lost in translation (i was made that way...)

one of these days. you wake up, and life is already on at full volume. you jump out of bed, spend the next 12 -14 hours at full speed. you become exhausted. then you can actually hear yourself thinking clearly, feeling intensely, thinking & feeling at sync for once. why oh why do you always have to exhaust yourself για να παψουν οι σκεψεις σου να τρικλοποδιαζουνε τα συναισθηματα σου, ε, μου λες?

ειναι γιατι εισαι εγκεφαλικος τυπος. ετσι ειμαστε εμεις οι εγκεφαλικοι τυποι. ετσι ειμαστε Εμεις, σου ειπε ο πρωτος Εκεινος, πανε τοσα χρονια πριν, remember?

yes, i remember now. he said it in greek i remember in english. why do i have to remember in english, why may i not remember in greek, ε, μου λες?

γιατι στα ελληνικα σου ειναι επωδυνο. εσυ τον επιδιωξες αυτον τον διχασμο. γιατι δεν ανηκεις. ουτε εκει , ουτε εδω. παρτο χαμπαρι πια. εμεις οι εγκεφαλικοι τυποι, δεν ανηκουμε. απλο δεν ειναι, huh?

i don't know, i don't know, i really don't know. it's not about belonging, it's more about an "affinity". who do i feel this "affinity" with?

μα, το λες κ το ξαναλες - κ δεν ειναι δικο σου, καπου το διαβασες κ το αγαπησες - "εσεις ειστε ο τοπος μου", λες στους φιλους σου. για τη διαρκεια, μεχρι κ περα απο τον θανατο, isn't this right?

right. you are right, this is right, this sounds just about right for me. i only had to be reminded. i am tired, there are friends around me, but tonight feels lonely - καταραμενη δουλεια σε αυτη τη χωρα, ποτε δεν τελειωνει, ποτε δεν αισθανομαι οτι εκανα οτι κ οσο μπορουσα.

working right is an act of love dear. an act of love for yourself - you need to do that, to keep staring fearlessly at the abyss within and around you - and for the others. this is your chosen path, but being you, this is the only path that you could possibly take. you knew the price, either way, in advance.

καλα. ασε με να τελειωσω τωρα μερικα που εχω ακομα, και μετα να παμε σπιτι. ειμαι κουρασμενη και ταλαιπωρημενη, αλλα αμα συναντηθουμε αποψε στον καθρεφτη, ξανα θα σου χαμογελασω.

weekend

Δεν μ'αρεσει το vue, ειναι αχαρος και απροσωπος ο χωρος του, οι ταινιες που φερνει προβλεψιμες, οι περισσοτερες καταναλωνονται οπως και το ποπκορν του, χωρις να αφηνουν επιγευση. Το screen on the green εχει τη μυρωδια και την οψη παλιου σινεμα, οι ταινιες του λιγο πιο ιδιαιτερες, αλλα με μελαγχολει - θελω οταν παω να εχω καποιον να μου κραταει το χερι. Το vue ειναι ετσι η ευκολη λυση. Στα 5 λεπτα απο το σπιτι, συχνα παω 5 λεπτα πριν την προβολη, με τη φορμα, το μπουφαν και τα αθλητικα (αλλα παντα ντυμμενη με μολυβι ματιων). Τη Παρασκευη πηγαμε με την κολλητουλα (ντυμενες και βαμμενες) να δουμε το imaginarium of dr parnassus. Την περιμενα τη ταινια, τον συμπαθω τον Gilliam. Οπτικα, ενα ποιημα - η αντιθεση των σκηνικων του θιασου με το μαυροασπρο μελαγχολικο φοντο του Λονδινου μου, σχεδον με εκανε να δακρυσω, τ'αγαπαω αυτο το μερος που κατοικω. Αλλα δεν τα καταφερα να χαθω μεσα στην ταινια. Αναρωτιομουνα αν η κουραση, η παιδεμενη οψη του προσωπου του Heath προδικαζε τον θανατο του, η αν ηταν ο ρολος. Η Lily ηταν γενικα χαρισματικη παρουσια. Παιζαν καλα ολοι. Αλλα η ιστορια, ηταν ενας προσωπικος ξορκισμος των δαιμονων του δημιουργου, εμεις μειναμε απεξω, ευγενικοι θεατες.

