Sunday 28 November 2010

There is always a but. And that's fine. As long as it doesn't come and bite you on the butt..

Σημερα ειναι μια απο εκεινα τις Κυριακατικα πρωινα που θες (θελω) να μοιραστεις με καποιον. Εχω ηδη παρει 3 φορες τηλ τον **νο. Και ειναι μολις μια ωρα που ξυπνησα. Πυζαμες, καφες, internet shopping, αρωματικα κερια (ενα vanilla cinnamon,ενα pomander της diptyque), σε λιγο θα πλακωσω τα mince pies. Το σπιτι ειναι ζεστο και μυριζει ομορφα. Εξω, παρα τον αναιμικο ηλιο κανει κρρρρρρυο. Για πρωτη φορα το παρκακι απεναντι ειναι αδειο απο παιδακια, αλλα ισως οι μαμαδες να προτιμησαν να τα πανε βολτα στο winter wonderland. Χτες το βραδυ, οταν περασαμε αργα με το αυτοκινητο απ εξω απο το Hyde Park, τα δεντρα του ηταν φωτισμενα με κοκκινα φωτακια.

Την Παρασκευη το πρωι καναμε ενα meeting απολογισμου στη δουλεια. Το Μαστερ μας μετακομισε σε καινουριο ινστιτουτο 2 χρονια πριν. Κακο timing, οπως αποδειχθηκε εκ των υστερων, γιατι συνεπεσε με το εδω recession και την προσπαθεια του Πανεπιστημιου - του 5ου καλυτερου στον κοσμο- να κανει οικονομιες. Οχι απο τους δικους μας μισθους - ειμαστε υπερεξιδεικευμενοι γιατροι, φερνουμε χαρη στο ονομα μας φοιτητες, ασθενεις και ερευνητικο εισοδημα, δε συμφερει το πανεπιστημιο να μας χασει- αλλα περικοπτοντας ωρες διδασκαλιας (κανουμε ταυτοχρονο teaching σε πτυχιακους και μεταπτυχιακους διαφορετικων επιπεδων) και μειωνοντας οσο γινεται τα εξοδα και τις θεσεις του administration. Φυσικα, εχει γινει ενα χαος. Η καθηγητρια πηρε πρωιμη συνταξη γιατι απηυδησε, εγω ανελαβα απο το Σεπτεμβρη να διευθυνω το course, χωρις εξτρα εσοδα φυσικα (αλλα αυτο δε με νοιαζει), και προσπαθω εκτοτε να συμαξεψω τα ασυμαζευτα, και να αντιστεκομαι στον πειρασμο να τραβαω τα μαλια μου. Τεσπα, να μην το κουραζω, συζητησαμε και αποφασισαμε καποια μετρα (που εδω κ 2 χρονια ζητουσαμε ως απαραιτητα), βαλαμε καποια deadlines, ιδωμεν. Εφυγα κουρασμενη και σχετικα απηυδισμενη, γιατι οσο σκληρα και να δουλεψεις, οσο ικανος και να εισαι, καποια πραγματα δεν εξαρτωνται μονο απο εσενα, αλλα εγω παιρνω σοβαρα τις ευθυνες μου. Πηρα το λεωφορειο να κατεβω να παρω καποια ακομα δωρακια. Την Πεμπτη πηγαινω Θεσσαλονικη οπου μεγαλωσα, εχω ηδη παρει τα δωρα για τα 4 παιδια των 2 κολλητων φιλεναδων μου (φιλες απο 3 χρονων με τη μια, απο 12 χρονων με την αλλη), ηθελα καποια ακομα για ανθρωπους εδω. Μια σταση πριν να κατεβω, το λεωφορειο σταματα αποτομα, πετιομαστε μπροστα στα καθισματα. Σε 3 λεπτα ειμαι γονατισμενη στην ακρη της Oxford street, διπλα μου αλλες 2 κυριες (ειναι μου λενε νοσοκομες), και ενας νεαρος καθισμενος στο δρομο που κρατα το κεφαλι της 20χρονης κοπελλας που χτυπησε το λεωφορειο μας. Αυτη κανει σπασμους, τη γυρναμε στο recovery position (φοβαμαι μηπως χτυπησε τη σπονδυλικη της στηλη και της κανουμε κι αλλη ζημια), σε 3-4 λεπτα αρχιζει να ανακτα τις αισθησεις της, της ζηταω να ανοιξει τα ματια της, προσπαθει (τα βλεφαρα της ειναι μελανιασμενα, εχει αιμα στη μυτη, σκεφτομαι πως εκανε καταγμα και στα ηθμοειδη), της ζητω να μου σφιξει το δαχτυλο με το χερι της, το κανει, κουναει λιγο τα ποδια της. Εχουν ερθει σε dt 2 αστυνομικοι και φτανει και ενας τυπος των πρωτων βοηθειων. Φευγω. (Ολο το Σ/Κ αναρωτιεμαι αν η κοπελλα κατεβηκε κι αυτη να αγορασει δωρα, αν ετρεξε στο δρομο γιατι ηταν πιεσμενη απο τη δουλεια της, αν ειχε μετα να παει σε παρτυ, και πως θα περασει αυτα τα Χριστουγεννα). Συνερχομαι, παιορνω τηλ το **νο, παιρνω τα δωρα μου, χαμογελαω σε οποιον με εξυπηρετει, δινω τη σειρα μου αγογγυστα. The important things in life is life.
