Saturday 22 October 2011

i want my country back.

πεθανε ο πατερας του κολλητου μου. σε ανθρωπινο επιεπδο λυπηθηκα, μετα θυμηθηκα οτι ο μεγαλοεργολαβος ηταν μερος του προβληματος - τα σκαω σε προμηθειες, παιρνω τα μεγαλα εργα,δεν πληρωνω εφοριες και τετοια αφελη - και θυμωσα. αραγε αυτοι οι ανθρωποι στη δυση της ζωης τους εχουνε καθολου συναισθηση της ευθυνης τους? αραγε ο τσοχατζοπουλος εχει καθολου τυψεις? ειμαι μαλλον αφελης. πως γινεται να σκοτωσουμε μεσα μας ολες αυτες τις φιγουρες εξουσιας και τις πρακτικες τους κ να αρχισουμε απο την αρχη? κι υπαρχει περιπτωση να γινει αυτο τη στιγμη που το καραβι βυθιζεται και απο αυτους που αγωνιζονται ισα να μη πνιγουνε?
ερριξα στο shredder ενα γραμμα της unicef που μου ζητουσε λεφτα για τα παιδια στο σουδαν. σκεφτομουνα αν υπαρχει μια οργανωση να δωσουμε λεφτα για τα παιδακια των ανεργων στην ελλαδα. ενα ταμειο αλληλεγγυης, ενα κατι. μετα σκεφτομουνα οτι καλο θα ηταν να δημιουργουνταν κ ενα ελληνικο ταμειο παρακαταθηκης ηθικης και αξιων.
τοσα χρονια δουλευω πολυ σκληρα εδωπερα. με αυτα που βλεπω να γινονται εκει, δουλευω ακομη σκληροτερα. δεν με παιρνει να ξαποστασω, ειμαστε σε εμπολεμη κατασταση. ασε που ειναι κ αντιδοτο στην αισθηση της ανημποριας - τι μπορω εγω να κανω?- και της καταθλιψης. θελω πισω την χωρα μου ομως. θελω να περπαταω στους δρομους της αθηνας κ να βλεπω γυρω μου ημερα βλεμματα ανθρωπων που δε φοβουνται για την επιβιωση τους. θελω εστω και απο μακρια, να ειμαι μερος ενος συνολου που νοιαζεται πραγματικα και φροντιζει για τον συνανθρωπο του. μιας παρεας που δεν ξεχνα στα διαλειμματα της δημιουργιας να απολαυσει τη ζωη ξεπερνωνατς καποιες φορες τα ορια - αμα δε φλερταρεις και λιγο με τον κινδυνο και το θανατο η ζωη δεν εχει αξια.
καμια φορα αναρωτιεμαι αν αυτο που νοσταλγω και θελω πισω - σαν παιδι που του πηραν το παιχνιδι απο τα χερια - υπηρξε ποτε.
κατα τα αλλα, καλα, εδω εχει ηλιο, χτες πηγα γαι δειπνο σε φιλους, φαγαμε παπια φερμενη απο το παρισι μαγειρεμενη στο λιπος της και κατι αλλα τοσο νοστιμα που ειχα δυσπεψια μεχρι το ξημερωμα, αλληλοερωτευθηκαμε με το τετραχρονο της φιλης μου που δε με αφηνε μετα να φυγω, πηρα δυο καινουρια φορεματα εν οψει ενος γαμου που κουμπαρευω στη κερκυρα, η διδακτορικη μου φοιτητρια απο τη σιγκαπουρη τα πηγε πολυ καλα και ειμαι περηφανη και οργανωνω την εξεταση της, φετος μιλαω καλεσμενη οσλο σιγκαπουρη γλασκωβη οργανωνω συνεδριο στη βοστωνη και του χρονου οργανωνω τραπεζα στην κορεα. η ζωη συνεχιζεται. πως γινεται να καρποφορει ενα δεντρο, εστω ενα ξεριζωμενο δεντρο αμα εχουνε παρει φωτια οι ριζες του, δεν ξερω, μη με ρωτατε. αυτα. i want my country back.

9 comments:

  1. i want my country back ΤΟΟ

    ReplyDelete
  2. κουραγιο βρε. που θα παει.

    ReplyDelete
  3. Αχ φίλη... Τι να πούμε εμείς που το τρώμε όλο αυτό όλη μέρα, κάθε μέρα, τόσο καιρό τώρα!!! Όλοι θέλουμε πίσω την πατρίδα μας, αλλά δυστυχώς, έτσι που την καταντήσαμε θα μας πάρει αιώνες το ρεκτιφιέ...:( Φιλιά πολλα...

    ReplyDelete
  4. και αν δεν μας την δώσουν θα την πάρουμε πίσω μόνοι μας! (δεν μπορούσα να μην ρίξω την επαναστατική μου ατάκα)

    Υ.γ άντε έρχεσαι και στο νησί μου να κουμπαρευσεις!? ελπίζω να σε πετύχω, στείλε μαιλ!

    ReplyDelete
  5. kai na tin paroume pisw einai dikia mas?
    egw dn kserw ti apo olo ayto to xaos (genika kai eidika) mporei estw kai ligo na mou kanei kati diko mou...
    re dn thelw tpt...kai kuriws dn thelw to mellon pou mou kanonizei o kathenas tous...
    mayrh petra....

    ReplyDelete
  6. fevis - ax oxi, ama se pairnei k esena apo katw, zorika..:-*

    Tourne - tha eimai ekei 10 - 11/11, tha rixw shma! :-)

    sourgelaki - oxi vre kalo mou, noiwthw to pws aisthanesai, alla oxi mayrh petra. einai polla ekei pou axizoun. kapoia stigmh tha katsei o kourniaxtos kai tha fanoun auta pou pragmatika axizoun na swthoun. einai polla nomizw..

    ReplyDelete
  7. Γι αυτό συνηθίζω να λέω, πως πρέπει να αλλάξουμε το μεσα μας και τη νοοτροπια μας, αν θελουμε να αλλαξουμε μετα το κοσμο!

    ReplyDelete
  8. ετσι οπως το λες.

    ReplyDelete
  9. είσαι τυχερή και δυνατή. μάλλον είσαι τυχερή γιατί είσαι δυνατή. δυστυχώς, για να φύγει ο φόβος από τα μάτια των Ελλήνων πρέπει να αλλάξουν πολλά. Πολλοί άνθρωποι. Πολλοί παραπάνω από τον Τσοχατζόπουλο (που δεν έχω καμιά κάψα για το τί θα κάνει). Το θέμα είναι ότι φταίμε αρκετά, από τη μία. Από την άλλη είναι ο παράγοντας του προγραμματισμένου μέλλοντος. Ουφ.

    ReplyDelete