Η αναγκη του να διηγουμαστε ιστοριες και να νοηματοδοτουμε την ιστορια μας ειναι γραμμενη στον δεξι μας εγκεφαλο. Το να ρωταμε και να προσπαθουμε να απαντησουμε το "γιατι" ειναι ισως αυτο που μας ξεχωριζει απο τα αλλα ζωα. Ισως ευτυχισμενος ειναι ο ανθρωπος που καταφερνει να διηγειται την ιστορια του με τροπο που να αρεσει στον ιδιο, και που να επικυρωνεται (θετικα ειτε αρνητικα, αδιαφορο) απο το περιβαλλον του και τα επερχομενα γεγονοτα? Δηλαδη το θεμα, ισως να ειναι πιστεψεις οτι αυτο που κανεις ειναι αυτο που εισαι φτιαγμενος και χρειαζεται να κανεις, και οι αντιδρασεις των αλλων να ειναι προβλεπομενες η εξηγησιμες απο ενα τετοιο σεναριο. Νομιζω. Οταν συναντω εναν καινουριο ανθρωπο, θελω να μαθω πως διηγειται αυτος την ιστορια του και τον εαυτο του. Τους φιλους μου και οσους εχω για αυτους duty of care (αλλα μαλλον και οποιον βρισκω στο δρομο μου), προσπαθω να βρω πως θα τους βοηθησω να διηγηθουν την ιστορια τους καλυτερα. Με τροπο ψυχικα ολιγοεξοδο, με αρμονια με αυτο που τους βλεπω να θελουν να ειναι, και συμβατα με αυτο που ειναι.

Σαβατο πρωι. Βολτα στο Camden passage, καφε με φιλο στο Frederick's και χαζι στον boho κοσμο του Islington. Τηλεφωνησα στον Δ, να του πω χρονια πολλα πριν τη γιορτη του, μηπως την ξεχασω. Θα κατεβει απο το Newcastle τελη του αλλου μηνα Λονδινο, μου ζητα να τον φιλοξενησω. Χαρα μου, με περιεθαλψε πολλες φορες και οταν χωριζα, και στους ερωτες μου με τον Μ. Εχει παψει πλεον να μου ζηταει να κοιμηθουμε μαζι ("μα γιατι οχι? ειμαστε καλοι φιλοι, μου αρεσεις, σου αρεσω.."), εχει παψει γενικα να ασχολειται με το αθλημα, εκτος με την για πολλα χρονια αγαπημενη και ταλαιπωρημενη του κοπελλα (απο τις σχεσεις μυστηριο. Με καποιους τροπους την αγαπα, αλλα ανηκει στη συνομοταξια των ανδρων που περιμενουν απο την αλλη να τους χωρισει. Για αυτη δεν ειμαι σιγουρη πως ειναι τα πραγματα). Ο Δ. εχει φαει τρελλη πωρωση με τη δουλεια. Τον αγαπαω, ειναι λαμπερο ατομο, του εχω κανει και εγω πλατες για καποιες απο τις πολλες αταξιες του - αυτος ειναι ο φιλος μου και οχι η κοπελλα του. Μιλαμε ανοιχτα, τον εμπιστευομαι. Αναρωτιεμαι ποια θα ειναι στα προσωπικα η εξελιξη του.