Χτες το βραδυ με πηραν η Μα και ο Πα να παμε στο σπτι της Α και του L, ενα μικρο παρτυ για τα Χριστουγεννα. Φορεσα το μαυρο φορεμα με τα μεγαλα τετραγωνα μαυρα sequins που ειναι κλειστο μπροστα αλλα εχει ανοιχτη ολοκληρη την πλατη, μαυρο διαφανο καλτσον με ραφη, ψηλα τακουνια, σκουρο κραγιον. Η διαδρομη απο το Angel στο Earl's Court ηταν σχεδον ολη χριστουγεννιατικα φωταγωγημενη, ειχε πολυ κινηση, λεγαμε αστεια μεχρι να φτασουμε, εδωσα στη Μα το δωρο της γαι τα γενεθλια της (στις 30.12, αλλα να παει να το αλλαξει αν θελει πριν τις εκπτωσεις), καθαριζα συνεχεια το παραθυρο που αχνιζε απο το κρυο, να βλεπω εξω τη φωτισμενη πολη. Η Α και ο L ειχαν στειλει τα παιδια στο σπιτι της nanny, ειχαν εναν πλουσιο μπουφε (τα μισα αγορασμενα απο το delicatessen του Harrods, η Α που ειναι πλαστικος εκανε ιατρειο μεχρι αργα το μεσημερι του Σαβατου). Ηταν ομορφα. Κυτουσα τα προσωπα των παρευρισκομενων, καλοφτιαγμενα, μορφωμενα, καλλιεργημενα ατομα. Ο καθενας μας με τα προσωπικα του ζορια και αγωνες, οι 9 απο τους 10 παρευρισκομενους δουλευουμε, και για τους 4-5 που ξερω πιο καλα, δουλευουμε με εξουθενωτικα ωραρια, τιποτα δε βρηκαμε ετοιμο, εμεις φτιαξαμε εδω οτι εχουμε και χαιρομαστε. Αλλα κανενα προσωπο δεν ειχε εκφραση απογοητευσης, resentment, ματαιωσης η απελπισιας. Τους εδω ορους του παιχνιδιου τους επιλεξαμε, τους αποδεχομαστε, ξερουμε οτι εχουμε κι αλλες επιλογες, εχουμε πιστη σε καποιους θεσμους, η την πεποιθηση οτι μπορουμε καποια πραγματα να τα αλλαξουμε, εχουμε ονειρα και ελπιδα. Με αυτην κυριως την εννοια, ειμαστε privileged.
Γυρισαμε, ιδια διαδρομη, στις 1 η ωρα, ειχε παλι πολυ κινηση (με τη Μα κυτουσαμε την κινηση με απορια, ακομα και τα Σ/Κ εμεις κοιμομαστε απο τις 10-11, σπανιοτατα βγαινουμε, αναρωτιομαστε εμεις που ζουμε, σιγουρα σε αλλη διασταση, αποφασισαμε). Εξω απο το Harrods ο δρομος κλειστος, αλλαζανε νομιζω τη διακοσμηση στην προσοψη του κτιριου, οι πολυ ομορφες χριστουγεννιατικες βιτρινες στο Harvey Nicholls που ηθελα να ξαναχαζεψω στην επιστροφη ειχαν τα φωτα σβηστα, αναρωτηθηκαμε αν το κανανε για οικονομια. Στις 2 το πρωι η Μα μου εστειλε μηνυμα οτι της αρεσε πολυ το δωρο της και με αγαπα πολυ. Σημερα ξυπνησα στις 10, πηρα ενα ζευγαρι γουνινες μποτες και ακομα ενα ψιλοβαβαβουμ/ψιλοχαλαρο φορεμα. Δε χειριζομαι καλα τις συναισθηματικες μου αναγκες και τις ανασφαλειες μου αυτον τον καιρο, και παραξοδευω. Θα κατεληγα αυτο το παραληρηματικο ποστ με τη συνηθισμενη μου επωδο - φοβαμαι!- αλλα η αληθεια ειναι οτι ο φοβος σχεδον παντα στο τελος εμενα με κινητοποιει, και ειναι πιο ειλικρινες να καταληξω με αυτο που ειναι το πιο κυριαρχο συναισθημα μεσα μου αυτη την εποχη: Ελπιζω.

