωτα στην Oxford και στη Regent Street. Αυριο θα κατεβω να τα δω, και να ψαξω να βρω τα twisted willows που διακοσμω για χριστουγενιατικο δεντρο. Εχω μπερδευτει λιγο, γιατι το περασμενο Σ/Κ γιορταζανε ακομα το Halloween. Τα παιδια της φιλης μου κανανε τη γυρα της γειτονιας μασκαρεμενα για trick or treat, εμεις περιμενοντας να μπουμε στο Breakfast at Tiffany's ειδαμε μια παρελαση μασκαρεμενων με πατινια - πρεπει να ηταν το London Skate Group, που οργανωνουν τα skate Wednesdays. Το επομενο θα ειναι το Santa Skate (19/12), που θα το χασω γιατι θα ειμαι Αθηνα. Οπως θα ειμαι και το επομενο Σ/Κ, και σκεφτομαι μεχρι την Κυριακη να εχω διακοσμησει εδω το σπιτι, γιατι οι μερες περναν γρηγορα, και θελω να χαρω αρκετα το δεντρακι μου. Σκεφτομαι να παω και Columbia Market την Κυριακη να ψαξω αμα δε βρω αλλου τα σωστα κλαδια.
Αυτη ειναι η προσωπικη μου παραδοση, να στολιζω για Χριστουγεννα τουλαχιστον ενα μηνα νωριτερα το σπιτι, ειτε μεινω εδω ειτε οχι, ειτε περιμενω κοσμο ειτε οχι. Εχω μαζεψει 2 μεγαλα κουτια με περιεργα, φανταχτερα στολιδια, που αν ποτε γυρισω στην Ελλαδα, σιγουρα θα τα παρω αγκαλια για να τα μεταφερω με προσοχη να μη μου σπασουν (αυτα και τον καθρεφτη). Νομιζω πιο πολυ θα στεναχωριομουνα αν εχανα τα χριστουγεννιατικα στολιδια μου, παρα τα περισσοτερα απο τα κοσμηματομπιχλιμπιδια μου. Στην Αθηνα, πατησα επιτελους ποδι περυσι τα Χριστουγεννα "Γιατι δε στολιζεις πια μαμα? - Εσυ μεγαλωσες, ο ανηψιος σου δεν τον νοιαζει, εμεις γερασαμε.." Πηγα, επεισα την ανθοπωλιδα της γειτονιας να μου κοψει μερικα κλαδια απο ενα ελατο (το σκυλακι της με γαβγιζε καθε που ακουμπουσα το δεντρο να της υποδειξω ενα κλαδι). Μετα περασα ενα πρωινο να μπαινοβγαινω στα στολιδομαγαζια της Χαριλαου Τρικουπη και να διαλεγω στολιδια πανευτυχης. Εστησα το δεντρακι, και εβαλα τον πατερα μου να αναβει τα λαμπακια καθε βραδυ με το που σουρουπωνε. Φευγοντας τον Γεναρη, τους φοβερησα να μου φυλλαξουν προσεκτικα τα στολιδια μου, μη τυχον και μου τα πεταξουν η τα βρω σπασμενα. Οι γονεις μου γελουσανε, δεν ξεκουνιουνται πια να κανουν κατι τετοια απο μονοι τους, αλλα χαιρονται να τα βλεπουν, και να βλεπουν τη δυναμικη ανεξαρτητη κορη τους να παραμενει παιδι.
Συνειρμικα, ο αλητακος που ηρθε επισκεπτης τα προπερασμενα Χριστουγεννα. Δηλωμενος ορκισμενος εχθρος τετοιων παραδοσεων, ειναι ο μονος ανθρωπος που εχει δει το δεντρο που στολιζω χωρις κανενα θαυμασμο αλλα και καμια χαρα. Βρηκα κατι αγγελακια φτιαγμενα απο τενεκεδακια αναψυκτικων και σκεφτηκα να του τα παρω δωρο για να τον τσιγκλισω (αλλα θα καταληξουν και αυτα παραχωμενο στο σεντουκι με τα παρατημενα του παιχνιδια και μαλλον δε λεει).
Αυριο μετα τη δουλεια θα παω να παρω μερικα στολιδια ακομα. Και το επομενο Σ/Κ θα τσεκαρω οτι εχουν επιζησει τα στολιδια στο παταρι της Κηφισιας. Μικρες πινελιες ευτυχιας - ειναι νωρις ακομα, αλλα ερχονται τα Χριστουγεννα.
Subscribe to:
Posts (Atom)