Γυμναστηριο. Μιση ωρα χωρις διακοπη, powerplate, αγκομαχω, ιδρωνω, βλεπω στον καθρεφτη απεναντι πως εχω κανει καπως μυες στα μπρατσα. Κοιταζω καποιον που με κυταζει - εχει ωραιο κοσμο εδω, σκεφτομαι, αλλα ως εκει. Γυρω μου αγκομαχουν καμια 60-70 ατομα στα μηχανηματα, ειναι μεγαλο το virgin. Σκεφτομαι πως με τοση ενεργεια που παραγουμε θα μπορουσαμε να φωταγωγησουμε ανετα το τετραγωνο. Εκτος απο ζευγαρια που εχουν ερθει μαζι, δεν βλεπω κανενεαν να μιλαει σε κανενα. Λαχανιαζουμε ολοι σιωπηλα, ανταλλασουμε μονο καποιες ματιες, καταθετουμε τον ιδρωτα μας και φευγουμε. Σημερα το πρωι αισθανομαι γερους τους μυες στο σωμα μου - μου αρεσει αυτη η αισθηση.

sms - ο αλητακος πηρε κονσερβες και παει να ταισει τις γατες στη δουλεια. "καλημερα γλυκουλα " - καλυτερο απο φιλακι.
μελακι - "το πηρα το βιβλιο...η γειτονισα μου... ειπε πως εισαι πολυ καλη και γλυκια. και εχει δικιο". Απαντηση "οταν οι εραστες μου με λενε καλη και γλυκια ανησυχω". Πρεπει να παψω να τον τσιγκλαω οταν μου λεει γλυκια κουβεντα, αλλα δεν αντεχω να μην.
τηλεφωνημα - ο κολλητος - "που εισαι ξανθο βουρλο?" . Ο ψυχαδερφος μου. Φιλοξενει τη μαμα του, τρεχει για δουλειες, θα τα πουμε αμα κατεβω, σε 2 1/2 βδομαδες. "Φροντιζεις ολο τον κοσμο καλε μου, εσενα ποιος σε φροντιζει?" Θα ηθελα να τον δω να ξαναερωτευεται (ανδρα η γυναικα) ισως πιο πολυ απ'οτι θα ηθελα να συμβει αυτο σε εμενα. Τον αγαπαω πολυ, στηριζομαι επανω του, τον στηριζω και εγω οπως μπορω. Τον εχω εννοια.

Βολτα στο καναλι. Χρυσα φυλλα πεσμενα στο δρομακι και πανω στο ποταμι, κοκκινοι θαμνοι, τα σπιτοκαραβα εχουν 1-2 φωνακλαδες κατοικους αυτη τη βδομαδα. Μου φαινεται πολυ ομορφο αυτο το φθινοπωρο, περισσοτερο απο αλλες χρονιες, η κολλητουλα μου λεει πως οχι, παντα ετσι ειναι.

Τωρα που γραφω εχει σκοτεινιασει ηδη, βλεπω μονο τα δεντρα και οχι το ποταμι, απο τον δρομο ακουγονται τα βηματα των περαστικων. Ωρα να αναψω τα φωτακια στο σαλονι (ενα πορτοκαλι, ενα ασπρο, δυο κοκκινα και τα λαμπακια γιρλαντα στον τοιχο μου απο πισω) και στο υπνοδωματιο (το φουξια περιστερι, το ανθισμενο κλαδι απο το Habitat). Halloween το επομενο Σαβατοκυριακο, ερχονται καλοι φιλοι, τους περιμενω. Μου αρρεσει ο χειμωνας που ερχεται.

αργκ και γρουμφ και κλαψ!

ειμαι αρρωστη. ποναει κοιλιτσα, εχω πυρετουλι, γευση γιακ. εχω ξαναγινει τριχρονο. θελω τη μαμα μου, θελω να μου φερουν μικυμαου και φρεσκοστιμμενη πορτοκαλαδα, και εγω να στραβωνω τη μουρη μου και να μην την πινω!