20 comments:

  1. εγώ ο ΚΚΜ δηλώνω υπεύθυνα σε σας την DB οτι δάβασα μαζι με την Κ το ποστ σας και αφού έστειλα στον Β το λινκ που το έδειξε αμέσως στη Μ , άπαντες αποφανθήκαμε - μαζί μας και η Σ που πρόλαβε και το διάβασε κι εκείνη- πως το πρωί της Κ..συγγνώμη, Κυριακής, έγινε λίγο καλύτερο για όλους μας γιατί όλοι ελπίζουμε

    εκ μέρους όλων σας ευχαριστώ

    Κ.Κ.Μ.

    ReplyDelete
  2. Se auxaristw poly pou mou to les, xairomai poly!
    :-)))

    ReplyDelete
  3. Ναι, η ελπίδα είναι πολύ πιο εποικοδομητικό συναίσθημα από τον φόβο.. Και πιο ταιριαστό με τις μέρες που έρχονται... Φιλιά πολλά και σε περιμένω...:-))

    ReplyDelete
  4. Τι να πρωτοσχολιάσω. Τα ψώνια ππου όλοι λίγο πολύ έχουμε αρχίσει να κάνουμε, την πηγμένη Oxford street, τα φώτα και τις βιτρίνες στα harrods Selfridges, τις βραδινές βόλτες με το αυτοκίνητο ή τη δουλειά που έχουμε πήξει.

    Κάτι τέτοιες Κυριακές να μοιράζεσαι, να κανονίζεις την εβδομάδα και ετοιμάζεσαι για μία τελευταία αντικαταθλιπτική μπύρα (καθότι Κυριακή απόγευμα) πάνω στο ποτάμι!

    ReplyDelete
  5. αυτό που μου έμεινε είναι ότι με τη φόρα που πήρες, αν σου είχα ζητήσει και εγώ δώρο θα μου έστελνες...γαμώτο.Φιλιά στο παγωμένο Λονδίνο.

    ReplyDelete
  6. πεθαίνω για τις μυρωδιές της diptique και για mince pies!!!
    σκεφτόμουν τώρα που θα έρθω να μπω σε ένα μόνο κατάστημα και να μη πάω πουθενά αλλού αλλά έτσι όπως μας τα λες θα κάνω μεγάλη βόλτα :)
    φιλιά
    ελπίζω το κοριτσάκι να είναι καλα!

    ReplyDelete
  7. Μπορώ παρακαλώ να παραγγείλω λίγο, λιγουλάκι, ζεστούλα από Τετάρτη ώς Σάββατο, γιατί δεν τα αντέχω τα κρύα και θα μου κακοπέσει που θα αφήσω τα δικά μας 25άρια!!!
    Όσο ελπίζεις, μη φοβάσαι τίποτε!
    ;-)

    ReplyDelete
  8. fevis - oxi panta, oxi aparaithta. :-*
    NdN - den pinw mpyra, krasi omws euxaristws :-)
    wrong man - mesa eisai! :-)
    gg- epivaletai megalh volta, exei wraia fwtakia se polla k diaforetika merh! :-)
    asteroid - ma k esy erxesai twra pou feugw? elpizw na ta poume sthn athina. o kairos tha se apoghteusw, tha einai gyrw (k ligo katw) sto mhden.