βαζω υποψηφιοτητα για τον τιτλο χειροτερης αρρωστης 2009 - τι λεω, εβα! δε θελω φαρμακα. δε θελω αλλα ζεστα. δε θελω να μεινω στο κρεβατι μου. δε θελω σουπα, ουτε για ποδολουτρο. πεθαινω. θα πεθανω. και δε θαρθει κανεις στην κηδεια μου. και τι πτωμα χαλια θαμαι που ειμαι αλουστο ααααααργκ!

απο το πρωι εχουν πεσει εκατο τηλ απο δουλεια (καλα, κ 1-2 απο φιλες, κ κλεισαμε κ θεατρο για το αλλο σ/κ, αν βεβαια επιζησω, που χλωμο, αραγε θα με κλαψει κανεις? κλαψ!). για να μην ασχοληθω εγω με δουλεια πρεπει να πεσω σε κωμα. λες να πεσω σε κωμα? (τηλεφωνο νο 101. γρουμφ.)

παω να τσακισω τα ντεπον. και να παρω τηλ τη θεια μου να με ξεματιασει.

not even 3 degress of separation... (προσωπικα).

απο μπλογκ που διαβαζω, σε μπλογκ που ο τιτλος μου κινησε περιεργεια, σε μπλογκ που ανοιξα, και κατι αναγνωρισα...οι φωτογραφιες του να γεμιζουν την οθονη του λαπτοπ.

που μπορουν να σε βγαλουν λοιπον καποιες τυχαιες περιπλανησεις.

αυτος ο ανθρωπος, σκεφτηκα, δεν εχει βρει ακομα τη ματια του. ισως γι'αυτο, σε κυτταζει καταματα μονο για τον καθρεφτη. ειμαι ενας καθρεφτης, αραγε, που δειχνει την αληθεια?

ζητησα συγνωμη που η ματια μου γινεται φορες φορες διαπεραστικη. "δεν με ενοχλει. ειναι εντονη σαν της μητερας μου".

"σε σκεφτομαι, σε σκεφτομαι εντονα και συχνα, αλλα αισθανομαι πως ειναι σαν να μην υπαρχεις. γιατι δεν υπαρχεις, πες μου?" απλα συμφωνησε.

αναρωτηθηκα, αυτος οταν με βλεπει (τωρα - πια?), τι αραγε να βλεπει. αναρωτηθηκα αν ισως (σιγουρα) με βλεπει καλυτερα με τα ματια κλειστα.

ξωτικοπαρμενε, ποτε θα μαθεις επιτελους να ονειρευεσαι. ποτε θα μαθεις πως να μας κυτταζεις. ποτε θα βρεθεις, μηπως σε βρω κι εγω.

Σουπα

Ειναι αυτες οι μερες του μηνα, που ο εγκεφαλος μου ειναι σουπα. Μεσα κολυμπανε κομματια σκεψεις, που προσπαθω να ψαρεψω. Απο πανω ατμος ομιχλη. Αμα μπορουσα να περασω τις 3 απο τις 5-6 αυτες μερες μονο να κοιμαμαι, θα το'κανα.

Κλεισμενη στο σπιτι σημερα, δουλεια στο λαπτοπ. Το πρωι με ξυπνησε 7 η ωρα το εμεσακι που κανει προτζεκτακι στην Αθηνα (γιατι καλε μου θεε, ποσες αμαρτιες εχω ακομα να πληρωσω?). Κατι κολλησε. Αντε να εξηγησω αγουροξυπνημενη απο κινητο. Τελικα δεν βγηκε. Εκλεισα εισιτηριο να ξαναρθω για τις 11 Νοεμβρη. Απο την τσεπη μου φυσικα. Ημουν εκει την προηγουμενη βδομαδα, αλλα. Δεν πειραζει.

Ξανακοιμηθηκα, προλαβα να δω ενα κουφο ονειρο. Τους τελευταιους μηνες βλεπω υπερεαλιστικες υπερπαραγωγες - αιμα, βια, συμβολα, σεξ, και κουλες επιστημονικες εφευρεσεις. το μονο που μου λειπει ειναι ποπ κορν διπλα στο κρεβατι. Σηκωθηκα 9 παρα 10, μπηκα στο σαλονι ακροπατωντας - φιλοξενω την κολλητουλα- πηρα τη μαμα-λαπτοπ που εχει σκαιπ αγκαλια κ πισω στο κρεβατι, στις 9 μιλουσα με την πιετσντουλα μου που κανει το προτζεκτ στην Σινγκαπουρη. Νταξει, αυτη δεν τη φοβαμαι, αλλα θαχουμε εβδομαδιαια επαφη στο σκαιπ. Αχ.

Δουλεια στο babylaptop στο κρεβατι. Το μωρο μου εστειλε σμσ - ποιο βιβλιο του ειπα? Του απαντησα να μη το ψαχνει, του το'χω ηδη παρει. Χαιρομαι να βρισκω βιβλια που να μου κανουν κλικ για συγκεκριμενο ατομο. Το μωρο, παροτι στραβοξυλο κ ενιοτε εντελως ζαβο (εχω στο θεμα μια παραδοση/ειδικευση) τα διαβαζει και τα ευχαριστιεται. Μετα, κοιταξα το μικροδωρακι που εχω παρει για τον αλητακο, πλησιαζουν τα γενεθλια του. Αυτουνου δεν του ξαναπαιρνω βιβλιο - οσα του πηρα παρ'οτι τα χαρηκε, δεν τα διαβασε - ψυχαναγκαστικος τυπος, φταιει που ηταν στα αγγλικα, φοβηθηκε μηπως χρειαζεται λεξικο για καθε σελιδα. Του πηρα ενα ημερολογιο με φωτογραφιες που του αρεσουν. Θα του ζητησω για ανταλλαγμα να με κερασει προφιτερολ, 3η συνεχη χρονια θυμαμαι τα γενεθλια του, κ δεν ειμαι πλεον η γκομενα του (αν ημουνα ποτε δηλαδη). Τσ, τσ, τσ, τι υπολογιστρια γυναικα θεε μου..