    ReplyDelete
  9. Ειναι τοσο to the point σε μερικα σημεια το ποστ που ειναι σχεδον επωδυνο. Φιλια!

    ReplyDelete
  10. The important things in life is life.
    Ευχαριστώ που με ταρακούνησες λίγο. Ελπίζω να το θυμάμαι για λίγο πριν με ξανακατακλύσουν τα ασήμαντα.
    Δέσποινα

    ReplyDelete
  11. Bonjour :)

    φιλί μόνο, για το ποστ θα είχα πολλά να πω, αλλά τα αφήνω να τα πούμε πάνω από κούπες ζεστής σοκολάτας :)

    :*

    ReplyDelete
  12. The important things in life is life.

    Μετά από 3+1/2 μήνες που είνει ο μπαμπάς μου στο νοσοκομείο αυτή η φράση για μένα έχει αποκτήσει άλλο νόημα.

    Πάντως είσαι χείμαρος:) υπερεξιδεικευμένος μεν, χείμαρος δε! εύχομαι οι γιορτές σου να είναι πασπαλισμένες ζάχαρη άχνη.

    ReplyDelete
  13. man about town - ax auto to epwdyno. filia + kalhmeres :-)
    Blueprint - egw na deis tarakounhma. kalhmeres kala na pan ola! :-)
    DG - metrame meres gia auth th zesth sokolata pou les :-*
    mamma - se noiwthw. euxaristw poly kalo mou, k se sena euxomai to idio, k me to kalo na einai kala o mpampas sou! :-)

    ReplyDelete
  14. paralirimatika omorfo...:)

    kai kaneis na anarwtiemai poses arage sunaisthimatikes anagkes na exw na kalupsw gia ola ta pswnia pou kanw eniote????

    ReplyDelete
  15. Εγώ θυμήθηκα ότι από κάτι τέτοια ποστ σας "συμπάθησα" και μου γίνατε πολύ αγαπημένη. Πέρσι νομίζω τέτοια εποχή σας ανακάλυψα και θυμάμαι εκείνο το θαυμάσιο όσο και ιδιαίτερο Χριστουγεννιάτικο δέντρο σας.
    Ορθώς ελπίζετε, δεν έχει άλλο δρόμο νομίζω. Έχει δηλαδή αλλά σήμερα το βράδυ αποφάσισα να εθελοτυφλήσω.
    Σας ασπάζομαι, εξειδικευμένη κι εγώ, τέτοιος έγινε ο κόσμος μας.

    ReplyDelete
  16. sourgelaki - merci :-) (kale mh masas, xristougenna erxontai, exoume na paroume dwra, ouuuu!)
    Ifimedeia :-) amoivaia! :-))) :-*

    ReplyDelete
  17. Τι να πρωτοσχολιάσω. Λοιπόν, αν θες να κάνουμε παρέα γιατί μου την σπάνε τα ψώνια γενικά και περισσότερο όταν δεν είμαι πολύ στα καλά μου. Θα γίνεις course leader??? Τι μου λες! Το παθαίνω και εγώ αυτό με τους αγνώστους στο δρόμο. Πλάθω τις δικές μου ιστορίες ανησυχώντας και μετά ελπίζω για το καλύτερο απλά επειδή δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο.
    Φιλιά! :)

    ReplyDelete
  18. mm nai, course leader, kata to cheer leader ;-pauto me tis istories - mhp[ws eisai monahopaidi? filia pagwmena, elpizw na veltiwthei autos o @#$%^&*@# kairos pia!

    ReplyDelete
  19. Τόχω μάθει για τον καιρό και μ' έχουν ζώσει τα μαύρα φίδια!!!
    :-)))))))))))))))))))))

    ReplyDelete
  20. "ειμαστε υπερεξιδεικευμενοι γιατροι, φερνουμε χαρη στο ονομα μας φοιτητες, ασθενεις και ερευνητικο εισοδημα, δε συμφερει το πανεπιστημιο να μας χασει"

    πφφφφφφφ... ακόμη αναρωτιέμαι τί έγινε, πού είναι, το κλινικό μου έργο... Αρχίζω και νοιώθω μάλλον Μάϊκ Λαμάρ, παρά... κλινικός. Μπλιάχ!

    ReplyDelete