Αθηνα, το περασμενο ΠΠΣΚ, δουλεια, λαπτοπ καφε και δουλεια στο Starbucks (40 λεπτα περπατημα απο το σπιτι, να κανω κ την ασκηση μου). Παρασκευη βραδυ, 3 Cosmo στο Rosebud, με την κολλητουλα που ειχα να δω απο το Μαιο - κατεβηκε Ελλαδα, ερωτευθηκε, ξαναανεβηκε Λονδινο μαζι μου τωρα να τελειωσει σπουδες. Μετα, 1 ακομα Cosmo και champagne (που μισω!) που πηρα στον κολλητο μου που ειχε γενεθλια, στη Χαρητος. Τι να παρεις στον αντρα που ταχει ολα, που μπαινει στα μαγαζια κ του ανοιγουν κοκκινο χαλι οι μαγαζατορες. Το χαρηκε, δεν το περιμενε. Η παρεα η κολλητουλα μου κ ενας αστερατος φιλος της μουσικος, ο καλο ςτου κολλητου μου, και αλλοι 3 φιλοι του απο το πανεπιστημιο, χωρις τις γυναικες τους. Η κουβεντα της μισης (ανδρικης) παρεας κυριως στα εππαγελματικα. Τους αλλαξα θεμα μια δυο φορες, δινοντας παρασταση. Κανοντας λιγο την τρελλη, λιγο την χαριτωμενη. Τους ελεγα για μια περσινη παρολιγον ιστορια (που τελειωσε οταν βγηκα απο ενα αυτοκινητο στις 3.30 τα ξημερωματα σε ενα σταυροδρομι της Μυκονου, κ πηρα την ανηφορα μονη μου, αγερωχη. Πριν με ξαναμαζεψει βεβαια ο ταλαιπωρος που λουστηκε τη σκηνη της εληνικης ταινιας, εντρομος οτι θα με βιασουν κ θαχει τυψεις. Καθησα στο πισω καθισμα του αυτοκινητου. Οχι, δεν πηγε να μου την πεσει κ εγω τον απεκρουσα, διαφωνησαμε επι θεωρητικου επιπεδου, αλλα σε βασικοτατο θεμα. Θα προτιμουσα ρολο Τζενης Καρεζη. Αλλα μαλλον μου βγαινει σε Μαιρη Χρονοπουλου. Μπλιαξ). Στην πραγματικη μου ζωη (και οχι στα εκτακτα γκομενικα επεισοδια) παιζω το ρολο της ακροατριας η της συζητητριας, αλλα οταν ανεβαινω στη σκηνη (κ στο σκοινι) μου αρεσει να προκαλω και να παρακολουθω τις αντιδρασεις που προξενω. Μου αρεσει να ξεκουναω τον αλλο, κ τον εαυτο μου, απο τα πεπατημενα. Ε, ξεκουνηθηκα. Ο Τ, φιλος του κολλητου απο το πανεπιστημιο, γνωστος μου κ εμενα απο τοτε, γελασε με την ιστορια. Με κοιταξε, μαλλον τρυφερα, κοιταξε τους αλλους τρεις κ ειπε - καλα, ο τυπος μπορει να ηταν για ιστορια της μιας νυχτας, αλλα η Ντ, θα ελεγε κανεις πως ειναι γυναικα για ιστορια της μιας νυχτας? Κοπηκα. Το ειπε τρυφερα, κ για καλο. Αλλα εχω ακομα την εφηβικη επιθυμια να ειναι αυτοκαταστροφικη γυναικα αραχνη. Γκρρ. Δεν ειμαι. Ξαναγκρρ. Ενα ποτηρι σαμπανια ακομα αργοτερα, φυγαμε, πεσαμε πανω στο μωρο που ερχοταν να με βρει με ενα φιλο του. Εξαρχεια μαζι του στο τραλαλα (ακριβως ετσι κ εγω), ηρθανε αλλοι δυο. Πηρα vodka. Με ανεβασαν στα καταραμενα ΒΠ με το αμαξι τους, το μωρο στο φιλο του στο δρομο - δεν ειναι πολυ ενταξει για γκομενα? Σαβατο πρωι, με τη Δ, καφε στη Μηλιωνη. Την αγαπαω τη Δ, χαθηκαμε δυο φορες για χρονια (πρωτα αυτη Παρισι, μετα γυρισε, μετα εγω Λονδινο) αλλα ξαναβρισκομαστε κ εχουμε το ιδιο μηκος κυματος. Αυτη τα βλεπει κοινωνιολογικα (η δουλεια της) εγω ψυχολογικα (το χομπυ μου), και παρα τις διαφορες μας - αυτη ειναι πολυ πιο αριστεριστρια/διανοουμενη/εναλλακτκη με κοκκινα μαλλια, εγω πιο εστετ/τρομαραμου/δεξερωτιμουγινεται με ξανθειες ανταυγειες, επικοινωνουμε. Γμτ, ειναι απο τους ανθρωπους γυρω μου πουμου μιλανε και με πηγαινουν παρακατω. Επιστροφη ΒΠ, το βραδυ Βασιλαινας στον Πειραια, απιθανο φαι, σε μια ταρατσα με γλαστρες, οικογενειες της γειτονιας, κ μια δυο παρες λαιφσταιλ- εχει παρει χρυσο σκουφο η ταβερνα, κ δικαια. Μετα, ποτα μεχρι αργα, αλλη παρεα, στου ψυρρη. Κυριακη δουλεια, μετα καφε με αλητακο (τον ειχα πεθυμησει), σπιτι, βαλιτσα, πηρα την πρωτη πρωινη για Λονδινο.

Σουπα αυτος ο εγκεφαλος. Πεινασα, παω να φαω.

Βιαστικα, χωρις τιτλο.

Παντου γεματη αντιφασεις. Απο τη μια, γραφω εδω για επικοινωνω απελευθερωμενη -καπως- απο τα στερεοτυπικα καθοριστικα οπως εμφανιση, στατους, ηλικια. Ριχνω το μηνυμα σε ενα μπουκαλι και δεν ξερω ποιος θα το βρει, προστατευμενη πισω απο την σχετικη ανωνυμια μου. Απο την αλλη, μερες οπως η σημερινη, με τρωει να φωναξω στο πηγαδι, με πληρη επιγνωση οτι τα καλαμια που θα φυτρωσοθν μπορει να μεταφερουν με τον ανεμο την κραυγη μου. Κι ας ειναι στα αλαμπουρνεζικα.

12ωρο στη δουλεια. Το πρωι, συναντηση για να στρωσουμε τον ενα πιετσντακο, μετα 1, 2 μπιεσακια που θελουν να δουλεψουν μαζι μου. Εισαγωγη στα καινουρια μαστερακια, με χαζευανε με ορθανοιχτα ματια, μιλαω γρηγορα, κουναω τα χερια μου, μονο που δεν τους χορεψα για να τους δωσω να καταλαβουν. Ηλικιες απο 24 εως 55, με κοιτουσανε σαν κοτοπουλακια, αργησα να παω, αργησα και ν α φυγω.

Το απογευμα νομιζα πως θα ηταν σχετικα χαλαρο - χα. Ενα κλαμα απογνωσης, ενα κλαμα ανακουφισης (50χρονος αποφοιτος Οξφορδης), μια συγκεκαλυμενη αγωνια - 3. Ωρες δικου μου τρεξιματος, να συμαζεψω τα ασυμαζευτα, δικη μου αγωνια - στεναχωριεμαι για τους απεναντι μου, ποτε δεν ειμαι εντελως αποστασιοποιημενη. Απ'οσο θυμαμαι, δεν ειμαι ψυχιατρος, δεν ειναι αυτη η δουλεια μου. Αδειασα. Ενα μπουκαλι κρασι για ευχαριστω - 4.

Ειχε παει 6 η ωρα, εστειλα μελακια, τακτοποιησα διαδικαστικα και πολλα αλλα. Εφυγα 8 παρα, ειχε ερθει η νυχτερινη καθαριστρια, μαυρουλα, χοντρουλα, χαμογελαστη, καλη, αγνη ψυχη, ποτε δεν εμαθα/θυμαμαι το ονομα της, κι ας της αφηνω παντα δωρο και καρτα τα χριστουγεννα. Σουσι σε πακετο και ταξι για σπιτι, ο ηλικιωμενος αγγλος ταξιτζης τραγουδουσε σε ολη τη διαδρομη μαζι με το ραδιοφωνο του. Στο ανσανσερ, ενας γειτονας, και αυτος με το φαι πακετο - ειμαστε λιγο σαν παιδακια του νηπιαγωγειου με τα καλαθακια τους, του ειπα, γελασε. Ειχε καλοσυνατη ματια, πρωτη φορα τον εβλεπα, σκεφτηκα ποιος ξερει αν και ποτε θα τον ξαναδω και αν τον αναγνωρισω.

Τσακισα τα σουσι σε 5 λεπτα, τα 'πνιξα στο σοι σος (οργκανικ!), λυσαξα απο την αλμυρα, ηπια νερο φιλτραρισμενο, τωρα πινω τσαι κανελα κανελογαρυφαλλα και τρωω ραις και κορν καιηκ (σαν μπισκοτα απο ποπκορν) με γευση καραμελα, κοινως ολα υγιεινα, αλλα οτι να'ναι.

Ουφ! Τα'πα και λυτρωθηκα. Φτου ξελευτερια!

1η Οκτωβρη

Καθομαι μπροστα στο λαπτοπ, τα ποδια στο τραπεζι, και χαζευω απο τη τζαμαρια. Ο πρωινος ηλιος εφυγε. Το πρωινο θα ηταν μουντο, αν δε το φωτιζαν καπως τα φυλλα στα δεντρα που εχουν χρυσισει. Το ποταμακι -οτι φαινεται αναμεσα απο τις φυλλωσιες- ενας γκρι θολος καθρεφτης. Ο δρομος σχετικα ησυχος, ολοι ειναι σε δουλειες, σχολεια, η πανεπιστημια.

Εχω κανει κοπανα, θα παω δουλεια μετα το μεσημερι. Πηρα πρωινο, καθησα να δω τα μελακια μου, - βαμμενη αλλα φορωντας μονο το αγαπημενο μου κιτρινο μακω απο την Ορλεανη- και ξεμεινα. Τ'αγαπαω το σπιτακι μου, εδω αισθανομαι προστατευμενη. "We were very happy here, I hope you will be too" μου αφησαν ενα σημειωμα οι προηγουμενοι κατοικοι. Το'φτιαξα ετσι ωστε να'μαι. Με αρκετες πινελιες χρωμα - μπορντοκοκινο, φουξια, πορτοκαλι, πρασινο των φυτων - πανω στο ζαχαρι των τοιχων και των επιπλων. Με το ξανθο ξυλινο πατωμα χωρις χαλια, εκτος απο ενα φουξια yoga mat, μου αρεσει η αισθηση του ξυλου στις γυμνες πατουσες μου, ακομα και το χειμωνα, αλλωστε αυτο το σπιτι ποτε δεν ειναι κρυο. Με αγαπημενα αντικειμενα που εχω ερωτευθει κεραυνοβολα και εχω κουβαλησει απο διαφορα μερη - ο καθρεφτης απο το V&A, που τον εφερα σπιτι στην αγκαλια μου , σα να κρατουσα μικρο παιδι, με ταξι, το κεντητο μαξιλαρακι απο το Liberty, που πηρα περιμενοντας καποιον επισκεπτη που δεν ηρθε, ο ζωγραφισμενος καμβας που μου πουλησε για γουρι με ανταλλαγμα τα τελευταια μου ευρω, μια μερα πριν ανοιξει η επισημη εκθεση τους στη via portico d'Otavia, ενας απο τους δυο αδερφους Alviti. Το κιτς αγαλμα της γυναικας με τα μηλα, που μου ελεγε η μαμα μου ιστοριες για να τρωω παιδι, ο pin-up δισκος που μου εφερε ο Αλητακος, ο καναπες ανακλιντρο που μου χαρισε η μαμα μου, ακριβες αντιγραφο ενος ιταλικου που ειχα ζηλεψει, φερμενος απο την Ελλαδα. Η αγαπημενη μου κουπα του καφε απο τις 17 της πολυχρωμης συλλογης μου. Οι φιλοι οταν ερχονται κυττανε γυρω να δουνε τι καινουριο εχει μπει στο χωρο, καποιοι περιμενουνε να ακουσουν και την ιστορια πισω απο το αντικειμενο. Ο χωρος εδω ειναι η ιστορια μου οπως μου αρεσει να τη διηγουμαι, ειμαι εγω.

Σε λιγο θα πρεπει να φυγω. Μαλλον θα δουλεψω μεχρι αργα αποψε, αλλα πριν γυρισω θα αγορασω το "The girl who kicked the hornet's nest" του Stieg Larsson, που βγαινει σημερα (προβλεπεται ξενυχτι το Σ/Κ!), και θα παω και πισινα.

Καλο μας μηνα! :-)